Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VIII K 1198/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

A. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Podstawę prawną skazania stanowił przepis art. 180a k.k., który penalizuje zarzucane oskarżonemu przestępstwo. W odniesieniu do oskarżonego nie miały zastosowania inne instytucje prawa karnego materialnego, które wymagają wyjaśnienia w tej części uzasadnienia.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. K.

I

I

Uznając oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu, Sąd skazał oskarżonego na karę 2 lat ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, co uczynił na podstawie art. 180a k.k. przewidującego za zarzucany oskarżonemu czyn karę grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch.

Ferując wymiar kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary wynikającymi z treści przepisów art. 53 § 1 i 2 k.k., które obowiązują Sąd, by przy wymierzaniu oskarżonemu kary wedle własnego uznania baczył, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu, a także, by wziął pod rozwagę konieczność odniesienia w stosunku do oskarżonego celu w postaci prewencji indywidualnej w wymiarze wychowawczym i zapobiegawczym, a nadto, by uwzględniać potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nadto, wedle przepisu art. 53 § 2 k.k. Sąd brał pod rozwagę także okoliczności łagodzące i obciążające oskarżonego, w tym przede wszystkim jego motywację i sposób zachowania, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu.

W ocenie Sądu, wina oskarżonego jawi się jako przeciętna biorąc pod uwagę okoliczności popełnienia zarzucanego czynu. Oskarżony uświadamiał sobie obowiązujące go reguły postępowania w odniesieniu do kierowania pojazdami i podjął się przestępczego zachowania w warunkach częściowo atypowych motywacyjnie, gdyż poprzez swój przyjazd na lotnisko chciał ochronić swoją siostrę i siostrzenicę przed przykrymi zdarzeniami mogącymi mieć miejsce w razie kontaktu siostry oskarżonego z ojcem jej dziecka, z którym zachodzi konflikt. Nadto, oskarżony działał w świadomości tego, że nie obowiązuje go już dłużej sądowy zakaz prowadzenia pojazdów, a jedyną przeszkodą do kierowania pojazdami jest administracyjna decyzja o cofnięciu uprawnień wydana przez starostę.

Sąd ocenił, że szkodliwość społeczna czynu zarzuconego sprawcy jest również przeciętna. Wskazać należy, że zgodnie z art. 115 § 2 k.k., winna być oceniana biorąc pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Wskazać należy ponadto, że okoliczności konkretnej sprawy mogą powodować, że jedynie przez wzgląd na wybrane kwantyfikatory Sąd dojdzie do wniosku, że dany czyn cechuje się określonym stopniem społecznej szkodliwości, mimo, że wedle innych elementów służących ocenie tego stopnia należałoby uznać go za odpowiednio wyższy lub niższy. Ostateczny kształt oceny stopnia społecznej szkodliwości uwzględnia bowiem także to, które z kwantyfikatorów w realiach konkretnej sprawy mają znaczenie wiodące, a jakie pomocnicze.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, że rodzaj i charakter naruszonego dobra, jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji, sytuuje czyn jako szkodliwy społecznie w stopniu przeciętnym. Nadto, zważywszy na okoliczności czynu i motywację sprawcy, uznać należy, do czynienia mamy nawet z czynem szkodliwym społecznie w stopniu niższym niż przeciętny. Wskazać należy bowiem, że oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu należy dokonywać z uwzględnieniem przedziału złowrogości działań, które wpisują się w daną kwalifikację prawną czynu, zaś w tym wypadku mamy do czynienia z działaniem, które nie plasuje się w górnej granicy skali. Oskarżony podjął się pojedynczego przestępnego zachowania, nie łamał podczas kierowania pojazdem przepisów prawa o ruchu drogowym, nie spowodował sytuacji niebezpiecznej, działał w szczególnym celu wynikającym z sytuacji życiowej własnej i jego siostry, a swojego zachowania wolałby uniknąć, gdyby wówczas przewidział, że mógł doprowadzić do pomocy siostrze bez wsiadania za kierownicę. Wszystkie te elementy brane pod uwagę łącznie sytuują szkodliwość społeczną czynu na poziomie nieznacznie niższym niż przeciętny.

Sąd nadto uznał, że potrzeby odnoszące się do odniesienia względem sprawcy efektu wychowawczego i prewencyjnego są przeciętne, podobnie oceniono także kwestię budowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W świetle powyższego, biorąc pod rozwagę także okoliczności obciążające, to jest uprzednią obfitą karalność oskarżonego, oraz łagodzące, to jest działanie z zamiarem gwałtownym, a nie premedytowanym, zasadne było orzeczenie za przypisany oskarżonemu czyn kary przeciętnie surowej, a więc kary wolnościowej, choć surowszej rodzajowo od kary grzywny. Sąd kierował się w tym względzie w szczególności treścią przepisu art. 58 § 1 k.k., który jako regułę wymiaru kary sytuuje prymat kar wolnościowych w sytuacji, w której określony typ przestępstwa zagrożony jest alternatywnie zarówno karami wolnościowymi, jak i karą pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie nie zachodzi wypadek braku możliwości realizacji celów kary wobec oskarżonego wraz z orzeczeniem kary wolnościowej i określonych środków karnych - oskarżony był co prawda uprzednio karany za przestępstwa podobne, za które wymierzano mu kary wolnościowe, zamieniane następnie na zastępczą karę pozbawienia wolności, niemniej zdaniem Sądu, postawa oskarżonego wskazuje na wyciągnięcie wniosków i odbycie refleksji nad prawidłami bezpieczeństwa w komunikacji lądowej, zaś pojedyncza sytuacja inkryminowania w niniejszym postępowanie nie dowodzi, aby dotychczas zaistniałe procesy penalno-wychowawcze okazały się zupełnie nieskuteczne. Dla tych względów uznano, że wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w najmniejszym choćby wymiarze przekraczałoby granice winy oraz społecznej szkodliwości czynu, a także nie przyczyniałoby się do lepszej realizacji celów kary względem oskarżonego. Orzeczona kara wolnościowa musi być jednak surowa i uwzględniać wszystkie okoliczności sprawy, w tym zwłaszcza uprzednią karalność, a więc wymierzono ją jako karę ograniczenia wolności w najwyższym możliwym wymiarze 2 (dwóch) lat.

Stosownie zaś do treści art. 34 § 1 i 1a k.k. oraz art. 35 § 1 k.k. Sąd orzekł, że kara ta polegać będzie na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, zaś jej wymiar określił w najmniej dolegliwej granicy, jaką jest 30 godzin w stosunku miesięcznym. Rozstrzygnięcie to zapadło z uwagi na fakt, że oskarżony nie ma rodziny ani żadnych bieżących zobowiązań życiowych, a więc może odbywać karę w przeciętnym wymiarze godzinowym w każdym miesiącu.

A. K.

II

I

Wobec skazania oskarżonego za czyn z art. 180a k.k., Sąd obowiązany był stosownie do treści art. 42 § 1a pkt 1 k.k. orzec względem oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, który zgodnie z art. 43 § 1 k.k. mógł obrać wymiar od 1 roku do lat 15. Zdaniem Sądu, dyrektywy wymiaru kary oraz inne okoliczności wskazane w punkcie powyżej przemawiają za uznaniem, że wprowadzenie oskarżonemu do wykonania dwuletniego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych będzie adekwatne i wystarczające dla potrzeb realizacji celów kary, w tym prewencji indywidualnej.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Stosownie do treści art. 627 k.p.k. Sąd obciążył oskarżonego kosztami procesu, w tym kosztami sądowymi, na które składają się: 110 złotych tytułem wydatków postępowania (w tym opłata za wydanie trzech kart karnych oraz po 20 złotych za postępowanie przygotowawcze i postępowanie sądowe tytułem ryczałtu za doręczenia) oraz 300 złotych opłaty (obliczonej na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych).

1.Podpis

Sędzia Angelika Kurkiewicz