Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1013/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Obornikach z dnia 23 maja 2022 roku, sygn. akt II K 180/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – oskarżyciel subsydiarny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

S. Z.

Oskarżony S. Z. wniósł sprawę rozwodową przeciwko J. Z. (1).

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 27.08.2020 r., sygn. XVIII C 1704/17 małżeństwo stron zostało rozwiązane z winy powoda.

Na skutek apelacji obu stron Sąd II instancji zmienił zaskarżony wyrok w zakresie dotyczącym wykonywania władzy rodzicielskiej nad dzieckiem stron M. Z., co do wysokości renty alimentacyjnej od powoda na rzecz małoletniej córki oraz regulacji kontaktów powoda z dzieckiem.

wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25.03.2022 r. w sprawie o rozwód, sygn. I ACa 342/21 wraz z uzasadnieniem

(...)- (...)

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25.03.2022 r. w sprawie o rozwód, sygn. I ACa 342/21 wraz z uzasadnieniem

Dokumenty te mają charakter urzędowy, ich pochodzenie i treść nie budziły wątpliwości. Celowym było włączenie ich w poczet materiału dowodowego w celach informacyjnych, jak zakończyła się prawomocnie sprawa rozwodowa S. Z. i J. Z. (1).

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut z apelacji Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Obornikach:

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na błędnej ocenie materiału dowodowego oraz w jego ramach, przecenieniu wartości dowodowej wyjaśnień oskarżonego S. Z. oraz zeznań członków jego rodziny – A. Z., J. Z. (2), J. Z. (3) dotyczących relacji pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi oraz jego zachowań wobec nich, przy jednoczesnym uznaniu za niewiarygodne zeznań pokrzywdzonych J. Z. (1) i małoletniej G. Z. (1), a także nieuwzględnieniu w należytym stopniu dowodów z opinii psychologicznej dotyczącej małoletniej pokrzywdzonej sporządzonej przez biegłą psycholog B. L., zeznań świadków A. W., J. T., D. K., D. W. (1) i K. N., co w konsekwencji doprowadziło do uznania przez Sąd, że oskarżony nie popełnił zarzuconych mu czynów i uniewinnienia go od zarzutów przestępstw z art. 207 § 1 kk na szkodę J. Z. (1), art. 190a § 1 kk na szkodę J. Z. (1) oraz małoletniej G. Z. (1), podczas gdy prawidłowa i kompleksowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony S. Z. dopuścił się zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Należy przypomnieć, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych opiera się na założeniu, że dowody przeprowadzone zostały na rozprawie głównej w sposób prawidłowy i zostały one ocenione w zgodzie z wymogami art. 7 kpk. Istotą zatem tego uchybienia jest wykazanie, że sąd pierwszej instancji wyprowadził błędne wnioski z treści dowodów, które zostały uznane za wiarygodne ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 maja 2022 r., II AKa 339/20, Legalis nr 2713690).

Zdaniem Sądu Okręgowego zgłoszony przez prokuratora zarzut odwoławczy sprowadzał się w rzeczywistości do kwestionowania w dużej mierze dokonanej przez Sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału i odmiennego wartościowania dowodów. Z czego wynika wniosek, że dopiero okoliczności z tych zakwestionowanych przez Sąd Rejonowy dowodów dawałyby podstawy do pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej za zarzucone mu przestępstwa na szkodę żony J. Z. (1) i jej córki G. Z. (1). Jak wynika z treści apelacji oskarżyciela publicznego, zgłoszony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wynikać miał z dokonania nieprawidłowej oceny dowodów. To właśnie temu zagadnieniu należało zatem przyjrzeć się w pierwszej kolejności w toku kontroli odwoławczej zainicjowanej apelacją prokuratora.

Sąd II instancji nie stwierdził podstaw aby uznać zasadność tak podniesionego zarzutu. Sąd Rejonowy w sposób dokładny i rzetelny przeprowadził postępowanie dowodowe mające na celu jak najbardziej dokładne i obiektywne ustalenie wszystkich okoliczności istotnych dla prawnokarnej oceny zachowań oskarżonego opisanych w akcie oskarżenia. Dowody te następnie poddał wszechstronnej analizie, po czym dokonał szczegółowej, fachowej i w efekcie trafnej oceny wszystkich zgromadzonych w tej sprawie dowodów, zestawiając przy tym treść ich wszystkich ze sobą, a następnie przyznał przymiot wiarygodności jedynie tym z nich, bądź też jedynie określonym ich częściom, które na to zasługiwały w świetle dyrektyw z art. 7 kpk, a więc zasad wiedzy, doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania.

Zdaniem Sądu odwoławczego apelujący nie zdołał wykazać żadnych nieprawidłowości, czy też luk w procesie rozumowania Sądu meriti, który doprowadził do takiej a nie innej oceny materiału dowodowego dostępnego w tej sprawie. W złożonym środku odwoławczym, po dość dokładym zrelacjonowaniu stanowiska Sądu I instancji z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, co do niewykazania w niniejszym procesie by zachowania oskarżonego S. Z. wypełniały znamiona przestępstw z art. 207 § 1 kk oraz z art. 190a § 1 kk, prokurator niezasadnie zarzucił błędne podejście organu orzekającego do wyjaśnień oskarżonego i wspierających je dowodów osobowych w postaci zeznań członków jego rodziny: matki A. Z. oraz braci: J. Z. (2) i J. Z. (3). Skarżący niesłusznie uznał, że Sąd Rejonowy bezkrytycznie podszedł do twierdzeń oskarżonego i wyżej wskazanych świadków w zakresie zachowania pokrzywdzonej J. Z. (1) w czasie awantur z mężem S. Z.. Zupełnie co innego wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, gdzie podano w jakiej części i dlaczego pewne wyjaśnienia S. Z. nie zasługiwały na wiarę oraz powody przyjęcia pozostałych tych wyjaśnień do podstawy czynionych ustaleń faktycznych. Analogicznie postąpiono z osobowymi dowodami obrony, o których mowa w apelacji oskarżyciela publicznego oraz ze wszystkimi pozostałymi dowodami. Jak bowiem wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, organ orzekający należycie przebadał wszystkie dowody i wykazał takie słabości dowodów osobowych w postaci zeznań pokrzywdzonych J. Z. (1) i G. Z. (1), które nie pozwalały na zaakceptowanie podawanych przez nie okoliczności jako w pełni wiarygodnych. Jeśli apelujący uważa za niezrozumiałe dlaczego Sąd poddał w wątpliwość wartość zeznań obu pokrzywdzonych to wynikać to może jedynie z tego, że oskarżyciel publiczny nie przyjmuje do wiadomości rozważań dowodowych poczynionych przez organ, który wydał wyrok uniewinniający. Te zaś wyjaśniają szczegółowo i w pełni obiektywnie powody zachowania ostrożności w ocenie zeznań zwłaszcza J. Z. (1), konieczność uwzględnienia ostrego konfliktu w/wym z oskarżonym po ostatecznym rozstaniu się z nim oraz brak porozumienia ich jako rodziców odnośnie kontaktów oskarżonego z córką M. Z.. Nie można zatem było się zgodzić ze skarżącym, iż Sąd Rejonowy nie miał podstaw aby zweryfikować wersję zdarzeń podawaną przez J. Z. (1) z pomocą wyjaśnień oskarżonego. Dużym uproszczeniem ze strony prokuratora było podzielenie dowodów oskarżenia i obrony na dwie grupy i podsumowanie, że Sąd niezasadnie, w dużej mierze oparł się na tych ostatnich. Apelujący afirmując zeznania J. Z. (1), z których wynikało, iż jest ofiarą znęcania się fizycznego, psychicznego i ekonomicznego nad nią przez oskarżonego, w ogóle pominął wybuchowy charakter J. Z. (1) oraz stan wysokiej jej niechęci wobec oskarżonego. Przykład jej negatywnego zachowania wobec małżonka ukazuje dowód w postaci nagrania audio ze zdarzenia w łazience z roku 2013 (płyta CD k. 771). Incydent ten miał co prawda miejsce przed okresem objętym aktem oskarżenia, ale należało i można było to także uwzględniać, skoro dotyczyło ich relacji jako małżonków, a poza tym według pokrzywdzonej J. Z. (1) i jej pełnomocnika znęcanie się nad w/wym przez oskarżonego miało się rozpocząć od ich podróży poślubnej, w październiku 2011 r. ( vide: apelacja pełnomocnika zarzut nr III). W czasie tego zdarzenia w łazience J. Z. (1) chcąc przejrzeć telefon męża, kierowana uczuciem zazdrości, groziła oskarżonemu słownie i trzymanym w ręku nożem. Była agresywna i nie zważała na to, że świadkiem tej sytuacji jest jej córka G. Z. (1). Oprócz tego, z zebranych w sprawie materiałów dowodowych wynika, że J. Z. (1) nie zawsze była prawdomówna, skoro znajomej -A. M. powiedziała, że oskarżony ma odebrane prawa rodzicielskie, a kolejnej znajomej - D. K. oświadczyła niezgodnie z prawdą, że oskarżony ma orzeczony zakaz zbliżania się do G. Z. (1). Sąd Rejonowy celnie także zauważył, że pokrzywdzona ani razu nie zawiadomiła Policji o tym, że dzieje się jej krzywda, nie była na obdukcji w związku z obrażeniami ciała jakich miałaby doznać od oskarżonego w okresie do lutego 2017 r., nie szukała też wsparcia w placówce pomocy społecznej ani też nie była prowadzona przeciwko oskarżonemu procedura (...). Ponadto, nikt z rodziny ani znajomych pokrzywdzonej nie był świadkiem znęcania się fizycznego czy psychicznego, nikomu też w tamtym czasie nie zwierzała się z tego aby była ofiarą takich bezprawnych zachowań ze strony męża. Jedynie córka tej pokrzywdzonej - G. Z. (1) zeznając jako dwunastolatka o kłótniach mamy i oskarżonego podała, że ten bił ją i że często się kłócili. Sąd I instancji postąpił jednak prawidłowo wnikliwie przyglądając się zeznaniom małoletniej, z czego wywnioskował, iż dziewczynka opisuje sprawę „oczami matki”, na zachowania oskarżonego użyła terminologii „nęka, prześladuje”, której dzieci normalnie nie znają. Nie relacjonuje przy tym bliżej żadnej z takich sytuacji z pobiciem mamy, nie podała bliższych szczegółów, brak ich osadzenia w kontekście sytuacyjnym. Widoczne w jej zeznaniach były także niezgodności z zeznaniami J. Z. (1), np. odnośnie traumy z dzieciństwa, kiedy oskarżony miałby uderzyć G. Z. (1) (dać jej mocnego klapsa), podczas gdy J. Z. (1) o takim przypadku nie wspominała. Znamienne jest i to, że G. Z. (1) nie przyznała aby wcześniej zwracała się do oskarżonego „tato”, zdradzając w ten sposób swoją wyraźną niechęć do niego, przejętą od matki. Sąd Rejonowy miał zatem uzasadnione powody aby z odpowiednią dozą krytycyzmu traktować zeznania małoletniej. Należycie przy tym wykazał i uzasadnił dlaczego opinia biegłej psycholog B. L. oceniająca pozytywnie psychologiczną wiarygodność zeznań G. Z. (1) nie była przeszkodą do zakwestionowania w istotnej mierze zeznań tego świadka przez Sąd. Z opinii tej wynikało zaś, że w obliczu sytuacji konfliktowych małoletnia identyfikuje się zdecydowanie po stronie swojej matki. Poza tym prokurator przemilcza i nie analizuje faktu bardzo późnego zgłoszenia sprawy organom ścigania, tj. po upływie ponad 2 lat od zakończenia okresu znęcania, oraz tego że zawiadomienie złożyła pełnomocnik pokrzywdzonej i jej córki w czasie prowadzonej sprawy rozwodowej i postępowań o tymczasowe zabezpieczenia potrzeb rodziny. Co znamienne, proces o rozwód zainicjował oskarżony, a J. Z. (1) przyznała swojej dobrej znajomej, że chce pozbawić S. Z. władzy rodzicielskiej nad ich córką M.. Dlatego też złożone w niniejszej sprawie zeznania osób zawnioskowanych przez stroną oskarżenia wymagały szczególnie dokładnego przeanalizowania, skoro zasadniczo, co do istotnych elementów na temat znęcania się oskarżonego nad żoną i późniejszego nękania jej oraz jej córki G. Z. (1), bazowali na tym co usłyszeli od J. Z. (1). Jak już wyżej wspomniano, żadne z tych świadków nie było bezpośrednio przy awanturach, co najwyżej pojawiali się po ich zakończeniu. Nie mogli zatem zaświadczyć kto zaczynał te zdarzenia, jak one przebiegały oraz czy nie inicjowała ich i nie uczestniczyła w nich także czynnie pokrzywdzona J. Z. (1), jak to podawał oskarżony. Logiczne dla Sądu Okręgowego pozostają przy tym stwierdzenia Sądu Rejonowego na temat braku oczekiwanej w takiej sytuacji reakcji osób z bliskiego otoczenia J. Z. (1) (rodzice, koleżanka K. N.), którzy nie zawiadamiali żadnych służb w celu niesienia pomocy pokrzywdzonej. Szczególnie zaś dziwi bierność ojca J. Z. (1) – A. W., z którym utrzymywała ona codzienne kontakty, że w sytuacjach takiego zagrożenia i krzywdzenia córki, jako emerytowany policjant (były komendant jednostki Policji w M.) nie podjął kroków aby pomóc pokrzywdzonej. Co istotne, Sąd Rejonowy nie bagatelizował okoliczności podawanych przez świadków oskarżenia lecz poddał je właściwej ocenie, zestawiając je równocześnie z wyjaśnieniami oskarżonego oraz uwzględniając indywidualny kontekst zdarzeń, w których dochodziło do jego zachowań. W tym miejscu warto choćby przypomnieć tą okoliczność, że mieszkanie, w którym odbywały się awantury należało do J. Z. (1) i po kłótniach to oskarżony się usuwał (na kilka dni, miesięcy) zgodnie z jej wolą. Nigdy zatem nie miała miejsce sytuacja aby to pokrzywdzona z obawy przed oskarżonym musiała opuszczać dotychczasowe miejsce zamieszkania, szukać schronienia. Prawidłowo zatem organ orzekający dostrzegł i ocenił, że S. Z. nie zawsze zachowywał się wzorowo wobec żony J. Z. (1), że dochodziło między nimi do burzliwych scysji, a nawet stosowania przemocy fizycznej. Jednak na podstawie zgromadzonych dowodów nie można było w sposób pewny i bez wątpliwości przyjąć, że J. Z. (1) była ofiarą działań przemocowych, naruszających jej dobre imię i godność oraz utrudniających ekonomicznie warunki życia. Apelujący gołosłownie zatem zarzucał błędność ustalenia, że pokrzywdzona J. Z. (1) była aktywnym uczestnikiem awantur domowych i również dopuszczała się zachowań o charakterze przemocowym wobec oskarżonego, obrażała i poniżała go słownie. Nie zdołał bowiem podważyć odmiennej, bardziej krytycznej oceny jej zeznań, dokonanej przez Sąd Rejonowy.

W zakresie ustaleń Sądu Rejonowego na temat zarzutu nękania J. Z. (1) oskarżyciel publiczny również nie zdołał przekonać Sądu II instancji aby zachowania oskarżonego wobec J. Z. (1), biorąc pod uwagę ich charakter i częstotliwość, wypełniały znamiona występku z art. 190a § 1 kk. Niewątpliwie zachowania oskarżonego były dla J. Z. (1) uciążliwe i czasami przykre, jednak wszystkie one miały na celu utrzymanie więzi z córką M., jak zasadnie przyjął Sąd Rejonowy. Nie można przy tym nie dostrzec, że J. Z. (1) nie ułatwiała oskarżonemu kontaktów z dzieckiem, dążyła do ich zminimalizowania, w razie choroby córki nie pozwalała nawet na krótkie spotkanie, zaś po powrocie dziecka do domu jeździła na kontrole do lekarza uważając, że oskarżony źle sprawował opiekę, a wszystko to niestety zaogniało całą sytuację. Widoczna też była w postawie J. Z. (1) zawziętość w dążeniu aby pozbawić oskarżonego praw rodzicielskich. W związku z tym wszystkim Sąd Rejonowy miał prawo bacznie obserwować i także oceniać zachowanie J. Z. (1) na rozprawach, jak reaguje ona na obecność oskarżonego. Oczywiście nie była to okoliczność decydująca dla Sądu I instancji przy ustaleniach na brak poczucia zagrożenia u J. Z. (1) ze strony jej małżonka, jak to w apelacji w przerysowany sposób przedstawił prokurator. Na sali sądowej pokrzywdzona mogła czuć się bezpiecznie w obecności osób postronnych oraz swego pełnomocnika. Analizując jednak serię zdarzeń z udziałem małżonków, mających miejsce w placówkach służby zdrowia, w związku z wizytami lekarskimi ich córki M., trudno dopatrzeć się ze strony J. Z. (1) lęku przed oskarżonym, skoro sama dążyła wówczas do konfrontacji, a nie szukała od razu pomocy u odpowiednich służb (ochrona, Policja). Jak zaś wynika z dokonanych ustaleń, oskarżony rzeczywiście wielokrotnie przyjeżdżał pod dom pokrzywdzonej, próbował wejść do mieszkania, siedział w samochodzie zaparkowanym przed miejscem jej zamieszkania, przyjechał latem do Ś. gdzie wypoczywała z córkami. Było to jednak w dniach ustalonych gdy miał przyznane widzenia i zawsze tematem tych działań była córka M., z którą bardzo chciał utrzymać więź rodzicielską. Co jeszcze przeczyło złym intencjom oskarżonego to zgłaszanie przez niego interwencji policyjnych w celu wyegzekwowania swoich uprawnień do dziecka, brak działań maskujących swoją obecność przed pokrzywdzoną. Warto tu zauważyć, że ze strony J. Z. (1) zawiadomienia Policji nastąpiły po zawiadomieniu organów ścigania o przestępstwie. Nawet gdy oskarżony miał uszkodzić drzwi zewnętrzne w jej mieszkaniu takiej interwencji nie było. Sąd Okręgowy uwzględniwszy zatem w odpowiednim stopniu wszystkie okoliczności kontrolowanej sprawy, zgodził się z Sądem I instancji, iż oskarżony swym zachowaniem nie wyczerpał wszystkich ustawowych znamion przestępstwa nękania. Sąd ten przeanalizował po kolei zarzucane oskarżonemu czynności sprawcze, racjonalnie i zgodnie z doświadczeniem życiowym wyjaśniając motywację i nastawienie podsądnego. Szczególnie wnikliwej uwagi wymagały zaś ustalone kilkukrotne jazdy oskarżonego samochodem za J. Z. (1), co budziło jej uzasadniony niepokój, lęk. Ostatecznie jednak sporadyczność tego typu zachowań oraz to, że nigdy nie towarzyszyły temu żadne groźby ze strony S. Z., spowodowało, iż nie został spełniony warunek uporczywości, konieczny aby mówić o nękaniu w rozumieniu art. 190a § 1 kk. Ten bowiem cechuje upór, wytrwałość i co się z tym wiąże – wielokrotność działania. Z pewnością zatem tego rodzaju działania podsądnego zasługują na ostrą krytykę, której udzielił już oskarżonemu Sąd Rejonowy ale w całościowym rozrachunku nie podlegały jednak pod odpowiedzialność karną.

Wreszcie, zdaniem Sądu Okręgowego prokurator nie przedstawił w apelacji żadnych przekonujących argumentów na potwierdzenie błędu w ustaleniach faktycznych Sądu I instancji w temacie bezzasadności zarzutu nękania małoletniej G. Z. (1) ze strony oskarżonego S. Z.. Wbrew stanowisku skarżącego oskarżyciela publicznego, w tym przypadku nie można było tracić z pola widzenia szczególnie silnej więzi J. Z. (1) z córką G. Z. (1), jej wpływu na postrzeganie oskarżonego przez małoletnią w czasie trwania sprawy rozwodowej i batalii o jego widzenia z córką M.. Sąd Rejonowy wnikliwie przeanalizował wszystkie te aspekty, w tym wcześniejszą dobrą relację oskarżonego z G. Z. (1), która w 2014 r. otrzymała jego nazwisko i traktowała go jak ojca. Sąd ten bacznie przy tym przyjrzał się podejmowanym przez oskarżonego w inkryminowanym okresie czasu próbom odnowienia kontaktów z dziewczynką. Tak bowiem należało ostatecznie ocenić zachowania oskarżonego wobec małoletniej, a nie jako czyny mające godzić w jej poczucie bezpieczeństwa czy naruszenie prywatności. Oskarżony w żadnym wypadku nie był agresywny wobec G. Z. (1), nie groził jej, nie szarpał, lecz spróbował chwycić ją za rękę aby nawiązać rozmowę. Jadąc samochodem chciał na siebie zwrócić uwagę ale nie po to by dziewczynkę przestraszyć, jak wnosi oskarżenie, choć nieświadomie osiągał odwrotny efekt. W inkryminowanym okresie kilku miesięcy pojawiał się w szkole podstawowej, do której uczęszczała G. Z. (1), był zainteresowany opinią o jej zachowaniu ze strony wychowawczyni, zjawił się też na zakończeniu roku szkolnego i robił jej wtedy zdjęcia. Choć pokrzywdzona G. Z. (1) i jej matka oceniały te wszystkie zachowania jako wymierzone przeciwko dziewczynce, należało to uznać za przejaw subiektywnych odczuć, zwłaszcza pamiętając o postawie J. Z. (1), która nie życzyła sobie aby oskarżony widywał jej córkę. Nie można było oczywiście bagatelizować stwierdzonych w niniejszym procesie karnym w opinii biegłej psycholog lęków sytuacyjnych jakie ujawniała małoletnia w związku z próbami nawiązania z nią kontaktu ze strony oskarżonego, ale z drugiej strony należało także uwzględnić spostrzeżenia wychowawczyni G. Z. (1) –J. J., która miała okazję obserwować dziewczynkę podczas jednej z takich sytuacji i nie stwierdziła aby G. Z. (1) się zdenerwowała czy wystraszyła. Poza tym ta nauczycielka, mająca codzienny kontakt z uczennicą nie stwierdziła w jej zachowaniu żadnych negatywnych zmian w okresie przypadającym na zarzut nękania jej ani też w późniejszym czasie. Ocena zachowania pokrzywdzonej małoletniej ze strony Sądu I instancji była zatem zdecydowanie bogatsza dowodowo niż wynikało to z opinii biegłej psycholog B. L. po jednorazowym spotkaniu z G. Z. (1) i obecności przy jej przesłuchaniu w dniu 25 października 2019 r. Wreszcie sam Sąd odwoławczy zwrócił uwagę na zbieżność daty początkowej zarzutu nękania z treścią wyjaśnień oskarżonego S. Z., w których tłumaczył on powody podejmowanych prób kontaktu z G. Z. (1), niemożnością widzenia się z nią w domu, podczas odwiedzin córki M.. Właśnie bowiem od lutego 2019 r. spotkania z dzieckiem nie odbywały się już w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych, co potwierdzało, że oskarżony praktycznie przestał widywać córkę żony G. Z. (1), którą wcześniej traktował jak córkę. Znamienne jest także to, iż gdy oskarżony zrozumiał, że G. Z. (1) nie da się przekonać do utrzymywania z nim osobistych kontaktów, zaniechał dalszych prób odnowienia więzi z małoletnią.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach celem ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła naruszeń procedury przy ocenie dowodów ze strony Sądu I instancji mogących mieć wpływ na treść orzeczenia kończącego postępowanie, a w konsekwencji błędnie ustalonych faktów, istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego. Nie stwierdzono zatem przesłanek do zastosowania 437 § 2 zd. 2 kpk, zawierającego enumeratywnie wymienione przypadki do uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Lp.

Zarzut

3.2.

Zarzut z apelacji kuratora reprezentującego małoletnią pokrzywdzoną G. Z. (1), która nabyła prawa strony jako oskarżycielka posiłkowa:

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 kpk, art. 410 kpk poprzez:

- nierozważenie w procesie wyrokowania całokształtu przemawiających na niekorzyść oskarżonego okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego i wynikających wprost z dowodów przeprowadzonych przez Sąd I instancji,

- wyciagnięcie przez Sąd wniosków sprzecznych z treścią zebranego materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, że oskarżony nie popełnił zarzucanych mu przestępstw i do jego niezasadnego uniewinnienia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podnosząc zarzut tej kategorii nie można zapominać, że zarzut naruszenia art. 7 kpk powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności. Innymi słowy, zarzut obrazy przepisu art. 7 kpk wymaga wykazania uchybień w ocenie konkretnych dowodów dokonanych w zaskarżonym wyroku prowadzących do wniosku, że dokonana przez sąd ocena dowodów przekracza granice swobodnej oceny i jest dowolna. W procesie karnym nie chodzi wszak o to, czy ocena określonych dowodów i dokonane na ich podstawie ustalenia faktyczne są nieprzekonujące dla strony, lecz o to, czy są one przekonujące lub nieprzekonujące dla sądu w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Sama odmienność przekonania apelującego odnośnie do danych ustaleń faktycznych, nie uzasadnia zarzutu obrazy przepisu art. 7 kpk ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 8 czerwca 2022 r., sygn. akt II AKa 458/21, Legalis nr 2714812). Innymi słowy w kwestii naruszenia art. 7 kpk istotne jest wykazanie konkretnych uchybień w przedstawionym przez sąd wywodzie argumentacyjnym (w postaci naruszeń wyżej wskazanych elementów), natomiast sama prezentacja przez skarżącego własnej oceny dowodów czy interpretacji ustalonych okoliczności, nie jest aktywnością, która może doprowadzić do stwierdzenia rażącego naruszenia prawa. Sam fakt, że przyjęte przez sądy założenia dowodowe nie odpowiadają subiektywnym oczekiwaniom strony, nie jest wystarczający do uznania zasadności zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2022 r., sygn. akt II KK 31/21, Legalis nr 2741089).

Apelujący kwestionując ustalenia Sądu Rejonowego na temat zachowania się oskarżonego wobec małoletniej G. Z. (1), gdyż tylko w tym zakresie miał uprawnienia by wyrok zaskarżyć, twierdził, że sprzeciwia się temu zgromadzony materiał dowodowy. Kurator małoletniej ogólnie tylko wspomniał przy tym m.in. o zeznaniach świadków, którzy mieliby wykazać, iż oskarżony dopuszczał się zachowań, których G. Z. (1) się obawiała i wyczerpywały one znamiona czynu z art. 190a § 1 kk. Nie miał przy tym racji autor apelacji zarzucając Sądowi Rejonowemu aprioryczne założenie, że podsądny nie popełnił zarzucanego mu przestępstwa nękania na szkodę małoletniej G. Z. (1). Przeczy temu zarówno sposób prowadzonego postępowania dowodowego przed Sądem I instancji oraz pisemne motywy wyroku uniewinniającego. W opracowaniu tym Sąd zaprezentował wszystkie dowody mogące pomóc w dokonaniu jak najwierniejszej rekonstrukcji zdarzeń, zachowując pełen obiektywizm przy ocenie dowodów, zarówno tych korzystnych, jak i niekorzystnych dla podsądnego. Przekonanie tego organu orzekającego o braku podstaw do przyjęcia sprawstwa i winy S. Z. co do występku zarzuconego mu w pkt III a/o oparto zatem właśnie na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku procesu. Skarżący zaś nie podjął nawet próby ukazania, które konkretnie jego zdaniem dowody świadczą o tym, że oskarżony uporczywie nękał G. Z. (1), obserwował, szarpał za ręce czy naśmiewał się z niej. Odwołując się zatem do rozważań poczynionych powyżej w pkt. 3.1. przy rozpatrywaniu tożsamego zarzutu zgłoszonego przezprokuratora, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw aby dokonywać odmiennej niż to uczynił Sąd Rejonowy, oceny dowodów zgromadzonych w przedmiocie zarzutu z pkt III aktu oskarżenia. W związku z tym za wystarczające uznać należy powyższą argumentację, która potwierdzała zachowanie przez Sąd I instancji reguł procesowych z art. 7 i 410 kpk.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła naruszeń procedury przy ocenie dowodów ze strony Sądu I instancji mogących mieć wpływ na treść orzeczenia kończącego postępowanie. Nie stwierdzono zatem przesłanek do zastosowania 437 § 2 zd. 2 kpk, zawierającego enumeratywnie wymienione przypadki do uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania

Lp.

Zarzut

3.3.

Zarzut I z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Obraza przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 185a § 3 kpk i art. 185b § 1 kpk w zw. z art. 185a § 3 kpk poprzez nieodczytanie na rozprawie protokołu przesłuchania w charakterze pokrzywdzonej oraz świadka małoletniej G. Z. (1), a tym samym niewłączenie wskazanych dowodów w poczet materiału dowodowego i to pomimo oceny tego dowodu przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie złamał przepisów prawa procesowego dotyczących sposobu przeprowadzenia dowodu w postaci zeznań małoletniej G. Z. (1), która nie miała ukończonych 15 lat w chwili przesłuchania. Na rozprawie w dniu 6 grudnia 2021 r. doszło do odtworzenia sporządzonego zapisu dźwięku i obrazu przesłuchania w/wym małoletniej z dnia 25 października 2019 r., stosownie do wymogu art. 185a § 3 kpk (k. 1016). Jak wynika z zapisu protokołu tej rozprawy nie został odczytany protokół z czynności przesłuchania i tylko w tym względzie należało zgodzić się z apelującym. Jednak zapoznawszy się z tym dokumentem Sąd Okręgowy nie miał wątpliwości, że uchybienie polegające na nieodczytaniu treści tegoż protokołu, o czym stanowi art. 185a § 3 kpk miało charakter stricte formalny. W tym dokumencie nie zawarto bowiem w ogóle treści zeznań świadka G. Z. (1), zapisując jedynie kwestie formalne, tj. gdzie, kiedy odbyło się przesłuchanie, kto w nim uczestniczył oraz, że świadka pouczono o obowiązku mówienia prawdy. Okoliczności te były w sprawie bezsporne, a na rozprawie w dniu 6 grudnia 2021 r. strony nie składały wniosków dowodowych w tym zakresie. Apelujący nie wykazał przy tym aby tego typu uchybienie mogło mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia. Z protokołu tego Sąd Rejonowy nie wywodził żadnych faktów rzutujących na odpowiedzialność karną podsądnego S. Z.. Wskazany zaś w zarzucie przepis art. 185b § 1 kpk został dochowany i sposób przeprowadzenia przesłuchania G. Z. (1) nastąpił w warunkach określonych w art. 185a § 1 – 2 kpk.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła naruszeń procedury mogącej rzutować na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, dotyczących protokołu przesłuchania małoletniego świadka i pokrzywdzonej w sprawie G. Z. (1).

Lp.

Zarzut

3.4.

Zarzut II z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Obraza przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 185a § 2 kpk poprzez uznanie przez Sąd, iż oskarżycielka posiłkowa J. Z. (1) starała się wpłynąć podczas przesłuchania córki G. Z. (1), na treść składanych przez nią zeznań, która to ocena skutkowała uznaniem przez Sąd Rejonowy zeznań małoletniej G. Z. (1), przesłuchiwanej jako pokrzywdzona oraz świadek przestępczych zachowań oskarżonego za niewiarygodne. W myśl zaś art. 185a § 2 zd. 2 kpk oskarżycielka posiłkowa jako matka i jedyny przedstawiciel ustawowy małoletniej córki miała prawo być obecna przy przesłuchaniu dziecka, którego to prawa została bezpodstawnie pozbawiona przez Sąd.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Już sama teza zgłoszona w zarzucie była nieprawidłowa, gdyż Sąd Rejonowy nie mógł uznać, aby J. Z. (1) starała się wpłynąć podczas przesłuchania córki G. Z. (1), na treść składanych przez nią zeznań z tego prostego powodu, iż w/wym nie brała udziału w tej czynności procesowej. Jak wynikało z akt sprawy, J. Z. (1) usilnie domagała się dopuszczenia jej do przesłuchania, co skutkowało nieprzyjemną sytuacją z sędzią prowadzącym przesłuchanie. Sędzia złożyła wniosek o wyłączenie jej od orzekania z uwagi na fałszywe oświadczenie J. Z. (1) wobec niej w kwestii dotyczącej możliwości wejścia do sali, w której odbywało się przesłuchanie jej córki G. Z. (1) w charakterze świadka ( vide: wniosek S. M. B. z dnia 22 czerwca 2020 r., k. 280). Niedopuszczenie matki do obecności przy przesłuchaniu w/wym miało zaś swoje uzasadnienie. Zgodnie z brzmieniem art. 185a § 2 kpk sędzia może nie zgodzić się na obecność przedstawiciela ustawowego małoletniego świadka (opiekuna prawnego), jeżeli ograniczałoby to swobodę wypowiedzi przesłuchiwanego, a takie niebezpieczeństwo istniało w tym przypadku. Jak wynika z zachowania J. Z. (1) wobec sędzi prowadzącej przesłuchanie, nie dawała ona gwarancji, że będzie tylko biernym obserwatorem. Jej obecność mogłaby negatywnie wpłynąć na przebieg przesłuchania jej córki. Reprezentacja interesów małoletniej podczas przesłuchania w dniu 25 października 2019 r. była zaś zapewniona w odpowiedni sposób, gdyż w czynności tej brał udział pełnomocnik obu pokrzywdzonych adw. K. S., jednocześnie autorka apelacji.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła naruszeń procedury mogącej rzutować na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, dotyczących niewyrażenia zgody przez sędziego co do obecności matki małoletniego świadka przy jego przesłuchaniu. Apelująca nieprawidłowo bo w wybiórczym zakresie poddała analizie przepis art. 185a § 2 kpk, dochodząc do błędnych wniosków.

Lp.

Zarzut

3.5.

Zarzut III z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Obraza prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 14 § 1 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk, poprzez oparcie ustaleń faktycznych i orzeczenie o uniewinnieniu oskarżonego co do czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia wyłącznie na podstawie opisu czynu powołanego w tym punkcie aktu oskarżenia i niesłuszne uznanie, że momentem początkowym znęcania się przez oskarżonego nad oskarżycielką posiłkową – J. Z. (1) była połowa 2015 r., w sytuacji gdy oskarżycielka i świadkowie wskazywali, że do przestępstwa znęcania doszło już w czasie podróży poślubnej pokrzywdzonej i oskarżonego, a więc w październiku 2011 r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Konieczne dla prawidłowego rozpoznawania spraw o znęcanie się jest wskazanie, że ocenę tego, czy wola oskarżyciela co do granic oskarżenia została prawidłowo odczytana, a w konsekwencji czy naruszona została zasada skargowości, powinno dokonywać się nie in abstracto, ale w niepowtarzalnych realiach konkretnej sprawy. Należy podkreślić, że gdyby z materiału dowodowego wynikało, iż poszczególne zachowania oskarżonego wobec konkretnych osób znane były oskarżycielowi jeszcze przed wniesieniem aktu oskarżenia, a mimo tego nie zostały one uwzględnione w skardze, to przyjąć należy, że taka była wola i świadoma decyzja skarżącego ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2022 r., II KS 2/22, Legalis nr 2761667). Sąd Okręgowy nie miał wątpliwości, że co prawda nie w pierwszych zeznaniach ale już na etapie postępowania przygotowawczego J. Z. (1) opowiadała na temat negatywnych zachowań oskarżonego wobec niej w czasie gdy byli małżeństwem (przesłuchania w dniach 14 stycznia i 24 lutego 2020 r.). Na tej podstawie oraz zeznań wskazanych przez nią świadków prokurator skonstruował zarzut z art. 207 § 1 kk przeciwko S. Z., jako początek czasokresu tego przestępstwa przyjmując 1 czerwca 2015 r., bazując na twierdzeniach pokrzywdzonej, że od połowy 2015 r. oskarżony wszczynał awantury, podczas których na nią krzyczał, wyzywał, obrażał i bił. Z relacji J. Z. (1) wynikało, że już w czasie podróży poślubnej oskarżony zastosował wobec niej przemoc, czemu ten zaprzeczył, jednocześnie opisując odmiennie zdarzenie, wedle którego to on miał zostać przez żonę uderzony. Co istotne po tym incydencie, według pokrzywdzonej przez okres około 2 lat był spokój. Kolejne jednorazowe zajście miałoby nastąpić 31 grudnia 2013 r. po którym oskarżony wyprowadził się na 9 miesięcy. A przypomnieć w tym miejscu należy o incydencie z tego właśnie okresu, podczas którego, jak ustalił Sąd Rejonowy, J. Z. (1) groziła oskarżonemu trzymając nóż w ręku aby pozwolił jej skontrolować jego telefon. Po powrocie, jak podawała J. Z. (1) znów przez pół roku było spokojnie. Przy okazji referowania zeznań J. Z. (1) w tym zakresie warto jeszcze wspomnieć, że po fali awantur od połowy 2015 r. oskarżony miałby pozytywnie zmienić swoje zachowanie pod koniec 2015 r. i wtedy starali się o dziecko.

Mając na uwadze powyższe wskazania Sąd odwoławczy stwierdził, że zasadnie Sąd Rejonowy nie widział podstaw do skazania oskarżonego za zarzucany mu występek z art. 207 § 1 kk w okresie zakreślonym w akcie oskarżenia przez prokuratora. Tym bardziej zatem, uznając słuszność dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów, kontrola odwoławcza nie dawała podstaw aby ów zarzut rozpatrywać w rozszerzonym czasowo zakresie. Na marginesie można zauważyć, iż zakładając nawet teoretycznie całkowitą wiarygodność zeznań J. Z. (1), nie byłoby to zasadne, z powodu zbyt długich przerw między kolejnymi zarzucanymi podsądnemu zachowaniami. Znęcanie się jest bowiem przykładem konstrukcji prawnej jedności czynów, w świetle której wielokrotność powtarzających się karygodnych zachowań skierowanych na to samo dobro stanowi jedno przestępstwo wieloczynowe.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie z powodu oczywistej bezzasadności zarzutu odwoławczego. Brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania celem rozszerzonego względem treści zarzutu z pkt I aktu oskarżenia rozpoznawania sprawy przez Sąd I instancji.

Lp.

Zarzut

3.6.

Zarzut IV z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, a mianowicie przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegające na przekroczeniu przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez ich dowolną ocenę, nie znajdującą odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym w postaci zeznań pokrzywdzonej J. Z. (1), naruszającą zasady logiki oraz doświadczenia życiowego, która doprowadziła do błędów w ustaleniach faktycznych, a w konsekwencji na bezkrytycznym uznaniu przez Sąd I instancji, iż oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, przejawiające się w bezpodstawnej odmowie wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej J. Z. (1) w części w jakiej zeznawała o stosowaniu wobec niej przez oskarżonego przemocy fizycznej, psychicznej i ekonomicznej oraz nękaniu jej i G. Z. (1) przez oskarżonego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych w zakresie przebiegu zdarzeń objętych zarzutami stawianymi oskarżonemu, podanych w pkt IV lit. a-j apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy po wnikliwym zapoznaniu się z całością materiału dowodowego w niniejszej sprawie, uznawszy, że nie ma już innych dostępnych dowodów do przeprowadzenia, które mogłyby przyczynić się do lepszego poznania okoliczności inkryminowanych czynów, zarzucanych oskarżonemu, uznał, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodowa była prawidłowa. Przed wszystkim należało tu podkreślić obszerność zeznań J. Z. (1), które oceniał Sąd Rejonowy, o rzadko spotykanej rozległości. To pokazuje jak głęboko organ orzekający miał możliwość zbadania jej relacji, spostrzeżeń i emocji oraz cech związku małżeńskiego z oskarżonym. W dużej mierze Sąd II instancji przedstawił już swoje stanowisko akceptujące ocenę zeznań J. Z. (1) dokonaną przez Sąd Rejonowy rozpoznając apelację prokuratora (pkt. 3.1.) i dlatego bezcelowym byłoby obecnie tego powtarzanie. Natomiast to co należało dodatkowo wskazać, w ustosunkowaniu do rozpatrywanego w tym miejscu zarzutu odwoławczego to fakt, że Sąd I instancji oceniając wiarygodność zeznań J. Z. (1) objął analizą wszystkie jej wypowiedzi procesowe, także zachowanie w procesie i zbadał czy podawane przez nią zachowania oskarżonego na szkodę jej samej oraz córki G. Z. (1) objęte aktem oskarżenia faktycznie miały miejsce, przebiegały tak jak ona to przedstawiła, czy te oskarżenia były konsekwentne, niezmienne oraz czy znajdowały oparcie w innych dowodach, zasługujących przy tym na przymiot wiarygodności. W efekcie czego wyniki tak wszechstronnej oraz co ważne, zdystansowanej do sprawy i obiektywnej oceny mogły posłużyć Sądowi do wnioskowania, że dowód ten tylko częściowo można było wykorzystać do ustalenia stanu faktycznego. Nie można było zatem zgodzić się z apelującym, że Sąd Rejonowy bezpodstawnie odmówił wiarygodności zeznań J. Z. (1). W apelacji przedstawiono w sposób jednostronny cały ogląd sprawy, bezkrytycznie podchodząc do zeznań oskarżycielki posiłkowej. W opisach zachowań S. Z. z pkt od 1 do 16 zarzutu nr V z uzasadnienia apelacji (str. 58v-62v) nie wzięto w ogóle pod uwagę relacji oskarżonego na ten temat, które jak słusznie dostrzegł Sąd I instancji, także w części zasługiwały na wiarygodność. Dlatego też, te zachowania nie mogły zostać przyjęte jako pewne i nie budzące wątpliwości. Trzeba tu zatem wspomnieć, że przy wykazaniu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk), nie wystarczy tylko odwołać się do afirmacji niekorzystnych dla oskarżonego okoliczności, przemilczając jednocześnie okoliczności korzystne. Ocena dowodów nie może być bowiem selektywna, ale musi mieć charakter wszechstronny. Naruszenie art. 7 kpk wymaga wykazania wad w ocenie konkretnego dowodu dokonanych przez sąd orzekający. Taki zarzut musi być ściśle określony, a zatem sprecyzowany, w szczególności w odniesieniu do dowodu, który zdaniem skarżącego został poddany ocenie dowolnej, a nie swobodnej ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2020 r., sygn. akt II AKa 487/18, Legalis nr 2438327).

Przykładem selektywnej oceny ze strony skarżącego była sytuacja opisana w pkt 8, gdy G. Z. (1) miała otrzymać list, w którym oskarżony wulgarnie i obelżywie traktował jej mamę. Jednak listu nie przedstawiono w procesie, który rozpoczął się około 2 lata po rozstaniu małżonków, a oskarżony kategorycznie zaprzeczał, aby tak niecnie postąpił. Co przy tym istotne, w tych oczekiwanych przez apelującego ustaleniach wedle twierdzeń J. Z. (1) zabrakło podania jej zachowań w określonych sytuacjach z udziałem podsądnego. Trudność w tej sprawie polegała na tym, że w dużej mierze materiał dowodowy stanowiły dowody osobowe, „słowo” przeciwko „słowu”, a ustalone tło sytuacyjne sprawy karnej, wyraźne dążenie J. Z. (1) do wykazania, że oskarżony nie jest odpowiedzialnym człowiekiem, nie sprawdza się w roli opiekuna, nie dba o potrzeby rodziny, uczulały aby zachować ostrożność przy ferowaniu wyroku na oskarżeniach J. Z. (1). Wszystko to należycie uwzględnił Sąd orzekający w I instancji, postępując zgodnie z zasadami art. 7 kpk, art. 4 kpk oraz art. 410 kpk, przy ocenie zeznań J. Z. (1).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła naruszeń procedury przy ocenie przez Sąd I instancji dowodu z zeznań J. Z. (1), mogących mieć wpływ na treść orzeczenia kończącego postępowanie. Nie stwierdzono zatem przesłanek do uwzględnienia wniosku końcowego apelacji.

Lp.

Zarzut

3.7.

Zarzut V z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, a mianowicie przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegające na przekroczeniu przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez ich dowolną ocenę, nie znajdującą odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym w postaci zeznań małoletniej pokrzywdzonej G. Z. (1), naruszającą zasady logiki oraz doświadczenia życiowego, która doprowadziła do błędów w ustaleniach faktycznych, a w konsekwencji na bezkrytycznym uznaniu przez Sąd I instancji, iż oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, przejawiające się w bezpodstawnej odmowie wiarygodności zeznaniom małoletniej pokrzywdzonej, w części w jakiej zeznawała o stosowaniu wobec jej mamy przez oskarżonego przemocy fizycznej, psychicznej i ekonomicznej oraz nękaniu jej i jej mamy przez oskarżonego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych w zakresie przebiegu zdarzeń objętych zarzutami stawianymi oskarżonemu, podanych w pkt V lit. a-g apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W tym przypadku także niezasadność zarzutu w zakresie dowolności oceny zeznań małoletniej G. Z. (1) została dość szeroko wyjaśniona przy rozważaniu zarzutu odwoławczego oskarżyciela publicznego (pkt. 3.1.) i twierdzenia tam zawarte zachowują tu pełne zastosowanie. Sąd II instancji nie mógł zatem zaakceptować stanowiska apelującego pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych, że dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zeznań małoletniej G. Z. (1) nie znajdowała odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Przeciwnie, organ orzekający także w tym wypadku zadziałał kompleksowo i wnikliwe odniósł się do treści jej zeznań, uwzględniając przy tym narosły konflikt między jej matką a oskarżonym, w którym także według biegłej psycholog, opowiada się ona po stronie rodzicielki. Warto w tym momencie zwrócić uwagę, że zeznania świadka nie obfitowały w szczegóły dotyczące kłótni między jej mamą a oskarżonym, dziewczynka nie wiedziała o co były te kłótnie. To, że takie sytuacje dość często się zdarzały gdy razem mieszkali, wtedy G. Z. (1) chodziła już do szkoły (klasy I-III) nie jest sporne, podobnie jak to, że dziewczynka przeżywała te przykre incydenty, chowała się z dala, popłakiwała. Jednak składając zeznania świadek wyraźnie krytykowała oskarżonego, jak dorosły (np. rodzaj wspólnych zabaw), wyrażała niezrozumiałą niechęć do odbytych wspólnych z nim wyjazdów do jego rodziny, zaprzeczała faktowi, że traktowała oskarżonego jak ojca. Wszystkie te okoliczności dostrzegł i należycie uwzględnił Sąd Rejonowy, słusznie uznając, że relacja G. Z. (1) nie jest szczera i pełna, gdyż świadek pozostaje pod silnym wpływem matki J. Z. (1). Podobnie należało postąpić z jej zeznaniami dotyczącymi zarzutu nękania jej przez oskarżonego, gdzie negatywne zachowania S. Z. były często wyolbrzymiane i zniekształcane (np. gdy chciał chwycić G. Z. (1) za rękę aby z nią porozmawiać, co urosło do szarpania jej). Apelujący nie zdołał przy tym przekonać Sądu Okręgowego, iż opinia biegłej psycholog B. L. o psychologicznie pozytywnych walorach zeznań w/wym małoletniej przesądzała automatycznie o tożsamej ocenie tego dowodu przez organ sądowy. Są to bowiem dwa różne dowody, przy czym opinia ma charakter pomocniczy i tak potraktowana była przydatna w sprawie. Sąd meriti należycie zaś przeanalizował te dowody, zestawił je ze sobą oraz także wszystkie pozostałe mające znaczenie dla weryfikacji zeznań G. Z. (1). Zachowując odpowiednią dozę ostrożności przy wartościowaniu określonych dowodów osobowych Sąd ten trafnie przyznał wiarę jedynie części z nich, które zasługiwały na to w świetle dyrektyw z art. 7 kpk. Dla podważenia tego wnioskowania nie było wystarczające przeciwne ale już jednostronne stanowisko pełnomocnika J. Z. (1) i G. Z. (1), będące wyrazem niezadowolenia z treści orzeczenia uniewinniającego oskarżonego.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła naruszeń procedury przy ocenie dowodu z zeznań G. Z. (1) oraz z opinii biegłej psycholog i z tej przyczyny nie powinno być ponowione przed Sądem Rejonowym postępowanie dowodowe.

Lp.

Zarzut

3.8.

Zarzut VI z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, a mianowicie przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegające na przekroczeniu przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez ich dowolną ocenę, nie znajdującą odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym w postaci zeznań świadka A. W., naruszającą zasady logiki oraz doświadczenia życiowego, która doprowadziła do błędów w ustaleniach faktycznych, a w konsekwencji na bezkrytycznym uznaniu przez Sąd I instancji, iż oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, przejawiające się m.in. w bezpodstawnej odmowie wiarygodności zeznaniom świadka, w części w jakiej zeznawał o stosowaniu wobec J. Z. (1) przemocy fizycznej, psychicznej i ekonomicznej przez oskarżonego oraz nękaniu J. Z. (1) i G. Z. (1) przez oskarżonego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych w zakresie przebiegu zdarzeń objętych zarzutami stawianymi oskarżonemu, podanych w pkt VI lit. a-f apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W przypadku dowodu z zeznań świadka A. W. kontrola odwoławcza także nie potwierdziła wystąpienia nieprawidłowości zgłoszonych w zarzucie apelacyjnym, które mogłyby mieć wpływ na treść zapadłego wyroku uniewinniającego. W związku z kilkukrotnym przesłuchiwaniem tego świadka w postępowaniu przygotowawczym i różnicami w ilości podawanych przez niego faktów dotyczących negatywnych zachowań zięcia wobec córki świadka J. Z. (1) i wnuczki G. Z. (1), sąd odwoławczy podzielił zastrzeżenia Sądu Rejonowego co do wiarygodności tych zeznań w formie rozszerzonej, znacznie rozbudowanej. W pełni uzasadnione było przy tym wzięcie pod uwagę indywidualnych cech świadka, jako emerytowanego policjanta, bardzo zżytego z córką, co zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosków jakie wysunął Sąd Rejonowy, wątpiąc w prawdomówność jego późniejszych zeznań. Jako były funkcjonariusz publiczny doskonale bowiem zdawał sobie sprawę i należało tego oczekiwać, że już w pierwszym przesłuchaniu zezna o wszystkich bezprawnych zachowaniach ze strony oskarżonego na szkodę córki i wnuczki, niezależnie od tego w jakim przedmiocie wszczęto postępowanie przygotowawcze (co do nękania). Tak się jednak nie stało, stąd uzasadniony dystans Sądu I instancji do wszystkich zeznań A. W., rozdzielenie okoliczności o których wiedział, które widział bezpośrednio oraz tych znanych mu „ze słyszenia” od pokrzywdzonych. Wyraźna także u świadka jest wroga postawa wobec oskarżonego. Jej przykładem incydent opisywany przez oskarżonego przy drzwiach mieszkania pokrzywdzonych gdy A. W. przyniósł im zakupy i chciał interweniować, niezadowolony, że oskarżony chce się widzieć z córką; na co został ostrzeżony przez J. Z. (1), że oskarżony nagrywa i radziła ojcu aby go zostawił (wyjaśnienia z rozprawy dnia 20 października 2021 r.). Poza tym bez wątpienia A. W. osobiście zaangażowany był w konflikt między J. Z. (1) i S. Z., przyjeżdżał po awanturach, ale co istotne nigdy nie doprowadził do zawiadomienia organów ścigania, do obdukcji śladów na ciele J. Z. (1) jakie miał spowodować oskarżony, co rzeczywiście budziło poważne obiekcje co do rzeczywistego przebiegu tych incydentów (dotyczy to okresu objętego zarzutem znęcania oskarżonego nad żoną – pkt I a/o). Ustalenia Sądu Rejonowego co do udzielanej J. Z. (1) pomocy finansowej przez ojca były możliwe na podstawie m.in. zeznań świadka A. W., nie było to jednak równoznaczne z tym, że oskarżony stosował przemoc ekonomiczną wobec małżonki. Jak bezbłędnie przyjął bowiem Sąd I instancji, analizując też sferę motywacyjną takiej postawy, S. Z. nie dokładał się do wydatków mieszkaniowych w okresach gdy małżonkowie wspólnie nie mieszkali, co miało swoje życiowe uzasadnienie. Odmienne stanowisko apelującego na temat wartości dowodowej zeznań świadka A. W. miało charakter polemiczny i subiektywny. Szczegółowość jego późniejszych zeznań, opisywane przestępcze zachowania nie mogły stanowić w pełni miarodajnego dowodu do czynienia ustaleń faktycznych, co zasadnie i przekonująco wykazał Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw do uwzględnienia zgłoszonego przy nim wniosku końcowego o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Lp.

Zarzut

3.9.

Zarzut VII z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, a mianowicie przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegające na przekroczeniu przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez ich dowolną ocenę, nie znajdującą odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym w postaci zeznań świadka D. W. (1), naruszającą zasady logiki oraz doświadczenia życiowego, która doprowadziła do błędów w ustaleniach faktycznych, a w konsekwencji na bezkrytycznym uznaniu przez Sąd I instancji, iż oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, przejawiające się m.in. w bezpodstawnej odmowie wiarygodności zeznaniom świadka, w części w jakiej zeznawał o stosowaniu wobec J. Z. (1) przemocy fizycznej, psychicznej i ekonomicznej przez oskarżonego oraz nękaniu J. Z. (1) i G. Z. (1) przez oskarżonego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych w zakresie przebiegu zdarzeń objętych zarzutami stawianymi oskarżonemu, podanych w pkt VII lit. a-g apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Argumentacja z apelacji na temat zeznań świadka D. W. (1) nie dawała podstaw do podważenia oceny tego dowodu dokonanej przez Sąd I instancji. Przytoczenie przez skarżącego okoliczności na jakie zeznawała w/wym były niewystarczającym zabiegiem w tym zakresie. Unaoczniło to natomiast jak mocno świadek zaangażowana jest w konflikt małżeńsko-rodzicielski swojej córki J. Z. (1), w którym jednoznacznie opowiada się za oskarżaniem S. Z. o wszystkie przykrości i naruszenia nietykalności cielesnej doznawane przez córkę od swego męża. Przy czym, co też godne podkreślenia, J. Z. (1) nie zwierzała się matce z tego, że oskarżony ją tak źle traktuje i dopiero niedawno się przed nią otwiera (tak: zeznanie D. W. (1) z dnia 23 stycznia 2020 r.). Sama nigdy nie widziała aby oskarżony bił J. Z. (1), praktycznie nie zna sytuacji z perspektywy oskarżonego, z którym nie utrzymuje kontaktu od czasu wniesienia sprawy rozwodowej. Dlatego też zasadne było zachowanie ostrożności przy ocenie zeznań świadka D. W. (1), która wyraźnie zajmowała pozycję oskarżycielską w tym procesie, relacjonując sytuacje zastane po awanturach między córką a zięciem, których nie obserwowała (raz słyszała przez telefon jak oskarżony obrażał i wygrażał J. Z. (1)). Wartość dowodowa jej zeznań jest zatem w dużej mierze przez apelującego przeceniana. Co więcej, z jej perspektywy córka J. Z. (1) była bierną ofiarą agresywnych działań małżonka, co uwzględniwszy trudny, konfliktowy charakter jej córki J. Z. (1), jej apodyktyczne zachowania i skłonność do wybuchów złości, byłoby nie do przyjęcia jako odpowiadające prawdzie. Nie można było także zaakceptować twierdzeń z apelacji co do niewłaściwego rozdzielenia zeznań świadka D. W. (1) złożonych w dniu 23 stycznia 2020 r. i potem, co Sąd I instancji bardzo dokładnie i logicznie wyłożył w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, podając dlaczego późniejsze jej zeznania nie zasługiwały na wiarygodność. Próba podważenia tego wartościowania dowodu z zeznań świadka D. W. (1) nie powiodła się gdyż polegała ona na czystej polemice z oceną dowodową Sądu Rejonowego, nie wykazując faktycznych błędów czy luk w tej ocenie, która legła u podstaw czynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Treściowe różnice w zeznaniach złożonych przed funkcjonariuszem Policji i tych późniejszych przed sądem nie sposób było wytłumaczyć poziomem kompetencji organu prowadzącego przesłuchanie. Żadne konkretne okoliczności, które poddawałyby w wątpliwość jakość czynności przesłuchania świadka D. W. (1) w postępowaniu przygotowawczym nie zostały zaś przez apelującego naprowadzone. Na marginesie ale warto przy okazji zauważyć, że matka pokrzywdzonej J. Z. (1) już w pierwszych zeznaniach mówiła o sytuacjach przemocowych, na okoliczność znęcania się oskarżonego nad jej córką, czego nie uczynił świadek A. W., a to m.in. wzbudziło uzasadnione zastrzeżenia organu orzekającego co do szczerości jego relacji.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek końcowy. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła naruszeń procedury przy ocenie dowodu z zeznań D. W. (1) przez Sąd I instancji, mogących mieć wpływ na treść orzeczenia kończącego postępowanie.

Lp.

Zarzut

3.10.

Zarzut VIII z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, a mianowicie przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegające na przekroczeniu przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez ich dowolną ocenę, nie znajdującą odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym w postaci zeznań świadka J. T., naruszającą zasady logiki oraz doświadczenia życiowego, która doprowadziła do błędów w ustaleniach faktycznych, a w konsekwencji na bezkrytycznym uznaniu przez Sąd I instancji, iż oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, przejawiające się m.in. w bezpodstawnej odmowie wiarygodności zeznaniom świadka, w części w jakiej zeznawał o stosowaniu wobec J. Z. (1) przemocy fizycznej, psychicznej i ekonomicznej przez oskarżonego oraz nękaniu J. Z. (1) i G. Z. (1) przez oskarżonego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych w zakresie przebiegu zdarzeń objętych zarzutami stawianymi oskarżonemu podanych w pkt VIII lit. a,b apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy uznał zarzut za bezzasadny. Jak wykazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji miał podstawy aby w przeważającym zakresie zakwestionować zeznania świadka J. T. złożone na późniejszym etapie procesu, wskazując konkretnie dlaczego uznał, że zeznania te są zdecydowanie bardziej subiektywne i sprzyjające sąsiadce J. Z. (1). Bez znaczenia w tej sytuacji, podobnie jak to oceniono odnośnie treści zeznań świadka A. W., była okoliczność, że organy ścigania wszczęły postępowanie o przestępstwo z art. 190a § 1 kk. Gdyby bowiem świadek wiedziała o jakichś innych czynach S. Z. na szkodę J. Z. (1) powinna była powiadomić o tym przy pierwszej okazji, czyli podczas przesłuchania na Policji. Takie założenie co do postawy świadka jest racjonalne i oczekiwane od prawego obywatela. Zatem ocena dowodu z zeznań w/wym osoby nie wykraczała poza ramy swobody, które wyznaczają reguły określone w art. 7 kpk. Nie można było zgodzić się z autorem apelacji, iż Sąd Rejonowy przy wyrokowaniu nie uwzględnił okoliczności wymienionych w środku odwoławczym, a mających wynikać z zeznań tego świadka. Stanowiło to bowiem wyraz uproszczonej prezentacji tego dowodu i przytoczenia tylko pasujących skarżącemu okoliczności. W związku z powyższym na podstawie zeznań J. T. niemożliwe było w tym procesie poczynienie innych jeszcze, istotnych dla odpowiedzialności karnej oskarżonego ustaleń faktycznych, w szczególności takich, które przemawiałyby na jego niekorzyść.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek końcowy. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła naruszeń procedury przy ocenie dowodu z zeznań świadka J. T. dokonanej przez Sąd I instancji, mogących mieć wpływ na treść orzeczenia kończącego postępowanie.

Lp.

Zarzut

3.11.

Zarzut IX z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, a mianowicie przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegające na przekroczeniu przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez ich dowolną ocenę, nie znajdującą odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym w postaci zeznań świadka D. K., naruszającą zasady logiki oraz doświadczenia życiowego, która doprowadziła do błędów w ustaleniach faktycznych, a w konsekwencji na bezkrytycznym uznaniu przez Sąd I instancji, iż oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, przejawiające się m.in. w bezpodstawnej odmowie wiarygodności zeznaniom świadka, w części w jakiej zeznawała o nękaniu małoletniej G. Z. (1) przez oskarżonego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych w zakresie przebiegu zdarzeń objętych zarzutami stawianymi oskarżonemu i uznaniem przez Sąd Rejonowy, iż świadek posiadała nieprawdziwe informacje odnośnie obowiązującego zakazu zbliżania się oskarżonego do w/wym małoletniej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrolna analiza zeznań świadka D. K. dokonana przez pryzmat argumentów apelacyjnych również nie spowodowała podważenia oceny tego dowodu przez Sąd Rejonowy. Podkreślić wręcz trzeba pracochłonność tej oceny i wyraźne dążenie tego organu orzekającego do ustalenia prawdy obiektywnej w tej niewątpliwie skomplikowanej dowodowo sprawie. Spostrzeżenia Sądu Rejonowego na temat nieprawdziwych informacji przekazanych świadkowi przez J. Z. (1) o zakazie zbliżania się oskarżonego do dziewczynki mogły zatem faktycznie rzutować na postrzeganie oskarżonego przez świadka, zwłaszcza że o zagrożeniach ze strony oskarżonego wobec G. Z. (1) wiedziała tylko z perspektywy jej matki. Zeznania świadka D. K. zostały zatem wykorzystane przez Sąd Rejonowy do ustaleń faktycznych w bezpiecznym, pewnym zakresie. Stanowisko apelującego, w którym domagano się pełnego uznania jej zeznań nie zasługiwało na akceptację, gdyż miało charakter polemiczny. Nie można też było zgodzić się z autorem apelacji, iż Sąd Rejonowy przy wyrokowaniu nie uwzględnił okoliczności wymienionych w środku odwoławczym, a mających wynikać z zeznań tego świadka. Stanowiło to bowiem wyraz uproszczonej prezentacji tego dowodu i przytoczenia tylko pasujących skarżącemu okoliczności.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek końcowy. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła naruszeń procedury przy ocenie dowodu z zeznań świadka D. K. ze strony Sądu I instancji ,mogących mieć wpływ na treść orzeczenia kończącego postępowanie.

Lp.

Zarzut

3.12.

Zarzut X z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, a mianowicie przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegające na przekroczeniu przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez ich dowolną ocenę, nie znajdującą odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym w postaci zeznań świadka K. N., naruszającą zasady logiki oraz doświadczenia życiowego, która doprowadziła do błędów w ustaleniach faktycznych, a w konsekwencji na bezkrytycznym uznaniu przez Sąd I instancji, iż oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, przejawiające się m.in. w bezpodstawnej odmowie wiarygodności zeznaniom świadka, w części w jakiej zeznawała o stosowaniu wobec J. Z. (1) przemocy fizycznej, psychicznej i ekonomicznej przez oskarżonego oraz nękaniu J. Z. (1) i G. Z. (1) przez oskarżonego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych w zakresie przebiegu zdarzeń objętych zarzutami stawianymi oskarżonemu podanych w pkt X lit. a,b apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrolna analiza zeznań świadka K. N. dokonana przez pryzmat argumentów apelacyjnych nie spowodowała podważenia oceny tego dowodu przez Sąd Rejonowy. Nie budzi wątpliwości niska wartość dowodowa tych zeznań, gdyż długoletnia przyjaciółka J. Z. (1) nie była świadkiem żadnej sytuacji przemocowej ze strony oskarżonego, ani też przemocy psychicznej czy ekonomicznej. Sytuacja znana jej była ze słyszenia, od pokrzywdzonej J. Z. (1), a skoro wiarygodność tej ostatniej została w tym procesie zachwiana, również informacje przekazywane przez K. N. w trakcie składania zeznań nie mogły stanowić pełnowartościowego dowodu, na niekorzyść oskarżonego. Nie można też było zgodzić się z autorem apelacji, iż Sąd Rejonowy przy wyrokowaniu nie uwzględnił okoliczności wymienionych w środku odwoławczym, a mających wynikać z zeznań tego świadka. Stanowiło to bowiem wyraz uproszczonej prezentacji tego dowodu i przytoczenia tylko pasujących skarżącemu okoliczności, bez uprzedniego jednak podważenia dobrej jakościowo oceny tego dowodu przez Sąd I instancji.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek końcowy. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła naruszeń procedury przy sądowej ocenie dowodu z zeznań świadka K. N., mogących mieć wpływ na treść orzeczenia kończącego postępowanie.

Lp.

Zarzut

3.13.

Zarzut XI z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, a mianowicie przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegające na przekroczeniu przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez ich dowolną ocenę, nie znajdującą odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym w szczególności zeznań świadków i ujawnionych na rozprawie dokumentów, naruszającą zasady logiki oraz doświadczenia życiowego, która doprowadziła do błędów w ustaleniach faktycznych, a w konsekwencji na bezkrytycznym uznaniu za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego poza okolicznościami związanymi z „opuszczaniem mieszkania” przez niego, a także okolicznością związaną z prowokowaniem awantur wyłącznie przez pokrzywdzoną, co doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i jednocześnie uwzględnieniu przy wyrokowaniu tylko okoliczności przemawiających na jego korzyść, bez uwzględnienia okoliczności przemawiających na jego niekorzyść, opisanych w pkt XI pkt 1-7 apelacji, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych w zakresie przebiegu zdarzeń objętych zarzutami stawianymi oskarżonemu w akcie oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew poglądowi apelującego, Sąd Rejonowy z należytą uwagą, ostrożnością i wnikliwością ocenił ważny w tej sprawie dowód w postaci wyjaśnień oskarżonego S. Z.. Nie miał racji pełnomocnik apelujący w imieniu oskarżycielek posiłkowych podnosząc, że Sąd ten nie dochowując reguł procesowych uwzględnił okoliczności przemawiające na jego korzyść i jednocześnie nie wziął pod uwagę okoliczności dla niego w tej sprawie niekorzystnych. Natomiast apelujący nie wykazał żadnych konkretnych uchybień odnośnie oceny tego dowodu przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy, a jedynie przedstawił swoje subiektywne stanowisko sprowadzające się do twierdzenia, że przymiotem wiarygodności winny być obdarzone dowody oskarżenia, jako podstawa do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za zarzucane mu w akcie oskarżenia czyny. Aby się nie powtarzać Sąd Okręgowy odsyła do szczegółowszych rozważań dowodowych w tym zakresie poczynionych przy zarzucie prokuratorskim w pkt. 3.1. niniejszego uzasadnienia. Na podkreślenie w tym miejscu zasługuje pozytywna cecha wyjaśnień podsądnego w postaci ich niezmienności i wewnętrznej spójności. Po kolejnych zeznaniach składanych przez pokrzywdzoną J. Z. (1) oskarżony swobodnie się do nich ustosunkowywał, podając swoją wersję, czy punkt widzenia. Pozwalało to Sądowi Rejonowemu na szersze spektrum do oceny i nakazywało zbadanie czy podawane przez oskarżonego okoliczności i motywacja mają racjonalne, logiczne uzasadnienie. Ostateczne wnioski Sądu I instancji w tym zakresie pozostają pod ochroną art. 7 kpk i art. 4 kpk i nie zostały skutecznie podważone przez skarżącego. Oczywiście poddane pod osąd niektóre zachowania oskarżonego zasługiwały na reprymendę, sprawiały przykrość żonie i budziły niepotrzebny niepokój u małoletniej G. Z. (1), co też nie pozostawił bez komentarza Sąd I instancji podając powody uniewinnienia w uzasadnieniu. Jednak uwzględniwszy wszystkie okoliczności, aspekty i dowody występujące w sprawie, należało przyznać rację temu Sądowi, że oboje małżonkowie wobec siebie odnosili się wielokrotnie niewłaściwie, wszczynali kłótnie, aktywnie w nich uczestnicząc, wzajemnie naruszając nietykalność cielesną. Z przeprowadzonych i należycie ocenionych dowodów nie wyłonił się obraz ofiary i sprawcy znęcania w żadnej z zarzucanych form, a wzajemne znęcanie na kanwie art. 207 § 1 kk jest wykluczone. Proces ten nie dał także podstaw aby poczynić odmienne ustalenia faktyczne w zakresie zarzutów nękania J. Z. (1) i G. Z. (1), potwierdzające sprawstwo oskarżonego, tak jak by to widział apelujący. Na dowód tego w apelacji nie przedstawiono żadnych takich dowodów, które zburzyłyby tok rozumowania i sposób oceny tego dowodu dokonanej przez Sąd I instancji. A co należy zauważyć, wyjaśnienia oskarżonego i zeznania członków jego rodziny również podlegały częściowej negacji, z odpowiednim do tego zabiegu uzasadnieniem.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek końcowy. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła naruszeń procedury w sądowej ocenie dowodu z wyjaśnień oskarżonego S. Z., mogących mieć wpływ na treść orzeczenia kończącego postępowanie. Nie stwierdzono zatem przesłanek do zastosowania 437 § 2 zd. 2 kpk, zawierającego enumeratywnie wymienione przypadki do uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania

Lp.

Zarzut

3.14.

Zarzut XII z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, a mianowicie przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegające na przekroczeniu przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez uznanie, iż w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w Obornikach II Wydział Karny sygn. II K 180/20, wszczętej na skutek złożonego przez pokrzywdzoną prywatnego aktu oskarżenia o przestępstwa z art. 157 § 2 kk i art. 216 § 1 kk popełnione na szkodę J. Z. (1) w dniu 15 stycznia 2019 r. w szpitalu dziecięcym przy ul. (...) w P. oraz przestępstwa z art. 157 § 2 kk i art. 216 § 1 kk popełnione na szkodę J. Z. (1) w dniu 14 kwietnia 2019 r. w przychodni w O. i wyprowadzeniem z dokumentów zgromadzonych w tej sprawie wniosków, że podczas tych zdarzeń to pokrzywdzona zaatakowała oskarżonego, co doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanych mu czynów, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy nie naruszył zasad procesowych gwarantujących swobodną ocenę dowodów, tj. art. 7 kpk i 410 kpk, dokonując własnych ustaleń faktycznych odnośnie incydentów z udziałem oskarżonego i oskarżycielki posiłkowej J. Z. (1) w placówkach medycznych w styczniu i w kwietniu 2019 r., na użytek niniejszej sprawy. Co oczywiste nie przesądził o zasadności wniesionej przeciwko oskarżonemu skargi prywatnej o przestępstwa z art. 157 § 2 kk i art. 216 § 1 kk, gdyż w tej materii orzeknie niezależnie Sąd Rejonowy w Obornikach w postepowaniu pod sygn. II K 222/19. Mając zaś samodzielność jurysdykcyjną Sąd I instancji miał prawo dokonać ustaleń faktycznych odnośnie przebiegu tych zdarzeń na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego. Zważywszy na uzasadnione zastrzeżenia Sądu Rejonowego odnośnie wartości dowodowej zeznań J. Z. (1) zrozumiała była jego przezorność przy określaniu kto z nich dwojga inicjował te zdarzenia oraz jaki był ich dokładny przebieg. Na podkreślenie zasługuje tu jeszcze okoliczność, iż oba te zdarzenia dotyczyć mogły wyłącznie zarzutu z pkt II, z uwagi na czas ich nastąpienia. Żadne zaś z zachowań zarzucanych oskarżonemu w ramach nękania małżonki (czynności sprawcze opisane w zarzucie) nie zostało odnotowane w czasie przedmiotowych dwóch incydentów. Nie można było zatem zgodzić się z apelującym, że ocena dowodów zebranych na okoliczność tych dwóch sytuacji z 2019 r. skutkowała niesłusznym uniewinnieniem oskarżonego.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła naruszeń procedury przy ocenie dowodów ze strony Sądu I instancji mogących mieć wpływ na treść orzeczenia kończącego postępowanie.

Lp.

Zarzut

3.15.

Zarzut XIII z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Obraza przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 170 § 1 pkt 5 i § 1a kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 366 kpk w zw. z art. 393 § 1 i § 3 kpk poprzez niezasadne oddalenie wniosków dowodowych:

1.  zawnioskowanych w piśmie pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych z dnia 23.11.2020 r. określonych w pkt od 1 do 17 oraz w pkt 20,

2.  zawnioskowanych w piśmie pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych z dnia 27.11.2020 r. dowodu z opinii Centrum (...) z dnia 10.11.2020 r. sporządzonej przez pedagoga specjalnego M. W. oraz w piśmie z dnia 19.02.2021 r. dowodu z opinii Centrum (...) z dnia 16.07.2020 r. sporządzonej przez pedagoga specjalnego M. W.,

3.  zawnioskowanego w piśmie pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych z dnia 04.02.2021 r. dowodu w postaci zestawienia kontaktów oskarżonego z małoletnią córką M. Z. w okresie od 01.02.2018 r. do 30.08.2020 r.,

4.  zawnioskowanych w piśmie pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych z dnia 19.02.2021 r. określonych w pkt I (pkt 22 z zarzutu nr XIII), w pkt od III do V (pkt 23, 24, 25 z zarzutu nr XIII), w pkt VII (pkt 26 z zarzutu nr XIII),

5.  zawnioskowanego w piśmie pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych z dnia 28.03.2022 r. dowodu z dokumentu w postaci protokołu rozprawy z dnia 24.04.2018 r. w sprawie o rozwód pomiędzy J. Z. (1) a oskarżonym (sygn. akt Sądu Okręgowego w Poznaniu XVIII C 1704/17.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola instancyjna nie potwierdziła słuszności zarzutów obrony w zakresie zgłoszonych braków dowodowych po stronie Sądu I instancji oraz błędów proceduralnych jakie miały w związku z tym zaistnieć. Sąd Rejonowy zbadał i ustosunkował się do wszystkich wskazanych w tym zarzucie przez apelującego wniosków dowodowych, zasadnie je oddalając (postanowienia z dnia 10 maja 2021 r. - k. 834, z dnia 8 grudnia 2021 r. – k. 1018). Wskazana jako podstawa oddalenia wniosków dowodowych okoliczność, że zmierzają do przewleczenia postępowania zdaniem Sądu Okręgowego miała rację bytu w realiach kontrolowanej sprawy. Dla stwierdzenia przesłanki z art. 170 § 1 pkt 5 kpk nie miało zaś decydującego znaczenia kiedy wnioski złożono ani tym bardziej moment w procesie gdy Sąd I instancji wydał odmowne postanowienia dowodowe, ostatecznie stwierdzając bezzasadność tej inicjatywy dowodowej ze strony oskarżenia posiłkowego. Istotne bowiem było przede wszystkim to, że realizacja zgłoszonych wniosków powodowałaby nieuzasadnione przedłużenie postępowania. W ocenie Sądu Okręgowego zasadnym byłoby jedynie dodanie art. 170 § 1 pkt 3 kpk do podstawy prawnej odmownych decyzji dowodowych, gdyż żaden z zawnioskowanych dowodów nie był przydatny do stwierdzenia podanych w tezach dowodowych okoliczności, a chodziło apelującemu o wykazanie zasadności zarzutów karnych postawionych oskarżonemu S. Z.. Przy pomocy takich źródeł dowodowych było to jednak niewykonalne. Sąd odwoławczy zatrzymał się dłużej rozważając wniosek pełnomocnika o przesłuchanie w roli świadka policjanta W. Z. oraz uzyskania notki policyjnej odnośnie interwencji Policji w dniu 26 grudnia 2019 r., w miejscu zamieszkania J. Z. (1) (dowody zgłoszone w piśmie procesowym pełnomocnika z dnia 19 lutego 2021 r. w pkt III i VII) . W rezultacie jednak nie stwierdzono podstaw aby drążyć okoliczności tego wezwania, bardzo ogólnie zresztą określonego we wspomnianym wniosku. Zakładając nawet, że stroną wzywająca była oskarżycielka posiłkowa i że taka interwencja się odbyła, można by co najwyżej uzyskać standardowe informacje o nieporozumieniu rodziców M. Z. na tle odwiedzin ojca oraz przedstawienie relacji każdego z nich. Pomocniczo Sąd Okręgowy sięgnął do uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25 marca 2022 r. w sprawie o sygn. I ACa 342/21, w którym wspomniano o sytuacji z dnia 26 grudnia 2019 r. i przyczynie interwencji (str. 10 uzasadnienia, k. 1232v). Apelujący nie wskazał zaś żadnych innych okoliczności dotyczących tych dowodów, które mogłyby faktycznie być przydatne w sprawie. Ponadto, Sąd odwoławczy stwierdził, że procesowo dopuszczalna była zmiana stanowiska organu orzekającego w zakresie przeprowadzenia jednego z licznie zgłoszonych przez pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych dowodów, a konkretnie chodzi o opinię Centrum (...) z dnia 10 listopada 2020 r. na temat funkcjonowania dziecka – M. Z., która pierwotnie, w pkt 2 postanowienia Sądu Rejonowego w Obornikach z dnia 16 grudnia 2020 r. została przyjęta jako dowód. Jednak ostatecznie oddalenie tego wniosku dowodowego należało uznać za jak najbardziej prawidłowe, gdyż dobrostan wspólnego dziecka stron nie mógł posłużyć organowi procesowemu w określeniu odpowiedzialności karnej S. Z., w tym procesie dziecko stron nie było osobą pokrzywdzoną. Niezbędne zaś informacje o charakterze neutralnym na temat M. Z. można było pozyskać z uzasadnienia sądu rozwodowego (na etapie apelacyjnym, także z uzasadnienia Sądu Apelacyjnego w Poznaniu). Stanowisko dowodowe sądu karnego nie jest dla tego organu wiążąca. Sąd Okręgowy stwierdził zatem, że ostatecznie wszystkie ujęte w tym zarzucie odwoławczym decyzje dotyczące postępowania dowodowego podejmowane przez Sąd I instancji były uzasadnione pod względem procesowym i faktycznym. Inicjatywa dowodowa ze strony pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych przybrała niespotykanie duże rozmiary, co mogło wynikać z niezrozumienia istoty procesu karnego, który wszak nie polega na monitorowaniu wszystkich poczynań procesowych w postępowaniu rozwodowym czy rodzinnym, zwłaszcza pisma procesowe stron nie miały tu żadnej wartości dowodowej. Niezrozumiałe jest także wnioskowanie przez profesjonalnego pełnomocnika o zapoznawanie się z dowodami przez pryzmat innych spraw sądowych. Gdyby miało to faktycznie znaczenie dla wykazania sprawstwa i winy oskarżonego, należało oczekiwać, że taki dowód zostanie zgłoszony bezpośrednio i wtedy poddany określonej ocenie organu orzekającego.

Apelujący nie wykazał aby przeprowadzenie któregokolwiek z zawnioskowanych dowodów było niezbędne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a tym samym konieczne dla prawidłowego wyrokowania. Należy przy tym pamiętać, iż „O dopuszczeniu określonego dowodu nie decyduje subiektywne przekonanie wnioskodawcy o istotności dowodu, ale obiektywne i weryfikowalne przekonanie organu, iż dowód ma znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy” ( teza z wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 1 grudnia 2020 r., II AKa 221/20, Legalis nr 2529242).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie stwierdzono podstaw do uwzględnienia wniosku albowiem żadne braki dowodowe nie zostały przez skarżącego wykazane, a tym bardziej nie przekonano Sądu odwoławczego aby z powodu niekompletności dowodowej zachodziła potrzeba ponownej oceny materiału dowodowego.

Lp.

Zarzut

3.16.

Zarzut XIV z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Obraza przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 170 § 1 pkt 3 i § 1a kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 366 kpk w zw. z art. 393 § 1 i § 3 kpk poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego zgłoszonego w piśmie pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych z dnia 28.03.2022 r., tj. dokumentu w postaci protokołu rozprawy z dnia 12.03.2020 r. w sprawie Sądu Okręgowego w Poznaniu o rozwód, sygn. XVIII C 1704/17.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego wyrażone w postanowieniu z dnia 30 marca 2022 r., oddalającym w/wym wniosek dowodowy jako nieprzydatny dla oceny wiarygodności zeznań świadków A. Z., J. Z. (2) i J. Z. (3) (art. 170 § 1 pkt 3 kpk). Zaproponowany przez wnioskodawcę zabieg, tj. zbadanie przez Sąd I instancji czynności procesowych przed sądem rozwodowym z dnia 12 marca 2020 r., ujętych w protokole rozprawy, był pozbawiony podstaw procesowych. Według pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych dowód ten miał posłużyć do oceny wiarygodności świadków obrony, co stałoby w sprzeczności z zasadą bezpośredniości i ustności procesu karnego. Prawidłowo, należało wpierw wskazać dostrzeżone różnice w zeznaniach danej osoby, wykazać, że dotyczy to okoliczności mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, a następnie wnioskować o uzupełniające przesłuchanie świadków celem wyjaśnienia rozbieżności w zeznaniach złożonych w różnych sprawach sądowych na tą samą okoliczność. Błędnie skarżąca powołuje się na treść art. 393 § 1 kpk, zapominając o treści art. 391 § 1 kpk.

Przy okazji omawiania kwestii procesowych dotyczących weryfikacji dowodowej zeznań świadków A. Z. oraz J. Z. (2) i J. Z. (3) należy wspomnieć o dostrzeżonej nieprawidłowości w zakresie sposobu ujawnienia zeznań w/wym złożonych także w charakterze świadków w procesie rozwodowym w sprawie SO Poznań o sygn. XVIII C 1704/19. W czasie przesłuchiwania wyżej wymienionych osób na rozprawie przed Sądem I instancji w dniu 14 lutego 2022 r. to pełnomocnik oskarżycielek posiłkowych przywoływała fragmenty ich zeznań z podanej wyżej sprawy o rozwód, choć zgodnie z art. 391 § 1 kpk powinien to uczynić organ sądowy. Tym nie mniej w taki wadliwy sposób, zeznania tych świadków (A. Z. z dnia 18 kwietnia 2020 r. – k. 1069 i J. Z. (2) oraz J. Z. (3) z dnia 24 kwietnia 2020 r. – k. 1072, 1074) zostały wprowadzone do procesu i podlegały następnie ocenie Sądu wyrokującego w I instancji. Uchybienie to nie miało jednak faktycznego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i zostało potraktowane jako błąd formalny.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony przy nim wniosek końcowy.

Lp.

Zarzut

3.17.

Zarzut XV z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Obraza przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 170 § 1 pkt 2 i § 1a kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 366 kpk w zw. z art. 393 § 1 i § 3 kpk poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego zgłoszonego w piśmie pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych z dnia 29.03.2022 r., tj. dokumentu w postaci wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25.03.2022 r. w sprawie o sygn. I ACa 342/21, zmieniający wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 27.08.2020 r. w sprawie o rozwód.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem Sądu odwoławczego oddalenie wniosku pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych o przeprowadzenie dowodu z tego dokumentu urzędowego nie było właściwym posunięciem. Nie można bowiem zgodzić się z Sądem I instancji, że wyrok rozwodowy w ostatecznym kształcie, po kontroli Sądu II instancji nic nie wnosi do sprawy karnej. Należy przypomnieć, że Sąd Rejonowy w swoich rozważaniach nawiązywał do procesu o rozwód, kto go zainicjował, kiedy to nastąpiło, jakie stanowisko procesowe prezentowała pozwana J. Z. (1). W ten sposób Sąd wykazał niekonsekwencję bo przecież wyrok rozwodowy Sądu Okręgowego w sprawie XVIII C 1704/17 z uzasadnieniem został w postępowaniu pierwszoinstancyjnym przyjęty w poczet dowodów. Dla ustaleń zatem w zakresie przebiegu i sposobu zakończenia procesu rozwodowego zawnioskowany dokument, na podstawie art. 393 § 1 kpk jak najbardziej należało zaliczyć do materiału dowodowego.

Natomiast brak było podstaw aby ów wyrok miał popierać tezę dowodową zgłoszoną przez pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych, a mianowicie aby miał on potwierdzać znęcanie fizyczne, psychiczne i finansowe przez oskarżonego nad małżonką J. Z. (1), m.in. z tego powodu, że rozwód został orzeczony z wyłącznej winy oskarżonego. Stanowisko apelującego jest bowiem sprzeczne z wyrażoną w art. 8 § 1 kpk zasadą samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego i wynikającym z niej brakiem możliwości oparcia się przez ten organ orzekający na ustaleniach faktycznych innego sądu. Jak należało zatem odczytać intencje Sądu Rejonowego, który wniosek dowodowy w tym zakresie oddalił, wyraził w ten sposób swoje negatywne stanowisko co do wykazywania na podstawie tegoż dokumentu okoliczności przywołanych przez pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych, mających świadczyć o winie i sprawstwie podsądnego. W tym przedmiocie przecież Sąd I instancji prowadził niezależny proces karny.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mimo uwzględnienia zarzutu co do zasady, to z uwagi na podaną wyżej argumentację o bezzasadności sformułowanej tezy dowodowej, brak było podstaw aby postąpić zgodnie ze sformułowanym przez apelującego wnioskiem końcowym.

Lp.

Zarzut

3.18.

Zarzut XVI z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Naruszenie przez Sąd Rejonowy przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, tj. przepisu art. 170 § 3 kpk w zw. z art. 167 kpk poprzez nierozpoznanie zgłoszonych wniosków dowodowych oskarżycielek :

1.  w piśmie pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych z dnia 23.11.2020 r. w pkt 21, tj. nagrań 2 filmów na płycie CD będących załącznikiem do pisma pełnomocnika oskarżonego z dnia 06.12.2017 r. w sprawie Sądu Rejonowego w Obornikach o sygn. III Nsm 394/17 - na okoliczność wykazania, iż oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstw opisanych w akcie oskarżenia,

2.  dokumentów z akt sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym w Obornikach pod sygn. II K 222/19 przeciwko S. Z. oskarżonemu o przestępstwa z art. 157 § 2 kk i art. 216 § 1 kk, z oskarżenia prywatnego J. Z. (1) - na okoliczność wykazania agresywnych zachowań oskarżonego względem oskarżycielki prywatnej, uporczywego nękania przez oskarżonego jej i małoletniej G. Z. (1) oraz braku korekty postawy oskarżonego, a w konsekwencji na okoliczność popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów,

3.  w piśmie pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych z dnia 19.02.2021 r. w pkt II, tj. dokumentów znajdujących się w aktach sprawy prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Obornikach Wydział II Karny, o sygn. II K 222/19, wymienionych pod lit. od a do d w zarzucie nr XVI – na okoliczność braku wiarygodności wyjaśnień oskarżonego w niniejszym postępowaniu, na okoliczność mataczenia i wykazania, iż oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstw opisanych w akcie oskarżenia.

Zdaniem apelującego nierozpoznanie tych wszystkich wniosków skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i w konsekwencji uniewinnieniem oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy uchybił procedurze karnej nie rozstrzygając w kwestii dopuszczalności wskazanych powyżej przez skarżącego wniosków dowodowych. Naruszenie to miało jednak charakter wyłącznie formalny i nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Powyżej podane przez pełnomocnika wnioski były bowiem zbędne w tym procesie.

Ad pkt 1) Nagrania przedstawione ze stenogramami, a pochodzące z roku 2017 (załączone zostały do sprawy SR Oborniki o sygn. III Nsm 394/17 przy piśmie z dnia 6 grudnia 2017 r.), dotyczą kontaktów rodzicielskich oskarżonego z córką M., pokazują brak wypracowanego porozumienia matki i ojca w tym zakresie, m.in. co do nagrywania spotkań przez oskarżonego) i wbrew twierdzeniom skarżącego nie zawierają treści przydatnych do wykazania, że oskarżony nękał J. Z. (1).

Ad pkt 2) Bliżej niesprecyzowane dokumenty z akt sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym w Obornikach pod sygn. II K 222/19 przeciwko S. Z. oskarżonemu o przestępstwa z art. 157 § 2 kk i art. 216 § 1 kk, nawet jeśliby domagać się ich dookreślenia nie mogły być przydatne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż w każdej z nich sąd ma niezależność decyzyjną. Zgodnie z art. 8 § 1 kpk każdy sąd zachowuje samodzielność jurysdykcyjną, a zatem nie musi i nie powinien kierować się rozstrzygnięciami podejmowanymi przez organy procesowe w innych sprawach ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2020 r., III KK 471/19, Legalis nr 2532186). Zdarzenia objęte sprawą II K 222/19 nie dotyczą okresu objętego zarzutem znęcania się z pkt I a/o, nie wpisują się także w zarzut nękania J. Z. (1) (zarzut z pkt II a/o). W przedmiotowej sprawie na podstawie wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków, w tym J. Z. (1) zostało zarysowane tło sytuacyjne tych wydarzeń, co dla tego procesu karnego było wystarczające. Natomiast czy S. Z. dopuścił się tym samym czynów karalnych na szkodę J. Z. (1), co neguje, zadecyduje sąd w sprawie prywatnoskargowej.

Ad pkt 3) Żaden z wymienionych już tutaj konkretnie przez skarżącego dokumentów z akt sprawy toczącej się przed Sądem Rejonowym w Obornikach pod sygn. II K 222/19 nie byłby odpowiedni do wykazywania niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego, jego mataczenia i tego, że dopuścił się przestępstw opisanych w akcie oskarżenia. Tak prywatny akt oskarżenia, pisma pełnomocnika oskarżycielki prywatnej, dokumentacja medyczna dotycząca M. Z., a także protokoły rozpraw pozostawały poza zainteresowaniem organów orzekających w kontrolowanej tu sprawie. Z kolei nagrania jak oskarżony dzwoni do drzwi, usilnie domaga się widzenia z dzieckiem dotyczą okoliczności przyznanych przez obronę, a dodatkowo znów niezrozumienie Sądu Okręgowego wzbudza sposób naprowadzania pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych na źródła dowodowe za pośrednictwem innych spraw sądowych. Uzasadnia to jeszcze ocenę Sądu I instancji odnośnie taktyki procesowej oskarżenia posiłkowego, że mnożone wnioski tego typu zmierzały do przewleczenia postępowania w tej sprawie.

Podsumowując, należy podkreślić, iż to na stronie wnoszącej o przeprowadzenie dowodu ciąży konieczność uprawdopodobnienia okoliczności, od których zależy jego dopuszczenie, czy przydatności danego środka dowodowego dla rozstrzygnięcia w sprawie ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2015 r., III KK 288/15, Legalis nr 1352536). Apelujący nie przekonał Sądu odwoławczego aby wskazane w tym zarzucie dowody, przeoczone przez Sąd Rejonowy i dotąd nie rozpoznane, mogły pomóc w ustaleniu prawdy materialnej i zawierały wartości poznawcze do wykorzystania przy wyrokowaniu w sprawie S. Z. oskarżonego o występki z art. 207 § 1 kk i art. 190a § 1 kk.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Obornikach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uchybienie miało charakter formalny, apelujący nie wykazał aby zgłoszone wnioski dowodowe mogły mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia uniewinniającego. Dlatego też brak było podstaw aby uwzględnić zgłoszony wniosek końcowy.

Lp.

Zarzut

3.19.

Zarzut XVII z apelacji pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych J. Z. (1) i G. Z. (1):

Dopuszczenie i przeprowadzenie przez Sąd Okręgowy dowodu z dokumentu w postaci uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25.03.2022 r. w sprawie o sygn. I ACa 342/21, który to dokument oraz wraz z wyrokiem pełnomocnik otrzymał w dniu 14.05.2022 r., a to na okoliczność wykazania, iż oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstw opisanych w akcie oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W rzeczywistości nie był to zarzut odwoławczy, choć tak został przez apelującą określony, lecz wniosek dowodowy. Tak też został potraktowany i na rozprawie przed Sądem Okręgowym dnia 28 lutego 2023 r. został on przez ten organ orzekający pozytywnie rozpatrzony. Zaliczono zatem w poczet dowodów wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25.03.2022 r. w sprawie o sygn. I ACa 342/21 wraz z uzasadnieniem dla celów informacyjnych. Zaznaczono to zresztą już w pkt 2.2.1.1. niniejszego uzasadnienia. Co ważne, dokumenty te nie posłużyły Sądowi do weryfikacji ustaleń Sądu Rejonowego w zakresie odpowiedzialności karnej oskarżonego S. Z.. Po pierwsze, w sprawie rozwodowej organy orzekające w I i II instancji badały kwestie istotne dla rozwiązania małżeństwa, sprawowania opieki nad małoletnim dzieckiem stron, łożenia na utrzymanie rodziny, rozstrzygając właśnie w tym przedmiocie. Po drugie, zgodnie z ujętą w art. 8 § 1 kpk zasadą samodzielności jurysdykcyjnej sąd karny obowiązuje nakaz samodzielnego rozstrzygnięcia zagadnień faktycznych i prawnych. Orzeczenie innego sądu nie może mieć dla sądu karnego mocy bezwzględnie wiążącej. Będzie ono dowodem, podlegającym ocenie sędziego na mocy jego wewnętrznego przekonania tak samo, jak każdy inny dowód. Zgodnie z art. 8 kpk, każdy sąd zachowuje samodzielność jurysdykcyjną, a zatem nie musi i nie powinien kierować się rozstrzygnięciem podejmowanym przez inne organy procesowe w innych sprawach. Tym bardziej ocena dowodów dokonywana przez organy sądowe w odrębnych sprawach ma niezależny od siebie charakter.

W związku z powyższym zaliczone w poczet dowodów orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu wraz z uzasadnieniem nie mogły stanowić dla Sądu I instancji podstawy do ustaleń oczekiwanych przez skarżącego, tj. tego, że oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstw opisanych w akcie oskarżenia.

Wniosek

Dopuszczenie i przeprowadzenie przez Sąd Okręgowy dowodu z w/wym dokumentów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek uwzględniono aby poznać treść wyroku i uzasadnienia Sądu Apelacyjnego, który zakończył prawomocnie postępowanie rozwodowe stron S. Z. i J. Z. (1) w dniu 25 marca 2022 r.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy była niezasadność zarzutów ze wszystkich trzech apelacji, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 kpk, uzasadniających uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Na podstawie art. 632 pkt 2 kpk i art. 616 § 1 pkt 2 kpk w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800), wobec utrzymania w mocy wyroku uniewinniającego, Sąd Okręgowy, zgodnie z wnioskiem obrońcy oskarżonego – adw. P. N. zgłoszonym w odpowiedziach na apelacje i podtrzymanym na rozprawie apelacyjnej dnia 28 lutego 2023 r. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego S. Z. kwotę 840 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

3.

Na podstawie art. 99 ³ krio w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z § 1 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 536) w zw. z § 2 pkt 1 i 2, § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 68) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. K. P. kwotę 206,64 zł brutto tytułem wynagrodzenia za reprezentowanie małoletniej pokrzywdzonej w ramach kurateli w postępowaniu odwoławczym. Wniosek w tym zakresie złożył kurator na rozprawie apelacyjnej. Wysokość wynagrodzenia została wyliczona następująco 40% z 420 zł (stawka minimalna za reprezentację w postępowaniu odwoławczym) plus 23 % VAT.

4.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa ponieważ żadna z apelacji, w tym wniesiona przez oskarżyciela publicznego nie została uwzględniona. Na koszty te składa się zryczałtowana opłata za doręczenie wezwań i innych pism, należność dla oskarżonego z tytułu ustanowienia i udziału obrońcy w postępowaniu przed Sądem II instancji oraz wynagrodzenie kuratora reprezentującego małoletnią pokrzywdzoną za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

Sławomir Jęksa Hanna Bartkowiak Dariusz Śliwiński