Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 695/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 30 czerwca 2022 roku sygn. akt II K 1243/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1.zarzut naruszenia przepisów postępowania karnego, mającego wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności:

a. art.7 k.p.k. poprzez dowolną w miejsce swobodnej oceny materiału dowodowego i na podstawie takiej dowolnej oceny, odnoszącej się głównie do analizy opinii biegłego, kwestionowanej przez oskarżonego - dojście do przekonania, iż oskarżony znajdował się w stanie pod wpływem środka odurzającego w postaci amfetaminy w przypadku, gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie, w tym protokół pobrania krwi oskarżonego przeczył występowaniu w jego organizmie powyższego środka,

b. art.7 k.p.k. poprzez dowolną w miejsce swobodnej oceny materiału dowodowego i tym samym przyznanie wiarygodności zeznaniom świadków M. F., E. B., T. S., D. K., B. S. w przypadku, gdy świadkowie ci (M. F., E. B.) znali już osobę oskarżonego mając do czynienia z oskarżonym kilkukrotnie a złożone przez nich depozycje nie wskazywały na fakt pobudzenia oskarżonego wynikający z zażycia narkotyków, w tym amfetaminy,

c. art. 170 & 3 k.p.k. poprzez nierozpoznanie wniosku dowodowego obrony zgłoszonego w dniu 26 kwietnia 2022 roku o dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadków B. P. i J. S. na okoliczność sposobu pobrania krwi od oskarżonego, zachowania oskarżonego w trakcie pobrania krwi, który to dowód w kontekście przypisywanej obecności amfetaminy w organizmie oskarżonego był istotny do przeprowadzenia, a w wyniku nierozpoznania wniosku dowodowego i zaniechania wydania w tym zakresie stosownej decyzji procesowej, sąd orzekający dopuścił się rażącego naruszenia prawa,

d. art. 170 & 1 pkt. 5 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez jego błędne zastosowanie w przypadku gdy zgłoszony dowód nie zmierzał do przewlekłości postępowania, a miał na celu rozwianie istotnych wątpliwości co do stanu oskarżonego w dniu zdarzenia zrzucanego mu w pkt. 1 aktu oskarżenia, tym bardziej iż sąd orzekający w sprawie sąd nie rozpoznał wniosku dowodowego zgłoszonego w dniu 26 kwietnia 2022 roku, a tym samym nie przesłuchał osób pobierających krew od oskarżonego, przez co wydane w sprawie opinie , z uwagi na brak całości materiału dowodowego, były niepełne i niejasne w zarzucanym zakresie,

e. art. 170 & 1 a k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego innej katedry medycyny sądowej, w przypadku gdy okoliczność która miała być udowodniona, miała istotne znaczenie dla ustalenia czy został popełniony czyn zabroniony, czy stanowił on przestępstwo i jakie, a także czy jeżeli został popełniony to czy w warunkach o których mowa w art. 64 k.k.,

f. art. 5 & 2 k.p.k. poprzez brak rozważenia wątpliwości pojawiających się w sprawie w przedmiocie zawartości środka odurzającego w organizmie oskarżonego, na jego korzyść,

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na uznaniu, że oskarżony A. M. w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu z pkt. 1 aktu oskarżenia znajdował się w stanie wskazującym na obecność w jego organizmie amfetaminy w stężeniu wynoszącym 66 ng/ml, w przypadku gdy w tym zakresie nie zostały przeprowadzone wszelkie dowody mające istotne znaczenie dla ustalenia powyższej okoliczności, warunkującej odpowiedzialność karną oskarżonego za przypisane mu przestępstwo,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew stanowisku skarżącego, sąd rejonowy w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i wszechstronną jego analizę, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wywiódł z nich słuszne wnioski - tak co do sprawstwa i winy oskarżonego A. M. w zakresie przypisanych mu czynów, przyjętej kwalifikacji prawnej tychże, jak i wymierzonych kar jednostkowych pozbawienia wolności i kary łącznej pozbawienia wolności. Nie dopuścił się przy tym wskazywanego przez obrońcę błędu w przyjętych za podstawę wyroku ustaleniach faktycznych w zakresie czynu przypisanego w punkcie 1 a zaskarżonego wyroku. Sąd ten w pisemnych motywach orzeczenia, w sposób logiczny i z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego, wskazał jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Kształtując swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów należycie uargumentował, którym dowodom i dlaczego dał wiarę, a którym tego waloru odmówił. W ocenie tej nie dopuścił się dowolności. Trafność ustaleń i rozważań tego sądu nie może więc budzić wątpliwości.

