Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 grudnia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
I Oddział w Ł. na podstawie art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 291 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 2.12.2021 r. przyznał T. K. emeryturę od 8.12.2021 r., tj. od osiągniecia wieku emerytalnego.

Podstawę obliczenia emerytury stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem ich waloryzacji, zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz kwota środków zewidencjonowanych na subkoncie, z uwzględnieniem ich waloryzacji.

Emerytura stanowiła równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.

Kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 85085,15 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wyniosła 434799,58 zł, kwota środków zewidencjonowanych na subkoncie z uwzględnieniem ich waloryzacji -36754,04 zł, średnie dalsze trwanie życia - 204,30 miesięcy, wyliczona kwota emerytury wyniosła 2724,61 zł.

Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26c ustawy emerytalnej: ( (...),15 + (...),58 + (...),04) / 204,30 = 2724,61 zł. (decyzja k. 5 – 7 akt ZUS)

T. K. w ustawowym terminie odwołał się od powyższej decyzji do Sądu Okręgowego w Łodzi uznając ją za krzywdzącą i wniósł o jej zmianę i ponowne ustalenie wysokości emerytury. W ocenie ubezpieczonego organ rentowy bezpodstawnie przyjął w okresie jego zatrudnienia od 22.01.1979 r. do 31.12.1979 r. w (...) S.A. w K. minimalne wynagrodzenie pracowników. (odwołanie k. 3 – 3 verte)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo wskazał, że za okresy, w których zarobki nie zostały udokumentowane zaświadczeniami przyjął wynagrodzenie minimalne tj.:

- od 22.08.1977r. do 12.01.1979r. w Przedsiębiorstwie Poczta Polska S.A.;

- od 22.01.1979r. do 3l.l2.1979r. w (...) S.A. w K..

Organ rentowy podkreślił, że ubezpieczony przedłożył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp – 7, w którym pracodawca (...) S.A. w K., wykazał jedynie wysokość wynagrodzenia za lata zatrudnienia 1980 – 1981. (odpowiedź na odwołanie k. 4– 4 verte)

Na terminie rozprawy z dnia 28 czerwca 2022 r. wnioskodawca poparł odwołanie i wniósł o przyjęcie do rozstrzygnięcia wyliczenia organu rentowego z dnia 7 czerwca 2022 r. (e – protokół z dnia 28.06.2022 r. oświadczenie wnioskodawcy 00:00:47)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił co następuje:

Wnioskodawca T. K. urodził się w dniu (...) (bezsporne)

Ubezpieczony w okresie od 22 stycznia 1979 r. do 30 listopada 1981 r. był zatrudniony na umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) S.A. w K. Kopalnia (...) jako robotnik niewykwalifikowany - pod ziemią a od 15.02.1980 r. jako ślusarz pod ziemią. ( w części świadectwo pracy k. 28, w części zaświadczenie RP – 7 k. 26, karta zatrudnienia k. 27)

Nie zachowała się dokumentacja osobowo - płacowa wnioskodawcy z (...) S.A. w K. sprzed 1980 r. Brak także regulaminu wynagradzania z tego zakładu pracy. (bezsporne, a nadto pismo firmy (...) Sp. z o.o. k. 25, okoliczność przyznana - zeznania wnioskodawcy 00:02:12 w zw. z 00:04:13, płyta CD k. 52)

U wskazanego wyżej pracodawcy zasadnicze wynagrodzenie T. K. było określone za pomocą dniówki i w 1979 roku wynosiło 124 zł za dzień roboczy. Wówczas soboty były dniami pracującymi. Poza wynagrodzeniem zasadniczym ubezpieczony otrzymywał także dodatek specjalny za pracę w porze nocnej. W przypadku awarii ubezpieczony dodatkowo świadczył pracę na drugiej zmianie, tj. 4-5 godzin dłużej. Wnioskodawca miał wypłacane także 13 i 14 wynagrodzenie za pracę. (karta zatrudnienia k. 27, zeznania wnioskodawcy 00:02:12 w zw. z 00:04:13, płyta CD k. 52)

Decyzją z dnia 4.09.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ustalił kapitał początkowy T. K. na dzień 1 stycznia 1999 r. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 01.01.1979 r. do 31.12.1988 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 82,41 %, który został pomnożony przez kwotę bazową w wysokości 1.220,89 zł, w związku z czym podstawa wymiaru kapitału początkowego wyniosła 1006,14 zł. Przyjęto łącznie 17 lat, 8 miesięcy i 27 dni okresów składkowych oraz 8 dni okresów nieskładkowych. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 60,63 %. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osoby w wieku 62 lat wyniosło 209 miesięcy. Wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 85.430,84 zł. (decyzja k. 12 – 12v akt kapitałowych ZUS)

W dniu 2.02.2021 r. ubezpieczony złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o przyznanie emerytury (wniosek k. 1-6v akt ZUS).

Zaskarżoną decyzją z dnia 15 grudnia 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 2.12.2021 r. przyznał T. K. emeryturę od 8.12.2021 r., tj. od osiągniecia wieku emerytalnego.

Podstawę obliczenia emerytury stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem ich waloryzacji, zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz kwota środków zewidencjonowanych na subkoncie, z uwzględnieniem ich waloryzacji.

Emerytura stanowiła równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.

Kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 85085,15 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wyniosła 434799,58 zł, kwota środków zewidencjonowanych na subkoncie z uwzględnieniem ich waloryzacji -36754,04 zł, średnie dalsze trwanie życia - 204,30 miesięcy, wyliczona kwota emerytury wyniosła 2724,61 zł.

Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26c ustawy emerytalnej: ( (...),15 + (...),58 + (...),04) / 204,30 = 2724,61 zł. (decyzja k. 5 – 7 akt ZUS)

W toku postępowania Zakład Ubezpieczeń Społecznych, w dniu 7.07. 2022 r. dokonał hipotetycznego wyliczenia wysokości kapitału początkowego.

Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości podstawy przyjęto za okres zatrudnienia 1979 r. w (...) S.A. w K. wynagrodzenie wynikające z dokumentu w postaci karty zatrudnienia, określone dniówką w wysokości 124 zł za dzień roboczy, przy uwzględnieniu normatywnego czasu pracy.

Rok 1979 został przyjęty do przeciętnej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych.

Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 01.01.1979 r. do 31.12.1988 r..

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 84,74 %.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego został wyliczony przy przyjęciu za lata 1979- 1988 niżej wskazanych kwot:

- 1979 r. – 35.297,96 zł (wpw 55,22 %);

- 1980 r. – 128.698,00 zł (wpw 177,56 %);

- 1981 r. – 143.790,00 zł (wpw 170,01 %);

- 1982 r. – 0,00 zł (wpw 0,00 % );

- 1983 r. –114.899,00 zł (wpw 79,38 %);

- 1984 r. – 170.788,00 zł (wpw 84,53 %);

- 1985 r. – 197.185,00 zł (wpw 82,14 %) ;

- 1986 r. – 249.205,00 zł (wpw 86,19 %);

- 1987 r. – 279.842,00 zł (wpw 79,91 %);

- 1988 r. – 155.087,00 zł (wpw 32,46 %).

Kapitał początkowy na dzień 1.01.1999 wyniósł 86.795,61 zł. (pismo ZUS z dnia 7.07.2022 r. k. 53 - 55, hipotetyczne wyliczenie ZUS k.56 - 64)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte w załączonych do akt sprawy aktach ZUS, a nadto o kartę zatrudnienia z (...) S.A. w K., świadectwo pracy i zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp.7 z tego zakładu pracy.

Ponadto Sąd przyjął za wiarygodne hipotetyczne wyliczenie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wysokości kapitału początkowego z dnia 7.07.2022 r., które jest całkowicie zgodne z dokumentacją źródłową w postaci karty zatrudnienia, a także odpowiada treści przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 grudnia 1998 r. Przedmiotowy dokument źródłowy nie budził żadnych zastrzeżeń Sądu jak i stron postępowania. Wnioskodawca w swych zeznaniach także przyznał, że jego wynagrodzenie zasadnicze w spornym okresie faktycznie było określone za pomocą dniówki w wysokości wynikającej z przedmiotowej karty zatrudnienia (124 zł).

Tylko przyjęcie sposobu ustalenia wynagrodzenia T. K. przyjęte w hipotetycznym wyliczeniu organu rentowego z dnia 7.07.2022 r., w oparciu o wskazaną wyżej dokumentację popartą zeznaniami wnioskodawcy pozwoli na najbardziej precyzyjne określenie wysokości zarobków w spornym okresie zatrudnienia w (...) S.A. w K..

Podkreślić przy tym należy, że sam wnioskodawca również ostatecznie nie wnosił o uzupełnienie tego hipotetycznego wyliczenia ZUS wobec braku innych dokumentów na potwierdzenie wysokości jego zarobków w spornym okresie.

Sąd odmówił zaś wiary hipotetycznemu wyliczeniu ZUS z dnia 7 czerwca 2022 r., bowiem błędnie w nim przyjęto, że kwota 124 zł wyszczególniona w dokumencie karty zatrudnienia stanowi stawkę godzinową wynagrodzenia za pracę a nie jego dniówkę, co pozostaje w tym zakresie w oczywistej sprzeczności ze stanowczymi zeznaniami wnioskodawcy. Dodatkowo przy przyjęciu kwoty 124 zł jako stawki godzinowej spowodowało, że ustalone wynagrodzenie było znacznie wyższe, niż uzyskiwane przez ubezpieczonego u tego pracodawcy w latach późniejszych, co także świadczy o nieprawidłowości tego wyliczenia

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie T. K. zasługuje na częściowe uwzględnienie.

W myśl art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U z 2022 r. poz. 504 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w ust. 1a i 1b, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184. Wiek emerytalny dla kobiet urodzonych w okresie od dnia 1 lipca 1954 r. do dnia 30 września 1954 r. wynosi co najmniej 60 lat i 7 miesięcy. /ust. 1a pkt. 8/

Zgodnie z art. 25 ust. 1 podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 (to jest ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r.) stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

W myśl art. 26 ustawy emerytalnej emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 cytowanej ustawy.

Wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach.

Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach.

Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" corocznie w terminie do dnia 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust. 3, dla wieku ubezpieczonych określonego w myśl ust. 2.

Tablice, o których mowa w ust. 4, są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

W myśl art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.

Zgodnie z ust. 3 wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie cytowanej ustawy.

Stosownie do treści art. 174 ust. 1 ustawy emerytalnej kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12.

Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2. (ust. 2)

Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. (ust. 3)

Z kolei w myśl art. 15 ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego. Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (ust. 6 cytowanego artykułu).

Zgodnie natomiast z treścią art. 15 ust. 2a cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. (por. też uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2003 roku o sygn. III UZP 2/03 opubl. w OSNAPiUS z 2003 roku nr. 14 , poz.338)

Z treści § 22 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku poz. 237, nr 1412) wynika, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności:

1) legitymacja ubezpieczeniowa;

2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. Jednakże judykatura stoi na stanowisku, że w postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia, co do środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku, II UKN 186/97, OSNP 1998/11/342, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2006 roku, I UK 115/06).

Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z 14.06.2006r., I UK 115/06, (...) 2007, nr 17-18, poz.257, str. 753).

Zgodnie natomiast z dyspozycją art. 6 k.c. to na odwołującym się, ciążył ciężar dowodowy w przedmiotowej sprawie, zatem to on powinien udowodnić okoliczności, z których wywodzi skutki prawne. Samo zaś twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (art. 232 k.pc.).

T. K. powinien był więc przedłożyć dowody na podstawie, których możliwym byłoby ustalenie wysokości otrzymywanych wynagrodzeń w spornym okresie zatrudnienia, tj. 1979 roku w (...) S.A. w K..

W toku postępowania załączono jedynie dokument, w postaci karty zatrudnienia, gdzie pracodawca wskazał wysokość jego stawki dziennej wynagrodzenia wynoszącej 124 zł a także świadectwo pracy z którego wynika, że odwołujący się świadczył swą pracę w pełnym wymiarze czasu pracy.

Na podstawie wyżej wskazanych dokumentów, organ rentowy wyliczył w dniu 7 lipca 2022 r. wysokość wynagrodzenia za sporny okresy i obliczył wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego T. K. oraz ustalił wysokość kapitału początkowego, Sąd przypisał przymiot wiarygodności przedmiotowemu wyliczeniu.

W obliczu tak poczynionych ustaleń przy przyjęciu, do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego, wynagrodzeń osiągniętych przez odwołującego się w okresie 10 kolejnych lat kalendarzowych, to jest z lat: 1979-1988, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 84,74 % i okazał się wyższy od poprzednio przyjętego w konsekwencji dając wyższą wartość kapitału początkowego wynoszącą 86.795,61 zł. Powyższe skutkować będzie także wyższą kwotą świadczenia emerytalnego, którego wysokość jest wprost zależna od kwoty kapitału początkowego, co czyni złożone odwołanie częściowo zasadnym.

Należy przy tym podkreślić, iż przyjęte przez Sąd, a także w hipotetycznym wyliczeniu z dnia 7.07.2022 r. wynagrodzenie wnioskodawcy jest wynagrodzeniem niewątpliwymi wynikającymi z załączonego dokumentu źródłowego, popartego zeznaniami wnioskodawcy.

Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można bowiem ustalać w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego (ostatecznie w oparciu o wiarygodne i precyzyjne zeznania świadków). W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były w danym okresie, stałe i w określonej wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, LEX nr 1113058).

Wysokość podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne w danych okresach, przyjmowana dla potrzeb ustalenia wysokości świadczeń emerytalno-rentowych, wynikać musi z nie budzących żadnych wątpliwości, spójnych i precyzyjnych dowodów . ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, z dnia 3 grudnia 2015 r. .III AUa 1088/15 LEX nr 1960794).

Mając na uwadze, że dokonane wyliczenie kapitału początkowego i emerytury jest dla ubezpieczonego korzystniejsze od dotychczasowego, Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. i orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku zgodnie z treścią hipotetycznego wyliczenia organu rentowego z dnia 7.07.2022 r.

W przedmiotowej sprawie zaś, wnioskodawca w żaden sposób skutecznie nie wykazał, że wysokość jego wynagrodzenia za sporny okres, była wyższa.

Ubezpieczony nie przedstawił, bowiem żadnych dowodów świadczących o innej, niż ustalona w hipotetycznym wyliczeniu ZUS z dnia 7.07.2022 r. wysokości swego wynagrodzenia w spornym okresie.

Wnioskodawca wskazując inne składniki swego wynagrodzenia poza wynagrodzeniem zasadniczym, winien udowodnić ściśle ich wysokość, zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 232 k.p.c. oraz z regułą z art. 6 k.c.

Nadto brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia przy ustalaniu wysokości kapitału początkowego oraz emerytury wynagrodzeń, od których nie były odprowadzone składki na ubezpieczenia społeczne takich jak: tzw. „trzynastki”, „czternastki”.

Wypłaty jednorazowe takie jak: wypłaty z (...) (tzw. trzynastki, czternastki), należy pominąć, ponieważ wypłaty te były finansowane z wypracowanego zysku i nie były od nich odprowadzane składki na ubezpieczenia społeczne.

Wskazać należy, że zgodnie z § 1 rozporządzenia (...) z 13.12.1976 r. (Dz. U z 1976 r., Nr 40, poz. 239) obowiązującym do 31.12.1983 r. podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy stanowią wypłaty pieniężne zaliczone w myśl przepisów o klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej do wynagrodzeń osobowych.

Kwalifikacja ta w spornym okresie dokonana została uchwałą nr 158 Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1976 r. w sprawie składników funduszu płac (M.P. Nr 43, poz. 212) w świetle, którego nagrody wypłacone z zakładowego funduszu nagród zaliczały się do odrębnej kategorii funduszu płac, niż składniki wynagrodzenia osobowego wypłacane z osobowego funduszu płac.

Mając na uwadze powyższe brak jest podstaw do przyjęcia wyższej kwoty wynagrodzenia wnioskodawcy za sporny okres, niż ta przyjęta w hipotetycznym wyliczeniu organu rentowego z dnia 7.07.2022 r. i Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołanie w części oddalił.