Pełny tekst orzeczenia

1Przewodnicząca:

1SSO Ewa Rusin

1Protokolant:

1 Ewa Ślemp

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 491/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 1 kwietnia 2022r. sygn. akt III K 1369/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ obrońca

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. D.

W dacie rozpoznawania apelacji nie był karany sądownie.

Dane KRK z dnia 6.06.2022r.

226

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dane KRK z dnia 6.06.2022r.

niekwestionowane

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który miał wpływ na jego treść poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że oskarżony w dniu 14 lipca 2020 roku prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym na drodze publicznej znajdując się pod wpływem środka odurzającego w postaci amfetaminy podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że środek odurzający realnie oddziaływał na psychomotorykę oskarżonego, a tym samym iż doszło do wyczerpania znamion czynu zabronionego stypizowanego art. 178a § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie przekonuje, skoro wedle jednoznacznych ustaleń wyroku, opartych o specjalistyczną opinię z zakresu badań fizykochemicznych oskarżony prowadził samochód

znajdując się pod wpływem środka odurzającego w postaci amfetaminy przy stężeniu we krwi na poziomie 109,55 ng/ml, które oddziaływało na jego układ nerwowy jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 ‰, zatem nie było to działanie minimalne czy mało znaczące. Argumentacja apelacji w tym zakresie jak i pozostałym, poniżej omawianym, stanowi wyłącznie nietrafioną polemikę z ustaleniami zaskarżonego wyroku, będącą wyrazem dezaprobaty wobec orzeczenia skazującego.

Wniosek

obrazy przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, a to:

1.art. 4 w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, poprzez przyjęcie iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w tym zwłaszcza opinia biegłego toksykologa oraz zeznania funkcjonariuszy Policji uzasadniają przyjęcie, iż oskarżony w czasie kontroli drogowej znajdował się pod wpływem środka odurzającego w postaci amfetaminy w rozumieniu art. 178a § 1 k.k

2. art. 2 w. zw. z art. 4 w zw. z art. 366 § 1 poprzez niewyjaśnienie w sposób dostateczny istotnych dla niniejszej sprawy okoliczności, a w szczególności czy stwierdzona w badanej krwi zawartość środków odurzających jednoznacznie i kategorycznie wpływała na psychomotorykę oskarżonego tak jakby znajdował się pod wpływem środka odurzającego w postaci amfetaminy w rozumieniu art. 178a § 1 k.k

3. art. 4 w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci dowodu z opinii Instytutu (...) z dnia 31 lipca 2020 roku sporządzonej przez biegłych mgr inż. M. C. oraz dr inż. R. R., a w konsekwencji dowolne stwierdzenie, iż sporządzona opinia i uzupełniająca ją dodatkowa opinia nie budzą wątpliwości, w sytuacji gdy wnioski opinii dotyczące znajdowania się przez oskarżonego w czasie kontroli drogowej pod wpływem środka odurzającego są niedoprecyzowane, brak w nich szczegółowych wyliczeń na podstawie których biegli doszli do wskazanych w nich wniosków, iż stwierdzona u oskarżonego ilość środka odurzającego faktycznie miała wpływ na jego psychomotorykę tak jakby znajdował się pod wpływem alkoholu w rozumieniu art. 178a § 1 k.k. tym bardziej, iż biegli ustalając, iż oskarżony w dacie zdarzenia znajdował się pod wpływem środka odurzającego w rozumieniu 178a § 1 k.k wzięli pod uwagę wyłącznie farmakokinetykę amfetaminy, natomiast w ogóle nie wzięli pod uwagę zachowania oskarżonego podczas zatrzymania, w sytuacji gdy ocena zachowania, a także indywidualne cechy osobowości, organizmu danej osoby winny być obligatoryjne uwzględnianie przy ustalaniu czy dana osoba znajdowała się pod wpływem środka odurzającego, a więc niniejsza opinia nie powinna być uznana za wiarygodna w części, w jakiej biegły, a w ślad za nimi Sąd i instancji, kategorycznie uznali, iż oskarżony w czasie kontroli drogowej znajdował się pod wpływem środka odurzającego w postaci amfetaminy w rozumieniu art. 178a § 1 k.k.;

