Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Monika Rosłan - Karasińska

Protokolant: sekr. sądowy Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2023 r. w Warszawie

sprawy R. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania R. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 15 marca 2022 r. znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 15 marca 2022 r. znak: (...)w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się R. S. prawo do rekompensaty,

2.  zasądza od organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. na rzecz odwołującego się R. S. kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 476/22

UZASADNIENIE

R. S. w dniu 12 kwietnia 2022 r. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia 15 marca 2022 r., znak (...) odmawiającej przyznania emerytury z rekompensatą z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez ich niewłaściwą wykładnię, tj. art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych poprzez uznanie, że piętnastoletni okres pracy uprawniający do rekompensaty nie jest osiągnięty, jeżeli konieczne jest zsumowanie okresów pracy na różnych stanowiskach uznanych za pracę w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że w niniejszej sprawie stan faktyczny jest bezsporny. Odwołujący nie ma ustalonego prawa do tzw. wcześniejszej emerytury lub emerytury pomostowej lub do nauczycielskiego świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Organ rentowy uwzględnił okres zatrudnienia skarżącego w (...) Zakładach Medycznych od 1 października 1975 t. do 14 marca 1976 r. (uznając go za staż pracy w szczególnych warunkach, zaliczanych do okresów z wykazu A) jak również okres zatrudnienia w Najwyżej Izbie Kontroli w wymiarze 14 lat, 8 miesięcy oraz 22 dni. W tak ustalonym stanie faktycznym, zdaniem ubezpieczonego, organ rentowy błędnie przyjął, że ww. okresy nie podlegają sumowaniu na potrzeby ustalenia prawa do rekompensaty. W dalszej treści uzasadnienia, ubezpieczony przywołał treść art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych, nadto wskazując, że warunki uzyskania prawa dla emerytury dla osób zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze są tożsame dla osób wykonujących prace w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie A jak i dla pracowników NIK (osiągnięcie wieku emerytalnego 55 lub 50 lat oraz 15 letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub odpowiednio w Najwyższej Izbie Kontroli) – stosowanie do § 4 oraz § 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Nadto, ubezpieczony wskazał na wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 20 września 2021 r., VII U 585/21, w którym Sąd dopuścił sumowanie okresu zatrudnienia w NIK oraz jako nauczyciela (odwołanie z dnia 12 kwietnia 2022 r. – k. 3-4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że z załączonego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i odpowiedniego zaświadczenia odwołujący w okresie od 1 października 1975 r. do 14 marca 1976 r. wykonywał pracę montera – mechanika silników spalinowych w (...) Zakładach (...) a w okresie od 3 stycznia 1994 r. do 31 grudnia 1994 r. i od 9 stycznia 1995 r. do 31 grudnia 2008 r. był zatrudniony w Najwyższej Izbie Kontroli. Wobec powyższego organ rentowy uwzględnił na potrzeby ustalenia prawa rekompensaty staż w szczególnych warunkach (wykaz A) w ilości 5 miesięcy i 13 dni, a w pracy w szczególnym charakterze w NIK – 14 lat, 8 miesięcy i 22 dni (po wyłączeniu okresów zwolnień lekarskich). Organ rentowy wskazał, że wskazane okresy udowodnione przez ubezpieczonego nie podlegają sumowaniu w oparciu o przepisy § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz § 14 ww. rozporządzenia Rady Ministrów. Organ rentowy nadmienił, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego do okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach zalicza się okresy pracy lub służby, o którym mowa w § 5-10 w związku z § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, nie dolicza się natomiast do okresów pracy w szczególnym charakterze okresów pracy w szczególnych warunkach, np. wyrok Sądu Najwyższego z 8 lutego 2002 r., sygn. akt II UKN 53/2001, wyrok Sądu Najwyższego z 18 stycznia 2005 r., sygn. akt II UK 137/04, uchwała Sądu Najwyższego z 29 września 2005 r., sygn. akt II UZP 10/2005, wyrok Sądu Najwyższego z 6 września 2012 r., II UK 44/12 (odpowiedź na odwołanie z 11 maja 2022 r. – k. 7-8 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. S., urodzony w dniu (...), w okresie od 1 października 1975 r. do 10 lipca 1983r. zatrudniony był w (...) Zakładach (...) i w okresie od 1 października 1975 r. do 14 marca 1976 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracował na stanowisku montera-mechanika silników spalinowych. Pracował w oparach spalin, miał prawo do codziennego nabywania przy śniadaniu szklanki mleka (świadectwo pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 20 listopada 2018 r. – k. 15 a.r., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu – k. 19 a.s., zeznania odwołującego – k. 36 a.s.). Natomiast w okresie od 3 stycznia 1994 r. do 31 grudnia 1994 r. i od 9 stycznia 1995 r. do 28 stycznia 2021 r. pracował w Najwyższej Izbie Kontroli w W. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach: starszego inspektora kontroli państwowej, specjalisty kontroli państwowej, głównego specjalisty kontroli państwowej, doradcy ekonomicznego. W okresie od 3 stycznia 1994 r. do dnia 31 grudnia 1994 r. i od dnia 9 stycznia 1995 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych charakterze na podstawie § 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Praca wykonywana była stale i w pełnym wymiarze. Praca była bardzo stresująca (zaświadczenie z dnia 10 września 2021 r. – k. 21 a.r.; świadectwo pracy z dnia 28 stycznia 2022 r. – k. 29 a.r.; zeznania odwołującego – k. 36 a.r.).

W okresie pracy w NIK ubezpieczony nie korzystał z urlopu bezpłatnego, natomiast przebywał na zwolnieniach lekarskich w okresach: od 29 czerwca 1994 r. do 1 lipca 1994 r., od 20 maja 1996 r. do 22 marca 1996 r., od 3 września 1998 r. do 2 października 1998 r., od 18 stycznia 1999 r. do 22 stycznia 1999 r., od 2 listopada 2000 r. do 12 listopada 2000 r., od 27 grudnia 2001 r. do 29 grudnia 2001 r., od 1 grudnia 2003 r. do 8 grudnia 2003 r., od 23 lutego 2004 r. do 27 lutego 2004 r., od 8 czerwca 2004 r. do 9 czerwca 2004 r., od 20 czerwca 2005 r. do 22 czerwca 2005 r., od 28 czerwca 2005 r. do 29 czerwca 2005 r., od 28 sierpnia 2007 r. do 31 sierpnia 2007 r., od 1 września 2007 r. do 7 września 2007 r., od 25 lutego 2008 r. do 28 lutego 2008 r. (zaświadczenie z dnia 10 września 2021 r. – k. 17 a.r.; świadectwo pracy z dnia 28 stycznia 2022 r. – k. 29 a.r.).

W dniu 13 września 2021 r. R. S. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. wniosek o emeryturę z uwzględnieniem rekompensaty (wniosek – k. 1-5 a.r.).

W dniu 29 września 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wydał decyzję znak: (...) o przyznaniu emerytury w kwocie zaliczkowej, która została zawieszona z powodu kontynuowania zatrudnienia (decyzja ZUS z dnia 29 września 2021 r. – k. 23 a.r.). W dniu 2 lutego 2022 r. organ rentowy wydał decyzję o ustaleniu wysokości i podjęciu wypłaty emerytury w kwocie zaliczkowej (decyzja ZUS z dnia 2 lutego 2022 r. – k. 31 a.r.).

Organ rentowy wydał w dniu 15 marca 2022 r. dwie decyzje o znaku (...). W jednej z nich przyznał ubezpieczonemu emeryturę od 1 września 2021r., która została obliczona na podstawie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Natomiast w drugiej decyzji odmówił przyznania prawa do rekompensaty. W ocenie organu rentowego okresy pracy wymienione w § 14, a więc zatrudnienie w Najwyższej Izbie Kontroli od 3 stycznia 1994 r. do 31 grudnia 1994 r. oraz od 9 stycznia 1995 r. do 31 grudnia 2008 r., z wyłączeniem okresu zasiłków chorobowych oraz w szczególnych warunkach, zaliczanych do wykazu A, czyli okres zatrudnienia w (...) Zakładach (...) od 1 października 1975 r. do 14 marca 1976 r. nie podlegają sumowaniu w świetle § 4 tego rozporządzenia (decyzje z dnia 15 marca 2021 r., k. 39-43 a.r.).

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dokumentację zawartą w aktach sądowych, dokumentację znajdującą się w aktach rentowych ubezpieczonego, a także na podstawie dowodu z zeznań odwołującego R. S.. W ocenie Sądu wymienione wyżej dowody były wiarygodne, spójne i wartościowe, co pozwoliło na ustalenie faktów w sposób nie budzący wątpliwości. Poszczególne dowody nie były kwestionowane przez strony postępowania, nie budziły zastrzeżeń co do ich wiarygodności. Dowody zawierały spójne informacje na temat okoliczności faktycznych istotnych dla sprawy. Sąd dał wiarę zeznaniom odwołującego, ponieważ były one logiczne i spójne, a nadto korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie R. S. podlegało uwzględnieniu.

Regulacja dotycząca rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, o którą ubiega się ubezpieczony, została wprowadzona do ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2018r., poz. 1924). Art. 2 pkt 5 tej ustawy zawiera definicję rekompensaty rozumianej jako odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Z kolei warunki jej przyznawania oraz sposób jej obliczenia wskazują art. 21 – 23 zamieszczone w Rozdziale III (...). Art. 23 stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę oraz, że przyznawana jest ona w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W art. 21 ust. 1 ustawy wskazano natomiast, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Z art. 21 ust. 2 ustawy wynika zaś, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Wskazywane art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej oraz 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat. Z kolei w art. 21 ust. 2 tej ustawy została zawarta przesłanka negatywna, którą stanowi nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Może ona budzić wątpliwości, gdyż literalna wykładnia tego wyrwanego z kontekstu normatywnego przepisu może prowadzić do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Do prawidłowej interpretacji tego przepisu konieczne jest jednak zastosowanie wykładni systemowej, która prowadzi do przepisu art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, zgodnie z którym rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego. Z kolei z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej wynika, że kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 roku. W tych okolicznościach warunek sformułowany w art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na prace w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia . Nabycie prawa do takiego tylko świadczenia stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty. Natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 5 maja 2017r., III AUa 2047/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015r., III AUa 1070/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 września 2017r., III AUa 529/16).

W analizowanym przypadku nie zaistniały wskazane przesłanki negatywne, uniemożliwiające ubezpieczonemu uzyskanie rekompensaty, gdyż nie wystąpiła sytuacja, by R. S. miał przyznane prawo do wcześniejszej emerytury z uwagi na prace wykonywane w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Poza tym takiego prawa – nawet, gdyby o nie wystąpił, nie mógłby nabyć, gdyż na dzień 1 stycznia 1999r. nie posiadał 15 letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Decyzją z dnia 15 marca 2022r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego, w oparciu o art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, bez uwzględnienia okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, nie było przeszkodą do przyznania rekompensaty. Wobec powyższego należało zbadać, czy ubezpieczony spełnił przesłanki pozytywne do uzyskania rekompensaty.

Analiza cytowanych przepisów ustawy o emeryturach pomostowych prowadzi do wniosku, że prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 31 grudnia 1948r., które przed 1 stycznia 2009r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy emerytalnej. Podobnie jak przy ustalaniu tego okresu na potrzeby przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, na potrzeby ustalania prawa do rekompensaty, będą uwzględnione tylko okresy, w których praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Wskazuje na to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, do którego należy się odwołać na podstawie art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej, które w § 2 ust. 1 wyraźnie przewiduje, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W rozpatrywanej sprawie poza przedmiotem sporu było, że ubezpieczony pracował w szczególnym charakterze zarówno w okresie od 1 października 1975 r. do 14 marca 1976 r. na stanowisku montera-mechanika silników spalinowych w (...) Zakładach (...), jak i od 3 stycznia 1994 r. do dnia 31 grudnia 1994 r. i od dnia 9 stycznia 1995 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. jako pracownik kontroli państwowej w Najwyższej Izbie Kontroli w W.. Jeśli chodzi o pracowników NIK, to o ich prawie do wcześniejszej emerytury stanowi § 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie z tym przepisem, pracownik Najwyższej Izby Kontroli nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn w czasie zatrudnienia w Najwyższej Izbie Kontroli,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w Najwyższej Izbie Kontroli.

Natomiast w przypadku osób zajmujących stanowiska z wykazu A kwestię prawa do wcześniejszej emerytury tej grupy zawodowej reguluje § 4 ww. rozporządzenia, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia następujące warunki:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

- ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W myśl ust. 3 do okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach, o których mowa w ust. 1 zalicza się także okresy pracy górniczej w rozumienia przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin oraz okresy zatrudnienia na kolei w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i rodzin, a także okresy pracy lub służby, o których mowa w § 5-10.

W przypadku ubezpieczonego żaden ze wskazanych okresów samodzielnie nie mógł być podstawą do przyznania prawa do rekompensaty, gdyż nie jest co najmniej 15 – letni. Dopiero po zsumowaniu ubezpieczony legitymowałby się okresem o takiej długości, z tym że organ rentowy wskazywał, że obowiązujące przepisy prawa nie dają możliwości ich sumowania. Dla poparcia swego stanowiska, organ rentowy wskazał, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego do okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach zalicza się okresy pracy lub służby, o których mowa w § 5-10 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zdaniem ZUS nie dolicza się natomiast od okresów pracy w szczególnym charakterze okresów pracy w szczególnych warunkach i w tym zakresie organ rentowy przywołał wyrok SN z 8 lutego 2002 r., sygn. akt II UKN 53/2001, wyrok SN z dnia 18 stycznia 2005 r., sygn. akt II UK 137/04, uchwała SN z 29 września 2005 r., sygn. akt II UZP 10/2005, wyrok SN z dnia 6 września 2012 r., II UK 44/12. Wskazać należy, że żaden z przywołanych wyroków nie może stanowić odniesienia do niniejszej sprawy. Zauważyć bowiem należy, że w wyroku z 8 lutego 2022 r., II UKN 53/2001, Sąd Najwyższy wskazał, że nie ma możliwości łączenia okresów z wykazu A oraz z wykazu B, ponieważ dla prac z tych wykazów przewiduje się odmienne warunku dla nabycia rekompensaty (głównie chodzi o minimalny okres zatrudnienia na danym stanowisko). Analogiczne rozstrzygnięcia zapadło wobec nauczycieli (wyrok SN z 18 stycznia 2005 r., sygn. akt II UK 137/04, uchwała SN z 29 września 2005 r., sygn. akt II UZP 10/2005).

Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Najwyższego w orzeczeniu z dnia 6 września 2012 r. (II UK 44/12), w którym wskazał, że okresy pracy różnych grup zawodowych, traktowane przez przepisy rozporządzenia jako okresy pracy w szczególnym charakterze, mogą zostać zsumowane jeśli warunki emerytalne są dla tych grup jednakowe. W sprawie, którą SN rozpatrywał, chodziło konkretnie o osoby wykonujące pracę w szczególnym charakterze, będącą służbą w wojsku lub Milicji albo pracę nauczycielską. W przypadku obu tych grup wymagane jest ukończenie przez mężczyznę 60 roku życia i udowodnienie 25-letniego stażu zatrudnienia, w tym 15 lat pracy w szczególnym charakterze, zatem według Sądu Najwyższego nie ma przeszkód do zliczania tych okresów do jednego 15-lecia. W dalszej części wywodów SN wyjaśnił, że nie stanowi przeszkody dla zaaprobowania takiego poglądu stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w uchwale z dnia 29 września 2005r. ( II UZP 10/05, OSNP 2006 nr 1-2, poz. 21).

Wskazać należy, że przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie nie było prawo do wcześniejszej emerytury, a prawo do rekompensaty, która stanowi odszkodowanie za brak możliwości uzyskania prawa do świadczenia w niższym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Sytuacja ubezpieczonego nie jest więc taka jak osoby ubiegającej się o emeryturę wcześniejszą. W jego przypadku do uzyskania takiego świadczenia nie doszło właśnie z tych powodów, o których była mowa, co nie oznacza, że nie można zsumować okresów pracy w szczególnym charakterze, tym bardziej że warunki do uzyskania emerytury wcześniejszej, określone w rozporządzeniu z 7 lutego 1983r., tak dla pracowników NIK, jak i osób pracujących na stanowiskach A, są jednakowe (w przypadku mężczyzn 60 lat i 15 lat pracy w szczególnym charakterze).

Wobec powyższego, w przypadku ubezpieczonego istnieje możliwość uwzględnienia do stażu pracy w szczególnym charakterze okresów pracy na stanowisku montera-mechanika silników spalinowych oraz pracownika Najwyższej Izby Kontroli. Pominięciu powinny podlegać okresy pobierania zasiłku chorobowego, bowiem jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 października 2020r. (III UZP 3/20), przy ustalaniu okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, warunkującego prawo do rekompensaty na podstawie art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r., nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). W związku z tym ubezpieczonemu nie można było uwzględnić okresów, kiedy pracując w NIK pobierał zasiłek chorobowy, a więc od 29 czerwca 1994 r. do 1 lipca 1994 r., od 20 maja 1996 r. do 22 marca 1996 r., od 3 września 1998 r. do 2 października 1998 r., od 18 stycznia 1999 r. do 22 stycznia 1999 r., od 2 listopada 2000 r. do 12 listopada 2000 r., od 27 grudnia 2001 r. do 29 grudnia 2001 r., od 1 grudnia 2003 r. do 8 grudnia 2003 r., od 23 lutego 2004 r. do 27 lutego 2004 r., od 8 czerwca 2004 r. do 9 czerwca 2004 r., od 20 czerwca 2005 r. do 22 czerwca 2005 r., od 28 czerwca 2005 r. do 29 czerwca 2005 r., od 28 sierpnia 2007 r. do 31 sierpnia 2007 r., od 1 września 2007 r. do 7 września 2007 r., od 25 lutego 2008 r. do 28 lutego 2008 r. Mimo tego, okresy pracy R. S. w szczególnym charakterze lub w szczególnym charakterze wyniosły ponad 15 lat. Ubezpieczony spełnił więc kwestionowaną przez ZUS przesłankę konieczną do uzyskania prawa do rekompensaty. Sąd zatem na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję zgodnie z wnioskiem R. S., o czym orzekł w punkcie 1. sentencji wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. rozstrzygającego o zasadzie odpowiedzialności za wynik postępowania. Natomiast ich wysokość została ustalona na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265).