Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VII K 217/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

D. J.

Uderzenie przez oskarżonego D. J. w dniu 1 lipca 2021 roku w R. powiat K. woj. (...) J. S. pięścią w twarz, na skutek czego doznał on obrażeń w postaci stłuczenia nosa, naruszających czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Uderzenie przez D. J. w dniu 1 lipca 2021 roku w R. powiat K. woj. (...) J. S. pięścią w twarz.

zeznanie świadka J. S.

27-28

zeznanie świadka C. S.

29-30

zeznanie świadka M. N.

28

zeznanie świadka E. P.

30

nagranie na płycie CD

11 akt 4009-0.Ds.

17.2021

Spowodowanie uderzeniem przez D. J. u J. S. obrażeń w postaci stłuczenia nosa, które naruszyły czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni.

opinia z zakresu medycyny

6

1.1.2.

D. J.

Znieważenie w dniu 1 lipca 2021 roku w R. powiat K. woj. (...) J. S. poprzez wyzywanie go słowami powszechnie uznanymi za wulgarne i obraźliwe.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Wyzywanie przez D. J. J. S. słowami powszechnie uznanymi za wulgarne i obraźliwe.

wyjaśnienia oskarżonego D. J.

26

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

D. J.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Odepchnięcie przez D. J. J. S. w obronie zaatakowanej M. K..

wyjaśnienia D. J.

26

zeznania świadka M. K.

31

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznanie świadka J. S.

Sąd dał wiarę pokrzywdzonemu wyłącznie w zakresie, w którym podał, że został uderzony pięścią w twarz przez oskarżonego, co spowodowało stłuczenie nosa. W tym zakresie jego zeznania znajdują bowiem potwierdzenie w relacji C. S., funkcjonariuszy przybyłych na miejsce zdarzenia, zapisie dźwiękowym nagrania zdarzenia oraz opinii lekarskiej. W szczególności w opinii lekarskiej wskazano jako jedno z obrażeń stłuczenie nosa zdiagnozowane następnego dnia po zdarzeniu gdy pokrzywdzony zgłosił się do szpitala, co koreluje z opisanym przez niego sposobem zadania uderzenia przez oskarżonego, a mianowicie skierowaniem go bezpośrednio w twarz. Funkcjonariusze policji przybyli na miejsce zdarzenia M. N. i E. P. również zgodnie podali, że pokrzywdzony posiadał widoczne zakrwawienie w okolicy nosa i miał uszkodzone okulary. Przekazał im nadto wyłącznie informację o uderzeniu w twarz i wybiciu zębów, które jednak wykluczyła żona pokrzywdzonego oraz kradzieży aparatu. Nagranie złożone przez samego pokrzywdzonego także potwierdza podawany przez niego przebieg zdarzenia w części dotyczącej fizycznego zaatakowania go przez oskarżonego, który usprawiedliwia się na nim uprzednim naruszeniem nietykalności swojej siostry przez oskarżonego. Nagranie to jednocześnie zaprzecza zeznaniom pokrzywdzonego aby słów obraźliwych użył dopiero po uderzeniu, gdyż wyraźnie słychać na nim jak w początkowej fazie zajścia gdy oskarżony i M. K. starali się z nim rozmawiać spokojnie wyzwał oskarżonego i używał pod jego adresem słów wulgarnych, pozostali uczestnicy w tym oskarżony użyli ich dopiero później. Z kolei zeznania pokrzywdzonego m.in. w zakresie spowodowania przez oskarżonego znacznie cięższych skutków w postaci złamanej przegrody nosowej nie znajdują jakiegokolwiek potwierdzenia w treści opinii lekarskiej jak i wykonanych badaniach rtg głowy, oraz w zapisie nagrania na którym już po doznaniu obrażeń po krótkiej chwili pokrzywdzony kontynuował kłótnię sąsiedzką, co świadczy o tym, iż pokrzywdzony celowo wyolbrzymia dolegliwości celem uzyskania jak najwyższego zadośćuczynienia.

zeznanie świadka C. S.

Czas, miejsce i okoliczności powstania obrażeń nosa u pokrzywdzonego potwierdziła ponadto jego żona C. S. i w tym zakresie jej zeznaniom Sąd dał wiarę, albowiem są one konsekwentne, zgodne z wersją podaną przybyłym funkcjonariuszom policji i korelują z pozostałymi wskazanymi wyżej dowodami.

zeznanie świadka M. N.

Funkcjonariusz policji przybyły na interwencję zgłoszoną najpierw przez M. K., a później przez żonę oskarżyciela podał, że pokrzywdzony od razu podał o uderzeniu w twarz i miał widoczne obrażenia tej części ciała, a także nie wskazywał innych obrażeń ani dolegliwości. Jako, że funkcjonariusze dotarli na miejsce zdarzenia w bardzo krótkim czasie po nim, gdyż interwencję zgłosiła już w pierwszej fazie kłótni sąsiedzkiej M. K. oczywistym jest, iż pokrzywdzony mający niekwestionowane obrażenia twarzy nie miał możliwości ani czasu na uzgodnienie z żoną innej wersji zdarzenia niż faktyczny jego przebieg. Do wiarygodności zeznań świadka z uwagi na to, że jest osobą postronną dla stron postępowania i dobrze zapamiętał szczegóły interwencji nie sposób mieć jakichkolwiek zastrzeżeń.

zeznanie świadka E. P.

Świadek będący funkcjonariuszką policji potwierdziła relację M. N. w zakresie przebiegu interwencji i okoliczności zgłoszonych przez strony, wobec czego z tych samych powodów co w przypadku M. N. sąd uznał jej zeznania za wiarygodne.

nagranie na płycie CD

Nagranie na płycie CD odtworzone na rozprawie odzwierciedla rzeczywisty dźwiękowy przebieg zajścia. Z całą pewnością pokrzywdzony nie ingerował w jakikolwiek sposób w sam zapis, skoro jest on nieprzerwany i zawiera okoliczności dla niego niekorzystne, jak używanie słów wulgarnych czy brak chęci jakiegokolwiek porozumienia z sąsiadami, pomimo prób podejmowanych z ich strony.

opinia z zakresu medycyny

Jako, że opinię dot. obrażeń pokrzywdzonego wydał lekarz specjalista z zakresu neurologii Sąd uznał ją za wiarygodny materiał dowodowy.

1.1.2

wyjaśnienia oskarżonego D. J.

Oskarżony w swoich wyjaśnieniach przyznał, że używał słów wulgarnych wskazując, że takie padały również ze strony oskarżyciela.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

wyjaśnienia D. J.

Wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie tego, że nie uderzył pokrzywdzonego, a jedynie odepchnął go gdy ten uderzył M. K. i pokrzywdzony doznał obrażeń twarzy w wyniku upadku, wprost zaprzeczają zarówno zeznania pokrzywdzonego i jego żony, które sąd uznał za wiarygodne z powodów o których wyżej, jak i zapis dźwiękowy przebiegu zdarzenia. Z zapisu wynika bowiem, że od momentu gdy M. K. zaczęła krzyczeć, że pokrzywdzony podniósł na nią rękę do momentu zdarzenia w którym doznał obrażeń pokrzywdzony minęło ok. 20 sekund w trakcie których oskarżony mówił m.in. o wykorzystaniu tego przeciwko pokrzywdzonemu z racji, iż zostało nagrane przez jedną z obecnych tam osób. Nie sposób zatem przyjąć aby oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej lub przekroczył jej granicę podejmując zbyt późno działanie, skoro w tym momencie nie było już zagrożenia żadnym bezpośrednim zamachem. Należy też zwrócić uwagę, że bezpośrednio po samym zdarzeniu nastąpiło usprawiedliwianie się drugiej strony konfliktu opluciem, a nie wcześniejszym uderzeniem M. K., a później wyjaśnianie, że pokrzywdzony sam zaczął, więc oskarżony nie poniesie odpowiedzialności. Nikt zatem nie twierdził wówczas, iż obrażeń twarzy pokrzywdzony doznał przypadkowo upadając, co by było oczywiste w przypadku gdyby tak faktycznie było. Nadto wbrew swoim zapowiedziom ani oskarżony ani jego siostra nie złożyli żadnego nagrania, które jak wynika z ich relacji na zapisie złożonym przez pokrzywdzonego było wówczas zarejestrowane (podobnie jak nie odnalazł się aparat który również miał być jak twierdzili dowodem w sprawie), co z pewnością by nastąpiło gdyby przebieg zdarzenia był taki jak podawany przez oskarżonego.

zeznania świadka M. K.

Jako, że relacja świadka zgodna jest z wyjaśnieniami oskarżonego którym sąd nie dał wiary, i jednocześnie sprzeczna z dowodami na podstawie których sąd ustalił faktyczny przebieg zdarzenia również zeznania M. K. uznano za niewiarygodne.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

D. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Nie budzi wątpliwości, że w dniu 1 lipca 2021r. w R. oskarżony uderzył J. S. pięścią w twarz, w wyniku czego doznał on obrażeń w postaci stłuczenia nosa, co spowodowało naruszenie narządu ciała na okres poniżej 7 dni. Takim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 157§2 kk. Zgromadzony materiał dowodowy w pełni potwierdza jego sprawstwo, sposób działania i winę.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☒

3.4. Umorzenie postępowania

II

D. J.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

Odnośnie czynu z art. 216§1 kk (błędnie określonego w zarzucie aktu oskarżenia jako 212 kk ) sąd miał na względzie treść art. 1§2 kk, stwierdzającego, że nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma. Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim fakt, że nagranie złożone przez samego pokrzywdzonego potwierdza, iż to on pierwszy użył słów obraźliwych wobec oskarżonego. Tym samym to pokrzywdzony ewidentnie prowokował całe zajście używając słów obraźliwych wobec osoby mającej w tym momencie ton pojednawczy i dążącej do zgody i porozumienia. Wulgarne słowa pod jego adresem ze strony oskarżonego padły zatem dopiero w chwili, gdy oskarżony był zdenerwowany kolejną eskalacją konfliktu sąsiedzkiego jego siostry i pokrzywdzonego. Zajście miało przy tym miejsce na prywatnym przejeździe, a więc nie było obserwowane przez znaczne grono postronnych osób, a słów wulgarnych używały jak wynika z nagrania wszystkie poza C. S. osoby biorące udział w incydencie. Okoliczności te w ocenie Sądu uzasadniają przyjęcie, że zachowanie oskarżonego polegające na wyzwaniu pokrzywdzonego (czego sam nie kwestionował w swoich wyjaśnieniach usprawiedliwiając wyzywaniem go przez pokrzywdzonego) cechowało się znikomą społeczną szkodliwością. W związku z powyższym na podstawie art. 17§1 pkt.3 kpk w zw. z art. 1§2 kk postępowanie karne w tym zakresie podlegało umorzeniu.

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. J.

I

Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 kk, biorąc pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i jego winy, gdyż bez względu na prowokacje słowne i w postaci wykonywania zdjęć czy zajście pomiędzy pokrzywdzonym a M. K. o aparat, użycie siły fizycznej i wyprowadzenie uderzenia w tak wrażliwą okolicę jak twarz w stosunku do osoby znacznie starszej nie znajduje jakiegokolwiek usprawiedliwienia. Był to przy tym kolejny etap eskalacji sporu sąsiedzkiego, którego rozwiązywanie metodami siłowymi jest absolutnie nieakceptowalne i może doprowadzić do tragicznych skutków. Jako okoliczności łagodzące potraktowano natomiast dotychczasową niekaralność oskarżonego oraz używanie wyłącznie przez pokrzywdzonego w pierwszej fazie zajścia słów obraźliwych. Biorąc powyższe pod uwagę sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na 20 złotych. Sąd przy wymiarze tej kary miał na uwadze z jednej strony możliwości finansowe oskarżonego który prowadzi działalność gospodarczą (bez względu na fakt, że w niektórych miesiącach nie osiąga dochodu), zaś z drugiej strony fakt, że działanie jego wynikło ze zdenerwowania wcześniejszym zachowaniem pokrzywdzonego wykonującego zdjęcia z najbliższej odległości. Zdaniem Sądu grzywna w takiej wysokości jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego i spełni swoje zadania w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej. Kara w takim rozmiarze spowoduje, iż w przyszłości oskarżony nie dopuści się podobnego typu czynów i będzie przestrzegał porządku prawnego. Kara ta podziała także odstraszająco na innych uzmysławiając im nieopłacalność popełniania przestępstw przeciwko zdrowiu i nieuchronność kary. Przestępstwo z art. 157§2 kk zagrożone jest karami alternatywnymi grzywny, ograniczenia wolności i pozbawienia wolności. Kara grzywny jest z tego katalogu karą najłagodniejszą i mając na względzie powyższe oraz dotychczasową niekaralność oskarżonego najwłaściwszą. Zdaniem Sądu trwający spór sąsiedzki i wysokie ryzyko ponownych podobnych zdarzeń jednoznacznie sprzeciwia się zastosowaniu ewentualnego warunkowego umorzenia postępowania, nawet przy przyjęciu, iż to pokrzywdzony wcześniej prowokował oskarżonego, gdyż nie będzie to stanowić żadnej przestrogi dla uczestników tegoż sporu w przyszłości.

D. J.

III

Na podstawie art. 46§2 kk orzeczono ponadto od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego J. S. tytułem nawiązki kwotę 2000 zł. Stosownie do art. 445§1 kc w zw. z art. 444§1 kc sąd może bowiem przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego wówczas, gdy doznał on uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, przy czym nie przyznanie zadośćuczynienia winno mieć miejsce w sporadycznych przypadkach, w których przyznanie zadośćuczynienia poszkodowanemu pozostawałoby w jaskrawej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego i poczuciem sprawiedliwości, co nie ma miejsca w niniejszej sprawie. Poza fakultatywnością przyznawania zadośćuczynienia ustawodawca „przerzucił” na sąd orzekający również sposób ustalenia jego wysokości. Orzecznictwo Sądu Najwyższego wiąże tę wysokość przede wszystkim z funkcją kompensacyjną, to jest z tym, aby kwota pieniężna przyznana poszkodowanemu przedstawiała ekonomicznie odczuwalną wartość i pozwalała na usunięcie doznanej krzywdy, a przynajmniej na jej zminimalizowanie. Z drugiej zaś strony wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa - musi więc ona być utrzymana w rozsądnych granicach (por. wyroki SN OSNCP 1963, poz.105; OSPiKA 1966, poz.92). Jednocześnie powstaje również odpowiedzialność odszkodowawcza za wyrządzoną szkodę. Z uwagi na znaczną wysokość żądań pokrzywdzonego w tym zakresie i ewidentne trudności ocenne w sytuacji nie złożenia jakichkolwiek dowodów potwierdzających wysokość żądania sąd uznał za uzasadnione orzeczenie nawiązki. Mając zatem na względzie doznane przez pokrzywdzonego J. S. niewątpliwe cierpienia fizyczne w czasie zdarzenia oraz po nim wynikające z dolegliwości bólowych szczególnie wrażliwej okolicy jaką jest głowa, a jednocześnie fakt, że z zeznań pokrzywdzonego nie wynika aby stłuczenie nosa spowodowało jakikolwiek trwały lub długotrwały skutek sąd uznał za zasadne orzeczenie na jego rzecz nawiązki w wysokości 2000 zł. Jest to kwota, która realnie spełnia funkcję kompensacyjną, nie będąc przy tym nadmiernie wygórowaną wobec czasokresu trwania naruszenia czynności narządu. Roszczenia przekraczające wyżej wskazaną kwotę zdaniem sądu winny być ewentualnie dochodzone przez pokrzywdzonego w postępowaniu cywilnym.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

D. J.

IV

Na podstawie art. 628 pkt.1 kpk sąd zasądził na rzecz oskarżyciela prywatnego poniesione przez niego koszty procesu, na które złożyły się opłata w kwocie 300 zł.

D. J.

V

W związku z tym, że w sprawie ustanowiono obrońcę z urzędu sąd zasądził na jego rzecz koszty nieopłaconej pomocy prawnej w wysokości 553,50 zł zgodnie z §17 ust. 2 pkt.1 i §4 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (z racji konieczności zwiększonego nakładu pracy z uwagi na odległość od siedziby sądu i charakter sprawy powiększone o 25%).

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o treść art. 626§1 kpk w zw. z art. 628 kpk, a o opłacie na podstawie art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r. nr 49 poz.223 z późn. zm.). Brak było zdaniem sądu podstaw do zwolnienia oskarżonego od kosztów postępowania, albowiem prowadzi on działalność gospodarczą i posiada majątek podlegający egzekucji, co z pewnością umożliwia mu zapłatę tych kosztów w systemie ratalnym, a także sam przyczynił się do powstania tych kosztów.

1.Podpis