Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik

Protokolant: Kalina Pawełko

w obecności oskarżyciela publ. M. R.

po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia i 04 czerwca 2014 r. sprawy

H. M. (1)

syna K. i L.z domu G.

ur. (...) w O.

obwinionego o to, że:

1. w dniu 18 grudnia 2013 r., o godz. 08 ^{( 45 )}na drodze nr (...) B. – R. Gm. (...) kierując pojazdem marki C. o nr rej. (...) wykonując manewr wymijania z pojazdem marki A. o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu w wyniku czego doprowadził do zderzenia się pojazdów lewymi lusterkami, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego a następnie odjechał z miejsca zdarzenia

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

2. w dniu 18 grudnia 2013 r., około godz. 09 ^{( 30 )}w miejscowości (...) gm. (...) wbrew obowiązkowi nie udzielił funkcjonariuszom Policji upoważnionemu z mocy ustawy do legitymowania informacji co do tożsamości własnej oraz nie okazał dokumentów pojazdu marki C. o nr rej. (...) oraz prawa jazdy

- tj. za wykroczenie z art. 65 § 2 kw

ORZEKA:

I.  obwinionego H. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym i z art. 65 § 2 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw skazuje go na karę 800,- (osiemset) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od kosztów postępowania i opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 18 grudnia 2013 r. około godziny 08 ^.45 obwiniony H. M. (1) kierował należącym do niego samochodem marki C. (...) o nr rej. (...) jadąc drogą nr (...) z B. do R.. Kiedy znajdował się w odległości ok. (...) od R., mniej więcej na wysokości zjazdu do (...) nadjechał z przeciwka samochód marki A. o nr rej. (...) kierowany przez pokrzywdzoną N. B.. W momencie bezpośrednio poprzedzającym wyminięcie się pojazdów obwiniony zjechał częściowo na przeciwległy pas ruchu w taki sposób, że mimo, iż pokrzywdzona maksymalnie zjechała do prawej strony drogi doszło do kontaktu lusterka jej pojazdu z lusterkiem samochodu obwinionego.

W wyniku kontaktu lusterek zewnętrznych doszło do ich uszkodzenia. W samochodzie marki A. obudowa lewego lusterka została połamana i pękł jego wkład, zaś w samochodzie C. (...) doszło jedynie do zarysowania obudowy i naniesienia lakieru z obudowy lusterka samochodu A.. Obwiniony H. M. nie zatrzymał się bezpośrednio po zdarzeniu a kontynuował jazdę do miejsca swojego zamieszkania w miejscowości R..

Pokrzywdzona wezwała na miejsce zdarzenia patrol Policji, a w międzyczasie ustaliła na podstawie marki i nr rej. pojazdu sprawcy dane jego właściciela.

Przybyli na miejsce funkcjonariusze z Posterunku Policji S. po rozpytaniu pokrzywdzonej i wykonaniu dokumentacji fotograficznej udali się do miejsca zamieszkania obwinionego. Na jego posesji ujawnili samochód C. (...) o nr rej. (...), na którego lewym zewnętrznym lusterku widoczne były świeże zarysowania i ślady naniesionego lakieru odpowiadającego lakierowi z obudowy lusterka pokrzywdzonej. Obwiniony wpuścił ich do domu i po początkowym przyznaniu się do udziału w tym zdarzeniu drogowym zdenerwował się, zaczął wyganiać ich z mieszkania oskarżając o wywołanie choroby u niego i jego żony używając przy tym słów wulgarnych. Pomimo nalegań i pouczenia o konsekwencjach prawnych odmówił Policjantom wylegitymowania się oraz nie okazał dokumentów pojazdu marki C..

(dowody: notatka urzędowa k. 3, 4, 7, 34, 36; protokół oględzin k. 8, 9; szkic k. 10; zdjęcia k. 13 – 18; pismo KP O. k. 49; zeznania świadków - Z. S. k. 44v, N. B. k. 44v- 45, A. B. k. 45, P. M. k. 45, D. C. k. 61 ).

W związku z powyższym H. M. (1) postawiono zarzut popełnienia wykroczeń z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 23 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz z art. 65 § 2 kw.

Obwiniony w wyjaśnieniach złożonych na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu wykroczeń i stwierdził, iż wprawdzie jechał tą drogą po odwiezieniu córki na busa w O., ale nie uszkodził niczyjego lusterka. Stwierdził, że uszkodzenia jego lusterka powstały w wyniku wcześniejszej kolizji z innym pojazdem jaka miała miejsce w październiku lub listopadzie w R., a którą to zgłaszał telefonicznie w KP w O.. Zarzucił policjantom spowodowanie choroby psychicznej u jego żony.

(dowód: wyjaśnienia k.44).

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego nie zasługują na wiarę i w przekonaniu Sądu stanowią jedynie wyraz przyjętej przez niego linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności. W przekonaniu Sądu przeczą im nie tylko zeznania przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków ale i materiał zdjęciowy oraz zasady logicznego rozumowania.

Co istotne, jak wynika to z zeznań obu świadków – funkcjonariuszy Policji, którzy obsługiwali to zdarzenie drogowe obwiniony początkowo, po pojawieniu się ich w jego domu, nie kwestionował swojego udziału w tym zdarzeniu drogowym, a nawet swojej winy a po pewnym czasie zmienił front i stanowisko i nie tylko nie przyznawał się do udziału w tym zdarzeniu, ale również zaczął zachowywać się agresywnie do funkcjonariuszy wyrzucając ich z domu i posesji. Ci jednak zgodnie zeznali, że po wysłuchaniu relacji pokrzywdzonej, obejrzeniu miejsca zdarzenia oraz charakterystycznych śladów na lusterku pojazdu obwinionego (naniesionym na obudowę śladom lakieru odpowiadającym kolorem lakierowi pojazdu pokrzywdzonej) nie mieli wątpliwości co do okoliczności czynu i zawinienia obwinionego. Świadkowie zgodnie opisali także postawę obwinionego niechęć do podania jakichkolwiek dokumentów i wręcz wrogość do prawnych czynności służbowych przez nich podejmowanych. Należy z cała mocą podkreślić, że w ocenie Sądu nie ma żadnych racjonalnych podstaw, aby podważać wiarygodność zeznań tych świadków. Są to osoby zupełnie obce dla obwinionego i w żaden sposób niezainteresowane w tym, aby go bezpodstawnie pomawiać. Wbrew stanowisku obwinionego tylko jeden z funkcjonariuszy w ogóle znał wcześniej obwinionego, ale w żaden sposób znajomość ta nie miała wpływu na wartość dowodową jego zeznań Dodatkowo świadek D. C. okoliczności zdarzenia opisał w sporządzonej bezpośrednio po zdarzeniu notatce urzędowej, a nadto okoliczności te potwierdzają wykonane przez tych świadków zdjęcia, zarówno miejsca zdarzenia, jak i uszkodzeń obu pojazdów, protokoły oględzin pojazdów i szkic miejsca zdarzenia.

Powyższe okoliczności potwierdzają również zeznania pokrzywdzonej N. B., która nie tylko wskazała na zachowanie kierującego samochodem C. bezpośrednio przed zdarzeniem, jak i po nim, jego oddalenie się z miejsca kolizji oraz czynności podjęte przez nią które pozwoliły ustalić dane sprawcy. Sąd stykając się na rozprawie bezpośrednio z tym świadkiem nie dopatrzył się w jej relacji cech, które mogłyby dyskredytować wiarygodność jej zeznań.

Jako niesprzeczne z przytoczonymi wyżej dowodami Sąd uznał zeznania zarówno męża pokrzywdzonej, jak i świadka P. M..

Warto zauważyć, że nie potwierdziły się twierdzenia obwinionego, że jego pojazd w miesiącach październik – listopad uczestniczył w jakiejś innej kolizji i że zdarzenie to zostało zgłoszone telefonicznie przez obwinionego dyżurnemu Komisariatu Policji w O., bowiem takiej informacji nie potwierdza pismo z tej jednostki (k. 54)

Podkreślić należy, że zaznaczony choćby na szkicu z k. 10 ślad przejazdu kół prawego boku samochodu m-ki A. świadczy o tym, że pokrzywdzona wykonała spoczywające na niej jako wykonującej manewr wymijania obowiązki określone w przepisie art. 23 ust. 1 pkt. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W związku z powyższym Sąd przyjął, iż zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia żadnych wątpliwości, co do tego, że obwiniony w dniu 18 grudnia 2013 r., o godz. 08 ^{( 45 )}na drodze nr (...) B. – R. Gm. (...) kierując pojazdem marki C. o nr rej. (...) wykonując manewr wymijania z pojazdem marki A. o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu w wyniku czego doprowadził do zderzenia się pojazdów lewymi lusterkami, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego a następnie odjechał z miejsca zdarzenia tj. czynu z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, oraz w tym samym dniu tj. 18 grudnia 2013 r., około godz. 09 ^{( 30 )}w miejscowości (...) gm. (...) wbrew obowiązkowi nie udzielił funkcjonariuszom Policji upoważnionemu z mocy ustawy do legitymowania informacji co do tożsamości własnej oraz nie okazał dokumentów pojazdu marki C. o nr rej. (...) oraz prawa jazdy tj. wykroczenia z art. 65 § 2 kw

.

Przy wymiarze kary jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę fakt, iż obwiniony swoim zachowaniem spowodował znaczny stopień zagrożenia dla życia i zdrowia swojego i innych uczestników ruchu, a nadto jego postawę, odjechanie z miejsca zdarzenia oraz stosunek do interweniujących policjantów, używanie słów wulgarnych, wprawdzie nie w miejscu publicznym, ale przecież równie naganne. Dla takiego zachowania nie może być usprawiedliwieniem prezentowane podczas całego postępowania poczucie krzywdy jakiego miał doznać rzekomo ze strony Policji.

Okolicznością łagodzącą jest uprzednia niekaralność obwinionego zarówno za przestępstwa, jak i wykroczenia drogowe oraz jego zły stan zdrowia .

W związku z powyższym Sąd uznał, że wymierzona obwinionemu kara grzywny w wysokości 800 złotych jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i zawinienia, a także spełni swoje cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej.

Analizując sytuację majątkową i osobistą obwinionego, zwłaszcza fakt partycypowania w leczeniu własnym i żony, Sąd zwolnił go na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U z 1983r. Nr. 49, Poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 119 k.p.w. z obowiązku zapłaty kosztów sądowych i opłaty w całości uznając, że nie będzie w stanie ich uiścić.