Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

27 czerwca 2023 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Weigt

po rozpoznaniu 6 czerwca 2023 r. w S.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko R. R.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 12 947,37 (dwunastu tysięcy dziewięciuset czterdziestu siedmiu złotych i trzydziestu siedmiu groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty:

-11.597,77 zł od dnia 11 maja 2019 r. do dnia zapłaty,

-1.349,60 zł od dnia 19 lipca 2019 r. do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5 712 zł (pięciu tysięcy siedmiuset dwunastu złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

IV.  przyznaje adw. S. T. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 1 771,20 zł (tysiąca siedmiuset siedemdziesięciu jeden złotych i dwudziestu groszy), w tym podatkiem VAT, tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora pozwanej, której miejsce pobytu nie jest znane;

V.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 331,20 zł (trzystu trzydziestu jeden złotych i dwudziestu groszy) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Sygn. akt III C 50/23

UZASADNIENIE

wyroku z 27 czerwca 2023 r.

Pozwem z dnia 16 lipca 2019 roku powód - Towarzystwo Budownictwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanej R. R. kwoty 13.096,44 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

- 11.746,84 złotych od dnia 11 maja 2019 roku do dnia zapłaty, tytułem należności głównej,

- 1.349,60 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie od należności głównej wyliczonych na 10 maja 2019 r. i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód wskazał, że pozwana zajmuje bez tytułu prawnego lokal mieszkalny przy ul. (...) w S. i jest obciążana przez powoda odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z lokalu. Wyrokiem z dnia 20 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie nakazał pozwanej wydanie spornego lokalu powodowi. W związku z faktem, że pozwana nie regulowała zaległości z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, jak również nie wydała powodowi lokalu, powód pismem z dnia 24 sierpnia 2018 r. wezwała pozwaną do zapłaty należności oraz do wydania lokalu. Dochodzona pozwem kwota obejmuje okres od stycznia 2016 r. do maja 2019 r.

W dniu 27 stycznia 2020 roku Referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu (ówczesna sygn. akt III Nc 1966/19).

Postanowieniem z 6 grudnia 2022 r. Sąd ustanowił dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej kuratora.

Kurator pozwanej zaskarżył nakaz zapłaty sprzeciwem i wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów procesu, a także o przyznanie wynagrodzenia.

W uzasadnieniu sprzeciwu zarzucił: brak formalny pozwu mający skutkować jego zwrotem, przedawnienie roszczenia powoda, nieprawidłowe wyliczenie żądania, niewykazanie zajmowania lokalu przez pozwaną, niezrealizowanie wyroku eksmisyjnego, nieuwzględnienie nowelizacji ustawy o ochronie praw lokatorów przy wyliczaniu żądania, niewymagalności roszczenia i niepozwanie drugiej z osób zajmujących lokal.

Na skutek prawidłowego wniesienia sprzeciwu, nakaz zapłaty stracił moc.

Pismem z 14 lutego 2023 r. powód ustosunkował się do zarzutów pozwanej i złożył dalsze dowody w sprawie, a także cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 149,07 zł za maj 2019 r.

W toku procesu doszło do przekształcenia (...) sp. z o.o. w S. w (...) sp. z o.o. w S..

Ustalenia faktyczne.

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w punkcie I nakazał R. R. opróżnienie i wydanie (...) Centrum (...) (aktualnie Towarzystwu Budownictwa (...) sp. z o.o. w S.) w stanie wolnym od osób i rzeczy lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w S. przy ul. (...). W punkcie II wyroku Sąd ustalił, że pozwanej przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego i wstrzymał wykonanie punktu I wyroku do czasu złożenia przez Gminę M. S. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Orzeczenie uprawomocniło się.

Przed wydaniem ww. wyroku R. R. zajmowała lokal wraz z córką na podstawie umowy najmu z 21 marca 2003 r., która została im skutecznie wypowiedziana.

Dowód:

- umowa najmu – k. 94-96,

- wezwanie do zapłaty – k. 97,

- wypowiedzenie umowy najmu – k. 98,

- wyrok z 20 listopada 2013 r. – k. 11,

- wydruk z KRS – k.6-8.

Wysokość odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu naliczana jest w wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu.

Zgodnie z załącznikiem do wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem Gminy M. S. na lata 2016 – 2020 – uchwały nr XXII/502/16 Rady Miasta S. z dnia 6 września 2016 roku w sprawie uchwalenia wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem Gminy M. S. na lata 2016 – 2020 miesięczne stawki czynszu za 1 m[2] powierzchni użytkowej lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasoby Gminy ustala się przy wykorzystaniu metody punktowej oceny wartości mieszkań z zastosowanie wzoru: stawka czynszu = ilość punktów dla danego lokalu x wskaźnik przeliczeniowy kosztu odtworzenia 1 m [2] pow. użytkowej lokalu x wskaźnik procentowy wartości odtworzeniowej 1 m [2] powierzchni użytkowej lokalu podzielone 12 miesiące podzielone przez 51.

Minimalna stawka czynszu obliczana jest w wysokości dla lokalu mieszkalnego o liczbie punktów równej 13.

Stawka czynszu za lokal socjalny równa jest połowie stawki minimalnej.

Wskaźnik procentowy wartości odtworzeniowej 1m[2] lokalu równy jest 3%.

Uchwały Gminy M. S. stanowią podstawę dla (...) sp. z o.o. w S., które stosuje tożsame zasady przy ustaleniu czynszu najmu.

Dowód:

- uchwała nr 25 z 10 października 2012 r. – k. 110-114,

- uchwała nr 84 z 31 grudnia 2012 r. – k. 115,

- uchwała nr 19 z 16 października 2013 r. – k. 116,

- uchwała nr XXII/502/16 z 6 września 2016 r. z załącznikami – k. 117-131.

Punktacja lokalu numer (...) położonego w S. przy ul. (...) wynosi 26 punktów. Lokal ten ma 38,52 m[2].

Dowód:

- punktacja lokalu – k. 99,

- umowa najmu – k. 94-96.

Wysokość odszkodowania dla lokalu numer (...) położonego w S. przy ul. (...) o pow. 38,52 m[2] i 26 punktach wynosi stanowi wynik iloczynu punktacji lokalu, wartości odtworzeniowej i wskaźnika %, podzielonych przez 12 miesięcy, a następnie przez 51 punktów, oraz pomnożonych przez powierzchnię lokalu, zgodnie ze wzorem uchwały XXII/502/16 Rady Miasta S. z dnia 6 września 2016 roku.

Wartość odtworzeniowa od 1 października 2017 r. wartość odtworzeniowa 1 m[2] powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych dla miasta S. wynosi 4.106 zł, a wcześniej wynosiła 3.800 zł.

Dowód:

- uchwała nr 25 z 10 października 2012 r. – k. 110-114,

- uchwała nr 84 z 31 grudnia 2012 r. – k. 115,

- uchwała nr 19 z 16 października 2013 r. – k. 116,

- uchwała nr XXII/502/16 z 6 września 2016 r. z załącznikami – k. 117-131.

Pismem z dnia 24 sierpnia 2018 r. Towarzystwa Budownictwa (...) sp. z o.o. w S., aktualnie Towarzystwo Budownictwa (...) sp. z o.o. w S. wezwał R. R. do opróżnienia i wydania lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w S. przy ul. (...) oraz do zapłaty kwoty 25.060,89 zł odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu.

Wezwanie to pozostało bez odpowiedzi.

Dowód:

- wezwanie do wydania lokalu i zapłaty z dowodem doręczenia – k. 12, 147-148.

Zaległość z tytułu odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu numer (...) położonego w S. przy ul. (...), za okres od stycznia 2016 r. do maja 2019 r. wynosi 11.746,847 złotych – przy uwzględnieniu rozliczeń mediów. Odsetki wynoszą 1.349,60 złotych.

Odszkodowanie za lokal wynosi 292,08 zł miesięcznie od stycznia 2016 r. do lutego 2016 r., 307,10 zł od marca 2017 r. do kwietnia 2017 r. i 158,03 zł za maj 2017 r. – przy uwzględnieniu zaliczek na media. Bez tych zaliczek wynosi on odpowiednio 186,44 zł, 201,46 zł i 100,73 zł.

R. R. była informowana o wysokości opłat.

Wprowadzona zmiana wysokości odszkodowania od maja 2019 r. wynikała z nowelizacji ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy o zmianie Kodeksu cywilnego.

Dowód:

- kartoteka konta lokalu – k. 13-16,132,

- zawiadomienie o wysokości opłat – k. 100-101, 106,

- pismo z 4 marca 2019 r. – k. 109,

- rozliczenie mediów – k. 102, 103-104, 105, 107, 108,

- rozliczenie mediów – k. 102,

- wyliczenie odsetek – k. 17, 133.

R. R. w okresie od stycznia 2016 r. do maja 2019 r. zajmowała lokal mieszkalny numer (...) położony w S. przy ul (...).

Dowód:

- umowa najmu – k. 94-96,

- wezwanie do zapłaty – k. 97,

- wypowiedzenie umowy najmu – k. 98,

- wyrok z 20 listopada 2013 r. – k. 11.

W okresie tym lokal wchodził w skład zasobów Towarzystwa Budownictwa (...) sp. z o.o. w S., a następnie Towarzystwa Budownictwa (...) sp. z o.o. w S..

Niesporne.

Na mocy uchwały nr 31/2020 z dnia 10 listopada 2020 roku Zgromadzenia Wspólników (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. oraz uchwały nr 62/2020 Zgromadzenia Wspólników (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. nastąpiło połącznie na podstawie przepisu art. 492 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych w drodze przeniesienia całego majątku (łączenie przez przejęcie) (...) spółki z o.o. w S. (spółka przejmowana) przez (...) Spółkę z o.o. w S. (spółka przejmująca).

Niesporne.

Rozważania.

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Powódka domagała się zapłaty odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) za okres od Stycznia 2016 r. do maja 2019 roku. Bezumowne zajmowanie przez pozwaną lokalu należącego do powoda było podstawą faktyczną żądania pozwu.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 18 ust. ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 roku, poz. 1610) w brzmieniu obowiązującym w spornym okresie, zgodnie z treścią którego:

1. Osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie.

2. Z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

3. Osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

W okresie objętym żądaniem pozwu powyższy przepis został znowelizowany. Ustawą z dnia 22 marca 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 756) o zmianie ustawy o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych, ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego oraz niektórych innych ustaw artykułowi temu nadano brzmienie:

1. Osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie.

2. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

3. Osoby uprawnione do lokalu zamiennego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, uiszczają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

3a. Osoby uprawnione do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, uiszczają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać za zajmowany lokal, gdyby lokal ten wchodził w skład mieszkaniowego zasobu gminy, na podstawie umowy najmu socjalnego lokalu. Obowiązek pokrycia właścicielowi różnicy między wysokością odszkodowania, o której mowa w ust. 3, a wysokością odszkodowania uiszczanego przez byłego lokatora, ciąży na gminie.

Znowelizowany przepis art. 18 ust. ustawy z dnia 21 czerwca 2001 wszedł w życie z majem 2019 r., zgodnie z art. 23 ww. ustawy nowelizującej.

Ponadto przepis art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów (…) stanowi, że w lokalach wchodzących w skład publicznego zasobu mieszkaniowego właściciel ustala stawki czynszu za 1 m ² powierzchni użytkowej lokali, z uwzględnieniem czynników podwyższających lub obniżających ich wartość użytkową, a w szczególności: położenia budynku, położenia lokalu w budynku, wyposażenia budynku i lokalu w urządzenia techniczne i instalacje oraz ich stanu oraz ogólnego stanu technicznego budynku. Zgodnie natomiast z art. 8 tej ustawy Jeżeli właścicielem jest jednostka samorządu terytorialnego, stawki czynszu, o których mowa w art. 7, ustala organ wykonawczy tej jednostki: w przypadku gminy - zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 21 ust. 2 pkt 4. Zgodnie natomiast art. 21 ust. 1 ww. ustawy Rada gminy uchwala:

1) wieloletnie programy gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy;

2) zasady wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy, w tym zasady i kryteria wynajmowania lokali, których najem jest związany ze stosunkiem pracy, jeżeli w mieszkaniowym zasobie gminy wydzielono lokale przeznaczone na ten cel.

Stawki czynszu przekładające się na wysokość żądanego odszkodowania są w ocenie Sądu prawidłowe – wyliczone zgodnie z uchwałą nr XXII/502/16 Rady Miasta S. z dnia 6 września 2016 roku i obwieszczeń Wojewody (...) w przedmiocie wartości odtworzeniowej lokali. Akty ta mają charakter aktów prawa miejscowego powszechnie obowiązującego, wiążą zatem zarówno powoda, jak i pozwaną. Dalej wskazać należy, że ww. stawki zostały wyliczone przez powoda przy uwzględnieniu powierzchni lokalu (której pozwana nie kwestionowała na jakimkolwiek etapie postępowania) oraz punktacji lokalu. Punktacja ta również nie została przez pozwaną zakwestionowana.

Do maja 2019 r. pozwana zobowiązana była uiszczać czynsz (odszkodowanie) w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł (art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów (…). Orzekając o eksmisji pozwanej z lokalu Sąd przyznał jej uprawnienie do lokalu socjalnego, w związku z czym od maja 2019 r. zastosowanie znalazł art. 18 ust. 3a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów (…) – wprowadzony ustawą z dnia 22 marca 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 756) ustawa o zmianie ustawy o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych (…), zgodnie z którym osoby uprawnione do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, uiszczają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać za zajmowany lokal, gdyby lokal ten wchodził w skład mieszkaniowego zasobu gminy, na podstawie umowy najmu socjalnego lokalu.

Wraz z wejściem w życie ww. przepisu powód dostosował naliczane odszkodowanie do nowych przepisów, co skutkowało znaczną obniżką odszkodowania. Co prawda początkowo żądaniem pozwu za maj 2019 r. odszkodowanie było naliczone w poprzedniej wysokości, ale po wniesieniu sprzeciwu powód dokonał korekty wyliczenia i cofnął pozew w części, dostosowując żądanie za maj 2019 r. do znowelizowanych przepisów.

Wyliczenia czynszu zawarte replice na sprzeciw, stanowiące w zasadzie uzupełnienie wynikającego z prawa wzoru służącego wyliczaniu czynszu – odszkodowania są prawidłowe tak merytorycznie, jak i z punktu widzenia działań matematycznych.

Odszkodowanie za lokal wynosi 186,44 zł od stycznia 2016 r. do lutego 2016 r., 201,46 zł od marca 2017 r. do kwietnia 2017 r. i 100,73 zł za maj 2017 r.

Jak wynika z kartotek konta za poszczególne lata objęte żądaniem pozwu powód obciążał również pozwaną zaliczkami na poczet pobranej w lokalu zimnej wody, odprowadzonych ścieków i gospodarowania odpadami komunalnymi. Zaliczki te były jednak przez powoda rozliczane, a nadpłaty uwzględniane w kartotekach. Były one również pobierane w wysokości jak dla dwóch osób, gdyż pozwana zajmowała lokal z córką. Pozwana nie kwestionowała prawidłowości tych rozliczeń, ani nie wykazała, aby zużycie mediów w lokalu było inne, ani też aby ich wysokość została ustalona nieprawidłowo. Uwzględniając te zaliczki odszkodowanie za lokal wynosi 292,08 zł od stycznia 2016 r. do lutego 2016 r., 307,10 zł od marca 2017 r. do kwietnia 2017 r. i 158,03 zł za maj 2017 r.

Mając zatem na uwadze powyższe wskazać należy, że 292,08 zł miesięcznie za 14 miesięcy daje sumę 4.089,12 zł, 307,10 zł miesięcznie za 26 miesięcy daje sumę 7.984,60 zł, zaś 158,03 zł miesięcznie za jeden miesiąc daje sumę 158,03. Łącznie jest to kwota 12.331,75 zł. Uwzględniając niedopłaty i nadpłaty w wysokościach: -192,90 zł, -178,29 zł, -214,12 zł i -110,5zł oraz +61,92 zł otrzymujemy żądaną (po cofnięciu pozwu w części) kwotę 11.597,77 zł.

Mając na uwadze powyższe zarzut nieprawidłowego wyliczenia żądania jest nietrafiony. Powód przedstawił wyliczenie miesięcznego odszkodowania w oparciu o akty prawa miejscowego, niesporne punktację i powierzchnię lokalu, a także pobrane i rozliczone zaliczki, których pozwana nie kwestionowała, a także uwzględniając nowelizację ustawy o ochronie praw lokatorów, która swoją drogą dotyczyła tylko 1 miesiąca spornego okresu. Merytorycznie żądane odszkodowanie jest prawidłowe. Sąd zweryfikował je również z punktu widzenia działań matematycznych i również z tego punktu widzenia jest ono prawidłowe. Prawidłowo zostały również naliczone i skapitalizowane odsetki od poszczególnych należności.

Wskazać również należy, że ciężar dowodowy wykazania spełnienia świadczenia spoczywał na pozwanej. Pozwana nie wykazała zaś, aby dokonywała wpłaty i aby kumulacja odszkodowania przebiegała inaczej niż wynika to z kartotek konta lokalu złożonych przez powoda za poszczególne lata. Pozwana nie przedstawiła chociażby 1 dowodu wpłaty, który podważałby dokumenty księgowego powoda.

Odnosząc się do pozostałych poszczególnych zarzutów pozwanej wskazać należy, co następuje.

Zarzut braku formalnego pozwu jest nietrafiony, ponieważ wymagalność roszczenia wynika tak z przepisów prawa, jak i jest wskazana w uzasadnieniu pozwu.

Zarzut przedawnienia jest nietrafiony, ponieważ, nawet przyjmując 3 –letni termin przedawnienia roszczeń powoda, to należności za 2016 r. przedawnią się z końcem roku 2019 r., o czym stanowi art. 118 zd. 2 k.c. Powód skutecznie przerwał bieg terminu poprzez wniesienie pozwu w lipcu 2019 r.

Zarzut niezajmowania lokalu przez pozwaną również był nietrafiony. Powód złożył w tym zakresie wyrok, z którego wynika zajmowanie lokalu przez pozwaną. Jeżeli twierdzi ona, że w spornym okresie lokalu nie zajmowała, to winna jest tę okoliczność wykazać. Zaznaczyć przy tym należy, że zajmowanie lokalu nie musi oznaczać zamieszkiwania w nim. To zajmowanie sprowadza się do faktycznego władania lokalem. Pozwana wobec wygaśnięcia umowy miała umowny obowiązek wydania lokalu powódce, a materiał sprawy nie pozwala ustalić, by to zrobiła.

Zarzut niezrealizowania wyroku eksmisyjnego nie może zostać uwzględniony. Powódka w zasadzie nie musi tego robić. Można by co prawda rozważać, czy jego niezrealizowanie nie narusza zasad współżycia społecznego, ale taki zarzut ze strony pozwanej się nie pojawił. Należy mieć również na uwadze, że pozwanej przyznano uprawnienie do lokalu socjalnego, co znacznie utrudnia sprawną realizację wyroku.

Nietrafny jest zarzut braku wymagalności roszczenia. Odszkodowanie to jest wymagalne z mocy samego prawa z każdym kolejnym miesiącem i uprzednie wezwanie do zapłaty nie jest konieczne.

Bez znaczenia jest również zarzut niepozwania drugiej z osób zajmujących lokal – córki pozwanej. Powód nie ma bowiem takiego obowiązku. Pomiędzy kobietami nie zachodzi współuczestnictwo konieczne, opowiadają in solidum.

Mając na uwadze powyższe należność główną należało zasądzić w całości.

Podstawę do żądania zapłaty odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W świetle treści cytowanego przepisu art. 481 § 1 k.c. przesłanką powstania roszczenia o zapłatę odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego jest naruszenie przez dłużnika treści stosunku obligacyjnego przez uchybienie terminowi świadczenia. Jednocześnie wskazać należy, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego dnia z 17 czerwca 2004 r., V CK 551/2003).

Pozwana zobowiązana była do zapłaty odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu w terminie do 10 – go dnia każdego miesiąca. Powód dokonał wyliczenia i skapitalizowania odsetek od dnia wymagalności odszkodowania za poszczególne miesiące i na dzień 10 maja 2019 r. w łącznej wysokości 1.349,60 zł. Jak już wskazywano wyliczenie na karcie 17 jest prawidłowe z punktu widzenia działań matematycznych. Zawiera prawidłowe kwoty, daty wymagalności, okresy naliczania odsetek i stopę procentową. Powód może żądać dalszych odsetek od kwoty należności głównej od dnia 11 maja 2019 r., zaś dalszych odsetek od skapitalizowanych odsetek od dnia wniesienia pozwu stosownie do art. 482 §1 k.c.

Ustalenia faktyczne w sprawie oparte zostały o przedłożone przez strony dokumenty prywatne i urzędowe, , których treść jak i autentyczność nie była przez strony kwestionowana a także fakty wynikające z aktów prawa miejscowego.

Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania, że żądanie pozwu pozostaje uzasadnione tak co do zasady, jak i wysokości i uwzględnił je w całości w punkcie I wyroku, w punkcie II, umarzając postępowania w części w jakiej pozew został cofnięty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III. na podstawie przepisu art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu) (§1). Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego (§ 2). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony(§ 3). Przy czym na podstawie art. 99 k.p.c. stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata.

Mając to na uwadze Sąd nałożył na stronę pozwaną obowiązek zwrotu powodowi wszystkich kosztów procesu, które obejmują: opłatę od pozwu w kwocie 655 złotych (art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.)), zaliczkę na wynagrodzenie kuratora w kwocie 1.440 zł (art. 2 ust. 1 i art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 98 §2 k.p.c. oraz 17 zł opłaty skarbowej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego (art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz część IV załącznika ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2006 Nr 225 poz. 1635 z późn. zm.)) oraz 3.600 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika powoda - obliczona na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.). Łącznie 5.712 zł.

O wynagrodzeniu ustanowionego dla pozwanego kuratora procesowego Sąd orzekł w punkcie IV. wyroku na podstawie przepisu § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 roku, poz. 536) wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej „kuratorem”, ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2017 r. poz. 2368 i 2400), a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny - w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 225 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1870 i 2400 oraz z 2018 r. poz. 138), w obu przypadkach nie mniej niż 60 zł. Stawka minimalna za prowadzenie przez radcę prawnego sprawy o zapłatę przy wartości przedmiotu sporu od 10.000 zł do 50.000 złotych wynosi, zgodnie z treścią § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) 3.600 złotych. 40% tej kwoty to 1.440 zł i taką tez kwotę Sąd na rzecz kuratora zasądził, uznając, że w sprawie nie zachodzą podstawy do przyznania wyższego wynagrodzenia stosownie do §1 ust. 3 rozporządzenia. Kwotę tę należało podwyższyć o VAT, stosownie do §4 ust. 3 ww. rozporządzenia.

W punkcie V wyroku, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późń. zm.), który stanowi, iż kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu sąd nakazał pobranie od pozwanej wynagrodzenia kuratora, które nie zostało pokryte z zaliczki powoda.

Tak argumentując należało orzec jak w sentencji.