Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 998/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 27 maja 2021 r., sygn. akt II K 19/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty podniesione przez oskarżonego oraz jego obrońcę:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, przez wadliwą i pozbawioną obiektywizmu ocenę dowodów sprzecznie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a ponadto przez wyprowadzenie wniosków dowolnych, niewynikających z przeprowadzonych dowodów, a także w sposób wybiórczy – błędna ocena dowodów odnosi się w szczególności do przyjęcia poprzez błędną wykładnię umowy nr (...), że umowa regulowała zobowiązanie oskarżonego w przypadku zamiany części jej przedmiotu tj. renowacji na wymianę w ten sposób, że zakładała, iż pozyskany w takim przypadku złom należy również pozostawić do dyspozycji pokrzywdzonego, podczas gdy umowa nie zakładała takiej ewentualności i nie można z tego wywieźć cywilnego obowiązku co do tego, że w tym przypadku złom także podlega zdaniu pokrzywdzonemu bez zapłaty za wymianę a tylko za renowację.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 kpk poprzez bezkrytyczne uznanie części wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne, a w szczególności tych, które dotyczyły okoliczności towarzyszących wywiezieniu sprzedanego złomu, bez uwzględnienia pozostałego materiału dowodowego, uznanego przez Sąd za wiarygodny, z którego wynikało, iż oskarżony wywiązywał się z umowy i zdawał pokrzywdzonemu złom w postaci odpadów metalowych, a faktu wywozu i sprzedaży krat, grzejnika i rur nie ukrywał, a wręcz przeciwnie zamierzał się w tym zakresie rozliczyć z pokrzywdzonym w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Po wnikliwym zapoznaniu się za całością materiału dowodowego przedmiotowej sprawy Sąd odwoławczy stwierdził, iż przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów była prawidłowa i uwzględniała wszystkie dyrektywy art. 7 kpk, tj. zasadę prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Trzeba podkreślić, iż Sąd I instancji w treści uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia wyraźnie wymienił wszystkie dowody bądź ich części, którym przyznał przymiot wiarygodności, a także wyodrębnił te, które na przypisanie takiej cechy nie zasługiwały. Nie zabrakło też w tym opracowaniu wskazania konkretnych powodów, które wpłynęły na takie a nie inne ukształtowanie oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. Sąd Okręgowy nie dostrzegł natomiast żadnych podstaw by w jakikolwiek sposób podważać słuszność przedstawionej w uzasadnieniu wyroku oceny materiału dowodowego. Trzeba podkreślić, że w przypadku gdy pierwszoinstancyjna ocena materiału dowodowego jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc w pełni odpowiada wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 kpk, to wówczas sąd odwoławczy zwolniony jest od nadmiernie drobiazgowego uzasadniania wyroku, co sprowadzałoby się do powtarzania prawidłowych argumentów zawartych w pisemnych motywach orzeczenia sądu meriti ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2020 r., sygn. akt IV KK 374/20, Legalis nr 2494645).

Rozpatrując zarzut tej kategorii nie można zapominać, że obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko sądu orzekającego, ale także skarżącego. W żadnym razie nie jest wystarczającym do uwzględnienia środka odwoławczego oparcie się przez jego autora na prezentacji własnych ocen materiału dowodowego i wniosków z tych ocen płynących, bez wykazania uchybień – i to rażących – w procedowaniu bądź rozumowaniu sądu meriti, które w dodatku mogły mieć istotny wpływ na treść orzeczenia ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2021 r., sygn. akt IV KK 422/20, Legalis nr 2532477). Przyjęta przez skarżących metoda prostego zanegowania oceny dowodów, stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, nie mogła przynieść oczekiwanych przez nich rezultatów albowiem ograniczała się ona właściwie do silnie subiektywnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego, w tym przede wszystkim jego wyjaśnienia oraz wyprowadzone przez skarżących wnioski oparte na tymże dowodzie osobowym.

Oskarżony nie zaakceptował dokonanej przez Sąd Rejonowy krytycznej weryfikacji wiarygodności jego twierdzeń procesowych. W ocenie tegoż apelującego zignorowano te z jego wskazań, w których podkreślał fakt wywiązania się przez niego z umowy zawartej z Wojskowym Zarządem Infrastruktury w Poznaniu oraz zdawania pokrzywdzonemu złomu w postaci odpadów metalowych w trakcie realizacji umowy o roboty budowlane. Tymczasem przykłady zgodnego z zapisami umowy wywiązania się przez podsądnego ze zobowiązania głównego i wykonywania remontu budynku koszarowego nr (...) w jednostce wojskowej w P. nie miały decydującego znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonego za zarzucany mu w akcie oskarżenia czyn zabroniony. Sąd karny nie badał bowiem prawidłowości wykonanych przez firmę (...) robót budowlanych lecz ustalał, czy w trakcie realizowania przedmiotowej umowy nie doszło do przywłaszczenia przez oskarżonego mienia wojskowego w postaci złomu stalowego objętego aktem oskarżenia. Natomiast należało się bacznie przyjrzeć zapisom umowy nr (...) zwłaszcza § 7 ust. 3, zgodnie z którym materiały pochodzące z rozbiórki wykonawca (tj. firma oskarżonego) komisyjnie rozliczy z Zamawiającym (pokrzywdzonym w sprawie) oraz przedstawicielem Infrastruktury 33 Bazy Lotnictwa Transportowego w P. i w przypadku: a) materiałów kwalifikujących się do ponownego wykorzystania lub do przekazania do Infrastruktury 33. BLTr (np. złom metali, drewna) dostarczy do wskazanego przez Zamawiającego miejsca ( magazyn (...). BLTr), b) odpadów nie kwalifikujących się do przekazania do Infrastruktury 33. BLTr dostarczy je na składowisko odpadów lub do zakładu utylizacyjnego, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ochrony środowiska wedle treści ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach. Przytoczona regulacja umowna nie pozostawia żadnych wątpliwości, że zgodnie z postanowieniami umowy oskarżony działający jako wykonawca robót budowalnych był zobowiązany do rozliczenia się z pokrzywdzonym z absolutnie wszystkich materiałów pozyskanych w wyniku prac rozbiórkowych bez względu na to czy w projekcie (stanowiącym integralną część umowy) dane rzeczy od początku były przewidziane do wymiany na nowe, czy też decyzja taka została podjęta w czasie późniejszym mimo początkowego przewidywania, że uda się dane elementy poddać renowacji. § 7 ust. 3 umowy nie zawierał bowiem żadnego ograniczenia jego zastosowania do tych zdemontowanych elementów przeznaczonych w projekcie do ich wymiany na nowe. Pokrzywdzony nie udzielił zgody oskarżonemu na dysponowanie jak właściciel wywiezionymi z terenu jednostki wojskowej elementami metalowymi do renowacji. Podkreślenia wymaga przy tym, że pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżonym nie został zawarty żaden aneks do umowy przewidujący przeniesienie na rzecz J. G. własności elementów metalowych pozyskanych w trakcie prac demontażowych, a tak się stało gdy na polecenie podsądnego doszło do sprzedaży takiego mienia bez wiedzy i zgody pokrzywdzonego. W związku z tym bez znaczenia dla badania odpowiedzialności karnej oskarżonego było to, że przekazywał on na rzecz pokrzywdzonego protokolarnie materiały uzyskane w trakcie prac rozbiórkowych. Przedmiotowe postępowanie dotyczyło bowiem tych elementów metalowych, których J. G. nie rozliczył komisyjnie zgodnie z § 7 ust. 3 umowy nr (...). Istotne zaś przy weryfikacji wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, który negował zamiar przywłaszczenia tego złomu metalowego było to, że miał on wiedzę o treści § 7 ust. 3 umowy obowiązującego go jako wykonawcę robót budowalnych i konieczności komisyjnego rozliczania absolutnie wszystkich materiałów pozyskanych w trakcie prac rozbiórkowych, a także konieczności zachowania formy pisemnej przy wszelkich zmianach zawartej umowy. Pomimo tego nie ustalił z kontrahentem co należy zrobić ze złomem w postaci krat okiennych początkowo przeznaczonych do renowacji, a ostatecznie za zgodą pokrzywdzonego wymienionych na nowe. J. G. nie krył przy tym, że sam podjął decyzję o przekazaniu wszystkich tych krat okiennych do punktu skupu złomu i nie konsultował tego w żaden sposób z pokrzywdzonym. Oskarżony sam skalkulował, że skoro musiał ponieść koszt zakupu materiałów niezbędnych dla wytworzenia nowych krat okiennych to przekazanie starych krat na złom umniejszy poniesione koszty. Tymczasem było to sprzeczne z zapisami umowy, w szczególności § 7 ust. 3, który odnosił się kompleksowo do wszystkich materiałów pozyskanych w trakcie prac rozbiórkowych i jego analiza nie pozostawia wątpliwości, że zamysłem towarzyszącym pokrzywdzonemu przy zawieraniu tej umowy było szczelne uregulowanie obiegu wszystkich powstałych w trakcie robót budowalnych odpadów (zarówno tych, które można było ponownie wykorzystać, jak i tych nie nadających się do przekazania do Infrastruktury 33. BLTr). Oskarżony postąpił zatem wbrew zapisom obowiązującej go umowy i samowolnie rozporządził mieniem wojskowym w postaci złomu stalowego o wadze nie mniejszej niż 4110 kg, nie uzyskując na takie działanie zgody pokrzywdzonego. Takie zachowanie wyczerpywało wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa z art. 284 § 1 kk (uzupełnionego o art. 18 § 1 kk i art. 12 § 1 kk). Prawidłowości tego wniosku nie zmienia wskazanie apelującego, iż kraty okienne zostały wywiezione z terenu jednostki wojskowej jawnie i legalnie. Nie można zapominać, że początkowo miały być one poddane renowacji, a zgoda ze strony pokrzywdzonego na wymianę tych krat okiennych na nowe zamiast ich renowacji została wyrażona już po zabraniu tych rzeczy przez pracowników oskarżonego z jednostki wojskowej, na radzie budowy w dniu 22 listopada 2019 r. W momencie wydania zgody na wymianę krat na nowe, stare elementy zgodnie z treścią § 7 ust. 3 umowy powinny zostać przez podsądnego zwrócone do jednostki wojskowej i komisyjnie rozliczone, jak każdy inny materiał pochodzący z rozbiórki. Potwierdzają to także zeznania Szefa Wydziału Budownictwa (...) P. T. P. oraz pełniącego funkcję inspektora nadzoru H. S.. Z powyższych dowodów trzeba było wywnioskować, że te kraty uznane ostatecznie za nie nadające się do renowacji należało zwrócić do magazynu infrastruktury 33 Bazy Lotnictwa Transportowego w P. tak jak pozostałe kraty, które od początku zostały zakwalifikowane do wymiany na nowe. Przeciwne zachowanie oskarżonego, z nikim nie konsultowane i nikomu nie zgłaszane było bezprawne i nakierowane na uzyskanie korzyści majątkowej, jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku.

Nie miał również racji oskarżony twierdząc, że nie może on odpowiadać za działania swoich pracowników, którzy bez jego wiedzy wywieźli z jednostki wojskowej rury stalowe oraz grzejnik. Odmienny scenariusz wydarzeń wynikał bowiem z uznanych za wiarygodne zeznań osób wykonujących te prace tj. T. F. oraz A. P.. Nawet gdyby zaś przyjąć, że stało się to bez jego udziału to właśnie J. G. wydał polecenie wywiezienia wspomnianych rzeczy na złom i następnie przyjął pieniądze pozyskane ze sprzedaży także tych elementów metalowych, co potwierdzają zebrane w sprawie dowody w postaci zeznań świadka T. F. oraz dokument WZ z dnia 30.10.2019 r. wydany przez firmę oskarżonego. Nieprzekonujące okazały się przy tym argumenty z apelacji ze wskazaniem, że przecież pokrzywdzony nie domagał się zwrotu tych krat okiennych przeznaczonych w projekcie do renowacji skoro ujawniono ich rozdysponowanie w punkcie skupu złomu w dniu 6 listopada 2019 r. i tam je zabezpieczono jako dowody rzeczowe. Ponadto nie można pomijać, że pokrzywdzony nie miał wcześniej wiedzy o zamiarze przywłaszczenia tych elementów metalowych przez oskarżonego i sprzedania ich do punktu skupu złomu. Trudno oczekiwać w takich okolicznościach by domagał się zwrotu tego mienia. Jeszcze raz należy tu też podkreślić, iż dla oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego nie miało znaczenia, że pokrzywdzony nie zgłaszał zastrzeżeń do nowego okratowania wykonanego za zlecenie J. G. przez podwykonawcę. Akceptacja nowych krat okiennych nie była jednoznaczna z wyrażeniem zgody na zatrzymanie starych, nienadających się do renowacji krat okiennych. Reasumując, Sąd Rejonowy trafnie odmówił przymiotu wiarygodności tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których zapewniał, że sprzedając złom stalowy do punktu skupu złomu nie działał z zamiarem przywłaszczenia mienia wojskowego albowiem były one sprzeczne z pozostałym prawidłowo przez ten organ orzekający ocenionym materiałem dowodowym, zarówno osobowym, jak i dokumentowym i same nie miały żadnego podbudowania. Wyjaśnienia te były zatem nieudaną próbą uwolnienia się od poniesienia odpowiedzialności karnej za swe bezprawne zachowania.

Ponadto zdaniem Sądu Okręgowego obrońca oskarżonego bezzasadnie twierdził, że sąd karny dokonał błędnej wykładni umowy z dnia 2 października 2018 r. przyjmując, że regulowała ona zobowiązanie oskarżonego do pozostawienia w dyspozycji pokrzywdzonego złomu stalowego również w przypadku zamiany sposobu wykonania tego elementu robót budowalnych poprzez wymianę zdemontowanych krat okiennych na nowe w miejsce poddania renowacji starych krat. Omówiony powyżej zapis § 7 ust. 3 umowy nr (...) regulował bowiem kompleksowo zasady rozliczania się oskarżonego z pokrzywdzonym ze wszystkich materiałów uzyskanych w trakcie prac rozbiórkowych. Bez znaczenia było przy tym, że część krat okiennych początkowo miała zostać poddana renowacji lecz z uwagi na ich stan techniczny i na wniosek J. G. pokrzywdzony wyraził zgodę na dokonanie wymiany również tych krat okiennych na nowe. Bowiem z chwilą wyrażenia wspomnianej zgody kraty okienne stały się materiałem pochodzącym z rozbiórki i podlegały rozliczeniu komisyjnemu zgodnie z zasadami wyrażonymi w § 7 ust. 3 umowy. Obrońca oskarżonego podkreślał wielokrotnie, że oskarżony nie otrzymał dodatkowej zapłaty za dokonanie wymiany krat okiennych na nowe w miejsce ich renowacji, co miało by w jego ocenie uzasadniać przejście na własność oskarżonego starych krat okiennych. Apelujący zignorował jednak przy tym fakt, że zgodnie z umową J. G. przysługiwało wynagrodzenie ryczałtowe na całość robót budowalnych do jakich wykonania zobowiązał się on na podstawie umowy. Zgodnie z § 14 ust. 2 wynagrodzenie w kwocie 10.516.500 zł obejmowało wszystkie koszty związane z realizacją przedmiotu umowy, a § 3 stanowił, że wynagrodzenie to jest niezmienne przez cały czas realizacji przedmiotu umowy, a wykonawca nie może żądać podwyższenia wynagrodzenia, nawet jeżeli w czasie zawarcia umowy nie można było przewidzieć rozmiaru i kosztów prac. Bez znaczenia dla badania własności rzeczy w postaci krat okiennych początkowo przeznaczonych do renowacji jest więc, że oskarżony nie miał otrzymać za wymianę tych krat na nowe dodatkowego wynagrodzenia. Sposób wykonania robót budowalnych dotyczących tych 33 krat okiennych nie miał bowiem wpływu na wysokość umówionego wynagrodzenia ryczałtowego. Podkreślić jeszcze trzeba, że, zgodnie z zeznaniami świadka R. K. – właściciela firmy ślusarskiej montującej kraty okienne w jednostce wojskowej w P., koszt renowacji tych krat okiennych byłby o 30-40 % większy niż koszt wymiany tych krat okiennych na nowe. Z powyższego wynika zatem, że oskarżony uzyskując zgodę od pokrzywdzonego na dokonanie wymiany na nowe 33 krat okiennych początkowo przeznaczonych do renowacji nie był wcale stratny finansowo. Chociaż więc na rozwiązaniu takim podsądny zyskiwał, nie zwrócił starych krat okiennych (stanowiących materiał pochodzący z rozbiórki), ale zdecydował się rozporządzić tym mieniem jak właściciel i dokonać jego sprzedaży uzyskując dodatkowe pieniądze ze sprzedaży złomu, które mu się nie należały. W ten sposób pokrzywdzony doznał uszczerbku w jego majątku albowiem bez jego zgody został pozbawiony władztwa nad rzeczami będącymi jego własnością. Dywagacje zaś, że gdyby oskarżony nie zdecydował się na wymianę krat okiennych tylko dokonał renowacji zdemontowanych elementów pokrzywdzony nie uzyskałby tych 33 krat okiennych były jałowe i bezcelowe. Prawnokarnej oceny zachowania sprawcy należało bowiem dokonać uwzględniając zaistniały stan faktyczny, a nie to co miałoby miejsce gdyby podjęto inne decyzje. Jedynie na marginesie należy zauważyć, że renowacja starych krat okiennych spowodowałaby, że wróciłyby one po remoncie na swoje dawne miejsce i nie zmieniły właściciela. Warto jeszcze przypomnieć, że przedmiotem zarzucanego oskarżonemu czynu nie były tylko 33 kraty okienne początkowo przeznaczone do renowacji, ale także inne odpady metalowe: rury stalowe i grzejnik, którymi podsądny także rozporządził jak właściciel zlecając ustalonemu pracownikowi dokonanie ich sprzedaży w Zakładzie Produkcyjno-Handlowo-Usługowym (...) w W., chociaż rzeczy te zgodnie z § 7 ust. 3 umowy winny zostać komisyjnie przekazane pokrzywdzonemu. Uwaga ta była niezbędna, gdyż we wniesionym środku zaskarżenia obrońca skupił się jedynie na części zarzutu, a mianowicie tych 33 kratach okiennych jakie początkowo miały zostać poddane renowacji. W ramach rozważań mających potwierdzić błędy Sądu Rejonowego przy dokonywaniu wykładni umowy nr (...) apelujący obrońca odwołał się do norm prawnych wynikających z art. 65 § 1 i 2 kc regulujących zasady wykładni znaczenia oświadczeń woli. Ważne jest jednak, że przepisy te znajdują zastosowanie wtedy gdy zapisy danej umowy są niejednoznaczne, czego nie można powiedzieć o § 7 ust. 3 umowy nr (...) kompleksowo i klarownie wyznaczającym zasady rozliczania się oskarżonego z pokrzywdzonym ze wszystkich materiałów pozyskanych w trakcie prac rozbiórkowych. Nie wiadomo przy tym z czego obrońca wywiódł, że przy zawieraniu umowy strony nie miały na myśli złomu z okratowania przeznaczonego pierwotnie do renowacji. To subiektywne stanowisko apelującego nie znajdowało żadnego potwierdzenia w zgromadzonych w sprawie dowodach i nie dało się zaakceptować.

Konkludując, kontrola odwoławcza nie wykazała żadnych błędów odnośnie poprawności oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy. Przeciwne wskazania apelujących zostały uznane za nietrafne. Skoncentrowane one były zresztą na sferze zamysłów i świadomości działań oskarżonego zgodnie z literą prawa, nie atakowały konkretnie dowodów stojących w opozycji do wyjaśnień oskarżonego. Poza tym Sąd Okręgowy nie stwierdził by przy wyrokowaniu w Sądzie I instancji doszło do uchybienia przepisom art. 4 kpk, art. 410 kpk, art. 424 § 1 kpk, czy też art. 2 § 2 kpk. Wobec ograniczenia się przez skarżących jedynie do przywołania w zarzutach wymienionych przepisów bez bliższego wyjaśnienia na czym miałoby polegać ich naruszenie przez Sąd Rejonowy, organ odwoławczy nie przedstawiał bardziej szczegółowych rozważań w tym temacie.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego J. G. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji – Sądowi Rejonowemu w Wągrowcu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosków z uwagi na niezasadność omówionych w tym miejscu zarzutów. Przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów była prawidłowa i odpowiednio uwzględniała dyrektywy z art. 7 kpk. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła także naruszenia przepisu art. 4 kpk, art. 410 kpk, art. 424 § 1 kpk, ani też art. 2 § 2 kpk. Stwierdzono przy tym całkowity brak podstaw procesowych z art. 437 § 2 kpk do uchylenia zaskarżonego wyroku gdyż nie stwierdzono podstaw by przeprowadzać na nowo przewód sądowy w całości. Nie było więc powodów by w toku postępowania odwoławczego ingerować w treść zaskarżonego orzeczenia.

Lp.

Zarzut

3.2.

Zarzut podniesiony przez obrońcę:

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym ustaleniu celu i wykładni umowy nr (...) czego konsekwencją było błędne przyjęcie, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem znamiona czynu zabronionego oraz błędnego uznania zamiaru przywłaszczenia przez oskarżonego, podczas gdy oskarżony działał w granicach prawem dozwolonych, co nie może być znamieniem przestępstwa, a umowa nie przewidywała skutku zamiany krat na nowe.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie konieczna jest uwaga, że istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu poglądu odnośnie do własnej oceny okoliczności sprawy, zamykającego się w gołosłownej tezie, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie można wywieść, iż oskarżony jest winny zarzucanego mu czynu. Takie twierdzenie sprowadza się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, bez wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Nadto, błąd w ustaleniach faktycznych stanowi skutek naruszenia przepisów postępowania, gdyż jeśli sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie zasady wynikające z przepisów procesowych, to nie powinien poczynić wadliwych ustaleń faktycznych ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2020 r., sygn. akt II AKa 487/18, Legalis nr 2438327).

Natomiast kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła słuszności stanowiska obu skarżących co do nieprawidłowości jakich ich zdaniem miał się dopuścić Sąd Rejonowy w trakcie weryfikacji materiału dowodowego, zwłaszcza umowy o roboty budowlane nr (...), co powyżej przedstawiono, z podaniem szczegółowej argumentacji jaka zaważyła na odrzuceniu tezy obrońcy o błędnej wykładni umowy dokonanej przez Sąd Rejonowy. Zapisy § 7 ust. 3 umowy nr (...) zostały przez Sąd Rejonowy bezbłędnie uznane za regulujące dalszy los materiałów rozbiórkowych, w tym i tych, które początkowo były przeznaczone do renowacji. J. G. był więc zobowiązany do komisyjnego rozliczenia się również z tych materiałów, które co należy wyraźnie zaznaczyć stanowiły własność pokrzywdzonego i nigdy prawo własności tych rzeczy nie zostało przeniesione na podsądnego. Nie sposób w takich okolicznościach zgodzić się z obrońcą, że J. G. polecając pracownikowi wywiezienie tych krat okiennych do punktu skupu złomu działał w granicach prawem dozwolonych i nie miał zamiaru przywłaszczenia mienia wojskowego. Nieuzasadnione było też odwoływanie się przez obrońcę oskarżonego do przepisu art. 453 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Na podstawie umowy nr (...) oskarżony zobowiązał się do wykonania robót budowlanych polegających na remoncie budynku koszarowego nr (...). Tak określony przedmiot umowy stanowił więc zobowiązanie umowne, przy czym powstała w trakcie wykonywania tej umowy konieczność wymiany części krat okiennych na nowe w miejsce ich renowacji nie stanowiła zmiany zobowiązania dokładnie określonego wyżej. Skoro nie miała miejsca zmiana zobowiązania głównego to nie miał do niej zastosowania przepis przywołany w apelacji obrońcy.

Wniosek

Zmiana wyroku w zaskarżonym zakresie i uniewinnienie oskarżonego J. G. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji – Sądowi Rejonowemu w Wągrowcu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosków z uwagi na niezasadność omówionego w tym miejscu zarzutu. Stan faktyczny badanej sprawy został ustalony prawidłowo i w całości opierał się na zasługujących na wiarygodność dowodach. Apelujący negując prawidłowość ustaleń faktycznych przedstawiał swoją subiektywną wykładnie umowy nr (...), sprzeczną z jej literalnym brzmieniem i kreował stan faktyczny, jaki jego zdaniem winien zostać ustalony po to by uchronić J. G. od odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn. Sąd odwoławczy nie dostrzegł powodów do ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia poprzez jego zmianę bądź uchylenie.

Lp.

Zarzut

3.3.

Zarzut podniesiony przez oskarżonego:

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego przestępstwa w sytuacji pominięcia przez Sąd w sposób kompleksowy ustaleń co do zadania, które miał wykonać oskarżony w ramach zawartej umowy o roboty budowlane z pokrzywdzonym w sprawie, a która to umowa przewidywała wynagrodzenie ryczałtowe dla oskarżonego w wysokości 10.516.500 zł, a zatem twierdzenia w tym kontekście, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa, w wyniku którego miał odnieść korzyść w łącznej kwocie 1890 zł jawią się jako wręcz absurdalne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Bez wpływu na kwestię odpowiedzialności karnej oskarżonego była zależność pomiędzy wysokością szkody powstałej na skutek bezprawnego zachowania J. G. a wysokością przewidzianego dla niego w umowie nr (...) wynagrodzenia ryczałtowego za wykonany remont budynku koszarowego. Przypomnieć należy, iż dla przypisania sprawcy odpowiedzialności karnej potrzeba ustalenia, że swoim działaniem (bądź zaniechaniem) wyczerpał on wszystkie ustawowe znamiona danego typu przestępstwa. Miało to miejsce w kontrolowanej sprawie gdzie J. G. dopuścił się przywłaszczenia mienia wojskowego w postaci złomu stalowego o wadze nie mniejszej niż 4110 kg (pochodzącego nie tylko z krat okiennych, które miały początkowo zostać poddane renowacji) albowiem polecił swojemu pracownikowi T. F. sprzedać ten złom w punkcie skupu, mając świadomość, że zgodnie z zapisami umowy materiały te winny zostać komisyjnie przekazane pokrzywdzonemu do wskazanego przez niego miejsca. Zamiar oskarżonego dokonania przywłaszczenia mienia wojskowego nie budzi zdaniem organu odwoławczego najmniejszych wątpliwości. Można jeszcze ubocznie dodać, że choć kwota uzyskana z tytułu bezprawnie pozyskanego przez podsądnego złomu była niewielka w stosunku do wartości wynagrodzenia należnego mu za wykonanie robót budowalnych to obiektywnie była to jednak dość spora kwota jako należność za sprzedany złom. Na pewno zaś nie można było uznać szkody powstałej poprzez nielegalne działanie J. G. za nic nieznaczącą skoro miała ona wymiar materialny bo odpowiadała kwocie uzyskanej ze sprzedaży złomu stalowego w łącznej kwocie 1890 zł.

Wniosek

Zmiana wyroku w zaskarżonym zakresie i uniewinnienie oskarżonego J. G. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji – Sądowi Rejonowemu w Wągrowcu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosków z uwagi na niezasadność omówionego w tym miejscu zarzutu. Proporcja pomiędzy wysokością szkody a kwotą wynagrodzenia ryczałtowego przewidzianego dla oskarżonego w umowie nie miała żadnego wpływu na badanie odpowiedzialności karnej J. G. za zarzucony mu czyn. To bowiem, że suma uzyskana przez oskarżonego z tytułu sprzedaży złomu będącego własność pokrzywdzonego stanowiła jedynie niewielki odsetek należnego mu za wykonanie umowy wynagrodzenia nie pozbawiało jego zachowania bezprawności i nie dekompletowało znamion zarzucanego mu przestępstwa.

Lp.

Zarzut

3.4.

Zarzut podniesiony przez oskarżonego:

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego przestępstwa, w sytuacji kiedy to Sąd powołuje się w sposób ogólny i wybiórczy na § 7 umowy o roboty budowalne łączącej oskarżonego w pokrzywdzonym, bez uwzględnienia pozostałych zapisów umowy, a w szczególności § 7 ust. 1 umowy i § 14 umowy oraz uwzględnienia faktu, że proces budowlany jest dynamiczny i większość decyzji w drobnych sprawach – takich jak np. dotyczących zmiany decyzji co do renowacji krat okiennych – zapada ustnie i na tzw. radach budowy i nie wymaga się tu podpisywania żadnych aneksów do umowy, jak to błędnie twierdzi Sąd.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie odnosząc się do tego zarzutu odwoławczego należy zaznaczyć, iż zadaniem sądu karnego nie jest weryfikowanie ani analiza poprawności poszczególnych zapisów umowy nr (...), ani też tego, czy zgoda przedstawiciela pokrzywdzonego na wymianę krat okiennych na nowe w miejsce ich renowacji została wyrażona w sposób zgodny z zapisami wskazanej umowy. Bezsporne jednak jest, że H. S. będący inspektorem nadzoru ustnie zgodził się na zmianę sposobu realizacji robót budowlanych dotyczących 33 krat okiennych, a zaproponowana przez oskarżonego wymiana tych elementów na nowe zamiast renowacji została zaaprobowana kolegialnie na radzie budowy. Nikt nie podważał w niniejszym procesie karnym tego, że J. G. uzyskał zezwolenie na wymianę krat okiennych na nowe, chociaż w projekcie zostały one przeznaczone do renowacji. Okoliczność ta w żadnym razie nie uprawniała oskarżonego do przejęcia na własność mienia wojskowego w postaci właśnie tych 33 krat okiennych początkowo przeznaczonych do renowacji. Oskarżony nie miał żadnych podstaw by twierdzić, że mógł je sprzedać do punktu skupu złomu. Jako wieloletni przedsiębiorca, znający zapisy umowy nieprzekonujący był dla Sądu w wyjaśnieniach co do uzasadnionej, odmiennej interpretacji treści umowy. Wielokrotnie już przywoływany § 7 ust. 3 umowy wyraźnie zobowiązywał oskarżonego do przekazania wszelkich materiałów uzyskanych w trakcie prac rozbiórkowych na rzecz pokrzywdzonego i zapis ten dotyczył także tych 33 krat okiennych, wywiezionych z terenu jednostki wojskowej celem poddania ich renowacji, do czego ostatecznie nie doszło z uwagi na stan techniczny tych rzeczy. Gdyby rzeczywiście strony umowy zamierzały odmiennie uregulować kwestię rozdysponowania materiałem w postaci 33 krat okiennych powinny zgodnie z § 8 ust. 2 pisemnie ją aneksować. Żaden taki dodatkowy dokument nie powstał, zatem cały uzyskany w toku prac rozbiórkowych materiał winien być komisyjnie rozliczony z pokrzywdzonym. Ponadto, przedstawiciele pokrzywdzonego (np. T. P., A. K.) składając zeznania wyraźnie zaprzeczali temu by oskarżony uzyskał zgodę na zabranie z terenu jednostki wojskowej jakichkolwiek elementów uzyskanych w trakcie prac rozbiórkowych . Poza zakresem zainteresowania sądu karnego było zaś zaniechanie przez strony umowy sporządzenia protokołu konieczności (o którym stanowi § 14 ust. 4 umowy) w przypadku wyrażenia przez pokrzywdzonego zgody na wykonanie przez oskarżonego robót wzajemnych. Okoliczność ta była bowiem bez wpływu na badanie odpowiedzialności karnej J. G. za zarzucany mu w niniejszej sprawie czyn zabroniony.

Wniosek

Zmiana wyroku w zaskarżonym zakresie i uniewinnienie oskarżonego J. G. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji – Sądowi Rejonowemu w Wągrowcu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosków z uwagi na niezasadność omówionego w tym miejscu zarzutu.

Lp.

Zarzut

3.5.

Zarzut podniesiony przez oskarżonego:

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego przestępstwa, w sytuacji pominięcia przez Sąd ustaleń co do wartości złomowej odrębnie co do wywiezionych krat okiennych, odrębnie co do grzejnika i odrębnie co do rur, co powinno mieć odzwierciedlenie w kontekście tego, że ustalone zostało, iż była zgoda ze strony pokrzywdzonego inwestora na zakup nowych krat zamiast renowacji starych krat, co było przewidziane pierwotnie w projekcie, a zatem należało odrębnie ustalić wartość poszczególnych elementów złomu, aby w konsekwencji w sposób prawidłowy rozważyć kwestię ewentualnej odpowiedzialności oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przedstawione już w poprzedniej części uzasadnienia rozważania pokazały, że J. G. nie uzyskał żadnej zgody pokrzywdzonego na sprzedaż 33 kart okiennych, przewidzianych w projekcie jako przeznaczone do renowacji, do punktu skupu złomu. Własność tych rzeczy nie została również w żaden sposób przeniesiona na oskarżonego, nawet po wyrażeniu przez pokrzywdzonego zgody na wykonanie nowych krat w miejsce ich renowacji. Oskarżony nie posiadał bowiem uprawnienia do wywożenia poza teren jednostki wojskowej żadnych materiałów, poza kratami okiennymi zabranymi w celu poddania ich renowacji. Jednakże elementy te po wyrażeniu zgody na wymianę ich na nowe powinny bezwzględnie powrócić na teren jednostki wojskowej. Zlecając więc dokonanie sprzedaży tych materiałów do punktu skupu złomu, oskarżony dopuścił się ich przywłaszczenia – podobnie zresztą jak w odniesieniu do pozostałych elementów metalowych wywiezionych bezprawnie z terenu jednostki wojskowej, a następnie sprzedanych w punkcie skupu złomu. Żadnym uchybieniem nie było w takich przypadku określenie łącznej wartości przywłaszczonego mienia. Takie oznaczenie wysokości szkody powstałej w wyniku naruszającego prawo karne zachowania J. G. było zatem prawidłowe jako ustalenie faktyczne. Nie było zatem podstaw dowodowych aby postąpić w sugerowany przez apelującego sposób i ewentualnie uznać jego działania za wykroczenie z art. 119 § 1 kw.

Wniosek

Zmiana wyroku w zaskarżonym zakresie i uniewinnienie oskarżonego J. G. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji – Sądowi Rejonowemu w Wągrowcu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia któregokolwiek z powyższych wniosków z uwagi na niezasadność zarzutu. Ustalenia Sądu Rejonowego okazały się prawidłowe i potwierdzały sprawstwo oskarżonego co do całości zarzuconych mu w akcie oskarżenia zachowań, wyczerpujących ustawowe znamiona przestępstwa przywłaszczenia z art. 284 § 1 kk. Kontrola odwoławcza nie stwierdziła przy tym żadnych uchybień w zakresie ustalenia zakresu przywłaszczonego mienia oraz jego łącznej wartości.

Lp.

Zarzut

3.6.

Zarzuty podniesione przez oskarżonego i jego obrońcę:

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu przestępstwa, tj. działał z zamiarem przywłaszczenia mienia państwowego w postaci złomu oraz środków uzyskanych z jego sprzedaży w łącznej kwocie 1890,00 zł, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, z okoliczności sprawy wynika, że działanie oskarżonego J. G. nie wypełniało znamion czynu zabronionego z art. 284 § 1 kk.

Naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 18 § 1 kk i art. 284 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk poprzez przyjęcie, że oskarżony poprzez swoje zachowanie wyczerpał znamiona zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu i bezpodstawne przyjęcie, iż miał zamiar przywłaszczyć sobie złom w postaci krat okiennych, rur i grzejnika, gdy w rzeczywistości takiego zamiaru nie miał, a jego zachowanie było nastawione tylko i wyłącznie na to aby należycie wywiązać się z zawartej z pokrzywdzonym umowy o roboty budowlane.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pomimo tego, że każdy z apelujących w odmienny sposób sformułował przytoczone wyżej zarzuty zasadne było ich wspólne rozpoznanie. Oskarżony podniósł zarzut naruszenia prawa materialnego ale równocześnie negował on prawidłowość ustaleń faktycznych w zakresie wyczerpania ustawowych znamion przypisanego mu przestępstwa, zatem co do istoty jego zarzuty zazębiały się z tym określonym przez jego obrońcę. Podsądny mógł nie wiedzieć , że obraza prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu lub niezastosowaniu, w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można mówić więc o naruszeniu przepisów prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2020 r., sygn. akt V KK 349/2, Legalis nr 2486170).

Ustosunkowując się zaś do tych zarzutów Sąd odwoławczy uznał, że ustalony w kontrolowanej sprawie stan faktyczny, w całości oparty na wiarygodnym materiale dowodowym, wskazywał w sposób nie budzący wątpliwości, że oskarżony J. G. swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona zarzucanego mu przestępstwa z art. 18 § 1 kk w zw. z art. 284 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk. Przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej za to przestępstwo przez Sąd Rejonowy było więc działaniem poprawnym i zgodnym z obowiązującymi normami prawa. Przeciwne wskazania apelujących nie zasługiwały na uwzględnienie, jako zupełnie subiektywne i sprzeczne z wiarygodnym materiałem dowodowym. Każdy ze skarżących swoje twierdzenia opierał na nieuprawnionym i niezgodnym z literalnym brzmieniem umowy nr (...) założeniu, że oskarżony był uprawniony do dysponowania wymienionym w zarzutach mieniem wojskowym w postaci złomu stalowego. Tymczasem zapisy wspomnianej umowy w sposób szczelny i kompleksowy regulowały zasady komisyjnego przekazywania wszelkich materiałów pozyskanych w trakcie prac rozbiórkowych na rzecz pokrzywdzonego i transportowania ich w odpowiednie miejsce w zależności od tego, czy rzeczy te nadawały się do ponownego wykorzystania, czy też stanowiły odpad w rozumieniu ustawy o odpadach. Skoro nie został zawarty żaden aneks do umowy dotyczący stricte tych elementów stalowych, to również i one powinny zostać przez J. G. oddane pokrzywdzonemu. Co istotne z punktu widzenia zamiaru oskarżonego, nie było też żadnych nawet ustnych uzgodnień między stronami umowy, które w sposób nieformalny zezwalałyby oskarżonemu na rozdysponowanie przedmiotowym złomem stalowym jak właścicielowi. Jego działania były zatem całkowicie samowolne i bezprawne. Przeciwne twierdzenia apelujących nie przekonały Sądu Okręgowego, stanowiąc jedynie wyraz przyjętej w procesie linii obrony oskarżonego.

Wniosek

Zmiana wyroku w zaskarżonym zakresie i uniewinnienie oskarżonego J. G. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji – Sądowi Rejonowemu w Wągrowcu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia którekolwiek z tych wniosków z uwagi na niezasadność podniesionego zarzutu. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła żadnych uchybień w zakresie poprawności wnioskowania organu meriti odnośnie wyczerpania przez oskarżonego wszystkich ustawowych znamion zarzucanego mu przestępstwa. Przeciwne stanowisko skarżących zostało ocenione jako nieuzasadnione i sprzeczne z wiarygodnym materiałem dowodowym.

Lp.

Zarzut

3.7.

Zarzut podniesiony przez obrońcę:

Obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 § 1 pkt 1 kpk, tj. art. 115 § 2 kk poprzez niezastosowanie normy wyrażonej w przedmiotowym przepisie, czego skutkiem było przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu nie uwzględnienie przesłanek, o których stanowi art. 115 § 2 kk, przy ich prawidłowym ustaleniu, a w konsekwencji w wyniku ww. naruszenia przepisu prawa materialnego i uznaniu, że czyn nacechowany był jakąkolwiek, choćby minimalną społeczną szkodliwością, o czym w realiach przedmiotowej sprawy nie może być mowy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na początek konieczne jest wyjaśnienie, że naruszenie art. 115 § 2 kk, a więc naruszenie prawa materialnego może mieć miejsce wówczas, gdy sąd w swej ocenie pominie którykolwiek z wymienionych kwantyfikatorów lub weźmie pod uwagę okoliczność, która nie jest wymieniona w art. 115 § 2 kk i nada jej wagę, oceniając społeczną szkodliwość czynu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2019 r., sygn. akt III KK 11/18, Legalis nr 1950416). Żadna z wymienionych sytuacji nie miała miejsca w tej sprawie. Sąd Rejonowy oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego J. G. wziął bowiem pod uwagę wszystkie okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk i dokonał ich prawidłowej oceny. Obrońca negując prawidłowość ustaleń odnośnie stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oparł się na odmiennych ustaleniach faktycznych aniżeli Sąd Rejonowy, co już świadczyło samodzielnie o niepoprawności skonstruowania tego zarzutu. Apelujący stanął bowiem na stanowisku, że nie można przypisać żadnej społecznej szkodliwości zachowaniu oskarżonego, który z należytą starannością, mając na celu realizację wymaganego umową efektu, w zamian za niezdatny materiał przekazany przez pokrzywdzonego do wykonania przedmiotu umowy, wykonuje dzieło przy użyciu własnego, nowego materiału. Tymczasem J. G. zgodnie z zawartą umową był zobowiązany do wykonania remontu budynku koszarowego, w tym wymiany większości krat okiennych na nowe, a części poddania renowacji i ich zamontowania, w zamian za ustalone wynagrodzenie ryczałtowe, niezmienne bez względu na to, czy w chwili zawierania umowy możliwe było przewidzenie rozmiaru i kosztu wykonania wszystkich prac niezbędnych dla wykonania przedmiotu umowy. Jak już wyżej sygnalizowano, znamiennym jest, że wykonanie nowych krat w zamian renowacji starych było korzystne dla oskarżonego albowiem renowacja byłaby droższa o 30-40 %. Zupełnie zbędne w takich okolicznościach było akcentowanie przez obrońcę, że oskarżony nie uzyskał dodatkowego wynagrodzenia za te prace. Nie miał on bowiem żadnych podstaw by takiego dodatkowego wynagrodzenia żądać. Istotne jest także to, że zgodnie z zapisami umowy oskarżony był zobowiązany do komisyjnego rozliczenia się ze wszystkich materiałów uzyskanych w trakcie prac rozbiórkowych. Podsądny postąpił niezgodnie z obowiązującą go umową i samowolnie rozporządził elementami stalowymi stanowiącymi własność pokrzywdzonego, gdyż zlecił swojemu pracownikowi sprzedanie tych rzeczy w punkcie skupu złomu. Działania te miały zarazem powtarzalny charakter i odbywały się z wykorzystaniem innych osób. W tych okolicznościach całkowicie bezpodstawne były twierdzenia obrończe, że czyn oskarżonego cechuje znikoma społeczna szkodliwość. Na skutek jego zachowania w mieniu pokrzywdzonego powstała zarazem wymierna szkoda w wysokości co najmniej 1890 zł. W takich okolicznościach jego zachowanie należało ocenić jako społecznie szkodliwe w stopniu wyższym niż znikomy, jednocześnie nie tak wysokim by niemożliwe było zastosowanie wobec niego środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania.

Wniosek

Zmiana wyroku w zaskarżonym zakresie i uniewinnienie oskarżonego J. G. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji – Sądowi Rejonowemu w Wągrowcu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosków z uwagi na niezasadność rozważanego zarzutu. Stopień społecznej szkodliwości został przez Sąd Rejonowy oceniony trafnie i ten aspekt wyrokowania uwzględniał wszystkie występujące w kontrolowanej sprawie kwantyfikatory ustanowione w art. 115 § 2 kk. Nie było powodów by dokonywać jakąkolwiek ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy była całkowita niezasadność zarzutów apelacji oskarżonego i jego obrońcy, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji. Sąd Okręgowy nie miał również żadnych zastrzeżeń do orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania. Zostały spełnione wszystkie wymogi wynikające z art. 66 § 1 kk i w tym przypadku sięgnięcie po środek probacyjny było rozwiązaniem uzasadnionym okolicznościami sprawy, uwzględniającym także dotychczasową, nienaganną linię życia oskarżonego oraz stosunkowo nieduży rozmiar szkody majątkowej. Rozważania Sądu I instancji w tym zakresie, ujęte w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zasługiwały na pełną aprobatę.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego ma on obowiązek ponieść koszty procesu. Koszty te zgodnie z art. 616 § 1 kpk obejmują: koszty sądowe na które składają się wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postepowania oraz opłaty.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, tj. kwotę 20 zł (ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism, co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.)) i na podstawie art. 8 w zw. z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierzył mu opłatę za II instancję w kwocie 80 zł.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak