Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Jerzy Szczurewski (spr.)

Sędziowie

SSA Halina Czaban

SSA Andrzej Czapka

Protokolant

Agnieszka Wądołkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 99/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w Łomży wyrok z dnia 3 stycznia 2020 roku sygn. akt II 61/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

I.

II.

III.

Ad.I.1.

Ad.I.2.

Ad.I.3.

Ad.I.4.

Ad.III.

Apelacja obrońców oskarżonego A. W. (1) adw. K. S. i adw. J. B.:

Zarzucili obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na jego treść, tj:

1. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań współpodejrzanego T. K. oraz świadka A. D. polegającej na bezpodstawnym uznaniu przez Sąd 1 Instancji, iż w swoich zeznaniach konsekwentnie i wiarygodnie przedstawili oni wszystkie wydarzenia i okoliczności procederu jaki miał miejsce w miejscowości j.przy ul. (...), w sposób szczegółowy opisali zachowania i rolę oskarżonego A. W. (1) w tym procederze, a ich zeznania są logiczne, spójne i mogą stanowić pełnowartościowy materiał dowodowy, i w konsekwencji poczynienie przez Sąd I Instancji błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, że A. W. (1) wypełnił znamiona następujących czynów zabronionych:

a) z art. 53 ust. 1 w zw. z ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przypisanego mu w pkt. I wyroku,

b) z art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przypisanego mu w pkt. II wyroku

c) z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przypisanego mu w pkt. V wyroku

- podczas, gdv prawidłowa analiza i ocena tych dowodów (tj. zeznań podejrzanego K. oraz świadka D.), w kontekście pozostałych dowodów, które Sąd uznał za nieprzydatne lub niewiarygodne, w tym wyjaśnień oskarżonego A. W. (1), powinna prowadzić do wniosku, że zeznania te złożyły osoby będące w ścisłym porozumieniu, zostały one uprzednio przygotowane i ujednolicone, a prezentowana przez nich wersja wydarzeń stoi w wyraźnej opozycji do zasad doświadczenia życiowego, wyjaśnień oskarżonego A. W. (1) oraz zeznań przesłuchanych w sprawie pozostałych świadków, co w tej sytuacji daje asumpt do stwierdzenia, że A. W. (1) nie posiadał wiedzy na temat produkcji amfetaminy i uprawy marihuany w znacznej skali na jego posesji i nie miał również wiedzy co do charakteru przewożonej w dniu 4 lipca 2017 r. substancji a tym samym nie był świadomy, że uczestniczy w obrocie znacznych ilości substancji psychotropowej w postaci płynnej amfetaminy;

2. przepisu art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka A. O. poprzez danie wiary świadkowi, że produkcja amfetaminy na posesji w J. przy ul. (...) była wykonywana na zlecenie A. W. (1) i w konsekwencji poczynienie błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, że A. W. (1) wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 53 ust 1 w zw. z ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przypisanego mu w pkt. I wyroku, podczas, gdy z zeznań tych jedynie wynika, iż podczas pobytu w J. na posesji należącej do oskarżonego, świadek pozna! osobę o której T. K. i A. D. mówili, że jest to „właściciel" nieruchomości (bez przedstawienia z „nazwiska") a co najważniejsze, osoba ta, jak wynika z opisu świadka O. była „szpakowata" (siwa) a oskarżony A. W. (1) nie posiada włosów i tym samym nie może być tą osobą, która zgodnie z zeznaniami tego świadka zlecała i finansowała produkcję amfetaminy na należącej do oskarżonego posesji,

3. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. naruszenie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1, art. 201 i art. 202 § 1 i § 5 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie przez Sąd I instancji z urzędu dowodu z opinii biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa, w sytuacji, gdy wątpliwości dotyczące stanu zdrowia psychicznego oskarżonego A. W. (1) tempore criminis były na tyle poważne - co potwierdzone zostało okazywaną na rozprawie dokumentacją medyczną, pobytem oskarżonego w szpitalu psychiatrycznym w czasie trwania postępowania sądowego a także samym zachowaniem A. W. (1) na rozprawach - co w ocenie obrony powinno skutkować powzięciem przez Sąd I instancji wątpliwości co do stanu zdrowia oskarżonego w okresie obejmującym daty popełnienia zarzucanych mu czynów a tym samym implikowało zleceniem wykonania w.w. opinii;

4. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. naruszenie art. 438 pkt 4 k.p.k. poprzez orzeczenie wobec oskarżonego za czyn z pkt. IV zaskarżonego wyroku, rażąco niewspółmiernie surowej kary w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, która to kara nie uwzględnia występujących w niniejszej sprawie w stosunku do A. W. (1) okoliczności łagodzących, takich jak dotychczasowa niekaralność oskarżonego, postawa w trakcie śledztwa, wiek i jego nieposzlakowana opinia w środowisku, a których uwzględnienie przez Sąd powinno spowodować orzeczenie oskarżonemu znacznie łagodniejszej kary pozbawienia wolności w wymiarze pozwalającym na warunkowe zawieszenie jej wykonania.

Ponadto, zarzucili naruszenie przepisu art. 60 § 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, w której A. W. (1) już na początku postępowania przygotowawczego przyznał się i ujawnił informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu czynów zabronionych oraz istotne okoliczności ich popełnienia - zarzuty niezasadne.

Obrońcy oskarżonego T. K. adw. M. C.:

I. w zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego czynu pierwszego:

1. na podstawie art. 438 pkt 2) i 3) k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przejawiające się w:

i. przyjęciu, iż wyjaśnienia oskarżonego T. K. złożone przez niego w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Krajową pod sygn. akt: PK V WZ Ds. 66.2017 dotyczyły w rzeczywistości czynu zarzucanego mu w ramach aktu oskarżenia sformułowanego przez Prokuraturę Okręgową Warszawa Praga w Warszawie w ramach postępowania prowadzonego pod sygn. akt: PO I Ds.165.2017 w sytuacji gdy w akcie oskarżenia mowa jest o jednym czynie, zaś wyjaśnienia oskarżonego, na które w uzasadnieniu wyroku powołał się Sąd Okręgowy w Łomży odnoszą się do kilku sprecyzowanych procesów produkcyjnych, które objęte są postępowaniem prowadzonym przez Prokuraturę Krajową pod sygn. akt: PK V WZ Ds. 66.2017;

ii. przyjęciu, iż zeznania świadka A. D. złożone w toku postępowania prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Łomży odnoszą się do czynu zarzucanego A. W. (1) i T. K. w ramach pkt. I aktu oskarżenia z dnia 13 lipca 2018 r. w sytuacji gdy w sposób jednoznaczny wynika z nich, że odnoszą się one do ściśle określonych procesów produkcyjnych których było kilka i które objęte są postępowaniem prowadzonym przez Prokuraturę Krajową pod sygn. akt: PK V WZ Ds. 66.2017

iii. przyjęciu, iż zeznania świadka A. O. złożone w toku postępowania prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Łomży odnoszą się do czynu zarzucanego A. W. (1) i T. K. w ramach pkt. I aktu oskarżenia z dnia 13 lipca 2018 r. w sytuacji gdy w sposób jednoznaczny wynika z nich, że odnoszą się one do ściśle określonych procesów produkcyjnych, których było kilka i które objęte są postępowaniem prowadzonym przez Prokuraturę Krajową pod sygn. akt: PK V WZ Ds. 66.2017 iv. przyjęciu, iż oględziny domku letniskowego, oględziny przyczepy campingowej oraz opinie biegłych z zakresu genetyki, badań chemicznych i daktyloskopijnych potwierdzają, iż T. K. dopuścił się czynu przypisanego mu w pkt I zaskarżonego wyroku, w sytuacji gdy w świetle wyjaśnień T. K., zeznań świadków A. O. i A. D., nie sposób stwierdzić, czy wskazane dowody są efektem czynu przypisanego T. K. i A. W. (1) w pkt. I zaskarżonego wyroku, czy też efektem czynów szczegółowo opisanych zarówno przez oskarżonego T. K., jak i świadków A. O. i A. D. w ramach ich zeznań złożonych w toku postępowania prowadzonego przez Prokuraturę Krajową pod sygn. akt: PK V WZ Ds. 66.2017

co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegającego na przyjęciu, że T. K. dopuścił się czynu przypisanego mu w pkt I zaskarżonego wyroku;

b. art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku nie przystającego do jego sentencji, co skutkuje brakiem możliwości merytorycznego skontrolowania wyroku;