Mając powyższe na uwadze i odnosząc się do apelacji obrońcy, dotyczącej naruszeń przez sąd pierwszej instancji przepisów prawa procesowego, mających istotny wpływ na treść wyroku należy stwierdzić, iż podniesione zarzuty mają charakter głównie polemiczny. Całkowicie niezasadnie obrońca odwołał się do naruszenia przez sąd a quo reguły dowodowej in dubio pro reo określonej w art. 5 & 2 k.p.k. Nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, iż sąd ten zignorował wskazania wynikające z powołanego przepisu. Dla oceny naruszenia powyższej reguły dowodowej nie może być bowiem miarodajne to, że skarżący dopatruje się w sprawie wątpliwości, czyniąc w tym zakresie stosowne sugestie w środku odwoławczym. Kluczowe pozostaje natomiast to, czy organ orzekający rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Sąd orzekający w tej sprawie ani nie powziął, ani nie powinien był powziąć tego rodzaju wątpliwości. Przypomnieć w tym miejscu należy, że w przypadku, gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, to nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo. W przedmiotowej sprawie nie pojawiły się więc nie dające się usunąć wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego A. M. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 1 a zaskarżonego wyroku. Sąd pierwszej instancji stwierdził owo sprawstwo przeprowadzając dokładne i wnikliwe postępowanie dowodowe, analizując i oceniając w sposób rzetelny i wszechstronny wszystkie dowody mające znaczenie dla ustalenia odpowiedzialności karnej wymienionego.

Błędnie obrońca upatrywał naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. w dokonanej przez sąd merytoryczny ocenie dowodów z opinii toksykologicznych oraz dowodów z zeznań świadków M. F., E. B., T. S., D. K. i B. S.

Swobodna, a więc zgodna z zasadami sformułowanymi w art. 7 k.p.k. ocena materiału dowodowego stanowi uprawnienie sądu merytorycznego i pozostaje pod ochroną wskazanego przepisu tak długo, dopóki skarżący nie wykaże, iż sąd ten oparł rozstrzygnięcie bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczeniem życiowym.

W przedmiotowej sprawie tego rodzaju okoliczności nie zostały skutecznie wykazane. Skarżący podjął próbę przedstawienia odmiennej oceny materiału dowodowego, która jednak w przeciwieństwie do tej dokonanej przez sąd orzekający, charakteryzuje się dowolnością i brakiem obiektywizmu. Stwierdzić należy, że taka metoda kwestionowania trafności skarżonego wyroku nie mogła okazać się skuteczną.

W ocenie sądu odwoławczego sąd ten prawidłowo obdarzył mianem pełności i jasności oraz walorem wiarygodności funkcjonujące w sprawie opinie procesowe w dziedzinie badań toksykologicznych: (...) Laboratorium (...) w C. ( pisemną z karty 58 - 66 i ustną z karty 155 odwrót - 158 ) i (...) (...) w Ł. ( karta 181 - 184 ).

Badanie materiału biologicznego - próbki krwi pobranej od oskarżonego A. M. w dniu 6 października 2021 roku o godzinie 4:25 do pakietu nr (...), przeprowadzone przez (...) Laboratorium (...) w C., wykazało w niej obecność substancji psychotropowej z grupy II- P Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii tj. amfetaminy w stężeniu 66 ng/ml.

