Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 58/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Działdowie z dnia 13 października 2021r. w sprawie o sygn. akt II K 278/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

P. K. (1)

1.  Ukończenie przez skazanego w okresie od 17.08.2021r. do 22.02.2022r. standardowego programu terapii uzależnień w ZK w N.

2.  Udzielenie skazanego w trakcie odbywania kary w okresie od lipca 2021r. do lutego 2022r. sześciu nagród w postaci pochwał i zezwolenia na otrzymanie dodatkowej paczki żywnościowej

Zaświadczenie wystawione przez Zakład Karny w N.

Wykaz nagród wystawiony przez ZK w N.

k. 96

k. 95

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

2.

Zaświadczenie wystawione przez Zakład Karny w N.

Wykaz nagród wystawiony przez ZK w N.

- dokument urzędowy sporządzony w przepisanej formie

- sporządzony przez uprawniony organ w ramach swoich kompetencji

- sporządzony zgodnie z procedurami

- dokument nie kwestionowany przez żadną ze stron

- dokument urzędowy sporządzony w przepisanej formie

- sporządzony przez uprawniony organ w ramach swoich kompetencji

- sporządzony zgodnie z procedurami

- dokument nie kwestionowany przez żadną ze stron

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

rażącej niewspółmierności orzeczonej kary łącznej będącą wynikiem nieuwzględnienia korzystnych dla skazanego okoliczności, wpływających na wymiar kary, a mianowicie pominięcie pozytywnej opinii z ZK, faktu odbywania kary w systemie terapeutycznym i udzielenia wielu nagród za wyróżniające zachowanie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja wywiedziona przez skazanego P. K. (1) zasługiwała na częściowe uwzględnienie, co skutkowało koniecznością dokonania korekty zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze łącznej.

Tytułem wstępu stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził przewód sądowy i zgodnie z zasadami określonymi w art. 569 § 1 kpk, art. 85 § 1 kk., art. 86 §1 kk i art. 85a kk w brzmieniu obowiązującym od dnia 24 czerwca 2020r. (zgodnie z art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 – przepisy rozdziału IX ustawy zmienianej w art. 38, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy; omyłkowo wskazano w podstawie prawnej rozstrzygnięcia o karze łącznej art. 4 § 1 kk, co sąd meriti przyznał w pisemnym uzasadnieniu wyroku) dokonał połączenia kary ograniczenia wolności i kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec skazanego P. K. (1):

- wyrokiem Sądu Rejonowego w D. z dnia 16 lutego 2021r. w sprawie (...),

- wyrokiem Sądu Rejonowego w D. z dnia 24 marca 2021r w sprawie (...),

- wyrokiem Sądu Rejonowego w D. z dnia 23 czerwca 2021r. w sprawie (...).

Skarżący nie zakwestionował ani wyboru ustawy - Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym od dnia 24 czerwca 2020r. ani sposobu utworzenia przez sąd meriti realnego zbiegu przestępstw, zaś apelację skierował wyłącznie przeciwko rozstrzygnięciu o karze łącznej zawartej w pkt I zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności należy zasygnalizować, że przepis art. 86 § 1 kk (w brzmieniu obowiązującym od dnia 24 czerwca 2020r.) nie ma charakteru normy stanowczej w takim ujęciu, że zawiera nakaz wymierzania kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji, zatem, w sytuacji gdy sąd orzekł karę łączną pozbawienia wolności w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając 20 lat pozbawienia wolności - jego obraza w rozumieniu art. 438 pkt 1 k.p.k. - nie wchodzi w rachubę. Przepis ten określa granice kary łącznej, a także zasady łączenia kar niezależnie od tego, czy kara łączna orzekana jest w tym samym postępowaniu, w którym sądzone były przestępstwa pozostające w zbiegu, czy też w wyroku łącznym. Sąd orzekający jest związany tylko granicami kary określonymi w art. 86 § 1 k.k, nie może zatem orzec kary łącznej poniżej lub powyżej tak wyznaczonych granic. Wymiar kary łącznej orzekanej w konkretnej sprawie, mieszczący się w określonych przepisem art. 86 § 1 kk granicach – objęty jest natomiast sferą swobodnego sędziowskiego uznania, uwzględniającego dyrektywy wymiaru kary. Sprawia to, że podważanie ocen dokonanych w tej sferze możliwe jest jedynie w ramach zarzutu rażącej niewspółmierności kary (art. 438 pkt 4 k.p.k.), a nie obrazy prawa materialnego (zob. np. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 28 maja 2015 r., II KK 126/15, LEX nr 1786791; z dnia 8 listopada 2016 r., III KK 191/16, LEX nr 2157276). Zarzut obrazy prawa materialnego - co do zasady - nie może bowiem dotyczyć dyrektyw sądowego wymiaru kary oraz okoliczności uwzględnianych przy wymiarze kary. W wypadku więc kwestionowania przez skarżącego wymiaru kary z uwagi na nieprawidłową ocenę dyrektyw albo okoliczności mających wpływ na wymiar kary, zarzut odwoławczy powinien dotyczyć rażącej niewspółmierności kary. Zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary pozostawiają organowi orzekającemu swobodę w procesie jej wymierzania i w zakresie zastosowanego stopnia represji karnej.

Ustosunkowując się do wyeksponowanego w apelacji zarzutu, opartego na podstawie odwoławczej określonej w art. 438 pkt 4 kpk, a sprowadzającego się do kwestionowania wymiaru orzeczonej kary łącznej oraz odnosząc się do pisma procesowego obrońcy, godzi się przypomnieć, że wydając wyrok łączny, sąd orzekający, nie jest uprawniony do ponownego rozważenia tych samych okoliczności, które legły u podstaw wymiaru kar w poprzednio osądzonych sprawach lecz powinien rozważyć przede wszystkim, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono te kary, istnieje ścisły związek czasowy i przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak, a ponadto powinien rozważyć, czy okoliczności, które zaistniały już po wydaniu poprzednich wyroków, przemawiają za korzystnym lub niekorzystnym ukształtowaniem kary łącznej /wyrok SN z dnia 25. 10.1983 roku, sygn. IV KR 213/83, OSNKW 1984/5-6/65, przegląd orzeczn.: Ćwiąkalski Z. ZoIl A. NP 985/6/54, glosa: P. LK. NP 986/3/112/. Postępowanie bowiem co do wydania wyroku łącznego nie spełnia funkcji kontrolno - rewizyjnych w stosunku do poprzednio wydanych orzeczeń, nie może więc dotyczyć tego, o czym prawomocnie rozstrzygnięto w tychże wyrokach.

Sąd Okręgowy podzielił co do istoty zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku argumentację przemawiającą za ukształtowaniem orzeczonej wobec skazanego R. K. kary łącznej pozbawienia wolości na zasadzie asperacji, a tym samym za odrzuceniem zasady absorbcji (jednakże powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa – art. 86 § 1 kk) i zasady kumulacji, przy czym jednocześnie uznał, że oznaczenie jej w wymiarze 2 lat i 4 miesięcy razi już surowością.

Odpierając sformułowany przez apelującego zarzut kwestionujący trafność wyboru metody łączenia jednostkowych kar pozbawienia wolności, tj. na zasadzie asperacji, zaakcentować przede wszystkim należy, że sąd orzekając karę łączną zobligowany jest rozważyć okoliczność czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary jednostkowe istnieje ścisły związek podmiotowo - przedmiotowy oraz czasowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak. Zgodnie bowiem z niezmiennym stanowiskiem utrwalonym w orzecznictwie i literaturze prawniczej, dla wymiaru kary łącznej, również tej orzekanej w ramach wyroku łącznego, decydujące znaczenia mają związek podmiotowo – przedmiotowy i czasowy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które nastąpiło skazanie. Zasadą jest, że im związek ten jest ściślejszy tym przeważa absorbowanie poszczególnych kar, im zaś luźniejszy – kumulacja ( por. wyrok SA w Krakowie z dnia 13.07.1995 r., II Akr 184/95, Prok. i Pr. 1996/2-3/16, wyrok SA w Krakowie z dnia 07.03.1991 r., II Akr 15/91, KZS 1991/3/12). Istotne jest czy czyny popełnione zostały w podobny sposób lub też w krótkich odstępach czasu. Przywołać należy także stanowisko Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wyrażone w wyroku z dnia 29.09.1998, II AKa 98/98, OSA 1999/3/20., iż (...) na wymiar kary łącznej – nie ma wpływu ani stopień zawinienia z jego funkcją limitującą, ani stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw. Decydujące znaczenie ma zaś wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (...) oraz okoliczność, że celowość karania uzasadnia uwzględnienie zdarzeń zaszłych po wymierzeniu kar jednostkowych, a w tym zachowania skazanego w trakcie wykonania tychże kar (por. wyrok SA z Krakowie z dnia 28.09.1995, II Akr 247/95, Prok. i Pr.1996/4/18, wyrok SA z Krakowa z dnia 30.09.1998, II AKa 181/98, Prok. i Pr.1999/4/24). Godzi się też przytoczyć wyrażony w doktrynie pogląd, iż w aspekcie przedmiotowym związek zbiegających się realnie przestępstw wyraża ponadto ilość osób pokrzywdzonych – największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 19.01.2005 r., II Aka 274/04, KZS 2005/1/14).

Analiza zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, dokonana w kontekście zaprezentowanych uwag, nakazuje jednak uznać, iż – wbrew wywodom apelującego - wyżej określone warunki uzasadniające zastosowanie wobec zasady pełnej absorpcji (jednakże powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa – art. 86 § 1 kk) nie zostały spełnione. Zawarta w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocena związku przedmiotowo - podmiotowego pomiędzy poszczególnymi czynami, za które P. K. (1) został prawomocnie skazany, jest jak najbardziej prawidłowa i zasługuje na aprobatę. W tym zakresie Sąd Rejonowy prawidłowo zaakcentował wszystkie powyższe okoliczności. Rozważając kwestię bliskości podmiotowo-przedmiotowej pomiędzy poszczególnymi czynami objętymi wyrokiem łącznym w pkt I, stwierdzić należy, że Sąd I instancji zasadnie skonstatował, iż występki pozostające w powyższym zbiegu realnym przede wszystkim nie są tożsame. P. K. (1) został bowiem skazany za przestępstwa różnorodzajowe, tj. przeciwko mieniu – art. 288 § 1 kk i art. 282 kk; przeciwko bezpieczeństwie w komunikacji - art. 178a § 1 kk i z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Ponadto przestępstwami przeciwko mieniu pokrzywdzone zostały rożne osoby. Trafnie również zaakcentował sąd orzekający, iż skala przestępczej działalności, stanowiącej nie tylko podstawę przyjęcia realnego zbiegu przestępstw, a szczególnie wielość występków popełnionych przez skazanego (łącznie został on aż 14 – krotnie skazany) - nie przemawiają za zastosowaniem zasady absorbcji. Wbrew zatem wywodom apelującego całokształt postawy skazanego, w tym dokonanie przez niego wielu przestępstw, za które został wielokrotnie prawomocnie skazany - jednoznacznie świadczy o rażącym lekceważeniu przez niego porządku prawnego. Skazany pomimo danej mu kilkakrotnie szansy na zmianę swojego postępowania przez wymierzenie mu kar łagodniejszego rodzaju, z szansy tej nie skorzystał dopuszczając się kolejnych, równie poważnych przestępstw. Okoliczności te, dostrzeżone przez sąd meriti, eliminują zatem możliwość najłagodniejszego potraktowania skazanego i maksymalnego premiowania go w pełnym zakresie, a tym samym wzmacniają, zawartą w pisemnych motywach wyroku, argumentację przemawiającą za odstąpieniem od zastosowania zasady absorpcji (jednakże powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa – art. 86 § 1 kk) przy wymiarze kary łącznej w przypadku tego konkretnie zbiegu realnego.

W ocenie Sądu Okręgowego, nie zachodzą więc w odniesieniu do zbiegu realnego określonego w pkt I zaskarżonego wyroku, przesłanki zastosowania zasady pełnej absorpcji (jednakże powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa – art. 86 § 1 kk), jak o to postulował autor apelacji. Sąd Okręgowy podzielił w tym zakresie także stanowisko wyrażone w wyroku SA w Katowicach z dnia 08.03.2001 r. sygn. akt II AKa 59/01, Prok. i Pr. 2002/3/21, iż zasadę absorpcji stosuje się, gdy przestępstwa objęte realnym zbiegiem w liczbie nie więcej jak dwa, wskazują na bliską więź przedmiotową i podmiotową, są jednorodzajowe i popełnione zostały w bliskim związku czasowym i miejscowym, stanowiąc jeden zespół zachowań sprawcy, objęty jednym planem działania. Na wymiar kary łącznej w oparciu o zasadę pełnej absorpcji winny też mieć wpływ okoliczności, które ustawowo wskazują na możliwość zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, ale gdy nie sprzeciwiają się temu względy prewencyjne. W poddanej kontroli sprawie – wbrew intencji apelującego - w istocie żaden z określonych warunków uzasadniających zastosowanie wobec skazanego zasady absorpcji, poza zbieżnością czasową, nie został spełniony. Za powyższą konstatacją przemawia także trafna zasada, iż absorpcję kar należy stosować bardzo ostrożnie, biorąc pod uwagę negatywną co do sprawcy przesłankę prognostyczną, jaką jest popełnienie kilku przestępstw (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12.07.2000 r. sygn. akt II AKa 171/00, OSA 2001/2/5).

Co znamienne, wszystkie te okoliczności, determinujące w istotny sposób wybór metody łączenia jednostkowych kar pozbawienia wolności – zostały całkowicie pominięte przez apelującego, który skoncentrował się na eksponowaniu swojej aktualnej postawy w warunkach izolacji więziennej.

Reasumując w niniejszej sprawie nie zachodziły przesłanki zastosowania zasady pełnej absorpcji (jednakże powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa – art. 86 § 1 kk), a w konsekwencji apelację skazanego w tym zakresie ocenić należy ocenić jako nieuprawnioną.

O ile trafność zastosowania przez sąd meriti zasady asperacji przy łączeniu jednostkowych kar pozbawiania wolności z powyższych względów nie została skutecznie podważona przez apelującego, to już wymiar kary łącznej ustalony w ramach tej metody w wysokości 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, razi surowością. Jak przekonująco argumentował autor skargi, a także obrońca w piśmie procesowym, Sąd I instancji nie w pełni prawidłowo bowiem ocenił związek czasowy pomiędzy przestępstwami pozostający w zbiegu realnym oraz całkowicie pominął pozytywną opinię z Zakładu Karnego wskazującą zarazem na prawidłowo postępujący proces resocjalizacyjny skazanego, a także aktualne jego właściwości i warunki osobiste, co zgodnie z dyrektywą określoną w art. 85a kk, powinno także znaleźć adekwatne odzwierciedlenie przy wymiarze kary łącznej. Sąd Rejonowy bowiem nienależycie uwzględnił i nie nadał stosownej wagi takim ujawnionym okolicznościom, mającym również wpływ na wymiar kary łącznej, jak zbieżność czasowa pomiędzy przestępstwami pozostający w zbiegu realnym. Jak słusznie zauważył obrońca, zachodzi pomiędzy nimi zbieżność czasowa albowiem przestępstwa pozostające w zbiegu realnym utworzonym w pkt I skazany popełnił na przestrzeni zaledwie 9 miesięcy, tj. od 23 maja 2020r do 2 lutego 2021r. Ponadto, co zasadnie akcentował skazany w swojej apelacji i obrońca w piśmie procesowym, sąd meriti wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi, przy wymiarze kary łącznej w ogóle nie uwzględnił pozytywnej opinii o skazanym z Zakładu. Jak natomiast wynika z dołączonej do akt opinii Dyrektora Zakładu Karnego w D., skazany podjął zatrudnienie na nieodpłatnym stanowisku pracownika ogólnobudowlanego, z których to obowiązków wywiązuje się prawidłowo; utrzymuje kontakt z bliskimi, z którymi ma dobre relacje; mając świadomość szkodliwości swojego uzależnienia od substancji psychotropowych i psychoaktywnych, wyraził zgodę na leczenie odwykowe; uczestniczy w zajęciach kulturalnych; nie deklaruje przynależności do podkultury więziennej; stosunki interpersonalne układa zgodnie, w grupie współosadzonych jest zgodny, do przełożonych regulaminowy; dba o swój wygląd, ład i porządek w celi; problemów wychowawczych nie sprawia; podczas odbywania kary nie odnotowano u osadzonego zachowań agresywnych czy samoagresji; środków przymusu nie stosowano; karę pozbawienia wolności odbywa w systemie programowego oddziaływania; nie był karany dyscyplinarnie, w stosunku do popełnionych przestępstw jest krytyczny. Podsumowując, zachowanie skazanego oceniono jako poprawne. Co także istotne, z przeprowadzonych na wniosek obrony dowodów w postaci zaświadczenia i wykazu nagród, wynika ponadto, że skazany odbywa karę w Zakładzie Karnym typu półotwartego w systemie terapeutycznym, z powodzeniem ukończył w okresie od 17.08.2021r. do 22.02.2022r. standardowy program terapii uzależnień w ZK w N. oraz w trakcie odbywania kary w okresie od lipca 2021r. do lutego 2022r. udzielono mu sześciu nagród w postaci pochwał i zezwolenia na otrzymanie dodatkowej paczki żywnościowej. Powyższe okoliczności, pominięte przez sąd meriti, wzmacniają stanowisko apelującego, że dotychczasowy proces resocjalizacji skazanego przebiega skutecznie, jednakże z uwagi na aspekty przedstawione we wcześniejszych akapitach niniejszego uzasadnienia związane z wielokrotną karalnością skazanego oraz brakiem związku podmiotowo – przedmiotowego pomiędzy występkami pozostającymi w realnym zbiegu, a uwzględnione przez sąd I instancji - wymaga on dalszego jego wdrażania, przy czym nie przez tak długi okres, jak ocenił sąd meriti. Powyższe okoliczności, tak bardzo akcentowane przez apelującego, nie stanowią w sytuacji procesowej skazanego podstawy do odstąpienia od stosowania zasady asperacji na rzecz zasady absorbcji, ale z kolei przemawiają za złagodzeniem orzeczonej kary łącznej do 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności i tak też postąpił sąd odwoławczy, dokonując korekty zaskarżonego rozstrzygnięcia w tym zakresie.

Konkludując stwierdzić należy, iż kara łączna złagodzona przez sąd odwoławczy do roku i 10 miesięcy miesięcy pozbawienia wolności jest korzystna dla skazanego i jak najbardziej sprawiedliwa, a zarazem czyni zadość wszystkim wyżej przywołanym dyrektywom i zasadom jej wymiaru. W ocenie Sądu Okręgowego tak ukształtowana represja karna stwarza realne możliwości osiągnięcia korzystnych efektów poprawczych w zachowaniu skazanego. Powinna ona zarazem wywołać w świadomości skazanego przeświadczenie o nieuchronności kary oraz wyrobić poczucie odpowiedzialności i poszanowania prawa. Poza tym kara łączna w oznaczonym wymiarze będzie oddziaływała właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej, poprzez odstraszanie innych od popełniania przestępstw.

Z przedstawionych wyżej względów, Sąd Okręgowy na mocy art. 437 § 2 kpk, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną wobec skazanego P. K. (1) karę łączną pozbawienia wolności obniżył do 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie orzeczonej wobec skazanego kary łącznej pozbawiania wolności

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Konsekwencją uznania apelacji skazanego P. K. (1) jedynie za częściowo zasadną - było złagodzenie orzeczonej zaskarżonym wyrokiem kary łącznej do 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, a nie na zasadzie zbliżonej do pełnej absorbcji, tj. do 9 miesięcy pozbawienia wolności (powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa – art. 86 § 1 kk), Powody wydania tegoż rozstrzygnięcia reformatoryjnego, szczegółowo przedstawiono we wcześniejszych fragmentach niniejszego uzasadnienia, poświęconych podniesionemu zarzutowi.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- rozstrzygnięcie wydane na podstawie art. 572 kpk o umorzeniu postępowania o wydanie wyroku łącznego odnośnie kary grzywny orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w D. w sprawie o sygn. akt (...) wobec braku warunków (pkt II wyroku),

- o pozostawieniu do odrębnego wykonania wyroków jednostkowych w pozostałej części (pkt IV)

- o kosztach sądowych, od uiszczenia których zwolniono skazanego (pkt V).

Z kolei rozstrzygnięcie o zaliczeniu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresu zatrzymania w sprawie Sądu Rejonowego w D. sygn. akt (...) (pkt III) – z uwagi na jego nieprawidłowość wymaga skorygowania przez właściwy rzeczowo sąd I instancji, czyli Sąd Rejonowy w D.. W sprawie tej P. K. (2) były bowiem jedynie zatrzymany w dniach 22 – 23 maja 2020r., a nie był pozbawiony wolności w okresie ponad roku, tj. od 22 maja 2020 do 23 maja 2023r (co wynika także z faktu, że wyrok zapadł w dniu 16 lutego 2020. , a zaliczono okres na przyszłość, późniejszy, obejmujący okres po wyroku (nieprawidłowość wynika zapewne z omyłki pisarskiej w końcowej dacie rocznej, tj. błędnie wpisano 2021 rok zamiast prawidłowo 2020r; ponadto jeden dzień zatrzymania został już zaliczony na poczet zastępczej kary pozbawienia wolności – postanowienie k. 28)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec prawidłowości rozstrzygnięć zawartych w pkt II, IV i V i niekwestionowania ich przez apelującego, sąd odwoławczy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy w tym zakresie.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

- wymiar kary łącznej pozbawienia wolności,

- podstawa prawa orzeczenia o karze łącznej

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że orzeczoną wobec skazanego P. K. (1) karę łączną pozbawienia wolności obniżył do 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wonności.

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I także w ten sposób, że z podstawy prawnej orzeczenia karze łącznej wyeliminował art. 4 § 1 kk.

W pozostałym zakresie utrzymano orzeczenie w mocy, jako w pełni słuszne i trafne.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody wydania tegoż rozstrzygnięcia reformatoryjnego w zakresie złagodzenia kary łącznej pozbawienia wolności, szczegółowo przedstawiono we wcześniejszych fragmentach niniejszego uzasadnienia, poświęconych podniesionemu zarzutowi.

Z uwagi na to, że sąd meriti zgodnie z normą intertemporalną, tj. art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19, w myśl którego przepisy rozdziału IX ustawy zmienianej w art. 38, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy – zrealizował w tym układzie procesowym obowiązek stosowania ustawy nowej (kodeks karny w brzmieniu obowiązującym od dnia 24 czerwca 2020r.) i jak sam przyznał w pisemnym uzasadnieniu wyroku tylko omyłkowo wskazał w podstawie prawnej rozstrzygnięcia o karze łącznej dodatkowo art. 4 § 1 kk, należało wyeliminować ten przepis z podstawy prawnej rozstrzygnięcia o karze łącznej jako niemający zastosowania.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

IV

Uwzględniając sytuację osobistą i majątkową skazanego oraz konieczność odbywania długoterminowej kary pozbawiania wolności, Sąd Okręgowy na mocy art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił go w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Na mocy art. 29 ustawy Prawo o Adwokaturze i § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016.1714), zgodnie z wnioskiem, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. C. N. kwotę 147,60 brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

Marek Nawrocki Natalia Burandt Elżbieta Kosecka - Sobczak