Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 66/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z dnia 15 grudnia 2022 r. wydany w sprawie II K 15/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego B. R.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy B. R.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej i pobieżnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności:

a. nagrań z monitoringu znajdujących się na płytach CD i uznanie na ich podstawie, że oskarżony B. R. był operatorem ładowarki i dokonywał nieawizowanego załadunku w ilościach i datach ujętych w akcie oskarżenia, podczas gdy nagrania te są słabej jakości i nie wynika z nich, jakoby to w istocie oskarżony miał dokonywać spornych załadunków, ani jaki materiał miał być ładowany, a także nie sposób ustalić na ich podstawie
numerów rejestracyjnych pojazdów jakie miały znajdować się wówczas na placu, co w swych zeznaniach z dnia 12-07-2022 r. potwierdził świadek A. K., a o czym szerzej w uzasadnieniu apelacji,

b. zeznań świadka R. H., którym nie sposób przyznać waloru wiarygodności, albowiem:

— zostały one oparte na bliżej nieokreślonych zapiskach przez niego sporządzonych (co zostało uwzględnione w protokole rozprawy z dnia 02-06 2022 r., gdy wskazał, że „tym co się dzisiaj posiłkowałem to jest część tych moich zapisków"), a które mogły powstać już bezpośrednio po zdarzeniach objętych aktem oskarżenia, tym bardziej, że nie przedłożono ich w poczet materiału dowodowego celem poddania ich analizie, co dodatkowo potwierdza fakt, iż bez posłużenia się nimi nawet świadek nie był w stanie zidentyfikować jaka frakcja miała podlegać w danym momencie załadunkowi,

— świadek na okazanych mu przez Sąd na rozprawie w dniu 02-06-2022 r. zdjęciach (plik ze zdjęciami z dnia 12-03 2021 r.) nie rozpoznał żadnej frakcji i dodatkowo zeznał, że „żeby dokładnie wskazać co na jakiej hałdzie i gdzie się znajduje musiałbym sięgnąć do wewnętrznej dokumentacji, którą codziennie tworzę. To jest taki skoroszyt, zapisuje jaki jest ruch na terminalu, jaka dostawa była w wagonach",

— świadek na rozprawie w dniu 07-04-2022 r. wskazał, że „zdarzało, że na terminalu jest hałda miału i obok jest hałda eko groszku, groszku, różnych innych frakcji. Frakcje są przemieszczane na terminalu", że „w różnych okresach różnie to wygląda jeżeli chodzi o składowanie. Nie zawsze miał znajduje się w jednym i tym samym miejscu", a także, że „jest możliwe, że w wyniku pracy operatora z jednej hałdy tej samej frakcji powstaną dwie", co potwierdza to, że ładowany towar mógł być towarem awizowanym, tym bardziej, że pryzmy poszczególnych frakcji nie były opisane,

— w odniesieniu do nagrania z dnia 06-04-2021 r. świadek wskazał, że nie widać na nim jaki materiał znajdował się na łyżce ładowarki,

— uznano na ich podstawie, że oskarżony B. R. ukradł łącznie 99 ton węgla E. i węgla Groszku o łącznej wartości 16.132,50 zł, podczas gdy obliczenia te wykonane zostały w sposób nieprecyzyjny i dowolny, gdyż ograniczały się wyłącznie do „policzenia" przez świadka I. P. ilości załadowanych rzekomo przez oskarżonego łyżek przy poczynieniu dowolnych założeń, że do jednej łyżki mieści się określona ilość materiału pomimo, iż już z zeznań świadka R. H. z dnia 07-04-2022 r. wynika, że na ciężar węgla wpływ ma wilgotność, struktura, temperatura,

c. zeznań świadka E. D., która na rozprawie w dniu 07-04-2022 r. wskazała, że „może być tak, że ten groszek jest od sortowany wcześniej i może być wtedy luźno na pryzmie. Przeważnie węgiel sortowany jest na auto. Nie pamiętam czy w okresie marzec-kwiecień 2021 r mieliśmy luźno na pryzmach groszek, ekogroszek", co potwierdza, iż w rzeczywistości mogło dochodzić do ładowania towaru awizowanego,

d. zeznań świadka B. M. z dnia 07-04-2022 r., w których wskazała, że „z tego co wiem było to szacunkowo liczone po ilości łyżek, i ile na tej łyżce mieści się asortymentu, jaki jest tonaż tej łyżki. Z tego co wiem wyliczona szkoda była po cenie sprzedaży — cennikowej", co nie pozwala na dokładne ustalenie wysokości szkody rzekomo wyrządzonej przez oskarżonego,

e. świadka Inny P. z dnia 07-04-2022 r. w których wskazała, że:

- „Pan R. wyliczył ilość, na podstawie wagi samochodu i te różne frakcje, które były ładowane na samochód były wyliczone na podstawie wagi łyżki ile ton wchodzi na łyżkę. W ten sposób została wyliczona ilość nieprawidłowych załadunków, dlatego, żeby wiedzieć jaka to będzie różnica. Cenowe wyliczenie ja robiłam w momencie sprzedaży. Odbywała się sprzedaż hurtowa innym spółkom i na podstawie średniej ceny sprzedaży — faktycznej hurtowej ceny sprzedaży ja przyjęłam minimalną hurtową. Tak wyliczyłam wartość szkody", co nie pozwala na dokładne ustalenie wysokości szkody rzekomo wyrządzonej przez oskarżonego,

- Po ujawnieniu nie robiliśmy inwentaryzacji, żeby stwierdzić jakie były faktyczne niedobory", co nie pozwala a dokładne ustalenie wysokości szkody rzekomo wyrządzonej przez oskarżonego,

- „nie pokazywaliśmy monitoringu panu B.. Nie było rozmowy też z panem B.", co wskazuje na fakt, iż pokrzywdzona nic podjęła działań zmierzających do wyjaśnienia w/w sytuacji oraz nie podjęła działań zmierzających do ujawnienia rzekomego procederu w chwili rzekomego ładowania przez oskarżonego towaru nieawizowanego,

- „Teoretycznie może się zdarzyć, że obok siebie będą dwie hałdy tej samej frakcji, ale trzeba to sprawdzić odnośnie tej sprawy", co potwierdza, iż w rzeczywistości mogło dochodzić do ładowania towaru awizowanego,

f. zeznań świadka A. K. z dnia 12-07-2022 r., który wskazał, że „monitoring i jego jakość nie pozwalał dokładnie określić co było ładowane. Jakość nagrań nie pozwalała na identyfikację osób, które brały udział w tym ładowaniu. Z tego co pamiętam nic było też możliwości odczytania numerów rejestracyjnych samochodu", co koreluje z treścią nagrań na płytach CD, z których w/w okoliczności nie wynikają.

Apelacja obrońcy J. J. (1)

Zarzut obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 4, art. 5 § 2 oraz art. 7 k.p.k. polegającą na naruszeniu zasad: iż organy prowadzące postępowanie powinny brać pod uwagę okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, iż nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego oraz swobodnej oceny dowodów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponieważ zarzuty obrazy przepisów postępowania podniesione w apelacjach obu obrońców były w znacznej mierze zbieżne ze sobą, należało łącznie odnieść się do tych zarzutów.

Art. 7 k.p.k. formułuje ogólne dyrektywy oceny dowodów. Wykazanie, że faktycznie w sprawie został on naruszony, wymaga wskazania, którą konkretnie regułę i w jaki sposób do jej naruszenia doszło. Natomiast nie można twierdzić, że ocena została dokonana w sposób dowolny, zastępując uzasadnienie tego stanowiska wywodami na temat własnej wizji przebiegu inkryminowanego zdarzenia. W tym miejscu przypomnieć należy wielokrotnie przytaczaną regułę, wedle której przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., między innymi wtedy, gdy:

1.  jest potwierdzone ujawnienie w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2§2 k.p.k.),

2.  stanowi wynik rozważania wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

3.  jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424§ 1 pkt. 1 k.p.k.)

(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 2002r. – (...) 333/01 – Prok. i Pr. – wkł.2003, nr 7-8, poz. 11, system informacji prawniczej LEX nr (...)).

W świetle powyższych rozważań, analizując zgromadzone w sprawie dowody, we wzajemnym powiązaniu i z uwzględnieniem zasad logiki i doświadczenia życiowego, w tym nagrania z monitoringu i zeznania świadków R. H., E. D., B. M. czy Inny P., brak jest w niniejszej sprawie podstaw do uznania, że Sąd I instancji dokonał dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, nie uwzględniając wszystkich okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, a także naruszając reguły określone w art. 4 i art. 5 § 2 kpk, przyjmując w oparciu o zebrane dowody, że B. R. i J. J. (1) dokonali wspólnie i w porozumieniu zarzucanych im aktem oskarżenia kradzieży. Sąd I instancji dokonał kompleksowej oceny zebranych dowodów, w tym nagrań z monitoringu oraz zeznań świadków, zaś w apelacjach obrońców oskarżonych w sposób wybiórczy zostały zacytowane fragmenty zeznań złożonych przez opisanych wyżej świadków, które w świetle całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, w tym uwzględniając oceniane całościowo zeznania świadków, nie mogły stanowić faktycznie podstawy do uznania, że oskarżeni nie dokonali zarzucanych im kradzieży. Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów dotyczących nagrań z monitoringu, to podkreślenia wymaga, iż analizy tych nagrań nie można dokonywać w oderwaniu od zeznań R. H. czy Inny P., a pośrednio również E. D. i B. M.. Sąd Okręgowy analizując zeznania tych świadków, podobnie jak Sąd I instancji, nie znalazł najmniejszych nawet podstaw, aby podważyć ich wiarygodność. Choć są oni pracownikami pokrzywdzonej spółki to analiza ich relacji wskazuje na obiektywny ich stosunek do sprawy i do oskarżonych oraz chęć przedstawienia tylko i wyłącznie tego, co widzieli lub o czym mają wiedzę. Ich relacje korelowały przy tym ze sobą i wzajemnie się uzupełniały tworząc logiczną całość, a ponadto świadkowie ci byli w swoich zeznaniach konsekwentni. Podkreślenia wymaga, że żaden z tych świadków nie był skonfliktowany z żadnym z oskarżonych, a ani B. R. ani J. J. (1) nie wskazywali na jakiekolwiek przyczyny, dla której mieliby oni złożyć nieprawdziwe zeznania ich obciążającej. O obiektywnym stosunku tych świadków do sprawy świadczy choćby ciepłe wypowiadanie się na temat B. R. czy też fragment zeznań R. H., w którym wskazał on, że te zapisy monitoringu, które były zupełnie nieczytelne i w oparciu o które nie można było oszacować rozmiarów kradzieży, to nie zostały zgłoszone. Tymczasem z relacji R. H. i Inny P. wynikało, że pomimo dość słabej jakości nagrań z monitoringu znajdujących się w aktach sprawy nie mieli oni wątpliwości, że na tych konkretnie nagraniach to J. J. (1) jest kierowcą pojazdu, na który ładowano wskazany w zarzutach towar inny niż awizowany, przykrywając go awizowanym wcześniej miałem. Nie mieli oni również wątpliwości, że to B. R. był tą osobą, która dokonywała załadunku nieawizowanego towaru w ilościach i datach ujętych w akcie oskarżenia. Podkreślić przy tym należy, że R. H. i Inna P. byli doświadczonymi pracownikami spółki (...) znającymi dobrze oskarżonych i zwyczaje panujące w spółce. Poza tym z relacji zwłaszcza R. H. wynikało w sposób jednoznaczny, jaki towar i gdzie był składowany, zaś nagrania z monitoringu potwierdzały ładowanie towaru z tych miejsc i następnie przykrywanie go miałem ładowanym z innego miejsca. Co bardzo ważne po sprawdzeniu przez tych świadków wielu godzin nagrań z monitoringu na przestrzeni wielu dni, tylko w sytuacjach, gdy oskarżeni byli razem a zarazem sami przy załadunku następował załadunek towaru z jednego miejsca i przysypywano go miałem z innego miejsca. Poza tym należy podkreślić, że zeznania R. H. były oparte również na wewnętrznej dokumentacji, jego notatkach, z których wynikało jaki towar i gdzie był składowany, więc tym bardziej nie było podstaw do zakwestionowania jego zeznań, a w konsekwencji też wykazu znajdującego się na kartach 6 – 7, gdzie w oparciu o ową dokumentację i nagrania z monitoringu dokładnie wyliczono kiedy i jaką frakcję skradziono i kto był wówczas kierowcą samochodu, na który dokonano załadunku. Niewątpliwie problematyczne byłoby oparcie jedynie na opisanych wyżej nagraniach ustaleń co do udziału oskarżonych w kradzieży, choćby właśnie z uwagi na ich słabą jakość, o której wspominał świadek A. K., na którego zeznania powołali się skarżący, lecz gdy uwzględnimy owe nagrania w powiązaniu z zeznaniami świadków R. H. i Inny P., to nagrania te tworzą z zeznaniami tych świadków logiczną całość wskazującą na sprawstwo oskarżonych. Co przy tym ważne jest to dowód w pełni obiektywny, a skoro wynika z tychże nagrań ładowanie towaru z jednego miejsca, a następnie przykrywanie go miałem, choć awizowany był załadunek jedynie miałem, to niewątpliwie są one istotnym dowodem w jeszcze większym stopniu potwierdzającym prawdziwość zeznań wskazanych świadków. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że zeznania R. H. i Inny P., w tym również odnośnie tego co przedstawiają nagrania z monitoringu, znajdują potwierdzenie także w relacjach E. D. i B. M., tworzą z nimi logiczną całość. To przecież B. M. otrzymała jako pierwsza informację o kradzieżach w określonych godzinach i okolicznościach, w tym również o tym, że zawsze jest ten sam kierowca i ładujący, a informacje, które uzyskała znalazły później potwierdzenie po analizie nagrań z monitoringu i dokumentacji, a E. D. ustaliła, o którego kierowcę i którego ładującego chodzi w przekazanej informacji biorąc pod uwagę wskazane w informacji okoliczności dokonywanych kradzieży, w tych ich godzin i okazało się, że w rachubę jako sprawcy wchodzą tylko i wyłącznie oskarżeni. Świadkowie ci opisali też zasady działalności firmy, a przedstawione przez nich w tym zakresie okoliczności także potwierdzają wersję R. H. i Inny P..

W szczególności obrońca B. R. wiele uwagi poświęcił próbom zdezawuowania zeznań R. H., lecz wszystkie podniesione w tym zakresie okoliczności w żadnym razie nie mogą podważać jego zeznań. W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że przy wielu zdarzeniach, które w dodatku miały miejsce ponad rok przed złożeniem przez świadka zeznań na rozprawie, nie można czynić świadkowi zarzutu z tego, że posiłkował się częściowo swoimi zapiskami, które nie zostały złożone do akt sprawy. Należy przy tym zaznaczyć, że w toku postępowania przygotowawczego świadek w szczegółach zeznaniach przedstawił to co zaobserwował na monitoringu i opisał mechanizm kradzieży, a w oparciu o nagrania i wewnętrzną dokumentację sporządził bardzo szczegółowy wykaz co i kiedy skradziono. Na rozprawie jeszcze te zeznania uszczegółowił, a po odtworzeniu kolejnych nagrań z monitoringu wypowiadał się w sposób jednoznaczny, co przedstawiają te nagrania, kto się na nich znajduje i co ładuje, jak też jakie powinno być zachowanie kierowcy, który przyjechał po ładunek, iż nie powinien przy załadunku wychodzić z samochodu, a tymczasem J. J. (1) sprawdzał co jest załadowane i w jaki sposób. Podkreślił też na rozprawie, że wiedzieli jakie jest rozmieszczenie hałd, że były każdego dnia robione notatki przez niego, jak jest rozmieszczona frakcja i stąd wiedział, co gdzie jest na placu, że z wewnętrznej dokumentacji tworzonej codziennie wynikało gdzie znajdowała się dana frakcja węgla i stąd posiadał wiedzę na temat tego, jaka frakcja była ładowana przed przysypaniem jej miałem. Tym bardziej nie było więc podstaw do zakwestionowania zeznań R. H. co do tego, jakie konkretnie nieawizowane frakcje węgla, przysypywane następnie awizowanym miałem, zostały załadowane w datach i godzinach widniejących na nagraniach z monitoringu. Nie można zarazem wymagać od świadka, aby wracając do zdarzeń, które już zaistniały, jak też składając zeznania na rozprawie rok później, pamiętał wszystko bez wspomagania się dokumentami. Dlatego też nie można czynić zarzutu R. H., że po okazaniu mu plików ze zdjęciami z dnia 12 marca 2021 roku i stwierdzeniu, że nie rozpoznał żadnej frakcji, dodatkowo wskazał, iż aby dokładnie wskazać co się znajduje na jakiej hałdzie musiałby sięgnąć wewnętrznej dokumentacji, którą codziennie tworzył. Podkreślić również należy, że cytowane przez obrońcę B. R. w sposób wybiórczy fragmenty zeznań R. H. z rozprawy, iż „zdarzało, że na terminalu jest hałda miału i obok jest hałda eko-groszku, groszku, różnych innych frakcji. Frakcje są przemieszczane na terminalu", że „w różnych okresach różnie to wygląda jeżeli chodzi o składowanie. Nie zawsze miał znajduje się w jednym i tym samym miejscu", a także, że „jest możliwe, że w wyniku pracy operatora z jednej hałdy tej samej frakcji powstaną dwie", w żadnym razie, gdy uwzględnimy całość jego zeznań, jednoznaczną w ich wymowie, nie może potwierdzać, iż ładowany towar mógł być towarem awizowanym. Obrońca B. R. wybiórczo zacytował również inny fragment zeznań R. H., iż w odniesieniu do nagrania z dnia 06 kwietnia 2021 r. świadek wskazał, że nie widać na nim jaki materiał znajdował się na łyżce ładowarki, pomijając, że po stwierdzeniu, iż nie widzimy co zabrała łyżka, R. H. zeznał dalej: „W tym miejscu nie było miału. Jak widać na nagraniu jest do miejsce składowania węgla w czasie rozładunku. To co widać to są frakcje typowo węglowe i nie może być tutaj przy torowisku miału”. Nie można mieć również najmniejszych zastrzeżeń do R. H. i E. D., że byli w stanie wyliczyć ile nieawizowanego towaru, jakiego i o jakiej wartości ukradli B. R. i J. J. (1). Skoro na nagraniach widoczne jest nabieranie pełnych łyżek ustalonego, nieawizowanego towaru i wiadomo jaka waga konkretnego towaru wchodzi na łyżkę, to dokonane wyliczenia w oparciu o ilość nabranych łyżek przy słusznym uwzględnieniu średnich cen hurtowych sprzedaży, należy uznać za w pełni miarodajne. Wprawdzie faktycznie R. H. wskazał w swoich zeznaniach na karcie 152, że na wagę węgla wpływają warunki atmosferyczne, że woda czy niska temperatura powodują rozszerzenie węgla, ale zarazem dodał, że w okresie, o którym była mowa nie było mrozów, była stała temperatura i wyraził przekonanie, że w związku z tym ich obliczenia nie były błędne. Poza tym wbrew stanowisku obrońcy B. R. cytowane przez niego fragmenty zeznań E. D., iż „może być tak, że ten groszek jest od sortowany wcześniej i może być wtedy luźno na pryzmie. Przeważnie węgiel sortowany jest na auto. Nie pamiętam czy w okresie marzec-kwiecień 2021 r mieliśmy luźno na pryzmach groszek, ekogroszek" w żadnym razie - w świetle jednoznacznych w wymowie zeznań R. H. - nie mogą wskazywać, że dochodziło do ładowania towaru awizowanego. Wskazać przy tym należy, że sama E. D. podkreślała, że nie pamięta, czy w okresie marzec – kwiecień 2021 roku mieli luźno na pryzmach groszek i ekogroszek. Bez wątpienia również cytowane przez obrońcę B. R. fragmenty zeznań B. M. nie dają podstaw do uznania, iż nie było możliwości ustalenia wysokości szkody. Świadek przedstawił sposób wyliczania szkody w taki sam sposób jak R. H., a przy tym był on w pełni miarodajny do ustalenia wysokości szkody. To samo odnosi się do cytowanego fragmentu zeznań Inny P.. Podkreślenia zarazem wymaga, że nieprzeprowadzenie inwentaryzacji nie mogło stanowić przeszkody w określeniu wymiaru szkody, tym bardziej, że kradzieże zostały odkryte po pewnym czasie, a przedstawiony przez pracowników (...) sposób wyliczenia szkody w pełni pozwalał na jej obliczenie. Także cytowane stwierdzenie Inny P., że „teoretycznie może się zdarzyć, że obok siebie będą dwie hałdy tej samej frakcji, ale trzeba to sprawdzić odnośnie tej sprawy" w żaden sposób nie przeczy twierdzeniom świadków, w tym zwłaszcza R. H., tym bardziej, że Inna P. przedstawiła jedynie hipotetyczną sytuację. Odnosząc się do kolejnego zarzutu skarżącego podkreślenia wymaga, że nie było obowiązkiem Inny P. pokazywanie B. R. nagrań z monitoringu, a w tym kontekście warto dodatkowo zwrócić uwagę na fragment zeznań R. H. (k. 151), w którym wskazał on, że B. R. został pokazany zapis z monitoringu, do którego oskarżony nie odniósł się, ani tego nie potwierdził ani nie zaprzeczył.

W świetle powyższych rozważań wbrew stanowisku obrońców zeznania A. K. w zakresie jego stwierdzeń, że „monitoring i jego jakość nie pozwalał dokładnie określić co było ładowane. Jakość nagrań nie pozwalała na identyfikację osób, które brały udział w tym ładowaniu. Z tego co pamiętam nic było też możliwości odczytania numerów rejestracyjnych samochodu", nie mogą stanowić podstawy do uznania, że w sprawie tej brak jest dowodów w sposób jednoznaczny wskazujących na sprawstwo oskarżonych. Jeszcze raz należy podkreślić, że nagrań z monitoringu nie można analizować w oderwaniu do zeznań R. H. i Inny P., a pośrednio również E. D. i B. M., dopiero z zeznaniami tych osób tworzą zamkniętą, logiczną całość nie pozostawiającą wątpliwości co do sprawstwa oskarżonych. Pamiętać należy, że to wskazani świadkowie byli pracownikami spółki (...) znającymi dobrze oskarżonych i zasady działania spółki, a R. H. dysponował również swoją dokumentacją wskazującą, gdzie która frakcja była przechowywana.

Reasumując w świetle słusznie uznanych za wiarygodne zeznań R. H., Inny P., E. D. i B. M. ocenianych całościowo, a nie w oparciu o wybiórczo zacytowane fragmenty zeznań, a także w oparciu o nagrania z monitoringu analizowane razem ze wskazanymi wyżej dowodami, nie ma wątpliwości co do okoliczności kradzieży, w tym ilości i wartości skradzionych rzeczy, jak i co do sprawców.

Jednocześnie w świetle przedstawionych wyżej argumentów Sąd Rejonowy zasadnie odmówił wiary wyjaśnieniom J. J. (1) w zakresie, w jakim zaprzeczał swojemu sprawstwu, a wbrew stanowisku jego obrońcy w dostatecznym stopniu uzasadnił swoje stanowisko w tym zakresie. Wskazał na sprzeczność przedstawionej przez niego wersji ze zgromadzonym materiałem dowodowym w tym nagraniami z monitoringu, przy czym we wcześniejszej części uzasadnienia przedstawił szczegółowo motywy uznania tychże dowodów za wiarygodne. Słusznie Sąd I instancji podkreślił, że wyjaśnienia oskarżonego stanowiły jedynie przyjęta przez niego linię obrony w celu uniknięcia odpowiedzialności. Należy przy tym zaznaczyć, że Sąd meriti poddał dodatkowej analizie twierdzenia oskarżonego, że zawsze przy jego załadunku były 2 – 3 inne auta i nie zwracał uwagi, z jakiej pryzmy odbywał się załadunek słusznie podkreślając, że nie znajdowały one potwierdzenia o odtworzonych nagraniach z monitoringu, na których widać jeden zestaw pojazdu podjeżdżający pod pryzmę z miałem i że z zeznań E. D. wynikało, że oskarżony był ładowany jako ostatni przyjeżdżając po 15.00, a nawet gdy był wcześniej, to na placu przy pryzmie podczas załadunku nie było innych pojazdów. Trzeba również zauważyć, ze analiza nagrań z monitoringu nie pozostawia wątpliwości, że J. J. (1) wbrew jego twierdzeniom był zorientowany w tym, co jest ładowane na jego samochód. Świadczy o tym jego zachowanie po opuszczeniu pojazdu. Sąd Rejonowy obalił również twierdzenie oskarżonego, ze ochrona mogła zwrócić uwagę, że dokonywana jest kradzież słusznie wskazując, że na wierzchu znajdował się towar zgodny z awizacją, a tym samym niezwykle trudno byłoby dostrzec fakt kradzieży nawet przy dość dokładnej kontroli samochodu. Z twierdzeń obrońcy J. J. (1), zgodnie z którymi na różnych etapach można było skontrolować, co jest wywożone z zakładu, można wywnioskować, że w istocie spółka (...) sama jest sobie winna, że doszło do kradzieży, bo w nienależyty sposób kontrolowano, co wywożono z terenu firmy

Reasumując w świetle powyższych rozważań nie ma wątpliwości, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny dowodów, odpowiadającej warunkom określonym w art. 7 kpk, uwzględniając przy tej ocenie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, nie naruszając również art. 5 § 2 i 4 kpk.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego B. R. w całości.

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. J. (2) od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne z uwagi na bezpodstawność zarzutów

3.2.

Apelacja obrońcy B. R.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, a polegającego na uznaniu, że oskarżony B. R. dopuścił się wszystkich zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów oraz ustalenia rzekomo wyrządzonej przez niego szkody na poziomie 16.132,50 zł, pomimo, iż obliczenia te nie znajdują oparcia w żadnej inwentaryzacji składu magazynowego i dokonane zostały w sposób całkowicie dowolny, w tym bez uwzględnienia warunków atmosferycznych w jakich sporny materiał miał być przechowywany.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych należy uznać za całkowicie chybiony. Nie było w tym wypadku konieczności przeprowadzenia inwentaryzacji składu magazynowego, w oparciu o inne dowody było możliwe ustalenie wysokości szkody na poziomie nieco ponad 16.000 złotych. W oparciu o nagrania z monitoringu oraz zeznania R. H. i Inny P., którzy opierali się na tych nagraniach oraz wewnętrznej dokumentacji, możliwe było miarodajne określenie rodzaju skradzionego towaru, jego ilości oraz wartości. W sytuacji, w której przy okazji każdej kradzieży dokonywano załadunku przy użyciu łyżki ładowarki przy ustalonej wadze towaru mieszczącego się na łyżce w zależności od jego rodzaju i wobec braku okoliczności środowiskowych, które wpłynęłyby na zmianę owej wagi, oraz skoro udało się ustalić, jaki towar w konkretnych sytuacjach skradziono i ile to było łyżek, to ustalenie wartości szkody na kwotę nieco ponad 16.000 złotych przy słusznym określeniu jej w oparciu o średnie ceny hurtowe sprzedaży, należało uznać za w pełni uzasadnione. W żadnym razie nie mamy w tym wypadku do czynienia z błędem w ustaleniach faktycznych .

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego B. R. w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu.

3.3.

Apelacja obrońcy J. J. (1) .

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego postawę i mających wpływ na jego treść, a skutkującym tym że Sąd I instancji wadliwie uznał, iż oskarżona J. J. (1) dopuścił się zarzucanych mu czynów w akcie oskarżenia wyczerpujących dyspozycję art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. pomimo, iż nie pozwalał na to ujawniony w sprawie materiał dowodowy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponieważ wszelkie podniesione przez obrońców oskarżonych zarzuty obrazy przepisów postępowania w zakresie oceny dowodów zgromadzonych w sprawie okazały się całkowicie chybione, a z zasadnie uznanych za wiarygodne dowodów wynikało w sposób jasny i nie budzący wątpliwości, że J. J. (1) dokonał wspólnie w B. R. kradzieży towaru na szkodę (...) w okolicznościach wskazanych w zarzutach, to tym samym niezasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, że J. J. (1) dopuścił się zarzucanych mu kradzieży również okazał się chybiony. Jak już wcześniej wskazano Sąd Rejonowy w pełni zasadnie nie da wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że posiadał on awizację na określony towar i że osoba, która ładowała towar nie działała wspólnie i w porozumieniu z nim, jak też że nie miał on możliwości ustalenia konkretnej osoby, która załaduje towar, nie widział co konkretnie jest ładowane oraz miał świadomość, że może został przeprowadzona kontrola załadunku. Relacja oskarżonego w tym zakresie pozostaje w sprzeczności z omówionymi wyżej bardzo obszernie dowodami, a w kwestii świadomości możliwości kontroli załadowanego towaru Sąd Rejonowy również się wypowiedział podkreślając, że nieawizowany towar był przykryty na wierzchu awizowanym miałem, a tym samym nawet w wypadku kontroli załadowanego towaru nie było w zasadzie możliwości odkrycia, że jest dokonywana kradzież. Nie ma wątpliwości w świetle nagrań monitoringu i zeznań pracowników (...), że J. J. (1) w sposób w pełni świadomy, działając wspólnie i w porozumieniu z B. R. uczestniczył w zarzucanych mu kradzieżach. Wychodził on z samochodu, obserwował załadunek, zawsze działał z B. R.. Nie ma też wątpliwości wbrew stanowisku skarżącego, że węgiel E. 20 stanowił zupełnie inny towar niż miał węglowy, więc w żadnym razie nie można uznać, że ładując węgiel E. 20 oskarżony zabrał awizowaną frakcję węgla. A zatem podniesiony w apelacji obrońcy J. J. (1) zarzut błędu w ustaleniach faktycznych należało uznać za całkowicie chybiony

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. J. (2) od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu.

3.5.

Apelacja obrońcy J. J. (1)

Zarzut naruszenia prawa oskarżonego do rzetelnego procesu, zagwarantowanego w treści art. 91 ust 2 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku na formularzu, co skutkowało nienależytym zrealizowaniem m.in. obowiązku o którym mowa w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten należy uznać za całkowicie chybiony. Zasadą jest sporządzanie uzasadnienia wyroku na formularzu, a w niniejszej sprawie nie było żadnych podstaw do tego, aby uzasadnienia wyroku nie sporządzić na tymże formularzu. Tym bardziej Sąd meriti nie musiał uzasadniać, dlaczego uzasadnienie wyroku zostało sporządzone na przewidzianym przepisami formularzu. Jednocześnie analiza uzasadnienia wyroku nie pozostawia wątpliwości, ze odpowiada ono wymogom określonym w art. 424 kpk, a w szczególności Sąd Rejonowy wskazał, jakie dowody uznał za wiarygodne, a jakim nie dał wiary i dlaczego oraz dlaczego poczynił na ich podstawie takie, a nie inne ustalenia faktyczne, a także wyjaśnił podstawę prawną wyroku i uzasadnił rozstrzygnięcia o karze.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. J. (2) od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu.

3.6.

Apelacja obrońcy J. J. (1)

Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, polegającą na naruszeniu art. 53 k.k. poprzez wydanie wyroku bez należytego uwzględnienia dyrektyw obowiązujących przy wymiarze kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Również z tym zarzutem nie można się zgodzić. W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przedstawił w sposób w pełni wystarczający argumenty przemawiające za orzeczeniem wobec oskarżonych, w tym J. J. (1), określonych kar, uwzględniając dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Sąd słusznie uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonych był znaczny uwzględniając rodzaj chronionego dobra prawnego, które oskarżeni naruszyli i dość znaczną wyrządzoną szkodę, z kolei po stronie okoliczności łagodzących zasadnie wskazał dotychczasową niekaralność oskarżonych. Uwzględniając, że oskarżeni dopuścili się w sumie aż 13 kradzieży działając wspólnie i w porozumieniu, należy stwierdzić, że wymierzenie im jedynie kar grzywny w oparciu o art. 37a § 1 kk nie tylko nie jawi się jako rozstrzygnięcie surowe, tym bardziej w stopniu rażącym, ale wręcz należy stwierdzić, że zostali oni potraktowani przez Sąd I instancji wyjątkowo łagodnie. Zdecydowanie większe szanse powodzenia miałaby w tym wypadku ewentualna apelacja prokuratora, gdyby zarzucił on wymierzenie oskarżonym kar rażąco łagodnych.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. J. (2) od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu.

3.7.

Apelacja obrońcy J. J. (1)

Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, polegającej na naruszeniu art. 46 § 1 k.k. poprzez wydanie wyroku bez należytego uwzględnienia dyrektyw obowiązujących przy orzekaniu naprawienia szkody;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W niniejszej prawie w żadnym razie nie można uznać za zasadny zarzutu obrazy art. 46 § 1 kk. Sąd I instancji w ustaleniach faktycznych wskazał wartość towaru zabranego przy okazji każdej kolejnej kradzieży, zasadnie czyniąc ustalenia w tym zakresie w oparciu o to, ile łyżek danego towaru za każdym razem skradziono, jak tez uwzględniając wagę konkretnego towaru mieszczącego się na łyżkę, brak wahań tej wagi uwzględniając panujące wówczas warunki atmosferyczne i uwzględniając średnie ceny hurtowe sprzedaży określonego towaru. Zsumowanie zaś wartości towaru zabranego przy okazji kolejnych kradzieży dało łączną wartość 16.132 ,50 złotych. W tej sytuacji obowiązkiem sądu było orzeczenie na podstawie art. 46 § 1 kk obowiązku naprawienia szkody w takim właśnie wymiarze.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. J. (2) od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z dnia 15 grudnia 2022 r. wydany w sprawie II K 15/22

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesione w apelacjach obrońców oskarżonych zarzuty obrazy przepisów postępowania, błędów w ustaleniach faktycznych, obrazy prawa materialnego i rażącej niewspółmierności kar okazały się całkowicie chybione. We wcześniejszej części uzasadnienia wskazano szczegółowo argumenty przemawiające za takim stanowiskiem, których nie ma potrzeby ponownie powtarzać. Sąd Okręgowy nie dostrzegł również okoliczności, które należałoby wziąć pod uwagę z urzędu. Tym samym nie znajdując podstaw do uwzględnienia wniesionych apelacji, Sąd Okręgowy – na podstawie art. 437 § 1 kpk – utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

W związku z nieuwzględnieniem wniesionych apelacji Sąd Okręgowy – na podstawie 627 kpk i art. 633 kpk w zw. z art. 636 § 2 kpk zasądza od oskarżonych B. R. i J. J. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. w Z. kwoty po
420 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym

3.

W związku z nieuwzględnieniem wniesionych apelacji Sąd Okręgowy – na podstawie art. 633 kpk w zw. z art. 636 § 2 kpk zasądził od oskarżonych B. R. i J. J. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 640 złotych tytułem opłaty za II instancję (w oparciu o art. 8 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych -Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 1985 r. ze zm.).oraz kwoty po 20 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym, nie znajdując podstaw do zwolnienia ich z obowiązku ich uiszczenia uwzględniając ich sytuację.

7.  PODPIS

Marcin Rudnik