Autorzy obu wskazanych powyżej opinii stanowczo i jednoznacznie stwierdzili, że kompleksowa ocena całości zgromadzonego materiału dowodowego tj. wyniku pozytywnego badań przedlaboratoryjnych śliny oskarżonego, wyników badań toksykologicznych próbki krwi oskarżonego oraz zaobserwowane przez funkcjonariuszy policji: E. B. i M. F. w trakcie kontroli drogowej pobudzenie oskarżonego - pozwalają na wyciągnięcie wniosku, że znajdował się on w dniu 6 października 2021 roku w chwili pobrania krwi do badań ( o godzinie 4:25 ) oraz w chwili prowadzenia pojazdu mechanicznego ( około godziny 00:15 ) pod wpływem środka działającego podobnie do alkoholu tj amfetaminy, które realnie upośledzało jego psychomotorykę, co jest tożsame ze stanem nietrzeźwości w rozumieniu art. 178 a & 1 k.k.

Dodatkowo opinia (...) (...) w Ł. wskazała, że w obecnym stanie wiedzy, w opiniowaniu sądowo - lekarskim dla celów procesowych w zakresie stanu kierowcy w chwili zdarzenia/kontroli decydujące znaczenie ma stężenie substancji we krwi np. amfetaminy. Natomiast dla oceny tego stanu, stwierdzenie u kierowcy obecności zaburzeń psychomotorycznych lub ich braku ma jedynie wartość dodatkową. Jeśli takie zaburzenia wynikają z materiału aktowego sprawy np. z notatki urzędowej, z zeznań funkcjonariuszy policji lub służb medycznych będących na miejscu zdarzenia albo zaobserwowane zostały podczas pobierania krwi, to objawy te jedynie dodatkowo mogą wskazywać na działanie substancji na ośrodek układu nerwowego kierowcy. Oznacza to, że objawy stwierdzone u osoby badanej mogą w pewnych przypadkach jedynie dodatkowo, oprócz pozytywnego wyniku badania krwi, wskazać na jej stan. Same objawy lub ich brak nie są przesłankami do określenia stanu pod wpływem środka działającego podobnie do alkoholu.

W przedmiotowej sprawie we krwi oskarżonego A. M. stwierdzono obecność amfetaminy w stężeniu 66 ng/ml. Wartość ta odpowiada stężeniu ww. substancji w chwili pobierania krwi tj. w dniu 6 października 2021 roku o godzinie 4:25 , a nie w chwili kontroli policyjnej, mającej miejsce około godziny 00:15, kiedy stężenie tej substancji mogło być wyższe niż to, które stwierdzono w badaniu. Nie sposób jednak ustalić ile dokładnie wówczas wynosiło, gdyż dla amfetaminy nie wykonuje się obliczeń retrospektywnych.

Abstrahując od powyższego w ekspertyzie podano, że u osób zażywających amfetaminę dochodzi do zmian samopoczucia i zachowania. Do obserwowanych efektów działania amfetaminy należą m. in. : niepokój ruchowy i silne pobudzenie, gadatliwość, nerwowość, drażliwość, rozszerzenie źrenic i wykazanie przez nie braku reakcji na światło, nadmierne poczucie pewności siebie. Objawy brania amfetaminy mogą się jednak różnić w zależności od przyjętej dawki oraz częstotliwości jej zażywania, jak również od czasu jaki upłynął od ostatniego zażycia. Zachowania te mogą też wyglądać inaczej w zależności od osoby.

Podczas pobierania od oskarżonego krwi przeprowadzający wywiad i dokonujący obserwacji badanego lekarz nie odnotował w sporządzanym protokole z karty 67 istotnych odstępstw w zachowaniu pacjenta. Pobranie krwi miało jednak miejsce ponad cztery godziny później w stosunku do kontroli drogowej kierującego pojazdem, kiedy efekty zażycia substancji psychotropowej, w tym te obserwowane w trakcie kontroli przez funkcjonariuszy policji ( nerwowość, niepokój, pobudzenie ) mogły już być nieobecne.

Objawy te nie były jednak przesłanką do określenia stanu pod wpływem środka działającego podobnie do alkoholu. Przesłanką tą był, co zostało powyżej wskazane, pozytywny wynik badania krwi na obecność amfetaminy.

Ponadto, jak już zostało powiedziane, pobranie krwi nastąpiło ponad cztery godziny po podjęciu przez policję kontroli A. M.. Wówczas efekty zażycia tej substancji mogły być już nieobecne, o czym mogą świadczyć obserwacje zawarte na pierwszej stronie protokołu pobrania krwi od oskarżonego. Uzupełnianie tych obserwacji informacjami od osób pobierających krew do badań na okoliczność zachowania oskarżonego, według biegłego nie było konieczne, ponieważ w opiniowaniu sądowo - lekarskim dla celów procesowych w zakresie staniu kierowcy w chwili zdarzenia/kontroli, decydujące znaczenie ma stężenie substancji we krwi, a nie objawy czy też brak objawów obserwowanych kilka godzin później. W sytuacji gdyby jakieś objawy były stwierdzone wówczas mogłyby one dodatkowo wskazywać na działanie substancji na ośrodkowy układ nerwowy kierowcy.

Sąd rejonowy nie uwzględniając wniosku dowodowego obrony o powołanie innego biegłego ( z innej katedry medycyny sądowej ) słusznie uznał, że zmierza on do przedłużenia postępowania. Zasięganie opinii innego biegłego jest bez reszty regulowane treścią przepisu art. 201 k.p.k.. Oznacza to, że strona domagająca się powołania tego samego lub innego biegłego musi wykazać, iż dotychczasowa opinia jest niepełna lub niejasna albo że zachodzi sprzeczność wewnętrzna w samej opinii, a tego obrońca oskarżonego zarówno we wniosku dowodowym, jak i w złożonej apelacji nie wykazał.

Argumentacja środka odwoławczego sprowadza się bowiem do wskazania na niekompletność sporządzonych w sprawie opinii z uwagi na zaniechanie kompleksowego zgromadzenia materiału dowodowego w sprawie, wynikające z nie przesłuchania osób biorących udział w pobraniu krwi od oskarżonego tj. lekarza B. P. i pielęgniarki J. S. - ze Szpitala (...) w R., na okoliczność zaobserwowanego przez nich zachowania oskarżonego, w szczególności występujących u niego objawów działania związku psychoaktywnego przed pobraniem próby krwi do analizy.

Tymczasem, jak już zostało powiedziane, osoby te swoje spostrzeżenia poczynione w trakcie dokonywanej czynności przedstawiły w sporządzonym dokumencie z karty 67, w którym zostało wskazane że źrenice oskarżonego były normalne, a ich reakcja na światło prawidłowa. Oczywistym jest, że znaczny upływ czasu jaki nastąpił od rozważanej czynności oraz wielość tego typu zadań wiążących się z wykonywanym przez personel medyczny zawodem, to okoliczności które z logicznego punktu widzenia przekonują, że żadnej wiedzy na temat zachowania oskarżonego i ewentualnych występujących u niego objawów działania substancji psychotropowej nie posiada, ponieważ to co zaobserwował miał obowiązek odnotować w protokole pobrania krwi i należy domniemywać, iż to uczynił. Dlatego stwierdzić należy, iż przesłuchiwanie tych osób prowadziłoby tylko do przedłużenia postępowania, bo one żadnej nowej wiedzy do sprawy nie wniosłyby. Sąd rejonowy wprawdzie winien był podjąć stosowną decyzję procesową w przedmiocie zgłoszonego wniosku dowodowego, tym niemniej zignorowanie tegoż pozostaje w tym konkretnym przypadku - wbrew argumentacji skarżącego - bez wpływu na treść rozstrzygnięcia merytorycznego. Zostało przecież przyjęte na korzyść oskarżonego, że nie miał rozszerzonych źrenic i reagował na światło, co oznacza że personel medyczny nie widział u oskarżonego objawów działania amfetaminy. Gdyby bowiem odnotowano w protokole pobrania krwi, że było odwrotnie to oznaczałoby, że lekarz i pielęgniarka zaobserwowali efekty działania amfetaminy na organizm oskarżonego.

Nie jest trafny zarzut niejasności sporządzonych w sprawie opinii toksykologicznych.

Trzeba zauważyć, że opiniujący posiadają rzetelne przygotowanie specjalistyczne w swojej dziedzinie, jak również pewną wiedzę na temat toksykologii . Innymi słowy posiadają wiedzę profesjonalną, czyli wykazują się znajomością reguł szczegółowych swojej dyscypliny i umiejętnością ich stosowania.

Jasność opinii ma zawsze związek ze sferą argumentacyjną jej części sprawozdawczej. Opinia jest "niejasna" wówczas, gdy organ procesowy nie może zrozumieć rozumowania biegłego, jeśli nie jest dlań jasne, jakie biegły w ogóle zajmuje stanowisko, jeśli poglądy biegłego są niespójne a tezy wieloznaczne (post. SN z 27.9.2006 r., IV KK 330/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 1822; S. Kalinowski, Opinia biegłego w postępowania karnym, Warszawa 1972, s. 242–244; wyr. SA w Krakowie z 6.11.2008 r., II AKa 160/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 37).

Niejasność opinii odnosi się zatem do sposobu sformułowania jej wywodów, który nie pozwala organowi procesowemu na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich przez biegłego, zwłaszcza, gdy biegły posługuje się nielogicznymi argumentami (post. SN z 20.4.2016 r., III KK 132/16, Legalis; post. SN z 4.11.2015 r., III KK 122/15, Legalis; wyr. SA we Wrocławiu z 26.8.2015 r., II AKa 196/15, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 17.12.2014 r., II AKz 453/14, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 7.5.2015 r., II AKa 64/15, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 18.2.2009 r., II AKa 1/09, KZS 2009, Nr 3, poz. 31;). Ponadto, za opinię niejasną przyjmuje się też taką, kiedy jej wnioski końcowe są nielogiczne, niewłaściwe lub łączą się z takimi zastrzeżeniami, że nie można wręcz ustalić ostatecznego poglądu biegłego, względnie jest on niezrozumiały lub końcowe wnioski nie znajdują oparcia w przeprowadzonych badaniach.

Tymczasem rozważane opinie procesowe są czytelne i wyraziste.

Rolą biegłych nie było rozstrzyganie sprawy, a jedynie dostarczenie fachowych, specjalistycznych wiadomości, wyrażonych w postaci przypisanego wymogami prawa środka dowodowego, poddawanego następnie zbadaniu i ocenie przez sąd. Opinie biegłych były podstawą do wyciągnięcia pewnych wniosków w sprawie przez organ orzekający.

Chybiony jest też zarzut niepełności opinii. Te udzieliły przecież odpowiedzi na wszystkie postawione biegłym pytania, na które ci zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych im materiałów dowodowych, mogli oraz powinni się wypowiedzieć , uwzględnili wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności oraz przedstawili uzasadnienie wyrażonych w opiniach ocen oraz poglądów. Sugestia obrony jakoby opierały się one na niepełnym materiale dowodowym jest nie do przyjęcia w świetle powyższych wywodów.

Powyższe wskazuje, że rozważane opinie nie pomijają dowodów, które miały znaczenie dla ich opracowania i opierają się na wystarczającym, a więc kompletnym materiale dowodowym.

Sąd pierwszej instancji był uprawniony do czynienia ustaleń faktycznych w kwestionowanym zakresie, na podstawie zeznań świadków M. F. i E. B. wskazujących na zaobserwowanie u oskarżonego w trakcie kontroli drogowej w dnia 6 października 2021 roku - pobudzenia, nerwowości i niepokoju. Pomimo nie pamiętania takich szczegółów na rozprawie głównej, potwierdzili oni treść notatki urzędowej sporządzonej przez pierwszego z wymienionych niezwłoczne po przeprowadzonej kontroli drogowej ( w tym samym dniu ), kiedy pamięć dotycząca okoliczności przebiegu czynności była świeża i nie zaistniało, wbrew sugestiom skarżącego, ryzyko pomyłki z okolicznościami innych kontroli drogowych, dotyczących również pojazdu mechanicznego prowadzonego przez A. M.. Dokonując oceny zeznań wskazanych świadków sąd rejonowy nie uchybił zatem określonej przepisem art. 7 k.p.k. zasadzie swobodnej oceny dowodów.

Natomiast zeznania świadków T. S., D. K., B. S., nie miały znaczenia dla czynienia ustaleń w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 a zaskarżonego wyroku, gdyż ci funkcjonariusze policji nie mieli bezpośredniego kontaktu z kierowcą samochodu marki P. o numerze rejestracyjnym (...), nie interweniowali na drodze lecz wykonywali inne czynności procesowe w sprawie ( badanie substancji narkotycznych, dokonywanie przeszukań ) i nie wnieśli żadnych okoliczności istotnych dla przyjęcia przez sąd merytoryczny znajdowania się przez oskarżonego w stanie pod wpływem amfetaminy w czasie rozważanej kontroli drogowej.

Co znamienne i wymaga podkreślenia, sam oskarżony A. M. składając wyjaśnienia w dochodzeniu ( karta 24 - 25 ) przyznał się do popełnienia czynu z art. 178 & 4 k.k. w zw. z art. 64 & 1 k.k., po czym przed obliczem sądu rejonowego, po odczytaniu tychże potwierdził je ( karta 148 ).

Wniosek

wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny. Brak jest określonych w art. 437 & 2 k.p.k. warunków uzasadniających uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Nie zaistniał wypadek z art. 439 & 1 k.p.k., art. 454 k.p.k. ani też nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości.

3.2.

3. zarzut rażącej niewspółmierności kary, w przypadku gdy w przedmiotowej sprawie w kontekście kary pozbawienia wolności zasadnie jest i jednocześnie wystarczające wydanie wobec oskarżonego wyroku wymierzającego karę pozbawienia wolności uzgodnioną z organem prokuratorskim, a wynoszącą 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Chybiony jest zarzut rażącej niewspółmierności kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczonych za każdy z dwóch przypisanych czynów, jak i kary łącznej pozbawienia wolności. Sąd odwoławczy w pełni podziela wywody sądu pierwszej instancji co do zasadności wymierzenia za czyn z art. 178 & 4 k.k. w zw. z art. 64 & 1 k.k. kary jednostkowej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za czyn z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 & 1k.k. kary jednostkowej 1 roku pozbawienia wolności. Należy bowiem mieć na uwadze to, że wysokość kary pozbawienia wolności przewidzianej przez ustawodawcę za każdy z tych czynów wynosi od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, a popełnienie tychże przez oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa - recydywy szczególnej podstawowej, stwarza dodatkową możliwość podwyższenia górnej granicy ustawowego zagrożenia o połowę za każdy z nich ( czyli do 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności ). Tak więc, wymierzonym karom jednostkowym, jakkolwiek znacznie odbiegającym od ustawowego minimum, i tak daleko do górnego progu ustawowego zagrożenia. Jakkolwiek przyznać trzeba, że są one surowe z uwagi na mnogość występujących po stronie oskarżonego okoliczności obciążających, to nie mogą uchodzić za rażąco surowe.

