Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2021 r., wydanym w sprawie
z powództwa Zakładu (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. przeciwko J. B. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi:

1.  zasądził od J. B. na rzecz Zakładu (...)
i (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwotę
11 273,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia
22 września 2018r. do dnia zapłaty;

2.  zasądził od J. B. na rzecz Zakładu (...)
i (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwotę
4 367 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Wyrok ten wynikał z uznania, że zgodnie z żądaniem pozwu pozwany odpowiada za szkodę, którą wyrządził uszkadzając kanał sanitarny. Do wyrządzenia szkody doszło przy wykonywaniu przez pozwanego, jako świadczącego usługę budowlaną, przyłącza kanalizacji sanitarnej do nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...).

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, który zanegował swoją odpowiedzialność za uszkodzenie spornego kanału sanitarnego. Skarżący podniósł, że inwestor zlecił innej osobie prace z użyciem koparki. W czasie tych prac doszło do uszkodzenia infrastruktury powoda. W apelacji podważano wiarygodność oświadczenia, które świadczyć miało o wzięciu przez pozwanego odpowiedzialności za szkodę. Skarżący żądał uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w I instancji.

W toku postępowania apelacyjnego dla pozwanego ustanowiono pełnomocnika z urzędu. W piśmie sporządzonym przez pełnomocnika podniesiono zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że uszkodzenia instalacji sanitarnej dokonała osoba działająca na zlecenie pozwanego, nie zaś inwestora. W piśmie sformułowano wnioski o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa oraz przyznanie pełnomocnikowi pozwanego zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz od pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, co skutkuje uznaniem przez Sąd odwoławczy właściwie zbudowanej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia za własną.

W okolicznościach sprawy powstanie szkody i jej wysokość są bezsporne. Skarżący kwestionuje wyłącznie swoją odpowiedzialność za tę szkodę. Twierdzi, że to nie on odpowiada za działania operatora koparki, który uszkodził przedmiotową instalację sanitarną. W tym zakresie zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych, który wynikać ma z wadliwej oceny dowodów (takiego zarzutu wprost nie podniesiono, ale uzasadnienie stanowiska skarżącego wskazuje na zakwestionowanie prawidłowości oceny materiału dowodowego). Trzeba więc podkreślić, że zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005 r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

W apelacji zabrakło podważenia oceny dowodów w sposób spełniający opisane wyżej wymogi. Sąd Rejonowy odniósł się do całokształtu materiału dowodowego. W rozbudowanej analizie zgromadzonych dowodów, Sąd
I instancji odniósł się nie tylko do dokumentów, ale też zestawił je z osobowymi źródłami dowodowymi. Wskazał na czym polega niewiarygodność stanowiska pozwanego, że to inwestor, a nie wykonawca usługi, zapewnił sprzęt do realizacji zleconych prac instalacyjnych. Rozważania te są precyzyjne
i wielowątkowe, odwołują się do całokształtu zgromadzonych dowodów. Sąd odwoławczy uznaje je za własne. Skarżący powołuje się na alternatywny przebieg zdarzeń, ale czyni to chaotycznie i nielogicznie. Nie potrafił przekonująco wyjaśnić z jakiego powodu podpisał dokument z k. 34 (potwierdził, że na dokumencie jest jego podpis – protokół rozprawy z dnia 25 lipca 2020 roku; 01:04:58). Twierdzenia, że był to „czysty blankiet” są gołosłowne. Odręcznie naniesione dopiski dotyczą kwestii technicznych, samo oświadczenie o odpowiedzialności za uszkodzenie kanału sanitarnego
i pokryciu kosztów naprawy nie jest dopisane, tylko stanowi istotę „potwierdzenia wykonania robót (usług)”.

Stan faktyczny sprawy pozwalał przyjąć, że realizując sporną usługę skarżący zachował się nieprofesjonalnie, nie dołożył należytej staranności
w rozumieniu art. 355 k.c. Jego zachowanie spełniało wszelkie przesłanki odpowiedzialności deliktowej za szkodę, co trafnie wywiódł Sąd Rejonowy wskazując właściwą podstawę prawną zasądzenia dochodzonego w sprawie odszkodowania.

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 385 k.p.c., apelacja podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Zasądzona z tego tytułu kwota obejmuje wynagrodzenie pełnomocnika, które ustalono na podstawie § 2 pkt 5 w zw.
z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
(tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 265). Nie było żadnych podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c., gdyż pozwany swoim bezzasadnym stanowiskiem wywołał koszty po stronie przeciwnej. Sytuacja osobista i majątkowa skarżącego nie może być wyłączną przyczyną uznania, że w sprawie zaistniał „wypadek szczególnie uzasadniony”, wywołujący potrzebę odwołania się przy orzekaniu o kosztach postępowania do zasad słuszności.

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu
w postępowaniu apelacyjnym ustalono, z uwzględnieniem okoliczności, że pełnomocnik został ustanowiony dopiero w instancji odwoławczej, na podstawie § 8 pkt 5 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz.U.
z 2019 r. poz. 18).