Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Maria Ołtarzewska

Protokolant: st. sekr. sądowy Alicja Jarzyna

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2014 r. w Gdańsku

sprawy M. S. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania M. S. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 16 września 2013r. nr (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 2473/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 września 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu M. S. (1) prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach wobec niespełnienia warunków nabycia tego prawa, przewidzianych przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013. poz. 1440 ze zm.), dalej: ustawa, z uwagi na nie udokumentowanie 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy wskazał, iż do stażu pracy w warunkach szczególnych nie uwzględniono zatrudnienia w okresie od dnia 01 lipca 1971 r. do dnia 30 kwietnia 1989 r. w (...) Spółdzielni Pracy (...) w K. – ponieważ na podstawie dokumentów osobowych oraz zaświadczenia archiwum wynika, iż był on zatrudniony na stanowisku stolarza meblowego, które nie jest ujęte w wykazie stanowisk pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji pozwanego organu rentowego wniósł ubezpieczony M. S. (1), zaskarżając ją w całości i wnosząc o przyznanie mu prawa do wnioskowanego świadczenia, powołując się na szkodliwe warunki pracy, oraz wnosząc o przesłuchanie świadków na okoliczność charakteru i rodzaju wykonywanej pracy. Ubezpieczony podniósł, iż pracując na stanowisku stolarza wykonywał wszelkie prace związane z produkcją mebli, więc także lakiernicze i szlifierskie.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony M. S. (1), urodzony dnia (...), z zawodu stolarz budowlany, w dniu 07 sierpnia 2013 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach. Wymagany wiek 60 lat ubezpieczony ukończył w dniu (...) Ubezpieczony jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i we wniosku o świadczenie zwrócił się o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa. Ubezpieczony pozostaje w stosunku pracy, zatrudniony od dnia 15 października 1993 r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowym (...) sp. z o.o. w K. na stanowisku stolarza remontowego.

okoliczności bezsporne, vide: wniosek ubezpieczonego o emeryturę – k. 1-3 akt sprawy, świadectwo z dnia 05 września 2012 r. – k. 8 akt rentowych

W toku postępowania przed organem rentowym ubezpieczony udowodnił według stanu na dzień 01 stycznia 1999 r. staż sumaryczny w wymiarze 27 lat, 6 miesięcy i 1 dnia – w tym 4 lata, 11 miesięcy i 29 dni stażu pracy w warunkach szczególnych.

dowód: decyzja pozwanego o odmowie prawa do emerytury z dnia 16 września 2013 r. – k. 53 akt rentowych

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia (...) pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu M. S. (1) prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnym warunkach z uwagi na niespełnienie warunków nabycia tego prawa, tj. wobec nie udowodnienia wymaganego 15–letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

dowód: decyzja pozwanego o odmowie prawa do emerytury z dnia 16 września 2013 r. – k. 53 akt rentowych

W okresie od dnia 01 lipca 1971 r. do dnia 30 kwietnia 1989 r. ubezpieczony M. S. (1) był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Spółdzielni Pracy (...) w K. na stanowisku stolarza.

Ubezpieczony został zatrudniony w zakładzie pracy w ramach wstępnego stażu pracy na stanowisku stolarza meblowego na okres 12 miesięcy tj. od dnia 01 lipca 1971 r. do dnia 30 czerwca 1972 r.

W zakładzie pracy funkcjonowały następujące wydziały produkcyjne: maszynownia (w której cięto płyty, okleinowano krawędzie i nawiercano otwory), szlifiernia (w której szlifowano okleiny na płytach meblowych za pomocą pasów szlifierskich), lakiernia (do której trafiały elementy ze szlifierni i w której były lakierowane oklejone płyty za pomocą polewaczek lakierniczych), szlifiernia powłok lakierniczych (urządzenia jak w w/w szlifierni, ale o drobniejszej granulacji – wykonywano tam również polerowanie przy użyciu maszyn do polerowania), hala montażu (w której dokonywano montażu – skręcano i klejono meble). Elementy wadliwie polakierowane były kierowane do ponownego lakierowania; poprawki wykonywane były ręcznie przez 4 pracowników na terenie hali montażu. Zdarzało się, iż sam montażysta przechodził na stanowisko lakiernicze i dokonywał poprawek, po czym wracał do montowania. W dziale tapicerni klejono części mebli z wykorzystaniem kleju butapren.

Po przeprowadzce zakładu na początku lat 70-tych do nowej hali przeniesiono wszystkie wydziały, za wyjątkiem tapicerni. W osobnym budynku był również wydział obróbki drewna, gdzie wykonywano stelaże do foteli, wersalek i elementy do biurek – całość elementów do mebli tapicerowanych.

Dodatek z tytułu pracy w warunkach szczególnych w zakładzie pracy otrzymywali pracownicy lakierni, szlifierni oraz działu montażu, jak również zajmujący się lakierowaniem uszkodzonych elementów powyżej 4 godzin w ramach jednego dnia pracy. Pozostali pracownicy produkcji nie otrzymywali takiego dodatku. Ubezpieczony dodatek za pracę w warunkach szczególnych otrzymywał do 1983 r. W zakładzie pracy pracowało w spornym okresie łącznie ok. 200 osób.

Od dnia 01 października 1972 r. wnioskodawcy powierzono w zakładzie pracy obowiązki strugacza drewna. W lutym 1972 r. ubezpieczony wykonywał pracę klejarza drewna, zaś w październiku tego roku klejarza.

W okresie od dnia 15 lutego 1974 r. do dnia 15 stycznia 1976 r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową. Po powrocie z wojska skarżący został zatrudniony bezpośrednio przy produkcji wyrobów, z możliwością przenoszenia na wydziały produkcyjne – z powierzeniem mu obowiązków stolarza. W marcu 1978 r. ubezpieczony pracował jako stolarz, zaś od dnia 15 grudnia 1979 r. jako stolarz na dziale montażu – gdzie kontrolerem jakości był T. Z..

W dniach od 11 do 27 września 1979 r. wnioskodawca wykorzystywał urlop bezpłatny.

W maju 1988 r. ubezpieczony spowodował obniżenie jakości wyrobów zakładu pracy poprzez uszkodzenie mechaniczne 13 sztuk szaf – co skutkowało potrąceniem mu 25% premii oraz zobowiązaniem do naprawy wskazanych szaf i przywrócenia ich do pierwotnego wyglądu.

W ramach działu montażu zakładu pracy wszyscy pracownicy wykonywali wszystkie czynności w zależności od potrzeb – zarówno kleili, jak i skręcali meble, a także lakierowali ich części. Poza tym nowo przyjęci pracownicy przechodzili przez wszystkie wydziały, nabywając konkretnych praktycznych umiejętności, po czym kierowani byli na poszczególne wydziały zazwyczaj na okres 1-2 miesięcy.

Ubezpieczony – jak pozostali stolarze – nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako szlifierz czy lakiernik, bowiem w zależności od potrzeb był kierowany do pracy na różnym odcinku produkcji mebli.

dowód: świadectwo pracy z dnia 28 kwietnia 1989 r. – k. 5 akt kapitałowych, kopie kartotek zarobkowych – k. 13-19 akt kapitałowych (koszulka), zaświadczenie z dnia 24 lipca 2013 r. – k. 9 akt rentowych, kopie akt osobowych – k. 11-43 akt rentowych, akta osobowe – osobna koperta w aktach sprawy, zeznania ubezpieczonego oraz świadków M. S. (2) i T. Z. – protokół skrócony k.31-33 akt sprawy, protokół elektroniczny k. 34 akt sprawy

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach rentowych pozwanego organu, których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności z urzędu.

Podstawę ustaleń stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadków M. S. (2) i T. Z. w zakresie, w jakim odzwierciedlały one i potwierdzały stan faktyczny wynikający ze zgromadzonej w sprawie dokumentacji zatrudnienia wnioskodawcy. Świadkowie bowiem, jako osoby obce, nie byli zainteresowani wynikiem postępowania. Jednocześnie byli zatrudnieni w spornych okresach w tych samych zakładach pracy, co wnioskodawca, zatem mieli wiedzę co do zakresu jego zadań.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego M. S. (1) nie jest zasadne i z tego tytułu nie zasługuje na uwzględnienie.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), dalej: ustawa, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, którzy spełniają łącznie następujące warunki:

1)legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat dla mężczyzn, 60 lat dla kobiet,

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3 ) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa;

Podkreślenia wymaga, iż art. 184 ust 2 powyższej ustawy zmieniony został przez art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. nr 637) z dniem 01 stycznia 2013r., co skutkuje tym, iż od 01 stycznia 2013 r. celem uzyskania uprawnienia do emerytury w warunkach szczególnych nie ma konieczności spełniania przez ubezpieczonych przesłanki rozwiązania stosunku pracy.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43). Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia w dziale VI (W leśnictwie, przemyśle drzewnym i papierniczym) brak jest stanowiska pracy stolarza lub stolarza meblowego.

Dodatkowo wskazać należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony w dniu (...) osiągnął 60 rok życia, jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i we wniosku o świadczenie zwrócił się o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa. Ubezpieczony ponadto pozostaje w stosunku pracy, zatrudniony od dnia 15 października 1993 r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowym (...) sp. z o.o. w K. na stanowisku stolarza remontowego – co w świetle obecnego brzmienia art. 184 ust 2 ustawy pozostaje okolicznością bez znaczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony w aktach sprawy oraz dokumentacji pozwanego dotyczącej ubezpieczonego, materiał dowodowy pozwala w sposób jasny, precyzyjny i nie budzący wątpliwości interpretacyjnych przyjąć za udowodnione twierdzenia pozwanego dotyczące kwestionowanych okresów pracy ubezpieczonego M. S. (1) pod kątem stażu pracy w warunkach szczególnych. Wynika z nich niewątpliwie, iż decyzja pozwanego odmawiająca ubezpieczonemu prawa do emerytury była prawidłowa, biorąc pod uwagę konieczność spełnienia przez skarżącego na dzień 01 stycznia 1999 r. kumulatywnie m.in. warunku posiadania 15 lat stażu pracy w warunkach szczególnych (wynikającemu z art. 184 ust. 1 ustawy w zw. z § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia), których ubezpieczony nie wykazał.

Według Sądu Okręgowego uznać należało, iż o ile ubezpieczony wykonywał w spornym okresie pracę w warunkach szczególnych – to z całą pewnością nie miało to miejsca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w zakresie klejenia, lakierowania ręcznego czy też szlifowania.

Sąd Okręgowy ustalił także, iż dodatek z tytułu pracy w warunkach szczególnych w zakładzie pracy otrzymywali pracownicy lakierni, szlifierni oraz działu montażu, jak również zajmujący się lakierowaniem uszkodzonych elementów powyżej 4 godzin w ramach jednego dnia pracy. Pozostali pracownicy produkcji nie otrzymywali takiego dodatku. Ubezpieczony dodatek za pracę w warunkach szczególnych otrzymywał do 1983 r. – co stanowi kolejny argument za przyjęciem, iż z całą pewnością przez cały sporny okres zatrudnienia nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych, bowiem okoliczność, iż przez istotną część spornego okresu ubezpieczony nie otrzymywał dodatku za pracę w warunkach szczególnych przesądza, iż pracy takiej nie wykonywał on nawet w wymiarze 4 godzin – podczas gdy wymagane jest wykonywanie jej stale i w pełnym (a więc 8 godzin) wymiarze czasu pracy.

Niewątpliwie z przedłożonej – i niekwestionowanej przez strony postępowania – dokumentacji osobowej skarżącego wynika, iż otrzymywał angaże na bardzo wielu różnych stanowiskach pracy. Od dnia 01 października 1972 r. wnioskodawcy powierzono w zakładzie pracy obowiązki strugacza drewna. W lutym 1972 r. ubezpieczony wykonywał pracę klejarza drewna, zaś w październiku tego roku klejarza. W marcu 1978 r., jak również w maju 1978 r., ubezpieczony pracował jako stolarz, zaś od dnia 15 grudnia 1979 r. jako stolarz na dziale montażu – gdzie kontrolerem jakości był T. Z.. Z kolei w grudniu 1979 r. wnioskodawca był zatrudniony jako stolarz montażowy klejarz. Z dokumentów tych wynika w ocenie Sądu jednoznacznie, iż brak jest podstaw do przyjęcia, aby wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w warunkach szczególnych w lakierni (co mogło by stanowić pracę w warunkach szczególnych – przy posiłkowym zastosowaniu wykazu A dział XIV pozycja 17 - lakierowanie ręczne lub natryskowe - nie zhermetyzowane). Co więcej, z treści samego odwołania wnioskodawcy wynika, iż prac takich nie wykonywał wyłącznie (użył bowiem sformułowania „wykonywałem wszelkie prace związane z produkcją mebli, więc także lakiernicze i szlifierskie” – k. 2 akt sprawy) – co pozwala przyjąć, iż prace lakiernicze czy szlifierskie stanowiły jedynie wycinek zakresu obowiązków i prac, jakie ubezpieczony wykonywał w ramach czasu pracy w spornym okresie na rzecz zakładu pracy.

Sąd Okręgowy pragnie podkreślić, iż z jego ustaleń wynika, że w ramach działu montażu zakładu pracy wszyscy pracownicy wykonywali wszystkie czynności w zależności od potrzeb – zarówno kleili, jak i skręcali meble, a także lakierowali ich części. Poza tym nowo przyjęci pracownicy przechodzili przez wszystkie wydziały, nabywając konkretnych praktycznych umiejętności, po czym kierowani byli na poszczególne wydziały zazwyczaj na okres 1-2 miesięcy. Tym samym ubezpieczony – jak pozostali stolarze – nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na tym samym stanowisku, bowiem w zależności od potrzeb był kierowany do pracy na różnym odcinku produkcji mebli. Okoliczność powyższą potwierdzili świadkowie.

Na podstawie zeznań osobowych źródeł dowodowych Sąd przyjął, iż po przeprowadzce zakładu na początku lat 70. do nowej hali przeniesiono wszystkie wydziały, za wyjątkiem tapicerni – jak to wskazywał skarżący w odwołaniu – jednakże powyższa okoliczność nie pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, iż całość prac ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu w warunkach szczególnych, bowiem niewątpliwie w spornym okresie zajmował się on szeregiem (zdecydowaną większością) prac, które nie sposób jest zaliczyć – w myśl wykazu A będącego załącznikiem do rozporządzenia – do prac w warunkach szczególnych.

Mając na uwadze profil działalności zakładu pracy - (...) Spółdzielni Pracy (...) w K. – Sąd Okręgowy dokonał na potrzeby niniejszego postępowania analizy w zakresie właściwego zarządzenia, doprecyzowującego zapisy wspomnianego rozporządzenia w zakresie konkretnych stanowisk pracy, na których praca zaliczona mogła być do wykonywanej w warunkach szczególnych.

Przede wszystkim w tym zakresie Sąd pragnie podkreślić, iż za całkowicie błędne uznał stanowisko ubezpieczonego (k. 12 akt sprawy), jako by zastosowanie w jego przypadku miało zarządzenie nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG. z 1987 r. nr 4 poz. 7), konkretnie zaś wykaz A dział XIV (Prace różne) pozycja 17 (Lakierowanie ręczne lub natryskowe - nie zhermetyzowane) punkt 11 (inni pracownicy zatrudnieni stale w pomieszczeniach lakierni nie zhermetyzowanych w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk lakierniczych).

W ocenie Sądu Okręgowego za właściwy akt prawny należało w przedmiotowej sprawie przyjąć posiłkowo uchwałę nr 80 Zarządu Centralnego Związku Spółdzielczości Pracy z dnia 30 czerwca 1983 r. (Biuletyn Centralnego Związku Spółdzielczości Pracy z 1983 r. nr 15-16 poz. 54), mając na uwadze, iż w spornym okresie ubezpieczony pracował w Spółdzielni Pracy. W powyższej uchwale spółdzielczości pracy jednakże, w wykazie A dziale VI (W leśnictwie, przemyśle drzewnym i papierniczym) zdaniem Sądu brak jest pozycji i punktów, które odpowiadałyby faktycznemu zakresowi prac, jakie skarżący wykonywał w spornym okresie w wymiarze pozwalającym uznać, iż prace w warunkach szczególnych ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez minimum 15 lat. Wskazano tam bowiem prace klejarza (pozycja 7 punkt 2) oraz operatora pras (pozycja 7 punkt 3), jak również politurownika (pozycja 8 punkt 1) oraz stolarza wykonującego politurowanie ręczne (pozycja 8 punkt 2) – jednakże wykonywania żadnej z w/w prac ubezpieczony nie wykazał w wymiarze, pozwalającym uznać za udowodnione jego twierdzenia co do wymaganego 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

W tym miejscu godzi się wskazać, iż zarządzenia resortowe, jak również uchwały spółdzielczości pracy, nie stanowią źródeł powszechnie obowiązującego prawa, i stanowią jedynie pomocnicze akty prawa niższego rzędu oraz dokumenty dotyczące jedynie konkretnych zakładów pracy, do których odwoływali się poszczególni pracodawcy, wskazując w dokumentacji pracowniczej (świadectwach wykonywania pracy w warunkach szczególnych) na rodzaje wykonywanej przez pracowników pracy. Kluczowym i podstawowym dokumentem w tym zakresie pozostaje cytowane powyżej rozporządzenie. Wypowiedział się bowiem w powyższym zakresie Sąd Najwyższy, wskazując, iż źródłem prawa do emerytury za pracę w szczególnych warunkach jest ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS i rozporządzenie z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Nie jest nim natomiast zarządzenie resortowe, jako że nie stanowi źródła prawa (art. 87 Konstytucji). Wykazy resortowe wydane na podstawie § 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mają charakter informacyjny, techniczno - porządkujący, uściślający oraz mogą mieć znaczenie w sferze dowodowej, stanowiąc podstawę domniemania faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2012 r., I UK 403/11). Na marginesie jedynie Sąd Okręgowy pragnie przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego, który wskazał, iż co prawda, wykazy resortowe mają charakter jedynie informacyjny, techniczno-porządkujący i uściślający, jednakże z faktu, że właściwy minister, kierownik urzędu centralnego lub centralny związek spółdzielczy w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalił w podległych i nadzorowanych zakładach pracy, że dane stanowisko pracy jest stanowiskiem pracy w szczególnych warunkach, może płynąć domniemanie faktyczne (art. 231 k.p.c.), że praca na tym stanowisku w istocie wykonywana była w takich warunkach i odwrotnie, brak konkretnego stanowiska pracy w takim wykazie może - w kontekście całokształtu ustaleń faktycznych - stanowić negatywną przesłankę dowodową (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2010 r., II UK 218/09; podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2011 r., I UK 164/11).

W powyższych okolicznościach bez znaczenia pozostał fakt, czy zostały spełnione przez ubezpieczonego pozostałe przesłanki wynikające z przepisów ustawy i rozporządzenia. Brak spełnienia choćby jednej z przesłanek wyłącza bowiem możliwość przyznania ubezpieczonemu świadczenia w postaci emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Za właściwe w tym miejscu Sąd Okręgowy uznał przywołanie ugruntowanego poglądu orzecznictwa, zgodnie z którym przepisy przewidujące prawo do emerytur z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze są przepisami szczególnymi, ich wykładnia rozszerzająca jest niedopuszczalna, co wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 sierpnia 2005 r., I UK 378/04, Orzecznictwo Sądu Najwyższego, Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2006/13-14/218).

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w związku z cytowanymi wyżej przepisami orzekł jak w sentencji wyroku, oddalając odwołanie ubezpieczonego.

SSO Maria Ołtarzewska

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)