A. M. był już bowiem zgodnie z informacją zawartą w karcie karnej, ośmiokrotnie uprzednio karany - w tym czterokrotnie za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości ( trzykrotnie z art. 178 & 4 k.k. ) i dwukrotnie za uczestniczenie w ruchu drogowym wbrew obowiązującemu go zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych z art. 244 k.k. - zarówno na karę grzywny, ograniczenia wolności, jak i kary pozbawienia wolności. Najczęściej były to jednak kary pozbawienia wolności.

Przedmiotowa sprawa dotyczy kolejnych dwóch przypadków godzenia przez oskarżonego w bezpieczeństwo w komunikacji i stwarzania zagrożenia dla zdrowia i życia innych uczestników ruchu drogowego. Postawę oskarżonego cechuje wyjątkowa uporczywość i arogancja w permanentnym ignorowaniu orzeczeń sądowych. Uwagę zwraca brak pozytywnych efektów resocjalizacyjnych poprzednio orzekanych kar, przede wszystkim pozbawienia wolności, które nie były na tyle dolegliwe aby wymusić na nim respekt dla prawa i wydawanych na jego podstawie orzeczeń. Należy zatem wyprowadzić wniosek o utrwalonym u oskarżonego poczuciu bezkarności i tendencji do ostentacyjnego niepodporządkowywania się regułom życia w społeczeństwie.

Swoboda i częstotliwość, z jaką oskarżony łamie te same normy prawne, nie pozwalają żywić nadziei, że proponowana przez skarżącego kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności ( jednostkowa za czyn przypisany w punkcie 1 a zaskarżonego wyroku ) skłoniłaby go do refleksji nad dotychczasową postawą i zmotywowałaby go do poszanowania porządku prawnego, zwłaszcza że w takim wymiarze kara za czyn z art. 178 & 4 k.k. ( i to nie popełniony w warunkach recydywy ) była już w przeszłości orzekana i nie przyniosła efektów resocjalizacyjnych. Słuszna jest zatem ocena sądu pierwszej instancji, że wymierzone odpowiednio surowe kary jednostkowe i ich dolegliwość odpowiadają stopniowi winy, uwzględniają należycie cele zapobiegawcze i wychowawcze (wzbudzą w nim potrzebę przestrzegania porządku prawnego i zapobiegną powrotowi do przestępstwa, będą skłaniać oskarżonego do przestrzegania społecznie akceptowanych norm zachowania), jak również, co także istotne, uwzględniają potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, wpływając na przekonanie, że przestępstwo nie popłaca.

Należy też wskazać, że sąd rejonowy, kierując się dyspozycją art. 86 & 1 k.k. oraz zasadami wynikającymi z art. 85 & 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności z zastosowaniem dyrektywy częściowego pochłaniania. Słusznie przy tym uwzględnił, że pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami - za które wymierzono oskarżonemu jednostkowe kary pozbawienia wolności - zachodził bliski związek czasowy, a równocześnie przesłankę prognostyczną, pozwalającą na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy, spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze względem niego oraz przyczyni się do kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak tego wymaga art. 85 a k.k.

Wobec powyższego proponowany przez skarżącego wymiar kary pozbawienia wolności 1 roku i 6 miesięcy ( czy to jednostkowej za czyn przypisany w punkcie 1 a zaskarżonego wyroku, czy też kary łącznej ) należy uznać za niepozwalający na realizację wskazanych powyżej celów kary.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i obniżenie wymierzonej kary pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok jest słuszny. Zarzuty apelacyjne są chybione.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Z powodu nieuwzględnienia apelacji wywiedzionej na korzyść oskarżonego sąd odwoławczy zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa 400 złotych tytułem opłaty za drugą instancję i 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym. Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego stanowiły przepisy art. 636 & 1k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity : Dz. U. z 1983 roku, Nr 49 poz. 223 z późniejszymi zmianami ) oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym ( Dz. U. 108, poz. 1026 z późniejszymi zmianami ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok skazujący

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana