Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 18 stycznia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Górska

Protokolant st. sekr. sądowy Marta Perkowska

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2013 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. S.

przeciwko Przedsiębiorstwu Budowlanemu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

I pozbawia wykonalności tytuł wykonawczy obejmujący nakaz zapłaty Sądu Okręgowego w Szczecinie wydany w dniu 17 kwietnia 2009 r. w sprawie VIII GNc 82/09 w części co do należności głównej ponad 82.663,32 zł (osiemdziesięciu dwóch tysięcy sześciuset sześćdziesięciu trzech złotych trzydziestu dwóch groszy);

II oddala powództwo w pozostałej części;

III zasądza od powódki T. S. na rzecz pozwanego Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. kwotę 2584 (dwóch tysięcy pięciuset osiemdziesięciu czterech) złotych tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt VIII GC 284/12

UZASADNIENIE

Powódka T. S. wniosła o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego – nakazu zapłaty Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 17 kwietnia 2009r. co do kwoty 90.923,04 zł oraz zasądzenie od pozwanej Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na jej rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że powyższy nakaz opiewa na należności z niezapłaconych faktur nr (...) wraz z odsetkami i kosztami procesu i na jego podstawie wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne, w którym wierzyciel domaga się zapłaty kwoty 89.753,01 zł z tytułu należności głównej oraz 20.298,93 zł z tytułu odsetek, a także dalszych odsetek od wskazanej kwoty. Po wydaniu nakazu zapłaty powódka dokonała wpłat w wysokości 71.500 zł. Wobec faktu, że żadna ze stron nie wskazywała, na którą należność zaliczone mają zostać poszczególne wpłaty, zaliczone powinny one zostać na należność główną. Dochodzona w postępowaniu egzekucyjnym kwota winna nadto zostać pomniejszona o kwotę 19.423,04 zł – równowartość podatku od należności, wynikających z podanych faktur. Pozwana dokonała bowiem korekty faktur i skorzystała z przepisów o rozliczeniu podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności. Po uwzględnieniu wpłat zadłużenie wobec pozwanej wynosi zatem 16.786,55 zł należności głównej oraz 35.125,94 zł odsetek za zwłokę. Jako podstawę prawną roszczenia powódka wskazała art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwana potwierdziła fakt otrzymania wpłat, poza jedną na kwotę 5.000 zł, która dotyczy innego odbiorcy – A. B. i należności z faktury nie objętej nakazem zapłaty. W dalszej kolejności zakwestionowała zasadność wyłączenia z egzekucji podatku VAT wskazując, iż nawet w razie dokonania korekty jest obowiązana odprowadzić podatek, gdy dłużnik spełni świadczenie. Następnie odwołując się do brzmienia art. 451 k.c. wskazała, iż wpłaty powódki zostały zaliczone na poczet długu najdawniej wymagalnego – wynikającego z faktury VAT nr (...) i związanych z nim należności ubocznych. Dwie wpłaty zostały zgodnie ze wskazaniem powódki zaliczone na należność z faktury nr (...) – na zaległe odsetki. Przedstawiając sposób zarachowania konkretnych wpłat pozwana wskazała, iż większość wpłat powódki zaspokajała wyłącznie zaległe odsetki od należności z faktury nr (...), zaś ostatnia wpłata w wysokości 30.000 zł częściowo pokryła należność główną (20.057 zł) oraz koszty procesu (4.964 zł). Z tytułu faktury nr (...) do zapłaty pozostała zatem kwota 44.943 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 września 2010r. Również wpłaty zarachowane na poczet należności z faktury nr (...) zaspokoiły wyłącznie zaległe odsetki, stąd do zapłaty nadał pozostała kwota należności głównej, 1.395 zł z tytułu zaległych odsetek od dnia 3 sierpnia 2010r. i dalsze odsetki od należności głównej od dnia 4 sierpnia 2010r. Aktualną wysokość zadłużenia powódki pozwana określiła na 113.267,60 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 17 kwietnia 2009r. Sąd Okręgowy w Szczecinie zasądził od T. S. na rzecz Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. kwotę 107.709,59 zł z odsetkami od kwot: 65.000 zł od dnia 24 maja 2007r., 402.709,59 zł od dnia 19 czerwca 2007r. wraz z kwotą 4.964 zł tytułem kosztów procesu.

Kwota, na która opiewał nakaz zapłaty stanowi należność z faktur VAT nr (...), wystawionych przez pozwaną. Należności te wynikały z łączącej strony umowy o roboty budowlane z dnia 27 maja 2006r.

okoliczność bezsporna

W dniu 26 lutego 2009r. pozwana zawiadomiła powódkę, że zamierza dokonać korekty podatku należnego z tytułu niezapłaconych faktur nr (...). Jako podstawę podała art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług wskazując jednocześnie, iż w razie nieuregulowania należności w terminie 14 dni od otrzymania zawiadomienia korekta zostanie dokonana. Wartość podatku VAT w podanych fakturach wynosiła 19.423,04 zł.

Dowód:

- zawiadomienie z dnia 26.02.2009r. k. 10

Pismem z dnia 20 kwietnia 2009r. powódka zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o rozłożenie na raty płatności należnego podatku VAT w wysokości 19.418 zł. Powołała się na sporządzone korekty deklaracji, fakt skorzystania z ulgi przez pozwaną oraz trudną sytuację finansową.

Dowód:

- pismo z dnia 20.04.2009r. k. 8

- załącznik do korekt k. 9

Po wydaniu nakazu zapłaty powódka dokonała wpłat na rzecz pozwanej w łącznej wysokości 71.500 zł.

W dniu 8 lipca 2009r. powódka dokonała wpłaty w wysokości 10.000 zł jako tytuł wskazując „wpłatę za (...) część”.

W dniu 29 lipca 2009r. powódka przelała na konto A. B. kwotę 5.000 zł, podając w tytule przelewu fakturę nr (...). Następnie kwota ta została przez A. B. przelana na rzecz pozwanej, przy wskazaniu poprzedniego tytułu przelewu i oraz danych powódki.

Kolejna wpłata powódki pochodziła z dnia 25 sierpnia 2009r. i wynosiła 5.000 zł. Jako tytuł operacji wskazano fakturę nr (...) ratę. W dniu 3 listopada 2009r. powódka przelała na rzecz pozwanej 5.000 zł, zaś 1 października 2009r. – 5.000 zł podając, iż stanowi ona czwartą ratę.

9 czerwca 2010r. powódka przelała na rzecz pozwanej 2.000 zł. Wpisując w tytule wpłaty fakturę nr (...) powódka uiściła w dniu 3 sierpnia 2010r. 5.000 zł. Dokonując kolejnej wpłaty w wysokości 4.500 zł na dowodzie wpłaty z dnia 31 sierpnia 2010r. powódka nie wskazała jej tytułu. W dniu 15 września 2010r. powódka przelała na rachunek pozwanej kwotę 30.000 zł jako tytuł przelewu wskazując „FV (...)”.

Dowód:

- dowód wpłaty KP z dnia 8.07.2009r. k. 11

- dowody wpłaty z dnia 3.08.3010r. i 31.08.2010r. k. 12

- przelewy z rachunku k. 13-14

- wyciągi z rachunku k. 15-20

- wydruk przelewu z dnia 4.08.2009r. k. 85

Dokonywane przez powódkę wpłaty pozwana zaliczała w pierwszej kolejności na należności uboczne. Wpłaty w wysokości 51.500 zł, dokonane przez powódkę w okresie od 25 sierpnia 2009r. do 15 września 2009r. zaliczyła na poczet odsetek od należności z faktury nr (...). W ten sposób na poczet odsetek zaliczone zostało 26.479 zł, kosztów procesu – 4.964 zł, a należności głównej 20.057 zł. Stąd pozwana uznała, iż do zapłaty z tytułu faktury VAT nr (...) pozostała kwota 44.943 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 16 września 2010r.

Na poczet odsetek od należności z faktury nr (...) pozwana zaliczyła wpłaty powódki z dnia 8 lipca 2009r. i 3 sierpnia 2010r. w łącznej wysokości 15.000 zł. Ostatecznie wpłata ta nie pokryła wg wyliczenia pozwanej całości należności ubocznych. Do zapłaty pozostało według sporządzonego rozliczenia 1.395 zł oraz należność główna w całości.

Dowód:

- rozliczenie dokonanych wpłat k. 51

Powódka prowadziła z pozwaną rozmowy dotyczące uregulowania zaległych płatności. Podczas jednego z nich sporządzone zostało rozliczenie, z którego wynikało, że na dzień 31 sierpnia 2011r. z tytułu należności głównej z faktur nr (...) do zapłaty pozostało 41.209,59 zł.

Dowód:

- rozliczenie k. 86

- zeznania świadka A. N. k. 89-90

A. B. również współpracował z pozwaną spółką i miał względem niej niewykonane zobowiązania. Na mocy nakazu zapłaty Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 26 czerwca 2012r. (sygn. akt VIII GNc 167/12) zasądzono od A. B. na rzecz pozwanej kwotę 241.199,05 zł wraz z odsetkami ustawowymi od poszczególnych kwot oraz kosztami procesu w wysokości 10.232 zł.

Dowód:

- nakaz zapłaty SO w Szczecinie z dnia 26.06.2012r., sygn. akt VIII GNc 167/12 k. 84

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie dokumentów, przedłożonych przez strony wraz z pismami procesowymi. Żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności wskazanych dowodów, zaś Sąd również nie powziął wątpliwości w tym zakresie. Strony różniły się w interpretacji treści w nich zawartych, pozostając w sporze co do prawidłowego sposobu dokonywania wzajemnych rozliczeń. Zeznania świadka A. N. w niewielkim stopniu przyczyniły się do poczynienia ustaleń faktycznych; świadek nie potrafiła bowiem w sposób precyzyjny odtworzyć ciągu zdarzeń, nie miała informacji co do daty, celu spotkania stron, dokładnego jego przebiegu.

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z akt Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Sulęcinie o sygn. KM 905/12. W celu przeprowadzenia dowodu z dokumentów konieczne jest ich zindywidualizowanie, umożliwiające identyfikację. Niedopuszczalne jest zatem przeprowadzenie dowodu z bliżej nieokreślonego zbioru dokumentów, w tym przypadku z akt komorniczych. Strona powoda na pytanie Przewodniczącej na rozprawie nie wskazała, jakich konkretnie dokumentów z akt komorniczych dotyczy wniosek dowodowy. Z uwagi na to wniosek w tym zakresie podlegał oddaleniu.

Bezsporny jest w zasadniczej części fakt i wysokość dokonywanych przez powódkę wpłat. Przedstawiając dowody wpłaty powódka wskazywała, iż łączna wartość uiszczonych kwot wyniosła 71.500 zł. Kwestionując okoliczność dokonania wpłaty z dnia 29 lipca 2009 r. pozwana łączną sumę wpłat określała na 66.500 zł. Sąd nie podzielił jednak stanowiska strony pozwanej, jakoby wpłata w wysokości 5.000 zł została dokonana w imieniu A. B., a w konsekwencji, że zaliczona być winna na poczet jego należności względem pozwanej.

Bezspornym jest, iż zapłaty spornej kwoty powódka dokonała na konto A. B., ten zaś przelał ją na konto pozwanej. Pozwana nie kwestionowała prawdziwości dokumentu, stwierdzającego fakt dokonania przelewu przez A. B. w dniu 4 sierpnia 2009r. W pierwszej kolejności zauważyć trzeba, iż w tytule przelewu dokonanego przez powódkę jako odbiorcę wskazano wyraźnie pozwaną, na co wskazuje określenie (...). Nie powinno również budzić wątpliwości, że wpłata dokonana przez powódkę, a następnie przez A. B., została dokonana na poczet należności, stwierdzonych nakazem zapłaty z dnia 17 kwietnia 2009r. W tytule przelewu wskazano co prawda fakturę VAT nr (...), zaś powołane orzeczenie opiewało na sumę należności z faktur VAT o numerach (...). Powyższe jednak nie sprzeciwia się uznaniu, że faktycznie dokonano wpłaty na poczet konkretnego długu – z tytułu umowy o roboty budowlane.

Zauważyć bowiem trzeba, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby powódka miała względem pozwanej inne zobowiązania niż te, wynikające z umowy o roboty budowlane z dnia 27 maja 2006r. Skoro zatem powódka nie miała względem pozwanej innego długu, wobec brzmienia art. 451 § 1 k.c. zbędne byłoby wskazywanie, który dług chce zaspokoić. Mimo bowiem, że dług powódki wynika z dwóch faktur, to istotne jest, iż faktury te miały charakter częściowy. Stąd wniosek, iż w istocie powstał jeden dług, stwierdzony w dwóch dokumentach rozliczeniowych. Co więcej nie ma podstaw do uznania, aby dokonując wpłaty w dniu 29 maja 2009r. powódka miała zamiar pokryć inne należności niż wynikające z tytułu wykonawczego. Brak jest informacji o tym, aby w związku ze współpracą stron pozwana wystawiła powódce fakturę VAT o numerze (...) i aby faktura ta nie została uregulowana. To skłania do oceny analizowanego opisu w tytule przelewu, powtórzonego w przelewie ze strony A. B., jako omyłki. Wskazać również trzeba, iż analogiczny opis znalazł się w opisie transakcji z dnia 25 sierpnia 2009r. (k. 17), a pozwana nie kwestionowała faktu i skuteczności dokonanej wówczas wpłaty. Z powyższych względów pozwana winna zaliczyć analizowaną wpłatę na poczet istniejącego długu, wynikającego z faktur VAT nr (...).

Po wtóre zaś podkreślić należy, iż w poleceniu przelewu dokonanego przez A. B. wskazano wyraźnie dane powódki. Z tego względu niedopuszczalne było przyjęcie przez pozwaną, iż zapłata następuje na poczet długu innej aniżeli powódka osoby. Stanowisku pozwanej sprzeciwia się literalne brzmienie art. 356 § 2 k.c., nakazujące wierzycielowi przyjąć świadczenie od osoby trzeciej, nawet gdy działa bez wiedzy dłużnika. Z tego względu, nawet gdyby przyjąć, iż A. B. (podobnie jak powódka) nieprawidłowo oznaczył tytuł należności, brzmienie cytowanego uregulowania w powiązaniu z wyraźnym wskazaniem danych dłużnika nie pozwalało zaliczyć wpłaty na poczet długu innej niż powódka osoby.

Podstawę prawną powództwa stanowi art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., zgodnie z którym dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie. Powódka jako uzasadnienie dla swego żądania wskazywała fakt częściowego spełnienia świadczenia, a w tym zakresie zarzuciła pozwanej nieprawidłowe dokonywanie zaliczania dokonywanych przez nią wpłat.

Z tego względu powstała konieczność ustalenia czy wpłaty powódki zaliczane były przez pozwaną prawidłowo, z uwzględnieniem zasad wynikających z art. 451 k.c. oraz oświadczeń powódki.

Zgodnie z treścią art. 451 k.c. dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne (§1). Jeżeli dłużnik nie wskazał, który z kilku długów chce zaspokoić, a przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył otrzymane świadczenie na poczet jednego z tych długów, dłużnik nie może już żądać zaliczenia na poczet innego długu (§2). W braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych - na poczet najdawniej wymagalnego (§3).

W kontekście przedstawionych przez powódkę argumentów szczególne znaczenie ma przepis zawarty w zdaniu 2 art. 451 § 1 k.c. Jego analiza prowadzi do wniosku, że nawet przy wskazaniu przez dłużnika, że dokonując wpłaty chce zaspokoić należność główną, wierzyciel uprawniony jest zaliczyć ją w pierwszej kolejności na poczet należności ubocznych – odsetek. Dłużnik nie ma zatem pełnej swobody w tym zakresie, nawet bowiem przy wyraźnym wskazaniu dokonanie zaliczenia na poczet należności głównej wymagałoby zgody wierzyciela. Oznacza to, że ostatecznie to wierzyciel decyduje, czy w ramach danego długu chce zaliczyć wpłatę na należności uboczne, czy też na należność główną. Szczególnie istotne jest to, że milczenie wierzyciela nie jest równoznaczne z jego zgodą na sposób zarachowania, wskazany przez dłużnika. Przeciwnie, oznacza zaliczenie stosownie do zasad wynikających z ustawy.

Co szczególnie istotne, w niniejszym stanie powódka w dowodach wpłaty nie wskazywała wyraźnie, aby konkretną wpłatę zaliczyć na należność główną. Wskazywała jedynie dług - numer faktury. Z tego względu bezprzedmiotowe jest rozważanie czy wierzyciel wyraził zgodę na zaliczenie wpłaty zgodnie z oświadczeniem powódki. Faktycznie bowiem powódka nie złożyła oświadczenia co do zaliczenia uiszczonej sumy na poczet długu głównego czy też związanych z nim należności ubocznych.

Ponadto zgodę taką wierzyciel obowiązany jest wyrazić niezwłocznie – bez zbędnej zwłoki, w normalnym toku czynności, lecz nie później niż z chwilą doręczenia dłużnikowi pokwitowania. Nie było natomiast podstaw do uznania, aby po dokonanych wpłatach takiej zgody pozwana udzieliła.

Nie sposób również przyjąć, aby takiej zgody wierzyciel udzielił w przedstawionym przez powódkę rozliczeniu. Pojawia się w nim informacja o stanie zadłużenia powódki na dzień 31 sierpnia 2011r., skąd wniosek że zostało ono sporządzone najwcześniej w tej dacie. Abstrahując zatem od mocy dowodowej tego zestawienia, nie można przyjąć, aby skuteczna była zgoda wierzyciela wyrażona po około dwóch latach od dokonania wpłat.

Nawet w świetle zeznań świadka A. N., niemożliwe okazało się ustalenie, kiedy dokładnie zostało ono sporządzone i przez kogo; świadek zeznała jedynie, że przyniosła je pani G. (członek zarządu pozwanej spółki). W konsekwencji zatem nie jest wiadome, w jakim celu spisano analizowane zestawienie i czy odzwierciedlało ono rzeczywisty stan rozrachunków stron, czy też może sporządzone zostało wyłącznie jako propozycja porozumienia. Ostatnia możliwość nie jest wykluczona, gdyż na istnienie porozumienia wskazywała strona pozwana. Mając na uwadze powyższe nie ma podstaw do uznania, aby rozliczenie przedstawiało przyjęty przez strony, zaakceptowany przez wierzyciela sposób zarachowania wpłat. Nie stanowi ono wystarczającej podstawy do odtworzenia rzeczywistej i wyraźnej woli stron w powołanym zakresie.

W konsekwencji niemożliwe było również przyjęcie, aby na mocy analizowanego rozliczenia, zgodnie z wolą stron doszło do zmiany sposobu zarachowania wpłat, dokonanych przez powódkę w latach 2009-2010.

Z uwagi na powyższe przyjąć należało, że wierzyciel, zgodnie z brzmieniem art. 451 § 1 k.c., był uprawniony do zaliczenia wpłat powódki na poczet należności ubocznych – odsetek od należności wynikających z faktur nr (...) oraz kosztów procesu. Dokonane przez pozwaną w odpowiedzi na pozew rozliczenie należało jednak zmodyfikować, uwzględniając wpłatę powódki z dnia 29 lipca 2009r. w wysokości 5.000 zł, datę wymagalności roszczenia oraz wysokość odsetek ustawowych.

Poniższe rozliczenie obrazuje wpłaty dokonywane przez powódkę, zaliczane na poczet należności wynikających z faktury numer (...) na kwotę 65.000 zł. Sposób zaliczenia jest tożsamy do tego, przedstawionego przez pozwaną – wpłaty są zaliczane w pierwszej kolejności na odsetki od należności oraz zasądzone w nakazie zapłaty koszty procesu. Ostatecznie zatem okazało się, iż z wpłat dokonywanych przez pozwaną 56.500 zł powinno zostać zaliczone na poczet należności z faktury nr (...), przy czym 26.489,73 zł na odsetki od należności głównej, 4.964 zł na koszty postępowania, a 25.046,27 zł na należność główną. To sprawia, że do zapłaty pozostała kwota 39.953,73 zł należności głównej z odsetkami od dnia 16 września 2010r.

W odniesieniu do należności z faktury nr (...) na kwotę 42.709,59 zł, prawidłowe rozliczenie zostało umieszczone w tabeli poniżej. Wpłaty z dnia 8 lipca 2009r. i 3 sierpnia 2010r. zostały w całości zaliczone na poczet należności ubocznych od kwoty należności głównej, wynikającej z faktury. Stąd do zapłaty poza zaległymi odsetkami pozostała kwota 42.709,59 zł.

Po zsumowaniu kwot pozostałych do zapłaty, a określonych w obydwóch powołanych fakturach otrzymana kwota to 82.663,32 zł. Mając na uwadze zaoferowany przez strony materiał dowodowy należało dojść do przekonania, iż po powstaniu tytułu wykonawczego powódka pokryła należność główną wobec pozwanej w części przekraczającej podaną kwotę. Zapłata ta spowodowała wygaśniecie zobowiązania w tej części, to jest ponad kwotę 82.663,32 zł.

Nie zaistniały natomiast podstawy do uznania, jakoby doszło do wygaśnięcia zobowiązania powódki co do kwoty 19.423,04 zł, a to z uwagi na dokonaną przez pozwaną korektę faktur. Pozwana nie zakwestionowała faktu dokonania korekty, jednak nie wskazała daty tej czynności. Nie może natomiast umknąć uwadze fakt, iż pismo pozwanej pochodzi z dnia 26 lutego 2009r. i wyznacza 14-dniowy termin do zapłaty należności, pod rygorem dokonania korekty. Nakaz zapłaty (tytuł egzekucyjny) pochodzi zaś z dnia 17 kwietnia 2009r., stąd na podstawie przedłożonych dokumentów nie sposób uznać za uprawdopodobnione, aby korekta nastąpiła już po powstaniu tytułu egzekucyjnego.

Niezależnie od tego trafnie podnosi pozwana, że mimo dokonania korekty będzie musiała odprowadzić podatek VAT w przypadku wpłaty należności przez dłużnika. Zgodnie bowiem z art. 89 b ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. jedn. Dz. U. 2011r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.) w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Brak jest też podstaw do dokonania ustaleń co do wysokości, o jaką faktycznie pozwana obniżyła podatek należny. Wobec dokonywanych przez pozwaną wpłat nie ma podstaw do uznania, że pozwana dokonała korekty podatku w pełnej wysokości, wynikającej z faktur. Biorąc pod uwagę brak możliwości ustalenia powyższej kwestii zgodnie z twierdzeniami powódki nie mogła ona zostać uwzględniona.

Ostatecznie zatem należało przyjąć, iż po powstaniu tytułu wykonawczego zobowiązanie powódki, stwierdzone nakazem zapłaty z dnia 17 kwietnia 2009r. wygasło jedynie w części przewyższającej należność główną kwotę 82.663,32 zł. Powódka wnosiła o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego co do kwoty należności głównej 90.923,04 zł, co wyjaśniono jednoznacznie na rozprawie w dniu 11 stycznia 2013 r. W zakresie zatem różnicy pomiędzy kwotą co do której uwzględniono powództwo (8260,68 zł), a kwotą wskazaną w pozwie, powództwo podlegało oddaleniu.

W punkcie III, na podstawie art. 100 k.p.c., Sąd orzekł o kosztach procesu. Zgodnie z powołaną regulacją w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powódka wygrała proces w 9% (8260,68 zł z 90.923,04 zł), zatem powstałe w niniejszym postępowaniu koszty powinny ją obciążyć w 91%. Powódka poniosła koszty w wysokości 8.164 zł, na które składa się 4.547 zł tytułem opłaty od pozwu (k. 25), 17 zł opłaty od pełnomocnictwa (k. 7) oraz 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika (ustalone na podstawie §6 pkt 6 w zw. z § 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - Dz. U. 2002 rok, Nr 163, poz.1348 ze zm.). Pozwana poniosła koszty w wysokości 3.647 zł, na które składa się: 17 zł opłaty od pełnomocnictwa (k. 45), 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika (ustalone jak wyżej) oraz 30 zł tytułem opłaty od zażalenia (k. 54). Suma kosztów postępowania poniesionych przez strony wynosi 11.811 zł, zaś mając na uwadze zasadę odpowiedzialności za wynik procesu powódka ponieść je co do kwoty 10.748 zł (91% z 11.811zł). Z uwagi na fakt, że powódka wydatkowała już kwotę 8.164 zł, zobowiązana jest do zapłaty na rzecz pozwanej sumy 2.584 zł.