Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IV K 20/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. P. (1)

czyn przypisany w pkt 1. wyroku

czyn przypisany w pkt 2. wyroku

czyn przypisany w pkt 3. wyroku

czyn przypisany w pkt 5. wyroku

czyn przypisany w pkt 6. wyroku

czyn przypisany w pkt 8. wyroku

czyn przypisany w pkt 9. wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

A. P. (1) mieszkał w miejscowości S. w domu, jednorodzinnym wraz z rodzicami – B. i J. P. (1). Oprócz niego i rodziców w domu zamieszkiwali również: jego rodzeństwo – G. i W. P. (1) oraz syn W. J. R.. Na posesji, w letniej kuchni, mieszkał również drugi brat A. M. P..

A. P. (1) do 2017 r. pracował jako ochroniarz i kierowca. Następnie pozostawał bez pracy, podejmując zajęcia dorywcze.

Do grudnia 2018 r. A. P. (1) w środowisku rodzinnym funkcjonował co do zasady bezkonfliktowo. Niekiedy dochodziło między nim a domownikami do utarczek słownych. Jego zachowanie zmieniło się przed świętami Bożego Narodzenia 2018 r. Stał się wulgarny, nerwowy i impulsywny.

wywiad środowiskowy

201-202

zeznania B. P.

38, 138v

zeznania W. P.

45v

zeznania G. P.

51

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.2.

A. P. (1)

czyn przypisany w pkt 3. wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 22 grudnia 2018 r., w czasie przygotowań do świąt, gdy B. P. (2) zajmowała się gotowaniem bigosu, A. P. (1) zaczął spożywać mięso, które kobieta przygotowała do potrawy. Gdy B. P. (2) zwróciła mu uwagę, A. P. (1) szarpnął ją i popchnął, mówiąc jej wulgarnie, że jeśli będzie chciał, to zje wszystko. W trakcie zdarzenia w obronie matki stanął G. P. (2).

zeznania B. P.

38, 214

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.3.

A. P. (1)

czyn przypisany w pkt 5. wyroku

czyn przypisany w pkt 6. wyroku

czyn przypisany w pkt 8. wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W nocy z 12 na 13 stycznia 2019 r. G. P. (2) około godziny 2:00 przyszedł do domu pod wpływem alkoholu. Początkowo przebywał w kuchni, jednakże z uwagi na to, że przeszkadzał swoim rodzicom, którzy spali w tym pomieszczeniu, po zwróceniu mu uwagi przez J. P. (1), udał się do pokoju, który współdzielił z A. P. (1). G. P. (2) zaczął rozmawiać przez telefon komórkowy ze swoim znajomym, krzycząc przy tym, czym obudził A. P. (1). A. P. (1) zwrócił mu uwagę mówiąc, by przestał rozmawiać. Pomiędzy braćmi doszło do kłótni, w trakcie której A. P. (1) wziął metalową pałkę teleskopową i uderzył brata w głowę, w wyniku czego ten upadł. Następnie zaczął uderzać G. P. (2) w głowę i tułów, powodując u niego ranę okolicy potyliczno-ciemieniowej, ranę szczytu czaszki oraz podbiegnięcia krwawe okolicy ramienia prawego po stronie bocznej, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała G. P. (2) na czas nie dłuższy od siedmiu dni.

J. P. (1) widząc, że A. P. (1) uderza pałką G. P. (2), próbował interweniować. Krzyknął do A. P. (1), aby nie bił brata. Wtedy A. P. (1) uderzył ojca w głowę, powodując u niego ranę powłok głowy w okolicy czołowej po stronie lewej, która naruszyła czynności narządu ciała J. P. (1) na czas nie dłuższy od siedmiu dni. W czasie gdy A. P. (1) zadawał uderzenia G. i J. P. (1), krzyczał też do nich, że ich zabije. Podczas tego zdarzenia był trzeźwy.

J. P. (1) wezwał telefonicznie funkcjonariuszy Policji, którzy po przybyciu na miejsce zatrzymali A. P. (1).

zeznania B. P.

38-39, 212-213, 905v

zeznania J. P.

103-104v

zeznania G. P.

51, 113v, 908v

zeznania W. P.

45v, 145

wyjaśnienia A. P.

124

opinie lekarskie

173, 178

protokół zatrzymania

100

opinia genetyczna

560

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.4.

A. P. (1)

czyn przypisany w pkt 9. wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 20 stycznia 2019 r. B., J. i G. P. (3) jedli w kuchni chipsy przyniesione przez G. P. (2), który w tym czasie przebywał na podwórzu. Wtedy do stołu podszedł A. P. (1), który także zjadł przekąskę. Wtedy J. P. (1) zwrócił mu uwagę. Między A. a J. P. (1) doszło do sprzeczki, w trakcie której A. P. (1) zagroził J. P. (1) ugodzeniem nożem. Groził również, że zrobi to swojej matce, siostrze i siostrzeńcowi. Słowa te słyszała W. P. (1). J. P. (1) przestraszył się słów A. P. (1) i wezwał Policję. Przybyli funkcjonariusze zatrzymali A. P. (1). W czasie zdarzenia był on trzeźwy.

zeznania B. P.

39, 138-140, 214, 906

zeznania J. P.

148v-149

wyjaśnienia A. P.

159v-160

zeznania W. P.

144v-146, 391v, 907v

zeznania G. P.

51

protokół zatrzymania

133

protokół badania stanu trzeźwości

136

zeznania T. M.

153v

Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2019 r. prokurator zastosował wobec A. P. (1) m.in. środek zapobiegawczy w postaci nakazu opuszczenia lokalu mieszkalnego w S. 96, do czego mężczyzna się nie zastosował. Następnie, z inicjatywy J. P. (1) i W. P. wszczęto wobec A. P. (1) procedurę Niebieskiej karty. G. i W. P. (3) oraz J. R. zgłaszali kuratorowi, iż boją się A. P. (1).

166

zeznania B. P.

39

zeznania W. P.

45v

zeznania D. R.

396v, 956-956v

zeznania A. L.

398v, 957-957v

wywiad środowiskowy

62-65

informacja

409

dokumentacja Niebieskich kart

410-422

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.5.

A. P. (1)

czyn przypisany w pkt 1. wyroku

czyn przypisany w pkt 2. wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 12 lutego 2019 r. po południu B. P. (2) przebywała w domu jedynie z A. P. (1). J. i G. P. (3) przebywali w pracy, natomiast W. P. (1) z synem pojechała do Ł.. Na posesji przebywał jeszcze M. P..

zeznania B. P.

39

zeznania W. P.

45v

zeznania G. P.

51

Około godziny 14:00 A. P. (1) przyszedł do kuchni zjeść rosół. Po skończonym posiłku zostawił na stole talerz. B. P. (2) poprosiła go, aby wstawił talerz do zmywarki, na co A. P. (1) zareagował nerwowo nakazując matce milczeć. Następnie popchnął ją na stojące obok krzesło. B. P. (2) przestraszyła się i zadzwoniła do J. P. (1) prosząc go, by wezwał on Policję, gdyż A. P. (1) znów się awanturuje. B. P. (2) powiedziała mężowi, że boi się przebywać z A. P. (1) sama w domu i poprosiła go by przyjechał.

zeznania B. P.

39, 213, 906

J. P. (1) po rozmowie z żoną zawiadomił o zdarzeniu Policję, po czym udał się do domu, dokąd dotarł po około 15-20 minutach. Udał się do pokoju A. P. (1) i powiedział mu, że nie będzie rządził w domu ani popychał matki. Wtedy A. P. (1) wyciągnął nóż i powiedział do J. P. (1): „jak ci się nie podoba, to chodź!”. Wtedy J. P. (1) wycofał się do kuchni przymykając drzwi do pokoju, po czym udał się do sieni i ponownie zadzwonił na Policję.

Po chwili A. P. (1) wyszedł z pokoju, trzymając nóż w ręce. Szybko poszedł do sieni, gdzie przebywał J. P. (1) i zaczął zadawać mu ciosy w plecy, szyję i klatkę piersiową. Łącznie A. P. (1) zadał J. P. (1) kilkadziesiąt ran kłutych. J. P. (1) osunął się na ziemię. Wtedy A. P. (1) odszedł od ojca, podszedł do matki i chwytając ją za ubranie wypchnął ją z domu, zwracając się do niej wulgarnie.

zeznania B. P.

39, 213-214, 906

zeznania D. W.

48v, 911v-912

zeznania K. P.

57v

informacja

90

protokół oględzin

228-230, 232-233,

opinia lekarska

295, 561-562

opinia genetyczna

560

W momencie, gdy B. P. (2) została wypchnięta z domu przez A. P. (1), na posesję przyjechał patrol Policji. Po obezwładnieniu A. P. (1) jeden z funkcjonariuszy rozpoczął reanimację J. P. (1), jednakże rany, a w szczególności rany kłute i cięte w obrębie klatki piersiowej, spowodowały masywny krwotok wewnętrzny i zewnętrzny, a w konsekwencji jego zgon. Policjanci wezwali pogotowie ratunkowe. Załoga karetki ratunkowej odstąpiła od czynności ratunkowych o godzinie 14:47 stwierdzając brak oznak życia.

A. P. (1) w czasie zdarzenia był trzeźwy. Nie jest on osobą chorą psychicznie ani upośledzoną umysłowo. Stwierdzono u niego osobowość schizoidalną. Miał on w datach czynów w pełni zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem.

karta czynności ratunkowych

4

protokół badania stanu trzeźwości

5

zeznania B. P.

39-40

zeznania G. K.

24v-25, 909v-910

zeznania T. M.

27v-28, 909v-911

opinia lekarska

279-299

opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna

730-780, 1091-1052v

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

A. P. (1)

czyn przypisany w pkt 1. wyroku

czyn przypisany w pkt 2. wyroku

czyn przypisany w pkt 3. wyroku

czyn przypisany w pkt 5. wyroku

czyn przypisany w pkt 6. wyroku

czyn przypisany w pkt 8. wyroku

czyn przypisany w pkt 9. wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Wyjaśnienia A. P. (1), w których stwierdza, iż bronił się i nie prowokował konfliktów, jak też zaprzecza naruszeniu nietykalności cielesnej matki.

wyjaśnienia A. P.

904v

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1. -

1.1.5.

wyjaśnienia A. P. (1)

W części, w jakiej oskarżony przyznał się do dokonania zarzuconych mu czynów jego wyjaśnienia znajdują potwierdzenie w innych obdarzonych przez Sąd przymiotem wiarygodności dowodach, w tym przede wszystkim zeznaniach B., G. i W. P., jak również zeznaniach J. P. (1), które wskazany świadek złożył przed swoją śmiercią.

zeznania B. P. (2)

Świadkowie wspólnie zamieszkują z A. P. (1). Opisali znane sobie okoliczności zdarzeń. Ich zeznania są konsekwentne i spójne zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie – korespondując ze sobą wzajemnie. Depozycje te wiążą się w logiczną i spójną całość. Co więcej – są zbieżne z wyjaśnieniami A. P. (1), w których przyznał się do dokonania zarzucanych czynów. Sąd zauważa co prawda drobne nieścisłości w omawianych zeznaniach, jednakże nie dotykają one istoty sprawy, zaś dają się wytłumaczyć tym, że świadkowie nieco odmienne zarejestrowali ślad pamięciowy stresogennych dla nich przecież wydarzeń.

zeznania W. P.

zeznania G. P. (2)

zeznania J. P. (1)

zeznania D. W. (2)

Świadkowie w zgodny sposób opisali okoliczności pobytu u nich J. P. (1) w dniu 12 lutego 2021 r. Brak jest podstaw by kwestionować te zeznania. Są spójne i logiczne.

zeznania K. P. (2)

zeznania G. K. (2)

Świadkowie są funkcjonariuszami Policji, którzy przyjechali pierwsi na posesję w S. 96 w dniu 12 lutego 2021 r. Zgodnie opisali szczegóły przeprowadzonej przez siebie interwencji. Ich zeznania są obiektywne i brak jest podstaw do ich kwestionowania.

zeznania T. M. (2)

zeznania D. R. (2)

Świadek opisał wykonywane przez siebie, jako dzielnicowego, czynności w sprawie. Brak jest podstaw by podważać jego twierdzenia.

zeznania A. L. (2)

Świadek opisała okoliczności wszczęcia wobec A. P. (1) procedury Niebieskiej Karty. Jej zeznania są obiektywne i nie ujawniono w sprawie dowodów pozwalających je podważyć.

opinie sądowo-psychiatryczne i psychologiczne dot. A. P.

Brak jest podstaw by podważyć wnioski jakichkolwiek opinii wskazanych dziedzin, wywołanych w sprawie. Zostały one sporządzone przez osoby legitymujące się odpowiednim wykształceniem i doświadczeniem. Są one wyczerpujące i niesprzeczne. Wnioski opinii koresponduję ze sobą i nie były podważane.

opinie sądowo-lekarskie

Wywołane na okoliczność obrażeń odniesionych przez G. i J. P. (1) po zdarzeniu z 12-13 stycznia 2019 r. oraz po zdarzeniu z dnia 12 lutego 2019 r. Także profesjonalizm tych opinii nie budzi wątpliwości. Opinie pozwoliły na skategoryzowanie i sklasyfikowanie obrażeń zadanych przez A. P. (1) bratu i ojcu. Biegli wskazali również, iż zabezpieczony w sprawie nóż mógł zostać użyty do popełnienia zabójstwa J. P. (1) – co koresponduje z wnioskami opinii genetycznej.

opinia genetyczna

Opinia pozwoliła na ustalenie, iż na odzieży A. P. (1) oraz zatrzymanym w sprawie nożu ujawniono DNA zgodne z cechami krwi J. P. (1), nadto na części „roboczej” pałki teleskopowej ujawniono DNA G. P. (2). Wzmacnia to przekonanie o prawdziwości zeznań domowników A. P. (1), gdyż koresponduje z podawanym przez nich opisem zdarzeń. Opinia została sporządzona przez osoby posiadające niezbędne kompetencje. Jej wnioski nie były podważane, dlatego też należy ją podzielić.

pozostałe dowody wnioskowane do przeprowadzenia przez oskarżyciela, a wymienione w akcie oskarżenia

Dowody nieosobowe, co do autentyczności których strony nie zgłaszały zastrzeżeń, zasługują na podzielenie, gdyż brak jest jakichkolwiek podstaw by je kwestionować.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.-

1.2.1.

wyjaśnienia A. P. (1)

W zakresie, w jakim stwierdza, iż bronił się i nie prowokował konfliktów, jak też zaprzecza naruszeniu nietykalności cielesnej matki jego wyjaśnieniom przeczą obdarzone przez Sąd wiarą zeznania B., G., W. i J. P. (1).

zeznania T. F.

Świadkowie nie posiadają wiedzy przydatnej do dokonywania ustaleń w sprawie niniejszej.

zeznania H. N.

opinia daktyloskopijna

Sąd nie kwestionuje profesjonalizmu opinii, jednakże nie była ona przydatna dla dokonywania ustaleń w sprawie niniejszej z uwagi na nieujawnienie śladów papilarnych na zabezpieczonych przedmiotach.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

A. P. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z treścią art. 148 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto zabija człowieka. Znamię „zabija człowieka” obejmuje każdy rodzaj zachowania prowadzący do pozbawienia człowieka życia. Istotą zabójstwa jest umyślne spowodowanie śmierci człowieka. W realiach przedmiotowej sprawy nie budzi wątpliwości, że śmierć J. P. (1) była skutkiem zachowania oskarżonego A. P. (1), polegającego na zadaniu kilkudziesięciu ran kłutych, ciętych i kłuto-ciętych w głowę, szyję, kark, tułów oraz kończyny górne. Z opinii sądowo-lekarskiej wprost wynika, iż przyczyną zgonu pokrzywdzonego był masywny krwotok wewnętrzny i zewnętrzny będący następstwem odniesionych ran. A. P. (1) zadał ojcu liczne ciosy w obszary ciała mieszczący wrażliwe i ważne dla życia ludzkiego organy. Narzędziem, jakim posłużył się oskarżony, był nóż o długości ostrza ok. 10 cm. Przy czym sposób działania A. P. (1), ilość zadanych ciosów i ich nasilenie nie pozwalają mieć wątpliwości, że działał on z zamiarem bezpośrednim – miał pełną świadomość powziętych działań i jego celem było dokonanie zabójstwa.

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

2

A. P. (1)

3

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Na gruncie art. 217 § 1 k.k. penalizowane jest zachowanie sprawcy polegające na naruszeniu nietykalności cielesnej człowieka. Użyty przez ustawodawcę zwrot normatywny na oznaczenie czynności wykonawczej stanowi formułę bardzo pojemną. Mieszczą się w nim bowiem wszelkiego rodzaju czynności oddziałujące na ciało drugiej osoby, które nie są przez nią akceptowane. Takimi czynnościami bez wątpliwości było popychanie i szarpanie B. P. (2) w dniach: 22 grudnia 2018 r. (w zakresie czynu przypisanego w pkt 2) i 12 lutego 2019 r. (w zakresie czynu przypisanego w pkt 2).

Omawiane czyny przypisane A. P. (1) zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności. Modus operandi w każdym przypadku był zbliżony. Dlatego też Sąd uznał, iż czyny te zostały popełnione przez oskarżonego w warunkach ciągu przestępstw opisanego w art. 91 § 1 k.k.

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.5.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

5

A. P. (1)

6

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z treścią art. 157 § 2 k.k. odpowiada za przestępstwo ten, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. W wyniku działania oskarżonego w nocy z 12 na 13 stycznia 2019 r. G. P. (2) (w zakresie czynu przypisanego w pkt 5) i J. P. (1) (w zakresie czynu przypisanego w pkt 6) doznali obrażeń szczegółowo opisanych w opiniach sądowo-lekarskich. Zgodnie z treścią wzmiankowanych opinii obrażenia pokrzywdzonych spowodowały naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż 7 dni. Dla przypisania komukolwiek popełnienia występku z art. 157 § 2 k.k. konieczne jest wykazanie, że dana osoba swoim działaniem lub zaniechaniem spowodowała u pokrzywdzonego wystąpienie konkretnych obrażeń ciała, powodujących naruszenie czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia na okres wskazany w treści tego przepisu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 października 2013 r., sygn. akt: II AKa 326/13, LEX nr 1388820). Ustalenia poczynione w sprawie pozwalają z całą stanowczością stwierdzić, iż obrażenia G. i J. P. (1) powstały w wyniku działania A. P. (1) polegającego na uderzaniu ich teleskopową pałką. Z uwagi na powyższe nie ulega wątpliwości, iż w zakresie omawianych czynów oskarżony wyczerpał znamiona art. 157 § 2 k.k. Przy czym Sąd wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynów art. 157 § 4 k.k., który zawarty był w treści stawianych zarzutów. Przepis ten nie stanowi podstawy skazania, gdyż nie zawiera ani opisu znamion czynu karalnego, ani sankcji, zaś warunkuje jedynie tryb ścigania czynów wskazanych w art. 157 § 2 i 3 k.k. w zależności od podmiotowych cech osób pokrzywdzonych.

Także w przypadku omawianych w niniejszym fragmencie czynów Sąd uznał, iż zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw (art. 91 § 1 k.k. ).

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.6.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

8

A. P. (1)

9

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo opisane w art. 190 § 1 k.k. polega na kierowaniu wobec innej osoby gróźb popełnienia przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Treścią groźby karalnej jest zapowiedź popełnienia przestępstwa, a zatem zbrodni lub występku na szkodę zagrożonego lub jego osoby najbliższej. Jej forma nie ma znaczenia, może być wyraźna lub dorozumiana (M. Mozgawa [red.], Komentarz do art. 190 Kodeksu karnego, LEX 2013). Dla bytu przestępstwa groźby karalnej nie jest istotny rodzaj przestępstwa, którego popełnieniem sprawca grozi ani cel, w jakim to czyni, a nawet rzeczywisty zamiar spełnienia groźby (A. Marek, Kodeks karny, komentarz do art. 190, Lex 2010). Przenosząc powyższe na grunt sprawy niniejszej stwierdzić należy, iż słowa A. P. (1) o zamiarze pozbawienia życia J. i G. P. (2) (czyn przypisany w pkt 8) oraz J., B., W. P. i J. R. obiektywnie wyczerpują definicję groźby.

Dla bytu przestępstwa stypizowanego w art. 190 § 1 k.k. konieczne jest, by groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Należy przy tym wskazać, iż wzbudzenie obawy w zagrożonym należy oceniać subiektywnie, nie zaś z punktu widzenia obiektywnego niebezpieczeństwa realizacji groźby (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 1973 r. III KR 284/72, LEX nr 21544, por. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1997 r. II KKN 171/96). Z zeznań J., B., W. i G. P. (2) wynika wprost, że analizowane groźby wzbudziły w nich obawę spełnienia. Wobec powyższego A. P. (1) bez wątpienia zrealizował znamiona omawianego przepisu.

Również i w tym przypadku Sąd uznał działanie A. P. (1) w warunkach opisanych w art. 91 § 1 k.k.

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.7.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

-

-

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

-

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.8.  Warunkowe umorzenie postępowania

-

-

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

-

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.9.  Umorzenie postępowania

-

-

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

-

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.10.  Uniewinnienie

-

-

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

-

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. P. (1)

1

1

Jako bardzo duży ocenić należy stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw oraz stopień jego zawinienia. Naruszył mnogie i różnorakie dobra prawne. Popełniając czyn z art. 148 § 1 k.k. dokonał zamachu na stojące u szczytu hierarchii dóbr chronionych prawem dobro, jakim jest życie ludzkie. Posługiwał się przy tym śmiercionośnym narzędziem w postaci noża. Dopuszczając się czynów z art. 157 § 2 k.k. dwukrotnie godził w zdrowie drugiego człowieka. Czynami z art. 217 § 1 k.k. naruszył nietykalność cielesną swojej matki. W końcu przestępstwami wyczerpującymi dyspozycję art. 190 § 1 k.k. A. P. (1) w rażący sposób godził w wolność człowieka rozumianą jako wolność od strachu przed popełnieniem przestępstwa na szkodę jego lub jego najbliższych. Wskazane okoliczności przemawiają za uznaniem, że zachowanie oskarżonego winno się spotkać ze stanowczą prawnokarną reakcją.

Okolicznością obciążającą A. P. (1) jest to, że dopuścił się on przestępstw na szkodę członków swojej najbliższej rodziny. Karygodne jest też to, że pomimo przyznania się do popełnienia wszystkich zarzucanych przestępstw nie okazał jakiejkolwiek skruchy. W zakresie czynu z pkt. 1 zwrócić uwagę należy na brutalny sposób działania oskarżonego i liczbę ciosów zadanych przez niego ojcu.

Na korzyść oskarżonego przemawia jedynie jego dotychczasowa niekaralność oraz konkluzja wywiadu środowiskowego, z której wynika, iż w środowisku sąsiedzkim cieszył się dobrą opinią. Jednakże trzeba od razu wskazać, iż nie są to okoliczności mogące w znaczący sposób wpłynąć na wymiar kary. Sąd ma nadto na względzie stwierdzoną przez biegłych u oskarżonego osobowość schizoidalną, która jakkolwiek nie wpływa na jego poczytalność w dacie czynów (wobec czego brak jest podstaw do stosowania art. 31 § 1 lub § 2 k.k.), to jest okolicznością co do zasady od niego niezależną i zasadniczo obniżającą skalę jego zawinienia. Zważywszy na to Sąd wymierzył A. P. (1):

- za czyn z pkt 1. – karę 15 lat pozbawienia wolności,

- za ciąg przestępstw z pkt 4. – karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

- za ciąg przestępstw z pkt 7. – karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- za ciąg przestępstw z pkt 10. – karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W tym miejscu należy wskazać, dlaczego Sąd nie uznał za zasadne wymierzyć oskarżonemu za czyn przypisany w pkt 1. kary 25 lat pozbawienia wolności. Sąd w pełni podziela pogląd, że sprawcy czynów godzących w życie człowieka powinni być karani w sposób surowy, bowiem w innym przypadku doszłoby do deprecjacji tej najwyższej wartości. Jednakże w doktrynie podnosi się, że kara 25 lat oraz kara dożywotniego pozbawienia wolności mają w istocie status kar wyjątkowych, które mogą być wykorzystywane do karania sprawców zagrożonych nimi przestępstw w wyjątkowych przypadkach (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, WKP 2020). 25 lat pozbawienia wolności to kara o charakterze przede wszystkim eliminacyjnym (zabezpieczającym). Ze względu na bardzo długi czas izolacji skazanego, jaki kara ta zakłada, trudno byłoby przypisywać jej pełnienie jakiejkolwiek funkcji resocjalizacyjnej (Wróbel Włodzimierz (red.), Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V, WK 2016). W orzecznictwie przyjmuje się, iż karę tę wolno orzec tylko wówczas, gdy stopień winy w rozumieniu art. 53 § 1 k.k. jest na tyle wysoki, że uzasadnia jej zastosowanie, a in concreto kara pozbawienia wolności określona w art. 32 pkt 3, nawet w najwyższym wymiarze 15 lat, nie spełniłaby indywidualno- lub generalnoprewencyjnych celów kary określonych w art. 53 § 1 (por. wyrok SA Krakowie z dnia 8 grudnia 2010 r., II AKa 226/10; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 5 czerwca 2013 r., II AKa 54/13; wyrok SA w Poznaniu z dnia 25 listopada 2014 r., II AKa 198/14). W ocenie Sądu sytuacja taka w sprawie niniejszej nie ma miejsca. A. P. (1) nie można uznać za osobę zdemoralizowaną w stopniu, który uzasadniałby położenie przy wymiarze kary większego nacisku na izolację niż resocjalizację. Jego czyn, pomimo bardzo dużego ładunku społecznej szkodliwości, również nie może zostać uznany za wyjątkowy w stopniu uzasadniającym orzeczenie drugiej najsurowszej kary znanej polskiemu kodeksowi. Mając na uwadze przytoczone wyżej względy, Sąd uznał, iż kara 15 lat pozbawienia wolności (czyli w górnej granicy kary rodzajowej z art. 32 pkt 3 k.k.) będzie karą adekwatną dla oskarżonego za czyn przypisany mu w pkt 1 wyroku. Jedynie taka długotrwała izolacyjna kara – wynikająca z potrzeby poddania oskarżonego odpowiednio długiemu oddziaływaniu w warunkach zakładu karnego, celem wdrożenia go do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego, ukształtowania przekonania o nieopłacalności popełniania przestępstw oraz wynikająca z konieczności izolowania oskarżonego dla uniemożliwienia mu popełniania kolejnych przestępstw – umożliwi osiągnięcie pożądanych celów zapobiegawczych i wychowawczych wobec A. P. (1). Dodać trzeba przy tym, że kara w takim wymiarze wpisuje się w praktykę sądów w Polsce orzekających w sprawach zbliżonego rodzaju, w tym IV Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w Lublinie (na użytek niniejszej sprawy przeprowadzono analizę wewnętrzną wyroków wydanych w tut. Wydziale za czyn z art. 148 kk).

2

4

3

5

7

6

8

10

9

11

-

Na podstawie art. 91 § 2 k.k. orzeczone wobec A. P. (1) kary pozbawienia wolności Sąd połączył i jako karę łączną wymierzył mu 18 lat pozbawienia wolności. Sąd zastosował zasadę asperacji, uznając, że pełna absorpcja, ani pełna kumulacja nie znajdują w realiach niniejszej sprawy uzasadnienia. Stopień społecznej szkodliwości omawianych przestępstw oraz ich rozpiętość czasowa uniemożliwiała zastosowanie pełnej absorpcji, która prowadziłaby do nieuzasadnionej minimalizacji dolegli-wości karnej. Natomiast zastosowaniu pełnej kumulacji sprzeciwia się to, ze czyn przypisany w pkt 1 ma wyraźnie dominujący nad innymi charakter. Kumulacja byłaby dla oskarżonego niekorzystna, albowiem celem kary łącznej jest przecież zapewnienie racjonalnego stosowania kar w przypadku realnego zbiegu przestępstw i unikanie zbędnego stosowania represji karnej. Tak orzeczona kara stanowić będzie w pełni adekwatną reakcję na wszystkie czyny popełnione przez oskarżonego. Dla wzmożenia realności dolegliwości w aspekcie wychowawczych i zapobiegawczych celów kary oraz mając wzgląd na społeczne jej oddziaływanie Sąd Okręgowy na podstawie art. 77 § 2 k.k. zastrzegł, że warunkowe zwolnienie oskarżonego będzie mogło nastąpić nie wcześniej niż po odbyciu 12 lat z orzeczonej kary. Obostrzenie takie czyni orzeczoną sankcję jeszcze bardziej dolegliwą i powinno jednocześnie całkowicie przekonywać o realności poniesienia konsekwencji za popełnione czyny.

Jednocześnie, mając w polu widzenia wnioski opinii biegłych psychiatrów i psychologa (k. 1051-1052v), Sąd w oparciu o art. 62 k.k. orzekł iż kara łączna pozbawienia wolności winna zostać wykonana w systemie terapeutycznym.

12

-

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. P. (1)

13

-

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

-

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

14

Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, a wydatkami postępowania obciążył Skarb Państwa. Wziął pod uwagę przede wszystkim jego sytuację materialną oraz konieczność odbycia wieloletniej kary pozbawienia wolności, co pozbawi go możliwości zarobkowych.

1.1Podpis

………………………………………………

S.S.O. Joanna Przetocka (spr.)

………………………………………………

S.S.R. (del. do S.O.) Monika Komsta