Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19.04.2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z dnia 21.01.2021 r. odmówił M. O. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 24.03.2021 r. ustaliła, że M. O. (1) nie jest niezdolny do pracy. Nadmieniono że za okres od 1.02.2021 r. do 30.04.2021 r. rentę wypłacono na podstawie art. 15 zc ustawy z dnia 2 .03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem , przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19 innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji (Dz.U. poz 374 z późn. zm).

/decyzja k. 217 akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji złożył M. O. (1), wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu swego stanowiska podniósł, że jego stan zdrowia –choroby układu oddechowego: astma oskrzelowa, rak płuca, nadto schorzenia natury endokrynologicznej uzasadniają stwierdzenie, iż jest osobą częściowo niezdolną do pracy.

/odwołanie k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k. 45/

Na rozprawie w dniu 20.03.2023 r. wnioskodawca poparł odwołanie, podtrzymał zastrzeżenia do opinii biegłych, podniósł iż pierwszy biegły pulmonolog stwierdził, iż jest częściowo niezdolny do pracy, oświadczył że nie zgłasza innych wniosków dowodowych. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

/stanowiska procesowe stron protokół z rozprawy z dnia 20.03.2022 r. 00:01:01-00:08:40/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca M. O. (1) urodził się (...), posiada wykształcenie podstawowe – z zawodu jest zegarmistrzem. Pracował jako pracownik produkcji, magazynier, montażysta, kierowca kategorii B, ostatnio jako kierownik kontroli wewnętrznej.

/bezsporne/

Wnioskodawca posiada orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności.

/bezsporne/

M. O. (1) do dnia 30.04.2021 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W okresie od 1.02.2021 r. do 30.04.2021 r. renta wypłacana mu była na podstawie art. 15 zc ustawy z dnia z dnia 2 .03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19 innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji (Dz.U. poz. 374 z późn. zm)

/bezsporne/

W dniu 21.01.2021 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

/wniosek k. 209-210 akt ZUS/

Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u wnioskodawcy raka niedrobnokomórkowego płuca prawego – stan po usunięciu płata dolnego i węzłów chłonnych w 2013 r. bez danych o wznowę, astmę oskrzelową , nadciśnienie tętnicze zmiany zwyrodnieniowe wielostawowe. Orzeczeniem z dnia 04.02.2021 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że z uwagi na posiadane schorzenia, nie stwierdza się naruszenia sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym długotrwałą niezdolność do pracy zgodnie z poziomem kompetencji zawodowych.

/opinia lekarska k. 62 dokumentacji medycznej ZUS, orzeczenie k. 212 akt ZUS/

W dniu 16.02.2021 r. do ZUS wpłynął sprzeciw wnioskodawcy od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS i żądanie rozpatrzenia sprawy przez Komisję Lekarską ZUS. Wnioskodawca podniósł, że z uwagi na stan zdrowia, wbrew zapatrywaniu Lekarza Orzecznika jest niezdolny do pracy.

/sprzeciw – k. 66-67 dokumentacji medycznej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 24.03.2021 rozpoznając u wnioskodawcy astmę oskrzelowa bez istotnych zaostrzeń, nadciśnienie tętnicze, zmiany zwyrodnieniowe wielostawowe w całości podtrzymała wnioski Lekarza Orzecznika, nie stwierdzając u ubezpieczonego ograniczenia sprawności organizmu dającego podstawy do orzeczenia niezdolności do pracy.

/opinia lekarska k. 69 dokumentacji medycznej akt ZUS, orzeczenie k. 216 akt ZUS/

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej, ZUS z dnia 24.03.2021r. organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 19.04.2021 odmówił M. O. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja k. 217 akt ZUS/

U M. O. (1) w sądowym badaniu przez biegłego pulmonologa –biegłego z zakresu medycyny pracy rozpoznaje się astmę oskrzelową atopową, nadciśnienie tętnicze, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, stan po usunięciu płata dolnego płuca prawego z powodu raka (2013r.), przewlekły nikotynizm w wywiadzie.

M. O. (1) w 2013r. wymagał leczenia torakochirurgicznego, które polegało na usunięciu płata dolnego płuca prawego oraz okolicznych węzłów chłonnych, z uwagi na rozpoznanie raka niedrobnokomórkowego. Od tego czasu brak jest dowodów na wznowę miejscową bądź uogólnienie choroby nowotworowej, zaś z racji upływu blisko 9 lat należy przyjąć, że w/w z wysokim prawdopodobieństwem jest z powyższej choroby trwale wyleczony. Zgodnie z przyjętymi kryteriami onkologii okres 5 - letniego przeżycia bez wznowy od chwili rozpoznania rak i jego leczenia uważa się za dowód na pełne wyleczenie.

Wnioskodawca od przeszło 40 lat choruje ponadto na alergiczną postać astmy oskrzelowej, przy czym choroba jest leczona nowoczesnymi lekami o działaniu przeciwzapalnym oraz usprawniającym wentylacje płuc. Leczenie jest skuteczne, a dowodem na powyższe jest brak konieczności leczenia M. O. w warunkach szpitalnych po 2013r. W ostatnich latach po 2013 r. M. O. miał przyznane świadczenie rentowe z uwagi na rozpoznanie i przebyte leczenie raka niedrobnokomórkowego płuca prawego. Astma oskrzelowa obok innych schorzeń była w przypadku wnioskodawcy jedynie chorobą współistniejącą.

Z kolei wynik badania TK klatki piersiowej wykonanego w dniu 14.10.2022 r. ujawnił obecność guzka wielkości 7,7 mm w segmencie 10 płuca prawego. Twierdzenie wnioskodawcy, że wspomniany jest wynikiem wznowy procesu nowotworowego jest nieuprawnione, bez ustalenia rozpoznania histopatologicznego powyższej zmiany. Wykryty guzek wymaga w chwili obecnej kontroli radiologicznej i postępowania zgodnie z przyjętymi w tym względzie standardami, przy czym nie można wykluczyć, że ma on podłoże zapalne i nie będzie kwalifikował M. O. do kolejnej torakotomii.

W trakcie aktualnego badania M. O. (1) prezentował dobry stan ogólny. Biegły nie obserwował u niego duszności wysiłkowej bądź spoczynkowej, nasilonych objawów przedmiotowych obturacji oskrzeli, natomiast prawidłowy poziom wysycenia hemoglobiny tlenem: sat. O2 97-98% dowodzi zachowanej u niego wydolności oddechowej.

Dostępny w aktach sprawy wynik badania spirometrycznego z dnia 16.08.2021 r. .k. 64 akt) nie nadaje się do interpretacji, gdyż badanie zostało wykonane źle technicznie, a dowodzi powyższego morfologia krzywej przepływ/objętość. Także wcześniejszego badania - z dnia 15.02.2021 r. (k.64 akt ZUS) obarczony jest dużym ryzykiem błędnej oceny sprawności wentylacyjnej płuc, także z racji nieprawidłowego przeprowadzenia powyższego badania. Biegły nie podważa badania spirometrycznego, a jedynie zwraca uwagę że nie jest możliwa na jego podstawie ocena sprawności wentylacyjnej płuc wnioskodawcy. Ponadto wskazane badanie jest jedynie badaniem dodatkowym i nie może zastępować całościowej oceny klinicznej która nie wskazuje na niezdolność do pracy wnioskodawcy.

Biegły uwzględnił nikotynizm wnioskodawcy w wywiadzie, przy tym dostrzegł, że ww nie pali tytoniu od 1991 r.

Wnioskodawca posiada wykształcenie podstawowe, a zatem niski poziom formalnych kwalifikacji. Z punktu widzenia lekarza pulmonologa i medycyny pracy M. O. (1) na dzień wydania zaskarżonej decyzji może wykonywać dowolnego rodzaju prace fizyczne o charakterze produkcyjnym, usługowym i handlowym - po przyuczeniu stanowiskowym, z profilaktycznym przeciwwskazaniem jedynie do ciężkiej pracy fizycznej, narażającej na czynniki kancerogenne w odniesieniu do organizmu człowieka oraz uszkadzające i uczulające układ oddechowy.

Należy jednocześnie podkreślić, że powyższe zalecenia profilaktyczne oraz przeciwwskazania stanowiskowe nie są tożsame z niezdolnością do pracy jako taką, zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Przy czym nie oznacza to postulatu przekwalifikowania wnioskodawcy. Biegły uważa natomiast, że stan zdrowia wnioskodawcy na dzień zaskarżonej decyzji pozwalał by wykonywał on nadal drobne prace fizyczne po przyuczeniu. Biegły dostrzegł fakt utraty pracy przez wnioskodawcę.

Biegły, po zapoznaniu się z aktami sprawy, dostępną dokumentacją medyczną oraz do zbadaniu M. O. (1) stwierdza, że w/w wnioskodawca po dniu 30.04.2021 r. nie był długotrwale niezdolny o pracy zarobkowej z uwagi na stan zdrowia.

Załączone wyniki badań dodatkowych wykonanych 1,5 roku po wydaniu przez organ zaskarżonej decyzji nie zmieniają stanowiska biegłego w przedmiotowej sprawie

/ pisemna opinia biegłego pulmonologa oraz z zakresu medycyny pracy J. G. k. 87-91, pisemna opinia uzupełniająca k. 175-176, pisemna opinia uzupełniająca k. 193-194 /

Ze względów endokrynologicznych u wnioskodawcy rozpoznaje się stan po resekcji płata prawego tarczycy z powodu wola guzowatego obojętnego, euthyreozę, niedobór witaminy D. Stan chorego nie powoduje niezdolności do pracy z przyczyn endokrynologicznych

Chory po przebytej w dniu 21.07.2021r resekcji płata prawego tarczycy z powodu wola guzowatego obojętnego, obecnie jest pod kontrolą Poradni Endokrynologicznej, bez stosowania substytucji hormonalnej, czynność tarczycy wyrównana (badanie (...) w normie 2,323). Po operacji wystąpiły przemijające zaburzenia gospodarki wapniowej ( podaje chory), leczony witaminą D, A. i C. - wapń w normie, bez objawów niedoboru wapnia. Wymaga uzupełniania witaminy D. Wymaga leczenia i kontroli w Poradni Endokrynologicznej.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17.12.1998r o emeryturach rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stwierdzone schorzenie i stan chorego nie powoduje niezdolności do pracy z przyczyn endokrynologicznych.

/pisemna opinia biegłego endokrynologa E. K. - k. 141-142/

Na podstawie akt sprawy, przejrzanej dokumentacji medycznej i zbadania wnioskodawcy ze względów neurologicznych stwierdza się u badanego zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka szyjnego kręgosłupa oraz podejrzenie mielopatii szyjnej.

Wnioskodawca pobierał świadczenie rentowe z przyczyn pulmonologicznych i onkologicznych. Ma orzeczony lekki stopień niepełnosprawności z powodu chorób somatycznych, a nie neurologicznych. Był konsultowany w Poradni Neurologicznej 9.09.2022r. z powodu bólu barku lewego i drętwienia kończyn górnych. Neurolog zlecił badania typu (...) kręgosłupa oraz badanie (...). Lekarz leczący podejrzewa mielopatię szyjną. W badaniu (...) kręgosłupa występują zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne z uciskiem rdzenia szyjnego. Wnioskodawca oczekuje na badanie (...), które będzie wykonane 26.01.2023r. Komisja lekarska ZUS badała wnioskodawcę 24.03.2021.

Wskazane fakty nie były znane orzecznikom ZUS. W dniu złożenia wniosku do ZUS o przedłużenie świadczenia rentowego i w odwołaniu od decyzji nieprzyznania świadczenia rentowego wnioskodawca z przyczyn neurologicznych nie był niezdolny do wykonywania pracy zarobkowej.

/pisemna opinia biegłego neurologa J. B. k. 206-208/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumentację lekarską w tym dokumentację przedłożoną przez wnioskodawcę w toku procesu, opinię biegłych lekarzy: biegłego pulmonologa oraz z zakresu medycyny pracy J. G., biegłego endokrynologa E. K., biegłego neurologa J. B..

W tym miejscu wskazać należy iż opinię w sprawie wydawała też biegła pulmonolog A. M., uznając wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy w okresie od 1.02.2021 r. do 31.01.2023 r., niemniej jednak Sąd uznał wskazaną opinię za niemiarodajną dla rozstrzygnięcia, stąd nie mogła stanowić ona podstawy ustaleń w sprawie. Podkreślenia wymaga, iż protokół badania biegłej pulmonolog nie zawierał wpisów świadczących o istotnym naruszeniu sprawności układu oddechowego M. O. (1). Biegła potwierdziła stan ogólny dobry, bez duszności przy czynnościach związanych z badaniem. W opinii brak było informacji o przebiegu schorzenia. Jednym z argumentów dla długotrwałej niezdolności do pracy miałoby być okresowe zaostrzenie. Brak było natomiast analizy, jak często dochodzi do tych zaostrzeń, jak się one poddają leczeniu. Tym samym w tym zakresie opinia pozostawała wewnętrznie sprzeczna. Biegła pulmonolog nie ustosunkowała się do faktu iż roszczący w chwili wydania zaskarżonej decyzji był osobą pracującą . Biorąc pod uwagę jego pierwszy poziom kwalifikacji, wykonywana wówczas przez niego praca polegająca na nadzorze, była co najmniej zgodna z poziomem jego kwalifikacji. W związku z powyższym Sąd skonfrontował wskazaną opinię z opinią innego lekarza biegłego pulmonologa, jednocześnie specjalisty medycyny pracy J. G., czyli lekarza posiadającego wiedzę i kwalifikacje dotyczące stanowisk pracy i możliwości jej wykonywania. Wskazany biegły nie podzielił zapatrywania prezentowanego przez ww. biegłą.

Opinie biegłego pulmonologa, jednocześnie specjalisty medycyny pracy J. G. Sąd uznał za wiarygodną, została bowiem ona sporządzona przez biegłego o specjalności właściwej z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawca. Biegły nadto w sposób wyczerpujący określił schorzenia, jakie występują u M. O. (1) i kompleksowo ocenił ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych. Wydane w sprawie opinia jest logiczna, spójna i rzetelnie opisuje stan zdrowia ubezpieczonego, stanowiąc tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Opinia ta została wydana w oparciu o pełną dokumentację medyczną wnioskodawcy oraz po uprzednim zbadaniu ubezpieczonego.

Sąd ma przy tym na uwadze, iż ubezpieczony po zapoznaniu się z treścią opinii biegłego pulmonologa jednocześnie specjalisty medycyny pracy J. G. jak i treścią jego opinii uzupełniających wskazał że nie zgadza się z jej wnioskami w zakresie braku stwierdzenia jego niezdolności do pracy z uwagi na podaną przez siebie interpretacje wyników badań, nadto wskazując na duże problemy zdrowotne, przez co często tracił pracę, jednakże jednocześnie poza własną oceną swojego stanu zdrowia i krytyką oceny biegłego nie przedstawił do niej jakichkolwiek merytorycznych zarzutów pozwalających na uznanie, iż opinie wydano w sposób nierzetelny, a wynikające z niej wnioski nie mają oparcia w rzeczywistym stanie rzeczy. Odwołujący nie zgłaszał też innych wniosków dowodowych w szczególności nie domagał się wydania opinii przez innych biegłych tej specjalności.

Wskazać należy że opiniujący w sprawie biegły pulmonolog jednocześnie biegły specjalista medycyny pracy w sposób przejrzysty i wyczerpujący opisał stan zdrowia wnioskodawcy z uwzględnieniem wszelkiej dostępnej dokumentacji medycznej – także tej dołączanej na bieżąco przez wnioskodawcę w procesie - ponadto z uwzględnieniem schorzeń wnioskodawcy ocenił poziom i stopień naruszenia sprawności jego organizmu rzutujący na brak stwierdzenia jego niezdolności do pracy odnosząc to do poziomu kwalifikacji i kompetencji zawodowych. Analiza opinii biegłego pozwala uznać, iż ten wnikliwe zapoznał się z dokumentacją medyczną ubezpieczonego i dokumentacją przedłożoną w procesie, historią jego choroby, i wyciągnął zarówno z tych dowodów oraz z osobistego badania ubezpieczonego stanowcze wnioski w zakresie oceny jego zdolności do pracy, które zostały umotywowane w sposób niebudzący wątpliwości. To natomiast, iż wnioskodawca subiektywnie inaczej niż biegły ocenia dokumentację medyczną i stan własnego zdrowia, ocenę procesu jego leczenia, bez przedstawienia konkretnych i jednoznacznych zarzutów, które dyskwalifikowałyby opinię biegłego psychiatry jako nierzetelną stanowi jedynie polemikę z wnioskami końcowymi tej opinii i co za tym idzie nie może odnieść skutku tylko z tego powodu, że strona powodowa jest niezadowolona z dokonanej przez biegłego oceny. Wnioski wypływające z opinii wskazanego biegłego należy więc uznać za kompletne i miarodajne dla rozstrzygnięcia.

Opinie w sprawie wydawali też biegli neurolog i biegły endokrynolog, uznając zgodnie iż wnioskodawca nie jest osoba niezdolną do pracy z punktu widzenia ich specjalizacji. Wnioskodawca zgłaszał przy tym zarzuty tylko i wyłącznie do opinii endokrynologa, przy czym formując je powoływał się wyłącznie na swoje osobiste przekonania bez żadnego merytorycznego wsparcia, dokumentacją medyczną czy wynikami badań. Jeszcze raz wskazać należy, iż w sprawie o rentę Sąd nie bada subiektywnych odczuć strony, wobec tego wskazane zarzuty nie mogły przynieść spodziewanych przez stronę skutków procesowych. Ponadto zaznaczyć należy ze zarówno biegły neurolog jak i biegły endokrynolog szczegółowo wyjaśnili dlaczego nie istnieją podstawy do stwierdzenia niezdolności do pracy wnioskodawcy w świetle przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2022 r. poz. 504.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z art. 58 ust. 1 i 2 w/w ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony jeżeli wynosi on łącznie co najmniej 5 lat dla osób u których niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres ten powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed dniem złożenia wniosku o świadczenie lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 58 ust.4 warunku powyższego nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny i jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującego się nie został spełniony warunek niezdolności do pracy.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym opinii biegłych neurologa, endokrynologa, biegłego z zakresu pulmonologii i medycyny pracy skarżący przy uwzględnieniu posiadanych przez niego schorzeń, jest jednak zdolny do wykonywania pracy zgodnie z kwalifikacjami. W ocenie Sądu biegli w swych opiniach w szczególności biegły w zakresie pulmonologii i medycyny pracy wyczerpująco wyjaśnili, dlaczego w taki właśnie sposób ocenili zdolność wnioskodawcy do wykonywania pracy zarobkowej. Opinia biegłego pulmonologa, biegłego z zakresu medycyny pracy tj. w zakresie schorzeń, które były dotychczas podstawą stwierdzenia tej niezdolności u wnioskodawcy oceniająca stan zdrowia ubezpieczonego, szczegółowo tłumaczy dlaczego naruszenie sprawności organizmu skarżącego nie przekłada się nadal na brak tej zdolności. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność wskazanych opinii. Zostały ona bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawcy zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawcy i wpływu dolegliwości na jego zdolność do pracy. Biegły w zakresie pulmonologii i medycyny pracy dodatkowo w opiniach uzupełniających wyczerpująco odniósł się też do zarzutów formułowanych przez wnioskodawcę w toku procesu – uzasadniając ich bezzasadność. Sąd podzielił opinię tych biegłych uznając, że były pełne, jasne i nie prowadziły do sprzecznych wniosków.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Znamiennym jest, iż wnioski wynikające z wydanej w sprawie opinii biegłego z zakresu pulmonologii i medycyny pracy a także biegłego endokrynologa dotyczące zdolności do pracy odwołującego nie zostały skutecznie merytorycznie zakwestionowane przez stronę powodową. Wnioskodawca, któremu doręczono wskazane opinie i pouczono o konieczności przedstawienia ewentualnych do nich zarzutów nie zgadzając się z ich treścią wyłącznie polemizował z ich wnioskami subiektywnie opisując własny stan zdrowia nie przedstawiając argumentów podważających wartość dowodową tych opinii co do meritum prezentując także w odniesieniu do opinii uzupełniających wydanych przez biegłego w zakresie pulmonologii i medycyny pracy jedynie swój własny pogląd co do zdolności do podjęcia pracy. Opinia biegłej neurolog nie była natomiast w sprawie kwestionowana.

O nabyciu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie mogą przesądzać subiektywne odczucia osoby ubezpieczonej /III AUa 12/21 - wyrok SA Szczecin z dnia 21-04-2021/ Jeśli w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy przedmiotem sporu jest ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o to świadczenie, to taka ocena jako wymagająca wiadomości specjalnych musi być dokonywana z udziałem biegłych lekarzy reprezentujących odpowiednie specjalności medyczne (art. 278 § 1 i następne KPC) i opierać się przede wszystkim na wnioskach wynikających ze sporządzonych przez tych biegłych opiniach. Specyfika dowodu z opinii biegłego (biegłych) polega zaś m.in. na tym, że jeżeli taki dowód (dowody) został już przez sąd dopuszczony, to stosownie do art. 286 KPC, opinii dodatkowego biegłego można żądać jedynie „w razie potrzeby”. Zarzuty dotyczące nieuwzględnienia wniosków o przeprowadzenie dowodów z opinii kolejnych biegłych nie mogą natomiast odnieść skutku, jeżeli wydane już przez biegłych opinie wyjaśniają istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, a ich fachowość i rzetelność nie została w żaden sposób podważona. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie przewidują również obowiązku uzupełnienia już sporządzonej opinii czy to na piśmie, czy też w formie ustnej do protokołu rozprawy w każdym wypadku. Pozostawiają one sądowi decyzję, czy opinia wymaga dodatkowych wyjaśnień ze strony jej autora, a także, czy wyjaśnienia te powinny być złożone w formie ustnej czy w formie pisemnej. Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii, lecz być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowej opinii /III UK 478/18 - postanowienie SN - Izba Pracy z dnia 29-01-2020 r./ Ocena niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wymaga wiadomości specjalnych, które posiadają biegli lekarze specjaliści z zakresu schorzeń wcześniej rozpoznanych u wnioskodawcy. Sąd zarazem nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii od tych samych biegłych lub innych biegłych, jeżeli już sporządzone w sprawie opinie są jednoznaczne i tak przekonujące, że określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną. Potrzeba powołania innego biegłego nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z dotychczas złożonych opinii, lecz musi być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowych opinii. Nie ma uzasadnienia wniosek o powołanie kolejnego biegłego jedynie w sytuacji, gdy złożone opinie są niekorzystne dla strony. Dopuszczenie dodatkowej opinii w takiej sytuacji prowadziłoby bowiem do uwzględnienia kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie zostałaby złożona opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne /III AUa 575/19 - wyrok SA Lublin z dnia 11-03-2020/.

Na gruncie rozpoznawanego przypadku wydający w sprawie opinie biegli z zakresu pulmonologii i medycyny pracy, biegli neurolog i endokrynolog, których stanowisko jako rzetelne i merytorycznie uzasadnione sąd przyjął za podstawę orzekania jednoznacznie stwierdzili, iż na dzień wydania zaskarżonej decyzji, stwierdzane u wnioskodawcy naruszenie sprawności organizmu nie powoduje jego niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Wnioskodawca wskazanych wniosków nie podważył, choć składał do poszczególnych opinii zarzuty i zastrzeżenia, podtrzymując wyłącznie własną subiektywną opinię co do swojego stanu zdrowia.

Sąd przy tym nie neguje – wynika to bowiem z treści opinii, iż wnioskodawca jest osobą obciążoną schorzeniami ze strony układu oddechowego, neurologicznego jak i w zakresie endokrynologii , jednakże powyższe samo w sobie żadną miarą nie może być utożsamiane z nieudolnością do pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). Biologiczny stan kalectwa lub choroba, które nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, przesądzają o braku prawa do świadczenia rentowego /III AUa 812/20 - wyrok SA Lublin z dnia 21-10-2020/. Sam fakt występowania dysfunkcji organizmu w związku ze schorzeniami wnioskodawcy nie determinuje istnienia jego niezdolności do pracy, istotne jest czy i w jakim zakresie schorzenia te wpływają na utratę zdolności do pracy. Oceny w tym przedmiocie dokonują biegli, posiadający odpowiednie wiadomości specjalne, w oparciu o dokumentację medyczną oraz wyniki badania odwołującego się /III AUa 128/21 - wyrok SA Lublin z dnia 01-07-2021/.

Wnioskodawca, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów z uwagi na posiadane schorzenia nie jest osobą niezdolną do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. W konsekwencji wobec braku dowodów wiarygodnie potwierdzających stanowisko ubezpieczonego, żądanie odwołania zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania wnioskodawcy prawa o renty nie mogło zostać zaakceptowane.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴§ 1 kpc oddalił odwołanie wnioskodawcy jako bezzasadne.

J.L.