Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 473/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku wydany w dniu 04 kwietnia 2022 roku w sprawie o sygn. akt II K 161/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. T.

Pokrzywdzony przed zaistniałym wypadkiem jechał motorem od miejscowości B. w stronę miejscowości Ł..

zeznania świadka P. P.

k-427v

2.1.1.2.

K. T.

Oskarżony spowodował wypadek drogowy w sposób opisany w przypisanym mu czynie w punkcie 1 zaskarżonego wyroku.

opinia ustna biegłego sądowego S. S. (1)

k-428-429v

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

K. T.

Pokrzywdzony przed zaistniałym wypadkiem jechał na motorze od miejscowości Ł. w kierunku miejscowości Ł.

opinia pisemna prywatna i uzupełniająca rzeczoznawcy samochodowego mgr inż. P. D.

k- 228-237, k-374

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

zeznania świadka P. P.

Świadek będąc przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym oraz przed sądem I instancji zeznał, że gdy przebywał na podwórku swojej posesji słyszał przed zaistniałym wypadkiem drogowym jadący motor od miejscowości B. w stronę miejscowości Ł.. Sąd II instancji w oparciu o dodatkowe zeznania świadka złożone na rozprawie apelacyjnej ustalił, że posesja świadka znajduje się bliżej drogi prowadzącej z miejscowości B. do miejscowości Ł., niż drogi prowadzącej z miejscowości Ł. do miejscowości Ł.. Prawidłowe są zatem ustalenia sądu I instancji, że kierujący motorem H. (...) K. K. tuż przed zaistniałym wypadkiem drogowym z jego udziałem jechał z miejscowości B. w kierunku miejscowości Ł..

2.1.1.2

opinia ustna biegłego sądowego S. S. (1)

Opinia ustna wydana przez biegłego sądowego z dziedziny mechaniki i techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków drogowych oraz diagnostyki i szacowania technicznego pojazdów mgr inż. S. S. (1) potwierdza prawidłowość wniosków zawartych w wydanej opinii pisemnej ( i uzupełniającej opinii pisemnej) będącej podstawą ustaleń sądu I instancji co do przebiegu zaistniałego wypadku drogowego. Biegły w wydanej opinii ustnej w sposób przekonujący całkowicie wykluczył, aby pokrzywdzony K. K. tuż przed zaistniałym wypadkiem drogowym jechał motorem z miejscowości Ł., a nie z miejscowości B.. Biegły uzasadnił swoje stanowisko wskazując, że przy prędkości 50 km/h kierujący motorem, gdyby jechał od miejscowości Ł. i chciał wykonać manewr skrętu, to musiałby przechylić ciężarem swojego ciała ( a nie skręcając kierownicą) motor w kierunku skrętu. Gdyby wówczas doszło do wypadku powstałyby zupełnie inne ślady na samochodzie kierowanym przez oskarżonego i w innym miejscu byłyby porozrzucane odłamki z pojazdów zabezpieczone na miejscu zdarzenia. Ponadto motocyklista wsunąłby się motorem pod samochód kierowany przez oskarżonego i nie doszłoby do kontaktu motocykla w pozycji spionizowanej z samochodem, a właśnie w takiej pozycji doszło do wypadku. Biegły sądowy wyjaśnił również, że przedmiot, który zabezpieczono (na wniosek obrońcy oskarżonego) w tej sprawie znajdujący się w kopercie, w aktach sprawy na karcie 29, to jest wkładka zamka od kufra tylnego bagażnika motocyklowego. Przedmiot ten widział już w postępowaniu przygotowawczym i leżał on po wypadku wzdłuż głównej drogi Ł. -B.. Znajdował się on kilkanaście metrów od drogi prowadzącej do miejscowości Ł., stąd zapis w notatce urzędowej znajdującej się na karcie 25 akt. Ponadto biegły sądowy na rozprawie przed sądem II instancji precyzyjnie zaznaczył na sporządzonym przez siebie szkicu (k-426), gdzie ten przedmiot znaleziono. Usytuowanie znalezionej po wypadku wkładki zamka od kufra tylnego bagażnika motocyklowego jest dodatkowym argumentem przemawiającym za prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji dotyczącymi kierunku jazdy od miejscowości B. pokrzywdzonego motorem przed zaistniałym wypadkiem drogowym. Biegły sądowy S. S. (1) odniósł się do pisemnej opinii prywatnej wydanej przez P. D. wskazując, że nie jest ona wydana w oparciu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a są w niej zawarte rozważania teoretyczne i nie zgadza się z treścią tej opinii. Dodatkowo biegły wyjaśnił mechanizm powstania śladów na oponie, feldze i kołpaku na lewym przednim kole w samochodzie kierowanym przez oskarżonego i mogły one pochodzić z oberwanego podnóżka motoru. Niewątpliwie podnóżek motoru spowodował ślad na oponie, a pozostałe ślady mogły także pochodzić od nogi motocyklisty. W chwili wypadku samochód kierowany przez oskarżonego miał skręcone lewe koło przednie, ale nie na swoim pasie, na co wskazuje rzeczowy materiał dowodowy. Do wypadku doszło w miejscu łączenia krawędzi drogi wjazdowej od miejscowości Ł. i krawędzi drogi między miejscowościami Ł. i B. na pasie ruchu motocyklisty. Na pasie właściwym dla kierującego samochodem nie było żadnych śladów pozostałości z pojazdu czyli ten pojazd musiał się znajdować na torze ruchu motocyklisty. Jest rzeczą bezsporną, że obaj uczestnicy wypadku znali tą drogę (wielokrotnie nią jechali). Przyczyną zaistniałego wypadku był brak właściwej obserwacji drogi przez oskarżonego, który na moment przestał ją obserwować i zjechał na lewą stroną samochodu na sąsiedni pas jezdni, którym poruszał się motorem K. K. zajeżdżając mu w ten sposób drogę.

