Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 30/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 18 listopada 2022r. w sprawie II K 797/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.  na podstawie art. 425§1 i 2 k.p.k. oraz art. 444§1 k.p.k. - zarzut braku rozstrzygnięcia co do zarzucanych oskarżonemu M. M. czynów oznaczonych nr 4 i 5 jego części wstępnej oraz co do zarzucanych oskarżonej A. G. czynów oznaczonych nr 27 i 28 części wstępnej wyroku.

II.  powołując się na przepis art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. oraz art. 427§1 i 2 k.p.k., zarzut:

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że czyny nr 4 i 5 części wstępnej wyroku zarzucone oskarżonemu M. M. są współukarane uprzednio względem czynów nr 6-26 części wstępnej wyroku zarzuconych w/wym. oskarżonemu, podczas gdy charakter tych czynów nie pozwala na takie przyjęcie,

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że czyny nr 27 i 28 części wstępnej wyroku zarzucone oskarżonej A. G. są współukarane uprzednio względem czynów nr 29-49 części wstępnej wyroku zarzuconych w/wym. oskarżonej, podczas gdy charakter tych czynów nie pozwala na takie przyjęcie,

- obrazę przepisu postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 416§1 pkt 5 k.p.k. poprzez nie zawarcie w jego treści obligatoryjnego elementu orzeczenia w postaci rozstrzygnięcia Sądu co do czynów wymienionych w pkt 4 i 5 części wstępnej wyroku oraz 27 i 28 części wstępnej wyroku i poprzestanie na uznaniu oskarżonego M. M. winnym jedynie popełnienia czynów opisanych w punktach 1, 2-3 oraz 6-26 części wstępnej wyroku, natomiast w zakresie czynów nr 4-5 oraz 27-28 części wstępnej wyroku Sąd w sentencji wyroku nie wskazał, czy uznaje oskarżonych winnymi ich popełnienia i wymierza im karę, warunkowo umarza postepowanie, uniewinnia oskarżonych od zarzutu ich popełnienia, czy umarza w tym zakresie postępowanie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zasadności zawartych w apelacji zarzutów podnieść należy, że dokonane w zaskarżonym wyroku ustalenie o braku po stronie obojga oskarżonych zamiaru przywłaszczenia znalezionego przez nich dowodu osobistego i prawa jazdy nie zostało zanegowane co oznacza, że Sąd Odwoławczy nie był władny sprawstwa owego oskarżonym przypisać. W tym zakresie słusznie Sąd Rejonowy stwierdził, że skoro M. M. i A. G. ,,od razu” podjęli decyzje o zwrocie owych dokumentów pokrzywdzonemu, co też niezwłocznie uczynili, to brak jest podstaw do przypisania im zamiaru przywłaszczenia owych dokumentów. Jest przy tym rzeczą niewątpliwą, że podjęcie portfela z zawartością dowodu osobistego, prawa jazdy i karty płatniczej sprowadza się do integralnego kompleksu ruchów fizycznych, zdeterminowanych psychicznie i stanowi jeden tylko czyn. W takim przypadku wydanie wyroku uniewinniającego co do li tylko fragmentu tegoż czynu nie jest prawnie dopuszczalne. Z nieznanych powodów oskarżyciel publiczny zdecydował o rozdzieleniu tego jednego zachowania na dwa odrębne czyny, niemniej jednak to uchybienie nie może mieć wpływu na rzeczywistą ocenę w aspekcie prawnej jedności czynu. Kolejnym uchybieniem, zawartym w akcie oskarżenia jest opis należącej do pokrzywdzonego karty jako ,,uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego”. Takie skopiowanie fragmentu ustawowego znamienia, opisanego w art. 278 § 5 (obecnie art. 278 § 1a) kk rodzi jednak określone następstwa. W przedmiotowej sprawie karta, o jakiej mowa stanowiła bowiem Inny niż pieniądz środek płatniczy w rozumieniu art. 115 § 9 kk, skoro przy jej użyciu można było dokonać płatności za nabywane w sklepach towary. Do kategorii środków płatniczych należy bowiem zaliczać takie karty, w których można wyróżnić funkcję płatniczą. Będą to tego rodzaju karty, które umożliwiają zapłatę za nabywane towary i usługi, powodując skutek zapłaty i zwolnienia z zobowiązania (por. J. Skorupka [w:] O. Górniok i in., Kodeks..., t. 1, Giezek Jacek (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, WKP 2021). Karta, o jakiej mowa w art. 278 § 5 (obecnie art. 278 § 1a) kk nie może być jednak przedmiotem przestępstwa, stypizowanego w art. 284 § 1 kk, nie mieści się bowiem w zakresie opisanych w art. 115 § 9 kk desygnatów. Wynika to właśnie z odrębnej regulacji zdarzenia, polegającego na jej kradzieży. Gdyby było inaczej, to zawarte w art. 278 § 5 (obecnie art. 278 § 1a) kk unormowanie byłoby zbędne. Sąd Rejonowy, do czego był uprawniony, odmiennie opisał wprawdzie przedmiot przestępstwa, zarzuconego oskarżonym w punkcie 5 i 28 aktu oskarżenia ustalając, że przedmiotem przywłaszczenia była karta płatnicza, nie zaś karta uprawniająca do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego. Jednocześnie Sąd Rejonowy uznał, że przywłaszczenie owej karty stanowi czyn współukarany uprzedni w odniesieniu do dalszych zarzucanych sprawcom zachowań. W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zagadnieniu temu Sąd I instancji nie poświęcił jednak żadnej w zasadzie uwagi, ograniczając się wyłącznie do stwierdzenia, o jakim mowa. Mankamenty uzasadnienia, nawet tak istotne nie prowadzą jednak w świetle art. 455 a kpk do wydania w II instancji orzeczenia kasatoryjnego. Podnieść w tej materii należy, że niezależnie od trafności wydanego w tej materii rozstrzygnięcia nie ma racji autor apelacji zarzucając obrazę art. 413 § 1 pkt 5 kpk. Zaskarżony wyrok zawiera bowiem niezbędne rozstrzygnięcie, przyjęcie konstrukcji czynu współukaranego wyłącza możliwość wydania w tym zakresie wyroku uniewinniającego. Konstrukcja czynów współukaranych stanowi bowiem jedną z możliwych sytuacji, w których wielość czynów prowadzi do przyjęcia jedności przestępstwa a czyny współukarane uważane są zarówno za czyny stanowiące etap realizacji przestępstwa, takie jak na przykład przygotowanie, czynności towarzyszące przestępstwu czy też czynności immamentnie powiązane z przestępstwem. Wielość czynów nie zawsze oznacza zatem wielość przestępstw. Zdarzają się sytuacje, w których wielość czynów stanowi jedno przestępstwo, zaś jedną z .instytucji, pozwalającą przyjąć jedność przestępstwa w przypadku wielości czynów jest właśnie konstrukcja tzw. czynów współukaranych (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 20 listopada 2020 r., II AKa 71/20, LEX nr 3347099 - wyrok SA w Poznaniu z dnia 9 lipca 2020 r., II AKa 84/20,LEX nr 3159412). Zasada prawnej jedności przestępstwa, nawet o charakterze wieloczynowym eliminuje zatem możliwość wydania wyroku uniewinniającego przy przyjęciu konstrukcji czynu współukaranego a co za tym idzie nie jest prawdą jakoby Sąd Rejonowy w ogóle w zaskarżonym wyroku się nie wypowiedział w zakresie zarzutów, opisanych w punkcie 4, 5, 27 i 28 aktu oskarżenia. Zważyć przy tym należy, że w punkcie III i VI części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku znalazły się zapisy o uprzednim przywłaszczeniu karty płatniczej oraz ustalenia o zwrocie prawa jazdy i dowodu osobistego. Gdyby zatem podzielić zarzut o nieprawidłowym zastosowaniu konstrukcji czynu współukaranego, to Sąd Odwoławczy byłby zobligowany do dokonania zmiany tego rozstrzygnięcia poprzez przypisanie oskarżonym winy i wymierzenie im kar za to zachowanie. W ocenie Sądu Odwoławczego konstrukcja, zastosowana przez Sąd Rejonowy jest jednak- mimo, że zagadnienie to nie zostało w sposób należyty uzasadnione- trafna. Jak słusznie stwierdził Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 9 lipca 2014 r. w sprawie sygn. akt II AKa 180/14 usiłowanie wypłaty pieniędzy na podstawie karty bankomatowej skradzionej podczas napadu rabunkowego, a także przy wykorzystaniu kodu, którego ujawnienia domagał się sprawca w trakcie rozboju, stanowi czyn współukarany następczy przestępstwa z art. 280 § 2 k.k., a nie odrębne przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. Teza ta nie oznacza wprawdzie, przedstawiony w niej pogląd powinien być automatycznie powielany w innych sprawach, bowiem dla stwierdzenia, czy dane zachowanie powinno być traktowane jako czyn współukarany zasadnicze znaczenie ma jego porównanie z czynem głównym w zakresie stopnia społecznej szkodliwości. Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 25 lutego 2002 r., w sprawie I KZP 1/02 (OSNKW 2002, z. 5 - 6, poz. 35) redukcja ocen prawnokarnych, przeprowadzona z punktu widzenia tego, czy jakiś czyn jest, czy też nie jest czynem następczym współukaranym (tak zresztą, jak i redukcja ocen z punktu widzenia ewentualnego stwierdzenia współukaranego czynu uprzedniego) jest zawsze problemem teleologicznym, którego właściwe rozwiązanie może być dokonane nie w formie abstrakcyjnej, ale z uwzględnieniem realiów konkretnej sprawy. Przy dokonywaniu analizy, czy w konkretnym wypadku powinno dojść do redukcji ocen prawnokarnych z zastosowaniem konstrukcji czynu współukaranego należy mieć na uwadze przede wszystkim integralne powiązanie czynu, za który sąd skazuje sprawcę i wymierza mu karę, z czynem stanowiącym logiczną i typową konsekwencję tego wcześniejszego lub późniejszego czynu a także porównanie stopnia społecznej szkodliwości obu czynów. Nie może być bowiem uznane za współukarane przestępstwo następcze takie przestępstwo, które znacznie przewyższa stopniem społecznej szkodliwości czyn, jaki stanowi podstawę skazania i wymierzenia kary, a więc w istotny sposób "wzmaga" skutek wywołany przestępstwem głównym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 2006 r., III KK 106/06, OSNKW 2006, z. 12, poz. 116). W przedmiotowej sprawie nie budzi żadnych wątpliwości to, że bez przywłaszczenia karty płatniczej sprawcy nie dokonaliby przypisanych im kradzieży z włamaniami. Owe późniejsze zachowania były zatem integralnie powiązane z przywłaszczeniem karty, zaś zestawienie poziomu szkodliwości społecznej owych zachowań, z uwzględnieniem znacznej ilości dokonanych transakcji i niewielką ich łączną wartością wyklucza wniosek o jakimkolwiek, nie tylko znacznym przewyższeniu społecznej szkodliwości przywłaszczenia karty płatniczej nad taka szkodliwością w zakresie dokonanych bezprawnych transakcji. Sytuację tę można obrazowo przyrównać do bezprawnego wejścia w posiadanie klucza z następnym dokonaniem przy jego użycia włamania. Karta płatnicza nie przedstawia bowiem niemal żadnej wartości materialnej, zaś czyniąca ją bezużyteczną operacja zastrzeżenia w banku nie nastręcza osobie pokrzywdzonej niemal żadnych problemów. Zarówno zatem integralność tych zachowań, jak i zestawienie poziomu ich społecznej szkodliwości prowadzi do stwierdzenia, że Sąd Rejonowy słusznie przyjął omawianą konstrukcję a co za tym idzie zawarte w apelacji zarzuty nie są trafne. Nie oznacza to jednak, że zaskarżony wyrok jest wolny od uchybień. Realizując określoną w art. 434 § 2 kpk powinność Sąd Odwoławczy wyeliminował kwalifikację prawną z art. 287 § 1 kk i odpowiadające jej ustalenia. Przepis ten penalizuje bowiem bezprawny wpływ na automatyczne przetwarzanie, gromadzenie lub przekazywanie danych informatycznych oraz zmianę, usuwanie i wprowadzanie nowych zapisów danych informatycznych. Na gruncie przedmiotowej sprawy działania takie nie zostały jednak przez oskarżonych podjęte. Przedmiotem czynności wykonawczej oszustwa komputerowego są bowiem informacje, na których automatyczne gromadzenie, przetwarzanie lub przesyłanie sprawca wpływa, lub komputerowy nośnik informacji, na którym sprawca zmienia, usuwa lub wprowadza zapis (Kardas, Oszustwo, s. 72–73; Dąbrowska-Kardas, Kardas [w:] Zoll III, s. 356). Żadnej z tych czynności oskarżeni jednak nie wykonali, ograniczając swoją działalność do płatności zbliżeniowych kartą pokrzywdzonego. Poza utratą przez M. N. środków na rachunku bankowym, co było nieodzowną konsekwencją dokonania na jego szkodę szeregu kradzieży z włamaniami, sprawcy w żaden sposób nie wpłynęli, ani też nie usiłowali wpłynąć na automatyczne przetwarzanie i przekazywanie danych informatycznych. Przez pojęcie wpływania należy wszak rozumieć dokonywanie zmiany przez sprawcę w autentycznym procesie przetwarzania, gromadzenia lub przekazywania danych informatycznych, która powoduje, że ich gromadzenie, przetwarzanie lub przekazywanie odbywa się w inny sposób, niż był założony (por. Wróbel Włodzimierz (red.), Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. V WKP 2022 - komentarz, stan prawny: 1 września 2021 r., inne wydania -2- ). W przedmiotowej sprawie przetwarzanie i przekazywanie takich danych odbyło się w sposób założony, bo dokonanie płatności przy użyciu karty płatniczej zawsze powoduje powstanie w systemie bankowym informacji o tego typu transakcjach i zmniejszenie stanu salda rachunku bankowego. Z kolei takie zmniejszenie stanu salda na rachunku bankowym pokrzywdzonego jest równoznaczne z powstaniem na jego mieniu szkody a to immanentna cecha dokonana kradzieży z włamaniem. Pełna zawartość kryminalna popełnionego czynu opisana jest zatem w art. 279 § 1 kk a skoro tak, to kumulatywna kwalifikacja z art. 287 § 1 kk zastosowania znaleźć nie może.

Wniosek

Mając na względzie art. 437§1 i 2 k.p.k. wniósł o:

- uchylenie wyroku w części dotyczącej oskarżonego M. M., tj. punktów I, II, III, IV, V, XI oraz XII jego sentencji i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do jej ponownego rozpoznania w tym zakresie,

- uchylenie wyroku w części dotyczącej oskarżonej A. G., tj. punktów VI, VII oraz XI jego sentencji i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do jego ponownego rozpoznania w tym zakresie,

-utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy w pozostałym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy co do sprawstwa oskarżonych w zakresie zarzucanych im kradzieży z włamaniami, konstrukcji czyny współukaranego oraz wymiaru kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji jest wolny od uchybień, opisanych w apelacji i nie zawiera on również uchybień, o jakich mowa w art. 439 kpk i art. 440 kpk w zakresie, w jakim został utrzymany w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zaskarżony wyrok został zmieniony wobec oskarżonych M. M. i A. G. poprzez wyeliminowanie z opisu przypisanych im zachowań ustalenia o wpłynięciu oskarżonych na automatyczne przetwarzanie i przekazywanie danych informatycznych i o usiłowaniach dokonania takich wpływów i poprzez zakwalifikowanie tych czynów z art. 279 § 1 kk oraz z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk;

Zwięźle o powodach zmiany

Przyczyny zmiany wyroku Sądu Rejonowego opisane zostały wyżej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

O kosztach nieopłaconej obrony oskarżonej z urzędu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 29 Prawa o adwokaturze (Dz.U.2019.1513 t.j.) i § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2019, poz. 18 t.j.),

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

Wyrok zaskarżony został wyłącznie przez oskarżyciela publicznego, zaś apelacja nie została uwzględniona. Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w takiej sytuacji koszty procesu za postepowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana