Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2014 roku

Sąd Rejonowy w O.VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Krzymińska – Skoczylas

Protokolant: Krzysztof Prokop

w obecności oskarżyciela publicznego R. O.

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2014 roku

sprawy S. P.

syna T. i E. z domu C.

urodzonego (...) we W.

obwinionego o to, że:

w dniu 07 czerwca 2013 r. ok. godz. 10.50 w S. na ul. (...) kierował pojazdem m-ki P. (...) o nr rej. (...) korzystając podczas jazdy z telefonu komórkowego wymagającego trzymania go w ręku

tj. o wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym

********************

I.  uznaje obwinionego S. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym i za to na podstawie art. 97 k.w. wymierza obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 (dwieście) złotych,

II.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. oraz art. 118 § 1 k.p.w., art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłat za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 (sto) złotych oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty sądowej.

Sygn. akt VII W 245/13

UZASADNIENIE

W toku przeprowadzonego w niniejszej sprawie przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny :

W dniu 7 czerwca 2013 roku ok. godz. 10.50 obwiniony S. P. jechał samochodem marki P. o numerze rejestracyjnym (...) ze Ś. do J.. W miejscowości S. na ulicy (...), przy dojeździe do ronda, trzymając w prawej ręce telefon komórkowy marki N., model E63, obwiniony prowadził rozmowę telefoniczną.

Dowód:

-

zeznania świadka P. S., k. 5v, k. 30v-31,

-

zeznania świadka A. O. k. 31-32,

-

wyjaśnienia obwinionego częściowo, k. 7, k. 29v-30,

-

wykaz rozmów telefonicznych k. 27v,

Zachowanie obwinionego zostało zauważone na wysokości skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...) przez pełniących służbę patrolową funkcjonariuszy Policji sierż. A. O. i sierż. sztab. P. S., którzy dojeżdżali do skrzyżowania, a następnie zatrzymali się na nim chcąc włączyć się do ruchu. Obwiniony, po zauważeniu funkcjonariuszy Policji, odłożył telefon, założył na prawe ucho słuchawkę służącą do prowadzenia z jej pomocą rozmów telefonicznych.

Dowód:

-

zeznania świadka P. S., k. 5v, k. 30v-31,

-

zeznania świadka A. O. k. 31-32,

Obwiniony ma 27 lat, posiada wyższe wykształcenie, jest żonaty, nie posiada dzieci, jest zatrudniony w (...) S.A. na stanowisku informatyka, osiąga z tego tytułu dochód w wysokości około 3600 złotych brutto miesięcznie, zamieszkuje w należącym do niego mieszkaniu we W., nie był karany sądownie.

Dowód:

-

wyjaśnienia obwinionego, k 6-6v, k. 29.

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu twierdząc, że rozmowę prowadził przy użyciu słuchawki dousznej.

Obwiniony podał ponadto, iż jego telefon podczas jazdy zazwyczaj znajduje się obok niego na siedzeniu lub na pulpicie i nie może być zasłonięty przed jego wzrokiem. Wskazał, że ma możliwość nawiązania lub przyjęcia połączenia za pomocą komendy głosowej lub przycisku w słuchawce, bez dotykania telefonu. Wyjaśnił, że dojeżdżając do ronda zauważył samochód policyjny nadjeżdżający z bocznej ulicy, wobec braku sygnałów do zatrzymania się w tym miejscu minął go, przejechał rondo i zatrzymany został dopiero na ul. (...). Do momentu zatrzymania cały czas prowadził rozmowę, zakończył ją dopiero po zauważeniu sygnałów do zatrzymania się. Słuchawkę obwiniony wyjął z ucha po zakończeniu rozmowy telefonicznej, chcąc lepiej słyszeć dokonujących kontroli Policjantów. Telefon, z którego prowadzona była rozmowa nie znajduje się w posiadaniu obwinionego, dostał do użytkowania nowy i nie są mu znane losy urządzenia, prawdopodobnie został skasowany.

Sąd zważył, co następuje:

Analizując całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż potwierdza on ponad wszelką wątpliwość winę i sprawstwo oskarżonego w odniesieniu do przypisanego mu czynu tj. kierowania w dniu 07 czerwca 2013 roku ok. godz. 10.50 w S. na ul. (...) pojazdem marki P. o nr rej. (...) przy jednoczesnym korzystaniu podczas jazdy z telefonu komórkowego wymagającego trzymania go w ręku.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zeznaniach świadków P. S.
i A. O., przedłożonym przez obwinionego wykazie rozmów telefonicznych, częściowo na wyjaśnieniach samego obwinionego.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków P. S. i A. O. w całości. Zeznania świadków są spójne zarówno wewnętrznie jak i wzajemnie ze sobą, logiczne i konsekwentne, wyłania się z nich wiarygodny obraz przebiegu zdarzenia objętego zarzutem. Sąd zwrócił uwagę na fakt, że świadkowie zgodnie twierdzili, że widzieli obwinionego prowadzącego rozmowę przez telefon trzymany w ręce a następnie – po zauważeniu przez świadków takiego zachowania – wkładającego do ucha słuchawkę. Dodatkowo świadek P. S. zwrócił uwagę na fakt, że telefon był trzymany przez obwinionego w ręce prawej a słuchawka włożona do ucha prawego. Zeznania tej treści Sąd uznał za wiarygodne zarówno z uwagi na własne doświadczenie życiowe (dominująca wśród populacji cecha praworęczności oraz konstrukcja pojazdu z wolną przestrzenią po prawej stronie kierowcy niejako „wymusza” trzymanie telefonu komórkowego w zasięgu prawej ręki kierującego, typowym zaś zachowaniem jest trzymanie słuchawki telefonu podczas rozmowy w ręce, którą sięgnęło się po słuchawkę w celu przyjęcia lub nawiązania połączenia) jak i topografię miasta S. – świadkowie znajdujący się na ul. (...), blisko skrzyżowania z ul. (...), mieli możliwość dogodnego obserwowania wnętrza samochodu kierowanego przez obwinionego i musieli widzieć go właśnie z prawej strony. Dodatkowo fakt prowadzenia rozmowy telefonicznej potwierdził sam obwiniony oraz przedłożone przez niego dokumenty. Sąd wziął również pod uwagę, że obwiniony w czasie objętym zarzutem korzystał z telefonu służbowego N. (...) – aparat ten jest stosunkowo dużych rozmiarów (ok. 11 x 6 x 1 cm), podczas prowadzenia rozmowy w praktyce nie sposób całkowicie ukryć go w dłoni, wobec czego przyjąć należy, że świadkowie nie mogli pomylić go z dużo mniejszych rozmiarów urządzeniem słuchawkowym opartym zarówno na przewodowym interfejsie jack jak i – tym bardziej – bezprzewodowym interfejsie bluetooth. Świadkowie zgodnie zeznali również, że mieli możliwość obserwowania pojazdu i znajdującego się w nim obwinionego nie tylko z boku, ale również z tyłu i w tym czasie stwierdzili, że odkłada on telefon na bok i zakłada słuchawkę. Również i ten fragment zeznań świadczy o wiarygodności ich zeznań – wynika bowiem z niego możliwość obserwowania zachowania obwinionego trzymającego telefon w prawej ręce z różnych perspektyw, w dłuższym (co najmniej kilkusekundowym) okresie.

W świetle powyższych zeznań nie sposób dać wiary wyjaśnieniom obwinionego, z których miałoby wynikać, że rozmowę prowadził on od początku wyłącznie z zastosowaniem zestawu słuchawkowego. Stoją one bowiem w sprzeczności z wiarygodnymi, spójnymi zeznaniami świadków wskazanych powyżej i w ocenie Sądu zmierzają wyłącznie do uniknięcia przez obwinionego odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Ocena taka jest uzasadniona tym bardziej wobec faktu, że świadkowie P. S. i A. O. zgodnie stwierdzili, że obwiniony odłożył telefon na bok i rozpoczął korzystanie z zestawu słuchawkowego. Zachowanie takie należy uznać za racjonalne z punktu widzenia sprawcy, który zdając sobie sprawę z faktu, że został zauważony podczas prowadzenia rozmowy i sam fakt nawiązania połączenia telefonicznego będzie łatwy do wykazania w ewentualnym postepowaniu decyduje się na przyjęcie linii obrony polegającej na twierdzeniu, że korzystał z zestawu słuchawkowego. Wobec powyższego Sąd dał wiarę obwinionemu w zakresie prowadzenia przez niego rozmowy telefonicznej w krytycznym momencie, przyjął jednak, że obwiniony korzystał ze słuchawki wyłącznie w końcowej jej fazie, już po zauważeniu go przez Policjantów.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów wina i sprawstwo obwinionego w zakresie zarzuconego mu czynu nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Zachowaniem swoim obwiniony S. P. wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, korzystał bowiem, kierując pojazdem na drodze publicznej, z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku, co jest naruszeniem przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym i uzasadnia odpowiedzialność z tytułu art. 97 k.w.

Wina obwinionego polega na tym, iż w pełni świadomie zachował się w sposób sprzeczny z zasadami bezpiecznego poruszania się po drogach publicznych łamiąc zakaz wynikający z ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zarówno z wyjaśnień obwinionego składanych w toku postępowania sądowego jak i z jego zachowania bezpośrednio po ujawnieniu wykroczenia wynika jego świadomość istnienia zakazu prowadzenia rozmów telefonicznych przy użyciu telefonu trzymanego w ręce i grożącej za to odpowiedzialności, co nie powstrzymało go przed prowadzeniem rozmowy w taki właśnie sposób.

Sąd wziął pod uwagę, że obwiniony popełnił wykroczenie przeciw bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji, naruszając istotne dobro chronione prawem oraz że dokonał tego – jak sam przyznał oraz co wynika z zeznań świadków – na ruchliwej ulicy, w okolicy ronda i przejść dla pieszych. Wobec powyższego Sąd uznał, że ukaranie obwinionego naganą nie będzie wystarczające i zasadne będzie wymierzenie w przedmiotowej sprawie kary grzywny. Miarkując jej wysokość Sąd wziął pod uwagę, stosownie do treści art. 24 § 3 k.k. dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Skazany jest żonaty, nie ma na utrzymaniu dzieci, jest zatrudniony i osiąga dochód w wysokości ok. 3600 złotych miesięcznie, Sądowi nie są znane okoliczności mogące powodować po jego stronie znaczące i usprawiedliwione wydatki. Wobec powyższego przyjąć należy, że kara grzywny w kwocie 200 złotych nie tylko mieści się w ustawowych granicach zagrożenia przewidzianego za wykroczenie z art. 97 k.w., ale i odpowiada sformułowanym przez ustawodawcę dyrektywom wymiaru kary.

Jednocześnie na podstawie art.627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłat za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 100 złotych, opłatę w kwocie 30 złotych. W sprawach z oskarżenia publicznego zasadą jest bowiem, że jeżeli Sąd nie znajduje podstaw do zwolnienia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, to ma obowiązek je zasądzić (patrz post. SN z 24.02.2004 r., WZ 9/04, OSNwSK 2004/1/392). W rozpoznawanej sprawie Sąd nie dopatrzył się natomiast okoliczności uzasadniających zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych. Obwiniony S. P. pracuje, osiąga z tego tytułu dochód, a zatem, w ocenie Sądu, jest w stanie ponieść koszty sądowe i nałożoną na niego w wyroku opłatę.

Z tych też względów Sąd orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować uzasadnienie

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obwinionemu,

3.  doręczyć obwinionemu odpis protokołu z dnia 13 maja 2014 roku za opłatą.

4.  kalendarz 7 dni.

02 czerwca 2014 roku