2. ewentualnie w przypadku nie uwzględnienia powyższych zarzutów - na podstawie art. 438 pkt la) k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego, to jest art. 60 § 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie i tym samym brak obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia wymierzonej oskarżonemu T. K. kary pomimo, iż z ustaleń faktycznych stanowiących podstawę orzeczenia wynika, iż oskarżony w wyjaśnieniach złożonych w toku śledztwa PK V WZ Ds. 66.2017 prowadzonego przez Prokuraturę Krajową (które w przypadku przyjęcia przez sąd, że czyn przypisany oskarżonemu w pkt. I zaskarżonego wyroku jest w rzeczywistości tożsamy z czynami zarzucanymi T. K. w ramach postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Krajową pod sygn. akt: PK V WZ Ds. 66.2017 pokrywało się z postępowaniem przygotowawczym prowadzonym przez Prokuraturę Okręgową Warszawa Praga w Warszawie pod sygn. akt: PO I Ds. 165.2017, ergo odnośnie tego samego czynu prowadzono w rzeczywistości dwa postępowania przygotowawcze, przy czym to właśnie materiały zgromadzone w ramach postępowania prowadzonego przez Prokuraturę Krajową stały się de facto podstawą do wydania wyroku skazującego) ujawnił informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia, a jego wyjaśnienia były istotnym dowodem w zakresie czynionych przez Sąd w przedmiotowym postępowaniu ustaleń faktycznych i odpowiedzialności oskarżonych;

3. ewentualnie w przypadku nie uwzględnienia powyższych zarzutów na podstawie art. 438 pkt 4) k.p.k. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary, wynikłą z niedostrzeżenia, iż z uwagi na postawę procesową T. K., w szczególności przyznania się do zarzucanego mu czynu, podtrzymania i uzupełnienia swoich obszernych wyjaśnień złożonych w toku śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę Krajową, które istotnie poszerzyły wiedzę o zdarzeniach będących przedmiotem niniejszego postępowania, zachodzą w stosunku do tego oskarżonego podstawy do nadzwyczajnego złagodzenia kary;

II. w zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego czynu drugiego - na podstawie art. 438 pkt 4) k.p.k. rażącą niewspółmierność wymierzonej kary, polegającą na orzeczeniu kary rodzajowo zbyt surowej, wynikającą w szczególności z przydania nadmiernego znaczenia okolicznościom obciążającym (m.in.: znaczna społeczna szkodliwość czynu, zamiar i motywacja sprawcy, liczba uprawianych konopi innych niż włókniste), przy jednoczesnym pominięciu bądź nieprzydaniu należytej wagi szeregowi okoliczności łagodzących (m.in. postawa procesowa oskarżonego, w szczególności przyznanie się do zarzucanego mu czynu, podtrzymanie i uzupełnienie swoich obszernych wyjaśnień złożonych w toku śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę Krajową, które istotnie poszerzyły wiedzę o zdarzeniach będących przedmiotem niniejszego postępowania, jego dotychczasowa niekaralność, pozytywna opinia z miejsca zamieszkania);

III. w zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego czynu trzeciego - na podstawie art. 438 pkt 2) k.p.k. mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, to jest art. 7 k.p.k., poprzez uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego T. K., w zakresie w jakim twierdził, iż substancja ujawniona w trakcie przeszukania domku letniskowego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 17,97 grama netto należała do oskarżonego A. W. (1), przy jednoczesnym daniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie, w sytuacji gdy oskarżony T. K. w toku postępowania składał spójne, konsekwentne wyjaśnienia, a z żadnego dowodu przeprowadzonego w toku postępowania nie wynikało, iż to on był posiadaczem rzeczonego suszu, a w konsekwencji błędne ustalenie, że oskarżony posiadał 17,97 grama netto środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste, co w efekcie skutkowało błędnym przypisaniem oskarżonemu czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii - zarzuty niezasadne.

Apelacja prokuratora:

- obrazy przepisów prawa procesowego tj.

- art. 7 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, polegająca na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przez wybiórcze potraktowanie dowodów zgromadzonych w postępowaniu PK V WZ Ds. 66.2017 Prokuratury Krajowej i pominięcie istotnych elementów z zeznań A. D. i T. K.

- co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, mającym wpływ na treść orzeczenia, polegającym na przyjęciu,

1. odnośnie czynu z pkt. I, że oskarżeni uczestniczyli w trzech procesach produkcyjnych do lipca 2016 roku i wyprodukowali 16,8 kg. siarczanu amfetaminy podczas, gdy z materiału dowodowego wynika, że procesów produkcyjnych był więcej, tj. cztery dokonane i jeden w formie usiłowania, oskarżeni wyprodukowali znacznie większą ilość amfaetaminy niż przyjeta przez Sąd tj. 43,2 l., a ostatnia produkcja miała miejsce w czerwcu 2017 roku.

2. odnośnie czynu z pkt V, że oskarżony A. W. (1) uczestniczył w obrocie znacznych ilości substancji psychotropowej nabywając od ustalonej osoby 28 litrów tej substancji, podczs gdy z materiału dowodowego w postaci zeznań A. D. wynika, że nabył tej substancji nie mniej niż 55 litrów - częściowo zasadny.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z art. 457 § 2 k.p.k., jeżeli sąd zmienia lub utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, uzasadnienie sporządza się na wniosek strony. Wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku został złożony przez obrońców oskarżonego A. W. (1). W związku z tym niniejsze uzasadnienie, zgodnie z art. 423 § 1a k.p.k. w zw. z art. 457 § 2 zd. 2 k.p.k., ogranicza się wyłącznie do tych części wyroku oraz zarzutów apelacyjnych, które dotyczą oskarżonego A. W. (1). Omówiona zostanie nadto apelacja prokuratora jako, że zmiany dokonane w zaskarżonym wyroku nastąpiły po częściowym uwzględnieniu zarzutów tej apelacji.

Co do apelacji obrońców oskarżonego A. W. (1). Sąd Apelacyjny nie podzielił zarówno wskazanych zarzutów, jak i wywodów przytoczonych na ich poparcie. Nie dopatrzył się w zaskarżonym wyroku obrazy jakiegokolwiek przepisu procedury karnej, które to uchybienia mogłyby rzutować na treść wydanego wyroku, zwłaszcza w zakresie uniewinnienia oskarżonego od przypisanych mu w punktach I, II i V czynów. W pełni należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego.

Kontrola odwoławcza nie wykazała by Sąd Okręgowy dopuścił się podnoszonej przez skarżących obrazy art. 7 k.p.k. Nie dowodzi jej w szczególności fakt, że ustalenia poczyniono głównie w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego T. K. i zeznania A. D. odrzucając wyjaśnienia oskarżonego nieprzyznającego się do popełnienia przypisanych mu w/w czynów.

To, że ustalenia faktyczne czynione były przez sąd w oparciu o dowody niekorzystne z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego nie oznacza, że sąd dopuścił się obrazy przepisów postępowania. Oczywistym jest, że ustalenia faktyczne winny być konstruowane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Skoro dowodom niekorzystnym z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego A. W. (1) (zeznania A. D., wyjaśnienia T. K.) Sąd przyznał tę cechę, to nie sposób skutecznie czynić zarzutu, że doszło do złamania zasady obiektywizmu. Tak samo odnieść należy do twierdzenia skarżących dotyczącego nieużyteczności procesowej pozostałych dowodów w tym wyjaśnień oskarżonego A. W. (1). Pamiętać należy, że ocena dowodów pozostawiona jest sądowi orzekającemu. Pozostaje ona zaś pod ochroną art. 7 k.p.k. gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy – art. 410 k.p.k., stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku – art. 424 § 1 k.p.k.

Dokonując szczegółowej analizy wyjaśnień T. K. (zarówno przed jak i po zmianie linii obrony) i zeznań A. D. w pełni podzielić należy ich ocenę dokonaną przez Sąd Okręgowy. Bez wątpienia są one spójne, logiczne i generalnie konsekwentne, a zatem nie tylko mogą stanowić, ale stanowią jedynie wiarygodny i pełnowartościowy materiał dowodowy. Natomiast jednoznacznie i kategorycznie odrzucić należy twierdzenie skarżących, iż były to osoby pozostające w ścisłym porozumieniu, zostały do depozycji przygotowane, a ich wersje ujednolicone. Nic bardziej błędnego. Wynika to wprost z analizy ich depozycji. O ile są one zgodne co do ilości i okoliczności przebiegu procesów produkcyjnych, o tyle zachodzą w nich rozbieżności co ilości wyprodukowanych substancji psychotropowych. A są to okoliczności, które zwrócono by szczególną uwagę w wypadku tendencyjnego przygotowania depozycji. W tym miejscu Sąd Apelacyjny jedynie wskazał owe rozbieżności, natomiast ich dokładną analizę, by uniknąć powielania argumentacji, zaprezentuje niżej przy ocenie zarzutów apelacji prokuratora. Wykluczając tendencyjne uzgodnienie tych depozycji podkreślić i wyeksponować należy, dokładnie przeanalizowany przez Sąd Okręgowy na k.11 pisemnego uzasadnienia wyroku, brak motywu do tendencyjnego obciążania A. W. (1). Wykluczone zatem jest sugerowane w uzasadnieniu apelacji „podmienienie” faktycznego zleceniodawcy całego procederu na oskarżonego W.. Bez wątpienia faktycznym zleceniodawcą całego procederu był oskarżony A. W. (1). A za uzasadnieniem tego wniosku stoją tak akcentowane przez skarżących i co się okazuje bezcenne zasady doświadczenia życiowego. I tak po pierwsze to na posesji oskarżonego ujawniono linie do produkcji amfetaminy i oprzyrządowanie do uprawy konopi innych niż włókniste i wytwarzania suszu roślinnego. Po drugie ilość tych urządzeń oraz areał upraw wyklucza, aby oskarżony nie wiedział o produkcji amfetaminy i uprawie konopi innych niż włókniste. Wreszcie po trzecie zakup tych urządzeń, środków chemicznych do wytworzenia amfetaminy wymagała znacznych środków finansowych, którymi dysponował jedynie oskarżony A. W. (1). Zatem wskazane okoliczności w zestawieniu z wyjaśnieniami T. K. i zeznaniami A. D. wprost wykazują nie tylko na wiedzę oskarżonego co do produkcji amfetaminy i uprawy marihuany w znacznej skali, ale także wiedzy co do charakteru przewożonej w dniu 4 lipca 2017 roku substancji (zeznania A. D. i zeznania funkcjonariuszy dokonujących zatrzymania).

Nie można też podzielić zarzutu dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadka A. O.. Wskazać należy, iż produkcja amfetaminy temu świadkowi przez A. D. nie jest objęta zarzutem w niniejszej sprawie. W związku z tym zeznania A. O. stanowią materiał dowodowy uzupełniający. Skarżący zdecydowanie przeceniają wartość dowodową tych zeznań i z zawartego w nim opisu „właściciela” posesji wywodzą zbyt daleko idące wnioski. Przede wszystkim D. i K. przedstawiając O. „właściciela” posesji nie mogli przedstawić nikogo innego jak tylko A. W. (1). Ponadto „szpakowatość” to nie tylko sama siwizna włosów jak chcą skarżący lecz także ostrość i pociągłość rysów twarzy. Reasumując stwierdzić należy, iż zaprezentowany w tym zarzucie argument żadną miarą nie wyklucza oskarżonego jako osoby zlecającej A. D. jako głównemu chemikowi i T. K. jako jego pomocnikowi produkcję amfetaminy.

Ad.I.3. Sąd Apelacyjny nie widzi naruszenia art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k., art. 201 k.p.k. i art. 202 § 1 i § 5 k.p.k. Okazywana dokumentacja medyczna i pobyt oskarżonego w szpitalu psychiatrycznym w ocenie Sądu Okręgowego nie wzbudziły wątpliwości co do stanu zdrowia oskarżonego i tym samym nie skutkowały koniecznością dopuszczenia dowodu z opinii biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa. Trudno tej oceny nie podzielić, a Sąd Apelacyjny czyni to także przez pryzmat bezpośredniego kontaktu z oskarżonym na rozprawie apelacyjnej. Sformułowany zarzut nie został, poza jego powtórzeniem, rozwinięty w uzasadnieniu apelacji. Dlatego też Sąd Apelacyjny czuje się zwolniony z szerszego ustosunkowywania się do przedmiotowego zarzutu.

Kończąc w tym miejscu analizę zarzutów procesowych nie sposób nie podkreślić, że omówiony osobowy materiał dowodowy jest czytelny i jednoznaczny, w konsekwencji wytrącił skarżącym argumenty możliwe do podzielenia przynajmniej w najdrobniejszym, istotnym dla rozstrzygnięcia, zakresie. Trzeba przyznać, że skrupulatne, drobiazgowe i wyczerpujące przeprowadzenie postępowania dowodowego i w konsekwencji logiczna, wielowątkowa i praktycznie kompletna jego ocena okazała się miażdżąca i ponad wszelką wątpliwość wykazała winę oskarżonego w popełnieniu czynów przypisanych mu w pkt. I, II i V wyroku.

Ad.1.4. Co do orzeczenia wobec oskarżonego za czyn przypisany w pkt. IV kary w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Przypomnieć trzeba, że wymiar kary pozostawiony jest, w ramach zakreślonych przez art. 53 i następne kodeksu karnego, sędziowskiemu swobodnemu uznaniu. Aby zatem dowieść nietrafności orzeczenia o karze uzasadniającej jego zmianę należy wykazać, że granice swobodnego uznania sędziowskiego zostały przekroczone i wymierzona kara jest rażąco niewspółmierna. W orzecznictwie przyjmuje się, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara, mieszcząca się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy dyrektyw wymiaru kary i wszystkich istotnych okoliczności, związanych zarówno z popełnionym przestępstwem, jak i osobą sprawcy. Przy czym, zgodnie z treścią art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Nie może być zatem w ramach tej przyczyny odwoławczej dokonywana korekta w każdej sytuacji, w której sąd odwoławczy dochodzi do wniosku, że karę należałoby ukształtować nieco odmiennie, tj. że kara jest po prostu zbyt surowa lub zbyt łagodna. Chodzi o różnicę ocen o zasadniczym charakterze, sprowadzającą się do znacznej dysproporcji, która powoduje, że orzeczona kara jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować i w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Skarżący nie wykazali żadnych okoliczności, w świetle których wymierzoną oskarżonemu za ten czyn karę można byłoby traktować w takich kategoriach. Wywody apelacji stanowią jedynie polemikę z argumentacją zawartą w motywach zaskarżonego wyroku, która nie może wywrzeć oczekiwanego przez jej autorów skutku. Zwłaszcza, że przy wymiarze tak kar jednostkowych jak i łącznej pozbawienia wolności i grzywny miał na uwadze eksponowane przez skarżących okoliczności łagodzące.

Co do zarzutu naruszenia przepisu art. 60 § 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie wobec oskarżonego A. W. (1). Poczynione w sprawie ustalenia zezwalają na jednoznaczne i kategoryczne stwierdzenie, że żadną miarą Sąd Okręgowy nie dopuścił się zarzuconego błędnego niezastosowania przepisu art. 60 § 3 k.k. W ocenie Sadu Apelacyjnego nie zachodzą jakiekolwiek podstawy do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary względem A. W. (1). Zresztą jej stosowania nie brał pod uwagę Sąd Okręgowy dyskwalifikując całkowicie wiarygodność wyjaśnień oskarżonego. Tu trzeba wskazać, iż w wypadku stwierdzenia istnienia przesłanek z art. 60 § 3 k.k. jego zastosowanie jest obligatoryjne. Dlatego też skoro ustawodawca pewne dobrodziejstwo „daje i je gwarantuje” to oczekuje w zamian informacji co do uczestników i okoliczności nowych (dotychczas nieznanych), istotnych, wiarygodnych, pełnych i kompletnych zaś od oskarżonego wobec którego będzie zastosowane nadzwyczajne złagodzenie kary w oparciu o regulację art. 60 § 3 k.k. wymaga przede wszystkim rzetelności, lojalności i prawdomówności. Jako pewna forma „czynnego żalu” musi być nacechowana skruchą i chęcią współpracy z organami ścigania. Przy czym wszystkie wskazane wyżej atrybuty nie są wymienione ad hoc lecz wynikają po pierwsze wprost z przepisu, po drugie z niezwykle bogatego i wieloletniego już dorobku orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych i równie bogatego i przy tym zgodnego stanowiska doktryny. Szerokie spektrum tych wymogów, tak co do uczestników jak i okoliczności powoduje i ma tę dobrą stronę, że instytucja ta jest stosunkowo łatwa, w znaczeniu czytelna i oczywista, w stosowaniu. I w tej sprawie w wypadku oskarżonego A. W. (1), całościowa ocena jego postawy w sposób kategoryczny i jednoznaczny sprzeciwia się zastosowaniu wobec niego regulacji art. 60 § 3 k.k. Ponadto na co także Sąd Apelacyjny wskazywał wyżej przepis art. 60 § 3 k.k. wymaga ujawnienia okoliczności nowych - dotychczas nieznanych organom ścigania, a wyjaśnienia oskarżonego takowych nie zawierały. Reasumując przy pełnym szacunku dla wartości apelacji i ekspresyjnych i wartościowych wystąpień ustnych na rozprawie apelacyjnej skromność argumentacji jest konsekwencją braku obiektywnych argumentów, które uzasadniałyby możliwość zastosowania tej instytucji wobec oskarżonego A. W. (1). Trudno bowiem zaakceptować okoliczności zdecydowanie przecenione przez skarżących jak też doszukać się okoliczności, które po prostu nie zaistniały.

