Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1282/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 18 lutego 2022 roku, sygn. akt II K 401/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. A.

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e - (...)

k. 1062

2.1.1.2.

J. A.

Oskarżony jest osobą karaną

Aktualna karta karna

k. 1064 - 1079

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.2

Aktualna karta karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. Naruszenie procedury, tj:

- art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez zaniechanie powołania biegłego stosownej specjalności, mimo że rozstrzygnięcie sprawy wymagało wiadomości specjalnych;

- art. 211 w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., poprzez niedopuszczalne przyjęcie, że wynik eksperymentu procesowego sam w sobie może stanowić podstawowe źródło ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia poprzez niczym nieuzasadnione stwierdzenie, że gry dostępne na spornych automatach mają charakter losowy, a tym samym hazardowy.

3. Naruszenie prawa materialnego, tj.

- art. 107 § 1 k.k.s., poprzez jego wadliwe zastosowanie, mimo że nie wykazano ziszczenia się przesłanki urządzania zabronionych gier na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 - 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, albowiem brak w sprawie dowodu, że sporne urządzenia do gier to w istocie automaty do gier w rozumieniu ww. ustawy;

- art. 107 § 1 k.k.s. poprzez jego zastosowanie, pomimo że w toku postępowania nie wykazano, aby oskarżony dopuścił się popełnienia takiego przestępstwa;

- art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 4 § 2 k.k.s. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, działając umyślnie;

- bezzasadne zastosowanie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych,;

- naruszenie art. 107 § 1 k.k.s. poprzez wadliwe przyjęcie, że ową normę blankietową można wypełnić regulacją z art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych;

- art. 10 § 3 § 4 k.k.s. poprzez ich niezastosowanie

4. Rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary w relacji do zarzucanych mu czynów, w tym naruszenie art. 10 § 5 k.k.s poprzez jego niezastosowanie.

Szczegółowa treść zarzutów we wniesionej apelacji na k. 1001 - 1002.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że zarzuty podniesione przez obrońcę J. A. we wniesionej apelacji są w większości niezasadne i nie zasługują na uwzględnienie. Z uwagi jednakże na okoliczności, w tym wielość wydanych wcześniej wobec oskarżonego wyroków skazujących, w ocenie sądu II instancji w sprawie niniejszej należało uwzględnić wniosek apelującego i zastosować instytucję absorpcyjnego umorzenia postępowania, przewidzianą w art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., co zostanie szczegółowo omówione w podpunkcie 5.3.1.3.1. niniejszego uzasadnienia.

W pierwszej kolejności zatem, w związku z obranym przez Sąd Okręgowy kierunkiem rozstrzygnięcia, z uwagi na treść art. 436 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., szczegółowe odnoszenie się do podnoszonych przez skarżącego zarzutów uznać należy za zbędne..

Ustosunkowując się pokrótce do zawartego w apelacji zarzutu naruszenia przez sąd I instancji art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art 113 § 1 k.k.s. stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy, nie przeprowadzając z urzędu dowodu z opinii biegłego na fakt losowego charakteru gier prowadzonych na zatrzymanych w sprawie urządzeniach, nie dopuścił się naruszenia wskazanych powyżej przepisów postępowania. Przepis art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. nakłada na sąd obowiązek zasięgnięcia opinii biegłego w sytuacji, gdy okaże się, że stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Jak podnosi się w orzecznictwie, "opinia biegłego winna zatem dotyczyć kwestii, których poznanie bezpośrednio przez sąd ze względu na konieczność posiadania wiadomości specjalnych albo w ogóle nie byłoby możliwe albo byłoby znacznie utrudnione" (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2021 roku, sygn. akt III K 145/20). Zdaniem sądu II instancji, przeprowadzony przez funkcjonariuszy urzędu celnego w dniu 15 września 2015 roku eksperyment procesowy w wystarczający sposób wykazał, że zatrzymane w niniejszej sprawie urządzenia w postaci automatów służyły do prowadzenia gier o charakterze losowym. Funkcjonariusze urzędu celnego, grając w ramach owego eksperymentu na przedmiotowych automatach, nie mieli bowiem żadnego wpływu na wynik poszczególnych gier, a także nie mogli przewidzieć ich końcowego rezultatu, przy czym o ewentualnej wygranej bądź przegranej decydował algorytm. Sam eksperyment przeprowadzony został w sposób nie budzący żadnych wątpliwości co do swojej rzetelności i wiarygodności, a wyciągnięte wnioski są logiczne, zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a także w pełni korespondują z opisem przebiegu eksperymentu. Wbrew zatem twierdzeniom obrońcy oskarżonego, ustalenie, że zatrzymane w niniejszej sprawie urządzenia służyły do prowadzenia gier o charakterze hazardowym, nie wymagało powoływania biegłego o odpowiedniej specjalizacji w celu zasięgnięcia wiadomości specjalnych. W przypadku zrealizowania przesłanek określonych w art. 193 § 1 k.p.k., zasięgnięcie przez sąd opinii biegłego jest oczywiście obligatoryjne. Jednakże, jak wynika z poczynionych powyżej rozważań, ustalenie losowego charakteru gier prowadzonych na zatrzymanych w sprawie urządzeniach nie wymagało wiadomości specjalnych. Przesłanki z art. 193 § 1 k.p.k. nie zostały zatem w niniejszej sprawie zrealizowane.

Stwierdzić należy ponadto, że wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd Rejonowy dokonał w przedmiotowej sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych, co następnie w należyty sposób uzasadnił. Jak powszechne przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie, "urządzanie gier hazardowych to ogół czynności i działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia realizowania w praktyce działalności w zakresie gier hazardowych, w szczególności: zorganizowanie i pozyskanie odpowiedniego miejsca na zamontowanie urządzeń, przystosowanie go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego miejsca nieograniczonej liczbie graczy, utrzymywanie automatów w stanie stałej aktywności, umożliwiającym ich sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, obsługa urządzeń, zatrudnienie i odpowiednie przeszkolenie personelu, zapewniające graczom możliwość uczestniczenia w grze" (I. Zgoliński [w:] A. Bułat, V. Konarska-Wrzosek, T. Oczkowski, I. Zgoliński, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. II, Warszawa 2021, art. 107. Zob. też przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 22 września 2016 roku, sygn. akt II SA/Ke 553/16). Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne ustalenia sądu I instancji, z których w jednoznaczny sposób wynika, że J. A., pełniąc funkcję prezesa zarządu spółki (...) sp. z o.o., urządzał gry na automatach, wbrew uregulowaniom zawartym w ustawie z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, czym wyczerpał znamiona zarzucanych mu czynów zabronionych.

Podnoszone przez obronę zarzuty obrazy prawa materialnego sprowadzają się natomiast w swej istocie do kwestionowania ustaleń faktycznych w następstwie wadliwej oceny dowodów. Nie mogą one zatem skutecznie podważyć prawidłowości rozstrzygnięcia.

W związku z absorpcyjnym umorzeniem przez sąd II instancji przedmiotowego postępowania, szczegółowe odnoszenie się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu przez Sąd Rejonowy uznać należy za bezprzedmiotowe i poprzestać jedynie na stwierdzeniu, że zasadnie apelujący podnosi, iż wymierzenie w sprawie niniejszej wobec oskarżonego kary 11 miesięcy pozbawienia wolności jest nieadekwatne do okoliczności sprawy i uwzględnia dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 13 § 1 k.k.s., w sposób nieprawidłowy, co zostanie dokładniej omówione w podpunkcie 5.3.1.3.1. niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku co do wymiaru kary.

Alternatywnie, uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania w sprawie na podstawie art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty zaprezentowane przez obrońcę oskarżonego okazały się w większości bezzasadne, wobec czego nie mogły one doprowadzić do uniewinnienia J. A. od popełnienia zarzucanego mu czynu bądź też do przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Zarzut apelującego dotyczący niewspółmierności kary, a także jego wniosek o zastosowanie wobec J. A. instytucji absorpcyjnego umorzenia postępowania zasługiwały natomiast na uwzględnienie z przyczyn omówionych w podpunkcie 5.3.1.3.1. niniejszego uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Wniosek obrońcy oskarżonego o umorzenie absorpcyjne przedmiotowego postępowania zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., postępowanie w sprawie o występek, zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 5, można umorzyć, jeżeli orzeczenie wobec oskarżonego kary byłoby oczywiście niecelowe ze względu na rodzaj i wysokość kary prawomocnie orzeczonej za inne przestępstwo, a interes pokrzywdzonego temu się nie sprzeciwia.

Za powszechnie przyjętą linią orzeczniczą powtórzyć należy, że "instytucja tzw. umorzenia absorpcyjnego na podstawie art. 11 § 1 k.p.k. stanowi odstępstwo od zasady legalizmu, gdzie rezygnacja ze ścigania podyktowana jest niemożnością osiągnięcia jakiegokolwiek celu kary za przypisane przestępstwo ze względu na znaczącą dysproporcję pomiędzy rodzajem i wysokością kary już orzeczonej prawomocnie za inne przestępstwo a karą, która zostałaby orzeczona w postępowaniu podlegającym umorzeniu. Zakłada się tym samym, że brak celowości ukarania sprawcy za przypisane przestępstwo może stanowić wystarczające uzasadnienie dla odstąpienia od zastosowania państwowego prawa karania." (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2021 roku, sygn. akt I KK 139/20). Ów brak celowości ukarania sprawcy następuje w sytuacji, gdy kara, która ma zostać orzeczona, byłaby de facto w całości "pochłonięta" przez kary dotychczas orzeczone wobec podsądnego. Słusznie podnosi się, że "ideą omawianej instytucji jest eliminacja zbędnych kosztów społecznych w sytuacjach, gdy jest oczywiste, że sankcje karne orzeczone w danej sprawie i tak nie będą mogły być faktycznie wyegzekwowane" (S. Steinborn [w:] J. Grajewski, P. Rogoziński, S. Steinborn, Kodeks postępowania karnego. Komentarz do wybranych przepisów, LEX/el. 2016, art. 11.).

Z informacji uzyskanych z Krajowego Rejestru Karnego, aktualnych na dzień 15 marca 2023 roku, wynika, że wobec J. A. zostały już wydane 84 wyroki skazujące za przestępstwa skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. Słusznie apelujący zauważa przy tym, że w dacie popełnienia przez podsądnego zarzucanego mu w sprawie niniejszej czynu, tj. 15 września 2015 roku, nie był on jeszcze w ogóle karany. Biorąc zatem pod uwagę sposób życia J. A. przed popełnieniem czynu zabronionego, będący jedną z okoliczności wymienionych w art. 13 § 1 k.k.s., uwzględnianych przy określaniu rodzaju i wysokości wymierzanej kary, przypuszczać można, że wymierzona oskarżonemu przez Sąd Rejonowy kara 11 miesięcy pozbawienia wolności, uzasadniana przez sąd wielokrotną uprzednią karalnością, zostałaby wyeliminowana w postępowaniu odwoławczym, jako zbyt surowa. Nie sposób zaakceptować wymiaru kary pozbawienia wolności w warunkach kiedy tego rodzaju zachowania podjęta w zbliżonym czasie, także w warunkach niekaralności spotkały się z represją karną o charakterze wolnościowym. Taka ocena dokonana przez Sąd Rejonowy w niemniejszej sprawie niewątpliwie stanowi niczym nieuzasadnione odstępstwo od potrzeby przede wszystkim wychowawczego oddziaływania kary i prymatu kar nieizolacyjnych mających realizować ten cel. W związku z tym, w sprawie niniejszej zakładać można, że J. A. ukarany zostałby wyłącznie karą grzywny.

Na względzie mieć należy ponadto, że oskarżony ma prawo ubiegać się o wydanie wobec niego wyroku łącznego, łączącego orzeczone dotychczas kary. Jak natomiast stanowi art. 39 § 1 k.k.s., sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa skarbowe do ich sumy, nie przekraczając jednak 1080 stawek dziennych grzywny. Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku, poza karą 11 miesięcy pozbawienia wolności, która, jak już wskazano powyżej, nie ostałaby się w wyroku sądu II instancji, orzekł wobec J. A. również karę grzywny w wysokości 60 stawek dziennych po 100 złotych każda. Stwierdzić należy przy tym, że ilość i rozmiar dotychczas wymierzonych kar grzywny prowadzi do wniosku, iż dysproporcja pomiędzy orzeczonymi dotychczas karami grzywny a karą grzywny nieprawomocnie orzeczoną w zaskarżonym wyroku jest bardzo duża. Przyjąć można ponadto, że kara grzywny wymierzona przez sąd I instancji w zaskarżonym orzeczeniu zostanie w całości pochłonięta przez wymierzone już kary. Skoro natomiast w realiach przedmiotowej sprawy orzeczone wobec oskarżonego kary grzywny i tak nie będą mogły być faktycznie wyegzekwowane, to umorzenie absorpcyjne postępowania nie naruszy w żaden sposób interesu pokrzywdzonego, tj. Skarbu Państwa. Wręcz przeciwnie - zastosowanie instytucji absorpcyjnego umorzenia postępowania skutkować będzie eliminacją niepotrzebnych kosztów postępowania obciążających w istocie podatników , których ponoszenie byłoby całkowicie bezcelowe.

W ocenie zatem sądu II instancji, przesłanki zastosowania instytucji absorpcyjnego umorzenia postępowania z art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zostały zrealizowane. Z poczynionych powyżej rozważań wynika, że orzekanie wobec J. A. kary grzywny w realiach niniejszej sprawy pozbawione byłoby jakiejkolwiek celowości. W związku z tym, przedmiotowe postępowanie należało umorzyć na podstawie art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z zart. 113 § 1 k.k.s.

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 2. wyroku

Z uwagi na umorzenie absorpcyjne przedmiotowego postępowania, w stosunku do oskarżonego orzec należało przepadek dowodów rzeczowych wskazanych pod pozycją 1,2 oraz 4-7 wykazu dowodów rzeczowych nr 2 (k. 653), na podstawie przepisów przywołanych w punkcie 2. wyroku.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3. wyroku

Sąd Okręgowy kosztami procesu obciążył Skarb Państwa. Zgodnie bowiem z art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Okoliczności przedmiotowej sprawy, w tym przede wszystkim sytuacja materialna J. A., uzasadniały zwolnienie go z ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, pomimo tego, że co do zasady, przy umorzeniu absorpcyjnym, koszty procesu w całości lub w części ponosi oskarżony (art. 632a § 2 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana