Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 kwietnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział
w Ł. odmówił Z. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS
z dnia 12 kwietnia 2013 roku ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy.

/decyzja – k. 69-70 akt ZUS/

W dniu 10 maja 2013 roku wnioskodawca uznając powyższą decyzję za krzywdzącą złożył od niej odwołanie. W uzasadnieniu wskazał, iż schorzenie na jakie cierpi jest przewlekłe i nie rokuje poprawy, a długotrwały wysiłek fizyczny sprawa mu trudności w oddychaniu
i powoduje duszności.

/odwołanie – k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 5 czerwca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumentację zawartą
w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo organ rentowy wskazał, iż Z. K. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 20 kwietnia 2013 roku,
a wnioskiem z dnia 12 marca 2013 roku ubiegał się o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

/odpowiedź na odwołanie – k. 3 i 3 odwrót/

Pełnomocnik wnioskodawcy na rozprawie poprzedzającej wydanie orzeczenia
w sprawie poparł odwołanie, natomiast pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/ oświadczenia pełnomocników stron – protokół rozprawy z 14.04.2014 r. - k. 43 i k. 44/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. K. urodził się w dniu (...). Posiada wykształcenie średnie techniczne. Z zawodu jest technikiem elektromechanikiem.

/okoliczności bezsporne/

Z. K. pracował jako nawijacz, elektromonter, elektryk, elektro-mechanik, operator, pracownik fizyczny.

/kwestionariusz – k. 5-6 akt ZUS, wywiad zawodowy - k. 3 tom II dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS, świadectwa pracy – k. 9-10, k.13-14 akt ZUS/

Decyzją z dnia 12 kwietnia 2012 roku Z. K. przyznano prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 10 lutego 2012 roku do dnia
30 kwietnia 2013 roku.

/decyzja – k. 37-38 akt ZUS/

W dniu 12 marca 2013 roku wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k. 55-56 akt ZUS/

Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy oraz po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, rozpoznał u niego: astmę oskrzelową
z małym upośledzeniem sprawności wentylacyjnej płuc oraz chwiejne nadciśnienie tętnicze. Orzeczeniem z dnia 3 kwietnia 2013 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS –k. 61-62 akt ZUS, opinia lekarska Lekarza Orzecznika ZUS – k. 5-6 tom II dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

W dniu 3 kwietnia 2013 roku wnioskodawca złożył sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS. Podniósł w nim, iż stan jego zdrowia nie uległ poprawie oraz że nie jest zdolny do pracy.

/sprzeciw – k. 7- tom II dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy oraz po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, rozpoznała u niego: astmę oskrzelową
z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, bez istotnego upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc, nadciśnienie tętnicze kontrolowane farmakologicznie w okresie wydolności krążenia oraz bielactwo. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 12 kwietnia 2013 roku uznała,
że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 65 akt ZUS, opinia lekarska Komisji Lekarskiej ZUS – k. 29-31 tom II dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

Mając na względzie orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 12 kwietnia 2013 roku, decyzją z dnia 17 kwietnia 2013 roku organ rentowy odmówił Z. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja – k. 69-70 akt ZUS /

W badaniu sądowo – pulmonologicznym stwierdzono u wnioskodawcy przewlekłą obturacyjną chorobę płuc z astmą oskrzelową – zespół nakładania o łagodnym przebiegu klinicznym, z dobrą reakcją na stosowany lek wziewny, nie wymagający intensyfikacji leczenia, bez istotnego upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc w badaniach spirometrycznych, w okresie zachowanej wydolności oddechowej, co potwierdza stan kliniczny badanego oraz badanie gazometryczne. Obturacyjna choroba płuc ma charakter postępujący, ale postępuje w różnym stopniu, u chorych występują okresy zaostrzenia i remisji. Badanie spirometryczne składa się z wielu parametrów, które muszą być analizowane w kontekście innych, jest badaniem dodatkowym i musi być rozpatrywane w odniesieniu do przebiegu klinicznego choroby, ponadto jego wynik zależy również od woli pacjenta, na wynik badania może także wpływać występowanie infekcji. Badanie bodypletyzmografii (przedstawione na rozprawie) z dnia 10 stycznia 2014 roku świadczy występowaniu u wnioskodawcy obturacji oskrzeli, co wobec rozpoznanej u niego obturacji płuc nie jest zaskakujące. U wnioskodawcy nie wystąpiły zaostrzenia choroby, które byłyby przyczyną długotrwałej niezdolności do pracy spowodowanej zwolnieniem lekarskim, czy hospitalizacji.

Z pulmonologicznego punktu widzenia wnioskodawca jest zdolny do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych.

/pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu pulmonologii A. M. – k. 7-8, ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego specjalisty z zakresu pulmonologii A. M. – protokół rozprawy z dn. 14.04.2014 r. k. 42-43/

W badaniu sądowo-kardiologicznym stwierdzono u wnioskodawcy nadciśnienie tętnicze, bez objawów zajęcia serca, leczone ambulatoryjnie nieobniżające sprawności organizmu wnioskodawcy w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc oraz astmę oskrzelową.

Z kardiologicznego punktu widzenia nie stwierdzono przeciwwskazań do podjęcia pracy zarobkowej, tym samym wnioskodawca jest zdolny do pracy.

/pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty kardiologa B. L. G.– k. 13 – 14 odwrót/

Po upływie terminu, na który przyznano wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, tj po dniu 30 kwietnia 2013 roku wnioskodawca nie podjął zatrudnienia.

/zeznania wnioskodawcy – k.43/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie zgromadzonych dokumentów w aktach sprawy, aktach rentowych oraz opinii biegłych specjalistów z zakresu: pulmonologii i kardiologii. Opinie te są wiarygodne i zostały sporządzone przez biegłych
o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawca,
w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej (również na rozprawie)
i bezpośrednie badanie wnioskodawcy. Biegli określili schorzenia występujące u badanego
i ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy. W ocenie Sądu, złożone do sprawy opinie nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W ustnej opinii uzupełniającej dodatkowo biegły pulmonolog szczegółowo odniósł się do zgłoszonych przez pełnomocnika wnioskodawcy uwag i wątpliwości. Zdaniem Sądu, opinie biegłych są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione. Fakt, że nie mają one treści, odpowiadającej skarżącemu, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód
z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona.

Opinie biegłych, co do konkluzji są zbieżne z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS, zostały wyczerpująco uzasadnione, a końcowe wnioski orzecznicze wynikają w sposób logiczny z treści opinii. W ocenie Sądu nie ma podstaw do tego by podważać wiarygodność
i moc dowodową opinii biegłych, a kwestia zdolności do pracy odwołującego się została dostatecznie wyjaśniona.

Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego
w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 15 lutego 1974r. II CR 817/73, nie publ).

Sąd pominął dowód z zeznań wnioskodawcy w zakresie jakim zeznawał na okoliczności dotyczące stanu jego zdrowia, gdyż te okoliczności mogą być wyłącznie przedmiotem oceny biegłych lekarzy. Bez znaczenia dla sprawy pozostaje bowiem subiektywne przeświadczenie odwołującego o stanie jego zdrowia i przydatności do pracy. Decydujące znaczenie ma opinia biegłych sądowych. Nadto należy wskazać, że Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia wnioskodawcy, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, niż wyrażone w opiniach biegłych (wyro Sądu Najwyższego z dnia
13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...))

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie Z. K. nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku Nr 1440, ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57,
nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Stosownie do art. 58 ust. 1 pkt 5 warunek posiadania wymaganego okresu składkowego
i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

W myśl ust. 2 w/w przepisu okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Zgodnie natomiast z ust. 4 cytowanego artykułu, przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Stosownie do brzmienia art. 12 analizowanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1 ustawy o rentach i emeryturach z FUS).

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującego się nie został spełniony warunek niezdolności do pracy. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych specjalistów z zakresu: pulmonologii i kardiologii Sąd ustalił, że występujące
u wnioskodawcy schorzenia nie powodują niezdolności do pracy.

Jak wynika z opinii biegłego specjalisty z zakresu pulmonologii u skarżącego stwierdzono przewlekłą obturacyjną chorobę płuc z astmą oskrzelową – zespół nakładania
o łagodnym przebiegu klinicznym, z dobrą reakcją na stosowany lek wziewny, nie wymagający intensyfikacji leczenia, bez istotnego upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc w badaniach spirometrycznych, w okresie zachowanej wydolności oddechowej, co potwierdza stan kliniczny badanego oraz badanie gazometryczne.

W badaniu sądowo-kardiologicznym stwierdzono u wnioskodawcy nadciśnienie tętnicze, bez objawów zajęcia serca, leczone ambulatoryjnie nieobniżające sprawności organizmu wnioskodawcy w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc oraz astmę oskrzelową.

Opinie biegłych zostały doręczone zarówno pełnomocnikowi organu rentowego, jak
i pełnomocnikowi wnioskodawcy wraz z zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich.

Pełnomocnik wnioskodawcy w toku postępowania zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłego pulmonologa oraz wniósł o wezwanie biegłego tej specjalności na rozprawę celem zadania mu pytań.

W ocenie Sądu zarzuty te zostały, w sposób dostateczny wyjaśnione w ustnej opinii uzupełniającej wydanej przez biegłego na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2014 roku, który odpowiedział na sformułowane przez pełnomocnika wnioskodawcy pytania. Biegły pulmonolog udzielając odpowiedzi na pytania do niego skierowane wyjaśnił,
iż w jego ocenie opinia Lekarza Orzecznika ZUS na podstawie której ustalono
u wnioskodawcy częściową niezdolność do pracy w marcu 2012 roku, została wydana na podstawie opatrznie zinterpretowanych badań: gazometrycznego, które wykazało nieznaczne odchylenie od normy jednego z parametrów oraz badania spirometrycznego, które zostało wykonane nieprawidłowo, bez współpracy pacjenta. Biegły wyjaśnił, iż obturacyjna choroba płuc ma charakter postępujący, ale postępuje w różnym stopniu, u chorych występują okresy zaostrzenia i remisji. Biegły stwierdził, iż u wnioskodawcy nie wystąpiły zaostrzenia choroby, które byłyby przyczyną długotrwałej niezdolności do pracy spowodowanej zwolnieniem lekarskim, czy hospitalizacji. Dodatkowo opisał w ustnej opinii uzupełniającej sposób interpretacji wyników badań skarżącego, a także odniósł się do przedstawionego na rozprawie wyniku dodatkowego badania. Wskazał, iż z badanie spirometryczne składa się z wielu parametrów, które muszą być analizowane w kontekście innych, jest badaniem dodatkowym i musi być rozpatrywane w odniesieniu do przebiegu klinicznego choroby, ponadto jego wynik zależy również od woli pacjenta, na wynik badania może także wpływać występowanie infekcji. Dodatkowo po zapoznaniu się z wynikiem badania bodypletyzmografii (przedstawionym na rozprawie) z dnia 10 stycznia 2014 roku biegły określił, iż jego wynik istotnie świadczy o obturacji oskrzeli, co wobec rozpoznanej obturacji płuc nie jest zaskakujące. Wskazał, iż wynik przedmiotowego badania nie wpływa na opinię biegłego, gdyż przy jej wydawaniu wzięto pod uwagę przebieg choroby ubezpieczonego oraz rodzaj leczenia farmakologicznego. Ponadto w swojej opinii uwzględnił wynik badania gazometrycznego błędnie zinterpretowanego w ocenie biegłego w opinii Lekarza Orzecznika ZUS z marca 2012 roku. Wskazał, że okazane na rozprawie badanie potwierdza zdiagnozowaną przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, wynik jednego z parametrów, chodź gorszy od poprzedniego nie może być głównym kryterium oceny, gdyż badanie to jest jednorazowe i dodatkowe.

W konsekwencji podtrzymał wcześniej wydaną opinię pisemną.

Sąd podzielił opinie biegłych specjalistów właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawca tj. z zakresu: pulmonologii i kardiologii uznając, że są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków.

Opinia biegłego może być oceniona przez Sąd i podważona dowodem z innej opinii. Ubezpieczony, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winien dowodzić swoich racji,
a nie tylko przedstawiać poglądy. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności wskazanych opinii.

Sąd podzielił opinie biegłych, że wymienione schorzenia skarżącego nie powodują niezdolności do pracy, nawet w stopniu częściowej niezdolności. Schorzenia wnioskodawcy mają bowiem taki charakter i występują z takim nasileniem, że nie przekładają się na zdolność świadczenia przez niego pracy. Opinie zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia, także w toku postępowania i badania skarżącego zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się, co do sprawności organizmu wnioskodawcy i wpływu dolegliwości na jego zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Natomiast uwagi i wątpliwości wnioskodawczy zostały całkowicie wyjaśnione w ustnej opinii uzupełniającej biegłego lekarza pulmonologa.

Należy dodać, że zaskarżona decyzja zawiera wszystkie wymagane elementy, wskazane w art. 107 k.p.a., a organ rentowy dokonał wszechstronnego i wnikliwego zbadania przedmiotowej sprawy.

Mając powyższe na uwadze, wobec braku podstaw do uwzględnienia odwołania, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołanie oddalił.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

27.05.2014r.