Natomiast apelacja prokuratora, wprawdzie w niewielkim zakresie, ale okazała się zasadna. Sąd Apelacyjny podzielił zarzut, iż w czynie przypisanym oskarżonym w punkcie I (pierwszym) wytworzyli oni 32.2 litrów siarczanu amfetaminy, a więc więcej niż ustalił Sąd Okręgowy. Zgodzić się należy z argumentem prokuratora, iż błędnym jest ustalenie ilości wyprodukowanej substancji psychotropowej w oparciu o opinię biegłych, a nie materiał dowodowy. Tu jednak trzeba wskazać, iż dokonana przez Sąd Apelacyjny analiza tego materiału dowodowego nie doprowadziła do podzielenia twierdzeń prokuratora, iż oskarżeni uczestniczyli w czterech dokonanych i jednym usiłowaniu nielegalnego wytworzenia płynnej amfetaminy i wytworzenia 43,2 litrów tej substancji. Za podstawę tych ustaleń Sąd Apelacyjny przyjął analizę wyjaśnień oskarżonego T. K. i zeznań A. D.. Z konsekwentnych wyjaśnień pierwszego z wymienionych (k.1726odw-1727odw., k.1663, k. 1664-1669) wynika, iż A. D. wspólnie z nim wykonali dla A. W. (1)trzy procesy produkcyjne przy wykorzystaniu dwóch linii produkcyjnych. Tak też ustalił to Sąd Okręgowy: pierwszy w listopadzie 2015r., drugi w styczniu 2016r., trzeci w lipcu 2016r. Wytworzyli wtedy odpowiednio 4,6, 4,5, 4,5 litrów siarczanu amfetaminy. Czwarty nieudany proces miał miejsce wiosną 2017r. i po nim zdemontowano linie produkcyjne. Z kolei z zeznań A. D. (k.1746odw.-1748, k1700-1703, k.1705-1708) wynika, iż wspólnie dla A. W. (1) wykonali cztery udane procesy produkcyjne i jeden nieudany. Daty trzech pierwszych udanych procesów i jednego nieudanego są zgodne z wyjaśnieniami T. K.. Natomiast czwarty ostatni proces miał miejsce w czerwcu 2017r. Jednocześnie zeznał, iż wytworzyli odpowiednio 13, 9,6, 9,6, 11 litrów siarczanu amfetaminy. Za udowodnione należało przyjąć, w oparciu o zgodne wyjaśnienia i zeznania w/w, trzy udane i jeden nieudany procesy produkcyjne. Wątpliwości budził wskazywany przez D. czwarty udany proces gdyż po pierwsze nie potwierdzał go mieszkający na posesji oskarżonego T. K., po drugie w tym czasie linia produkcyjna była już zdemontowana. Natomiast co do ilości wyprodukowanego siarczanu amfetaminy ustalenia należało poczynić w oparciu o zeznania A. D. (k. 1708). On był głównym chemikiem i jako jedyny mógł precyzyjnie określić ilości wyprodukowanych substancji. Dlatego też w oparciu o te zeznania Sąd Apelacyjny poczynił ostateczne ustalenia co do ilości wyprodukowanych substancji. Nie dyskwalifikuje to całości wyjaśnień T. K. lecz należało mieć na względzie, iż pełnił on rolę jak to sam określił „przynieś, podaj, pozamiataj” co w sposób oczywisty przemawia za tym by w tej kwestii przyznać pierwszeństwo zeznaniom „chemika” A. D..

Przechodząc do analizy drugiego zarzutu tej apelacji dotyczącego błędnego ustalenia ilości amfetaminy zasadowej w formie płynnej nabytej przez oskarżonego A. W. (1) od ustalonej osoby. Sąd Okręgowy tę ilość ustalił na 28 litrów opierając się na konsekwentnych wyjaśnieniach T. K. (k.1670, k.1681-1682). Wiedzę o trzech odbiorach substancji w ilościach 5, 7 i 11 litrów od A. D. przez A. W. (1) miał właśnie od A. D.. Żądanie prokuratora by przyjąć wynikającą z zeznań A. D. ilość 55 litrów substancji nie ma racji bytu. Tu Sąd Apelacyjny całkowicie podziela ustalenia i analizę Sądu Okręgowego w tym przedmiocie zawartą na k. 15-16 pisemnego uzasadnienia wyroku. Wskazane wyżej ilości trzech zakupów (5, 7 i 11 litrów) plus ilość amfetaminy zasadowej zabezpieczona w chwili zatrzymania oskarżonego W. (5 litrów) daje ilość 28 litrów, a więc „pewną”, jak to określa Sąd Okręgowy, negując tym samym zeznania A. D. w tym przedmiocie. Sąd Apelacyjny w pełni tą argumentację podziela i akceptuje. Doda jedynie jako argument przemawiający za trafnością oceny zeznań A. D., iż A. D. twierdził, że tylko w maju-czerwcu 2017 roku W. zakupił u niego 25-30 litrów amfetaminy zasadowej. Gdyby tak było to przy zdemontowanych liniach produkcyjnych i niemożności jej dalszego przerobu zakupiona substancja zostałaby zabezpieczona na posesji oskarżonego po jego zatrzymaniu.

Wniosek

Apelacji obrońców oskarżonego A. W. (1):

wnieśli o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów z pkt. I, II,V sentencji wyroku.

- wymierzenie oskarżonemu A. W. (1) względniejszej kary w zakresie czynu z pkt. IV sentencji wyroku

Z daleko idącej ostrożności procesowej, jako zarzut ewentualny, w wypadku uznania przez Sąd II Instancji niezasadności zarzutów podniesionych powyżej, obrona zgłasza również na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzut niewspółmierności kary (łącznej) orzeczonej względem oskarżonego w wymiarze 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz kary (łącznej) grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki grzywny na kwotę 40 złotych, przy wymiarze których Sąd I Instancji pominął istotne okoliczności łagodzące, tj.: wcześniejszą niekaralność oskarżonego, motywację i sposób zachowania się sprawcy, jego postawę w trakcie postępowania przygotowawczego oraz właściwości, warunki osobiste, dobrą opinię w środowisku, w tym jego aktywność w wspieraniu inicjatyw lokalnych, które przemawiały za wymierzeniem oskarżonemu łagodniejszej kary - wnioski niezasadne.

Apelacji obrońcy oskarżonego T. K. o:

1. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

ewentualnie

2. zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego czynu pierwszego - poprzez nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie art. 60 § 3 k.k., ewentualnie na podstawie art. 60 § 2 pkt 2) k.k.;

3. zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego czynu drugiego - poprzez wymierzenie oskarżonemu nieizolacyjnej kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, ewentualnie obniżenie kary 10 miesięcy pozbawienia wolności i orzeczenie tej kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

4. zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego czynu trzeciego - poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z

dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii na podstawie art. 414 § 1 zd. 2) k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 1) k.p.k. - wnioski niezasadne.

Apelacji prokuratora o:

zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zmianę opisów czynów z pkt. I i V wyroku - częściowo zasadny.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Żadną miarą nie można się zgodzić z wnioskami obrońców oskarżonego A. W. (1). Szczegółowe uzasadnienie zawarte jest wyżej w analizie ich zarzutów apelacyjnych.

W drobnej części uwzględniono wniosek prokuratora co do przyjęcia większej niż ustalona przez Sąd I instancji ilości wytworzonej substancji psychotropowej. Szczegółowe uzasadnienie zawarte wyżej w analizie zarzutów apelacji prokuratora.

Co do orzeczonych kar pozbawienia wolności i grzywny tak jednostkowych jak i łącznej brak było podstaw do ich korekty.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Poza zmianą ilości wytworzonej przez oskarżonych substancji psychotropowej siarczanu amfetaminy i przypisanej im w pkt. I wyroku w pozostałym zakresie wyrok został utrzymany w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Poza błędnym ustaleniem ilości wytworzonej przez oskarżonych substancji psychotropowej (przypisanej im w pkt. I) Sąd I instancji nie dopuścił się żadnych błędów natury logicznej, faktycznej, ani tym bardziej prawnej dokonując oceny poszczegolnych przestępczych zachowań ooskarżonych. Nie dopuścił się jakiejkolwiek obrazy przepisów postępowania, która miałaby wpływ na treść wyroku czego dowiodła zaprezentowana wyżej analiza zarzutów apelacyjnych.

W ocenie Sądu Apelacyjnego kary pozbawienia wolności tak jednostkowe jak i łączne wymierzone oskarżonym są współmierne do stopnia ich winy i społecznej szkodliwości dowiedzionych im przestępstw i pozostają karami sprawiedliwymi, które należycie realizują cele zapobiegawczo - wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana w czynie przypisanym oskarżonym w punkcie I (pierwszym) polegajaca na ustaleniu łącznej ilości wytworzonej substancji psychotropowej siarczanu amfetaminy w ilości 32,2 litra;

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Apelacyjny poczynił ostateczne ustalenia co do ilości wyprodukowanych substancji psychotropowych przypisanych oskarżonym w pkt. I. Szczegółowe uzasadnienie zmiany wyroku zawarte jest w analizie zarzutu I apelacji prokuratora (Ad.III.)

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt.III

Zasądzono na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłat za II instancję od oskarżonych: A. W. (1) 2800 złotych, T. K. 800 złotych (art. 8, art. 2 ust. 3 i 5, art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych i obciążył ich w/g zasad słuszności po ¼ części kosztami postępowania odwoławczego w pozostałej części obciążył nimi Skarb Państwa (art. 633 k.p.k.).

7. PODPIS