Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1168/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 15 czerwca 2022 roku, sygn. akt II K 831/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k.

Szczegółowa treść zarzutu we wniesionej apelacji na k. 1113 - 1114.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia wskazanych przez skarżącego przepisów postępowania.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że oddalenie przez sąd I instancji wniosku dowodowego o uzyskanie danych z ewidencji środków trwałych i wyposażenia składających się na majątek firmy prowadzonej przez oskarżonych, a także oddalenie wniosku dowodowego z zaświadczenia ZUS na okoliczność osób zatrudnionych w firmie (...), jak również oddalenie wniosku dowodowego z prywatnej opinii biegłego rewidenta potwierdzającej brak środków trwałych, narzędzi i urządzeń do prowadzenia działalności o profilu remontowo-budowlanym oraz brak kosztów z tytułu zatrudnienia jakiegokolwiek pracownika w owej firmie, było w pełni zasadne. W ocenie apelującego, ww. dowody wykazywać miałyby, że oskarżeni nie dysponowali potencjałem rzeczowym ani osobowym do wykonania zleconych robót budowlanych, co świadczyć ma z kolei o pozornym charakterze prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Zdaniem Sądu Okręgowego, wnioskowanie skarżącego jest nietrafne , nie może prowadzić do ustaleń innych niż poczynione przez sąd rejonowy. Oskarżeni, realizując zleconą im inwestycję, korzystali przecież z usług podwykonawcy właśnie dlatego, że sami nie dysponowali odpowiednim zasobem środków materialnych i osobowych. Zlecanie wykonania określonych robót profesjonalnym i odpowiednio przygotowanym podwykonawcom stanowi normalny, zgodny z prawem i powszechnie akceptowany model biznesowy. Skoro odpowiednimi środkami na wykonanie określonej pracy dysponować ma ten, kto wykonania owej pracy faktycznie się podejmuje, a nie ten, kto wykonanie owej pracy zleca, to brak tych środków u zleceniodawcy nie jest niczym nietypowym i w żadnym razie nie świadczy o "pozornym charakterze działalności gospodarczej", jak to stara się sugerować pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego. Wreszcie wskazać należy, że oskarżeni dokończyli roboty z udziałem innych podwykonawców a więc bez dysponowania samemu własnym zapleczem osobowym i rzeczowym.

Zasadnie Sąd Rejonowy oddalił także wniosek dowodowy z zaświadczenia o zarejestrowanej przez M. S. i S. S. (1) działalności gospodarczej oraz licznie zgłoszonych i zlikwidowanych przedsiębiorstw, jak też zasadnie pominął w swoich ustaleniach decyzję Urzędu Skarbowego w S., stwierdzającą zaniżenie przez oskarżonych dochodów o kwotę 116 590 złotych. Powyższe okoliczności mogą świadczyć co prawda o tym, że oskarżeni nadmiernie i intencjonalnie podchodzą do wolności tworzenia podmiotów gospodarczych chcąc zafałszować pełny obraz ich historii stosunków gospodarczych lub, że poprzez zaniżenie w deklaracjach podatkowych dochodu dążą dla jak najpełniejszego zaspokojenia własnego interesu, jednakże w sprawie niniejszej - dla stwierdzenia, czy podsądni zrealizowali swoim zachowaniem znamiona zarzucanego im czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k., są one irrelewantne. Nie wykazano i w oparciu o takie wnioskowane czy zaznaczone dane nie sposób też wykazać , że oskarżeni w chwili zaciągnięcia zobowiązania posiadali tego rodzaju przeterminowane zobowiązania z innych tytułów , że czyni to niemożliwym spełnianie jakichkolwiek świadczeń na rzecz pokrzywdzonego. To samo tyczy się "bogatej kartoteki karnej" M. S., na którą wskazuje apelujący. Dla przypisania oskarżonym sprawstwa i winy w odniesieniu do czynu stanowiącego przedmiot postępowania w sprawie niniejszej, konieczne jest zebranie materiału dowodowego, który w sposób niebudzący wątpliwości wskazywałby na to, że dopuścili się oni popełnienia tego konkretnego przestępstwa. Wykazywanie natomiast, że podsądni nie mają "krystalicznych" charakterów nie ma żadnego wpływu na ostateczny wynik sprawy.

Odnosząc się natomiast do zarzutu oceny dowodów z naruszeniem zasad logicznego rozumowania, tj. do zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k., stwierdzić trzeba przede wszystkim, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 53). W ocenie Sądu Okręgowego, warunek ten został w przedmiotowej sprawie spełniony. To, że apelujący nie akceptuje oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, a w środku odwoławczym prezentuje własne oceny i krytykę ocen dokonanych przez sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe.

Odnosząc się do argumentacji zawartej we wniesionej apelacji stwierdzić trzeba, że
w żadnym razie sprawstwa i winy S. S. (1) oraz M. S.
w zakresie zarzucanego im czynu nie można wywodzić z faktu, że oskarżeni nie stawiali się na rozprawy, co - w ocenie skarżącego - świadczyć ma o tym, iż zmierzali oni do przedawnienia czynu, a zatem mieli świadomość jego popełnienia. Tego typu Kwestie
o charakterze formalnoprawnym, związane z toczącym się postępowaniem, nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych w zakresie popełnienia przez podsądnych zarzucanego im przestępstwa, bowiem nie dotyczą one - nawet pośrednio - ustaleń w zakresie realizacji znamion czynu.

W ocenie sądu II instancji, zeznania pokrzywdzonego C. K. słusznie uznane zostały przez Sąd Rejonowy za niewiarygodne w części dotyczącej ilości zatrudnionych pracowników, braku opóźnienia w realizacji zadań oraz ostatecznego ustalenia z oskarżonymi kwoty wynagrodzenia za te zadania. Sąd I instancji w sposób zrozumiały i logiczny uzasadnił, dlaczego nie przyznaje owym zeznaniom waloru wiarygodności, uznając jednocześnie za wiarygodne depozycje A. B. i S. Z. oraz dokumentację (...) S.A., pozostające w sprzeczności z zeznaniami C. K.. Sąd Okręgowy podziela ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie i przyjmuje je jako własne.

Wniosek

Zmiana wyroku w całości poprzez uznanie oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu oraz zasądzenie naprawienia szkody, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego uznać należało za niezasadny. Na marginesie wskazać należy przy tym, że wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu, z uwagi na brzmienie art. 454 § 1 k.p.k., jest niedopuszczalny z mocy ustawy.

Lp.

Zarzut

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym uznaniu oskarżonych za niewinnych popełnienia zarzucanego im czynu. szczegółowa treść zarzutu we wniesionej apelacji na k. 1114

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem sądu II instancji, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy, prowadzące do uznania, że S. S. (1) i M. S. nie dopuścili się popełnienia zarzucanego im przestępstwa, są w ocenie Sądu Okręgowego w pełni zasadne i nie budzą wątpliwości.

Oskarżeni stanęli w niniejszej sprawie pod zarzutem popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., mającego polegać na doprowadzeniu C. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie go w błąd co do możliwości i zamiaru wywiązania się z umowy zawartej pomiędzy nimi a pokrzywdzonym w ten sposób, że po wykonaniu przez pokrzywdzonego zleconych prac nie zapłacili mu należności z tego tytułu. W pierwszej kolejności zaznaczenia wymaga, że tego typu niewywiązanie się przez jedną ze stron z zawartej umowy, prowadzące do niezaspokojenia roszczenia drugiej strony, stanowi przede wszystkim sprawę ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, która to sprawa, zgodnie z art. 1 k.p.c. rozpoznawana być powinna w trybie procedury cywilnej. Nie oznacza to natomiast automatycznie, że strona nierealizująca postanowień umownych dopuściła się popełnienia przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k. i winna odpowiadać przed sądem karnym. Do takiej konstatacji dojść można bowiem dopiero wtedy, gdy wykazane zostanie, że zachowanie dłużnika wypełnia znamiona czynu zabronionego stypizowanego w ww. przepisie. Sąd Okręgowy podziela przy tym stanowisko sądu I instancji, zgodnie z którym znamiona te nie zostały w niniejszej sprawie przez oskarżonych zrealizowane.

Czyn zabroniony stypizowany w art. 286 § 1 k.k. polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez wprowadzenie jej w błąd, względnie wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Powtórzyć należy przy tym, że w sprawie niniejszej, zdaniem oskarżycieli oskarżeni popełnić mieli przestępstwo oszustwa w ten sposób, że działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili C. K. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem poprzez wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd co do możliwości i zamiaru wywiązania się z umowy, a następnie, po zawarciu owej umowy i wykonaniu jej przez C. K., oskarżeni nie zapłacili pokrzywdzonemu należności z tego tytułu. Sąd Okręgowy podziela przy tym ustalenia sądu I instancji, że, po pierwsze, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika w sposób jasny i niebudzący wątpliwości, jakby oskarżeni, już w momencie zawierania umowy z C. K., nie miel możliwości wywiązania się z tej umowy. Biegły z zakresu rachunkowości i finansów w sporządzonej opinii stwierdził, że ustalenie, czy sytuacja majątkowa M. S. w czasie zawierania przedmiotowej umowy pozwalała mu na wywiązanie się ze zobowiązania konstytuowanego ową umową, nie jest możliwe. Skoro natomiast przepis art. 5 § 2 k.k. stanowi, że niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego, to przyjąć należy, iż sytuacja finansowa firmy prowadzonej przez M. S. i S. S. (1) w chwili zawierania umowy pozwalała na pełne opłacenie C. K. w ramach zapłaty za zlecone roboty. Konstatacja ta jest tym bardziej zasadna, że, jak wynika z przywołanej opinii, w chwili zawierania umowy z pokrzywdzonym, poziom rentowności prowadzonej przez podsądnych działalności kształtował się na wysokim poziomie, przekraczającym 20%. Słowem, słusznie Sąd Rejonowy stwierdził, że nie da się w niniejszej sprawie ustalić, iż podsądni zawierali umowy z podwykonawcami pomimo tego, że byli niewypłacalni i nie dysponowali wystarczającymi środkami finansowymi na regulację zobowiązań z umów tych wynikających. Jeżeli więc oskarżeni w momencie zawierania umowy mieli finansowe możliwości wywiązania się z niej, to pokrzywdzony nie został wprowadzony w błąd w tym zakresie.

Podkreślenia wymaga ponadto, że po zakończeniu współpracy z oskarżycielem posiłkowym, M. S. i S. S. (1) zawierali umowy z innymi podwykonawcami w celu dokończenia inwestycji. Jednoznacznie świadczy to o istnieniu po stronie podsądnych dobrej wiary i woli sfinalizowania projektu. Stan faktyczny przedmiotowej sprawy nie wyglądał zatem w ten sposób, że pokrzywdzony zawarł z oskarżonymi umowę, prawidłowo wykonał zlecone mu roboty, po czym nie otrzymał zapłaty. Wręcz przeciwnie - C. K. sam nie dysponował wystarczającymi zasobami ludzkimi i materialnymi, co wynika z danych o liczbie zatrudnionych w przedsiębiorstwie , zaistniały opóźnienia w realizacji przedsięwzięcia, po czym opuścił teren budowy. Zerwanie umowy było wynikiem konfliktów na tle wykonania umowy pomiędzy oskarżonymi a pokrzywdzonym - podsądni, chcąc dokończyć inwestycję, zrezygnowali ze współpracy z oskarżycielem posiłkowym, po czym zawarli umowy z innymi podwykonawcami. Byli oni zatem przez cały czas gotowi wypłacać podwykonawcom zapłatę za wykonane roboty. Ich postępowanie względem pokrzywdzonego nie było zatem motywowane chęcią wprowadzenia go w błąd w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Budzi wątpliwości koncepcja zarzutu, że oskarżeni chcieli oszukać tylko tego właśnie tego podwykonawcę a pozostałych realizujących następczo zlecone zadania na tym samym obszarze to już nie. Nie sposób w takich okolicznościach przypisać zachowaniu M. S. i S. S. realizacji znamion czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k. Jak już natomiast wskazano wcześniej, tego typu konflikty pomiędzy stronami umowy, jako wynikające ze stosunków cywilnoprawnych - pozostają w kognicji sądu cywilnego. Postępowanie karne winno realizować cele określone w art. 2 § 1 k.p.k. Nie może ono służyć stronie umowy jako narzędzie do egzekwowania swoich cywilnoprawnych roszczeń, bowiem do tego typu spraw przewidziany został tryb procedury cywilnej. Samo przesądzenie przez sąd cywilny, że oskarżeni istotnie winni zaspokoić roszczenia pokrzywdzonego, nie oznacza przy tym, iż zrealizowali oni znamiona zarzucanego im czynu zabronionego.

Wniosek

Zmiana wyroku w całości poprzez uznanie oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu oraz zasądzenie naprawienia szkody, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego uznać należało za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 15 czerwca 2022 roku, sygn. akt II K 831/19

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesiona w apelacji argumentacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie mogła podważyć prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

W ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd I Instancji, rozpatrując sprawę, w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności oraz dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych i należycie wykazał, iż oskarżonym nie można przypisać popełniania zarzucanego im czynu z art. 286 § 1 k.k. Ocena i analiza materiału dowodowego dokonane przez Sąd Rejonowy nie wykazują błędów logicznych, a także nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów. Faktem niepodlegającym dyskusji jest, że wyrok skazujący w sprawie o przestępstwo może być oparty wyłącznie na dowodach, które nie dają żadnych wątpliwości co do okoliczności danej sprawy, jak też co do winy sprawcy. Na dowodach, które wzajemnie ze sobą korespondują, są spójne i w pełni wiarygodne, nadto jednoznacznie wskazują na osobę oskarżonego jako na osobę, która dopuściła się popełnienia zarzucanego mu czynu. W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się takich dowodów. Przeciwnie, dowody ujawnione w toku postępowania doprowadziły do innych wniosków, pozwalających uznać, że S. S. (1) i M. S. nie można przypisać sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego im czynu, a spór pomiędzy nimi a pokrzywdzonym ma charakter czysto cywilnoprawny.

W związku z powyższym, wnioski skarżącego nie zostały uwzględnione, a wyrok utrzymano w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd Okręgowy zasądził od oskarżyciela posiłkowego C. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 złotych tytułem opłaty. Przepis art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych stanowi bowiem, że w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżyciela posiłkowego sąd wymierza za postępowanie odwoławcze opłatę w wysokości od 60 zł do 240 zł.

Sąd Okręgowy zasądził także od oskarżyciela posiłkowego C. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze. Zgodnie bowiem z art. 636 § 1 k.p.k., w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy.

7.  PODPIS

SSO Michał Bukiewicz SSO Ludmiła Tułaczko SSR (del.) Małgorzata Nowak- Januchta

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana