Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 555/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 21 kwietnia 2022 roku w sprawie II K 855/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut, że orzeczenie sądu stoi w sprzeczności z prawem oskarżonego do ochrony jego konstytucyjnej wolności gospodarczej i wolności obywatelskiej wyrażonej w art. 10, 20-22, 32, 37, 42 i 87 Konstytucji RP oraz sprzeczność ustaleń sądu z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego zarzuty odwołujące się do rzekomych naruszeń norm konstytucyjnych okazały się niezasadne. Jakkolwiek oskarżony nie sformułował konkretnych zarzutów adresowanych w stosunku do rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, z treści jego apelacji wnioskować należy, że kwestionuje on ocenę dowodów dokonaną przez tenże Sąd a w konsekwencji poczynione przezeń ustalenia faktyczne. Tytułem wstępu, należy podnieść, że przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. A zatem, wydanie przez sąd rozstrzygający wyroku skazującego w jakiejkolwiek sprawie, musi być logiczną konsekwencją przeświadczenia tegoż sądu, wynikającego ze swobodnej oceny dowodów, że wina została udowodniona w sposób przewidziany przepisami kodeksu postępowania karnego. Materiał dowodowy, na którym zostaje oparte skazanie, musi więc w sposób niebudzący najmniejszych wątpliwości potwierdzać prawdziwość przedstawionych zarzutów. Aby jednak sąd rozstrzygający mógł dojść do tego typu konkluzji, to jest do przekonania o prawdziwości przedstawionego danemu oskarżonemu zarzutu, musi uprzednio po pierwsze prawidłowo przeprowadzić postępowanie dowodowe, a po wtóre dokonać kompleksowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta natomiast musi przez tenże sąd zostać przeprowadzona z uwzględnieniem obowiązujących w tym przedmiocie reguł postępowania i przy wzięciu pod uwagę całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego.

Pamiętać trzeba, że o naruszeniu zasady swobody ocen, a więc art. 7 k.p.k., nie może być mowy wówczas, gdy strona ogranicza się do wskazania, że dany dowód (grupa dowodów) uznany przez sąd za zasługujący na wiarę i wykorzystany przy ustalaniu podstawy faktycznej orzeczenia, nie znajduje potwierdzenia w innym dowodzie (grupie dowodów). Skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga bowiem wykazania, że ocena dokonana przez sąd jest sprzeczna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, że nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, bądź że argumentacja zaprezentowana przez sąd za tak dokonanym wyborem pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki.

Wbrew temu co twierdzi skarżący, ustalone przez niego - jako płatnika składek (...) - wynagrodzenie za pracę E. C. od dnia 01 maja 2018 r. na kwotę 2950 zł miesięcznie przy jednoczesnym zmniejszeniu wymiaru czasu pracy do 3/4 etatu było zawyżone w stosunku do charakteru i zakresu powierzonych jej obowiązków pracowniczych oraz posiadanych przez ubezpieczoną kwalifikacji zawodowych. Słusznie również - w kontekście wszechstronnej analizy zebranych dowodów zarówno tych osobowych, jak i dowodów z dokumentów - stwierdzono, że powyższe spowodowane było celowym działaniem, którego emanację stanowiło zawarcie w dniu 16 kwietnia 2018 roku aneksu do umowy o pracę z zawyżonym wynagrodzeniem. Wyjaśnienia oskarżonego A. F., jakoby wysokość wynagrodzenia ustalona przez niego miała na celu należyte wynagrodzenie wieloletniego pracownika i jednocześnie utrzymanie go w dotychczasowym miejscu pracy, słusznie zostały zdeprecjonowane. Bowiem postępowanie dowodowe wykazało, że w dniu 31 marca 2018 roku (a mianowicie 2 tygodnie przed datą zawarcia w/w aneksu), oskarżony i E. C. uzgodnili podwyższenie wynagrodzenia oskarżonej jako osoby ubezpieczonej od dnia 01 kwietnia 2018 roku z kwoty 1680 zł do kwoty 2300 zł miesięcznie. Jednocześnie ustalili wówczas, że wynagrodzenie to będzie wzrastać co kwartał o 200 zł aż do kwoty 3200 zł. Tym samym, rzeczywiście dokonane dwa tygodnie później podwyższenie wynagrodzenia E. C. do kwoty 2950 zł przy jednoczesnym obniżeniu wymiaru czasu pracy - wbrew twierdzeniom oskarżonego - nie wynikało ze zwiększenia zakresu jej obowiązków oraz obaw A. F. przed utratą pracownika. Tym bardziej, że E. C. w okresie zatrudnienia u A. F. wielokrotnie przebywała na stosunkowo długich zwolnieniach lekarskich i zasiłkach opiekuńczych w 2013, 2014, 2015, 2016, 2017 i 2018 roku (08-12.01.2018 r., 05-29.02.2018 r., 01-30.03.2018 r.), co w kontekście bycia jedynym pracownikiem biura oskarżonego niewątpliwie dezorganizowało pracę firmy i generowało konieczność wykonywania jej obowiązków przez samego oskarżonego. A zatem, podwyższenie wynagrodzenia E. C. i zmniejszenie wymiaru jej czasu pracy było nie tylko nieuzasadnione ekonomicznie i nieracjonalne, lecz co zostało dowiedzione było działaniem celowym i świadomym. Co więcej nie zasługiwało na uwzględnienie również twierdzenie oskarżonego, jakoby na skutek zwiększenia zakresu obowiązków E. C. doszło do pozyskania przez nią nowych agentów w osobach M. P., B. G., czy A. R.. Za uznaniem za niewiarygodne wersji wydarzeń prezentowanej przez oskarżonego przemawia również i to, że podwyższenie od 01 maja 2018 r. wynagrodzenia E. C. było spowodowane posiadanym przez nią doświadczeniem i kwalifikacjami. Bowiem w istocie rzeczy E. C. ukończyła studia w 2014 i 2016 roku, szkolenia i egzamin zaś odbyła w 2009 roku, co implikuje stwierdzenie, że jej kwalifikacje nie zmieniły się bezpośrednio przed kwietniem 2018 roku. Co więcej w czasie nieobecności i to dość częstych E. C. jej obowiązki wykonywał sam A. F. (nikogo nie zatrudniając w tym czasie) i dopiero od 18 lipca 2018 roku mając świadomość, że absencja E. C. będzie długotrwała zatrudnił A. R. i co znamienne w pełnym wymiarze czasu pracy i z wynagrodzeniem oscylującym na poziomie minimalnego wynagrodzenia za pracę. Dopełnieniem stwierdzenia, że podjęte przez oskarżonego wespół z E. C. działania były ukierunkowane na usiłowanie doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem ZUS, było uznanie, że w chwili zawierania spornego aneksu do umowy o pracę oboje mieli świadomość, że E. C. jest w ciąży. Bowiem analiza dokumentacji medycznej E. C. uprawnia do konkluzji, że już w połowie kwietnia 2018 roku mogła ona uzyskać wiedzę, że jest w ciąży. Całokształt zaś czynności - jako pracodawcy - podjętych w tym czasie przez oskarżonego wskazuje, że on również pozyskał wiedzę w tym zakresie i to było motywem jego działań. Wobec powyższego zwiększenie wysokości wynagrodzenia E. C. od dnia 01 maja 2018 roku z jednoczesnym zmniejszeniem jej wymiaru czasu pracy nie było oparte na rzeczywistych podstawach, a przyczyną tego było stworzenie E. C. możliwości skorzystania z zawyżonych świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

W aspekcie powyższego, Sąd Okręgowy nie dostrzegł również żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie (choć zwięźle) ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego A. F. w zakresie przypisanego mu czynu. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła by w badanej sprawie doszło do uchybień wskazanych przez skarżącego w zakresie oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Nie zaistniały w efekcie w tej sprawie żadne powody przemawiające za dokonaniem odmiennych ustaleń faktycznych i wydaniem orzeczenia uniewinniającego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wyroku w zakresie uznającym winę i sprawstwo oskarżonego A. F. i nie podlegającym modyfikacji orzeczeniem sądu odwoławczego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok we wskazanym zakresie słuszny. Sąd Rejonowy przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w zakresie czynu inkryminowanego oskarżonemu w sposób co do zasady prawidłowy, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał syntetycznej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, jak i zastosowanej wobec niego instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (jakkolwiek ocena została uzupełniona przez sąd odwoławczy - co nie neguje stanowiska sądu meriti).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- zmiana zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego A. F. , poprzez przyjęcie, iż czyn przypisany oskarżonemu w punkcie siódmym wyroku, a zarzucany w akcie oskarżenia wyczerpuje dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 3 k.k.;

- zmiana zaskarżonego wyroku z urzędu w stosunku do oskarżonej E. C. , poprzez przyjęcie, iż każdy z czynów przypisanych oskarżonej w punkcie pierwszym wyroku, a zarzucanych w punktach I i II aktu oskarżenia wyczerpuje dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 3 k.k.;

- zmiana zaskarżonego wyroku z urzędu w stosunku do oskarżonej S. W. , poprzez przyjęcie, iż czyn przypisany oskarżonej w punkcie czwartym wyroku, a zarzucany w akcie oskarżenia wyczerpuje dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 3 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

W myśl art. 455 zd. 1 k.p.k. nie zmieniając ustaleń faktycznych, sąd odwoławczy poprawia błędną kwalifikację prawną niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Przy czym, poprawienie kwalifikacji prawnej na niekorzyść oskarżonego może nastąpić tylko wtedy, gdy wniesiono środek odwoławczy na jego niekorzyść art. 455 zd. 2 k.p.k. Dodatkowo, sąd odwoławczy uchyla lub zmienia orzeczenie na korzyść współoskarżonych, choćby nie wnieśli środka odwoławczego, jeżeli je uchylił lub zmienił na rzecz współoskarżonego, którego środek odwoławczy dotyczył, gdy te same względy przemawiają za uchyleniem lub zmianą na rzecz tamtych (art. 435 k.p.k.).

W trakcie postępowania odwoławczego, dostrzec należało, iż Sąd Rejonowy czyniąc prawidłowe ustalenia faktyczne na kanwie przedmiotowej sprawy, w tym również w zakresie oceny społecznej szkodliwości czynów inkryminowanych oskarżonym skutkującej zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania karnego przy przyjęciu, iż ich czyny stanowią wypadek mniejszej wagi, nieprawidłowo dokonał subsumpcji prawnokarnej przyjmując, że w stosunku do każdego z nich wyczerpane zostały znamiona przepisów art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. Powyższa błędna kwalifikacja wymagała więc interwencji Sądu odwoławczego (na powyższą okoliczność słusznie też zwrócił uwagę prokurator obecny na rozprawie apelacyjnej w dniu 20 września 2022 r.) niezależnie od podniesionych przez skarżącego A. F. zarzutów oraz pomimo faktu, że tylko on wniósł apelację od w/w orzeczenia również wobec pozostałych oskarżonych E. C. i S. W.. Bowiem przepis art. 283 k.k. znajduje zastosowanie do przepisów art. 279 § 1 k.k., art. 280 § 1 k.k., art. 281 k.k., art. 282 k.k. w sytuacji uznania, że zachodzi wypadek mniejszej wagi. Tymczasem w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonym polegających na usiłowaniu oszustwa w przypadku uznania ich za wypadki mniejszej wagi prawidłowym postąpieniem było zastosowanie normy wyrażonej w art. 286 § 3 k.k. Tym samym, w ślad za stanowiskiem Sądu Rejonowego o przyjęciu, że każdy z czynów oskarżonych stanowi wypadek mniejszej wagi Sąd Okręgowy dokonał korekty rozstrzygnięcia zawartego w punktach 1, 4 i 7 wyroku w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonym.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Sąd Okręgowy stosownie do treści art. 636 § 1 k.p.k., art. 7, art. 8 w zw. z art. 12 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku ze zm.), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 ze zm.) zasądził od oskarżonego A. F. na rzecz na Skarbu Państwa kwotę 60 złotych tytułem opłaty za drugą instancję i 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym (to jest tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń). Bowiem oskarżony jest mężczyzną w średnim wieku i ma 56 lat, a z informacji pozyskanych w trakcie postępowania wynika, że prowadzi działalność gospodarczą i osiąga dochód w wysokości około 3.000 złotych netto miesięcznie i ma na utrzymaniu małoletnią córkę, a tym samym, przy wykazaniu minimum dobrej woli oraz chęci będzie w stanie uiścić należności na rzecz Skarbu Państwa (tym bardziej, że istnieje możliwość uregulowania należności sądowych w formie ratalnej). Zatem obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi przypisanego mu czynu i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, jak i jego możliwości finansowych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony A. F..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 21 kwietnia 2022 roku w sprawie II K 855/21.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana