Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 341/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28 lutego czerwca 2022 r., sygn. akt XVIII K 47/18

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

M. M.

Zaspokojenie części roszczeń wynikających z umowy faktoringu.

Pismo Banku (...) k. 613

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

wymieniony w pkt 2.1.1

wymieniony w pkt 2.1.1.

Nie ma podstaw do kwestionowania informacji przedstawionych przez Bank (...).

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

I.  obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

1.  art. 2 § 2, art. 7, art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, przy naruszeniu zasady bezpośredniości, przy czym szczegółowe zarzuty w tym zakresie zostały sformułowane w punktach oznaczonych literami a – g (vide: petitum apelacji),

2.  art. 5 § 2 k.p.k. polegającej na naruszeniu zasady rozstrzygania wątpliwości, które nie dają się usunąć na korzyść oskarżonej w sytuacji gdy nie tylko analiza okoliczności faktycznych sprawy wskazuje na wiele kwestii, które nie zostały wyjaśnione, ale wywody zawarte w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wielokrotnie zawierają stwierdzenia wskazujące na wątpliwości, które nie zostały rozstrzygnięte, przy czym szczegółowe zarzuty w tym zakresie zostały sformułowane w punktach oznaczonych literami a – d (vide: petitum apelacji),

3.  art. 7, art. 410 w zw. z art. 193 § 1 k.p.k., szczegółowo wskazanej w treści tego zarzutu,

II.  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mającym wpływ na jego treść, szczegółowo opisanym w podpunktach 1 - 2 (vide: petitum apelacji),

III.  obrazy prawa materialnego, a mianowicie art. 297 § 1 k.k., szczegółowo opisanej w petitum apelacji.

☒ zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzuty zawarte w apelacji nie są zasadne. Należało jedynie skorygować zaskarżone orzeczenie w zakresie wysokości nałożonego na oskarżoną obowiązku naprawienia szkody.

Określona w art. 5 § 2 k.p.k. zasada in dubio pro reo nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości istniejących w danej sprawie. Ma ona zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości, które w takim przypadku rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Występowanie rozbieżności w materiale dowodowym nie może automatycznie skutkować interpretacją ich na korzyść oskarżonego albowiem sprowadzałoby się do automatycznego dawania wiary dowodom korzystnym dla oskarżonego i odrzucaniu dowodów go obciążających. Dlatego też rozstrzygnięcie, w przypadku istnienia rozbieżnych dowodów co do okoliczności mających znaczenie dla odpowiedzialności oskarżonego, winno być zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Uznając jedne z dowodów za wiarygodne, a inne za niewiarygodne sąd kieruje się – zgodnie z art. 7 k.p.k. – zasadą swobodnej oceny dowodów. Ustalenia faktyczne tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione są na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej oraz zgodna jest z wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd ma przy tym prawo dać wiarę wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego, uznać je częściowo za wiarygodne lub odrzucić je w całości, byleby stanowisko swoje w tym przedmiocie należycie i przekonywująco uzasadnił, a ocena tego dowodu była wszechstronna i wnikliwa, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i zebranymi w sprawie dowodami (tezy 6 i 7 do art. 7 k.p.k. w Komentarzu do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. Zbigniewa Gostyńskiego, tom I, str. 171 – 172, Dom Wydawniczy ABC, 1998). Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zanegowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, winien wykazać jakich konkretnie uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceniając zgromadzony materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione.

Zarzut obrazy art. 410 k.p.k. z uwagi na zaniechanie analizy całego zebranego w sprawie materiału dowodowego może być uwzględniony jedynie wtedy, gdy dotyczy on pominięcia dowodów o istotnym znaczeniu dla wydanego rozstrzygnięcia.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (teza 19 do art. 438 k.p.k. w cyt. wyżej Komentarzu, tom II, str. 461 – 462).

Sąd Okręgowy zasadnie ustalił, że oskarżona M. M. brała udział w przygotowaniu i przesłaniu do Banku (...) S.A. – bezpośrednio lub za pośrednictwem poczty elektronicznej – nierzetelnych dokumentów, o których mowa w przypisanym jej czynie, mających istotne znaczenie dla uzyskania przez spółkę (...) świadczenia finansowego podobnego do kredytu w postaci faktoringu niepełnego, wprowadzając w błąd Bank co do faktycznej sytuacji finansowej spółki (...) i możliwości wywiązania się tej spółki z umowy faktoringu. Ustalenia w tym zakresie Sąd Okręgowy oparł na relacjach złożonych przez K. R. (2). Relacje te znajdują oparcie w szeregu innych dowodów osobowych. Świadek W. K. (1) stwierdził, że do jego biura przyszedł W. K. (2) z oskarżoną i prosił go aby pomógł spółce (...), którą oskarżona miała reprezentować lub w niej pracować, w uzyskaniu finansowania. Oskarżona powiedziała świadkowi, że: „R. jest to firma paliwowa i musi kupować towar za gotówkę, a sprzedaje na termin płatności i potrzebuje sfinansować właśnie ten termin płatności”. Świadek zeznał, że skontaktował się z Bankiem (...), który wyraził zainteresowanie finansowaniem spółki (...), a: „Pracownik Banku (...) przekazał mi listę dokumentów jaka jest potrzebna do uzyskania wsparcia finansowego, ja tę listę przekazałem M. K. (ówczesne nazwisko oskarżonej) i to ona miała skompletować dokumenty spółki według listyprzekazanej przez bank. Po ich skpompletowaniu M. K. dostarczyła do mnie te dokumenty, a ja przesłałem je dalej do banku. Pozostałe dokumenty, a w szczególności oryginały – spółka miała dostarczyć osobiście do Banku (...) i ja już w tym nie uczestniczyłem” (k. 902-906 akt postępowania przygotowawczego). Z zeznaniami W. K. (1) korespondują zeznania W. K. (2) (k. 314 – 316 akt postępowania sądowego). M. Ś., która pracowała w spółce (...) zeznała, że oskarżona: „przygotowywała wszelkie dokumenty finansowo księgowe spółki (...) niezbędne do uzyskania faktoringowego z Banku (...)”, a następnie na pytanie: „kto przygotowywał dokumenty (...) spółki (...) będące podstawą dokumentów umożliwiających podpisanie umowy fakoringowej między spółką i Bankiem (...)” potwierdziła: „była to M. K. (…). Dane finansowe wpisane w dokumentach otrzymywałam od M. K. i właśnie na tych danych były podpisy księgowej M. R.. Nie pytałam nigdy co to za księgowa – uznawałam, że wszystkie dokumenty są prawidłowe i zgodnie z poleceniem Prezesa – skanowałam je i z konta mailowego spółki (...) wysyłałam do Banku (...)” (k. 290 – 298 akt postępowania przygotowawczego). Bezspornym jest, że M. R. nie pracowała w firmie (...), zajmującej się min. obsługą spółki (...). Pracownice firmy (...), M. A. i K. W. zaprzeczyły, aby były im znane dokumenty podpisane przez M. R.. Świadek K. W. na pytanie: „Czy zdarzało się, że Prezes K. R. (2) polecał przekazywanie danych księgowych innym osobom - przez siebie wskazanym lub upoważnionym” stwierdziła: „jeżeli otrzymywaliśmy takie polecenie to je wykonywaliśmy. Przypominam sobie, że że na ustne polecenie dane księgowe wysyłaliśmy i telefonicznie omawialiśmy z M. K., która współpracowała z K. R. (2)”. Świadek zeznała też, że okazane jej dokumenty zawierają nieprawdziwe dane (k. 240 – 248 akt postepowania przygotowawczego). Pracownica Banku (...) odpowiadając na pytanie: „Kto w imieniu spółki (...) kontaktował się z Bankiem (...) w celu uzyskania przez spółkę wparcia finansowego w postaci podpisania umowy faktoringowej” zeznała: „była to M. Ś. i Prezes K. R. (2) oraz M. K. (…). M. K. przedstawiała się, że reprezentuje spółkę (...) i przesyłała do banku (...) korespondencję w imieniu R. – mie pamiętam jednak czego ta korespondencja dotyczyła. Przypominam sobie, że przed ubieganiem się przez Prezesa R. o wsparcie od banku – skontaktował się z bankiem pośrednik W. K. (1), który poinformował bank, że firma (...) poszukuje finansowania w postaci faktoringu i przesłał wstępne dokumenty – które nie były kompletne. Wówczas K. po uzyskaniu jakie dokumenty są niezbędne do tego procesu – przekazał te informacje Prezesowi R. – K. R. (2) – i od tego czasu to R. z ramienia (...) kontaktował się z bankiem w sprawie tego faktoringu. Poza nim kontaktowali się też M. Ś. i M. K.. Z tego co pamiętam K. wskazywał M. K. jako osobę z ramienia (...), mogącą się kontaktować w tej sprawie w imieniu spółki (...)” (k. 302 – 308 akt postępowania przygotowawczego). Charakterystyczna jest też relacja pracownika Banku (...), który zeznał, że K. R. (2) podczas wizyty w Banku w lipcu 2015 r. mówił, że „… dokumenty do Banku (...), jakie były potrzebe celem uzyskania finansowania – były przygotowywane przez firmę, która pośredniczyła w pozyskaniu finansowania” a „Jako osobę, z którą K. R. (2) się kontaktował z tej firmy – wskazał on M. K.” (k. 152 – 157 akt postepowania przygotowawczego).

Skoro relacje K. R. (2) znajdują potwierdzenie w innych dowodach to nie można zasadnie twierdzić, że obciążył on bezpodstawnie oskarżoną w celu przenieniesienia na nią chociażby części odpowiedzialności za czyn, który również jemu zarzucono. Jednocześnie zasadnie Sąd Okręgowy odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonej, że jej związek z faktoringiem miał miejsce dopiero po zawarciu przez firmę (...) stosownej umowy z Bankiem (...). Dokonując oceny relacji K. R. (2) Sąd Okręgowy trafnie podniósł, że składając zeznania w niniejszej sprawie w postępowaniu sądowym był on już prawomocnie skazany, a zatem nie miał powodu do mówienia nieprawdy (str. 9 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). W żadnym przypadku ustaleń Sądu Okręgowego nie podważają zeznania pracownika Banku (...), który zajmował się wnioskiem formy R. o przyznanie finansowania w ramach umowy faktoringowej. Jak zauważył Sąd pierwszej instancji kontakt do spółki (...) świadek otrzymał od E. Z.. Świadek A. K. zeznał też, że przed podpisaniem umowy miał kontakt z K. R. (2) i M. Ś., od których otrzymywał dokumenty, co koresponduje z zeznaniami M. Ś., iż dokumenty otrzymywane od oskarżonej przesyłała do Banku (str. 11 – 12 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Rozważania dotyczące ewentualnego udziału także innych osób w przygotowywaniu dokumentów zawierających nierzetene dane dotyczące spółki (...) nie stanowią podstawy do kwestionowania ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy. Sąd pierwszej instancji zauważył, że nie ma dowodów, iż nierzetelną dokumentację przygotowali W. K. (2) lub J. F., a hipotetyczne przyjęcie, że oskarżona uczyniła to na ich polecenie nie ekskulpuje M. M. (str. 22 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Relacji K. R. (2) nie podważają też zeznania P. Z., który prowadził biuro B.. Z kolei zeznania J. F. – jak słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji – potwierdzają, że oskarżona, W. K. (2) i W. K. (1) kontaktowali się ze sobą.

Dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy było zbędne ustalanie w drodze opinii biegłego z zakresu pisma ręcznego, czy podpisy M. R. zostały nakreślone przez oskarżoną. Wykluczenie, że oskarżona podpisała się jako M. R. nie oznacza bowiem, że nie brała ona udziału w przypisanym jej przestępstwie.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, że oskarżona prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 marca 2019 r., sygn. XVIII K 320/17 została skazana za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., polegający na doprowadzeniu (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w ten sposób, że przekazała współsprawcy nierzetelne dokumenty sprawozdań finansowych firmy, które ten przedłożył przy zawieraniu umowy kredytowej zaś dokumenty te zawierały okoliczności o istotnym zmaczeniu dla uzyskania kredytu, wprowadzając tym samym pracowników banku w błąd co do kondycji finansowej firmy oraz zamiaru i możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania. Jednocześnie Sąd pierwszej instancji podniósł, że w powyższej sprawie występuje podobny modus operandi przestępstwa oraz osoba M. R..Nie oznacza to jednakże, że wskazany wyżej wyrok skazujący stanowił podstawę do uznania oskarżonej za winną czynu przypisanego jej w przedmiotowej sprawie.

Prokurator w odpowiedzi na apelację zasadnie podniósł, że korzyść jaką spółka (...) odniosła z przestępstwa popełnionego przez oskarżoną polegała na tym, iż powyższa spółka otrzymała od Banku (...) zapłatę za wystawione faktury, podczas gdy w normalnym trybie kontrahenci by nie uiścili należności lub zapłacili ją w odległym terminie. Z kolei przedstawienie nierzetelnych danych wprowadzało przedstawicieli Banku w błąd co do rzeczywistej sytuacji finansowej faktoranta, który nie osiągał daklarowanych zysków, ani nie posiadał majątku trwałego. Późniejsza pozytywna weryfikacja spółki (...) nie może zaś mieć znaczenia dla analizy, czy oskarżona wyczerpała znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k. Następcze starania dotyczące naprawienia szkody mogą w tej sytuacji być jedynie uwzględniane przy wymiarze kary (str. 4 – 5 odpowiedzi na apelację).

Zawarte w zaskarżonym wyroku ustalenia dotyczące zakwalifikowania zachowania oskarżonej także w oparciu o przepis art. 297 § 1 k.k. nie kolidują z poglądem wyrażonym przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu z dnia 7 października 2014 r., sygn. II AKa 147/14. W wyroku tym stwierdzono, że pojęcie „kredytu”, o którym mowa w powyższym przepisie, należy interpretować zgodnie z z definicją legalną zawartą przede wszystkim w art. 69 ust. 1 prawa bankowego, a tym samym umowy faktoringowe, niezależnie od ich nazwy, czy rodzaju wniosku, na podstawie którego były zawierane, nie mieszczą się w definicji kredytu i z uwagi na powyższe uchylił wyrok sądu pierwszej instancji a sprawę przekazał do ponownego rozpoznania, zlecając zbadanie, czy środki finansowe uzyskane z umowy faktoringu mogą być traktowane jako śwadczenie pieniężne na określony cel gospodarczy, podobne do instrumentów gospodarczych wymienionych w art. 297 § 1 k.k., z wyłączeniem wskazanego tam instrumentu w postaci zamówienia publicznego (LEX nr 1527121). Jednocześnie brak jest podstaw do zanegowania zawartego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stanowiska, że zawarta w przedmiotowej sprawie przez spółkę (...) z Bankiem (...) S.A. umowa faktoringu niepełnego dotyczyła uzyskania przez spółkę (...) podobnego do kredytu świadczenia finansowego na określony cel gospodarczy, którym było uzyskanie finansowania na prowadzenie działalności polegającej na obrocie paliwami. Zaskarżone orzeczenie ma wsparcie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, który w wyroku z dnia 13 kwietnia 2016 r., sygn. II AKa 102/16 stwierdził, że w rozumieniu art. 297 § 1 k.k. umowa faktoringu jest podobnym świadczeniem pieniężnym na określony cel gospodarczy (LEX nr 2166553).

W świetle powyższych rozważań zawarte w apelacji zarzuty obrazy przepisów postępowania, błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i obrazy prawa materialnego nie są trafne, a tym samym nie mogą skutkować uwzględnieniem wniosków zawartych w złożonym środku odwoławczym.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku precyzyjnie wyjaśnił dlaczego nałożył na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody w kwocie 408.734,57 zł. Z przyczyn wskazanych w dalszej części niniejszego uzasadnienia należało zmniejszyć wysokość nałożonego na oskarżoną obowiązku naprawienia szkody.

Odnosząc się do orzeczonej kary pozbawienia wolności należy podnieść, że sąd odwoławczy mógłby dokonać w tym zakresie korekty w przypadku stwierdzenia, że jest ona rażąco niewspółmierna w rozumieniu, o którym mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. Ma to miejsce wtedy, gdy na podstawie okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenie co do wymiaru kary, ale o różnicę tak zasadniczą, iż karę wymierzoną nazwać można byłoby – również w znaczeniu potocznym – rażąco niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Zważywszy na wysokość szkody poniesionej przez pokrzywdzony Bank oraz to, że wobec oskarżonej orzeczono karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie można stwierdzić, że kara wymierzona oskarżonej jest rażąco niewspółmierna w rozumieniu, o którym mowa wyżej.

Wnioski

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej,

a w przypadku, gdy wniosek powyższy nie zostanie uwzględniony

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z przyczyn wskazanych wyżej wnioski zawarte w apelacji nie mogły zostać uznane za zasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

obniżenie wysokości nałożonego na oskarżoną obowiązku naprawienia szkody.

Zwięźle o powodach zmiany.

W piśmie z dnia 20 marca 2023 r. Bank (...) poinformował, że (...) sp. z o.o. tytułem spłaty zadłużenia wpłaciła kwotę 78.377,65 zł. Tym samym o powyższą kwotę została obniżona wysokość nałożonego na oskarżoną obowiązku naprawienia szkody.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

M. M.

III

Z uwagi na sytuację majątkową oskarżonej i wysokość orzeczonej kary pozbawienia wolności na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., art. 626 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwolniono oskarżoną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a wydatkami w tym zakresie obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Adam Wrzosek

Anna Zdziarska Ewa Jethon

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

obrońcy oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o winie

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana