Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 2/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Dumanowski

Sędziowie: SO Andrzej Cyganek

SO Andrzej Dymalski

Protokolant Izabela Kowalik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej del. do Prokuratury Okręgowej Anny Janas

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2014 roku

sprawy A. C.

oskarżonego o czyn z art. 56 § 2 k.k.s.

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Chojnicach

z dnia 15 maja 2013 roku w sprawie II K 160/13

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. wykonanie orzeczonej wobec A. C. kary grzywny zawiesza warunkowo na okres próby 2 (dwóch) lat;

2. w pozostałej części utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

3. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

VI Ka 2/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 maja 2013 roku, sygn. akt II K 160/13, Sąd Rejonowy w Chojnicach uznał A. C. za winnego tego, że:

: podał nieprawdę w złożonym w dniu 30 kwietnia 2012 roku do Urzędu Skarbowego w C. zeznaniu PIT-39 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2011 poprzez
zaniżenie podstawy opodatkowania z tytułu odpłatnego zbycia udziału stanowiącego ¼ części w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu
nr (...), położonej w C., ul. (...) oraz w prawie własności usytuowanych na działce budynków, stanowiących odrębne nieruchomości, w wyniku czego spowodował uszczuplenie w podatku
w kwocie 19.200,-zł – naruszył art. 30e ust. 1, 2 i 4 w zw. z art. 45 ust. 1a pkt 3 i art. 45 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm./,

to jest popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 56 § 2 kks,

za co – z mocy art. 56 § 2 kks – skazał go na karę 20 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 60,-zł.

Tymże wyrokiem zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa należność z tytułu części kosztów sądowych w wysokości 90,- zł, zwalniając go od obowiązku uiszczenia opłaty.

= = =

A p e l a c j ę złożył oskarżony, który zaskarżył wyrok w całości i podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, a polegającego na przyjęciu, że podał on nieprawdę, w wyniku czego uszczuplił podatek w kwocie 19.200,-zł,

w n o s z ą c, w konkluzji, o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym, acz jej skutkiem była zmiana zaskarżonego wyroku.

Stanowczo należało stwierdzić, iż Sąd Rejonowy – o czym przekonuje lektura pisemnych motywów wyroku, z zaprezentowaną tamże jakże czytelną
i wyczerpującą argumentacją – dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych
w przedmiotowej sprawie, których podstawę stanowiła rzeczowa, a jednocześnie pozostająca pod ochroną dyspozycji art. 7 kpk, analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wraz z wyprowadzonymi zeń ocenami.

A właśnie na tle wyeksponowanych przez Sąd okoliczności, gdy wywody apelującego jawiły się być zgoła polemicznymi, a przy tym dowolnymi, nie mogło ulegać najmniejszych wątpliwości, iż istniały wszelkie podstawy do przypisania oskarżonemu takiego zawinionego zachowania, jakie wyczerpywało znamiona typu czynu zabronionego z art. 56 § 2 kks.

Pozostawało jedynie zauważyć, że Sąd pierwszej instancji uwzględnił te wszystkie – po stronie tak podmiotowej, jak i przedmiotowej – okoliczności, jakie dawały asumpt do orzeczenia wobec A. C. kary grzywny
w takim wymiarze, jaka nie miała cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu nadmiernej jej surowości.

Odrębnym zaś zagadnieniem było to, iż Sąd Rejonowy w rozważaniach dotyczących kwestii kary nie nadał właściwego znaczenia wyeksponowanym
(uzasadnienie pisemne – str 5) okolicznościom łagodzącym, a w szczególności niekaralności A. C., przestrzegającego dotychczas zasad porządku prawnego, gdy jednocześnie tenże oskarżony – w związku z określoną

formą przyjęcia spadku po zmarłym ojcu – znalazł się w trudnej sytuacji majątkowej, wynikłej z podjęcia spłaty zobowiązań (w tym kredytowych), jakie ciążyły na spadkodawcy. Taka postawa oskarżonego uprawniała do stwierdzenia, iż wobec A. C. winna być zastosowana ta instytucja prawa karnego, jaką jest dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary.

Z tych to powodów, a stosownie do dyspozycji z art. 437 §§ 1 i 2 kpk,
Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie
art. 69 §§ 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 20 § 2 kks wykonanie orzeczonej wobec A. C. kary grzywny zawiesił warunkowo na okres próby 2 lat, natomiast w pozostałej części wyrok ten utrzymał w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, od ponoszenia których oskarżonego zwolniono, orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw.
z art. 634 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach
w sprawach karnych /jedn. tekst – Dz. U. Nr 49 z 1983 r., poz. 223 z późn. zm./.

VI Ka 2/14

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE