Pełny tekst orzeczenia

Sygn.akt XVII AmC 10089/12

U Z A S D N I E N I E

Pozwem z dnia 2012-10-25 powód – Stowarzyszenie (...)
z siedzibą w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 10089/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

" W szczególności nie ponoszą odpowiedzialności za szkody powstałe wskutek przerwy w dostępie do (…) Serwisu, błędów systemu komputerowego spowodowanych z przyczyn od nich niezależnych”

zawartego w rozdziale Zobowiązania i odpowiedzialność Właściciela i/lub Wykonawcy Regulaminu wzorca umowy o nazwie: "Regulamin dotyczący korzystania z serwisu internetowego (...) w tym z usług świadczonych drogą elektroniczną”, którym posługuje się pozwana – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L.. Nadto wniósł o wydanie wyroku zaocznego zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności w przypadkach przewidzianych prawem w tym o wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w całości na posiedzeniu niejawnym oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych

W ocenie powoda wskazane postanowienie wzorca umowy stanowi niedozwoloną klauzulę gdyż jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów. Wypełniałoby tym hipotezę art. 385¹§ 1 kc, zgodnie z którym niedozwolonymi są postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione z nim indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy – z wyłączeniem postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

W przekonaniu powoda przedmiotowa klauzula wypełnia znamiona art. 385 ³pkt 2 i 21 ponieważ wyłącza lub istotnie ogranicza odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, a także uzależnia odpowiedzialność kontrahenta konsumenta od wykonania zobowiązań przez osoby przy których pomocy wykonuje swoje zobowiązania a w konsekwencji narusza art. 474 k.c. W ocenie powoda użycie słów „przyczyny niezależne” z uwagi na brak ich prawnego uregulowania może stanowić dla przedsiębiorcy na wypadek ewentualnego sporu z konsumentem, podstawę do przyjęcia korzystnej dla siebie wykładni tego pojęcie podejmując obronę w zakresie wyłączenia swojej odpowiedzialności wobec konsumenta i przyjęcie, że ową przyczyną niezależną jest - niewypełnienie obowiązków leżących po stronie osób przy których pomocy wykonuje przedsiębiorca zobowiązanie własne.

Pozwana domagała się oddalenia powództwa i wniosła o zasądzenie kosztów procesu przy uwzględnieniu art. 101 k.p.c. z uwagi na to że nie dała powodu do wytoczenia powództwa i uznała przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Wniosek ewentualny dotyczył braku jej obciążenia kosztami w oparciu o art. 102 k.p.c. . Wniosła także o połączenie niniejszej sprawy do wspólnego rozpoznania z toczącymi się między stronami przed tutejszym Sądem, zarejestrowanych w repertorium AmC pod numerami od 10089/12 do 10097/12.

Pozwana przyznała, że prowadzi serwis internetowy pod adresem (...) i określiła zasady jego korzystania przez umieszczenie na tej stronie regulaminu. Nadto przyznała, że nie była świadoma tego, że treść tego regulaminu może zawierać niedozwolone klauzule umowne. Podniosła, że nie zawezwanie jej przed skierowaniem powództwa na drogę postępowania sądowego do zaprzestania stosowania regulaminu o kwestionowanej treści świadczy o braku przyczynienie się do jego wytoczenia i uzasadnia to wniosek o zastosowania art. 101 k.p.c. ewentualnie 102. k.p.c. Nadto pozwana podniosła, że wytoczenie powództwa nie było konieczne , z uwagi na wpisane klauzule uznane jako niedozwolone w rejestrze klauzul niedozwolonych o treści podobnej do tej której żądania uznania jako niedozwolone powód.

Pozwana podniosła także, że występując z powództwem powód uczynił ze swego prawa użytek sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji niedopuszczalny. Argumentował, że celem postępowania nie jest ochrona praw konsumentów, ale odniesienie korzyści w postaci zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego.

Pismo procesowe powoda z dnia 2012-01-24 wobec braku zobowiązania strony przez Przewodniczącego do złożenia dalszych pism przygotowawczych przed pierwszym posiedzeniem wyznaczonym na rozprawę podlegało zwrotowi na podstawie art. 207 § 7 w zw. z § 3 k.p.c. zarządzeniem z dnia 2013-05-10. Przewodniczącego posiedzenia niejawnego.

Pozwem z dnia 2012-10-25 powód – Stowarzyszenie (...)
z siedzibą w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 10090/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

" Właściciel i/lub Wykonawca nie ponoszą jakiejkolwiek odpowiedzialności za bezpośrednie, pośrednie, przypadkowe, celowe lub wynikowe szkody, straty, ubytki i inne wypadki spowodowane przez Państwa w wyniku działań związanych z dostępem, użyciem lub pobieraniem materiałów z tego Serwisu i ich dalszą eksploatacja”

zawartego w rozdziale Zobowiązania i odpowiedzialność Właściciela i/lub Wykonawcy Regulaminu wzorca umowy o nazwie "Regulamin dotyczący korzystania z serwisu internetowego (...) w tym z usług świadczonych drogą elektroniczną”, którym posługuje się pozwana – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L.. Nadto wniósł o wydanie wyroku zaocznego zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności w przypadkach przewidzianych prawem w tym o wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w całości na posiedzeniu niejawnym oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm prawem przepisanych

W przekonaniu powoda przedmiotowa klauzula wypełnia znamiona art. 385 ³pkt 2 i 21 ponieważ wyłącza lub istotnie ogranicza odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, a także uzależnia odpowiedzialność kontrahenta konsumenta od wykonania zobowiązań przez osoby przy których pomocy wykonuje swoje zobowiązania. W ocenie powoda skoro pozwana zdecydowała się na prowadzenie strony internetowej i zamieszczanie na niej informacji o swojej firmie czy oferowanych produktach to ponosi odpowiedzialność za poprawność działania tej strony pod względem technicznym, jak też aktualność, rzetelność i prawdziwość zamieszczonych na tej stronie informacji. Tymczasem pozwana wyłącza swoją odpowiedzialność za szkody spowodowane korzystaniem ze strony internetowej przez użytkownika – w tym także za błędy, które wynikają z działania czy zaniechania samego przedsiębiorcy. W ocenie powoda kwestionowana klauzula jest obliczona na wprowadzenie konsumenta w błąd i wykorzystanie jego niewiedzy i zdezorientowanie go co do przysługujących mu uprawnień.

Pozwana domagała się oddalenia powództwa i wniosła o zasądzenie kosztów procesu przy uwzględnieniu art. 101 k.p.c. z uwagi na to że nie dała powodu do wytoczenia powództwa i uznała przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Wniosek ewentualny dotyczył braku jej obciążenia kosztami postępowania w oparciu o art. 102 k.p.c. . Wniosła także o połączenie niniejszej sprawy do wspólnego rozpoznania z toczącymi się między stronami przed tutejszym Sądem, zarejestrowanych w repertorium AmC pod numerami od 10089/12 do 10097/12.

Pozwana przyznała, że prowadzi serwis internetowy pod adresem (...) i określiła zasady jego korzystania przez umieszczenie na tej stronie regulaminu którego treść zawiera postanowienie kwestionowane przez powoda. Nadto przyznała, że nie była świadoma tego, że treść tego regulaminu może zawierać niedozwolone klauzule umowne. Podniosła, że nie zawezwanie jej przed skierowaniem powództwa na drogę postępowania sądowego do zaprzestania stosowania regulaminu o kwestionowanej treści świadczy o braku przyczynienie się do jego wytoczenia i uzasadnia to wniosek o zastosowania art. 101 k.p.c. ewentualnie 102. k.p.c. Zaznaczając przy tym nieodpłatność świadczonej usługi za dostępność do informacji. Nadto pozwana podniosła, że wytoczenie powództwa nie było konieczne , z uwagi na wpisane klauzule uznane jako niedozwolone w rejestrze klauzul niedozwolonych zbliżone do treści tej której uznania za niedozwolone żąda powód niniejszym pozwem.

Pozwana podniosła także, że występując z powództwem powód uczynił ze swego prawa użytek sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji niedopuszczalny. Argumentował, że celem takiego postępowania powoda nie jest ochrona praw konsumentów, ale odniesienie korzyści w postaci zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwem z dnia 2012-10-25 powód – Stowarzyszenie (...)
z siedzibą w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 10091/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

zawartego w rozdziale Zobowiązania i odpowiedzialność Właściciela i/lub Wykonawcy pkt 3 ppkt 3 regulaminu wzorca umowy o nazwie "Regulamin dotyczący korzystania z serwisu internetowego (...) w tym z usług świadczonych drogą elektroniczną”, którym posługuje się pozwana – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L.. Nadto wniósł o wydanie wyroku zaocznego zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności w przypadkach przewidzianych prawem w tym o wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w całości na posiedzeniu niejawnym oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm prawem przepisanych

W przekonaniu powoda przedmiotowa klauzula wypełnia znamiona art. 385 ³pkt 2 i 21 ponieważ wyłącza lub istotnie ogranicza odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, a także uzależnia odpowiedzialność kontrahenta konsumenta od wykonania zobowiązań przez osoby przy których pomocy wykonuje swoje zobowiązania. W ocenie powoda skoro pozwana zdecydowała się na prowadzenie strony internetowej i zamieszczanie na niej informacji o swojej firmie czy oferowanych produktach to ponosi odpowiedzialność za poprawność działania tej strony pod względem technicznym, jak też aktualność, rzetelność i prawdziwość zamieszczonych na tej stronie informacji. Tymczasem pozwana wyłącza swoją odpowiedzialność za szkody spowodowane korzystaniem ze strony internetowej przez użytkownika – w tym także za błędy, które wynikają z działania czy zaniechania samego przedsiębiorcy. W ocenie powoda kwestionowana klauzula jest obliczona na wprowadzenie konsumenta w błąd i wykorzystanie jego niewiedzy i zdezorientowanie go co do przysługujących mu uprawnień.

Pozwana domagała się oddalenia powództwa i wniosła o zasądzenie kosztów procesu przy uwzględnieniu art. 101 k.p.c. z uwagi na to że nie dała powodu do wytoczenia powództwa i uznała przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Wniosek ewentualny dotyczył braku jej obciążenia kosztami postępowania w oparciu o art. 102 k.p.c. . Wniosła także o połączenie niniejszej sprawy do wspólnego rozpoznania z toczącymi się między stronami przed tutejszym Sądem, zarejestrowanych w repertorium AmC pod numerami od 10089/12 do 10097/12.

Pozwana podniosła także, że występując z powództwem powód uczynił ze swego prawa użytek sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji niedopuszczalny. Argumentował, że celem takiego postępowania powoda nie jest ochrona praw konsumentów, ale odniesienie korzyści w postaci zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwem z dnia 2012-10-25 powód – Stowarzyszenie (...)
z siedzibą w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 10092/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

zawartego w rozdziale Zobowiązania i odpowiedzialność Właściciela i/lub Wykonawcy pkt 3 ppkt 2 regulaminu wzorca umowy o nazwie "Regulamin dotyczący korzystania z serwisu internetowego (...) w tym z usług świadczonych drogą elektroniczną”, którym posługuje się pozwana – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L.. Nadto wniósł o wydanie wyroku zaocznego zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności w przypadkach przewidzianych prawem w tym o wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w całości na posiedzeniu niejawnym oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm prawem przepisanych

Pozwana domagała się oddalenia powództwa i wniosła o zasądzenie kosztów procesu przy uwzględnieniu art. 101 k.p.c. z uwagi na to że nie dała powodu do wytoczenia powództwa i uznała przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Wniosek ewentualny dotyczył braku jej obciążenia kosztami postępowania w oparciu o art. 102 k.p.c. . Wniosła także o połączenie niniejszej sprawy do wspólnego rozpoznania z toczącymi się między stronami przed tutejszym Sądem, zarejestrowanych w repertorium AmC pod numerami od 10089/12 do 10097/12.

Pozwana podniosła także, że występując z powództwem powód uczynił ze swego prawa użytek sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji niedopuszczalny. Argumentował, że celem takiego postępowania powoda nie jest ochrona praw konsumentów, ale odniesienie korzyści w postaci zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego.

Pismo procesowe powoda z dnia 2013-01-24 wobec braku zobowiązania strony przez Przewodniczącego do złożenia dalszych pism przygotowawczych przed pierwszym posiedzeniem wyznaczonym na rozprawę podlegało zwrotowi na podstawie art. 207 § 7 w zw. z § 3 k.p.c., zarządzeniem Przewodniczącego posiedzenia niejawnego z dnia 2013-05-10.

Pozwem z dnia 2012-10-25 powód – Stowarzyszenie (...)
z siedzibą w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 10093/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

" Z wyjątkiem szkód bezpośrednich będących wynikiem poważnego lub zamierzonego błędu Właściciela i/lub Wykonawcy, są oni zwolnienie z wszelkiej odpowiedzialności z tytułu: (…) ogólnie wszelkich szkód pośrednich lub bezpośrednich, bez względu na ich przyczynę, pochodzenie, charakter czy konsekwencje, choćby nawet Właściciel lub Wykonawca byli świadomi możliwości powstania takich szkód z powodu : (…) wejścia lub niemożliwości wejścia na Stronę…” zawartego w rozdziale Zobowiązania i odpowiedzialność Właściciela i/lub Wykonawcy pkt 3 pkt 1regulaminu wzorca umowy o nazwie "Regulamin dotyczący korzystania z serwisu internetowego (...) w tym z usług świadczonych drogą elektroniczną”, którym posługuje się pozwana – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L.. Nadto wniósł o wydanie wyroku zaocznego zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności w przypadkach przewidzianych prawem w tym o wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w całości na posiedzeniu niejawnym oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm prawem przepisanych. W ocenie powoda wskazane postanowienie wzorca umowy stanowi niedozwoloną klauzulę gdyż jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów. Wypełniałoby tym hipotezę art. 385¹§ 1 kc, zgodnie z którym niedozwolonymi są postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione z nim indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy – z wyłączeniem postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

W przekonaniu powoda przedmiotowa klauzula wypełnia znamiona art. 385 ³pkt 2 i 21 ponieważ wyłącza lub istotnie ogranicza odpowiedzialność względem

konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, a także uzależnia odpowiedzialność kontrahenta konsumenta od wykonania zobowiązań przez osoby przy których pomocy wykonuje swoje zobowiązania. W ocenie powoda skoro pozwana zdecydowała się na prowadzenie strony internetowej i zamieszczenie na niej informacji o swojej firmie czy oferowanych produktach to ponosi odpowiedzialność za poprawność działania tej strony pod względem technicznym, jak też aktualność, rzetelność i prawdziwość zamieszczonych na tej stronie informacji. Tym samym kwestionowana klauzula jak podnosi powód jest obliczona na wprowadzenie w błąd konsumenta, wykorzystanie jego niewiedzy i zdezorientowanie go co do przysługujących mu uprawnień.

Pozwana domagała się oddalenia powództwa i wniosła o zasądzenie kosztów procesu przy uwzględnieniu art. 101 k.p.c. z uwagi na to że nie dała powodu do wytoczenia powództwa i uznała przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Wniosek ewentualny dotyczył braku jej obciążenia kosztami postępowania w oparciu o art. 102 k.p.c. . Wniosła także o połączenie niniejszej sprawy do wspólnego rozpoznania z toczącymi się między stronami przed tutejszym Sądem, zarejestrowanych w repertorium AmC pod numerami od 10089/12 do 10097/12.

Pozwana podniosła także, że występując z powództwem powód uczynił ze swego prawa użytek sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji niedopuszczalny. Argumentował, że celem takiego postępowania powoda nie jest ochrona praw konsumentów, ale odniesienie korzyści w postaci zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwem z dnia 2012-10-25 powód – Stowarzyszenie (...)
z siedzibą w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 10094/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

" Z wyjątkiem szkód bezpośrednich będących wynikiem poważnego lub zamierzonego błędu Właściciela i/lub Wykonawcy, są oni zwolnienie z wszelkiej odpowiedzialności z tytułu: (…) wszelkich szkód będących wynikiem złośliwych działań osób trzecich, które dokonały zmiany informacji lub elementów dostępnych w Serwisie … „

zawartego w rozdziale Zobowiązania i odpowiedzialność Właściciela i/lub Wykonawcy pkt 2 regulaminu wzorca umowy o nazwie "Regulamin dotyczący korzystania z serwisu internetowego (...) w tym z usług świadczonych drogą elektroniczną”, którym posługuje się pozwana – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L.. Nadto wniósł o wydanie wyroku zaocznego zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności w przypadkach przewidzianych prawem w tym o wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w całości na posiedzeniu niejawnym oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm prawem przepisanych

W ocenie powoda wskazane postanowienie wzorca umowy stanowi niedozwoloną klauzulę gdyż jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów. Wypełniałoby tym hipotezę art. 385 ¹§ 1 kc, zgodnie z którym niedozwolonymi są postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione z nim indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy – z wyłączeniem postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

W przekonaniu powoda przedmiotowa klauzula wypełnia znamiona art. 385 ³pkt 2 i 21 ponieważ wyłącza lub istotnie ogranicza odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, a także uzależnia odpowiedzialność kontrahenta konsumenta od wykonania zobowiązań przez osoby przy których pomocy wykonuje swoje zobowiązania. W ocenie powoda wyłączenie odpowiedzialności za skutki wynikłe z ingerencji osób trzecich niezależnie do tego w jaki sposób osoby te doprowadziły do zmian na stronie, a więc również wówczas, gdy nastąpiło to na skutek działań lub zaniechań pozwanej lub innych podmiotów z nią współpracujących, jest ograniczeniem odpowiedzialności własnej wobec konsumenta i naruszeniem jego uprawnień. . Tym samym kwestionowana klauzula jak podnosi powód jest obliczona na wprowadzenie w błąd konsumenta, wykorzystanie jego niewiedzy i zdezorientowaniem go co do przysługujących mu uprawnień.

Pozwana domagała się oddalenia powództwa i wniosła o zasądzenie kosztów procesu przy uwzględnieniu art. 101 k.p.c. z uwagi na to że nie dała powodu do wytoczenia powództwa i uznała przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Wniosek ewentualny dotyczył braku jej obciążenia kosztami postępowania w oparciu o art. 102 k.p.c. . Wniosła także o połączenie niniejszej sprawy do wspólnego rozpoznania z toczącymi się między stronami przed tutejszym Sądem, zarejestrowanych w repertorium AmC pod numerami od 10089/12 do 10097/12.

Pozwana podniosła także, że występując z powództwem powód uczynił ze swego prawa użytek sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji niedopuszczalny. Argumentował, że celem takiego postępowania powoda nie jest ochrona praw konsumentów, ale odniesienie korzyści w postaci zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego.

" Z wyjątkiem szkód bezpośrednich będących wynikiem poważnego lub zamierzonego błędu Właściciela i/lub Wykonawcy, są oni zwolnienie z wszelkiej odpowiedzialności z tytułu: (…) wszelkich szkód będących wynikiem złośliwych działań osób trzecich, które dokonały zmiany informacji lub elementów dostępnych w Serwisie … „

W przekonaniu powoda przedmiotowa klauzula wypełnia znamiona art. 385 ³pkt 2 i 21 ponieważ wyłącza lub istotnie ogranicza odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, a także uzależnia odpowiedzialność kontrahenta konsumenta od wykonania zobowiązań przez osoby przy których pomocy wykonuje swoje zobowiązania. W ocenie powoda wyłączenie odpowiedzialności za skutki wynikłe z ingerencji osób trzecich niezależnie do tego w jaki sposób osoby te doprowadziły do zmian na stronie, a więc również wówczas, gdy nastąpiło to na skutek działań lub zaniechań pozwanej lub innych podmiotów z nią współpracujących, jest ograniczeniem odpowiedzialności własnej wobec konsumenta i naruszeniem jego uprawnień. . Tym samym kwestionowana klauzula jak podnosi powód jest obliczona na wprowadzenie w błąd konsumenta, wykorzystanie jego niewiedzy i zdezorientowaniem go co do przysługujących mu uprawnień.

Pozwana domagała się oddalenia powództwa i wniosła o zasądzenie kosztów procesu przy uwzględnieniu art. 101 k.p.c. z uwagi na to że nie dała powodu do wytoczenia powództwa i uznała przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Wniosek ewentualny dotyczył braku jej obciążenia kosztami postępowania w oparciu o art. 102 k.p.c. . Wniosła także o połączenie niniejszej sprawy do wspólnego rozpoznania z toczącymi się między stronami przed tutejszym Sądem, zarejestrowanych w repertorium AmC pod numerami od 10089/12 do 10097/12.

Pozwana podniosła także, że występując z powództwem powód uczynił ze swego prawa użytek sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji niedopuszczalny. Argumentował, że celem takiego postępowania powoda nie jest ochrona praw konsumentów, ale odniesienie korzyści w postaci zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwem z dnia 2012-10-25 powód – Stowarzyszenie (...)
z siedzibą w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 10095/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

zawartego w rozdziale Zobowiązania i odpowiedzialność Właściciela i/lub Wykonawcy pkt 1 regulaminu wzorca umowy o nazwie "Regulamin dotyczący korzystania z serwisu internetowego (...) w tym z usług świadczonych drogą elektroniczną”, którym posługuje się pozwana – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L.. Nadto wniósł o wydanie wyroku zaocznego zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności w przypadkach przewidzianych prawem w tym o wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w całości na posiedzeniu niejawnym oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm prawem przepisanych

W ocenie powoda wskazane postanowienie wzorca umowy stanowi niedozwoloną klauzulę gdyż jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów. Wypełniałoby tym hipotezę art. 3851¹ § 1 kc, zgodnie z którym niedozwolonymi są postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione z nim indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy – z wyłączeniem postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

W przekonaniu powoda skoro pozwana zdecydowała się na prowadzenie strony internetowej i zamieszczanie na niej informacji o swojej firmie czy oferowanych produktach, to ponosi odpowiedzialność za poprawność działania tej strony pod względem technicznym, jak też aktualność, rzetelność i prawdziwość zamieszczonych na tej stronie informacji. Tymczasem wyłączenie odpowiedzialności za tego rodzaju szkody dotyczą odpowiedzialności jaką powinna ponieść sama pozwana która podejmuje się zobowiązania.

Pozwana domagała się oddalenia powództwa i wniosła o zasądzenie kosztów procesu przy uwzględnieniu art. 101 k.p.c. z uwagi na to że nie dała powodu do wytoczenia powództwa i uznała przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Wniosek ewentualny dotyczył braku jej obciążenia kosztami postępowania w oparciu o art. 102 k.p.c. . Wniosła także o połączenie niniejszej sprawy do wspólnego rozpoznania z toczącymi się między stronami przed tutejszym Sądem, zarejestrowanych w repertorium AmC pod numerami od 10089/12 do 10097/12.

Pozwana podniosła także, że występując z powództwem powód uczynił ze swego prawa użytek sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji niedopuszczalny. Argumentował, że celem takiego postępowania powoda nie jest ochrona praw konsumentów, ale odniesienie korzyści w postaci zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwem z dnia 2012-10-25 powód – Stowarzyszenie (...)
z siedzibą w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 10096/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

" Istnieje możliwość jednostronnego dokonywania zmian i modyfikacji warunków Regulaminu…”

zawartego w treści wzorca umowy o nazwie "Regulamin dotyczący korzystania z serwisu internetowego (...) w tym z usług świadczonych drogą elektroniczną”, którym posługuje się pozwana – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L.. Nadto wniósł o wydanie wyroku zaocznego zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności w przypadkach przewidzianych prawem w tym o wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w całości na posiedzeniu niejawnym oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm prawem przepisanych

W przekonaniu powoda zakwestionowana klauzula odpowiada treści art. 385³pkt 10 k.c. z uwagi przewidzianą jednostronną zmianę regulaminu, bez wskazanej ważnej przyczyny kreowanym stosunku prawnym i bez przewidzianego terminu dla drugiej strony do możliwości złożenia wypowiedzenia.

Pozwana domagała się oddalenia powództwa i wniosła o zasądzenie kosztów procesu przy uwzględnieniu art. 101 k.p.c. z uwagi na to że nie dała powodu do wytoczenia powództwa i uznała przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Wniosek ewentualny dotyczył braku jej obciążenia kosztami postępowania w oparciu o art. 102 k.p.c. . Wniosła także o połączenie niniejszej sprawy do wspólnego rozpoznania z toczącymi się między stronami przed tutejszym Sądem, zarejestrowanych w repertorium AmC pod numerami od 10089/12 do 10097/12.

Pozwana podniosła także, że występując z powództwem powód uczynił ze swego prawa użytek sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji niedopuszczalny. Argumentował, że celem takiego postępowania powoda nie jest ochrona praw konsumentów, ale odniesienie korzyści w postaci zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwem z dnia 2012-10-25 powód – Stowarzyszenie (...)
z siedzibą w P. w sprawie o sygn. akt XVII AmC 10097/12 - domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia o treści:

" Wszelkie reklamacje składane w związku z korzystaniem przez Państwa z Serwisu oraz Usług, mogą być składane (…) w terminie 7 (siedem) dni licząc do dnia wystąpienie zdarzenia uzasadniającego zgłoszenie reklamacji”

zawartego w rozdziale Zobowiązania i odpowiedzialność Właściciela i/lub Wykonawcy regulaminu wzorca umowy o nazwie "Regulamin dotyczący korzystania z serwisu internetowego (...) w tym z usług świadczonych drogą elektroniczną”, którym posługuje się pozwana – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L.. Nadto wniósł o wydanie wyroku zaocznego zaopatrzonego w rygor natychmiastowej wykonalności w przypadkach przewidzianych prawem w tym o wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w całości na posiedzeniu niejawnym oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm prawem przepisanych

W przekonaniu powoda zakwestionowana klauzula powinna zostać uznana za niedozwoloną, z uwagi na wskazany 7 dniowy termin na rozeznanie sytuacji prawnej w zakresie swoich uprawnień przez konsumenta odnośnie złożenia reklamacji, podczas gdy przedsiębiorca zgodnie z regulaminem przewidział dla siebie dłuższy bo 21 dniowy termin na ustosunkowanie się do wniesionej reklamacji . W ocenie powoda przewidziana nierównomierność w długości terminu dla obu stron jest zachwianiem proporcjonalności w rozłożeniu uprawień i obowiązków stron danego stosunku prawnego.

Pozwana domagała się oddalenia powództwa i wniosła o zasądzenie kosztów procesu przy uwzględnieniu art. 101 k.p.c. z uwagi na to że nie dała powodu do wytoczenia powództwa i uznała przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Wniosek ewentualny dotyczył braku jej obciążenia kosztami postępowania w oparciu o art. 102 k.p.c. . Wniosła także o połączenie niniejszej sprawy do wspólnego rozpoznania z toczącymi się między stronami przed tutejszym Sądem, zarejestrowanych w repertorium AmC pod numerami od 10089/12 do 10097/12.

Pozwana podniosła także, że występując z powództwem powód uczynił ze swego prawa użytek sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i w konsekwencji niedopuszczalny. Argumentował, że celem takiego postępowania powoda nie jest ochrona praw konsumentów, ale odniesienie korzyści w postaci zasądzonych kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L. prowadzi działalność gospodarczą między innym w zakresie reklamy, sprzedaży hurtowej i detalicznej wyrobów farmaceutycznych i medycznych. (okoliczność bezsporna).

Pozwana w ramach tej działalności posługuje się wzorcem umowy o nazwie "Regulamin dotyczący korzystania z serwisu internetowego (...) w tym z usług świadczonych drogą elektroniczną” zawierający zakwestionowane postanowienia o treści:

1) „ W szczególności nie ponoszą odpowiedzialności za szkody powstałe wskutek przerwy w dostępie do (…) Serwisu, błędów systemu komputerowego spowodowanych z przyczyn od nich niezależnych”;

2) „ Właściciel i/lub Wykonawca nie ponoszą jakiejkolwiek odpowiedzialności za bezpośrednie, pośrednie, przypadkowe, celowe lub wynikowe szkody, straty, ubytki i inne wypadki spowodowane przez Państwa w wyniku działań związanych z dostępem, użyciem lub pobieraniem materiałów z tego Serwisu i ich dalszą eksploatacją” ;

3) „ Z wyjątkiem szkód bezpośrednich będących wynikiem poważnego lub zamierzonego błędu Właściciela i/lub Wykonawcy, są oni zwolnieni z wszelkiej odpowiedzialności z tytułu: (…) ogólnie wszelkich szkód pośrednich lub bezpośrednich, bez względu na ich przyczynę, pochodzenie, charakter czy konsekwencje, choćby nawet Właściciel lub Wykonawca byli świadomi możliwości powstania takich szkód z powodu: (…) zaufania do informacji pochodzących pośrednio lub bezpośrednio ze Strony”;

4) „Z wyjątkiem szkód bezpośrednich będących wynikiem poważnego lub zamierzonego błędu Właściciela i/lub Wykonawcy, są oni zwolnieni z wszelkiej odpowiedzialności z tytułu: (…) ogólnie wszelkich szkód pośrednich lub bezpośrednich, bez względu na ich przyczynę, pochodzenie, charakter czy konsekwencje, choćby nawet Właściciel lub Wykonawca byli świadomi możliwości powstania takich szkód z powodu: (…) użytkowania Strony, również z powodu wszelkich zniszczeń i wirusów, które mogłyby zainfekować wyposażenie informatyczne Użytkowania lub każde inne dobro…”;

5) „ Z wyjątkiem szkód bezpośrednich będących wynikiem poważnego lub zamierzonego błędu Właściciela i/lub Wykonawcy, są oni zwolnieni z wszelkiej odpowiedzialności z tytułu: (…) ogólnie wszelkich szkód pośrednich lub bezpośrednich, bez względu na ich przyczynę, pochodzenie, charakter czy konsekwencje, choćby nawet Właściciel lub Wykonawca byli świadomi możliwości powstania takich szkód z powodu: (…) wejścia lub niemożliwości wejścia na Stronę…”;

6) „ Z wyjątkiem szkód bezpośrednich będących wynikiem poważnego lub zamierzonego błędu Właściciela i/lub Wykonawcy, są oni zwolnieni z wszelkiej odpowiedzialności z tytułu: (…) wszelkich szkód będących wynikiem złośliwych działań osób trzecich, które dokonały zmiany informacji lub elementów dostępnych w Serwisie….”;

7) „ Z wyjątkiem szkód bezpośrednich będących wynikiem poważnego lub zamierzonego błędu Właściciela i/lub Wykonawcy, są oni zwolnieni z wszelkiej odpowiedzialności z tytułu: wszelkich nieprecyzyjnych, niedokładnych lub niepełnych informacji umieszczonych w Serwisie….”;

8) „ Istnieje możliwość jednostronnego dokonywania zmian i modyfikacji warunków Regulaminu…”;

9) „ Wszelkie reklamacje składane w związku z korzystaniem przez Państwa z Serwisu oraz Usług, mogą być składane (…) w terminie 7 (siedem) dni licząc do dnia wystąpienia zdarzenia uzasadniającego zgłoszenie reklamacji”.

Wzorzec zawierający powyższe postanowienia został opublikowany na stronie internetowej (...). (okoliczność bezsporna).

Powyższy stan faktyczny był między stronami bezsporny.

Art. 230 kpc stanowi, że gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Za podstawę ustalenia stanu faktycznego Sąd przyjął wzajemnie niekwestionowane twierdzenia stron kierując się zasadą wyrażoną w art. 230 kpc.

Sąd przychylił się do wniosku pozwanego o połączenie spraw w trybie art. 219 kpc uznając, iż z punktu widzenia ekonomii procesowej było to celowe z uwagi na podobieństwo argumentacji w każdej z rozpatrywanych spraw. Zgodnie z w/w przepisem, Sąd może zarządzić połączenie kilku oddzielnych spraw toczących się przed nim w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli są one ze sobą w związku lub mogły być objęte jednym pozwem.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 385¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Aby uznać dane postanowienie umowne za niedozwolone, wymienione w cytowanym przepisie przesłanki muszą być spełnione łącznie.

Pierwsza przesłanka dotyczy braku indywidualnych uzgodnień przedmiotowego postanowienia z konsumentem. Istnieje w tym zakresie domniemanie, które zgodnie z art. 385¹ § 4 k.c. może zostać obalone przez pozwanego. W niniejszym przypadku pozwany nie udowodnił, że kwestionowane postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie. Stwierdzić więc należy, że konsumenci nie mieli wpływu na brzmienie postanowienia.

Kolejną kwestią jest, czy przedmiotowe postanowienie dotyczy głównych świadczeń stron. Należą do nich tylko takie elementy konstrukcyjne umowy, bez których uzgodnienia nie doszłoby do jej zawarcia (essentialia negotii). W niniejszym przypadku regulacja dotyczy świadczenie usług o charakterze edukacyjnym w zakresie dostępu do informacji dotyczącej różnych problemów medycznych, zdrowia leczenia i kondycji fizycznej, leków i środków prezentowanych w tym serwisie, a więc regulacje objęte kwestionowanymi postawieniami w treści pozwów zarejestrowanych w repertorium pod numerem AmC 10089/12 do 10097/12 , pozostają poza głównymi świadczeniami stron.

Do rozstrzygnięcia pozostało, czy przedmiotowe postanowienia, kształtują prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając interesy konsumenta.

„Dobre obyczaje” to reguły postępowania zgodne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami.

Jako sprzeczne z dobrymi obyczajami należy rozumieć działania, które zmierzają do dezinformacji lub wywołania błędnego mniemania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, ukształtowania stosunku zobowiązaniowego, niezgodnie z zasadą równorzędności stron (tak W. Popiołek Komentarz KC t.I 2005).

Na gruncie niniejszego postępowania dobrym obyczajem jest, by przedsiębiorca zapewnił prawidłowość funkcjonowania prowadzonego przez niego serwisu oraz wszelkich udostępnianych tam informacji, bez względu na to czy czynności wchodzące w ten zakres wykonuje sam, czy też z pomocą innych podmiotów, a tym samym, by ponosił za to odpowiedzialność. Konsument będący użytkownikiem serwisu powinien mieć pewność i jasność stosunku prawnego łączącego go z usługodawcą. Odmienne regulacje tej kwestii mogą skutkować przeniesieniem na konsumenta ryzyka związanego z tego rodzaju działalnością, w szczególności dotyczącego wadliwego świadczenia usług przez podmioty, którymi posługuje się przedsiębiorca w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. Pozbawienie konsumenta prawa dochodzenia roszczeń wynikających z nienależytego wykonania umowy przez pozwanego, niezależnie czy jest to wynikiem jego działania lub zaniechania, czy też podmiotów, za pomocą których wykonuje on swoje zobowiązanie stanowi działanie sprzeczne z dobrymi obyczajami. Co więcej od profesjonalisty należy oczekiwać, że nie wykorzysta faktu, iż on sam opracowuje wzorzec, który następnie przedstawia do akceptacji konsumentowi bez negocjacji. Umożliwia to bowiem wprowadzenie przez przedsiębiorcę całkowicie dowolnych zapisów do wzorca umowy, na który konsument nie ma wpływu.

W zakresie oceny stopnia naruszenia interesów konsumentów Sąd tutejszy podziela opinię Sądu Apelacyjnego w Warszawie (wyrok z dnia 2006-06-27, sygn. akt VI ACa 1505/05), że naruszenie interesów konsumenta, aby było rażące, musi być doniosłe czy też znaczące. Natomiast interesy konsumenta należy rozumieć szeroko, nie tylko jako interes ekonomiczny, ale też każdy inny, chociażby niewymierny. Zaliczyć tu można również dyskomfort konsumenta, spowodowany takimi okolicznościami jak strata czasu, naruszenie prywatności, niedogodności organizacyjne, wprowadzenie w błąd oraz inne uciążliwości, jakie mogłyby powstać na skutek wprowadzenia do zawartej umowy ocenianego postanowienia. Przy określaniu stopnia naruszenia interesów konsumenta należy stosować nie tylko kryteria obiektywne (np. wielkość poniesionych czy grożących strat), lecz również względy subiektywne związane bądź to z przedsiębiorcą (np. renomowana firma), bądź to z konsumentem (np. seniorzy, dzieci). Konieczne jest zbadanie, jaki jest zakres grożących potencjalnemu konsumentowi strat lub niedogodności.

Przenosząc powyższe na okoliczności niniejszej sprawy stwierdzić należy, co

następuje:

Odnosząc się do zapisów zakwestionowanych postanowień w sprawie o sygn. XVII AmC 10089/12, XVII AmC 10090/12, XVII AmC 10091/12 oraz XVII AmC 10092/12 AmC 10093/12, AmC 10094/12, Sąd zważył, że stanowią niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 385¹ § 1 kc oraz art. 385³ pkt 2 i 21 kc, ponieważ prowadzą do wyłączenia odpowiedzialność odszkodowawczej względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania własnego wykonywanego przy pomocy innych osób. Pozwana na skutek wprowadzenia tych postanowień do regulaminu, którymi posługuje się w obrocie z konsumentami, wyłączyła swoją odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, tj. za przerwy w dostępie do serwisu wszelkich błędów w systemie komputerowym z przyczyn niezależnych, związanego z dostępem do materiałów z tego serwisu ich użyciem lub pobieraniem i dalszą eksploatacja, wszelkich szkód powstałych z powodu zaufania do informacji pochodzących ze strony, użytkowania samej strony, wszelkich zniszczeń i wirusów które mogą zainfekować wyposażenia informatyczne korzystającego lub inne jego dobro, wejścia lub niemożliwości wejścia na stronę, złośliwości działania osób trzecich które dokonały zmiany informacji lub elementów dostępnych na stronie serwisu, bez względu na ich przyczynę, pochodzenie czy charakter, choćby nawet właściciel serwisu i ich wykonawca byli świadomi możliwości powstania takich szkód. Wyłączenie odpowiedzialności z uwagi na wystąpienie przyczyn niezależnych od właściciela serwisu nadaje tak omawianemu postanowieniu bardzo szeroki charakter. W pierwszej kolejności Sąd zauważa, że Pozwana nie definiuje na gruncie regulaminu pojęcia „przyczyny niezależne” wobec czego można interpretować je bardzo szeroko skłaniając się nawet do nadania im znaczenia niekorzystnego wobec konsumenta. Należałoby rozumieć użyte pojęcie w potocznym tego słowa rozumieniu, jako brak wpływu właściciela serwisu na hipotetyczną przyczynę. Należy podkreślić, iż przyczynami niezależnymi są w szczególności te leżące po stronie osób trzecich, wykonujących poszczególne czynności na jego zlecenie. W myśl art. 474 kc, za działania i zaniechania osób, z których pomocą przedsiębiorca wykonuje swoje zobowiązanie, ponosi on odpowiedzialność jak za działania własne. Konsument pozbawiony jest wówczas ochrony z uwagi na to, że nie łączy go ze wskazanym podmiotem (Wykonawcą ) jakikolwiek stosunek prawny, natomiast ewentualne dochodzenie przez niego swoich roszczeń wiązałoby się z nadmiernymi trudnościami dowodowymi. Przedsiębiorca, który świadczy usługi decyduje w jaki sposób jest on zorganizowany oraz komu zleca wykonanie poszczególnych czynności. Zatem z uwagi na łączący go z tym podmiotem stosunek prawny przysługiwać mu będzie roszczenie regresowe. Nie zależnie od wyznaczonego zakresu odpowiedzialności w oparciu o reguły kodeksu cywilnego, prawa i obowiązki podmiotów świadczących usługi drogą elektroniczną reguluje ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczna (Dz. U. Nr 144, poz. 1204 ze zm.) – dalej ustawa ś.u.d.e. Obowiązkiem usługodawcy świadczącemu usługi drogą elektroniczną jest zapewnienie usługobiorcy (konsumentowi) dostęp do aktualnej informacji o szczególnych zagrożeniach związanych z korzystaniem z usługi świadczonej drogą elektroniczną – art. 6 pkt 1 ustawy ś.u.d.e. Pozwana posługując się regulaminem o kwestionowanych postanowieniach, nie wypełnia ustawowego obowiązku informacyjnego co do szczególnego zagrożenia z jakim wiąże się świadczenie tego rodzaju usługi wobec osób z niej korzystających. Natomiast przewidując że szkoda może wystąpić na skutek korzystania z tego rodzaju usługi przez konsumentów, usługodawca wskazuje na konkretne okoliczności z którymi wiąże się powstanie szkody którą z góry zakłada że wystąpi, a następnie wyłącza swoją odpowiedzialność odszkodowawczą. W tym miejscu rozważania na temat co jest szczególnym zagrożeniem przy świadczeniu tego rodzaju usługi w świetle ustawy o.ś.u.d.e. podlegającemu obowiązkowi informacyjnemu, a co należy przyjąć jako niewykonanie lub niewłaściwym wykonaniem zobowiązania własnego, nie ma większego znaczenia w dalszych rozważaniach ponieważ treść regulaminu nie wypełnia takiego obowiązku. Przy prawidłowym wykonaniu zobowiązania wystąpienie szkody nie jest normalnym następstwem spełnienia świadczenia własnego przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności – art. 355 k.c. Użyte techniki zabezpieczeń dla tego rodzaju usług powinny być zaawansowane w stopniu odpowiednim dla usługi która zabezpieczają. Ukształtowanie stosunku prawnego według reguły odpowiedzialności tylko za umyślne szkody będące następstwem poważnego błędu usługodawcy, jest nad wyraz nadużyciem swojej pozycji w relacji do konsumenta.

Odnosząc się do zakwestionowanego postanowienia w sprawie o sygn.akt. XVII AmC 10095/12 Sąd zważył, że stanowi on niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 385¹ § 1 kc., ponieważ prezentowana treść za którą pozwana wyłącza swoją odpowiedzialność np. na temat określonych produktów jest informacją handlową na podstawie której konsument buduje swoje własne przekonanie do złożenie oświadczenia woli w dalszym etapie, ułatwiając podjęcie decyzji. Informacja z założenia stanowi źródło rzetelnej informacji dla konsumenta, natomiast celem informacji jest udzielenie adresatowi pewnych i gwarantowanych wiadomości np. co do podstawowych parametrów technicznych, nazw i adresów producentów, punktów sprzedaży, ceny itp. Wyłączenie odpowiedzialności pozwanej za niepełność niedokładność prezentowanej informacji, pozbawia konsumenta na wypadek sporu przed sądem powszechnym do zbadania w oparciu o art. 361 k.c. związku przyczynowo- skutkowego pomiędzy szkodą jaka wystąpiła na osobie czy w mieniu konsumenta a treścią niepełnych, nierzetelnych informacji, ponieważ jest to okoliczność w ogóle wyłączająca odpowiedzialność pozwanej. Przy tak ukształtowanym zobowiązaniu własnym, pozwana nie ponosi żadnej odpowiedzialności cywilnej za prezentowane treści za wyjątkiem tej szkody którą zamierzenie uczyniła na skutek poważnych uchybień, co jest rażącym naruszeniem interesów ekonomicznych konsumenta, pozbawiając go praw do dochodzenie odszkodowania. Konsekwencją powyższego jest uznanie, że zakwestionowane postanowienie nie uwzględnia i nie zabezpiecza interesu konsumenta, jako słabszej strony umowy, co nie znajduje żadnego uzasadnienia i prowadzi do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego w sposób nie równorzędny i rażąco dla niego niekorzystny. Przedmiotowy zapis bezsprzecznie zatem, w ocenie Sądu, kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy.

Przechodząc do kwestionowanego postanowienia w sprawie o sygn. akt. AmC 10096/12, pozwana przede wszystkim nie określiła w treści spornego zapisu, czy zmienione postanowienia dotyczyć będą wyłącznie nowych użytkowników, przez co nie można przyjąć innej jego interpretacji niż ta, zgodnie z którą objęłyby one wszystkich – aktualnych i potencjalnych klientów. Na dezaprobatę zasługuje postanowienie kreujące sytuację, kiedy jednostronna zmiana regulaminu niesie ze sobą zmianę warunków już zawartej umowy, powodując niestałość i niepewność łączącego strony stosunku prawnego. Takie zastrzeżenie mogłoby legalizować wprowadzanie do wzorca zapisów niekorzystnie kształtujących sytuację konsumenta. Niewątpliwie charakter zapisu zmieniłby się, gdyby pozwana zastrzegła, iż zmiana nie dotyczy użytkowników serwisu, którzy zawarli już umowę. Nadto wątpliwości Sądu budzi niewskazanie przyczyn modyfikacji albowiem należałoby oczekiwać, iż dokonywane przez nią czynności uzasadnione będą istotnymi okolicznościami, które winny być wyczerpująco i jednoznacznie zdefiniowane. Braki w tym zakresie pozostawiają jej zbyt szerokie pole do podejmowania arbitralnej decyzji – brzmienie zapisu pozwala na taką jego interpretację, która w skrajnych przypadkach umożliwiłaby przedsiębiorcy dokonanie modyfikacji regulaminu dowolnie i w każdym czasie, bez zaistnienia ku temu żadnych, choćby w minimalnym stopniu uzasadnionych przesłanek. Wreszcie w ocenie Sądu przedmiotowe postanowienie należałoby nadto uzupełnić o określenie tzw. okresu przejściowego, w czasie którego konsument mógłby zapoznać się z treścią nowych zapisów, a także uprawnienie do odstąpienia od umowy, jeśli nie są one akceptowane przez konsumenta.

Sąd podziela konstatację powoda, iż w obecnym brzmieniu kwestionowana klauzula spełnia także przesłanki art. 385³pkt. 10 kc, zgodnie z którym w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności uprawniają kontrahenta konsumenta do jednostronnej zmiany umowy bez ważnej przyczyny wskazanej w tej umowie.

Przechodząc do kwestionowanego postanowienia w sprawie o sygn. akt. XVII AmC 10097/12. W pierwszej kolejności należy rozważyć , jak wyglądałyby prawa i obowiązki konsumenta w sytuacji braku analizowanej klauzuli (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2007-03-19, sygn. akt III SK 21/06 oraz z dnia 2007-10-11, sygn. akt III SK 9/07). Jeżeli przepisy ogólne stawiają konsumenta w lepszej sytuacji niż postanowienia proponowanej umowy, to w zasadzie postanowienia te należy uznać za niedozwolone. Odstępstwo od tej zasady możliwe jest tylko, o ile zmiana jest uzasadniona specyfiką wzajemnych świadczeń lub jest kompensowana innymi postanowieniami wzorca.

Na tym tle wskazać trzeba, co następuje. Charakter niedozwolonego tego postanowienia Sąd dopatrzył się nie z powodu który podnosi powód w treści pozwu tj. nierównomiernego rozłożenia czasu do złożenia reklamacji i jej rozpatrzenia na niekorzyść dla konsumenta. Wbrew sugestii powoda, w omawianym stosunku prawnym nie istnieje „uprawnienia reklamacyjne”. Należy wskazać, że reklamacja stanowi w tym wypadku sformalizowaną procedurę zgłaszania roszczeń kontrahentowi. Dobre obyczaje nakazują, aby przed wystąpieniem na drogę sądową podjąć próbę ugodowego rozwiązania sporu. Temu właśnie służy procedura reklamacyjna. Spełnienie tego obowiązku nie rzutuje jednak na istnienie lub wymagalność roszczenia. W szczególności niewystąpienie do kontrahenta z reklamacją nie pozbawia konsumenta, który tego zaniechał, prawa do wytoczenia powództwa. Nie mniej jednak wskazanie terminu którego początkowy swój bieg rozpoczyna się od dnia zdarzenia uzasadniającego zgłoszenie reklamacji (Sąd przyjął, że w regulaminu wystąpiła omyłka literowa jest „do” powinno być „od”, w przeciwnym wypadku postanowienie byłoby ad absurdum) jest kreowaniem uprawnienia wręcz niemożliwego do wypełnienia. Wszak wiedza na temat zdarzenia uzasadniającego wniesienie reklamacji w większości wypadków przekroczy termin 7 dniowy ponieważ sama chwila zdarzenie nie będzie pokrywała się z chwilą wiedzy na jego temat. Nie jest dobrym obyczajem wprowadzenia postanowienia reklamacyjnego czyli możliwość sprawniejszego i mniej kosztownego osiągnięcia porozumienia w realizacji roszczenia, które zmierza do możliwe jak najszerszego ograniczania takich przypadków. Zestawiając to postanowienia z postanowieniami szeroko wyłączającymi odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanej, tylko pozornie może stworzyć u konsumenta zaufanie co do jego profesjonalizmu w zakresie świadczonej usługi w prowadzenia serwisu. Z tych względów należało to postanowienie uznać jako naruszające dobry obyczaj w sposób rażący dla interesów konsumenta.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd stwierdził, że kwestionowane przez powoda postanowienia wzorca umowy stosowanego przez pozwaną w umowach zawieranych z konsumentami, stanowią niedozwolone postanowienia umowne w myśl art. 385¹ k.c. w zw. z art. 385³ pkt 2 i 10 oraz 21 k.c., dlatego na podstawie art. 479⁴² § 1 k.p.c. zakazał ich wykorzystywania w obrocie z udziałem konsumentów.

O publikacji prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt strony pozwanej zarządzono na podstawie art. 479⁴⁴kpc.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 98 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Przyznane stronie koszty stanowią wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 360 zł - ustalone na podstawie § 14 ust. 3 pkt. 2 w zw. z § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163. poz. 1349 ze zm.). Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 109§2 k.p.c. przy ustalaniu kosztów należnych stronie reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika Sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego w sprawie, a także charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Uwzględniając powyższe kryterium Sąd na mocy art. 102 k.p.c. postanowił zasądzić od strony pozwanej część kosztów zastępstwa procesowego.

Mając na uwadze wynik sprawy, orzeczenie o nakazaniu pobrania od strony pozwanej opłaty stałej od pozwu uzasadnia przepis art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. nr 167 poz. 1398 ze zm.).

SSO Magdalena Sajur -Kordula

(...)

XVII AmC 10089/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia