Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Elżbieta Zalewska – Statuch

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2022 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa W. K.

przeciwko Skarbowi Państwa – (...) Zarządowi (...) w B.

o ochronę naturalnego środowiska człowieka

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 6 września 2022 roku, sygn. akt I C 463/17

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powódki W. K. na rzecz pozwanego Skarbu Państwa - (...) Zarządu (...) w B. 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego
w postępowaniu apelacyjnym z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas
po upływie tygodnia od dnia doręczenia wyroku stronie powodowej do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 510/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie z powództwa W. K. przeciwko Skarbowi Państwa – (...) Zarząd (...) w B.
o ochronę naturalnego środowiska człowieka, zasądził od pozwanego na rzecz powódki 32970 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2017 roku
do dnia zapłaty (pkt 1), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2), zasądził
od pozwanego na rzecz powódki 2029,26 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu (pkt 3) i nie obciążył stron kosztami związanymi z wynagrodzeniem biegłych wydatkowanymi tymczasowo z funduszu Skarbu Państwa (pkt 4).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

W. K. wystąpiła z pozwem przeciwko pozwanemu o zasądzenie na jej rzecz 11000 zł tytułem ograniczenia sposobu korzystania i obniżenia wartości rynkowej nieruchomości oraz tytułem odszkodowania w wysokości koniecznych kosztów rewitalizacji akustycznej i zapewnienia klimatu akustycznego w posadowionym na tej działce budynku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz o zwrot kosztów według norm przepisanych.

Pozwany w odpowiedzi na pozew nie uznał powództwa wnosząc o jego oddalenie w całości i zasądzenie od strony powodowej kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pismem z 15 czerwca 2020 r. powódka rozszerzyła powództwo wnosząc o zasądzenie na jej rzecz 35069,39 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty.

Pismem z 7 stycznia 2021 r. powódka rozszerzyła powództwo wnosząc o zasądzenie na jej rzecz 42311,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od 35069,39 zł
za okres od 29 kwietnia 2017 r. do 9 czerwca 2017 r., od 5069 zł za okres od 10 czerwca
2017 r. do dnia zapłaty i od 7241,92 zł za okres od 29 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty.

Pismem z 2 lutego 2022 r. powódka rozszerzyła powództwo wnosząc o zasądzenie
na jej rzecz 42311,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od 11000 zł za okres od 29 kwietnia 2017 r. do 9 czerwca 2017 r., od 5069 zł za okres od 10 czerwca 2017 r.
do dnia zapłaty i od 7241,92 zł za okres od 29 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty.

Powódka jest właścicielem zabudowanej nieruchomości znajdującej się
w miejscowości M., obręb 12, gmina Z., składającej się z działki gruntu
o numerze ewidencyjnym (...) i pow. 0,1420 ha, objętej księgą wieczystą
Kw. nr (...).

Zgodnie z Uchwałą Rady Gminy Z. z dnia 29 maja 2009 r.,
Nr (...) przedmiotowa nieruchomość położona jest na obszarze zabudowy zagrodowej oraz mieszkalno – usługowej.

Regulację szczególną stanowi uchwała nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 25 października 2016 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Ł.. Jest to kolejny akt o podobnym charakterze. Poprzednim była uchwała nr LI/1469/10 Sejmiku Województwa (...) z dnia 9 lutego 2010 r., uchylona przez obecnie wprowadzoną w życie. Obszar ustanowiony na podstawie poprzedniej uchwały nie obejmował jednak przedmiotowej nieruchomości.

Określony w obowiązującej uchwale nr (...) obszar ograniczonego użytkowania został podzielony na 2 podobszary oznaczone symbolami A i B.

Działka strony powodowej znajduje się w podobszarze A.

Przed utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Ł. budynek był dostatecznie wyciszony zgodnie z normami prawa budowlanego
za wyjątkiem drzwi wejściowych z zewnątrz do pokoju nr (...), które należało wymienić
na drzwi przeznaczone do stosowania jako drzwi zewnętrzne do budynku, o wskaźniku izolacyjności Rw równym co najmniej 24 dB. W budynku mieszkalnym strony powodowej nie jest zapewniony odpowiedni klimat akustyczny, określony wymogami ustanowionymi
w uchwale Sejmiku Województwa (...) nr (...) i Polskich Normach. W celu zapewnienia wymaganego klimatu należy wymienić: łącznie trzy istniejące okna zespolone drewniane na okna plastikowe jednoramowe z typową szybą zespoloną; istniejące drzwi wejściowe do pokoju nr (...) na drzwi typu zewnętrznego do budynku z uszczelnieniem
na obwodzie, zapewniającym wskaźnik izolacyjności Rw równy co najmniej 32 dB. W celu skompensowania braku możliwości otwierania okien podczas występowania hałasu lotniczego, wynikającego z utworzenia (...), należy zainstalować łącznie siedem wentylatorów sufitowych.

Utrata wartości rynkowej nieruchomości strony powodowej w wyniku wejścia w życie uchwały Sejmiku Wojewódzkiego Nr (...) z dnia 25 października 2016 roku
w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania lotniska wojskowego Ł. wynosi 20340 zł.

Łączny koszt prac związanych z zapewnieniem odpowiedniego klimatu akustycznego w budynku mieszkalnym strony powodowej to kwota 12630 zł.

Pełnomocnik strony powodowej wystosował do pozwanego pisemne wezwanie
do zapłaty 70000 zł w terminie do 28 kwietnia 2017 r.

Pismem z 21 kwietnia 2017 r. pozwany odmówił uznania zgłoszonych roszczeń.

Stan faktyczny ustalono w oparciu o dowody z dokumentów, nie budzących wątpliwości co do swojej autentyczności, a także na podstawie tych twierdzeń stron, które nie zostały zakwestionowane w toku postępowania przez strony (art. 230 k.p.c.).

Sąd uznał powództwo za zasadne w oparciu o art. 129 ust 2 ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 roku – Prawo ochrony środowiska.

Sąd wywiódł, iż art. 129 - 136 p.o.ś. ustawodawca uregulował samodzielne podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej związanej z ograniczeniem sposobu korzystania
z nieruchomości oraz z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania, opierając się
na założeniu, że ryzyko szkód związanych z działalnością uciążliwą dla otoczenia powinien ponosić podmiot, który tę działalność podejmuje dla własnej korzyści (cuius damnum eius periculum).

Przesłankami tej odpowiedzialności są: wejście w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, szkoda poniesiona przez właściciela nieruchomości, jej użytkownika wieczystego lub osobę, której przysługuje prawo rzeczowe do nieruchomości, i związek przyczynowy między wprowadzonym ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości a szkodą.

Kolejno wskazano na 129 ust. 2 p.o.ś. i art. 361 § 2 k.c. i stwierdzono,
że obniżenie wartości nieruchomości stanowi przy tym wymierną stratę, niezależnie od tego czy właściciel ją zbył, czy też nie zamierza podjąć w tym kierunku żadnych działań, nieruchomość jest bowiem dobrem o charakterze inwestycyjnym. Ponadto właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę (w tym zmniejszenie wartości nieruchomości)
w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości, przy czym ograniczeniem tym jest także ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania.

Dla sądu w związku z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania pozostaje nie tylko obniżenie wartości nieruchomości, będące następstwem ograniczeń przewidzianych bezpośrednio w treści rozporządzenia o utworzeniu obszaru (zwłaszcza dotyczących ograniczeń zabudowy), lecz także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z tego, że wskutek wejścia w życie rozporządzenia dochodzi do zawężenia granic własności (art. 140 k.c. w zw. z art. 144 k.c.), i tym samym ścieśnienia wyłącznego władztwa właściciela względem nieruchomości położonej na obszarze ograniczonego użytkowania. O ile bowiem właściciel przed wejściem w życie uchwały Sejmiku mógł żądać zaniechania immisji (hałasu) przekraczającej standard ochrony środowiska, o tyle w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania możliwości takiej został pozbawiony. Inaczej mówiąc, szkodą podlegającą naprawieniu na podstawie art. 129 ust. 2 p.o.ś., jest także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, iż właściciel nieruchomości będzie musiał znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje (np. hałas).

Skutkiem wejścia w życie uchwały Sejmiku jest nie tylko konieczność poddania się przewidzianym w nim wprost ograniczeniom - niekiedy mogą być one dla właścicieli nieistotne - ale także konieczność znoszenia immisji przekraczających standard jakości środowiska, którym - w braku uchwały Sejmiku - właściciel mógłby się przeciwstawić
jako działaniom bezprawnym w świetle art. 174 ust. 1 p.o.ś.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy wynika, iż ubytek wartości rynkowej nieruchomości strony powodowej w wyniku wejścia w życie uchwały
nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 25 października 2016 r. wyniósł 20340 zł, zaś koszty rewitalizacji akustycznej budynku mieszkalnego strony powodowej
to kwota 12630 zł.

W związku z powyższym uznano powództwo za uzasadnione w tej części i tytułem odszkodowania zasądził od pozwanego na rzecz powódki 32.970 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach rozstrzygnięto na podstawie art. 481 § 1 k.c. i art. 476 k.c., uwzględniając powództwo w powyższym zakresie – sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki 32970 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty.

W zakresie ustalenia początkowej daty biegu odsetek ustawowych regułą jest dla sądu,
że dłużnik odpowiedzialny za wyrównanie szkody pozostaje w opóźnieniu z zapłatą świadczenia bezterminowego, jakim jest odszkodowanie za wyrządzoną szkodę, na zasadach ogólnych, tj. od wezwania go przez poszkodowanego do spełnienia tego świadczenia
(art. 455 k.c.). Od tego momentu wierzyciel ma zatem prawo żądać odsetek ustawowych
za opóźnienie na podstawie art. 481 k.c. Dotyczy to także odszkodowań dochodzonych
w oparciu o art. 129 ust. 2 oraz art. 136 ust. 3 ustawy – Prawo ochrony środowiska. W wezwaniu do zapłaty kwoty 70000 zł, które zostało skutecznie doręczone pozwanemu, jako termin zapłaty wskazano datę 28 kwietnia 2017 r.

W ocenie sądu można byłoby rozważać ewentualne przyznanie odsetek od chwili wyrokowania, gdyby pomiędzy wezwaniem do zapłaty a wydaniem orzeczenia doszło
do znaczącej zmiany wartości nieruchomości, co nie wynika z opinii biegłego. Nie było przeszkód, by pozwany już w momencie wezwania wypłacił niesporną jego zdaniem część odszkodowania, ewentualnie wypłacił je z zastrzeżeniem zwrotu. Przyznanie odsetek od daty wyrokowania byłoby chyba nieuprawnionym premiowaniem pozwanego, który nie uznał zasadnego roszczenia.

Zdaniem sądu kwota ta jest adekwatna do naprawienia szkody, albowiem wyrównuje ubytek majątkowy powodów i nie prowadzi do ich wzbogacenia.

W pozostałym zakresie powództwo jako wygórowane podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 102 k.p.c.

Apelację od ww. orzeczenia wniosła powódka, zaskarżając je w części dotyczącej punktu drugiego w zakresie oddalenia powództwa co do 1227,52 zł oraz punktu trzeciego
w zakresie nie zasądzenia 1587,74 zł pokrywające wszystkie wydatki poniesione przez powódkę w trakcie procesu zarzucając:

1/ naruszenie przepisów prawa procesowego w postaci art. 233 § 1 k.p.c. poprzez
nie dokonanie oceny na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału wiarygodności i mocy dowodowej wszystkich opinii wydanych przez biegłych
ds. budownictwa wyliczających koszt rewitalizacji akustycznej budynku mieszkalnego powódki,

2/ naruszenie przepisów prawa procesowego w postaci art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c. poprzez nie podanie dowodów, na podstawie których przyjął koszty rewitalizacji akustycznej budynku mieszkalnego i przyczyn, dla których odmówił wiarygodności i mocy dowodowej nie uwzględnionych opinii wydanych przez biegłego J. O. (1) określających koszt prac budowlanych zmierzających do poprawy akustycznej budynku oraz konieczność malowania wszystkich ścian w pomieszczeniach, w których wymieniano stolarkę okienną
i drzwiową,

3/ obrazę prawa materialnego tj. art. 129 ust. 2 prawa ochrony środowiska
w zw. z art. 361 § 1 k.c. poprzez nie uwzględnienie konieczności malowania wszystkich ścian
w pomieszczeniu, w którym wyburzano okna lub drzwi i wmontowywano nowe i przez
to nie zasądzenie dalszej kwoty 1227,52 zł,

4/ nie zasądzenie od pozwanego na podstawie art. 100 k.p.c. na rzecz powódki wszystkich poniesionych przez nią wydatków w sprawie pomimo, iż uległa tylko
co do nieznacznej części swego żądania.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki dalszej kwoty 1227,52 zł
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty
i ponowne rozliczenie pomiędzy stronami kosztów procesu przy uznaniu, iż powódka przegrała realnie proces tylko w nieznacznej części oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu za drugą instancję według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie
od powódki na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przewidzianych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które znajdują potwierdzenie w przywołanych dowodach. Ustalenia te sąd drugiej instancji przyjmuje za własne, podzielając również zaprezentowaną przez ten sąd ocenę prawną.

Zarzut dotyczący naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jest bezzasadny.

Przepis ten reguluje kwestię oceny wiarygodności i mocy (wartości) dowodowej przeprowadzonych w sprawie dowodów, a nie poczynionych ustaleń faktycznych,
czy wyprowadzonych z materiału dowodowego wniosków. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, omawiany przepis, może zostać naruszony w wyniku nieuwzględnienia przez sąd przy ocenie poszczególnych dowodów - zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości.

Postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu wymaga zatem wskazania przez skarżącego konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył sąd przy ocenie określonych dowodów (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05,
Lex nr 172176, z 13 października 2004 r., III CK 245/04, lex nr 174185).

Apelacja do tak rozumianych wadliwości się nie odnosi, a analiza jej warstwy motywacyjnej wskazuje, iż zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w istocie ukierunkowane
są na podważenie oceny prawnej wyników postępowania dowodowego. Nie są one skierowane przeciwko ustaleniom faktycznym, lecz ich jurydycznej ocenie sprowadzającej się do rozstrzygnięcia kwestii czy ustalony stan faktyczny może zostać uznany
za usprawiedliwiający ocenę przyjęcia przez sąd wysokości wyliczenia przez biegłego kosztów rewitalizacji akustycznej budynku mieszkalnego powódki.

Powyższe związane jest natomiast z procesem subsumpcji, czyli zastosowania prawa materialnego do ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych, a nie elementu ustaleń faktycznych i związanych z tymi ustaleniami domniemań, bądź oceny mocy i wiarygodności dowodów. Badanie zaś prawidłowości zastosowanych norm prawa materialnego nie jest dokonywane w trybie art. 233 k.p.c.

Za nieskuteczny należało również uznać podniesiony w apelacji zarzut dotyczący naruszenia art. 327 ¹ § 1 k.p.c.

Jak wynika z ukształtowanego i jednolitego, podzielanego przez Sąd Okręgowy, orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że uznanie zarzutu uchybienia treści tego przepisu może być uzasadnione jedynie wyjątkowo, gdy konstrukcja pisemnych motywów orzeczenia Sądu niższej instancji jest tak wadliwa, iż nie zawierają one danych pozwalających na przeprowadzenie na ich podstawie kontroli instancyjnej orzeczenia.

Nieco inaczej kwestię tę ujmując, zarzut naruszenia tego przepisu jest uzasadniony wtedy, gdy uzasadnienie nie pozwala na stwierdzenie czy Sąd prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego lub procesowego.

Tego rodzaju wad nie można doszukiwać się w uzasadnieniu sądu pierwszej instancji, ponieważ wynika z niego w oparciu o jakie ustalenia i wnioski prawne, odwołane do mających w sprawie zastosowanie norm prawa materialnego, Sąd oprał swoje rozstrzygniecie.

Nie jest w związku z tym usprawiedliwioną argumentacja strony skarżącej wspierająca ten zarzut, tym bardziej, że Sąd rozpoznając sprawę i motywując wydane orzeczenie nie ma obowiązku wskazywać w jaki sposób odnosi się do wszystkich twierdzeń i ocen stron. Jego obowiązek w tym zakresie ogranicza się tylko do tych, które z punktu widzenia przedmiotu uzasadnianego rozstrzygnięcia, uznaje za doniosłe.

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy przedstawił ustalony w toku postępowania stan faktyczny i wskazał dowody (może i lakonicznie), na których się oparł. Podkreślenia wymaga, że postępowanie dowodowe skupiało się w rozpoznawanej sprawie na opiniach biegłych. Wreszcie prawidłowo zidentyfikowano w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia podstawę materialnoprawną żądania powódki i w jej kontekście wyjaśniono przyczyny, dla których uznano, iż ustalone okoliczności faktyczne poddają się subsumcji pod przyjętą podstawę prawną rozstrzygnięcia w przedmiocie żądania zapłaty od pozwanego.

W tych okolicznościach zarzut naruszenia ww. przepisu jawi się jako chybiony.

Sąd Okręgowy rozważył więc argumenty powódki przywołane dla uzasadnienia zarzutów procesowych apelacji zgodnie z ich istotą w ramach dokonanej oceny prawnej
i dlatego przytoczona przez skarżącego argumentacja mogła podlegać rozważeniu tylko
na płaszczyźnie naruszenia przepisów prawa materialnego art. 129 ust. 2 prawa ochrony środowiska w zw. z art. 361 § 1 k.c., gdyż powódka kwestionuje wysokość przyznanego odszkodowania, które jest według niej zaniżone.

Przypomnieć zatem należy, że odpowiedzialność odszkodowawcza przewidziana
w art. 129 ust. 2 ustawy prawo ochrony środowiska obejmuje konkretną szkodę, przy czym jest nią także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, iż właściciel nieruchomości będzie musiał znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje np. hałas (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 25 maja 2012 r., I CSK 509/11).

Również w literaturze przedmiotu zasadnie przyjmuje się, że podmiotom będącymi właścicielami nieruchomości na obszarze ograniczonego użytkowania przysługuje odszkodowanie za szkodę pojmowaną szeroko, z uwagi na konieczność znoszenia przez
te podmioty większych uciążliwości związanych z oddziaływaniem na środowisko,
niż inne podmioty (B. R., glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r.,
II CSK 546/08, (...) 2010, nr 2, s. 165).

Istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadzała się zatem nie do samej zasady przysługiwania odszkodowania za utratę wartości nieruchomości oraz konieczności wykonania prac związanych z zapewnieniem odpowiedniego klimatu akustycznego
w budynku strony powodowej na skutek utworzenia obszaru ograniczonego sposobu korzystania z nieruchomości strony powodowej, lecz co do ich wysokości.

Celem ustalenia czy nieruchomość powoda utraciła wartość rynkową i o ile w związku z wprowadzeniem obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Ł.
Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłego ds. szacowania nieruchomości oraz budownictwa lądowego J. O., który szeroko omówił przyjętą metodologię, która doprowadziła do wniosku pozwalającego na określenie wysokości utraty wartości rynkowej nieruchomości na kwotę 20340 zł.

Sąd również, w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu budownictwa, kosztorysowania, rozliczania inwestycji J. K. oraz w oparciu jego o opinię uzupełniającą ustalił, że łączny koszt prac związanych z zapewnieniem odpowiedniego klimatu akustycznego w budynku mieszkalnym strony powodowej to kwota 12630 zł.

W ocenie Sądu Okręgowego zastrzeżenia strony skarżącej pod adresem wniosków wyciągniętych przez sąd I instancji z ww. opinii nie są zasadne.

Powódka twierdzi bowiem, że sąd niewłaściwie – w sposób zaniżony o 1227,52 zł – przyjął koszty rewitalizacji akustycznej budynku mieszkalnego, poprzez wskazanie, że biegły wskazał na konieczność malowania wszystkich ścian w pomieszczeniach, w których wymieniano stolarkę okienną i drzwiową.

Odnosząc się do powyższych kwestii, wskazać należy, że strona skarżąca jest
w błędzie, bowiem biegły J. K. w żadnym miejscu opinii uzupełniającej nie wskazał, że należy malować całe ściany pomieszczenia. W swojej opinii uzupełniającej biegły odniósł się do omawianego zagadnienia, nie widząc konieczności malowania całości pomieszczeń (ściany i sufit) w budynku powódki, gdzie wymieniano jedynie jedne drzwi i trzy okna, uważając: że przy tego typu czynnościach należy wymianę okien przeprowadzać w sposób staranny, nie dopuszczając do zniszczenia sufitów i ścian w pomieszczeniach, gdzie wymieniamy okno, co jest warunkiem obowiązkowym wynikającym z szeroko rozumianej sztuki budowlanej i norm czasowych ujętych w Katalogach Nakładów Rzeczowych. Dlatego w pozycji 14 swojego kosztorysu, na stronie 8 przyjął dwukrotne malowanie ościeży otworów okiennych i powierzchni tej ściany, gdzie to okno się znajduje z dobraniem kolorystyki farby do istniejącej na ścianach, podtrzymując swoje ustalenia i konieczność uzupełnienia malowania jedynie powierzchni wokół ościeży, wraz ze zwiększeniem ilości o fragmenty ściany w obrębie (rejonie) otworów okiennych. Biegły jednak dokonał wyliczenia
do ewentualnego wykorzystania koszt dodatkowego malowania ścian (bez sufitów) w całych pomieszczeniach na 1227,52 zł brutto, pozostawiając to zagadnienie do decyzji sądu,
(opinia, k. 253 - 255).

W tych warunkach należy stwierdzić, że skoro biegły nie uznał za koniecznych
i uzasadnionych kosztów dodatkowego malowania ścian (bez sufitów) w całych pomieszczeniach, to nie można było uznać, że te dodatkowe koszty obciążają stronę pozwaną, gdyż celem kosztów rewitalizacji akustycznej budynku jest dostosowanie do prawidłowego jego wygłoszenia akustycznego, a nie jego wyremontowanie.

Dlatego też ww. koszty, zdaniem Sądu Okręgowego, nie pozostają w związku
ze szkodą, za którą ponosi odpowiedzialność pozwany na podstawie art. 129 ust. 2 prawo ochrony środowiska w zw. z art. 361 § 1 k.c.

Nieuzasadnione jest przy tym twierdzenie strony powodowej w zakresie różnicowania

kosztów rewitalizacji ze względu na ich miejsce położenia nieruchomości, tj. czy jest położona w mieście bądź nie, gdyż kwesta ta bez wątpienia nie jest cechą wpływającą na wysokość kosztów rewitalizacji.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zakwestionowania poprawności wniosków sądu I instancji opartych na opinii biegłego
i podwyższenia zasądzonego odszkodowania do wysokości postulowanej przez stronę skarżącą.

Błędne jest również stanowisko skarżącej, że w sprawie naruszono art. 100 k.p.c.

Skoro bowiem powódka z żądanej ostatecznie sumy 42311,31 zł uzyskała 32970 zł,
to stwierdzić należy, że wygrała sprawę w 77 %, zaś w 23 % przegrała.

Konsekwencją zatem stosunkowego rozdzielenia kosztów postępowania było zasadzenie od strony przegrywającej na rzecz powódki koszów do wysokości 2029,26 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu, jak to prawidłowo uczynił Sąd Rejonowy.

Mając na uwadze poczynione rozważania Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację powódki jako całkowicie bezzasadną, o czym orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego, należnych od powódki na rzecz pozwanego Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który powódka przegrała w instancji odwoławczej w całości.

Wysokość kosztów profesjonalnego zastępstwa prawnego po stronie pozwanego
w wysokości 135 zł Sąd Odwoławczy ustalił w oparciu o § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…).

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zastosowania w sprawie przepisu art. 102 k.p.c. w postępowaniu odwoławczym. Strona powodowa decydując się na wniesienie apelacji,
znała już motywy, które legły u podstaw argumentacji Sądu Rejonowego i dlatego powinna dokonać oceny zasadności apelacji i ewentualnego ryzyka związanego z koniecznością poniesienia kosztów postępowania, w sytuacji, gdyby nie została ona uwzględniona. Ponadto zaznaczyć należy, że z istoty każdego postępowania procesowego wynika jego sporność
i zwykle niepewność rozstrzygnięcia, a każda strona domagająca się wydania rozstrzygnięcia sądowego jest z reguły przekonana o słuszności swoich żądań. Subiektywne zatem przekonanie o słuszności żądania apelacji nie jest z pewnością okolicznością, która sama przez się może przemawiać za rozstrzygnięciem o kosztach procesu w oparciu
o art. 102 k.p.c., w przeciwnym razie art. 102 k.p.c. miałby zastosowanie w każdej sprawie
i utraciłby walor wyjątkowości. W konsekwencji za wyłączną przesłankę odstąpienie
od obciążania powoda kosztami procesu nie można było uznać jego sytuacji majątkowej
i życiowej, która legła u podstaw przyznania mu zwolnienia od kosztów sądowych. Ustanowiona w art. 102 k.p.c. zasada słuszności, jako stanowiąca odstępstwo od zasady odpowiedzialności za wynik procesu, jest rozwiązaniem szczególnym, wymagającym
do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Wymieniony przepis, choć nie konkretyzuje pojęcia przypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawiając
ich kwalifikację sądowi orzekającemu, winien być zastosowany wówczas,
gdy w okolicznościach danej sprawy obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu przeciwnika byłoby rażąco niezgodne z zasadami słuszności, a tego rodzaju przypadek
na etapie postępowania apelacyjnego nie zaistniał.