Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 117/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 8 listopada 2021 r. w sprawie o sygn. akt IV K 399/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

W. J.

Sytuacja materialna oskarżonej

Dotychczasowa niekaralność

Informacja e - (...)

Karta karna

k.243

k.244

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Informacja e - (...) k.243

Karta karna - k.244

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione podmioty i nie były kwestionowane, nie budząc jakichkolwiek wątpliwości.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego oraz procesowego, a mianowicie:

a) obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 278 § 1 i 5 k.k. oraz art. 279 § 1 k.k. poprzez ustalenie, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że Oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona czynów z art. 278 § 1 i 5 k.k. oraz z art. 279 § 1 k.k., zwłaszcza w kontekście nie wzięcia pod uwagę stanowiska obrońcy Oskarżonej wyrażonego w toku sprawy co do braku spełnienia przesłanek z tych przepisów oraz, iż zachowanie Oskarżonej powinno zostać zaklasyfikowane ewentualnie jako wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. (w wypadku ustalenia przez Sąd Rejonowy sprawstwa Oskarżonej), gdzie w akcie oskarżenia jak i w całym zebranym materiale dowodowym brak jest jasnych przesłanek, aby uznać, iż Oskarżona wyczerpała przesłanki z zarzucanych jej czynów. Błędnym jest stanowisko Sądu, iż przywłaszczenie karty bankomatowej (nie będącej kartą płatniczą) i wydanie łącznie 73,89 zł (słownie: siedemdziesiąt trzy 89/100 złotych) wypełnia przesłanki zarzucanych Oskarżonej czynów.

b) obrazę przepisów postępowania, tj:

art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez dowolną i jednostronnie niekorzystną dla Oskarżonej ocenę materiału dowodowego, nie uwzględniając przy tym okoliczności łagodzących, a w tym między innymi rozbieżność w opisie wyglądu Oskarżonej, czy ustalenia właściwego przebiegu wydarzeń (jedyny naoczny świadek, tj. pracownik ochrony który widział kobietę która przyniosła portfel do niego nie żyje), zarówno przywłaszczenia karty jak i dalszego przebiegu inkryminowanego wydarzenia. W aktach sprawy znajduje się jedynie jedno niewyraźne zdjęcie ze sklepu (...), na którym nie sposób rozpoznać osoby na nim widniejącej - na pewno nie jest nią Oskarżona. Ponadto nie ma jakichkolwiek innych dowodów wskazujących na to kto dokonał cztery pozostałe płatności w innych sklepach - potwierdzenie transakcji w tej kwestii jest dowodem tylko na okoliczność, iż takie płatności miały miejsce, ale nie mogą stanowić dowodu, iż zostały one dokonane przez Oskarżoną. W innych miejscach ewentualnego popełnienia czynu brak jest wiarygodnego potwierdzenia, iż to właśnie Oskarżona dopuściła się zarzucanego Jej czynu.

c) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegającą na wybiórczym i powierzchownym zbadaniu okoliczności przemawiających na korzyść Oskarżonej przy jednoczesnym przydaniu nadmiernego, a w części nieuzasadnionego znaczenia okolicznościom przemawiającym na jej niekorzyść oraz dokonaniu dowolnej oceny materiału dowodowego.

d) obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 46 § 1 k.k. poprzez przyjęcie, iż Oskarżona jest winna zarzuconych Jej czynów i kwalifikuje się do odbycia kary łącznej 4 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne i w następstwie tego została przez Sąd zobowiązana do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz Pokrzywdzonej kwoty 73,89 (słownie: siedemdziesiąt trzy 89/100 złotych, podczas gdy Oskarżona swoim zachowaniem nie wyczerpała znamion czynów z art. 278 § 1 k.k. oraz art. 279 § 1 k.k. (co wskazywałem powyżej).

e) obrazę przepisów postępowania tj. art. 424 § 1 KPK polegającą na nie odniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, mianowicie okoliczności, że jedynie Poszkodowana oraz Świadek Pan L. M. (1) zeznali w toku przeprowadzonego postępowania, że Oskarżona brała udział w inkryminowanym zdarzeniu, ponadto okoliczności, z jakich powodów Sąd dał wiarę zeznaniom Pokrzywdzonej oraz świadkowi oraz na jakiej podstawie całkowicie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przez Oskarżoną. W tym miejscu należy wyraźnie podkreślić, iż jak wynika z akt sprawy oraz wypisu z KRK Oskarżona nigdy nie była karana, a co uznaje za równie ważne, obydwie powyżej wymienione osoby w swoich zeznaniach dalekie były od obiektywnej oceny sytuacji - jednoznacznie czytelna jest postronność w zeznaniach Pokrzywdzonej oraz Świadka, na niekorzyść Oskarżonej. Sąd nie wziął również pod uwagę bardzo negatywnego stosunku Pokrzywdzonej do Oskarżonej, który Pokrzywdzona wyraziła w swojej wiadomości e-mail z dnia 08.04.2020 roku. W ocenie Pokrzywdzonej Oskarżona nie potrafiła troszczyć się o swoje dziecko przebywające z nią w szpitalu, co w jej ocenie wymaga wręcz „odebrania go” Oskarżonej jako złej matce. Zeznania pokrzywdzonej nie powinny więc zostać uznane przez Sąd za wiarygodne - zob. wiadomość e-mail z dnia 08.04.2020 roku, /k.1 w aktach sprawy/.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mają wpływ na treść wyroku poprzez niezasadne ustalenie, że Oskarżona dopuściła się zarzucanych jej czynów z winy umyślnej i że zachodzą podstawy do jej ukarania za czyny z art. 278 § 1 i 5 k.k. oraz 279 § 1 k.k., podczas gdy:

a) Sąd Rejonowy błędnie ustalił zabór karty bankomatowej (niebędącej kartą płatniczą),

b) za pomocą karty bankomatowej nie można dokonywać płatności w sklepach w wyłącznie można dokonać wypłaty pieniędzy z bankomatu, do czego dodatkowo konieczna jest znajomość (...)u do takiej karty;

c) okoliczności sprawy oraz prawidłowa i całościowa wykładnia materiału dowodowego, a w szczególności okoliczności rozbieżnych oraz nieobiektywnych zeznań Pokrzywdzonej (bardzo negatywnie nastawionej do Oskarżonej o czym była mowa powyżej) i Świadka, niewyraźnego materiału dowodowego (zdjęcia ze sklepu (...)) nie prowadzą do wniosku, iż Oskarżona popełniła zarzucane jej czyny; W tym miejscu należy wskazać, iż Oskarżona oddała ochronie znalezioną przez siebie kartę bankomatową a tym samym Pokrzywdzona nie była narażona na dalsze straty.

3. Rażącą niewspółmierność orzeczonej kary ograniczenia wolności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynów, jakich w opinii Sądu dokonała Oskarżona oraz w relacji do celów, jakie kara ta powinna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ilość, rodzaj i wzajemnie powiązanie zarzutów przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że wszystkie były bezzasadne.

Na wstępie wskazać należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Przy czym prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21).

Do kwestii mającej znaczenie w niniejszej sprawie odniósł się też Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 11 lutego 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 82/20, stwierdzając „art. 410 kpk statuuje obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie. Nie oznacza to natomiast, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące. Sąd jest bowiem uprawniony do orzeczenia na podstawie jednych dowodów i pominięcia innych jeżeli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom, co jednak nie oznacza naruszenia art. 410 kpk Jeżeli natomiast w dokonanej przez sąd ocenie dowodów występują błędy należy oceniać je przez pryzmat naruszenia art. 7 kpk a nie art. 410 kpk”.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że „na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy”.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego Sąd Rejonowy w sposób właściwy, zgodny z regułami art. 7 kpk, ocenił zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Apelacja stanowiła jedynie subiektywną ocenę zaistniałych okoliczności i gołosłowną polemikę z zaskarżonym wyrokiem, przecząc zgromadzonemu materiałowi dowodowemu i nie zawierając żadnych argumentów pozwalających na wzruszenie kwestionowanego orzeczenia.

Po pierwsze, tylko oskarżona zajmowała pokój razem z pokrzywdzoną i tylko ona wiedziała, gdzie trzyma portfel. Wykorzystała więc okazję, kiedy ta wyszła i w tym czasie dokonała jego kradzieży wraz z zawartością, w tym kartą. Następnie zostawiła dziecko w szpitalu i udała się na zakupy do pobliskich sklepów, gdzie zrobiła zakupy, najpierw upozorowując znalezienie portfela, a następnie karty na zewnątrz szpitala. Po drugie, oskarżona została zarejestrowana na nagraniu monitoringu w sklepie (...), gdzie zapłaciła za zakupy, trzymając w ręku kartę należącą do pokrzywdzonej. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonej, nagranie jest na tyle wyraźne, że widoczna jest nie tylko twarz i ubiór oskarżonej, ale też karta banku (...) z bardzo charakterystyczną literą (...), którą widać nawet z takiej odległości (k.23-24). Porównując zarejestrowaną w tym miejscu osobę (k.22v-24v, 62-63) z wizerunkiem oskarżonej na zdjęciu w dowodzie osobistym (k.44) i na tablicy poglądowej po zatrzymaniu (k.45-47) słusznie nie miano wątpliwości co do ich tożsamości. W tym miejscu wskazać należy, że oskarżona jest osobą dość charakterystyczną. Tyczy się to nie tylko wyglądu, w tym w szczególności włosów, fryzury, oczu, żuchwy i brody, ale również noszonej odzieży. Bluza, którą zarejestrowano na nagraniu bez wątpienia była tą samą bluzą, którą oskarżona nosiła w szpitalu i którą w nim zostawiła, kiedy go opuściła, nie chcąc zapłacić kaucji za zgubiony numerek (k.55, 196v). Zgadzał się nie tylko krój i kolor tej bluzy, której zdjęcia wykonano, ale również takie elementy jak polar, kaptur czy suwaki (k.57). Oskarżona została rozpoznana także przez pokrzywdzoną i świadka L. M. (2), którzy mieli z nią bezpośrednią styczność, w tym w dniu zdarzenia. Nie mieli oni co do tego żadnych wątpliwości (k.55, 195v). Jedynymi osobami, które nie poznały oskarżonej była ona sama i jej obrońca, mając w tym oczywisty interes. To, że nie żyjący już pracownik ochrony J. S. opisał swojemu koledze, to jest świadkowi L. M. (2), młodą kobietę, która przyniosła mu portfel jako szczupłą (k.196v) nie oznacza, że nie była nią oskarżona. Ocena postury ciała jest kwestią względną. Co istotne, świadek L. M. (2) też ocenił ją w ten sposób (k.196v). Postura oskarżonej jest raczej normalna, ale znacząco od tego opisu nie odbiega.

Po trzecie, oskarżona de facto przyznała się do tego świadkowi L. M. (2), w rozmowie z nim wskazując, że dane osobowe widniejące na dokumentach znajdujących się w zwróconym wcześniej portfelu i dane na rzekomo znalezionej przez nią karcie należały do tej samej osoby (k.54v, 196v). Wiedział to tylko sprawca. Co istotne, po zwróceniu jej uwagi na tę okoliczność, oskarżona bardzo się zdenerwowała i zaczęła go straszyć (k.54v). Z pewnością nie postępuje tak osoba, która nie ma nic na sumieniu. Także w rozmowie z pokrzywdzoną ujawniła swój związek z inkryminowanym zdarzeniem, pytając czy czasami nie zgubiła dokumentów, pomimo że nie znała wcześniej jej danych osobowych (k.19, 195v). Po czwarte, wprawdzie nie uzyskano nagrań z pozostałych miejsc, gdzie dokonano płatności, ale oczywistym jest, że mogła to uczynić tylko osoba, która dokonała kradzieży karty. Brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, żeby pomiędzy kradzieżą a zwrotem karty, kiedy natychmiast została zastrzeżona, posługiwał się nią ktoś inny niż oskarżona. Tym bardziej, że trwało to stosunkowo krótko. Po piąte, oskarżona nie potrafiła wyjaśnić ani tego, co robiła w sklepie, kiedy powinna być w szpitalu z dzieckiem, twierdząc że nie wie, kim jest zarejestrowana na nagraniu osoba, ani, w jaki sposób znalazła kartę, która według niej leżała pod płotem jak wskazała w swoich wyjaśnieniach (k.43) bądź przy śmietniku jak powiedziała świadkowi L. M. (2) (k.54v, 196v). Jej relacja była skrajnie nielogiczna, zasadnie zostając uznana za niezgodna z prawdą.

Jednocześnie brak było jakichkolwiek podstaw do podważenia relacji pokrzywdzonej i świadka L. M. (2), które były nie tylko spójne, logiczne i wzajemnie uzupełniające się, ale też spontaniczne, wyważone i dokładne. Osoby te nie znały wcześniej oskarżonej i nie miały żadnego powodu, żeby składać obciążające ją zeznania. Wprawdzie pokrzywdzona negatywnie wypowiadała się o jej osobie, w tym o sposobie, w jaki traktowała swoje dziecko, jednak w żaden sposób nie wpływało to na jej wiarygodność. Zachowanie oskarżonej było o tyle bulwersujące i dolegliwe, że zarówno ona, jak i pokrzywdzona znajdowały się w szpitalu wraz z dziećmi. Wydało się zatem, że jest to miejsce bezpieczne, gdzie przebywające tam osoby skupiają się jedynie na zdrowiu swoich najbliższych. Oskarżona bezwzględnie wykorzystała nieuwagę pokrzywdzonej, dopuszczając się przestępstw na jej szkodę. Sąd Rejonowy w sposób wyjątkowo skrupulatny dokonał oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w tym zeznań w/w osób, która budziła wątpliwości jedynie obrońcy oskarżonej. Sąd Okręgowy nie miał co do niej najmniejszych uwag.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego nie zaistniały też nie dające się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygać na jego korzyść. Przepis art. 5 § 2 kpk dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2022 r. w sprawie o sygn. akt I KK 9/22). W tym przypadku są to wątpliwości obrońcy, wynikające de facto z odmiennej oceny zgromadzonego materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy. Tymczasem art. 5 § 2 kpk i 7 kpk mają charakter rozłączny, a zastosowanie art. 5 § 2 kpk możliwe jest jedynie wówczas, gdy mimo przeprowadzenia wszystkich możliwych dowodów i dokonania ich oceny, spełniającej wymogi określone w art. 7 kpk pojawią się wątpliwości, których nie da się wyeliminować (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 sierpnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 315/20).

Co do przyjętych kwalifikacji prawnych, to choć w opisie czynu wskazano na kartę bankomatową, to powszechnie wiadomym jest, że obecnie nie służy ona jedynie do wypłaty pieniędzy z bankomatu, ale również do płatności, spełniając zatem podwójną funkcję. Tak też było w tym przypadku i nieuprawnionym jest twierdzenie, że zaistniała tu jakakolwiek sprzeczność. Zwłaszcza, że kart stricte służących do wypłaty środków finansowych z bankomatu już w zasadzie nie ma. Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt II KK 129/16 „Artykuł 278 § 5 KK kryminalizuje kradzież „karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego”, niezależnie od tego, jaki charakter ma ta karta, jeżeli tylko umożliwia ona dokonanie takiej wypłaty oraz niezależnie od kwoty, jaką można przy jej użyciu pobrać w takim automacie”. Ponadto oskarżonej przypisano czyn z art. 278 § 1 i 5 kk, a nie tylko art. 278 § 5 kk, co również ma tu istotne znaczenie, pozwalając inkryminować także inne przedmioty, w tym inne karty. Przy czym była to karta zbliżeniowa i do płatności nie był potrzebny PIN (k.196). Jednocześnie nie sposób zgodzić się, żeby umieszczony w niej chip nie stanowił zabezpieczenia. Pomimo poglądów przeciwnych wyrażanych przez sądy niższych instancji kluczowe jest tu orzeczenie Sądu Najwyższego uznające płatność dokonaną tego typu kartą przez osobę nieuprawioną za kradzież z włamaniem. Jak wskazał w wyroku z dnia 22 marca 2017 r. w sprawie o sygn. akt III KK 349/16, „Włamanie jako sposób działania sprawcy kwalifikowanego typu kradzieży określonej w art. 279 § 1 KK nie polega wyłącznie na przeniknięciu sprawcy do wnętrza zamkniętego pomieszczenia na skutek przełamania jego zabezpieczeń, lecz może polegać na przełamaniu zabezpieczeń zamykających dostęp do mienia i jednoznacznie manifestujących wolę właściciela (użytkownika) mienia niedopuszczenia do niego niepowołanych osób. Dokonanie płatności kartą płatniczą w formie tzw. płatności zbliżeniowej przez osobę nieuprawnioną, która weszła w posiadanie karty wbrew woli jej właściciela, stanowi przestępstwo kradzieży z włamaniem (art. 279 § 1 KK)”. Sąd Okręgowy w pełni ten pogląd popiera. Tak jak argumentację przedstawioną przez Sąd Rejonowy, uznając ją za własną.

Co do wymierzonych oskarżonej kar jednostkowych i kary łącznej ograniczenia wolności, to w żaden sposób nie można ich uznać za niewspółmierne. W dodatku rażąco. Były to kary wolnościowe, w dodatku zbliżone do dolnej granicy ustawowego zagrożenia, która przy karach jednostkowych wynosiła 1 miesiąc, a przy karze łącznej 3 miesiące. Oskarżona musi ponieść konsekwencje swojego postępowania. Tym bardziej, że dokonała kradzieży w miejscu publicznym, to jest szpitalu, gdzie zarówno ona, jak i pokrzywdzona przebywały ze swoimi chorymi dziećmi. Być może nieodpłatna, kontrolowana praca, jaką będzie musiała wykonywać nauczy ją szacunku do drugiego człowieka i jego mienia. Wprawdzie dotąd była osobą niekaraną, jednak tylko kara, która będzie dla niej dolegliwa sprawi, że wyciągnie odpowiednie wnioski na przyszłość. Oskarżona powinna też zrekompensować pokrzywdzonej negatywne skutki tego, co zrobiła, naprawiając szkodę. Także to orzeczenie nie budziło żadnych wątpliwości.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie w całości oskarżonej od W. J. od popełnienia zarzucanych jej czynów wobec uznania, iż zachowanie Oskarżonej nie zawiera znamion czynów z art. 278 § 1 i 5 k.k. oraz 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Ewentualnie z daleko posuniętej ostrożności procesowej (co jednak w ocenie obrońcy Oskarżonej z uwagi na błędne ustalenia faktyczne i orzecznictwo w tym zakresie, w tym Sądu Najwyższego, nie daje ku temu podstaw, o czym szerzej w uzasadnieniu apelacji) uchylenie Wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, gdzie kwalifikacja prawna czynu powinna zostać zmieniona z art. 278 § 1 i 5 k.k. oraz art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na art. 119 § 1 kw albo ewentualnie na czyn z art. 287 § 2 kk w zw. z 287 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutów niezasadne były również związane z nimi wnioski.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 8 listopada 2021 r. w sprawie o sygn. akt IV K 399/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z opisanych wyżej względów brak było podstaw do zmiany, a tym bardziej uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Z uwagi na fakt, że obrońca oskarżonej reprezentował ją w postępowaniu odwoławczym, należało mu przyznać wnioskowane wynagrodzenie. Jego wysokość wynikała z rozporządzenia w tym zakresie.

Z kolei z uwagi na fakt, że oskarżona uzyskuje niewielkie dochody, obciążanie ją kosztami sądowymi postępowania odwoławczego było bezzasadne. Z tych względów zwolniono ją od nich, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

7.  PODPIS

0.1.1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

0.1.1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana