Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 11 lipca 2023 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Weigt

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2023r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Gmina M. S.

przeciwko J. S., Ł. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanych J. S. i Ł. S. solidarnie na rzecz powódki kwotę 27 892,86 zł (dwadzieścia siedem tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi w stosunku rocznym, od dnia 30 września 2019 r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że zobowiązanie do zapłaty tej kwoty jest solidarne z zobowiązaniem N. K. (1), od której kwota ta została zasądzona prawomocnym nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym przez referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie w dniu 23 grudnia 2019 r. pod ówczesną sygn. akt I Nc 2164/19;

II.  zasądza od pozwanych J. S. i Ł. S. solidarnie na rzecz powódki kwotę 6 629,34 zł (sześć tysięcy sześćset dwadzieścia dziewięć złotych trzydzieści cztery grosze), z tym zastrzeżeniem, że zobowiązanie do zapłaty kosztów procesu w części co do kwoty 3 795 zł (trzy tysiące siedemset dziewięćdziesiąt pięć złotych) jest solidarne z zobowiązaniem N. K. (1), od której kwota ta została zasądzona prawomocnym nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym przez referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie w dniu 23 grudnia 2019 r. pod ówczesną sygn. akt I Nc 2164/19;

III.  przyznaje adwokatowi J. C. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie wynagrodzenie w kwocie 1 771,20 zł (tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy) tytułem wynagrodzenia za sprawowanie funkcji kuratora procesowego;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanych J. S. i Ł. S. solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 2 102,40 zł (dwa tysiące sto dwa złote czterdzieści groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 683/22

UZASADNIENIE

wyroku z 11.07.2023r.

Pozwem z dnia 30 września 2019 r. Gmina M. S. wniosła o zasądzenie od J. S., N. K. (1) i Ł. S. solidarnie kwoty 27 892,86 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu położonego w S. przy ul. (...) za okres od sierpnia 2016 r. do września 2019 r.

23 grudnia 2019 r. referendarz sądowy nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu (ówczesna sygn. akt I Nc 2164/19).

Nakaz zapłaty uprawomocnił się w stosunku do pozwanej N. K. (1).

Postanowieniem z dnia 13 września 2022 r. Sąd:

1.  ustanowił dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego Ł. S. kuratora w osobie adwokat K. C.,

2.  ustanowił dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej J. S. kuratora w osobie adwokata J. C..

Pozwani Ł. S. i J. S. zaskarżyli nakaz zapłaty sprzeciwem, w którym podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia za okres od sierpnia do września 2016 r. oraz zaprzeczyli bezumownemu zajmowaniu lokalu w spornym okresie, a także zasadności żądania pozwu co do wysokości.

Na skutek wniesienia sprzeciwu przez Ł. S. i J. S., nakaz zapłaty stracił moc co do tych pozwanych i sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie.

W odpowiedzi na wniesione sprzeciwy od nakazu zapłaty, powódka podtrzymała żądanie pozwu.

Ustalenia faktyczne.

J. S. wstąpiła w stosunek najmu lokalu mieszkalnego – lokalu komunalnego położonego w S. przy ul. (...). Lokal składa się z trzech pokoi, kuchni, łazienki z używalnością skrytki i przedpokoju o łącznej powierzchni 86,43 m ² .

Uprawnieni do zamieszkania wraz z najemcą byli między innymi: N. K. (1).

Dowód:

- zaświadczenie z dnia 23.11.1987r. k. 14

Na podstawie umowy z dnia 23 lipca 2012 r. uprawnienia Gminy M. S. w zakresie zarządzania nieruchomością lokalową położoną w S. przy ul. (...), w tym w zakresie wypowiadania umów najmu, powierzono (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

Dowód:

- Porozumienie (…) k. 7 – 13.

Pismem z dnia 25 listopada 1997 r. wypowiedziano umowę najmu lokalu położonego w S. przy ul. (...) ze względu na uchylanie się przez najemców w sposób ciągły od obowiązku uiszczania bieżących opłat z tytułu najmu, ze skutkiem na dzień 31 grudnia 1997 r.

Dowód:

- wypowiedzenie umowy k. 15

Wyrokiem z dnia 13 czerwca 2001 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie nakazał między innymi J. S., N. K. (1) i Ł. S. opróżnienie i wydanie lokalu położonego w S. przy ul. (...). Sąd ustalił, że J. S., N. K. (1) i Ł. S. przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego (sygn. akt II C 1144/00).

Dowód:

- wyrok SR w Szczecinie z dnia 13.06.2001 r. k. 16.

Pozwani nie wywiązywali się z obowiązku uiszczania odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu. Roszczeń z tego tytułu powódka dochodzono na drodze sądowej.

Dowód:

- nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym SR w Szczecinie z dnia 08.12.2000 r., sygn. akt II Nc 380/00 k. 216,

- nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym SR w Szczecinie z dnia 12.12.2001 r. , sygn. akt XVI Nc 3643/01 k. 217,

- nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym SO w Szczecinie z dnia 27.09.2012 r. , sygn. akt I Nc 291/12 k. 218,

- nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym SR Szczecin – Centrum w S. z dnia 25.05.2015 r., sygn. akt I Nc 1027/15 k. 219.

Opłaty naliczane z tytułu bezumownego zajmowania lokalu położonego w S. przy ul. (...) obejmowały:

- odszkodowanie za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego, odpowiadające wysokości czynszu najmu za zajmowanie lokalu wg stawek obowiązujących dla lokali komunalnych,

- zaliczkę na koszty dostarczania zimnej wody i odprowadzania ścieków,

- zaliczkę na wywóz nieczystości komunalnych.

W okresie od sierpnia 2016 r. do stycznia 2017 r. naliczano opłatę w kwocie po 842,65 zł, w tym:

- odszkodowanie w wysokości 547,80 zł,

- zaliczka na koszty zimnej wody i odprowadzania ścieków 217,81 zł,

- zaliczka na wywóz nieczystości stałych w kwocie 77,04 zł.

W lutym 2017 r. naliczono opłatę w kwocie 740,80 zł, w tym:

- odszkodowanie w wysokości 547,80 zł,

- zaliczka na koszty zimnej wody i odprowadzania ścieków 141,84 zł,

- zaliczka na wywóz nieczystości stałych w kwocie 51,16 zł.

W okresie od marca 2017 r. do lipca 2017 r. naliczano opłatę w kwocie po 795,58 zł, w tym:

- odszkodowanie w wysokości 602,58 zł,

- zaliczka na koszty zimnej wody i odprowadzania ścieków 141,84 zł,

- zaliczka na wywóz nieczystości stałych w kwocie 51,16 zł.

W okresie od sierpnia 2017 r. do stycznia 2018 r. naliczano opłatę w kwocie po 799,93 zł , w tym:

- odszkodowanie w wysokości 602,58 zł,

- zaliczka na koszty zimnej wody i odprowadzania ścieków 135,36 zł,

- zaliczka na wywóz nieczystości stałych w kwocie 51,16 zł,

- podatek VAT za zimną wodę i kanalizację – stawka 8% w kwocie 10,83 zł.

W okresie od lutego 2018 r. do sierpnia 2018 r. naliczano opłatę w kwocie po 794,55 zł, w tym:

- odszkodowanie w wysokości 602,58 zł,

- zaliczka na koszty zimnej wody i odprowadzania ścieków 132,38 zł,

- zaliczka na wywóz nieczystości stałych w kwocie 49 zł,

- podatek VAT za zimną wodę i kanalizację – stawka 8% w kwocie 10,59 zł.

We wrześniu 2018 r. naliczono opłatę w kwocie 700,49 zł, w tym:

- odszkodowanie w wysokości 602,58 zł,

- zaliczka na koszty zimnej wody i odprowadzania ścieków 45,29 zł,

- zaliczka na wywóz nieczystości stałych w kwocie 49 zł,

- podatek VAT za zimną wodę i kanalizację – stawka 8% w kwocie 3,62 zł.

W okresie od października 2018 r. do stycznia 2019 r. naliczano opłatę w kwocie po 896,15 zł.

W okresie od lutego 2019 r. do kwietnia 2019 r. naliczano opłatę w kwocie po 957,84 zł, w tym:

- odszkodowanie w wysokości 602,58 zł,

- zaliczka na koszty zimnej wody i odprowadzania ścieków 45,29 zł,

- zaliczka na wywóz nieczystości stałych w kwocie 49 zł,

- podatek VAT za zimną wodę i kanalizację – stawka 8% w kwocie 3,62 zł.

W okresie od maja 2019 r. do czerwca 2019 r. naliczano opłatę w kwocie po 472,80 zł, w tym:

- odszkodowanie w wysokości 117,54 zł,

- zaliczka na koszty zimnej wody i odprowadzania ścieków 250,80 zł,

- zaliczka na wywóz nieczystości stałych w kwocie 84,40 zł,

- podatek VAT za zimną wodę i kanalizację – stawka 8% w kwocie 20,06 zł.

W lipcu naliczono opłatę w kwocie 493,02 zł.

W okresie od sierpnia 2019 r. do września 2019 r. naliczano opłatę w kwocie po 512,46 zł, w tym:

- odszkodowanie w wysokości 117,54 zł,

- zaliczka na koszty zimnej wody i odprowadzania ścieków 268,80 zł,

- zaliczka na wywóz nieczystości stałych w kwocie 104,62 zł,

- podatek VAT za zimną wodę i kanalizację – stawka 8% w kwocie 21,50 zł.

W 2018 r. odnotowano wpłaty w kwocie 1 000 zł,

W 2019 r. odnotowano wpłaty w kwocie 1 250 zł

Dowód:

- zawiadomienia o wysokość opłat k. 28 – 35.

- wykaz dokumentów k. 18 – 21, k. 207 – 213.

Dokonano rozliczenia mediów dostarczonych do lokalu przy ul. (...):

1.  za 2016 r. – nadpłata w kwocie 573,94 zł,

2.  za okres od lipca do grudnia 2016 r. – nadpłata 511,59 zł,

3.  za I półrocze 2017 r. – nadpłata w kwocie 125,30 zł,

4.  za II półrocze 2017 r. – nadpłata w kwocie 37,77 zł,

5.  za I półrocze 2018 r. (woda i kanalizacja) – niedopłata w kwocie 468,69 zł,

6.  za II półrocze 2018 r. – niedopłata w kwocie 560,14 zł,

7.  za I półrocze 2019 r. – niedopłata w kwocie 92,78 zł.

Dowód:

- rozliczenia mediów k. 22 – 27, k. 147 - 152.

W okresie od sierpnia 2016 r. do września 2019 r. w lokalu zamieszkiwali między innymi J. S. i Ł. S..

Dowód:

- zobowiązanie k. 145,

- notatka k. 146,

- zeznania świadka R. B. k. 201.

Ł. S. zobowiązał się w dniu 16 kwietnia 2021 r. do spłaty zadłużenia.

Zobowiązanie do spłaty zadłużenia za okres objęty żądaniem pozwu podtrzymał w oświadczeniu z dnia 2 marca 2023 r.

Dowód:

- zobowiązanie k. 145,

- oświadczenie k. 225.

Pozew w niniejszej sprawie wpłynął do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie w dniu 30 września 2019 r.

Niesporne.

Rozważania.

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie ustawy Kodeks cywilny (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 roku, poz. 1182) w brzmieniu obowiązującym w spornym okresie, zgodnie z treścią którego osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Zgodne natomiast z treścią ustępu 2 tego przepisu z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

Zgodnie z art. 18 ust. 3 a tej ustawy osoby uprawnione do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, uiszczają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać za zajmowany lokal, gdyby lokal ten wchodził w skład mieszkaniowego zasobu gminy, na podstawie umowy najmu socjalnego lokalu. Obowiązek pokrycia właścicielowi różnicy między wysokością odszkodowania, o której mowa w ust. 3, a wysokością odszkodowania uiszczanego przez byłego lokatora, ciąży na gminie.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych złożonych przez stronę powodową co do prawdziwości i wiarygodności których Sąd nie powziął zastrzeżeń oraz na podstawie zeznań świadka R. B., które Sąd uznał, wobec braku dowodów przeciwnych, za wiarygodne.

W świetle cytowanego przepisu art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów (…) przesłanką obciążenia obowiązkiem zapłaty odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu jest zajmowane tego lokalu bez tytułu prawnego. Obowiązek zaś uiszczania odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu powstaje z chwilą utraty tytułu prawnego do lokalu albo zajęcia lokalu mimo braku do tego tytułu prawnego i trwa aż do dnia opróżnienia lokalu.

Niesporne jest, że w spornym okresie pozwanym nie przysługiwało uprawnienie do zajmowania lokalu przy ul. (...). Wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 13 czerwca 2001 r. pozwanym nakazano opróżnienie i wydanie przedmiotowego lokalu.

Zajmowanie” lokalu w rozumieniu przepisu art. 18 ust. ustawy o ochronie praw lokatorów (…) przejawia się w zamieszkiwaniu w lokalu albo we władaniu nim w inny sposób, który faktycznie uniemożliwia właścicielowi wykonywanie prawa własności, np. poprzez dysponowanie kluczami do lokalu czy przechowywanie w nim swoich rzeczy.

Z zeznań świadka R. B. wynika, że pozwani J. i Ł. S. w spornym okresie zajmowali lokal – Ł. miał się wyprowadzić na początku stycznia 2020 r. Strona pozwana nie zaoferowała żadnego dowodu, który podważałby wiarygodność zeznań świadka R. B.. Nadto Ł. S. złożył oświadczenie o zobowiązaniu się do zapłaty zaległości za sporny okres.

Wysokość zadłużenia wynika z dokumentów i wydruków złożonych przez powódkę. Powódka wyjaśniła, że odszkodowanie za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego, odpowiada wysokości czynszu najmu za zajmowanie lokalu wg stawek obowiązujących dla lokali komunalnych. Wysokość stawki odszkodowania została ustalona zgodnie z aktami prawa miejscowego, tj. uchwałą nr XLVII/1187/10 Rady Miasta S. z dnia 24 maja 2010 r. w sprawie uchwalenia wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem Gminy M. S. na lata 2010 – 2015 oraz uchwałą nr XXII/502/16 Rady Miasta S. z dnia 6 września 2016 r w sprawie uchwalenia wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem Gminy M. S. na lata 2016 – 2020. Wysokość zaś zaliczek na poczet mediów, tj. zimnej wody, kanalizacji i wywozu nieczystości stałych ustalano przy uwzględnieniu ilości osób, które wg informacji byłych najemców zamieszkiwały w lokalu. Wpłaty dokonywane w okresie spornym zostały zaksięgowane na poczet zadłużenia za okres sporny. Wpłaty po okresie spornym zaliczano na należności bieżące i wynikające z tytułów wykonawczych. Fakt istnienia tytułów wykonawczych stwierdzających obowiązek zapłaty za okresy poprzedzające okres objęty żądaniem pozwu został wykazany poprzez złożenie odpisów tytułów wykonawczych. Kurator ustanowiony dla J. S. wprawdzie kwestionował zasadność żądania pozwu co do wysokości, podnosząc, że załączone do pozwu wydruki z systemu księgowego powódki nie mogą stanowić podstawy do dokonania ustaleń faktycznych zgodnych z treścią żądania pozwu, jednakże po doręczeniu kuratorowi pisma z dnia 18 listopada 2022 r., nie podniósł żadnych zarzutów, które podważałyby ich prawdziwość i wiarygodność. Nie podniósł również twierdzeń ani nie wykazał, aby którakolwiek w kwot żądanych przez powódkę była naliczona w sposób nieprawidłowy. Również i Sąd nie stwierdził istnienia okoliczności, które podważałyby wartość dowodową przedmiotowych dokumentów. Dokument prywatne, stosownie do treści przepisu art. 245 k.p.c., stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument prywatny korzysta z domniemania autentyczności oraz domniemania, że osoba, która podpisała dokument, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument prywatny nie korzysta natomiast z domniemania prawdziwości zawartych w nich oświadczeń, a więc każda osoba mająca w tym interes prawny może stwierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2007 roku, V CSK 441/06 oraz postanowienie tego Sądu z dnia 15 kwietnia 1982 r., III CRN 65/82). Nie oznacza to jednakże, że dokument taki nie może stanowić dowodu w sprawie. Dowód z dokumentu prywatnego jest dopuszczalny w postępowaniu cywilnym i podlega ocenie sądu jak każdy inny dowód, według własnego przekonania sądu, na podstawie wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego (art. 233 § 1 k.p.c.). Dokument prywatny stanowi zatem pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania ( por. wyrok NSA w W. z dnia 25 sierpnia 2017 roku, I OSK (...)). Nie ma zatem przeszkód prawnych, aby sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów uznał treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy.

Zarzut przedawnienia roszczenia nieuzasadniony.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie w dniu 9 lipca 2018 roku, do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Przepis art. 118 k.c. w brzmieniu nadanym ww. ustawą stanowi natomiast, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Przy czym przed dniem 9 lipca 2018 roku jego brzmienie było następujące: jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

Nadanie świadczeniom odszkodowawczym przewidzianym w art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów (…) charakteru świadczeń okresowych uzasadnia zastosowanie do ich dochodzenia trzyletniego terminu przedawnienia przewidzianego w art. 118 k.c. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 listopada 2012 r., IV CSK 303/2011 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 18 maja 2012 r., IV CSK 490/2011).

Zgodnie z art. 120 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Dochodzone pozwem roszczenie stało się wymagalne najwcześniej w dniu 10 sierpnia 2016 roku, a zatem termin jego przedawnienia upływał 31 grudnia 2019 r. Przed tym dniem wniesiono pozew w niniejszej sprawie, co skutkowało przerwaniem biegu terminu przedawnienia, zgodnie z art. 123 par. 1 pkt 1 k.c.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uwzględnił powództwo w całości i w punkcie I wyroku zasądził od pozwanych J. S. i Ł. S. solidarnie na rzecz powódki kwotę 27 892,86 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, tj. 30 września 2019 r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że zobowiązanie pozwanych jest solidarne z zobowiązaniem N. K. (2) wynikającym z nakazu zapłaty wydanego 23 grudnia 2019 r. w sprawie I Nc 2164/19.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02).

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 par. 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Na koszty należne stronie powodowej składają się należności z następujących tytułów: opłata od pozwu w kwocie 1 395 zł, zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora w kwocie 1 440 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 3 600 zł , koszty doręczenia korespondencji za pośrednictwem komornika sądowego w kwocie 194,34 zł, czyli łącznie 6 629,34 zł, z tym zastrzeżeniem, że zobowiązanie pozwanych z tego tytułu jest solidarnie w części co do kwoty 3 795 zł zobowiązaniem N. K. (2) wynikającym z nakazu zapłaty wydanego 23 grudnia 2019 r. w sprawie I Nc 2164/19.

Sąd przyznał kuratorowi ustanowionemu dla pozwanej J. S. adwokatowi J. C. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie wynagrodzenie za sprawowanie tej funkcji w kwocie 2 771,20 złotych. Podstawę prawną przyznania wynagrodzenia kuratorowi ustanowionego dla pozwanego, którego miejsce pobytu nie jest znane stanowią przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 roku, poz. 536). Zgodnie z postanowieniem par. 1 ust. 1 tego rozporządzenia Wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2017 r. poz. 2368 i 2400), a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny - w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 22 ⁵ ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1870 i 2400 oraz z 2018 r. poz. 138), w obu przypadkach nie mniej niż 60 zł. Zgodnie z par. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie stawka minimalna przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 10 000 zł do 50 000 zł wynosi 3 600 zł. Kuratorowi należy się zatem wynagrodzenie w kwocie 1 440 zł (3 600 zł x 40%). Z uwagi na fakt, że funkcję kuratora pełnił adwokat będący podatnikiem podatku od towarów i usług, należne jemu wynagrodzenie należało podwyższyć o kwotę tego podatku, tj. 331,20 zł.

O nieuiszczonych kosztach sądowych w kwocie 2 102,40 zł tytułem przyznanego kuratorom wynagrodzenia, Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 755 ze zm.). Zważywszy że przy rozstrzyganiu o obowiązku ponoszenia kosztów sądowych należy stosować zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu, kosztami tymi należało obciążyć pozwanych, którzy sprawę przegrali.