Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 sierpnia 2022 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marek Jasiński

po rozpoznaniu 19 sierpnia 2022 roku w G. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko W. S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz W. S. kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt I C 1608/18

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym 9 listopada 2018 r. powód Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego W. S. kwoty 38 648,53 zł wraz z odsetkami umownymi od kwoty 36 942,42 zł w wysokości 4-krotności obowiązującej stopy kredytu lombardowego (...), nie więcej niż wysokość odsetek maksymalnych, od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz zawrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Na uzasadnienie swojego roszczenia powód wskazał, że łączyła go z pozwanym umowa pożyczki nr (...) na kwotę 34 348,83 zł. Umowa ta została zawarta przez pełnomocnika pozwanego w osobie córki K. S., która przy dokonaniu przedmiotowej czynności legitymowała się pełnomocnictwem o (...) z dnia 21 września 2009 r. Pożyczka ta nie była spłacana regularnie. Pomimo wezwania do uregulowania należności pozwany nie spłacił swojego zadłużenia, dlatego też powód wystosował pismo, w którym wypowiedział pozwanemu przedmiotową umowę. Pismo to oraz kolejne adresowane do pozwanego nie zostały przez niego odebrane. Powód podjął zatem podejrzenie, że pełnomocnik pozwanego nie przekazuje mu istotnych informacji związanych z zawartą umową pożyczki. Skierował więc do (...) G.-O. w G. zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa wyłudzenia (oszustwa). Postępowanie zakończyło się postanowieniem o odmowie wszczęcia dochodzenia. Powód dochodził zatem od pozwanego zapłaty kwoty 38 648,53 zł tytułem niespłaconej części pożyczki wraz z należnym mu oprocentowaniem.

(Pozew – k. 3-9.)

4 czerwca 2019 r. w sprawie został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym

(Nakaz zapłaty – k. 113.)

Powyższy nakaz zapłaty został przez pozwanego zaskarżony sprzeciwem. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wskazał, że w 2009 r. uległ wypadkowi, w wyniku którego pozostał trwale niewidomy. Ponadto ma problemy z poruszaniem się i od 18 stycznia 2010 r. przebywa cały czas w (...) w G.. Pozwany potwierdził, że w związku ze swoim stanem zdrowia udzielił pełnomocnictwa swojej córce K. S.. Nie znał jednak dokładnego zakresu udzielonego córce pełnomocnictwa, myślał, że jest ono ograniczone jednie do niezbędnych spraw życia codziennego. Aktualnie pozwany dowiedział się, że córka dokonała wielu czynności bez jego wiedzy, w tym zawarcia spornej umowy z powodem. Pozwany wskazał, że nie odbierał korespondencji od powoda, ponieważ od wypadku nie przebywa pod wskazanym w pozwie adresem. Ponadto K. S. przetrzymuje dowód osobisty pozwanego, przez co nie może on dokonać odwołania udzielonego jej pełnomocnictwa.

(Sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 174-178.)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał żądanie pozwu w całości. Powód wskazał, że pozwany w sprzeciwie nie wykazał, aby czynność prawna, jaką jest umowa pożyczki nie mieściła się w zakresie rodzajowym udzielonego przez niego pełnomocnictwa oraz aby zachodziły przesłanki z art. 103 k.c., a tym samym konieczność potwierdzenia czynności przez mocodawcę. Pozwany nie podniósł, że udzielone pełnomocnictwo było nieważne, a jedynie, że zostało ono wykorzystane wbrew faktycznej woli pozwanego. Ponadto nie wykazał również, by w dacie udzielenia pełnomocnictwa nie miał zdolności do czynności prawnych lub zachodziły przesłanki ustanowienia kurateli.

(Odpowiedź na sprzeciw – k. 206-209.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

25 lutego 2009 r. W. S. uległ wielonarządowemu urazowi, którego doznał w wyniku upadku z wysokości około 12 metrów, w wyniku którego stracił wzrok.

(Dowód: karta informacyjna – k. 181-185.)

Od 18 stycznia 2010 r., z przerwami, W. S. przebywa w (...) w G. przy ul. (...). Przez pewien czas przebywał w prywatnym domu opieki prowadzonym przez K. S..

(Dowód: zaświadczenie z (...) – k. 186, zeznania M. S. – k. 305.)

21 sierpnia 2009 r. W. S. udzielił swojej córce K. S. pełnomocnictwa do między innymi reprezentowania go przed bankami, zaciągania kredytów i pożyczek, w tym do podpisywania wniosków kredytowych, umów kredytowych, umów pożyczki, aneksów do umów, dyspozycji wpłat i wypłat środków z posiadanych przez mocodawcę rachunków bankowych. Pełnomocnictwo to zostało udzielone w formie aktu notarialnego sporządzonego przez notariusza C. R., prowadzącego (...) w S. przy ul. (...).

Dokonanie czynności udzielenia pełnomocnictwa poprzedzone było rozmową i sprawdzeniem, czy W. S. pojmuje co się dzieje, dopiero potem czynność została dokonana. (...) C. R. nie miał wątpliwości co do tego, że W. S. jest zdolny do udzielenia pełnomocnictwa. Po przeczytaniu treści pełnomocnictwa notariusz spytał W. S., czy rozumie jego treść i zgadza się na jego udzielenie. Projekt pełnomocnictwa był sporządzany przez notariusza, jednakże możliwe było wprowadzenie do niego zmian. W. S. był przestraszony szerokim zakresem udzielonego pełnomocnictwa, jednak zgodził się na jego udzielenie.

(Dowód: pełnomocnictwo – k 52-52v, zeznania C. R. – k. 274, zeznania K. Z. (1) – k. 275, przesłuchanie W. S. – k. 310. )

Przedmiotowego pełnomocnictwa W. S. udzielił córce przede wszystkim w celu zakończenia spraw związanych z prowadzoną przez niego przed wypadkiem działalnością gospodarczą. Nie było jego wolą zaciąganie dalszych zobowiązań pieniężnych, w tym zaciąganie kredytów czy pożyczek. W. S. zdecydował się na udzielenia pełnomocnictwa K. S., ponieważ przed wypadkiem to ona pomagała mu w sprawach związanych z jego działalnością.

(Dowód: zeznania D. S. – k. 276, zeznania K. S. – k. 304, zeznania M. S. – k. 307, zeznania W. S. – k. 310-313.)

9 października 2015 r. K. S. działając w imieniu W. S. zwarła z Bankiem (...) S.A. umowę pożyczki nr (...) na kwotę 34 348,83 zł. Pożyczka przeznaczona miała być na sfinansowanie celu konsumpcyjnego. Jako adres do korespondencji wskazano Osiedle (...), S..

Wypłata pożyczki nastąpiła poprzez przelew kwoty 30 000 zł na rachunek bankowy o nr (...). Dyspozycję do wskazanego rachunku bankowego posiadała K. S.. Wypłaty kwoty uzyskanej w związku z zaciągniętą pożyczką dokonała ona w dwóch transzach – 9 października 2015 r. wypłaciła w gotówce 20 000 zł, a 15 października 2015 r. 10 000 zł.

Na wskazany rachunek bankowy wpływało również świadczenie z tytułu renty należnej W. S..

(Dowód: umowa pożyczki wraz z załącznikami – k. 41-51, oferta wstępna, formularz informacyjny, oświadczenie (...) 54-61, wniosek o udzielenie pożyczki – k. 62-63v, potwierdzenie przelewu – k. 64-65, dyspozycja do rachunku bankowego – k. 53, wyciąg transakcji z rachunku bankowego – k. 105.)

2 listopada 2016 r. Bank (...) S.A. wystosował do W. S. ostateczne wezwanie przedsądowe, w którym wezwał go do zapłaty kwoty 32 693, 01 zł. Wezwanie to zostało nadane do W. S. na adres – Osiedle (...), S., a także do K. S. na adres ul. (...), S. oraz ul. (...), G.. Powyższa przesyłka została doręczona K. S.. Nie została natomiast odebrana przez W. S..

(Dowód: wezwanie z 2.11.2016 r. wraz z potwierdzeniami odbioru oraz kopertami – k. 71-77.)

24 kwietnia 2017 r. Bank (...) S. A. wystosował do W. S. ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 34 140,33 zł. Podobnie jak pierwsze wezwanie, również to zostało nadane zarówno do W. S., jak i jego pełnomocniczki K. S.. W tym przypadku również jedynie K. S. podjęła adresowaną do niej korespondencję.

(Dowód: wezwanie z 24.04.2017 r. wraz z potwierdzeniami odbioru oraz kopertami – k. 66-70v.)

28 kwietnia 2016 r. Bank (...) S. A. wypowiedział W. S. zawartą umowę pożyczki z uwagi na brak spłaty zadłużenia przeterminowanego. Pismo to adresowane zostało do W. S., tak jak uprzednio na adres Osiedle (...), S.. Również ta korespondencja wróciła do pożyczkodawcy niepodjęta przez adresata.

(Dowód: wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniem odbioru i kopertą – k. 78-79v.)

Zadłużenie W. S. na dzień 15 października 2018 r. wynosiło 30 292,77 zł tytułem niespłaconego kapitału, 1 781,61 zł tytułem odsetek umownych, 6 534,15 zł tytułem odsetek karnych oraz 40 zł tytułem opłaty i prowizji, co łącznie stanowiło kwotę 38 648,53 zł.

(Dowód: wyciąg z ksiąg – k. 83.)

W. S. nie wiedział, że K. S. zawarła w jego imieniu umowę pożyczki nr (...).

(Dowód: zeznania D. S. – k. 276, zeznania M. S. – k. 305-306, zeznania M. M. – k. 309, zeznania W. S. – k. 311.)

K. S. dysponowała dowodem osobistym należącym do W. S.. Z całej rodziny jedynie ona zajmowała się prowadzeniem jego spraw. W całości dysponowała pieniędzmi W. S., w tym pieniędzmi uzyskanymi z tytułu odszkodowania po wypadku. Pieniądze te przeznaczyła częściowo na badania ojca i częściowo na otwarcie prywatnego domu opieki. Do pewnego czasu otrzymywała również w imieniu ojca rentę, jednakże w związku z koniecznością zapłaty za pobyt w (...), W. S. złożył odpowiednią dyspozycję przelewania otrzymywanej renty bezpośrednio na rachunek domu opieki, celem opłaty za pobyt w nim. K. S. zaprzestała bowiem płacenia za powyższe. W. S. nie dysponował zatem żadnymi pieniędzmi.

K. S. sprzedała działkę należącą do W. S. położoną w S.. Pieniądze ze sprzedaży przedmiotowej działki również przeznaczyła na otwarcie prywatnego domu opieki.

(Dowód: zeznania D. S. – k. 276, zeznania K. S. – k. 302, zeznania M. S. – k. 305-308, zeznania W. S. – k. 311-312.)

W. S. nigdy nie wyrażał potrzeby posiadania większej ilości pieniędzy i wzięcia w tym celu pożyczki.

(Dowód: zeznania M. S. – k. 306, zeznania M. M. – k. 309.)

K. S. kilka razy zabrała ojca do masażysty, za którego usługi zapłaciła. Po 2015 r. byli również na badaniu u lekarza okulisty, za które również zapłaciła K. S.. Nie odbyli innych wizyt u lekarzy.

(Dowód: zeznania W. S. – k. 311.)

20 sierpnia 2018 r. Bank (...) S. A. złożył do Prokuratury Rejonowej G.-O. w G. zawiadomienie o możliwości popełnienia na jego szkodę przestępstwa oszustwa (art. 286 k.k. w zw. z art. 297 k.k.) przez K. S. w związku z uzyskaniem przez nią pożyczki ekspresowej w imieniu ojca W. S. w kwocie 34 348,8 zł.

W uzasadnieniu wskazano, że pożyczkodawca pozostawał w uzasadnionym podejrzeniu, że W. S. nie był świadomy zaciąganego przez pełnomocnika zobowiązania. W ocenie banku został on wykorzystany przez posiadającą pełnomocnictwo córkę. Podniesiono również, że W. S. otrzymywał rentę z (...), pod którą wraz z wynagrodzeniem została wzięta pożyczka. Rentę otrzymywała na konto pełnomocnik W. S. – jego córka K. S.. Jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy dla W. S. również otrzymała jego córka.

Asesor Prokuratury Rejonowej G.-O. w G. podjął decyzję o odmowie wszczęcia dochodzenia w zgłoszonej sprawie.

(Dowód: zawiadomienie – k. 88-93, postanowienie – k. 94-98.)

W. S. również złożył do (...) G.-O. w G. zawiadomienie o możliwości popełnienia na jego szkodę przestępstw przez K. S., w tym m.in. przestępstwa z art. 286 k.k. w zw. z art. 297 k.k. w związku z zaciągniętą przez nią umową pożyczki na kwotę 34 348,83 zł.

W uzasadnieniu W. S. wskazał, że o przedmiotowej pożyczce dowiedział się dopiero wraz z otrzymaniem odpisu pozwu w niniejszej sprawie. Nigdy nie potrzebował on takiej kwoty pieniędzy, nie wyrażał zgody na zawarcie przedmiotowej umowy i nie wie, co córka zrobiła z uzyskaną kwotą.

Postępowanie wywołane powyższym zawiadomieniem prowadzone jest przez (...) G.-W. w G..

(Dowód: zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa – k. 248-252, pismo z PR G.-W. w G. – k. 254.)

9 listopada 2021 r., w (...)w S. przy ul. (...) prowadzonej przez notariusza C. R., W. S. oświadczył, że odwołuje pełnomocnictwo udzielone córce K. S. dnia 21 sierpnia 2009 r. za (...)

(Dowód: odwołanie pełnomocnictwa – k. 244-245.)

Ustaleń faktycznych w sprawie Sąd dokonał na podstawie dokumentów przedłożonych do akt, albowiem strony nie kwestionowały ich prawdziwości i autentyczności. Nie budziły one również wątpliwości Sądu, ponieważ dotyczyły w przeważającej mierze okoliczności bezspornych.

Ustalenia stanu faktycznego Sąd oparł także na zeznaniach świadków: C. R., K. Z. (1), M. M., D. S., M. S. i K. S.. Co do C. R. i K. Z. (2) należy wskazać, że są oni osobami dla pozwanego obcymi. Nie mieli oni żadnego interesu w składaniu zeznań na korzyść pozwanego, ponadto opisywali przede wszystkim zwykły przebieg dokonywanych przez nich czynności podczas sporządzania aktu notarialnego, co pozwoliło na odtworzenie przebiegu czynności, w której brał udział W. S.. Ich zeznania należało zatem uznać za w pełni wiarygodne. Również zeznania M. M. Sąd ocenił jako logiczne i wiarygodne. Świadek ten jest współlokatorem pozwanego w (...). To on odczytał mu odpis pozwu i mógł obserwować bezpośrednio jego reakcję na powyższe zdarzenie. Jego zeznania pozostawały spójne z zeznaniami M. S., który przyjechał do pozwanego tuż po otrzymaniu przedmiotowego pisma. Brak było zatem podstaw, by odmówić temu świadkowi wiarygodności. Podobnie Sąd ocenił zeznania D. S. i M. S.. Jako dzieci pozwanego posiadają oni wiedzę na temat jego sytuacji życiowej przed wypadkiem, po wypadku oraz obecnie. Ich zeznania były logiczne i Sąd nie znalazł podstaw do ich podważenia. Ponadto pozostawały spójnie nie tylko wewnętrznie, ale także z pozostałym materiałem dowodowym.

Natomiast zeznaniom K. S. Sąd dał wiarę jedynie w nieznacznej części. Stanowiły one podstawę ustalenia, że nieznaczna części pieniędzy z odszkodowania uzyskanego w związku z wypadkiem została przeznaczona na leczenie ojca, ponieważ sam W. S. zeznał, że K. S. zapłaciła za te kilka wizyt u lekarzy, na które go zabrała. Ponadto Sąd dał wiarę tej części zeznań, w której stwierdziła ona, że „Przed wypadkiem ojciec prowadził firmę. Ta działalność została zamknięta, to był główny powód ustanowienia pełnomocnika”. Okoliczność ta została bowiem zgodnie wskazana także przez pozwanego oraz jego pozostałe dzieci. Sąd nie dał wiary zeznaniom K. S. w pozostałej części. W szczególności należy wskazać tutaj na zeznania dotyczące okoliczności uzyskania przedmiotowej pożyczki, tj. że ojciec chodził z nią po placówkach bankowych celem uzyskania kredytu, ponieważ gdyby pozwany był z powódką w placówce bankowej, to on podpisałby się pod wszystkimi wnioskami oraz samą umową poprzez złożenie na dokumentach tuszowego odcisku palca. Nic nie wskazuje również na to, by przekazała ona uzyskane w wyniku pożyczki pieniądze swojemu ojcu. Jak zostało ustalone W. S. nie dysponował po wypadku żadną gotówką. Podobnie nie można było dać wiary świadkowi w tym zakresie, w którym zeznała ona, że nie wiedziała pod jaki adres przychodzą listy z Banku (...) S. A., ponieważ osobiście podpisała się ona pod potwierdzeniem odbioru wezwania z dnia 24 kwietnia 2017 r. Należy przy tym zauważyć, że na wszystkich wezwaniach w prawym górnym rogu znajdował się adres W. S.. Mogła ona zatem z łatwością stwierdzić, że ojciec nie otrzymuje przedmiotowej korespondencji. Reasumując, niemalże całość zeznań K. S. pozostaje w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. W ocenie Sądu jej zeznania stanowiły jedynie taktykę mającą na celu legitymizowanie dokonanych wbrew woli pozwanego czynności i odsunięcie od siebie ewentualnej odpowiedzialności za spłatę przedmiotowych zobowiązań. Dlatego też Sąd pominął je we wskazanym zakresie podczas ustalania stanu faktycznego sprawy.

Stan faktyczny został ustalony przez Sąd również na podstawie dowodu z przesłuchania stron, ograniczonego jedynie do przesłuchania pozwanego W. S.. Wskazanym zeznaniom Sąd przyznał wiarę w całości. Były one bowiem logiczne i spójne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, oprócz zeznań K. S., którym Sąd nie dał wiary. Ponadto w ocenie Sądu stanowiły one szczerą relację dotyczącą okoliczności związanych z udzieleniem pełnomocnictwa.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało oddalić w całości.

Spór zawisły między stronami w istocie sprowadzał się do kwestii prawidłowości udzielenia przez pozwanego pełnomocnictwa K. S., a także jego zakresu.

I tak w pierwszej kolejności należy wskazać, że Sąd nie znalazł podstaw do uznania, że pełnomocnictwo z dnia 21 sierpnia 2009 r. było z jakiegokolwiek powodu nieważne. W sprawie zostało bowiem ustalone, że W. S. udzielając przedmiotowego pełnomocnictwa posiadał pełną zdolność do czynności prawnych. Jednocześnie w ocenie Sądu nie miała miejsca żadna z wad oświadczeń woli. W. S. wprost przyznał, że zrozumiał treść udzielanego pełnomocnictwa i jego zakres, jednakże nie sprzeciwił się udzielenia go w takiej formie.

Dlatego też, w ocenie Sądu, należało pochylić się nad wykładnią udzielonego przez pozwanego pełnomocnictwa. Zgodnie z treścią art. 65 k.c. „oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje”. To rozłożenie akcentów oznacza, że argumenty językowe (gramatyczne, semantyczne) mają znaczenie drugorzędne i ustępują argumentom odnoszącym się do woli strony składającej oświadczenie, jej zamiaru. Na tle art. 65 k.c. należy przyjąć kombinowaną metodę wykładni, opartą na kryteriach subiektywnych i obiektywnych. Stosowanie kombinowanej metody wykładni do czynności prawnych inter vivos obejmuje dwie fazy. W pierwszej fazie sens oświadczenia woli ustala się mając na uwadze rzeczywiste ukonstytuowanie się znaczenia między stronami. Oznacza to, że uznaje się za wiążący sens oświadczenia woli, w jakim zrozumiała go zarówno osoba składająca, jak i odbierająca to oświadczenie. Decydująca jest zatem rzeczywista wola stron. Prawidłowa, pełna i wszechstronna wykładnia oświadczenia woli nie może pomijać treści zwerbalizowanej na piśmie, użyte bowiem (napisane) sformułowania i pojęcia, a także sama semantyka i struktura oświadczenia woli, są jednym z istotnych wykładników woli, pozwalają ją poznać i ocenić (zob. wyrok SN z dnia 20 września 2007 r., II CSK 244/07, LEX nr 487508).

Przechodząc do analizy pełnomocnictwa z dnia 21 sierpnia 2009 r. należy w pierwszej kolejności wskazać, że przedmiotowe pełnomocnictwo zostało udzielone przez W. S. tuż po wypadku, w związku z którym nie mógł on dłużej pozostawać aktywny zawodowo. W ocenie Sądu sens oświadczenia woli obejmującego udzielenie pełnomocnictwa K. S. przez W. S., w jakim zrozumiał je zarówno składający je W. S., jak i odbierająca to oświadczenie K. S., obejmował udzielenie pełnomocnictwa jedynie w celu zakończenia spraw związanych z prowadzoną przez niego przed wypadkiem działalnością gospodarczą. Nie budzi to wątpliwości Sądu z uwagi na fakt, że zarówno K. S., jak i W. S., wprost wskazali na taki cel udzielenia przedmiotowego pełnomocnictwa. Jednocześnie analizując treść tego oświadczenia wyrażoną na piśmie należy wskazać, że K. S. była umocowana do zaciągania w imieniu ojca pożyczek. Natomiast nie można uznać, że pełnomocnictwo to miało obejmować zaciąganie pożyczek z przeznaczeniem na własne cele, którym w tym przypadku zdaje się było prowadzenie prywatnego domu opieki.

Zdaniem Sądu K. S. zaciągając w imieniu W. S. umowę pożyczki nr (...) przekroczyła zakres udzielonego jej pełnomocnictwa. Przekroczenie zakresu umocowania oznacza bowiem sytuację, w której umocowanie pełnomocnika wprawdzie istnieje, ale dokonana czynność wykracza poza jego granice i taka właśnie sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Zastosowanie w tej sytuacji znajdzie norma art. 103 k.c., która stanowi, że jeżeli zawierający umowę jako pełnomocnik przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta. Uprawnienie rzekomego mocodawcy do potwierdzenia umowy jest uprawnieniem kształtującym, od którego wykonania zależy ważność umowy zawartej przez rzekomego pełnomocnika. Jego wykonanie polega na złożeniu jednostronnego oświadczenia woli wyrażającego zgodę na potwierdzane oświadczenie woli. Sankcja wadliwości czynności prawnej utrzymująca się do tego momentu jest określana mianem bezskuteczności zawieszonej. Polega ona na tym, że dokonana czynność, zwana czynnością kulejącą, nie wywołuje skutków prawnych (zob. A. Sylwestrzak [w:] M. Balwicka-Szczyrba, M. Glicz, A. Sylwestrzak, Komentarz do niektórych przepisów ustawy - Kodeks cywilny [w:] Pełnomocnictwo. Komentarz, SIP LEX, art. 103).

W przedmiotowym stanie faktycznym pozwany nigdy nie potwierdził zawartej przez K. S. z powodem umowy, jednocześnie powód nie wyznaczył mu terminu do potwierdzenia przedmiotowej umowy. Wskazana umowa nigdy nie wywarła zatem zamierzonych skutków prawnych. Jednocześnie pozwany nigdy nie uzyskał kwoty pieniężnej wynikającej z przedmiotowej umowy pożyczki, ponieważ zatrzymała ją K. S.. Powodowi nie przysługuje zatem skuteczne roszczenie do żądania zwrotu kwoty 38 648,53 zł wraz z odsetkami umownymi od kwoty 36 942,42 zł. Dlatego też, na podstawie wskazanych powyżej przepisów należało oddalić powództwo, co Sąd uczynił w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. nakładając na powoda obowiązek zwrotu wszystkich kosztów. Koszty pozwanego wyniosły w sprawie 3 617 zł (3 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa). Dlatego też w punkcie 2 wyroku Sąd nałożył na powoda obowiązek zwrotu kosztów procesu pozwanemu w wysokości 3 617 zł.

Sygnatura akt I C 1402/19

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

Sędzia Marek Jasiński