Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Barbara Żukowska (spr.)

Sędziowie SO Waldemar Masłowski

SO Andrzej Wieja

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2013 r.

sprawy C. G.

oskarżonej z art. 18 § 2 kk w związku z art. 271 § 1 kk

z powodu apelacji, wniesionej przez oskarżoną

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Lwówku Śląskim

z dnia 12 września 2013 r. sygn. akt VII K 401/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonej C. G. uznając apelację oskarżonej za oczywiście bezzasadną,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 516, 60 zł w tym 96, 60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

III.  zwalnia oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. Akt VI Ka 598/13

UZASADNIENIE

C. G. została oskarżona o to, że:

W dniu 27 sierpnia 2012 roku w L., chcąc aby K. D. pracownik Centrum (...), upoważniony do wystawiania dokumentów w postaci faktur dokumentujących sprzedaż prowadzoną przez ten podmiot o którym mowa, poświadczyła na dokumencie w postaci faktury dotyczącej nabycia łóżka ortopedycznego, którego zakup był częściowo refundowany przez (...) we L. niezgodnie z prawdą, iż dokonała wpłaty wymaganego przez (...) udziału własnego, a następne by takiego dokumentu użyła poprzez przedłożenie w (...) w L., nakłaniała ją do tego

tj. o czyn z art. 18§ 2 kk w zw. z art. 271 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Lubaniu VII Zamiejscowy Wydział Karny w Lwówku Śląskim wyrokiem z dnia 12 września 2013. w sprawie VII K 401)13:

I.  przyjmując, że czyn opisany w części wstępnej wyroku stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 2 kk, na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec C. G. warunkowo umorzył na okres 2 (dwóch) lat próby;

II.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 90,00 złotych i na podstawie art. 7 Ustawy z dnia 23.06.1973 r o opłatach w sprawach karnych wymierzył jej opłatę w kwocie 60 złotych.

W osobiście sporządzonej apelacji C. G. podniosła, że nie jest winna popełnienia przypisanego jej czynu a Sąd Rejonowy dokonał błędnych ustaleń faktycznych w wyniku uznania za wiarygodne zeznań K. D., która – zdaniem oskarżonej – jest „bardzo zakłamana, złośliwa, zarzuca oskarżonej kłamstwa”.

Oskarżona wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie jej od popełniania przypisanego jej przestępstwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonej jest niezasadna w stopniu oczywistym.

Sąd Rejonowy przeprowadził w przedmiotowej sprawie prawidłowe i wyczerpujące postępowanie dowodowe konieczne dla ustalenia prawdy materialnej – a w konsekwencji dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy.

Dokonanie przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych poprzedzone zostało swobodną / lecz nie dowolną / oceną zgromadzonych dowodów, oceną zgodną z wymogami przepisu art. 7 kpk, a tym samym korzysta z przewidzianej w tym przepisie ochrony, jako ocena niepodważalna. W tej sytuacji ustalenia Sądu I instancji nie mogły być poddane ingerencji apelacyjnej.

Wybór wiarygodnych źródeł dowodowych był prerogatywą Sądu I instancji, jako stykającego się bezpośrednio z dowodami, Sąd ten nie tylko słyszał procesowe wypowiedzi uczestników postępowania ale również obserwował te osoby podczas składania wyjaśnień i zeznań i na tej podstawie, obok poprawnego rozumowania i wnioskowania, oparł swe przekonania wyrażone w wyroku.

W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy w sposób logiczny a zatem przekonujący wskazał dlaczego uznał za wiarygodne zeznania świadka K. D.. Podniesione w apelacji twierdzenia, iż tak dokonana ocena tego dowodu jest błędna, jako że K. D. „złośliwie pomówiła” oskarżoną stanowi wyłącznie polemikę ze stanowiskiem Sądu I instancji i w żadnym razie przekonująco uargumentowanego stanowiska tego Sądu nie podważa. Sąd Okręgowy akceptuje stwierdzenie Sądu Rejonowego, iż brak jest okoliczności, które czyniłyby zasadnym przypuszczenie, iż K. D. z jakichkolwiek powodów dążyła do „pogrążenia w odpowiedzialności karnej „ C. G., namowom której uległa, sama popełniając przestępstwo. Jako logiczne Sąd Okręgowy uznał rozważania i wnioski wysnute przez Sąd I instancji, iż nie sposób przyjąć by K. D. z własnej inicjatywy wystawiła stwierdzającą nieprawdę fakturę; okoliczności w jakich do tego doszło zrelacjonowane w zeznaniach K. D. zasadnie pozwoliły na ustalenie, iż przedstawiona przez oskarżoną jej trudna sytuacja materialna, opisana sytuacja chorej córki, zapewnienia, iż brakującą kwotę „załatwi” i przyniesie do sklepu, prośby a ostatecznie „krzykliwe i nachalne” żądania wobec K. D. spowodowały, iż uległa im.

Raz jeszcze podkreślić należy, iż oskarżona nie wskazała w apelacji - poza generalnym zakwestionowaniem prawdziwości zeznań K. D. – okoliczności, powodów, które mogłyby skutecznie podważyć ustalenia dokonane w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Kontrola słuszności wyroku dokonywana w postępowaniu odwoławczym polega na sprawdzeniu trafności ustaleń faktycznych, poprawności stosowania przepisów proceduralnych i prawnomaterialnych, kontrola ta nie polega na konieczności dokonywania po raz kolejny ocen przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Apelacja oskarżonej nie przedstawia argumentów, które skutecznie podważałyby trafne ustalenia Sądu Rejonowego , podniesione przez oskarżoną argumenty stanowią jedynie wyraz jej subiektywnego przekonania nie znajdującego jednakże odzwierciedlenia w materiale dowodowym sprawy.

Orzeczenie Sądu Rejonowego, którym postępowanie karne wobec oskarżonej zostało warunkowo umorzone jest orzeczeniem słusznym.

Nie znajdując zatem podstawy faktycznej i prawnej dla uwzględnienia wniosku apelacji oskarżonej i uznając, tę apelację za oczywiście bezzasadną Sąd II instancji zaskarżony wyrok jako trafny i prawidłowy utrzymał w mocy.

Trudna sytuacja materialna oskarżonej przesądziła o zwolnieniu jej z obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu P

aństwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

O kosztach nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze i § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.IX. 2202r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.