Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

A. Z.została oskarżona o to, że - w dniu 1.06.2011 r. w K.na ul. (...), woj. (...)naruszyła nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art.25 pkt.l Prawa o Ruchu Drogowym w ten sposób , że kierując samochodem marki (...) numer rejestracyjny (...)nie zastosowała się do znaku drogowego pionowego (...)i nie udzieliła pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem marki (...) numer rejestracyjny (...) R. B., czym doprowadziła do zderzenia się pojazdów, w wyniku czego R. B.doznał obrażeń w postaci otarcia skóry, obrzęku i bolesności obojczyka lewego i złamania ½ trzonu obojczyka lewego, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie narządów jego ciała na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art.157 § 1 kk, tj. o czyn z art.177 § 1 kk .

Sąd Rejonowy w Piasecznie wyrokiem z dnia 13.11.2013 r. uznał oskarżoną za winną zarzucanego jej czynu i na mocy powołanego przepisu wymierzył jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres próby lat 3 , na podstawie art.46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonej obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 2000 złotych .

Apelację od w/w wyroku , zaskarżając go w całości złożył obrońca oskarżonej / k-243 i n. / .Apelacja zarzuca wyrokowi - obrazę art.201 kpk, art.170 § 2 i 5 kpk - zdaniem skarżącego wydana w sprawie opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego J. J. jest niepełna , art.4, 7 , 410 oraz 424 §1 pkt.l kpk w zakresie dowodu z zeznań świadków S. B. A. K. , nadto naruszenie art.49a kpk w odniesieniu do orzeczenia w przedmiocie naprawienia szkody.

Podnosząc te zarzuty apelacja wnosi o zmianę wyroku - uniewinnienie oskarżonej lub o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania .

Apelacja zawiera także wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii z zakresu ruchu drogowego - oddalony przez Sąd Okręgowy na rozprawie odwoławczej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Apelacja wywiedziona w sprawie przez obrońcę oskarżonej jest w stopniu oczywistym bezzasadna . Jej zarzuty i wnioski stanowią bowiem w istocie jedynie nieuprawnioną polemikę z ustaleniami faktycznymi zaskarżonego wyroku i oceną dowodów Sądu Rejonowego - która nie wykracza poza ramy art.7 kpk .

Niezasadne są tak zarzuty środka odwoławczego w postaci rzekomego niewyczerpania przez Sąd Rejonowy inicjatywy dowodowej, jak i w zakresie rzekomej obrazy przepisów postępowania związanej z oceną dowodów w sprawie . Za niezasadny Sąd Okręgowy uznaje też zarzut związany z orzeczonym przez Sąd Rejonowy środkiem karnym obowiązku naprawienia szkody.

Przechodząc do uwag szczegółowych , należy zważyć, iż Sad Rejonowy wyczerpał w postępowaniu inicjatywę dowodową . Weryfikował wyjaśnienia oskarżonej i zeznania pokrzywdzonego innymi, wskazanymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dowodami. W odniesieniu do zarzutu apelacji rzekomego niewyczerpania przez Sąd Rejonowy inicjatywy dowodowej, w szczególności niepowołania w sprawie kolejnej opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego , to zarzut ten jest oczywiście bezzasadny . W tym kontekście należy podkreślić, iż powoływanie biegłego w postępowaniu karnym nie następuje każdorazowo, a więc zgodnie z art.193 § 1 kpk konieczność taka zachodzi jedynie, gdy w sprawie należy wyjaśnić okoliczności wymagające wiedzy specjalnej. Nie w każdym więc przypadku występku drogowego , w szczególności tego określonego w art.177 § 1 kk zachodzi konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego - nie dotyczy to sytuacji drogowych nieskomplikowanych , mogących być wyjaśnionymi innymi dowodami np. zeznaniami świadków . Właśnie z taką, nieskomplikowaną sytuacją drogową mamy do czynienia w niniejszej sprawie . Istota bowiem będącego przedmiotem postępowania zachowania oskarżonej sprowadza się do sytuacji typowej, niezachowania -poprzez niezastosowanie się do znaku drogowego - zasady pierwszeństwa przejazdu . Ta ostatnia zaś okoliczność jest - tak jak to swobodnie ocenia Sąd Rejonowy - wykazana zeznaniami bezpośrednich świadków wypadku drogowego S. B. i A. K. . Od razu należy dodać, w związku z kolejnym zarzutem apelacji, iż brak jest podstaw, aby kwestionować wiarygodność zeznań powyższych , bezpośrednich świadków przedmiotowego zdarzenia drogowego . Skarżący poza ogólnikami, nie popartymi żadną rzeczową argumentacją twierdzeniami o rzekomych niejasnościach , sprzecznościach w zeznaniach świadków S. B. i A. K. nie przedstawia w istocie jakichkolwiek przesłanek mogących podważyć wiarygodność zeznań tych świadków . W konsekwencji uznać należy, iż skarżący przecenia znaczenie opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego w niniejszej sprawie . Okoliczność, iż Sąd Rejonowy powołał biegłego z zakresu ruchu drogowego świadczy zaś dodatkowo o rzetelności tego Sądu . Niezależnie od tych konstatacji, analiza akt sprawy nie wskazuje, aby potwierdzone zostały zarzuty apelacji w zakresie opinii sporządzonej przez biegłego J. J. . W opinii swej biegły z zakresu ruchu drogowego - wbrew zarzutom apelacji - uwzględnił wszelkie dowody, okoliczności sprawy, w tym relacje uczestników wypadku / k-156 i n. /. Opinia biegłego zawiera tak sprawozdanie, jak i oparte o nie rzeczowe, logiczne i przekonywujące wnioski.

Brak jest przy tym podstaw, aby podważyć przyjętą przez biegłego metodologie badań . Skarżący w istocie poza nieuprawnioną polemiką nie wykazuje żadnych argumentów takiego rodzaju , które mogłyby podważyć powyższe konstatacje . Opinii biegłego nie może podważać z natury rzeczy okoliczność, iż obrońca polemicznie domaga się wydania kolejnej opinii, z zastosowaniem innej metodologii. Należy tu dodać, iż biegły J. J. opiniował nie tylko pisemnie, ale i ustnie, na rozprawie odpowiadając na wszelkie pytania, wątpliwości obrony / k-214 in./.

Brak jest także podstaw, aby kwestionować rozstrzygniecie Sądu Rejonowego w zakresie orzeczenia w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody. Obrońca nie uwzględnia w tym zakresie, iż od dnia 8.06.2010 r. obowiązek naprawienia szkody w oparciu o art.46 § 1 kk może być orzeczony nie tylko na wniosek pokrzywdzonego / lub innej osoby uprawnionej /, ale i z urzędu / nowelizacja kodeksu karnego z 5.11.2009 r., Dz. U. poz.1589 /. Sąd Okręgowy nie podziela też zastrzeżeń prokuratora co do możliwości orzeczenia obowiązku naprawienia szkody w postępowaniu w sprawie o wypadek drogowy . W tym miejscu należy przypomnieć, iż zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 20.06.2000 r. I KZP 5/00 OSNKW 2000/7-8/55 korzystanie przez sprawcę przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji z ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów nie wyłącza ani nakazu orzeczenia obowiązku naprawienia szkody / art.46 § 1 kk /, ani możliwości orzeczenia zamiast tego obowiązku nawiązki określonej w art.46 § 2 kk . Powyższy pogląd -oczywiście z tą poprawką , iż od dnia 8.06.2010 r. możliwe jest orzeczenie środka karnego obowiązku naprawienia szkody z urzędu - nie stracił na aktualności / por. Maria Szewczyk -Kodeks karny. Część ogólna . Komentarz . Lex. Tom I. Komentarz do art.1-116 kodeksu karnego, 4 wydanie, str.718, Warszawa 2012 /.

Brak jest też podstaw do kwestionowania zaskarżonego wyroku w pozostałym zakresie , w szczególności co do wymiaru kary . Kara została orzeczona wobec oskarżonej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia , z zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary . Przy wymiarze kary Sąd Rejonowy uwzględnił ustawowe dyrektywy i wskaźniki, okoliczności dotyczące tak czynu , jak i osobowości oskarżonej i w konsekwencji wymiar ten nie może być uznany za rażąco niewspółmierny .

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku . Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania odwoławczego uwzględnia zapis art.636 § 1 kpk, art.2 u.l pkt.2, art.8 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych / Dz. U. poz.223 z 1983 r. ze zm. / .