4.art. 5 § 2 k.p.k., poprzez naruszenie zasady in dubio pro reo i rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego wszystkich nie dających się usunąć wątpliwości co do pozostawania przez

oskarżonego w chwili zarzucanego mu czynu pod wpływem środka odurzającego w postaci amfetaminy w rozumieniu art. 178a § 1 k.k

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut obrazy przepisów procedowania z art. 438 pkt 2) kpk może dotyczyć jedynie niezgodności przebiegu postępowania z wymogami prawa procesowego poprzez zaniechane wypełnienia konkretnych nakazów lub naruszenie zakazów proceduralnych, ewentualnie przepisów dotyczących samego orzekania, czy konstruowania orzeczenia. (vide: wyrok SN z dnia 8 września 2009 r., WA 26/09, OSNwSK 2009/1/1844), która to obraza przepisów nadto musi skutkować wpływem na treść wyroku. Takie błędy w badanej sprawie nie wystąpiły.

W odniesieniu do prawidłowości sądowej oceny dowodów zarzuty apelacji nie przekonują, by nastąpiła ona z obrazą prawa procesowego art. 7 kpk. Uznanie - przy zastosowaniu kryteriów tego przepisu - za wiarygodne jednych dowodów i odrzucenie wiarygodności innych to prawidłowy proces ocenny, zaś następcze oparcie ustaleń faktycznych na dowodach ocenionych jako wiarygodne nie może zostać potraktowane jako obrazą art. 7 kpk czy wskazywanego także w apelacji art. 5 § 2 kpk tylko dlatego, iż ustalenia te nie są akceptowane przez apelującego.

Zarzuty 1, 2 i 3 bezpodstawnie zmierzają do podważenia ustaleń faktycznych wyroku w zakresie prowadzenia pojazdu przez oskarżonego pod wpływem środka odurzającego w postaci amfetaminy przy stężeniu we krwi na poziomie 109,55 ng/ml, które oddziaływało na jego układ nerwowy jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 ‰.

Ustalenia takie poczyniono w oparciu o opinię z zakresu badań fizykochemicznych, uzupełnianą na wniosek obrony (( nk. 171-177 akt), która w sposób jednoznaczny i nie podlegający kwestionowaniu precyzuje obowiązujące i przyjęte metody badawcze, oddziaływanie amfetaminy na psychomotorykę osoby przyjmującej określoną jej dawkę, występujące zakłócenia wobec przyjęcia dawki aktywnej.

Opinia zwraca m. in. uwagę na efekty oddziaływania amfetaminy na organizm ludzki, szczególnie istotne w kontekście bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. występujące inne od objawów postrzegalnych, których nie można zaobserwować podczas przeprowadzania rutynowej kontroli oraz w trakcie pobierania krwi, do jakich należą m. in. poczucie zwiększonej wytrzymałości, mocy, dużej energii i pewności siebie. Jako silny stymulant ośrodkowego układu nerwowego, powoduje m. in. zachowania dysforyczne, obniżenie skuteczności działania w sytuacjach nagłych, mimo pozornej sprawności fizycznej u sprawcy występują trudności z precyzyjną obserwacją otoczenia i adekwatnymi reakcjami na sytuacje drogowe, w tym mogą prowadzić do fałszywej oceny własnych umiejętności i oraz podejmowania ryzykownych brawurowych działań, stwarzających niebezpieczeństwo na drodze.

Odsyłając apelującego do opinii wskazać wypada, iż charakterystyczną cechą amfetaminy jest różnorodność wywoływanych przez nią efektów w zależności od częstości jej podawania, zależności od dawki i powtarzalności przyjmowania może powodować efekty takie, jak sensytyzacja lub tolerancja. Ewentualny brak powyżej wymienionych objawów przy jednoczesnym stwierdzeniu obecności substancji aktywnej we krwi K. D. ( tu: amfetamina w wysokim stężeniu - 109.55 ng/ml), tj. substancji oddziałującej na organizm, z farmakologicznego punktu widzenia, świadczy o tym, iż ujawniony związek oddziaływał i miał wpływ na organizm osoby prowadzącej pojazd mechaniczny. ( k. 175- 176 akt).

Ad.4 zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk pozostaje oczywiście błędny, bo nie ma zastosowania w niniejszej sprawie.

To przepis adresowany do sądu orzekającego, który powziął wątpliwości na tle realiów konkretnej sprawy i mimo to rozstrzygnął je na niekorzyść skazanego. Natomiast dla oceny, czy został naruszony zakaz tłumaczenia wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nie jest istotne zgłaszanie przez stronę coraz to nowych, innych wątpliwości, ale to jedynie, czy sąd rzeczywiście je dostrzegł i mimo treści art. 5§ 2 kpk orzekł na niekorzyść oskarżonego.

Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do zgromadzonego materiału dowodowego i wymowy poszczególnych dowodów. Jeżeli poczynione ustalenia faktyczne uzależnione są od obdarzenia wiarą tej, czy innej grupy dowodów, nie wchodzi w rachubę naruszenie reguły in dubio pro reo.

3.2.

obraza prawa materialnego, a to art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. poprzez brak zmiany kwalifikacji czynu inkryminowanego oskarżonemu, w

sytuacji gdzie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przyjęcia, że ilość posiadanych środków odurzających w postaci amfetaminy ujawniona przy oskarżonym

nie jest dawką handlową, którą oskarżony posiadał na własny użytek, a okoliczność ta uzasadnia przyjęcie, w niniejszej sprawie zachodzi wypadek mniejszej wagi, a także, że oskarżony wyczerpał znamiona czynu stypizowanego w art. 61 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obraza prawa materialnego polega na tym, że do prawidłowo skonstruowanego stanu faktycznego sąd zastosował przepis, choć tego nie mógł zrobić, bądź też mimo tego, że był zobowiązany dany przepis zastosować, tego nie uczynił. Takich okoliczności w niniejszej sprawie brak.

Z niezrozumiałych powodów apelujący przywołuje przepis art. 61 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r., zapewne wobec omyłki pisarskiej, bo w rozpoznawanej sprawie nie ma on przecież zastosowania.

Jak należy wnioskować z treści apelacji, jej autor oczekuje uznania czynu I-go, zakwalifikowanego z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jako wypadku mniejszej wagi z art. 62 ust 3 tejże ustawy. Argumenty w tym zakresie niestety nie przekonują, skoro zatrzymana u oskarżonego porcja amfetaminy to ponad 4 gramy, zatem ilość mogąca służyć jednorazowemu odurzeniu kilkadziesiąt osób. Gołosłowne i oderwane od linii obrony oskarżonego pozostają argumenty, iż oskarżony przedmiotowy narkotyk posiadał na własny użytek, skoro oskarżony – działający z obrońcą z wyboru - na rozprawie przed sądem I instancji odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (k. 147 akt. Bez znaczenia pozostaje inny argument, iż oskarżony nie zamierzał narkotyków udzielać osobom trzecim, bo o takie działanie nie został przecież oskarżony.

O kwalifikacji czynu jako wypadku mniejszej wagi decydują wyłącznie okoliczności przedmiotowo – podmiotowe związane z czynem a nie inne, występujące po jego dacie, np. przyznanie się do winy. W przypadku oskarżonego owo przyznanie wynika z faktu ujęcia go na tzw. „gorącym uczynku”, zatem okolicznościom, którym racjonalnie nie jest w stanie zaprzeczyć.

3.3.

orzeczenie wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernie surowej łącznej kary 1 roku i 3 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej

pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, środków karnych w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat i świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000,00 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, która to kara nie uwzględnia i nie nadaje właściwego znaczenia występującym w sprawie okolicznościom zmniejszającym stopień winy oraz łagodzącym odpowiedzialność karną takim jak m.in. dotychczasowa niekaralność oskarżonego, przyznanie się oskarżonego do posiadania i zażycia środków odurzających, okazanie skruchy, pozytywną opinię w środowisku jak również pominięcie okoliczności popełnienia przestępstw wskazujące, iż czyn oskarżonego nie cechuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości oraz właściwości i warunków osobistych oskarżonego, a tym samym niesłuszne niezastosowanie w oparciu o art. 66 k.k. warunkowego umorzenia postępowania co w konsekwencji powoduje, że wymierzona oskarżonemu kara oraz środki karne są nadmiernie dolegliwe i nie spełniają swoich ustawowych wymogów zapobiegawczych oraz wychowawczych w stosunku do oskarżonego jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara - jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia - nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znacznej, wyraźnej i oczywistej, a więc niedającej się zaakceptować dysproporcji między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Takie różnice ocen w sprawie nie występują.

Oskarżonego skazano na kary ograniczenia wolności, zatem kary wolnościowe i w dodatku w dolnych granicach ustawowego wymiaru, zaś karę łączną wymierzono z zastosowaniem zasady asperacji.

Dla zastosowania wobec konkretnego sprawcy dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania niezbędne jest uznanie wystąpienia łącznie przesłanek wymienionych w art. 66 § 1 kk, m. in. uznania, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Takich ocen nie sposób przyjąć w odniesieniu do żadnego przypisanych oskarżonemu występków.

Wniosek

1. o zmianę kwalifikacji prawnej czynu inkryminowanego oskarżonemu czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i przyjęcie, iż w niniejszej sprawie zachodzi

wypadek mniejszej wagi o którym mowa w art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

2. o zmianę opisu czynu inkryminowanego oskarżonemu z art. 178a § 1 k.k., a tym samym kwalifikacji na art. 87 § 1 k.w. i przyjęcie, iż w dniu 14 lipca 2020 roku w W. prowadził on w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki M. o nr rej. (...) znajdując się po użyciu środków odurzających w stężeniu 82,16 ng/mi w rozumieniu art. 87 § 1 k.w. i za ten czyn wymierzenie mu kary grzywny w kwocie 5000 złotych i 1 rok

zakazu prowadzenia pojazdów;

Ewentualnie o:

3. uchylenie zaskarżonego wyroku i w stosunku do obu czynów warunkowe umorzenie postępowania karnego na okres próby 3 lat, orzeczenie wobec oskarżonego świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 15.000,00 złotych oraz orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres jednego roku.

Natomiast z daleko idącej ostrożności procesowej o:

uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Żaden z alternatywnych wniosków apelacyjnych nie okazał się zasadny.

Zarzuty apelacji okazały się nieskuteczne ( co opisano w sekcji 3.1., 3.2 i 3.3) i jako takie nie stanowią podstawy do postulowanego orzeczenia reformatoryjnego, względnie kasatoryjnego w rozumieniu art. 437 § 2 kpk, nie wystąpiły także okoliczności o jakich mowa w art. 440 kpk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie wystąpiły.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Skazanie oskarżonego za oba zarzucane mu występki.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd I instancji poczynił trafne ustalenia faktyczne, a następnie ich prawidłową subsumpcję, skutkującą słusznym skazaniem oskarżonego.

Ponadto w sprawie nie wystąpiły także podstawy bezwzględne z art. 439 § 1 kpk dla uchylenia orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionego zarzutu apelacyjnego.

Wymierzoną karę łączną ograniczenia wolności ocenić należy jako wyjątkowo umiarkowaną. To kara przede wszystkim wychowawcza wobec oskarżonego, odpowiada też pozostałym kryteriom art. 53 kk.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

1) w pkt. III dyspozycji eliminuje wyrażenie „ w miejsce jednostkowych kar orzeczonych w pkt. I i II wyroku”

2) w pkt. IV dyspozycji eliminuje wyrażenie „zobowiązując oskarżonego do zwrotu prawa jazdy”

Zwięźle o powodach zmiany

Ad.1) zmiana stylistyczna

Ad.2) przepis art. 43 § 3 kk obligujący oskarżonego do zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu został uchylony z dniem 5 grudnia 2020r. na mocy art. 3 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020r. ( Dz. U. poz. 1517).

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

O należnych Skarbowi Państwa kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.636 § 1 kpk i art.627 kpk oraz na podstawie art.8 w zw. z art.2 ust.1 pkt. 4) w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r./tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm./, zasądzając je od oskarżonego wobec przegrania apelacji.

7.  PODPIS

SSO Ewa Rusin

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie skazujące

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana