Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodniczący:

1.SSO Agnieszka Połyniak

1.Protokolant:

1. Magdalena Telesz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 151/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. z dnia 28 października 2021r. w sprawie sygn. akt II K 79/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Uprzednia karalność P. M.

Dane o karalności z Krajowego Rejestru Karnego

k. 289

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Dane z Krajowego Rejestru Karnego

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, jego treści żadna ze stron nie kwestionowała

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego:

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mający wpływ na jego treść, polegający na wyprowadzeniu z zebranych w sprawie dowodów, błędnego wniosku, że oskarżony P. M. jest sprawcą czynów opisanych w pkt I i II wstępnej części wyroku podczas, gdy dowody w sprawie zebrane, w szczególności wyjaśnienia oskarżonego wskazujące na daleko idące negatywne nastawienie K. S. do niego oraz okoliczność, iż K. S. dysponowała wszystkimi informacjami pozwalającymi na posłużenie się nimi przy składaniu wniosków do (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. w okresie od 4 listopada do 5 listopada i w dniu 7 listopada 2019r. w celu skierowania przeciwko oskarżonemu postępowania karnego uzasadnia wniosek, że równie prawdopodobnym jest odmienny od przyjętego przez Sąd I instancji wniosek, a mianowicie że sprawcą czynów opisanych w pkt I i II wstępnej wyroku nie jest oskarżony.

Apelacja oskarżonego:

1.  1 zarzut obrazy przepisów prawa materialnego poprzez przyjęcie braku prawdomówności, nieuwzględnieniu licznych dowodów, mających na celu okazanie stanu faktycznego;

2.  2. naruszenie art. 31 § 1 k.p.k. i przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego we Wrocławiu;

3.  3. surowość orzeczonej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, podobnie jak i apelacja samego oskarżonego.

Za bezzasadny uznać należało podnoszony przez obrońcę oskarżonego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd odwoławczy w całości podziela ustalenia Sądu orzekającego, który właściwie, wszechstronnie i wnikliwie rozważył wszystkie zgromadzone dowody oraz okoliczności ujawnione na tej podstawie, dokonując w ten sposób jedynie logicznych, a tym samym prawidłowych ustaleń stanu faktycznego. Zarzuty podniesione w apelacji stanowią jedynie dowolną polemikę z prawidłowymi rozważaniami Sądu I instancji. Nie ulega wątpliwości, że istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu własnego poglądu na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut, należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd I instancji (tak m.in. wyrok Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 25 listopada 2016 r., sygn. II AKa 398/16). Samo zanegowanie trafności ustaleń sądu orzekającego poprzez wyrażenie tylko odmiennego poglądu w tej materii nie jest wystarczające do wnioskowania o dopuszczeniu się przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 28 grudnia 2016 r., sygn. II AKa 358/16). Uchybienie o jakim mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k. ma bowiem miejsce wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania. Błąd taki może stanowić wynik niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd braku), bądź określonych nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów (tzw. błąd dowolności). Może być on zatem wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub braku przestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2017 r., sygn. II AKa 83/17). Kiedy zatem powyższe uwagi przełoży się na grunt przedmiotowej sprawy, to stanowczo stwierdzić trzeba, że tego rodzaju uchybienia nie wystąpiły. Sąd I instancji dokładnie i wnikliwie wyjaśnił okoliczności popełnienia przez P. M. zarzucanych (i przypisanych) mu czynów, a zebrany w toku czynności procesowych materiał dowodowy, będący podstawą rozstrzygnięcia, należy uznać za wszechstronny i kompletny. Ocena zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym także wyjaśnień oskarżonego (k. 253v – 256v) dokonana została z uwzględnieniem reguł wyrażonych w art. 7 k.p.k., a wyciągnięte w ten sposób wnioski są logiczne.

Wbrew twierdzeniom apelujących, Sąd meriti wyprowadził z zebranego w sprawie materiału dowodowego jedynie słuszne wnioski, trafnie uznając, że oskarżony jest sprawcą obu zarzucanych mu czynów. Próba zdyskredytowania wiarygodności K. S., jak też rzeczywistej wymowy dowodów z dokumentów (treści wniosków) oraz danych retencyjnych (lokalizacja przekaźników i miejsc logowań osoby, która wnioski składała) jest chybiona, przyjęcie argumentów skarżących prowadziłoby do nieracjonalnego przyjęcia, że kobieta, w celu „pogrążenia” byłego partnera nie tylko posłużyła się jego danymi osobowymi, ale także danymi dostępowymi, a przede wszystkim, by własne konto mailowe założyła w taki sposób, że to P. M. miałby do niego dostęp (k. 38 - 40). Nadto, na co zasadnie zwrócił uwagę Sąd a quo, numer telefonu oskarżonego, podany we wniosku, w dacie ich złożenia nie był znany K. S.. Jedyni oskarżony dysponował tym numerem i tylko on mógł go wskazać jako numer kontaktowy.

Obrońca oskarżonego, nie zgadzając się z rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego, kwestionował poczynione ustalenia, przeciwstawiając im wersję oskarżonego, sugerując jednocześnie, że to K. S. złożyła wnioski w celu zaciągnięcia pożyczek, aby skierować przeciwko oskarżonemu postępowanie karne. Powyższe wynikać miało, jak wskazywał obrońca (co także akcentował sam P. M. w osobistej apelacji), z negatywnego nastawieniu K. S. do oskarżonego oraz okoliczności, że dysponowała wszystkimi informacji pozwalającymi na posłużenie się nimi przy składaniu wniosków do (...) sp. z o.o., co – jak wykazał Sad meriti – nie polegało na prawdzie. W świetle bowiem poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych kwestia rzekomego dysponowania przez pokrzywdzoną danymi niezbędnymi do złożenia wniosków w celu zwarcia umów była przedmiotem szczegółowych rozważań Sądu I instancji w pisemnych motywach rozstrzygnięcia przy okazji omawiana wyjaśnień oskarżonego (k.253v – 254 i 255 – 255v). Sąd ten w sposób wyczerpujący i przekonujący wskazał okoliczności, które jego zdaniem świadczyły o tym, że to nie K. S., ale oskarżony posiadał wszystkie dane, które zostały użyte przy składaniu wniosków o udzielenie pożyczek. Przedstawiona argumentacja w tym zakresie jest w ocenie sądu odwoławczego logiczna i jasna, nie ma więc potrzeby jej ponownego przytaczania. Wystarczającym będzie odesłanie do tych oczywiście trafnych argumentów, które Sąd ad quem uznaje za własne.

Także tak podkreślana kwestia negatywnego nastawia pokrzywdzonej nie mogła wpłynąć na dokonane ustalenia faktyczne. Owszem konflikt rodzi negatywne nastawienie, ale dotyczy to obu stron. Nie można zatem na tej podstawie automatycznie przypisywać wyłącznie pokrzywdzonej negatywnych zachowań, wykluczając takowe po stronie oskarżonego. Także podnoszone przez obrońcę oskarżonego okoliczności dotyczące posiadania przez pokrzywdzoną wiedzy w zakresie zaciągania kredytów i pożyczek drogą internetową, czy też wykupienie dostępu do alertów Biura (...) nie są tymi, które mogłyby wpłynąć na dokonaną przez Sąd I instancji ocenę zeznań K. S.. Wzięcie kredytu przez Internet nie wymaga jakieś specjalnej wiedzy. Nie są to skomplikowane procedury, gdyż są dostępne dla każdego użytkowania Internetu, w tym także dla oskarżonego. Natomiast posiadanie dostępu do alertów BIK w dzisiejszych czasach jest rzecz powszechną. Zauważyć należy, że K. S. już wcześniej otrzymywała sms-y z żądaniem zapłaty kwoty 50.000 zł, a jedna z wiadomości tekstowych zwierała również zdjęcie jej dowodu osobistego, którym posłużono się przy składaniu przedmiotowych wniosków. W tej sytuacji chęć zabezpieczenie się przed próbą wybudzenia kredytu na jej dane osobowe i wykupienie alertów BIK było w pełni uzasadnione. Twierdzenia, iż na niekorzyść K. S. świadczy sposób, w jaki rozmawiała z pracownicą firmy (...) sp. z o.o., przy jednoczesnym całkowitym pominięciu treści tej rozmowy, nie mogą być uznane za przekonujące i doprowadzić do zdyskwalifikowania mocy dowodowej depozycji kobiety. Nie podważa jej wiarygodności także tak akcentowana przez oskarżonego w wyjaśnieniach oraz w apelacji kwestia złożenia zawiadomień o przestępstwach, których miałby się dopuścić na jej szkodę oskarżony (np. k. 232-233). Każdorazowo prowadzący dane postępowania karne zobligowany jest do samodzielnego dokonania ustaleń i wynik jednego postępowania nie przesądza automatycznie o bycie innego, oparte na innych dowodach i okolicznościach.

Obrońca oskarżonego nie przestawił zatem żadnych rzeczowych argumentów, które mogłyby jako obiektywne podważyć przeprowadzoną przez Sąd I instancji ocenę dowodów, w tym przede wszystkim zeznań K. S. i w konsekwencji, by mogły one stanowić podstawę zakwestionowania ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie. W ocenie Sądu odwoławczego obrońca oskarżonego nieskutecznie próbował podważyć materiał dowodowy obciążający oskarżonego, pomijając przy tym milczeniem precyzyjnie przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia tok rozumowania Sądu orzekającego, znajdujący oparcie w treści dowodów, w tym tych na które K. S. nie mogła mieć wpływu (np. dane retencyjne). W tej sytuacji podnoszone przez niego okoliczności i kwestionowanie stanowiska Sądu I meriti uznać należało jedynie za polemikę opartą na subiektywnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, w tym przede wszystkim wyjaśnień oskarżonego. Sama bowiem możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 października 2010 r., sygn. II AKa 162/10).

Za niezasadne uznać należało także zarzuty podnoszone w apelacji złożonej osobiście przez oskarżonego. Z treści złożonego przez P. M. środka odwoławczego wynika, że w głównej mierze kwestionuje dokonaną przez Sąd I instancji ocenę zeznań pokrzywdzonej K. S., na co wskazywał już tut. Sąd odwoławczy, kiedy odnosił się do zarzutów formułowanych przez obrońcę. Oskarżony, podobnie zresztą jak i jego obrońca, nie przestawił żadnych rzeczowych argumentów, które mogłyby tę ocenę zmienić. Zeznania K. S., jak już uprzednio wskazywał Sąd odwoławczy, zostały poddane przez Sąd orzekający wnikliwej i szczegółowej analizie, którą ocenić należało za trafną, jeśli uwzględni się wskazane w uzasadnieniu podstawy takiego wnioskowania. Zestawiając relację pokrzywdzonej z pozostałymi uznanymi przez Sąd I instancji za wiarygodne dowodami, w tym przede wszystkim z dokonaną przez Sąd I instancji szczegółową, krytyczną analizą wyjaśnień oskarżonego, brak było jakikolwiek postaw do zakwestionowania wiarygodności jej zeznań. Podnoszoną przez oskarżonego kwestię konfliktu Sąd odwoławczy omówił powyżej. Akcentowane zaś przez oskarżonego nieznalezienia w jego mieszkaniu rzeczy należących do K. S. w sprawie prowadzonej przez Komendę Powiatową Policji dla W. sygn. (...) nie wyklucza tego, że oskarżony był w posiadaniu kserokopii dowodu osobistego K. S., o czym przekonuje choćby znajdując się w aktach sprawy kopia wiadomości tekstowej (k.59, 60). W tej sytuacji decyzję Sądu I instancji o oddaleniu złożonego w tym zakresie przez oskarżonego wniosku dowodowego uznać należało za słuszną. Nie ma racji oskarżony, że Sąd meriti zaniechał przeprowadzenia szeregu dowodów, które miałyby mieć wpływ na treść wyroku, zwłaszcza jeśli uwzględni się treść wniosków dowodowych, które oskarżony składał (k. 231), jak i stanowisko Sądu, które je oddalił (k. 236v).

Chybiony jest przy tym zarzut rażącej surowości kary wymierzonej zaskarżonym wyrokiem, którą P. M. uznał za „zbyt surową”. Sąd a quo szczegółowo przedstawił przyczyny wymierzenia kary (k. 256v – 257), a przedstawione okoliczności, jak też uznanie, iż brak jest tych, które można by uznać za łagodzące dla oskarżonego ocenić należy za trafne i istotne dla prawidłowego określenia wymiaru kary, zwłaszcza z uwagi na jej cele zwłaszcza w zakresie oddziaływania na sprawcę.

Odnosząc się natomiast do podniesionej w apelacji kwestii związanej z niewłaściwością miejscową Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl., to wskazać należy, że w tym zakresie nie doszło do żadnego uchybienia. Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śl., był bowiem związany postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu, który w dniu 11 marca 2021r. w sprawie o sygn. akt IV Ko 49/21 rozstrzygając spór kompetencyjny pomiędzy Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu, a Sądem Rejonowym w Ząbkowicach Śl. jako właściwy do rozpoznania niniejszej sprawy wskazał Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śl. (k.182).

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

zmianę w całości zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego P. M. od zarzutu popełnienia przypisanych mu czynów.

Oskarżony wniósł o:

uchylenia wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd rejonowy, ewentualnie zmianę wyroku, który jest zbyt surowy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie wniosków oskarżonego i jego obrońcy za niezasadne było konsekwencją przedstawionej wyżej oceny poszczególnych zarzutów apelacyjnych, które nie mogły doprowadzić do postulowanych we wnioskach zmian.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. z dnia 28 października 2021r. w sprawie sygn. akt II K 79/21 w punktach od I do III

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Za utrzymaniem zaskarżonego wyroku w mocy przemawiała zarówno ocena zgromadzonego materiału dowodowego i wniosków, które wyprowadził Sąd meriti, jak też niepodzielenie żadnego z zarzutów podniesionych w obu apelacjach. Rozstrzygnięcie Sądu I instancji jako oczywiście trafne i oparte na właściwie zastosowanych regulacjach prawa materialnego i prawa procesowego należało utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

III.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu

O zwolnieniu oskarżonego od obowiązku poniesienia kosztów sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k., co uzasadnia jego obecna trudna sytuacja materialna.

7.  PODPIS

Agnieszka Połyniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. z dnia 28 października 2021r. w sprawie sygn. akt II K 79/21

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony P. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. z dnia 28 października 2021r. w sprawie sygn. akt II K 79/21

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana