Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2023 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Michał Kleeberg

Protokolant: stażysta Natalia Rychlik

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2023 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko D. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego D. B. na rzecz powoda (...) Banku Spółki Akcyjnej w W. kwotę 20 178,61 zł (dwadzieścia tysięcy sto siedemdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt jeden groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego D. B. na rzecz powoda (...) Banku Spółki Akcyjnej w W. kwotę 6 397,20 zł (sześć tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt siedem złotych dwadzieścia groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  przyznaje adwokatowi D. S. kwotę 1 440,00 zł powiększoną o podatek VAT w wysokości 23% tj. 331,20 zł, łącznie 1771,20 zł (jeden tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy) tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora dla pozwanego nieznanego z miejsca pobytu.

Sygn. akt I C 1163/22

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. we W. wniósł pozew przeciwko pozwanemu D. B. o zapłatę kwoty 20 178,61 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym, tj. 11 czerwca 2021 r. (k. 6-13), nadto o zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że zawarł z pozwanym umowę kredytu, z której zapisów pozwany się nie wywiązał (k. 2-4).

Nakazem zapłaty z dnia 21 lutego 2022 r. uwzględniono powództwo w całości (k. 36).

Zarządzeniem z dnia 1 sierpnia 2022 r. ustanowiono dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego kuratora (k. 60).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty kurator pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości. Zakwestionował powództwo co do wysokości, powołując się na występowanie w umowie klauzul abuzywnych w postaci nadmiernie wygórowanej prowizji (k. 65).

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 5 października 2016 r. poprzednik prawny powoda Bank (...) S.A. w G. zawarł z pozwanym D. B. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której kredytodawca udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 21 949,57 zł na okres 120 miesięcy. Całkowita kwota do zapłaty przez pozwanego wynosiła 34 598,94 zł, w tym 21 949,57 zł kwoty kredytu, 8610,65 zł odsetek kapitałowych i 4038,72 zł tytułem prowizji za udzielenie pożyczki. Kredyt był oprocentowany według stałej stopy procentowej w wysokości 5,90% w skali roku.

Pozwany był zobowiązany spłacać raty kredytu w wysokości 288,32 zł miesięcznie do 6-go dnia każdego miesiąca, przy czym ostatnia, 120. rata wynosiła 288,86 zł.

W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu zobowiązań pieniężnych kredytodawca miał prawo pobierać od kwoty niespłaconych w terminie zobowiązań odsetki karne tj. w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie .

Kredytodawca był uprawniony do wypowiedzenia umowy w formie listu poleconego z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, jeśli pozwany nie wypełniał warunków umowy.

Dowód: umowa kredytu k. 14-17

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. przejął, wskutek podziału dokonywanego w myśl art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu spółek handlowych, część przedsiębiorstwa wierzyciela pierwotnego Banku (...) S.A. z siedzibą w G., obejmującą wszelkie prawa i obowiązki oraz wierzytelności przysługujące spółce przejmowanej z wyjątkiem praw i obowiązków oraz wierzytelności z tytułu działalności hipotecznej, tj. kredytów zabezpieczonych poprzez ustanowienie hipotek na nieruchomościach.

Dowód: plan podziału k. 24; załącznik do planu podziału k. 25; odpis z KRS k. 29-33

Pozwany nie spłacił całej należności wynikającej z umowy kredytu. Zaległość pozwanego względem powoda na dzień 11 czerwca 2021 r. wynosiła 20 178,61 zł.

Dowód: wyciąg z ksiąg banku k. 5; historia rachunku k. 75-101

Pismem z dnia 28 listopada 2020 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty 592,77 zł w terminie 14 dni roboczych, informując o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia i uprzedzając o uprawnieniu do wypowiedzenia warunków umowy przez powoda. Wezwanie zostało doręczone w dniu 4 grudnia 2020 r.

Dowód: wezwanie k. 18, wydruk z systemu śledzenia przesyłek k. 19

Pismem z dnia 5 stycznia 2021 r. powód wypowiedział pozwanemu umowę, zakreślając 30-dniowy termin wypowiedzenia, liczony od daty doręczenia pisma. Jednocześnie wezwał do spłaty zadłużenia.

dowód: wypowiedzenie umowy k. 22, potwierdzenie nadania k. 23

Powód ponowił wezwanie do zapłaty pismem z dnia 4 marca 2021 r., wzywając do zapłaty kwoty 19 813,54 zł w terminie 7 dni.

dowód: wezwanie do zapłaty k. 20, wydruk z systemu śledzenia przesyłek k. 21

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawą roszczenia w niniejszej sprawie była umowa kredytu, zdefiniowana w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ww. ustawy, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Bank, zamierzając wypowiedzieć umowę kredytu, zobligowany jest do uprzedniego wezwania kredytobiorcy do zapłaty (art. 75c i art. 75 Prawa bankowego).

Podkreślić nadto należy, iż umowa zawarta przez powoda z pozwanym stanowiła kredyt konsumencki w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (dalej jako u.k.k.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

Wobec wypłaty świadczenia przez bank poprzez udzielenie kredytu i braku jego zwrotu przez pozwanego powództwo co do zasady było usprawiedliwione. Dowody dokumentujące fakt zawarcia umowy nie były kwestionowane przez kuratora pozwanego, podobnie jak fakt przekazania przez kredytodawcę środków zgodnie z zapisami umowy oraz braku spłaty należnych rat przez pozwanego. Niewątpliwie zatem powód wykazał spełnienie świadczenia wynikającego z umowy.

Podnoszone przez stronę pozwaną zarzuty odnośnie wysokości roszczenia odnosiły się wyłącznie do zastosowania w umowie klauzul abuzywnych. W tym zakresie Sąd stwierdził, że postanowienia umowy kredytu nie naruszały rażąco interesów konsumenta. Zgodnie z postanowieniami umowy zawartej przez pierwotnego wierzyciela świadczeniem głównym ( essentiallia negotii) była wypłacona kwota 21 949,57 zł, przeznaczona zarówno na własne potrzeby konsumenta, jak również na spłatę jego zobowiązań wobec podmiotów trzecich. Pożyczkodawca naliczył od tej kwoty odsetki umowne w wysokości nieprzekraczającej maksymalnych odsetek kapitałowych, zatem nie naruszył przepisów k.c. Poza odsetkami naliczona została również prowizja w kwocie 4038,72 zł. Prowizja ta nie przekraczała maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu, uregulowanych w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim. W świetle umowy kredytu, pozaodsetkowe koszty wyniosły około 18% kapitału. W ocenie Sądu kwota prowizji naliczona przez wierzyciela pierwotnego była niska, więc nie doszło do jakiegokolwiek naruszenia interesów pozwanego, a co dopiero rażącego, zwłaszcza wobec dziesięcioletniego okresu kredytowania. Prowizja w takiej wysokości nie godzi w równość kontraktową stron, a pozwala pokryć koszty udzielenia kredytu i równoważy ryzyko ponoszone przez kredytodawcę w związku z umową. Postanowienia dotyczące kosztów udzielenia pożyczki nie mogły zatem zostać ocenione na podstawie art. 385 ¹ k.p.c. jako klauzule niedozwolone. Wobec treści przepisów ustawy o kredycie konsumenckim, nie sposób uznać dodatkowych opłat za udzielenie pożyczki za samo w sobie naruszenie przepisów o odsetkach maksymalnych.

Jak ustalono, pozwany nie uiścił dwóch rat w pełnej wysokości, zatem po upływie terminów umownych, powód mógł wypowiedzieć umowę, co też uczynił w drodze listu poleconego zgodnie z zapisami umowy. Po upływie 30-dniowego okresu wypowiedzenia, zobowiązanie stało się wymagalne w całości.

Biorąc zatem pod uwagę stanowisko strony pozwanej oraz treść przedłożonych przez powoda dowodów uznano, że powód wykazał zasadę i wysokość dochodzonego roszczenia. Dodatkowym dowodem w sprawie był wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, z którego wynikała wysokość zadłużenia pozwanego. Jednocześnie strona pozwana nie przedstawiła dowodów, które wskazywałyby na inną wysokość należności np. potwierdzenia przelewów.

Mając powyższe na względzie, powództwo uwzględniono w całości, uznając, że wyliczenia wysokości dochodzonej należności również są prawidłowe (tj. biorąc pod uwagę treść umowy pożyczki, datę wymagalności roszczenia oraz sposób kapitalizacji odsetek).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 482 § 1 k.c. Roszczenie odsetkowe zostało wykazane przez powoda poprzez przedstawienie dowodów pozwalających na wyliczenie daty wymagalności i wysokości przeterminowanych rat. Dodatkowo powód przedstawił w sposób rzetelny swoje wyliczenia. Dalsze odsetki zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu. Pozwany nie przedstawił odmiennego sposobu ich naliczenia, które korespondowałoby z ustalonym stanem faktycznym w sprawie.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. obciążając nimi pozwanego w całości jako stronę przegrywającą sprawę. Na kwotę kosztów złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika profesjonalnego w wysokości 3600 zł, zaliczka na wynagrodzenie kuratora w wysokości 1771,20 zł, opłata od pozwu w wysokości 1009 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17 zł. Od kosztów zasądzono odsetki w myśl art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

W punkcie 3 wyroku Sąd przyznał kuratorowi dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego wynagrodzenie w kwocie stanowiącej 40% stawki przewidzianej za reprezentację przez pełnomocnika profesjonalnego w tego rodzaju sprawach, zgodnie z § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej. Kwotę tę podwyższono o wartość podatku od towarów i usług w stawce 23%, gdyż kurator jest płatnikiem tego podatku.

Sędzia