Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 marca 2022 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia
w Łodzi – w sprawie z powództwa J. W. – (...) w K. przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W. o zapłatę kwoty 15.400,00 zł zasądził od pozwanego – określonego jako (...)Spółka Akcyjna w W.
– na rzecz powoda J. W. kwotę 15.400,00 zł z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od kwoty 5.500,00 zł od dnia 26 listopada 2019 r. do dnia zapłaty
oraz od kwoty 9.900,00 zł od dnia 2 listopada 2021 r. do dnia zapłaty (punkt 1. wyroku), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (punkt 2. wyroku), zasądził od pozwanego – wskazanego jako (...) Spółka Akcyjna
w W. – na rzecz powoda J. W. kwotę 3.117,00 zł tytułem kosztów procesu (punkt 3. wyroku) oraz nakazał pobrać od pozwanego – określonego jako (...) Spółka Akcyjna w W.
– na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi
kwotę 337,44 zł tytułem nieopłaconych kosztów sądowych (punkt 4. wyroku).

Orzeczenie Sądu pierwszej instancji – w zakresie punktu 1. wyroku ponad zasądzoną
na rzecz powoda kwotę 2.084,95 zł, tj. co do kwoty 13.315,05 zł wraz z należnościami ubocznymi – ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 3.415,05 zł od dnia 26 listopada 2019 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 9.900,00 zł od dnia 2 listopada 2021 r. do dnia zapłaty
- zostało zaskarżone apelacją przez pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W.. Strona pozwana zarzuciła rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego – art. 361 § 1 kc poprzez uznanie, że normalnym następstwem szkody było powstanie rynkowego ubytku wartości pojazdu
w kwocie 15.400,00 zł i zakres obowiązku odszkodowawczego pozwanego
jest wyznaczony tym wariantem ustalenia rynkowego ubytku wartości;

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego:

-

art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dowodu z dokumentu w postaci decyzji pozwanego z dnia 3 stycznia 2020 r. o przyznaniu odszkodowania tytułem rynkowego ubytku wartości w kwocie 3.263,41 zł (2.926,83 zł netto + 50 % VAT) i pominięciu faktu wypłaty kwoty 3.263,41 zł co winno skutkować pomniejszeniem zasądzonej kwoty o kwotę przyznanego dotychczas odszkodowania, podczas gdy przy zasądzeniu kwoty 15.400,00 zł Sąd nie uwzględnił dotychczas wypłaconego odszkodowania;

-

art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów
w szczególności dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu kosztorysowania
i wyceny pojazdów i uznanie, że rynkowy ubytek wartości pojazdu winien zostać ustalony w oparciu o obserwację biegłego rynku handlu pojazdami bez poparcia stanowiska biegłego konkretnymi ofertami sprzedaży pojazdu, które potwierdzałyby twierdzenia biegłego w zakresie ubytku wartości pojazdu po naprawie o 5 % w stosunku do wartości pojazdu nieuszkodzonego podczas gdy rozważania biegłego w tym zakresie miały charakter hipotetyczny i teoretyczny a rynkowy ubytek wartości ustalony
w oparciu o system ekspercki, uwzględniający prawidłowo wykonaną naprawę wynosił 5.900,00 zł brutto,

-

art. 229 kpc poprzez nieuznanie za przyznany fakt rozliczenia i wypłaty odszkodowania w kwocie netto + 50 % VAT i zasądzenie odszkodowania w kwocie brutto,
podczas gdy powód nie kwestionował zasadności rozliczenia odszkodowania
przy uwzględnieniu możliwości odliczenia 50 % VAT a zatem zasądzona kwota winna zostać pomniejszona o 50 % podatku VAT.

Podnosząc wskazane wyżej uchybienia Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi (...) Spółka Akcyjna w W. domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w punkcie 1. zaskarżonego wyroku co do kwoty 13.315,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie
od kwoty 3.415,05 zł od dnia 26 listopada 2019 r. do dnia zapłaty i od kwoty 9.900,00 zł
od dnia 2 listopada 2021 r. do dnia zapłaty, zmiany rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu – stosownie do wyniku postępowania apelacyjnego oraz zasądzenia od powoda
na rzecz pozwanego kosztów procesu oraz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu w pierwszej i drugiej instancji według norm przepisanych.

J. W. w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja strony pozwanej częściowo zasługiwała na uwzględnienie co – w oparciu o przepis art. 386 § 1 kpc – skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku.

Przed dokonaniem oceny zasadności zarzutów apelacyjnych strony pozwanej – w oparciu
o przepis art. 350 § 3 kpc – należało z urzędu sprostować wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi
– Śródmieścia w Łodzi w zakresie dotyczącym oznaczenia w jego treści nazwy pozwanego.

Jak bowiem wynika z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego dotyczącego pozwanego (KRS nr (...)) uchwałami nadzwyczajnych walnych zgromadzeń wspólników (...) Spółka Akcyjna
w W. (będącej spółką przejmującą) i (...) Spółka Akcyjna w W. (spółka przejmowana) zdecydowano o połączeniu tych spółek
przez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej na spółkę przejmującą w trybie przepisu art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych
(t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 1467 z późn. zm.) z jednoczesną zmianą nazwy (firmy) spółki przejmującej – z (...) Spółka Akcyjna w W. na (...) Spółka Akcyjna w W.. Mając
na względzie tę okoliczność jak również fakt, iż zmiany te zostały ujawnione w rejestrze przedsiębiorców w dniu 9 kwietnia 2021 r. – rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji
(tym bardziej iż strona pozwana poinformowała o nich w piśmie procesowym
z dnia 26 listopada 2021 r. - k. 146 – 148) – powinno było uwzględniać modyfikację w zakresie firmy strony pozwanej. Zaniechanie określenia właściwej firmy pozwanego przez Sąd Rejonowy skutkować musiało – dokonanym przez Sąd drugiej instancji w oparciu o przepis
art. 350 kpc – sprostowaniem oznaczenia pozwanego w wyroku z dnia 8 marca 2022 r. wydanym w sprawie XII GC 587/20 poprzez wpisanie w miejsce użytej nazwy „(...) Spółka Akcyjna w W.” nazwy „(...) Spółka Akcyjna w W.”.

Odnosząc się do zarzutów apelacyjnych strony pozwanej w pierwszej kolejności należało ocenić zasadność twierdzeń (...) Spółka Akcyjna w W. dotyczących naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów postępowania gdyż wnioski
w tym zakresie – ze swej istoty – determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych (dotyczących naruszenia przepisów materialnoprawnych) - bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania dowodowego, mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Nie mógł zasługiwać na uwzględnienie zarzut strony skarżącej – sprowadzający się
do przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (w szczególności dowodu z opinii biegłego) – przy uznaniu ubytku rynkowej wartości pojazdu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) na poziomie kwoty 15.400,00 zł z powodu jego udziału w zdarzeniu szkodzącym z dnia 3 stycznia 2018 r. i doznanych wówczas uszkodzeń. Wbrew podniesionemu zarzutowi, dokonana przez sąd pierwszej instancji ocena materiału dowodowego
w tym zakresie przez pryzmat dyrektyw zawartych w przepisie art. 233 § 1 kpc jest prawidłowa. Podnieść bowiem należy, iż ostatnio wskazany przepis (określający zasady oceny dowodów) może zostać naruszony przez sąd pierwszej instancji w wyniku braku uwzględnienia
przez niego – przy ocenie poszczególnych dowodów – zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego czy też np. wskutek przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej.
Poza tym postawienie przez skarżącego zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc wymaga wskazania przez niego konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył sąd przy ocenie poszczególnych dowodów (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2004 r.,
III CK 245/04, Lex nr 174185). Istotne jest także i to, że swobodna ocena dowodów
jest dokonywana przez pryzmat własnych przekonań sądu, jego wiedzy i doświadczenia życiowego ale powinna również uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2004 r., II UK 236/03, Lex nr 390137). Postawienie sądowi pierwszej instancji zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc nie może polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie
- na podstawie własnej oceny dowodów - stanu faktycznego; skarżący może tylko wskazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to miało wpływ na wynik sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2004 r., II CK 369/03, Lex nr 174131).

Statuowane treścią przepisu art. 233 § 1 kpc reguły oceny dowodów mają też zastosowanie do opinii biegłego. Swoistość tej oceny polega jednak na tym, że nie chodzi w niej o ocenę kwestii wiarygodności lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości rozumowania zawartego w opinii i uzasadnienie dlaczego pogląd biegłego trafił lub nie do przekonania sądu orzekającego. Z jednej strony konieczna jest kontrola sądu z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania i źródeł poznania, z drugiej zaś stopień zaufania do wiedzy reprezentowanej
do biegłego – nie można bowiem nie podzielić opinii biegłego powołując się jedynie
na wiadomości specjalne sądu bądź strony. Jeżeli więc z określonego materiału dowodowego (w tym dowodu z opinii biegłego) sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne
z doświadczeniem życiowym, to taka ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko więc w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r.,
II CKN 817/00, Lex nr 56906 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2005 r., V CK 122/05, Lex nr 187124).

Faktem jest, iż biegły w toku postępowania przed sądem pierwszej instancji ustalił
– jak sam wskazał – teoretyczny i określony metodą matematyczną ubytek wartości pojazdu powoda na poziomie kwoty 5.900,00 zł brutto. Jednocześnie biegły podał – opierając
swe wnioski w tym zakresie na obserwacji realiów handlu pojazdami – iż w rzeczywistości utrata wartości rynkowej pojazdu uczestniczącego w zdarzeniu szkodzącym jest wyższa
(zależy ona od zakresu i rozmiaru napraw powypadkowych oraz od rodzaju samochodu)
i – w odniesieniu do samochodów używanych – wynosi ona do 10 % wartości rynkowej pojazdu przed jego uszkodzeniem. W ocenie biegłego – mając na względzie fakt, iż pojazd
marki (...) był zakupiony w salonie, z akt sprawy nie wynikało aby auto to wcześniej było uszkodzone zaś w realiach rynkowych niezwykle rzadko spotyka się auto z takim czasem użytkowania (w chwili zdarzenia szkodzącego samochód J. W.
był niespełna dwuletni) bez uszkodzeń – brak było pewności iż zastosowanie tylko 5 % upustu od ceny pojazdu fabrycznie nowego dawałoby gwarancję jego zbycia. Z tych względów
– w ocenie biegłego – rynkowy ubytek wartości pojazdu wskutek jego udziału w zdarzeniu
z dnia 3 stycznia 2018 r. powinien zostać określony na poziomie 5 % jego wartości
– kwoty 15.400,00 zł brutto.

Przyjęciu przez Sąd pierwszej instancji kwoty 15.400,00 zł brutto jako poziomu utraty wartości rynkowej auta powoda nie może stać na przeszkodzie okoliczność, iż wnioski biegłego w tym zakresie opierały się wyłącznie na jego doświadczeniu – znajomości rynku sprzedaży pojazdów. Skarżący zarzucił Sądowi Rejonowemu, iż przyjął on wariant utraty wartości pojazdu jaki został ustalony w oparciu o obserwacje rynku handlu pojazdami, które miały charakter teoretyczny i hipotetyczny. Jednocześnie podnieść należy iż ustalenie ubytku rynkowej wartości auta marki (...) w oparciu o system ekspercki również miało charakter czysto teoretyczny – odbyło się to z pominięciem realiów rynkowych. Tymczasem wyznacznikiem tego rodzaju uszczerbku J. W. powinien być rynek.
Jest rzeczą oczywistą iż największy ubytek wartości rynkowej auta wskutek jego udziału
w zdarzeniu szkodzącym dotyczy samochodów o krótkim okresie eksploatacji (do 3. lat) marki premium – a więc pojazdów, do których zaliczyć należy także auto strony powodowej.
Z tych względów oparcie przez Sąd Rejonowy swego rozstrzygnięcia (w zakresie przyjęcia
– jako poziomu utraty wartości handlowej pojazdu marki (...) – kwoty 15.400,00 zł brutto) na twierdzeniach biegłego mających z kolei swą podstawę w obserwacji rynku sprzedaży pojazdów nie przekraczało granic swobodnej oceny dowodów przez co zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc nie może się ostać.

Inaczej natomiast ocenić należy słuszność pozostałych zarzutów apelacyjnych (...) Spółka Akcyjna w W. dotyczących naruszenia przez Sąd Rejonowy norm prawa procesowego.

Słusznie strona skarżąca zarzuca Sądowi pierwszej instancji, iż ten – wydając rozstrzygnięcie w dniu 8 marca 2022 r. – pominął przy wyrokowaniu dwie (mające znaczenie dla ustalenia rozmiarów uszczerbku związanego z utratą wartości rynkowej auta – wysokości odszkodowania z tego tytułu) okoliczności: wynikającą ze znajdującego się w aktach szkodowych oświadczenia J. W. z dnia 5 stycznia 2018 r. możliwość obniżenia 50% podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu rzeczy lub usług związanych z korzystaniem czy też naprawą pojazdu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz fakt dotychczasowej wypłaty przez stronę pozwaną odszkodowania z tego tytułu w wysokości 3.263,41 zł.

Oczywistym pozostaje fakt, iż skoro poszkodowany J. W. ma możliwości odliczenia 50 % wartości podatku od towarów i usług VAT, jego uszczerbek związany z utratą wartości rynkowej posiadanego samochodu także powinien uwzględniać kwotę brutto pomniejszoną o połowę wartości obciążenia podatkowego. Zważywszy tę okoliczność i mając na względzie ustalony przez biegłego (a w ślad za nim – przez Sąd pierwszej instancji) poziom utraty wartości handlowej (...) wskutek jego udziału w zdarzeniu szkodzącym z dnia 3 stycznia 2018 r. i zaistniałych uszkodzeń w kwocie 15.400,00 brutto, stwierdzić należy iż uszczerbek strony powodowej w istocie rzeczy zamyka się kwotą 13.960,16 zł
(15.400,00 zł : 1,23 = 12.520,33 zł; 12.520,33 zł x 1,115 = 13.960,16 zł).

Biorąc pod uwagę fakt dotychczasowej wypłaty odszkodowania przez pozwanego
na poziomie kwoty 3.263,41 zł, wysokość uszczerbku jaka podlegać powinna dalszej refundacji przez (...) Spółka Akcyjna w W. zamyka się
kwotą 10.696,75 zł (13.960,16 zł – 3.263,41 zł = 10.696,75 zł).

Ustalona na tym poziomie wysokość odszkodowania w powiązaniu z już wypłaconą kwotą (3.263,41 zł) wyznacza wartość szkody J. W. związaną z utratą wartości rynkowej posiadanego przez niego pojazdu – zamyka się ona sumą 13.960,16 zł.
W konsekwencji takiego ustalenia częściowo podzielić należy zasadność zarzutu apelacji naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego poprzez uznanie, iż normalnym następstwem zdarzenia szkodzącego z dnia 3 stycznia 2018 r. było zaistnienie rynkowego ubytku wartości pojazdu J. W. na poziomie
kwoty 15.400,00 zł – rzecz jasna zasadność tego zarzutu może dotyczyć wyłącznie ustalonego przez Sąd Rejonowy rozmiaru uszczerbku powoda ponad kwotę 13.960,16 zł.

Mając na względzie wszystkie wskazane wyżej okoliczności – w oparciu o przepis
art. 386 § 1 kpc – należało zmienić zaskarżony wyrok w punkcie 1. zasądzając od pozwanego (...)Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda J. W. – (...) w K.
kwotę 10.696,75 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 5.000,00 zł
od dnia 26 listopada 2019 r. do dnia zapłaty i od kwoty 5.196,75 zł od dnia 2 listopada 2021 r. do dnia zapłaty i oddalając żądanie pozwu w zakresie kwoty 4.703,25 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 listopada 2021 r. do dnia zapłaty.

Wskazana wcześniej bezzasadność zarzutów apelacji w pozostałym jej zakresie prowadzi
– z mocy przepisu art. 385 kpc – do oddalenia w tej części wniesionego środka odwoławczego.

Zmiana rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego prowadzić musi do korekty postanowienia
o kosztach postępowania przed Sądem pierwszej instancji. O kosztach postępowania
w tym zakresie orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 i § 3 kpc w zw. z art. 99 kpc
przy zastosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik sprawy i stosunkowego rozdzielenia kosztów (art.100 zd. 1 kpc). Mając na względzie tę okoliczność, iż strona powodowa domagała się zapłaty kwoty 15.400,00 zł zaś ostatecznie jest żądanie zostało uwzględnione w zakresie kwoty 10.696,75 zł, stwierdzić należy, iż J. W. wygrał sprawę w 69,46 % (10.696,75 zł : 15.400,00 zł).

Strona powodowa poniosła koszty w łącznej wysokości 3.117,00 zł; należności z tytułu kosztów wydatkowane przez J. W. obejmowały opłatę od pozwu w łącznej kwocie 500,00 zł opłatę skarbową od dokumentu stwierdzającego ustanowienie pełnomocnika w wysokości 17,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda w wysokości 1.800,00 zł jak również należność w wysokości 800,00 zł stanowiącą zaliczkę uiszczoną
na poczet kosztów opinii biegłego.

Z kolei koszty postępowania jakie były wydatkowane przez pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. (wynoszące łącznie kwotę 1.817,00 zł) obejmowały: opłatę skarbową od dokumentu stwierdzającego ustanowienie pełnomocnika (kwota 17,00 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego w wysokości 1.800,00 zł.

Łączne koszty niniejszego procesu zamknęły się więc sumą 4.934,00 zł
(3.117,00 zł + 1.817,00 zł); uwzględniając wynik sprawy (wygrana J. W. w 69,46 %), powód powinien ponieść koszty w wysokości 1.506,84 zł (4.934,00 zł x 30,54 %) zaś – zważywszy tę okoliczność, iż J. W. dotychczas wydatkował z tytułu kosztów postępowania należność w kwocie 3.117,00 zł, w ostatecznym rozrachunku strona pozwana zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi procesowemu należność w wysokości 1.610,16 zł (3.117,00 zł – 1.506,84 zł).

Stosownie do wyniku postępowania przed Sądem pierwszej instancji obie strony niniejszego procesu zobowiązane są do pokrycia – wyłożonej tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy dla Lodzi – Śródmieścia w Łodzi – kwoty 337,44 zł stanowiącej należność wypłaconą biegłemu tytułem jego wynagrodzenia i zwrotu wydatków związanych
ze sporządzoną opinią. W konsekwencji tego rozstrzygnięcia J. W. zobowiązany jest uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi należność w kwocie 103,05 zł (30,54 % x 337,44 zł) zaś (...) Spółka Akcyjna w W. – kwotę 234,39 zł (69,46 % x 337,44 zł).

Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem drugiej instancji stanowi przepis art. 100 zd. 1 kpc – zasada stosunkowego rozdzielenia kosztów.

Uwzględniając wskazaną przez stronę powodową wartość przedmiotu zaskarżenia
(kwota 13.315,05 zł) oraz fakt, iż środek odwoławczy (...) Spółka Akcyjna w W. został uwzględniony w zakresie kwoty 4.703,25 zł, przyjąć należało iż strona pozwana wygrała postępowanie odwoławcze w 35,32 % (4.703,25 zł : 13.315,05 zł)
– zatem powód J. W. zobowiązany jest ponieść koszty postępowania
przed Sądem drugiej instancji w ostatnio wskazanym zakresie. Koszty te obejmowały opłatę
od apelacji w wysokości 750,00 zł (ustalonej na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 2
w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1144) oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego (...) Spółka Akcyjna w W. w wysokości 1.800,00 zł (określonej na podstawie przepisu § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265 z późn. zm.). Łączne koszty postępowania odwoławczego poniesione przez pozwanego zamknęły się kwotą 2.550,00 zł (750,00 zł + 1.800,00 zł).

Koszty postępowania odwoławczego jakie były poniesione przez J. W. obejmowały wyłącznie wynagrodzenie jego pełnomocnika procesowego – w wysokości 1.800,00 zł (ustalonej w oparciu o przepis § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie – Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.).

Ponieważ suma kosztów postępowania przed Sądem drugiej instancji zamyka się
kwotą 4.350,00 zł (2.550,00 zł + 1.800,00 zł) zaś pozwany (wygrywający postępowanie
przed Sądem odwoławczym w 35,32 %) poniósł koszty w wysokości 2.550,00 zł,
w ostatecznym rozrachunku (...) Spółka Akcyjna w W. zobowiązany jest zwrócić przeciwnikowi procesowemu – tytułem kosztów w postępowaniu odwoławczym – należność w wysokości 263,58 zł (4.350,00 zł x 64,68 % = 2.813,58 zł; 2.813,58 zł – 2.550,00 zł = 263,58 zł).