Opinia ustna wydana przez biegłego sądowego S. S. (1) uzupełnia opinię pisemną wydaną przez tego samego biegłego w tej sprawie i w ocenie sądu okręgowego jako całość z wydaną opinią pisemną (także opinią pisemną uzupełniającą) nie budzi wątpliwości. Sąd okręgowy nie uwzględnił wniosku obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii pisemnej innego biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych z uwagi na brak przesłanek z art. 201 kpk do uwzględnienia takiego wniosku.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1

opinia pisemna prywatna i uzupełniająca rzeczoznawcy samochodowego mgr inż. P. D.

Opinia pisemna prywatna i opinia uzupełniająca wydana przez rzeczoznawcę samochodowego P. D. nie są dowodem w tej sprawie, gdyż nie został dopuszczony taki dowód przez organ procesowy, ale ich treść została ujawniona na rozprawie apelacyjnej i powołany w tej sprawie biegły sądowy S. S. (1) odniósł się do tych opinii. Sąd okręgowy podziela stanowisko biegłego sądowego, że sporządzona opinia pisemna i opinia uzupełniająca przez P. D. nie zostały oparte na zebranym w sprawie materiale dowodowym i zawierają rozważania teoretyczne. Przede wszystkim biegły sądowy S. S. (1) w wydanej opinii ustnej w sposób jednoznaczny wykluczył, aby pokrzywdzony K. K. jechał motorem przed zaistniałym wypadkiem drogowym od miejscowości Ł. w kierunku miejscowości Ł. i podał argumenty przemawiające za takim stanowiskiem. Ponadto precyzyjnie wyjaśnił mechanizm powstania śladów na oponie, feldze i kołpaku koła lewego przedniego w samochodzie kierowanym przez oskarżonego oraz w oparciu o zgromadzony rzeczowy materiał dowodowy określił miejsce zaistnienia wypadku i usytuowanie samochodu kierowanego przez oskarżonego. Opinia prywatna sporządzona przez rzeczoznawcę P. D. może być ,,sygnałem" dla sądu II instancji przemawiającym za dopuszczeniem kolejnego dowodu z nowej opinii pisemnej wydanej przez innego biegłego sądowego ( lub instytutu) na okoliczność rekonstrukcji zaistniałego wypadku drogowego w sytuacji, gdyby opinia wydana przez S. S. (1) budziła uzasadnione wątpliwości. Zdaniem Sądu okręgowego opinia pisemna poparta opinią ustną wydaną przez biegłego sądowego S. S. (2) jest rzetelna, pełna, nie zawiera wewnętrznych sprzeczności i jednoznacznie wyklucza wersję przebiegu zaistniałego wypadku drogowego przyjęta w opinii pisemnej (prywatnej) P. D.. Nie zachodziły zatem w przedmiotowej sprawie w oparciu o treść opinii pisemnej prywatnej P. D. przesłanki do podważenia treści opinii wydanej przez biegłego sądowego S. S. (1).

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut pierwszy (1) apelacji obrońcy oskarżonego K. T. dotyczył obrazy przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegającą na nieprawidłowym ustaleniu w oparciu o dowód z opinii biegłego w dziedzinie techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych S. S. (1), że oskarżony K. T. niewłaściwie obserwował przedpole pola jazdy, niewłaściwie ocenił sytuację na drodze i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu z naprzeciwka od strony m. B., kierującemu motocyklem marki H. (...) o nr rej. (...) K. K., podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie pozwalał na dokonanie takich ustaleń, a prawidłowa, zgodna z zasadami logicznego myślenia, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocena wskazanej opinii, w szczególności sformułowania negatywnych wniosków dotyczących techniki i taktyki jazdy oskarżonego nie pozwalała na uznanie jej za jasną i pełną, a nadto pozostaje sprzeczna z opinią prywatną biegłego P. D., który w oparciu o analizę zgormadzonego materiału dowodowego stwierdził, że współrzędne miejsca zderzenia wskazują, że do zderzenia doszło w okolicach osi jezdni, prawdopodobnie na pasie ruchu właściwym dla ruch u pojazdu R. , przy czym miejsce zderzenia pojazdów pozwala wnioskować, że zasadniczą przyczyną wystąpienia zdarzenia było nieprawidłowe zachowania motocyklisty - K. K.,

2.art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., polegającą na przyjęciu, że wyjaśnienia oskarżonego nieprzyznającego się do zarzucanego czynu nie zasługują na wiarę, sąd I instancji nie wskazuje, w których miejscach oskarżonego są sprzeczne i niekonsekwentne, w szczególności że wyjaśnienia K. T. w najistotniejszych kwestiach samego zdarzenia - m.in. usytuowania pojazdów, braku rozpoczęcia przez niego manewru skrętu w lewo, jak również dostrzeżenia przez niego światła motocykla z lewej strony pojazdu - nie uległy zmianie i zostały podtrzymane, co nie uzasadnia odmowy obdarzenia walorem wiarygodności wyjaśnień K. T. przez sąd I instancji,

3. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegającą na zaniechaniu oceny dowodowej opinii prywatnej z dnia 21 marca 2022 roku, sporządzonej przez P. D., będącego biegłym wpisanym na listę biegłych Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z zakresu m.in. ruchu drogowego, rekonstrukcji kolizji i wypadków drogowych, pomimo że wnioski opinii prywatnej zaliczonej w poczet materiału dowodowego miały fundamentalne znaczenie dla dokonania ustaleń faktycznych w sprawie, co skutkowało nieuwzględnieniem okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego,

4. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., poprzez zaniechanie weryfikacji przez Sąd I instancji wyjaśnień oskarżonego w zakresie poruszania się motocyklisty z drogi poprzecznej prowadzącej do m. Ł., pomimo że droga i kierunek poruszania się uczestników zdarzenia miały fundamentalne znaczenie dla odtworzenia przebiegu wypadku drogowego,

5. art. 201 k.p.k. w zw. z art. 393 § 3 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. , poprzez bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych o przesłuchanie w charakterze świadka P. D., jak również powołaniu nowego biegłego celem sporządzenia opinii procesowej w niniejszej sprawie, pomimo że opinia procesowa biegłego S. S. (1) była niepełna i niejasna, a w szczególności:

a) nie wyjaśniła, na jakiej podstawie i w oparciu o jaki dowód biegły poczynił założenie, że K. T. rozpoczął manewr skrętu w lewo przy jednoczesnym stwierdzeniu, iż „usytuowanie kół nie ma kluczowego znaczenia ponieważ usytuowanie kół można zmienić", w sytuacji gdy dowód w postaci opinii prywatnej P. D. zawierał specjalistyczny wywód potwierdzający, że o kreślenie usytuowania kół pozwalało na ustalenie położenia pojazdów względem siebie w trakcie wypadku,

b) nie uwzględniła wyjaśnień oskarżonego, który widział światła motocykla z lewej strony pojazdu marki R., co wskazywało jednocześnie na wysokie prawdopodobieństwo poruszania się motocyklisty z drogi podporządkowanej (prowadzącej do m. Ł.) w kierunku Ł. i wymagało rekonstrukcji alternatywnego przebiegu wydarzenia i weryfikacji takiej możliwości poruszania się uczestników wypadku, w szczególności że:

i. biegły wskazał relatywnie niską prędkość kolizyjną motocykla, oscylującą w granicach 50 km/h, co rodzi przypuszczenie, że motocyklista zwolnił, zbliżając się do skrzyżowania,

ii. biegły sam zwrócił uwagę na aspekt braku dostrzeżenia przez oskarżonego nadjeżdżającego z naprzeciwka motocyklisty, stwierdzając „K. T. nie wyjaśnia jednak w jaki sposób obserwował swoje przedpole jazdy nie widząc motocyklisty, który powinien być dla niego widoczny już od ponad 10 sekund nadjeżdżającego z kierunku przeciwnego" (k. 151), w sytuacji gdy K. T. wyjaśnił przeto, że zobaczył światła z lewej strony, przez co nie miałby możliwości zaobserwowania motocyklisty wyjeżdżającego z drogi poprzecznej obserwując na przeciwległy pas ruchu,

iii. usytuowanie elementów pojazdu, „Na miejscu zdarzenia uwidoczniono, że pole rozrzutu odłamków - ślad nr 8 znajduje się w obrębie lewej krawędzi jezdni drogi relacji Ł. - B., a w wię kszości na drodze w kierunku m. Ł. w obrębie skrzyżowania tych dróg" (k. 169), wskazuje na prawdopodobieństwo, że mo tocyklista nie poruszał się drogą w relacji B.-Ł.,

c) nie wskazała, czy jest możliwe określenie prędkości motocykla przed zderzeniem, albowiem wartość 51 km/h biegły określił jako minimalną i kolizyjną, nie wyjaśniając przy tym, czy istnieją środki techniczne/dowodowe do ustalenia prędkości motocykla przed uderzeniem w pojazd marki R., zwłaszcza że poruszanie się motocyklisty poza terenem zabudowanym z prędkością znacznie poniżej dozwolonej prędkości administracyjnej - biorąc pod uwagę także okoliczności wynikające z wnioskowanych dowodów z zeznań świadków - jawi się jako wysoce nieprawdopodobne, co w konsekwencji miało wpływ na ustalenie alternatywnego przebiegu zdarzenia i określenie sprawcy wypadku drogowego, rzutując tym samym na rozstrzygnięcie wydane wobec K. T.,

6. art. 201 k.p.k. w zw. z art. 393 § 3 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k., poprzez bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych o przesłuchanie w charakterze świadka P. D., jak również powołaniu nowego biegłego celem sporządzenia opinii procesowej w niniejszej sprawie, pomimo wewnętrznej sprzeczności opinii biegłego S. S. (1), który w pkt 2 wniosków opinii stwierdził:

• „Kierujący samochodem R. (...) K. T. wykonując manewr zmiany kierunku jazdy tj. skrętu w lewo nie ustąpił pierwszeństwa motocykliście kierujqcemu motocyklem H. o nr rej. (...) K. K. poprzez wjazd na jego pas ruchu" (k. 118), co oznacza, że wjazd na przeciwległy pas ruchu miał zdaniem biegłego nastąpić w wyniku wykonanego przez oskarżonego manewru skrętu w lewo, które to stwierdzenie stoi w sprzeczności do wskazania zawartego w opinii,

• „niewielka szerokość drogi relacji Ł. B. (4,6 m) powodowała, że pojazd R. nawet poruszając się przy prawej krawędzi jezdni swoim obszarem przekraczał oś jezdni" (k. 115), jako że infrastruktura drogi w istocie wymuszała przekraczanie osi jezdni przy prawidłowym poruszaniu oskarżonego pojazdem marki R. z uwagi szerokość pojazdu, przy czym sprzeczność ta jest w istocie pokłosiem zaniechania przeprowadzenia eksperymentu procesowego na miejscu zdarzenia i przeprowadzeniem go w miejscu zamieszkania oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zawarty w punkcie pierwszym apelacji obrońcy oskarżonego K. T. nie zasługiwał na uwzględnienie.

Aby skutecznie podnosić zarzut naruszenia wynikającej z art. 7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów należy wykazać, że ustalenia sądu meriti oraz ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie istotnego materiału dowodowego z punktu widzenia postawionego oskarżonemu zarzutu nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), a nadto nie była wynikiem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) oraz uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1pkt1 kpk) - zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., OSNKW 1991 r., nr 7-9, poz. 41 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., Prok i Pr. 1999 r., nr 2 poz.6). W ocenie sądu okręgowego zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd I instancji z dowodów ujawnionych w toku przewodu sądowego, odpowiada zasadom logicznego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. Fakt ten nie pozwala na przyjęcie, iż w niniejszej sprawie sąd rejonowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku w stosunku do czynu przypisanego oskarżonemu. Sąd II instancji na rozprawie w dniu 8 listopada 2022 roku ujawnił w trybie art. 393 §3 kpk w zw. z art. 394§2 kpk opinię pisemną prywatną i uzupełniającą opinię pisemną rzeczoznawcy samochodowego P. D. i dopuścił dowód z ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego z dziedziny mechaniki i techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków drogowych oraz diagnostyki i szacowania technicznego pojazdów mgr inż. S. S. (1). Biegły sądowy odniósł się do opinii pisemnej prywatnej wydanej przez rzeczoznawcę samochodowego P. D. wskazując, że nie jest ona wydana w oparciu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a są w niej zawarte rozważania teoretyczne i nie zgadza się z treścią tej opinii. Przede wszystkim w sposób rzeczowy, poparty zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym jednoznacznie wykluczył, aby pokrzywdzony K. K. przed zaistniałym wypadkiem drogowym jechał z kierunku od miejscowości Ł. w kierunku miejscowości Ł.. Biegły S. S. (1) uzasadnił swoje stanowisko wskazując, że przy prędkości 51 km/h (prędkość kolizyjna) kierujący motorem, gdyby jechał od miejscowości Ł. i chciał wykonać manewr skrętu, to musiałby przechylić ciężarem swojego ciała a nie skręcać kierownicą) motor w kierunku jazdy. Gdyby wówczas doszło do wypadku powstałyby zupełnie inne ślady na samochodzie kierowanym przez oskarżonego i w innym miejscu byłyby porozrzucane odłamki z pojazdów zabezpieczone na miejscu zdarzenia. Ponadto motocyklista wsunąłby się motorem pod samochód kierowany przez oskarżonego i nie doszłoby do kontaktu motocykla w pozycji spionizowanej z samochodem, a właśnie w takiej pozycji doszło do wypadku. Biegły sądowy wyjaśnił również, że przedmiot, który zabezpieczono (na wniosek obrońcy oskarżonego) w tej sprawie znajdujący się w kopercie, w aktach sprawy na karcie 29, to jest wkładka zamka od kufra tylnego bagażnika motocyklowego. Przedmiot ten widział już w postępowaniu przygotowawczym i leżał on po wypadku wzdłuż głównej drogi Ł. -B.. Znajdował się on kilkanaście metrów od drogi prowadzącej do miejscowości Ł., stąd taki ( nieprecyzyjny) zapis w notatce urzędowej znajdującej się na karcie 25 akt. Ponadto biegły sądowy na rozprawie przed sądem II instancji precyzyjnie zaznaczył na sporządzonym przez siebie szkicu (k-426), gdzie ten przedmiot znaleziono. Usytuowanie znalezionej po wypadku wkładki zamka od kufra tylnego bagażnika motocyklowego jest dodatkowym argumentem przemawiającym za prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji dotyczącymi kierunku jazdy od miejscowości B. pokrzywdzonego motorem przed zaistniałym wypadkiem drogowym. Biegły sądowy S. S. (1) wydaną opinię pisemną (uzupełniającą pisemną) i ustną oparł także na wynikach eksperymentu procesowego, który przeprowadził w postępowaniu przygotowawczym zestawiając względem siebie w różnych pozycjach pojazdy biorące udział w przedmiotowym wypadku drogowym. Uszkodzenia stwierdzone na obu pojazdach potwierdziły, że do ich kontaktu doszło na kierunku stycznym zderzenia, czyli wzdłuż osi podłużnych pojazdów. Zestawienie samochodu i motocykla podczas eksperymentu procesowego potwierdziło, że w chwili kontaktu motocykl był w pozycji spionizowanej wraz z motocyklistą. Zabezpieczone ślady na błotniku przednim lewym samochodu kierowanego przez oskarżonego potwierdziły, że doszło do kontaktu z kierownicą motoru z lewej strony i ochroną dłoni, z kufrem bocznym lewym, który uderzył w zderzak z lewej strony pojazdu dostawczego, a bark motocyklisty otarł się o część błotnika przedniego lewego. Te ślady kończą się tylko na błotniku , bo pojazd oskarżonego był ustawiony skośnie do ruchu motocyklisty. Gdyby osie były ustawione równolegle, to doszłoby do przetarcia samochodu oskarżonego na całej długości, a tego nie stwierdzono. Biegły także w oparciu o rzeczowy materiał dowodowy podniósł, że do wypadku doszło w miejscu łączenia krawędzi drogi wyjazdowej od miejscowości Ł. i krawędzi drogi między miejscowościami Ł. i B. na pasie ruchu motocyklisty. Na pasie właściwym dla kierującego samochodem oskarżonego nie było żadnych śladów pozostałości z pojazdu, czyli pojazd ten musiał się znajdować na torze ruchu motocyklisty. S. S. (1) odniósł się także do stwierdzonego śladu na feldze lewego przedniego koła samochodu oskarżonego. Wskazał, że stwierdzone ślady na oponie, feldze i kołpaku na lewym przednim kole w samochodzie kierowanym przez oskarżonego mogły pochodzić z oberwanego podnóżka motoru. Niewątpliwie podnóżek motoru spowodował ślad na oponie. Wówczas oskarżony mógł wyprostować odruchowo koło samochodu i powstały pozostałe ślady, które mogły także pochodzić od nogi motocyklisty. Prędkość kolizyjną motoru biegły ustalił na podstawie ujawnionych śladów przemieszczania się motocykla (nie ujawniono śladów hamowania) po zderzeniu z samochodem kierowanym przez oskarżonego. Określona prędkość kolizyjna 51km/h, z którą poruszał się motocyklista wynikała z prędkości motoru w ruchu pozderzeniowym oraz deformacji równoważnej stracie prędkości motocykla H. i samochodu R.. Biegły także podniósł, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził, aby pokrzywdzony K. K. przed wypadkiem poruszał się motorem z prędkością ponad 100 km/h oraz aby w trakcie ruchu pozderzeniowego uderzył w drzewo (k-166). Wbrew stanowisku zawartemu w apelacji obrońcy oskarżonego biegły sądowy S. S. (2) na rozprawie przed sądem I instancji w dniu 4 kwietnia 2022 roku w wydanej opinii ustnej stwierdził, że ,,przy zachowaniu swoich pasów ruchu istniała możliwość wyminięcia się pojazdów, szerokość jezdni wynosiła 4,6 metra . Szerokość auta z lusterkami wynosiła zależnie od ich rodzaju 2,2 do 2,4 metra. Szerokość motocykla jest znacznie mniejsza" (k-248). Okoliczności zaistniałego zdarzenia wskazują, że oskarżony tuż przed wypadkiem niewłaściwie obserwował przedpole jazdy. Potwierdzają te ustalenia sądu I instancji wyjaśnienia oskarżonego, który zapamiętał jedynie światło z jego lewej strony, czyli od strony drogi prowadzącej do miejscowości Ł.. Skoro pokrzywdzony jechał od strony miejscowości B. i znajdował się przed zaistniałym zdarzeniem na wprost samochodu kierowanego przez oskarżonego to oznacza, że K. T. na moment przestał obserwować drogę i światło zobaczył praktycznie w chwili uderzenia w samochód znajdujący się lewym kołem w pozycji skrętu na pasie ruchu włąściwym dla motocyklisty. Gdyby oskarżony właściwie obserwował przedpole jazdy to musiałby widzieć motocyklistę nadjeżdżającego oświetlonym motorem z przeciwnego kierunku jazdy - na wprost jego samochodu. Biegły określił prędkość kolizyjną motoru kierowanego przez pokrzywdzonego na co najmniej 51 km/h . Wyliczenie tej prędkości jest oparte na rzeczowym materiale dowodowym. Brak jest dowodów na przyjęcie, że pokrzywdzony poruszał się z prędkością znacznie większą. Sąd okręgowy oddalił wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego K. T. zawarty we wniesionej apelacji o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków M. D. i N. B. na okoliczność dotychczasowego sposobu jazdy motorem przez K. K. ( stylu jazdy i prędkości), gdyż tego rodzaju dowód nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ wcześniejszy styl jazdy pokrzywdzonego motorem nie uzasadnia przyjęcia (wbrew ustaleniom dokonanym przez biegłego sądowego w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy), że ta prędkość była większa niż 51 km/h. Opinia pisemna ( także uzupełniająca pisemna k- 161-173) poparta opinią ustną wydaną przez biegłego sądowego S. S. (1) w ocenie sądu okręgowego jest kompletna i nie budzi w swej treści wątpliwości. Sąd okręgowy oddalił wniosek zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii pisemnej wydanej przez innego biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych, gdyż nie zaistniały przesłanki z art. 201 kpk uzasadniające uwzględnienie tego wniosku. Także zasadnie sąd I instancji oddalił analogiczny wniosek obrońcy oskarżonego. Nie jest zasadny zarzut obrońcy oskarżonego, iż sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wydanego wyroku oddalając wniosek o przesłuchanie P. D. w charakterze świadka w tej sprawie. Przede wszystkim P. D. nie był naocznym świadkiem tego zdarzenia i nie został także powołany przez organ procesowy jako biegły sądowy do wydania opinii pisemnej w przedmiotowej sprawie. Sporządzona przez niego opinia pisemna prywatna w ocenie sądu okręgowego nie uzasadniała dopuszczenia dowodu z opinii pisemnej innego biegłego sądowego na okoliczność przebiegu zaistniałego wypadku drogowego. Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego wykluczając wersję przez niego podaną, że przed zaistniałym wypadkiem drogowym K. K. jechał motorem od miejscowości Ł. w stronę miejscowości Ł., co wynika także z przeprowadzonych dowodów przez sąd II instancji omówionych w części 2.1.1.1. i 2.1.1.2. uzasadnienia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego K. T. od dokonania zarzuconego mu czynu lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut zawarty w punkcie pierwszym apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego K. T. nie zasługiwał na uwzględnienie, to brak było postawa prawnych do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez apelującego. Brak było także podstaw do uchylenia z urzędu zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

3.2.

Zarzut drugi (2) apelacji obrońcy oskarżonego K. T. dotyczył

11. rażącej niewspółmierność kary i środka karnego orzeczonych wobec K. T., jawiącą się w orzeczeniu wobec K. T. nadmiernie surowej, bezwzględnej kary dwóch lat pozbawienia wolności i zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres pięciu lat, w sytuacji gdy:

a) K. T. jest osobą niekaraną i nigdy nie wszedł w konflikt z prawem,

b) spowodowanie wypadku nastąpiło wskutek nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym przez K. T., co przeczy przyjęciu jego wysokiego stopnia winy,

c) nie wystąpiły okoliczności związane ze zdarzeniem dodatkowo obciążające oskarżonego, np. prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, ucieczka z miejsca zdarzenia, przy czym K. T. podjął natychmiastowe czynności w celu udzielenia pomocy pokrzywdzonemu w wypadku drogowym,

d) K. T. prowadzi działalność gospodarczą, z której wraz z A. K. utrzymuje małoletnie dzieci, toteż wyeliminowanie go z życia rodzinnego i zawodowego podczas wykonywania kary dwóch lat pozbawienia wolności spowoduje znaczne pogorszenie warunków bytowych rodziny oskarżonego i relacji oskarżonego z rodziną, uniemożliwiających jej prawidłowe funkcjonowanie, co stanowi skutki rażąco niewspółmierne do wagi czynu zarzucanego K. T. o charakterze nieumyślnym,

e) w toku postępowania przygotowawczego prokurator, a po wniesieniu aktu oskarżenia sąd I instancji nie zdecydowali o zatrzymaniu oskarżonemu prawa jazdy, toteż na żadnym etapie procedowania sprawy organy procesowe nie dostrzegły zagrożenia w ruchu lądowym ze strony K. T., co budzi zdumienie w kontekście orzeczenia aż pięcioletniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych,

f) orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych - w szczególności zastosowanie przez sąd I instancji po ogłoszeniu wyroku środka zapobiegawczego w postaci powstrzymania się oskarżonego od prowadzenia pojazdów mechanicznych - uniemożliwia K. T. wykonywanie działalności gospodarczej, polegającej na hodowli i handlu owocami i warzywami, co przekłada się na znaczne ograniczenie jego możliwości zarobkowych, nieuzasadnione okolicznościami sprawy, a w konsekwencji determinuje wniosek, iż kara pozbawienia wolności powinna być orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres pięciu lat winien zostać uchylony.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zawarty w punkcie drugim apelacji obrońcy oskarżonego K. T. jest częściowo zasadny. Sąd okręgowy podziela stanowisko zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, że zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen zasługuje na uwzględnienie wówczas gdy pomiędzy karą orzeczoną przez Sąd I instancji a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary, istnieje wyraźna, istotna, „bijąca wręcz po oczach” różnica. Oznacza to, że zarzut określony w art. 438 pkt 4 KPK zasługuje na uwzględnienie wówczas gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to wskazana wyżej, wyraźna, istotna różnica pomiędzy karą orzeczoną a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej, a drugi to stwierdzenie naruszenia przez sąd meriti dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 KK, co może nastąpić poprzez pominięcie określonych okoliczności o charakterze obciążającym lub łagodzącym lub też nie nadanie tym okolicznościom właściwego znaczenia przy określaniu rodzaju i wymiaru kary wobec osoby oskarżonej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 21.09.2021 r., II AKa 252/20). Zdaniem sądu okręgowego w tym składzie w realiach przedmiotowej sprawy sąd I instancji przy wymiarze kary oskarżonemu nie uwzględnił wszystkich okoliczności łagodzących przemawiających za wymierzeniem niższej kary pozbawienia wolności oskarżonemu i niższym wymiarem środka karnego. Sąd I instancji za okoliczności łagodzące uznał dotychczasową niekaralność oskarżonego i dobrą opinię z miejsca zamieszkania. Podnieść należy, że oskarżony spowodował przestępstwo nieumyślne i nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, nie był dotychczas karany sądownie, prowadzi ustabilizowany tryb życia, w dniu zdarzenia był trzeźwy, po zaistniałym wypadku drogowym starał się udzielić pierwszej pomocy pokrzywdzonemu i powiadomił o zaistniałym zdarzeniu pogotowie ratunkowe. Skutek spowodowanego przez oskarżonego wypadku w postaci śmierci motocyklisty przesądza o zasadności wymiaru kary powyżej 1 roku pozbawienia wolności, a zatem bez możliwości warunkowego zawieszenia jej wykonania. Okoliczności łagodzące w ramach dyrektyw wymiaru kary wynikających z treści art. 53 kk uzasadniają obniżenie orzeczonej kary do wysokości 1 roku i 6 miesięcy. Sąd okręgowy obniżył także oskarżonemu orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych (precyzując, że dotyczy on strefy ruchu lądowego) do wysokości 3 lat. Oskarżony dopuścił się przestępstwa nieumyślnego, naruszając nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Podnieść należy, że po zaistniałym wypadku drogowym zachował się prawidłowo jako kierowca, gdyż przede wszystkim wezwał pomoc i pozostał na miejscu zdarzenia do przyjazdu funkcjonariuszy Policji. Przed zaistniałym wypadkiem prowadził działalność gospodarczą do prowadzenia, której samochód jest mu niezbędny. Orzekanie zatem środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w wymiarze 5 lat jest niewspółmiernie surowe w realiach przedmiotowej sprawy. Nie bez znaczenia jest także fakt, że czas trwania środka karnego nie biegnie w okresie odbywania kary pozbawienia wolności przez oskarżonego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat oraz uchylenie orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro częściowo zasadny okazał się zarzut zawarty w punkcie drugim apelacji obrońcy oskarżonego, to sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i obniżył oskarżonemu orzeczoną karę 2 lat pozbawienia wolności do wysokości 1 roku i 6 miesięcy oraz obniżył orzeczony środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych z 5 lat do wysokości 3 lat, precyzując, że dotyczy on strefy ruchu lądowego.

3.3.

Zarzut pierwszy (1) apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego E. K. dotyczył obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez błędne z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę dowodów w postaci wykazu połączeń /k. 183-184/, informacji o zgłoszeniu /k. 188-191; 202-205/, protokołu oględzin /k. 200-201/ i wyjaśnień oskarżonego K. T. złożonych na rozprawie polegające na wyrażenie nietrafnego poglądu, że: „Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył natomiast podstaw do przyjęcia, że oskarżony umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, co należało by wiązać z tą okolicznością, że podczas zdarzenia prowadził rozmowę przez telefon komórkowy. Nie da się bowiem dokładnie ustalić czasu, w jakim nastąpiło przedmiotowe zdarzenie, tym bardziej, że twierdzenia dotyczące upływu czasu mają charakter wyłącznie oceny”, w sytuacji, gdy:

a/ z dokumentów w postaci wykazu połączeń /k. 183-184/, informacji o zgłoszeniu /k. 188-191; 202-205/, protokołu oględzin /k. 200-201/ wynika jednoznacznie, że K. T. w dniu zdarzenia o godzinie 22:35:10 prowadził przez 56 sekund rozmowę z użytkownikiem numeru (...), zaś 39 sekund po tym telefonie wykonał połączenie alarmowe, gdzie zgłosił zaistnienie przedmiotowego zdarzenia,

b/ z wyjaśnień K. T. złożonych na rozprawie głównej wynika, że oskarżony w czasie krótszym niż 39 sekund nie mógł wykonać opisywanych przez siebie czynności tj. zatrzymać pojazd, wysiąść z niego, zlokalizować leżący motocykl, przebyć 10 metrów, nie odnaleźć pokrzywdzonego, wrócić do samochodu, odpalić go, przestawić tak by odnaleźć pokrzywdzonego, wysiąść samochodu, podbiec do motocyklisty, którego wcześniej nie widział, sprawdzić jego stan, a następnie wykonać połączenie alarmowe.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pierwszy (1) zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej nie zasługiwał na uwzględnienie. Aby skutecznie podnosić zarzut naruszenia wynikającej z art. 7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów należy wykazać, że ustalenia sądu meriti oraz ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie istotnego materiału dowodowego z punktu widzenia postawionego oskarżonemu zarzutu nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), a nadto nie była wynikiem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) oraz uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1pkt1 kpk) - zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., OSNKW 1991 r., nr 7-9, poz. 41 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., Prok i Pr. 1999 r., nr 2 poz.6). Z analizy wykazu połączeń telefonicznych z numerem telefonu K. T. w dniu 6 sierpnia 2021 roku wynika, że o godzinie 22:23:11 oskarżony połączył się z numerem (...) i prowadził rozmowę przez 291 sekund ( 4,85 minuty). Nie można wykluczyć że po tej rozmowie ( lub jeszcze wcześniej) nastąpił wypadek drogowy i dopiero zadzwoniła siostra oskarżonego do niego o godzinie 22:35:10. Czas tej rozmowy ( 56 sekund) wskazuje, że na pewno nie rozmawiali o sprawach rodzinnych lub związanych z prowadzeniem firmy oskarżonego (rozmowa byłaby dłuższa). Przez ten czas mógł oskarżony tylko przekazać informację o zaistniałym zdarzeniu ( był na pewno bardzo zdenerwowany) i uzyskać informację od siostry, że ma natychmiast wezwać pogotowie, co uczynił . Jest rzeczą oczywistą, że jeżeli siostra oskarżonego została przez niego poinformowana o zaistniałym zdarzeniu to logiczne jest, iż próbowała się (mimo późnej pory) dowiedzieć co dokładnie się stało. Wnikliwa analiza wykazu połączeń telefonicznych potwierdza, iż taka sytuacja miała miejsce, gdyż o godzinie 22:48:06 wykonała połączenie telefoniczne do brata, ale nie odebrał telefonu ( k-184- próba połączenia). Natomiast o godzinie 22: 48:59 oskarżony skontaktował się z siostrą telefonicznie i rozmawiał z nią przez 32 sekundy. Prawidłowe są ustalenia sądu I instancji, wbrew stanowisku pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, iż nie można z całą pewnością ustalić precyzyjnie czasu , w którym nastąpił wypadek drogowy. Nie można zatem przyjąć, że w tym czasie oskarżony rozmawiał przez telefon i ta czynność była przyczyną zaistniałego wypadku drogowego. Podnieść należy, że nawet podczas rozmowy telefonicznej , gdyby oskarżony obserwował przedpole jazdy musiałby widzieć nadjeżdżającego oświetlonym motorem od miejscowości B. K. K.. Okoliczności zaistniałego zdarzenia wskazują, że oskarżony przed zaistniałym wypadkiem drogowym nie obserwował drogi znajdującej się na wprost jego pojazdu. Rację ma pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, że czynności opisane w wyjaśnieniach oskarżonego , które miał wykonać po zaistniałym wypadku drogowym nie mogły być wykonane w przeciągu 39 sekund. Nie zmienia to jednak prawidłowych ustaleń dokonanych przez sąd I instancji i oceny wyjaśnień oskarżonego, którym sąd I instancji w części dotyczącej przebiegu zaistniałego zdarzenia nie dał wiary.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie, że oskarżony umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym korzystając w czasie jazdy z telefonu komórkowego i prowadząc w czasie jazdy rozmowę wbrew zakazowi określonemu w art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i przez to niewłaściwie obserwował przedpole jazdy, niewłaściwie ocenił sytuację na drodze i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu z naprzeciwka kierującemu motocyklem K. K., w wyniku, czego doszło do zdarzenia pojazdów, w następstwie, którego pokrzywdzony K. K. doznał obrażeń ciała, które spowodowały jego śmierć.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut zawarty w punkcie pierwszym apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego E. K. nie zasługiwał na uwzględnienie, to brak było postawa prawnych do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez apelującego.

3.4.

Zarzut drugi apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego E. K. dotyczył błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał bezpośredni wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegający na ustaleniu przez Sąd I instancji, że oskarżony: „(...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym”, w sytuacji, gdy prawidłowa ocena dowodów w postaci wykazu połączeń /k, 183-184/, informacji o zgłoszeniu /k. 188-191; 202-205/, protokołu oględzin /k. 200-201/ i wyjaśnień oskarżonego K. T. złożonych na rozprawie powinna prowadzić do prawidłowego ustalenia, że oskarżony umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym korzystając w czasie jazdy z telefonu komórkowego i prowadząc w czasie jazdy rozmowę wbrew zakazowi określonemu w art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i przez to niewłaściwie obserwował przedpole jazdy, niewłaściwie ocenił sytuację na drodze i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu z naprzeciwka kierującemu motocyklem K. K., w wyniku, czego doszło do zdarzenia pojazdów, w następstwie, którego pokrzywdzony K. K. doznał obrażeń ciała, które spowodowały jego śmierć, co spowodowało orzeczenie wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernie łagodnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut drugi (2) zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej nie zasługiwał na uwzględnienie. Aktualne są rozważania sadu okręgowego zawarte w punkcie 3.3 uzasadnienia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie, że oskarżony umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym korzystając w czasie jazdy z telefonu komórkowego i prowadząc w czasie jazdy rozmowę wbrew zakazowi określonemu w art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i przez to niewłaściwie obserwował przedpole jazdy, niewłaściwie ocenił sytuację na drodze i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu z naprzeciwka kierującemu motocyklem K. K., w wyniku, czego doszło do zdarzenia pojazdów, w następstwie, którego pokrzywdzony K. K. doznał obrażeń ciała, które spowodowały jego śmierć.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut zawarty w punkcie drugim apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego E. K. nie zasługiwał na uwzględnienie, to brak było postawa prawnych do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez apelującego.

3.5.

Zarzut trzeci (3) zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego dotyczył wskazaną w art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary 2 lat pozbawienia wolności przy wymiarze, której Sąd I instancji dostrzegł występujące w sprawie okoliczności obciążające takie jak: bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu przejawiający się w rażącym naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym i spowodowaniu wypadku śmiertelnego, niezachowaniu ostrożności pomimo, że sytuacja drogowa była oskarżonemu doskonale znana, nagminność tego typu przestępstw, wysoki stopień winy, a przede wszystkim fakt braku choćby odrobiny empatii, o czym świadczy zachowanie się oskarżonego podczas eksperymentu procesowego, ale okolicznością tym nie nadał właściwego znaczenia, pomijając fakt przestawienia przez oskarżonego pojazdu wbrew ciążącego na nim obowiązkowi i oceniając rozmiar krzywdy nie uwzględniając w wystarczającym stopniu subiektywnych doznań pokrzywdzonej, jak również tego, jaki wpływ na stan psychiczny pokrzywdzonej wywołało znalezienie się w sytuacji ofiary przestępstwa i ewidentnie naganne zachowanie się oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonej, co doprowadziło do orzeczenia rażąco niewspółmiernie łagodnej kary pozbawienia wolności, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut trzeci (3) zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego E. K. nie jest zasadny. Sąd okręgowy podziela stanowisko zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, że zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen zasługuje na uwzględnienie wówczas gdy pomiędzy karą orzeczoną przez Sąd I instancji a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary, istnieje wyraźna, istotna, „bijąca wręcz po oczach” różnica. Oznacza to, że zarzut określony w art. 438 pkt 4 KPK zasługuje na uwzględnienie wówczas gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to wskazana wyżej, wyraźna, istotna różnica pomiędzy karą orzeczoną a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej, a drugi to stwierdzenie naruszenia przez sąd meriti dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 KK, co może nastąpić poprzez pominięcie określonych okoliczności o charakterze obciążającym lub łagodzącym lub też nie nadanie tym okolicznościom właściwego znaczenia przy określaniu rodzaju i wymiaru kary wobec osoby oskarżonemu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 21.09.2021 r., II AKa 252/20). W realiach przedmiotowej sprawy sąd I instancji prawidłowo ocenił okoliczności obciążające oskarżonego uznając, że za przypisany mu czyn należy wymierzyć karę pozbawienia wolności powyżej 1 roku, a więc bez możliwości warunkowego zawieszenia jej wykonania. Natomiast zdaniem sądu okręgowego okoliczności łagodzące występujące w tej sprawie przemawiały w za wymierzeniem oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy. Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.2 uzasadnienia. Sad okręgowy jednocześnie zauważa, że z punktu widzenia oskarżycielki posiłkowej E. K. - matki K. K. żadna kara orzeczona w stosunku do oskarżonego nie jest w stanie w jakikolwiek sposób zrekompensować straty, którą poniosła. Nie można natomiast zgodzić się ze stanowiskiem obrońcy oskarżonego, że za podwyższeniem orzeczonej przez sąd I instancji kary w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności przemawiały między innymi takie okoliczności jak składanie przez oskarżonego różnych wyjaśnień i zmierzających do przerzucenia winy za spowodowany wypadek na pokrzywdzonego oraz przestawienie samochodu, którym kierował po wypadku na inne miejsce. Podnieść należy, że oskarżony składając wyjaśnienia ma prawo do obrony i zaprezentowania swojej wersji przebiegu zaistniałego zdarzenia ( nie musi to być wersja prawdziwa). Bezsporne jest, iż oskarżony przestawił samochód po zaistniałym wypadku, ale wyjaśnił, że zrobił to po to, aby oświetlić drogę, gdyż widział leżący motor, a nie mógł znaleźć motocyklisty, ponieważ było ciemno. Tego rodzaju wyjaśnienia są wiarygodne i nie można z tego tytułu czynić oskarżonemu skutecznego zarzutu wpływającego na wymiar orzeczonej wobec niego kary jako istotna okoliczność obciążająca.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przypisany czyn.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut zawarty w punkcie trzecim apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego E. K. nie zasługiwał na uwzględnienie, to brak było postaw prawnych do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez apelującego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- obniżył w punkcie 1 karę do wysokości 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- obniżył wysokość orzeczonego w punkcie 2 środka karnego do 3 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego.

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.2 uzasadnienia odnośnie obniżenia oskarżonemu wysokości wymiaru kary pozbawienia wolności i środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3 wyroku sądu okręgowego

O kosztach za postępowanie odwoławcze sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 2 kpk w zw. z art. 633 kpk. Apelację w tej sprawie wniósł obrońca oskarżonego i pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego. W zasadniczej części apelacja obrońcy oskarżonego (co do winy) nie zastała uwzględniona, a jedynie co do kary sąd okręgowy częściowo ją uwzględnił. Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie została uwzględniona. Sąd okręgowy zasądził na podstawie §11ust 2 pkt 4 w zw. z § 11ust 7 i § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U z 2015 r., poz. 1800) od oskarżonego K. T. na rzecz oskarżyciela posiłkowego E. K. kwotę 1008 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za postępowanie odwoławcze ( dwa terminy rozpraw- 840 zł + 20% z 840 zł =1008 zł). Sąd okręgowy uznał, że w sytuacji, gdy apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie została uwzględniona i jednocześnie także apelacja obrońcy oskarżonego została uwzględniona tylko częściowo, względy słuszności przemawiają za tym, aby zasądzić zwrot kosztów zastępstwa prawnego na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. K. w wysokości równej stawce minimalnej.

Punkt 4 wyroku sądu okręgowego.

Sąd okręgowy zwolnił oskarżycielkę posiłkową E. K. od opłaty za postępowanie odwoławcze. Względy słuszności przemawiają za tym, aby zwolnić oskarżycielkę posiłkową (matkę K. K., który zginął w wypadku drogowym, którego dotyczyło postępowanie w tej sprawie będącym przedmiotem postępowania w tej sprawie) od opłaty za drugą instancję.

Punkt 5 wyroku sądu okręgowego

Sąd okręgowy na podstawie art . 636 §2 kpk w zw. z art. 633 kpk. i art. 2 ust 1 pkt 4 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tj. Dz. U. nr 49 poz. 223 z późn. zm) zasądził od oskarżonego K. T. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych opłaty za obie instancje i kwotę 519,42 złotych z tytułu zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze. Na wydatki w zasądzonej kwocie składa się kwota 20 złotych z tytułu ryczałtu za doręczone wezwania, kwota 100,30 złotych z tytułu zwrotu kosztów podróży do sądu dla świadka (k-432) oraz kwota 399,12 złotych ( k-449) z tytułu zwrotu kosztów wydania ustnej opinii przez biegłego sądowego na rozprawie przed sądem II instancji.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. T.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest rozstrzygnięcie uznające oskarżonego K. T. za winnego dokonania przypisanego mu czynu w zaskarżonym wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego E. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest rozstrzygniecie dotyczące ustalenia w zaskarżonym wyroku, że oskarżony nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności za przypisany mu czyn jako orzeczonej w zbyt niskim wymiarze 2 lat zamiast w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana