Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 408/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 24 lutego 2022 roku, w sprawie o sygn. akt II K 367/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie naruszenie przepisów art. 4 k.p.k. , art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie wadliwej oceny materiału dowodowego, sprzecznej z doświadczeniem życiowym oraz logicznym rozumowaniem, co w konsekwencji doprowadziło do uznania sprawstwa i winy oskarżonego W. B. w zakresie popełnienia przestępstw z art. 157 § 2 k.k. oraz z art. 217 § 1 k.k. , a polegające na:

1. uznaniu za wiarygodne, spójne, logiczne i szczere zeznań I. K., podczas gdy przedstawiona przez nią wersja zdarzeń nie znajduje odzwierciedlenia/jest wielokrotnie niezgodna z zabezpieczonym nagraniem z dnia 10 lutego 2021 roku, zeznania jej wymagały nieustannego dopytywania przede wszystkim przez Sąd o przebieg przedmiotowego zdarzenia, jak również o istotne szczegóły dotyczące zachowania oskarżonego, których I. K. nie była sama w stanie określić;

2. uznaniu za logiczne, spójne i szczere zeznań S. B., które w ocenie Sądu przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego, podczas gdy zeznania te nie mogły z uwagi na ich treść stanowić podstawy ustaleń faktycznych, gdyż świadek nie był uczestnikiem zdarzenia z dnia 10 lutego 2021 roku, nie pamiętał kiedy rozmawiał z I. K. o „rzekomym uderzeniu czy popchnięciu" jej przez oskarżonego, z którym świadek pozostaje w ewidentnym konflikcie ze względu na czynności podejmowane przez oskarżonego w związku z pełnieniem funkcji Prezesa Wspólnoty Mieszkaniowej w G.;

3. uznaniu za konsekwentne, szczere, logiczne i spontaniczne zeznań G. S., jak również, iż przedstawiona przez niego wersja zdarzeń jest zbieżna z zeznaniami I. K. i z zabezpieczonym nagraniem, podczas gdy zeznania te ewidentnie pozostają w sprzeczności z zeznaniami I. K., a przede wszystkim z przedstawionym przez oskarżonego nagraniem przebiegu zdarzenia;

4. bezzasadnej odmowie wiary zeznaniom świadka T. D. w zakresie w jakim świadek wskazała, iż „nie było żadnego bicia ani żadnego popychania", a tym samym uznaniu jedynie częściowo za wiarygodne jej zeznań, w sytuacji, gdy zeznania T. D. są ze sobą spójne, logiczne i konsekwentne od samego początku, a ponadto pozostaje ona osobą całkowicie postronną dla stron niniejszego postępowania, niepozostającą z żadną z nich w konflikcie a tym samym zainteresowaną rozstrzygnięciem przedmiotowej sprawy z korzyścią, dla którejkolwiek z nich;

5. uznaniu za wiarygodną, jasną i rzeczową opinię biegłego lekarza S. N., podczas gdy wnioski opinii wbrew twierdzeniom Sądu nie znajdują odzwierciedlenia w znajdującej się w aktach sprawy dokumentacji medycznej I. K., opinia nie zawiera danych przedmiotowych objawów stłuczenia głowy, karku i pleców po stronie prawej, jedynie mowa o zacienieniu bez danych o kolorze, kształcie czy umiejscowieniu, brak danych o innych objawach po upadku i uderzeniu o schody - na co wskazuje w swej opinii biegły sądowy R. E., tym samym opinia zawiera jedynie określenia ogólnikowe bez wskazania szczegółów urazów, a ponadto pozostaje w sprzeczności z zeznaniami I. K., iż „rzekomo" bezpośrednio po zdarzeniu „bolała ją głowa, cały bok, bolały ją plecy z lewej strony na dole";

6. bezzasadnym uznaniu, iż oskarżony w trakcie zdarzenia wypowiada się w sposób powściągliwy, precyzyjny, gdyż jest świadomy, iż nagranie, które właśnie rejestruje na dyktafonie będzie przez niego wykorzystane i musi się wypowiadać w taki sposób, by nie pogrążyć swojej osoby, podczas gdy przeczy temu samo nagranie, na którym słychać, iż oskarżony jest momentami wzburzony a ponadto wyciągnięcie z przedmiotowej okoliczności przedmiotowego wniosku pozostaje w sprzeczności z zasadami logicznego myślenia i doświadczeniem życiowym, gdyż po pierwsze oskarżony nie musiał przedstawiać tego nagrania, po drugie trudno w przypadku zaistnienia tak dynamicznej sytuacji, z jaką mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, zachować spokój i rzekomą powściągliwość, po trzecie oskarżony nie przypuszczał, że to nagranie będzie przez niego wykorzystane, a decyzja nagrywania każdego jego pobytu na terenie nieruchomości przy ul. (...) w G. była podyktowana jedynie koniecznością zabezpieczenia swojej osoby przed ewentualnymi pomówieniami ze strony lokatorów w/w nieruchomości;

7. dokonaniu oceny materiału dowodowego z pominięciem okoliczności, iż oskarżony od 29 lat pozostaje pracownikiem (...) Ochrony (...) i musi mieć nieposzlakowaną i nienaganną opinię oraz nie może być osobą karaną, co winno skłonić Sąd do pogłębionych rozważań na temat zachowania oskarżonego i wiarygodności jego wyjaśnień;

8. dokonaniu oceny materiału dowodowego z pominięciem dowodu - opinii o oskarżonym - pisma z dnia 30 lipca 2021 roku co winno skłonić Sąd do pogłębionych rozważań na temat zachowania oskarżonego i wiarygodności jego wyjaśnień, jak również wiarygodności zeznań I. K., S. B. i G. S.;

9. bezzasadnym uznaniu, iż dowód z zeznań świadków R. K. i K. J. w niewielkim stopniu przyczynił się do ustalenia stanu faktycznego, podczas gdy wiarygodne zeznania funkcjonariuszy Policji, którzy pojawili się na miejscu zdarzenia krótko po jego zaistnieniu, winny skłonić Sąd do pogłębionych rozważań na temat zachowania oskarżonego i wiarygodności jego wyjaśnień, jak również wiarygodności zeznań świadków T. D., I. K., S. B. i G. S.;

10. dowolnej i wykraczającej poza swobodną ocenę dowodów interpretacji załączonego do akt przedmiotowej sprawy nagrania zdarzenia z dnia 10 lutego 2021 roku, polegającej na bezpodstawnym przyjęciu, iż „(.. .)kluczowe dla ustalenia stanu faktycznego okazały się właśnie słowa: „co przewróciłeś kobietę" (wypowiedziane przez G. S.) oraz wypowiedź I. K.: „ja jakbym chciała to zadzwonię na Policję, że mnie przewróciłeś na schody" (...)", podczas gdy przedmiotowe frazy zostały pojedynczo wyrwane z kontekstu całego zdarzenia a szczegółowa analiza przedmiotowego nagrania, kolejność słów wypowiadanych przez oskarżonego, I. K. i G. S., jak również pozostałe odgłosy zdarzania przeczą temu, aby oskarżony popełnił czyn z art. 157 § 2 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrony okazał się po części słuszny i spowodował, iż Sąd odwoławczy nieco inaczej ocenił relacje osobowych źródeł dowodowych, dokonując bardziej korzystnych dla oskarżonego ustaleń faktycznych sprawy.

Przebieg inkryminowanego zdarzenia da się odtworzyć głównie dzięki nagraniu audio, dokonanego i przedstawionego przez oskarżonego, którego autentyczność nie była przez nikogo podważana. Analiza tego nagrania prowadzi do wniosku, że niewątpliwie doszło do – przede wszystkim słownego – konfliktu na linii: lokatorzy – administrator. Osoby najbardziej zaangażowane w przedmiotowe zdarzenie, czyli oskarżony i świadkowie I. K. oraz G. S. przedstawiają je w sposób dla siebie najbardziej korzystny, całą odpowiedzialnością próbując obarczyć przeciwną stronę. Do tego trzeba dodać dynamikę zajścia i nerwową atmosferę, co z pewnością nie sprzyjało percepcji i jego zapamiętaniu z zegarmistrzowską precyzją. Nie jest więc z całą pewnością tak, jak przyjął to Sąd Rejonowy, że mieliśmy tu do czynienia z sytuacją zero – jedynkową, gdzie tylko jedna strona zeznaje najszczerszą prawdę, druga zaś – wyłącznie kłamie, a agresywne zachowanie można przypisać tylko wyłącznie jednej ze stron konfliktu.

Sąd Okręgowy przyjął, iż w świetle nagrania audio oraz depozycji osób biorących udział w zdarzeniu, najbardziej prawdopodobnym jest, że krytyczny moment zdarzenia wyglądał następująco: W trakcie słownej, nerwowej wymiany zdań i wypowiadanych przez świadków pretensji pod adresem oskarżonego, chciał on opuścić schody prowadzące z piwnicy na klatkę schodową, co uniemożliwiała, stojąca w przejściu, I. K., domagająca się od oskarżonego wyjaśnień. Wówczas oskarżony odepchnął ją, powodując przewrócenie się pokrzywdzonej na schody i doznanie przez nią obrażeń ciała.

Nie ma racji skarżąca, iż świadkowie G. S. i I. K. całkowicie kłamią i nie doszło do żadnego użycia siły fizycznej ze strony oskarżonego wobec pokrzywdzonej. Przeczy temu przede wszystkim złożona dokumentacja medyczna i opinie biegłych lekarzy. Przecież pokrzywdzona już w dniu zdarzenia udała się po pomoc lekarską i została zbadana przez doktora S. N., który jest jednocześnie biegłym sądowym. Stwierdził on u pokrzywdzonej określone obrażenia, które przecież same z siebie nie mogły powstać. To, że pokrzywdzona doznała obrażeń ciała i mogły on powstać ,,z mechanizmu o jakich podaje pokrzywdzona”, potwierdza także opinia biegłego sądowego R. E.. W świetle dwóch opinii biegłych sądowych jest to więc kwestia ewidentna i doszukiwanie się tu przez obronę jakichś nieścisłości, w żaden sposób nie może przekonać Sądu.

Także z zapisu nagrania audio wynika jasno, że I. K. upadła na schody i było to wynikiem działania oskarżonego. Są to słowa G. S.: „co przewróciłeś kobietę" oraz I. K.: „ja jakbym chciała to zadzwonię na Policję, że mnie przewróciłeś na schody". Wbrew twierdzeniom obrony słowa te pasują do chronologii oraz logiki zdarzeń i w żaden sposób nie można uznać, aby ,,zostały pojedynczo wyrwane z kontekstu całego zdarzenia”.

Co do podnoszonego przez skarżącą zarzutu dotyczącego oceny Sądu I instancji, iż oskarżony w trakcie zdarzenia wypowiadał się w sposób powściągliwy, gdyż dokonywał w tajemnicy przed innymi nagrania dyktafonem, stwierdzić należy, iż okoliczność ta nie ma w istocie większego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Przedstawione nagranie jest bowiem autentyczne (nikt tego nie kwestionował) i słychać na nim zachowanie wszystkich osób, takie, jakie było w rzeczywistości. Być może oskarżony rzeczywiście nieco się ,,hamował” i bez wiedzy o nagrywaniu, jego zachowanie i słownictwo mogło być inne. Natomiast nie rozpatrujemy tu przecież jakiegoś hipotetycznego zdarzenia: ,,co by było gdyby…”, lecz to, co rzeczywiście się wydarzyło. Zgodzić się należy z obroną, iż oskarżony wcale nie musiał przedstawiać powyższego nagrania, jako dowodu w sprawie. Skoro jednak to uczynił, to z wszystkimi tego konsekwencjami, w tym także takimi, które mogły zostać poczytane na jego niekorzyść. Nie ma też żadnego znaczenia okoliczność, że oskarżony w czasie rejestracji zdarzenia nie mógł przypuszczać, że to nagranie będzie przez niego wykorzystane w postępowaniu sądowym.

Nie ma racji apelująca, co do dokonanej przez Sąd meriti oceny zeznań świadka T. D.. Tak, jak już Sąd odwoławczy wcześniej nadmienił, w zasadzie żadna z depozycji osób biorących bezpośredni udział w przedmiotowym zdarzeniu nie jest w stu procentach wiarygodna. Jednakże zeznania świadka T. D. ewidentnie rozbiegają się z realiami sprawy i nie znajdują oparcia w żadnej innej relacji.

Zeznania świadka S. B. nie miały natomiast decydującego znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego, gdyż – co jest przecież niekwestionowane – nie był on naocznym świadkiem zdarzenia. Zeznania te posłużyły Sądowi Rejonowemu, o czym jest zresztą mowa w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dla odtworzenia szerszego tła konfliktu.

Podobnie, do sprawy niewiele mogły wnieść zeznania świadków funkcjonariuszy Policji – R. K. i K. J., którzy pojawili się na miejscu zdarzenia już po jego zaistnieniu i niewiele pamiętali z przeprowadzonej interwencji.

Wbrew twierdzeniom obrony nie może być też mowy o uniewinnieniu oskarżonego tylko z tego względu, że jest wieloletnim pracownikiem Służby Ochrony Kolei i cieszy się dobrą opinią. Okoliczność tego rodzaju mogła być jedynie uznana jako okoliczność łagodząca przy wymiarze kary lub posłużyć do postawienia pozytywnej prognozy kryminalistycznej przy zastosowaniu środka probacyjnego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wskazanych wyżej, wniosek odwoławczy nie mógł zostać uwzględniony.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Pkt 4 i 5 zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy dokonał dość zasadniczej zmiany zaskarżonego wyroku, o czym będzie mowa w rozdziale 5.2.1 niniejszego uzasadnienia. W konsekwencji tej zmiany należało utrzymać w mocy jedynie pkt 4 i 5 wyroku Sądu Rejonowego, w którym zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej zwrot poniesionych przez nią wydatków w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Rozstrzygnięcia te nie zdezaktualizowały się, gdyż zgodnie z art. 629 k.p.k. w razie warunkowego umorzenia postępowania stosuje się odpowiednio przepis art. 628 k.p.k. Ten natomiast stanowi, że od skazanego w sprawach z oskarżenia z oskarżenia prywatnego sąd zasądza na rzecz oskarżyciela prywatnego poniesione przez niego koszty procesu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Całość zaskarżonego wyroku, za wyjątkiem jego pkt 4 i 5.

Zwięźle o powodach zmiany

Wniesiona skarga apelacyjna odniosła taki skutek, że Sąd odwoławczy, po przeanalizowaniu całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności przedmiotowo – podmiotowych, doszedł do przekonania, że zastosowana wobec oskarżonego przez Sąd Rejonowy reakcja prawno – karna jest nazbyt surowa.

Choć oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał od strony formalnej znamiona występku z art. 157 § 2 k.k. i art. 217 § 1 k.k., Sąd Okręgowy zdecydował się warunkowo umorzyć wobec niego postępowanie karne. Biorąc bowiem pod uwagę całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności, należało dojść do wniosku, iż stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów, jak również stopień jego winy, nie były znaczne.

Sąd Rejonowy, uznając oskarżonego za winnego zarzucanych mu czynów nie rozważył bowiem dostatecznie stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynów, jakich się dopuścił. Nie można zgodzić się z Sądem I instancji, który ocenił, że stopień zawinienia oraz stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów był większy, niż nieznaczny.

Sąd Rejonowy przede wszystkim nie rozważył dostatecznie całego tła zajścia i roli w nim pokrzywdzonej oraz świadka G. S.. Nie można bowiem nie zauważyć, że całe zdarzenie zostało w istocie sprokurowane przez świadka G. S., który samowolnie wymienił kłódkę do pomieszczenia, które powinno być ogólnodostępne dla wszystkich lokatorów, a następnie miał pretensje, wypowiadane podniesionym głosem, do oskarżonego, że ten przywrócił stan poprzedni. Do słownej wymiany zdań, przyłączyła się następnie I. K., która również podniesionym głosem domagała się wyjaśnień od oskarżonego, dlaczego chce on zatrudnić osobę do sprzątania i odgarniania śniegu. Nie przyjmowała ona do wiadomości, że oskarżony wskazał powód, dla którego musi ktoś zostać zatrudniony do utrzymania porządku i nie chciała przepuścić oskarżonego, który nie chciał eskalować konfliktu i chciał po prostu już odejść z miejsca awantury.

Powyższe okoliczności zdecydowanie umniejszały stopień zawinienia i szkodliwości społecznej popełnionych czynów. Konstatacji takiej nie sprzeciwia się też rodzaj obrażeń, jakich doznała pokrzywdzona, które, na szczęście, okazały się powierzchowne i nie pociągnęły dla jej zdrowia poważniejszych konsekwencji.

Poczynione wyżej rozważania, prowadzą do wniosku, że stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego, a także stopień jego zawinienia nie były znaczne. Przyjmując zatem, że stopień zawinienia oraz społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu zachowania nie były znaczne i przy uwzględnieniu okoliczności, że spełnione są także pozostałe przesłanki z art. 66 § 1 i 2 k.k., zbyt daleko idącym było skazywanie oskarżonego i wymierzanie mu kary. W realiach niniejszej sprawy dużo bardziej sprawiedliwym rozstrzygnięciem jest natomiast wydanie wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne.

Mając na względzie dotychczasowy sposób życia oskarżonego oraz jego warunki i właściwości osobiste, takie właśnie rozstrzygnięcie będzie zupełnie wystarczające dla uświadomienia mu naganności swojego postępowania, jak również stanowić będzie dla oskarżonego właściwą przestrogę na przyszłość. Uzasadnione jest jednocześnie przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania karnego, oskarżony będzie przestrzegać porządku prawnego i w przyszłości nie popełni ponownie przestępstwa.

Dlatego też Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i na podstawie art. 66 § 1 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonego W. B. warunkowo umorzył na okres próby 2 lat.

Celem wzmocnienia celu wychowawczego i kompensacyjnego zastosowanej reakcji karnej, na podstawie art. 67 § 3 k.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej I. K. kwotę 2.000 złotych tytułem nawiązki. Wysokość tej nawiązki jest adekwatna do doznanej przez pokrzywdzoną krzywdy.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3,4

O kosztach postępowania odwoławczego przypadających od oskarżonego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 634 k.p.k. w zw. z art. 628 k.p.k. i art. 629 k.p.k. Zgodnie z art. 629 k.p.k. w razie warunkowego umorzenia postępowania stosuje się odpowiednio przepis art. 628 k.p.k., z którego z kolei wynika, że od skazanego w sprawach z oskarżenia z oskarżenia prywatnego sąd zasądza na rzecz oskarżyciela prywatnego poniesione przez niego koszty procesu. Dlatego też od oskarżonego należało zasądzić na rzecz oskarżycielki prywatnej poniesione na etapie postępowania odwoławczego, koszty zastępstwa procesowego. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego w niniejszym postępowaniu odwoławczym, została ustalona w oparciu o przepisy § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, według stawek minimalnych. Wysokość opłaty za obie instancje została natomiast ustalona na podstawie art. 7 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami).

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana