Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 204/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 14 kwietnia 2022r., sygn. akt II K 101/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

W zakresie czynu wskazanego w pkt I części wstępnej wyroku:

1.obrazę przepisów prawa procesowego, a to:

- art. 7 w zw. z art. 410 kpk poprzez pominięcie przy wyrokowaniu opinii sporządzonej przez biegłego sądowego mgr F. M. z dnia 17 lutego 2021r. (k.370-374), z której wynika, że oskarżony nie rozdysponował środków pieniężnych w kwocie, która stanowi przedmiot przywłaszczenia;

- art. 170 § 1 pkt 5 w zw. z art. 167 i art. 366 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego dotyczącego zobowiązania D. L. i A. Z. (1) d przedłożenia przez nich historii osobistych rachunków bankowych, jako wniosku zmierzającego w sposób oczywisty do przedłużenia postepowania, podczas gdy wniosek zmierzał do wykazania, iż oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu, a co za tym idzie jego przeprowadzenie ma kluczowe znaczenie w przedmiotowej sprawie,

- art. 170 § 1 pkt 3 i 5 w zw.z art. 167 i art. 366 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego oskarżonego o zwrócenie się do pracodawcy oskarżonego w USA w przedmiocie udzielenia pełnej informacji o jego pobytach poza granicami Polski związanymi z jego pracą na platformach wiertniczych, jako dowodu nieprzydatnego do rozstrzygnięcia sprawy i zmierzającego do przedłużenia postępowania, podczas gdy informacje te, mogące potwierdzać, iż D. M. (1) nie przebywał na terytorium Polski w okresie zarzucanego mu czynu maja kluczowe znaczenie dla ustalenia, czy fizycznie mógł on w ogóle przywłaszczyć mienie we wskazanej wysokości;

2.obrazę przepisu prawa procesowego, a to art. 7 kpk poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób dowolny, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny materiału dowodowego w sposób dowolny, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, wbrew zasadzie obiektywizmu i prawidłowego rozumowania przez;

- uznanie za wiarygodne i rozstrzygające w przedmiocie winy oskarżonego, zeznań świadków D. L. i A. Z. (1), które pozostają w oczywistej sprzeczności z przedłożonymi przez D. M. (1) materiałami (w szczególności kserokopią paszportów oskarżonego, kserokopią książeczki żeglarskiej oraz informacją uzyskana od pracodawcy oskarżonego), z których jasno wynika, iż oskarżony przebywał we wskazanych w dokumentach terminach poza granicami Polski, a co za tym idzie nie mógł dopuścić się przywłaszczenia mienia, które w tych terminach powinno było być przekazywane przez D. L. i A. Z. (1) konwojentom;

- przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. Z. (1) pomimo tego, iż zawierają one wiele wewnętrznych sprzeczności, niespójności i niejasności w kwestiach dotyczących zasadniczych okoliczności sprawy tj. tego kto miał możliwość faktyczną przywłaszczenia mienia pozostawionego w sklepie;

- uznanie, iż oskarżony zachował pieniądze dla siebie przeznaczając je w części na nieustalone cele, w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do takiego przyjęcia, albowiem z zeznań świadków A. Z. (1) i D. L. wynika wprost, iż mieli oni dostęp zarówno do loginów D. M. (1), jak i jego pieczątki, dodatkowo świadek D. L. zeznała, że często wypłaty robił A. Z. (1) i wynosił te pieniądze ze sklepu, tłumacząc, iż czyni tak na polecenie oskarżonego – pomimo iż brak jest jakichkolwiek dowodów na przekazanie mu tych pieniędzy;

3.obrazę przepisu prawa materialnego, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 284 § 2 kk poprzez jego błędne zastosowanie i przypisanie oskarżonemu zamiaru przywłaszczenia mienia, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje ku temu podstaw, albowiem brak jest znamienia strony przedmiotowej przestępstwa „sprzeniewierzenia” w postaci właśnie zamiaru sprawcy urzeczywistniającego się w woli, chęci zatrzymania rzeczy i traktowania jej jak swojej własności; brak jest w niniejszym postępowaniu dowodów potwierdzających taki właśnie zamiar oskarżonego, a te które zostały przeprowadzone wręcz temu przeczą – D. M. (1) polecał przecież pracownikom środki zgromadzone z tytułu utargów przekazywać konwojentowi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy zgromadził kompletny materiał dowodowy, który poddał szczegółowej i przekonywującej ocenie. Wskazał, które z dowodów uznał za wiarygodne, a które nie i dlaczego. Przedmiotem jego oceny były także wyjaśnienia oskarżonego. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku w tym względzie są przekonywujące.

Nie naruszył w żaden sposób Sąd Okręgowy przywołanych przez skarżącego przepisów oddalając wnioski dowodowe obrony. Trafnie bowiem tenże Sąd wskazuje, iż oskarżony, któremu przedstawiono przecież zarzut w postępowaniu przygotowawczym, nie twierdził wówczas, że pieniądze przywłaszczali jego pracownicy. Co najważniejsze wniosku tego nie sposób wyprowadzić ze zgromadzonego materiału dowodowego. Twierdzenia takie wysuwa jedynie skarżący, ale też w sposób logiczny nie wywodzi, na czym opiera takie przekonanie. Na pewno nie sposób wyprowadzić tego wniosku jedynie na prostym twierdzeniu, że skoro oskarżony przy przyjętej linii obrony nie przyznaje się do popełnienia tego czynu, to pieniądze musieli przywłaszczyć sobie pracownicy. Tyle tylko, że bezsporne jest, że oskarżony w czasie prowadzonej przez siebie działalności często wyjeżdżał, udostępniał swoim pracownikom swoją pieczątkę, mieli oni dostęp do kasy, sejfu, mieli dokonywać operacji, rozliczać gotówkę, a wpłacać pieniądze na jego konto, czy nawet na jego polecenie pobierać należne swoje wynagrodzenia albo premie, co dowodzi, że miał do nich nieograniczone zaufanie. Dalej nawet hipotecznie przyjmując, że zabierali pieniądze wbrew woli i wiedzy oskarżonego nie musi to wynikać w żadnym razie z historii ich kont osobistych w bankach.

Dalej nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy kiedy oskarżony pracował poza granicami kraju, bowiem jak to słusznie wywodzi Sąd Okręgowy nie zawsze pieniądze pobierał z kasy osobiście, gdyż często wydawał polecenia o przelewaniu mu poszczególnych kwot na konto osobiste albo też wydawał polecenia o pobieraniu przez pracowników wynagrodzenia z tytułu wynagrodzenia o pracę albo premii.

Dokonując ustaleń faktycznych i oceny dowodów zasadnie Sąd I instancji pominął opinię sporządzoną przez biegłego F. M.. Chociaż w żadnym razie nie sposób kwestionować wiadomości specjalnych biegłego, to przecież dysponował on danymi jedynie co do określonych kont oskarżonego i jedynie w tym zakresie wydał opinię.

W tym stanie rzeczy zasadnie Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom D. L. i A. Z. (2), którzy co dzień obserwowali poczynania oskarżonego - zwłaszcza w zakresie zasad jego postępowania z gotówką, którą klienci sklepu dokonywali płatności. Nie mieli przy tym żadnego powodu, aby składać nieprawdziwe zeznania obciążające oskarżonego, gdyż zaczęli je składać dopiero po wszczęciu postępowania i ujawnieniu, że oskarżony także działał na ich szkodę nie odprowadzając składek na konto ZUS. Jednocześnie, skoro, jak już wskazywano, oskarżony po nieobecnościach w miejscu zatrudnienia nie dokonywał sprawdzeń stanu kasy, nie kontrolował, czy z raportów wynika, czy pracownicy przekazywali gotówkę konwojentom, to doskonale wiedział, że stan ten nie jest zgodny, gdyż pracownicy realizowali wydawane im polecenia. Brak w szczególności podstaw, aby kwestionować zeznania A. Z. (2), wbrew wywodom skarżącego, gdyż z dowodu tego wiarygodnie oraz logicznie wynika kto, na czyje polecenie i w jaki sposób przekazywał pieniądze oskarżonemu (w sytuacjach, gdy ten nie robił tego osobiście).

Okoliczność, że pracownicy mieli dostęp do loginów oskarżonego i jego pieczątki nie świadczy w żadnym razie, że przywłaszczali pieniądze. Zeznania D. L. co do „wynoszenia pieniędzy ze sklepu” przez A. Z. (2) na polecenie oskarżonego potwierdza tylko relacje tego ostatniego. Oczywistym jest, że brak dowodów przekazywania tych pieniędzy, gdyż A. Z. (2) nie mógł przypuszczać, że jego pracodawca będzie to kwestionował skoro to on, jako prowadzący sklep był odpowiedzialny za towar i gotówkę pobieraną za sprzedawany towar, a sam oskarżony zgodnie z przyjętą linią obrony nie jest zainteresowany ujawnieniem przed organami ścigania dowodów z poszczególnych wpłat. Powołując się na zeznania A. Z. (2), który nie wkluczył składania parafy i możliwość przybijania pieczątki imiennej oskarżonego, skarżący nie zauważa, iż w żadnym razie nie świadczy to o przywłaszczeniu przez świadka pieniędzy, gdyż jak sam wskazuje te ostatnie czynności wykonywane były wyłącznie na polecenie D. M. (1). Dalej przywołanie przez skarżącego wyrwanej z kontekstu wypowiedzi A. Z. (2), wedle której oskarżony brał z kasy pieniądze, a potem na drugi dzień miał to wyrównywać – świadczy li i jedynie o drobnych kwotach na bieżące wydatki – jedzenie w trakcie pracy, a nie wyklucza w żadnym razie pobieranie większych kwot osobiście, czy za pośrednictwem pracowników na własne cele. Zresztą na zaległości z płatnościami wskazują także zeznania A. M.

Rację należy przyznać Sądowi I instancji, że dowody dotyczące okresów i charakteru swoich wyjazdów oskarżony dozował, przedkładał wydruki, kserokopię, dane fragmentaryczne, co świadczy o manipulacji.

Dalej brak jakichkolwiek podstaw do kwestionowania przyjętej kwalifikacji prawnej tego czynu w sytuacji, gdy oskarżony podpisał umowę ze spółką (...) o określonej treści, a jak sam wskazuje w swych wyjaśnieniach znał zasady przekazywania gotówki konwojentom i przeszkolił w tym zakresie pracowników. Czego oczywiście nie zmienia okoliczność, że sam do tych zasad się nie stosował. Skoro oskarżony osobiście albo za pośrednictwem pracowników, którzy wykonywali jego polecenia, zabierał gotówkę za sprzedawany towar, a dostarczany i stanowiący własność spółki (...) i przeznaczał je częściowo na swoje bliżej nieustalone potrzeby i cele, a częściowo na wynagrodzenie oraz premie pracowników, to ewidentnie swoim zachowaniem wyczerpywał znamiona przypisanego mu czynu.

Wyliczając okresy, kiedy oskarżony przebywał poza granicami kraju i kiedy to kwoty utargu w gotówce nie zostały przekazywane konwojowi skarżący nie dostrzega, że z prawidłowych ustaleń Sądu Okręgowego wprost wynika co powodowało, że pieniądze te nie były przekazywane konwojentom.

Dość stwierdzić, że dowody osobowe uznane przez Sąd I instancji w tym zakresie za wiarygodne znajdują także potwierdzenie w opiniach biegłych, którzy wydali je w oparciu o posiadane wiadomości specjalne. Zwłaszcza opinia pismopoznawcza, do której zasadnie odwołuje się Sąd, wskazuje na autora podpisów.

Wniosek

Zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Sąd meriti w prawidłowy sposób prawidłowy zgromadził materiał dowodowy, wskazał, które z dowodów uznał za wiarygodne, a które nie i dlaczego. Ocenił przekonywująco i rzetelnie kwalifikację prawną czynu.

Skoro nie stwierdzono przesłanek z art. 439 § 1 kpk i art. 454 kpk, a także nie zachodziła konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, to bezzasadny okazał się wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.2.

W zakresie czynu wskazanego w pkt II części wstępnej wyroku obrazę przepisów prawa procesowego, a to art. 7 kpk poprzez

dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób dowolny, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, wbrew zasadzie obiektywizmu oraz prawidłowego rozumowaniu i wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, przez:

- uznanie, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim popełnienia oszustwa, podczas gdy już 13 listopada 2019 r. D. M. (1) wystosował zapytanie ofertowe do producenta drzwi, a co za tym idzie zamierzał zrealizować zamówienie dla firmy (...) sp.z o.o.,

- przyjęcie, że oskarżony w dniu 20 listopada 2019r. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę (...) sp. z o.o. podczas gdy we wskazanym terminie, zgodnie z zapisami zawartymi w książeczce żeglarskiej D. M. (1) oraz informacją od jego pracodawcy (k.531), przebywał on poza granicami Polski; ponadto z zeznań świadka G. R. wynika, iż tego dnia doszło wyłącznie do korekty faktury, a zamówienie zostało wcześniej złożone przez T. S. i świadek ta przy tym nie była obecna;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie budzi żadnych wątpliwości, iż to oskarżony zawierał umowę, co wynika wprost z zeznań świadków. Z zeznań G. R., T. S. i A. Z. (2) wynika, że to oskarżony omawiał warunki zamówienia z przedstawicielem spółki. Nadto nikomu z pracowników nie zlecał realizacji zamówienia.

Skoro firma (...) w swojej ofercie nie posiadała drzwi stanowiących przedmiot umowy, a i tak w innym sklepie były one w tym okresie znacznie droższe niż cena wynikająca z zawartej umowy, oskarżony nalegał, żeby płatność była dokonana właśnie gotówką, to nie ma znaczenia, że wystosował zapytanie do producenta drzwi. Zwłaszcza, iż z dowodu tego wynika, że drzwi były dwukrotnie droższe niż cena, która oferował oskarżony. Co ewidentnie sprawia, że owa korespondencja miała stanowić tylko pozornie podjęte starania w celu realizacji zamówienia.

Na pewno przy tym nie przebywał poza granicami kraju w dniu 20 listopada 2019r., a naprowadzone w tym zakresie przez obronę dowody zasadnie Sąd I instancji uznał za niewiarygodne.

Nie ma znaczenia, iż korektę faktury wykonano później, co wynikło z zastrzeżeń księgowości kupującego. W świetle zasad logiki doświadczenia życiowego oczywistym jest, że zamawiający podmiot dokonuje przelewu zaliczki, a nie płaci gotówką. Uczynienie zaś korekty i rozbiciu kwoty 10.000 zł na dwie w sytuacji, gdy dotyczyło jednego zamówienia służyło li i jedynie temu, aby zgodnie z oczekiwaniem oskarżonego została wpłacona gotówką. Z punktu zaś widzenia prowadzonej działalności bardziej pożądane powinny być płatności bezgotówkowe, gdyż w ten sposób można było uniknąć przekazywania pieniędzy, do sejfu, pakowania ich, liczenia. W oparciu o dowody uznane przez Sąd I instancji za wiarygodne, tylko oskarżony miał ewidentny interes w oczekiwaniu wpłaty w formie gotówki. Pieniądze nie zostały wpłacone do kasy spółki.

Zresztą skarżący kwestionując sprawstwo i winę oskarżonego nie zauważa, że Sąd merytoryczny zwrócił uwagę na nieco różniące się relacje G. R. i T. S. oraz ocenił z czego one wynikają. Ewidentnie przy tym zamieszanie przy przyjmowaniu zamówienia, wpłacie zaliczki, wystawieniu faktur, dokonywanych korektach, upływie czasu powodowało, że owe rozbieżności w relacjach świadków powstały. Świadkowie przy tym nie mieli żadnego powodu, aby celowo składać zeznania obciążające oskarżonego. Zamówienie było składane najpierw, a do wpłaty zaliczki doszło w innym terminie. Nie budzi także żadnych wątpliwości, że oboje świadkowie rozpoznali oskarżonego na tablicy poglądowej, co przeczy twierdzeniu skarżącego, że D. M. (1) nie było wówczas w kraju.

Wniosek

Zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Sąd meriti w prawidłowy sposób prawidłowy zgromadził materiał dowodowy, wskazał, które z dowodów uznał za wiarygodne, a które nie i dlaczego. Ocenił kwalifikację prawną czynu.

Skoro nie stwierdzono przesłanek z art. 439 § 1 kpk i art. 454kpk, a także nie zachodziła konieczność przeprowadzenia postepowania dowodowego w całości, to bezzasadny okazał się wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.3.

W zakresie czynu wskazanego w pkt III części wstępnej wyroku obrazę przepisów prawa procesowego, a to art. 7 kpk poprzez

dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób dowolny, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, wbrew zasadzie obiektywizmu wbrew prawidłowemu rozumowaniu i wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, przez uznanie, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim popełnienia oszustwa, podczas gdy z przedstawionej przez D. L. korespondencji prowadzonej pomiędzy nia a oskarżonym wynika wprost, ze co najwyżej doszło w przedmiotowej sprawie wyłącznie do przeoczenia złożenia w systemie zamówienia przez D. M. (1) albowiem D. M. (1) dnia 14 stycznia 2020r. wydał D. L. poleceni zamówienia drzwi dla Państwa Ł.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie może w żadnym razie być mowy o przeoczeniu zamówienia drzwi, gdyż umowę zawarto 14 grudnia 2019r., a dopiero kiedy pokrzywdzony był w sklepie dopytując o realizacje zamówienia D. L. ujawniła, że takiego zamówienia nie złożono. Tym samym dopiero nagabywany oskarżony polecił D. L. 14 stycznia 2020r., żeby drzwi zamówić. Związane to jednak w żadnym razie nie było z przeoczeniem, ale czynieniem pozorów. Zwłaszcza, że oskarżony przyjął od pokrzywdzonego gotówkę, której nie wpłacił do kasy spółki (...), zamówienia nie zrealizował i pieniędzy nie zwrócił pokrzywdzonemu.

Wniosek

Zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Sąd meriti w prawidłowy sposób prawidłowy zgromadził materiał dowodowy, wskazał, które z dowodów uznał za wiarygodne, a które nie i dlaczego. Prawidłowo ocenił kwalifikację prawną czynu.

Skoro nie stwierdzono przesłanek z art. 439 § 1 kpk i art. 454 kpk, a także nie zachodziła konieczność przeprowadzenia postepowania dowodowego w całości, to bezzasadny okazał się wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.4.

W zakresie czynów wskazanego w pkt IV i V części wstępnej wyroku obrazę przepisu prawa materialnego, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 218 § 1a kk poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż swym zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona przedmiotowego czynu, podczas gdy nieuiszczanie składek na ubezpieczenie społeczne do ZUS ze względu na fakt, iż nie ma wpływu na wysokość świadczenia emerytalnego wyczerpuje jedynie znamion a wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 1 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W realiach sprawy nie budzi żadnych wątpliwości, jakich składek i w jakim okresie oskarżony nie odprowadzał, gdyż oprócz zeznań obojga pracowników świadczą o tym informacje z ZUS i co więcej zawarte przez oskarżonego z tym podmiotem porozumienie.

Oskarżony, jako pracodawca wiedział, jakie ciążą na nim obowiązki, a pomimo tego przez okres kilku miesięcy uporczywie nie odprowadzał składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne od wynagrodzeń D. L. i A. Z. (2).

Wbrew stanowisku skarżącego czyny przypisane oskarżonemu na pewno nie stanowią wykroczeń.

W tym zakresie Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko zaprezentowane w wyroku Sądu najwyższego z dnia 3 lutego 2022r. (III K 289/21) zgodnie, z którym zachowanie płatnik będącego osobą fizyczną, realizujące znamiona wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 1 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, może też, w określonych okolicznościach, wypełnić znamiona przestępstwa z art. 218 § 1 a kk, w części dotyczącej złośliwego lub uporczywego naruszania praw pracownika wynikających ze stosunku ubezpieczenia społecznego.

Pierwszy z cytowanych przepisów wskazuje na sprawstwo płatnika składek, który nie dopełnia obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne w przewidzianym terminie, ale jeżeli owo zachowanie ma charakter uporczywy lub złośliwy, to takie zachowanie należy oceniać już w kontekście naruszania praw pracownika wynikających z art. 218 § 1 a kk. Zawierając bowiem umowę z jednej stronie pracownik zobowiązuje się wykonywać określone obowiązki, a z drugiej pracodawca między innymi wypłacając mu wynagrodzenie i odprowadzania składek.

Wniosek

Zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Sąd meriti w prawidłowy sposób prawidłowy zgromadził materiał dowodowy, wskazał, które z dowodów uznał za wiarygodne, a które nie i dlaczego. Ocenił przekonywująco kwalifikacje prawne obu czynów.

3.5.

Rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary dwóch lat pozbawienia wolności, poprzez brak wykluczenia czy cele kary nie zostałyby spełnione przy niższym wymiarze kary i warunkowym zawieszeniu jej wykonania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że chociaż miarkując kary jednostkowe Sąd I instancji uwzględnił na korzyść i niekorzyść oskarżonego wszystkie okoliczności łagodzące oraz obciążające, to ewidentnie nie dość wystarczająco wyważył, że oskarżony jest osobą nie karaną i prowadzi ustabilizowany tryb życia, zwłaszcza przy naruszeniu dobra chronionego prawem jakim jest mienie. Skutkować to musiało nie tylko uchyleniem kary łącznej pozbawienia wolności (brak podstaw do kwestionowania kar grzywien, które uwzględniają także sytuacje rodzinną i majątkową oskarżonego oraz wysokość osiąganych dochodów), ale i kary wymierzonej za czyn przypisany w pkt I części dyspozytywnej wyroku, jak i ciąg przestępstw. Brak przy tym podstaw, jak chciałby tego skarżący, do wymierzenia kar jednostkowych pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowych zagrożeń. Sprzeciwia się temu tak wartość mienia, okoliczność, że szkody nie zostały naprawione, co do czynu w punkcie I także okres działania i wykorzystanie sposobności, iż wcześniej spółka (...) nie przeprowadziła stosownej kontroli i tym samym nie ujawniono wcześniej faktu przywłaszczania pieniędzy. Nadto pewność obrotu, poszanowanie cudzej własności.

Miarkując karę łączną pozbawienia wolności Sąd odwoławczy uwzględnił naruszenie tego samego dobra chronionego prawem i związek czasowy. Zastosował przy tym, stosownie do brzmienia at. 4 § 1 kk, przepisy obowiązujące do 23 czerwca 2020r., jako korzystniejsze dla oskarżonego w aspekcie regulacji związanych z karą łączą. Tym samym wysokość wymierzonej kary zwalnia Sąd odwoławczy od rozważań, zgodnie z zarzutem, nad możliwością zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Wniosek

Zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Sąd meriti w prawidłowy sposób prawidłowy zgromadził materiał dowodowy, wskazał, które z dowodów uznał za wiarygodne, a które nie i dlaczego. Zasadnie ocenił kwalifikacje prawne czynów.

Skoro nie stwierdzono przesłanek z art. 439 § 1 kpk i art. 454 kpk, a także nie zachodziła konieczność przeprowadzenia postepowania dowodowego w całości, to bezzasadny okazał się wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina, kwalifikacje prawne czynów, jednostkowe kary grzywny i kara łączna grzywny, nałożone obowiązki naprawienia szkód

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd meriti zgromadził kompletny materiał dowodowy, a także wszystkie dowody w sposób staranny i logiczny ocenił. Wskazał, które z dowodów uznał za wiarygodne, a które nie i dlaczego. Ocenił kwalifikacje prawne czynów. Wymierzając kary jednostkowe grzywny uwzględniając wszystkie okoliczności łagodzące oraz obciążające, a także prawidłowo zastosował zasadę niepełnej absorpcji orzekając karę łączną grzywny. Nałożone obowiązki naprawienia szkód zostały logicznie uzasadnione i znajdują oparcie w obowiązujących przepisach.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Kary jednostkowe pozbawienia wolności wymierzone za czyny w pkt I oraz ciąg przestępstw w pkt II, kara łączna pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach zmiany

Chociaż Sąd merytoryczny miarkując kary jednostkowe pozbawienia wolności uwzględnił wszystkie okoliczności łagodzące oraz obciążające, to jednak w niewystarczający sposób wyważył te związane z niekaralnością oskarżonego oraz prowadzeniem przez niego ustabilizowanego trybu życia.

Wymierzając karę łączną pozbawienia wolności, na podstawie przepisów w brzmieniu obowiązujących do dnia 23 czerwca 2020r., jako korzystniejszych dla sprawcy z uwagi na regulację związaną z miarkowaniem właśnie kary łącznej, Sąd odwoławczy uwzględnił - ten sam rodzaj naruszonego dobra chronionego prawem oraz związek czasowy pomiędzy przestępstwami.

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 636 § kpk orzeczono o wydatkach związanych z postępowaniem odwoławczym, a o opłacie na zasadzie art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 2 w zw. z art. 8 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983r., nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami).

7. PODPIS

SSO del. SA Iwona Gdula SSA Andrzej Wiśniewski SSA Maciej Żelazowski

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Sprawstwo i wina, wymierzona kara
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

II AKa 204/22

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE