Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Kłodzku IV Wydział Sąd Pracy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2014 r. w K.

sprawy z powództw M. D., A. D. (1), M. K., D. M. (1) i A. M.

przeciwko P. P.j S.A. w W.

o przywrócenie do pracy, odszkodowania i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

I.  powództwa oddala;

II.  zasądza od powodów M. D., A. D. (1), M. K.,

D. M. (1) i A. M. na rzecz strony pozwanej P.

P. S.A. w W. kwoty po 60zł (sześćdziesiąt złotych), tytułem

zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt IV P 260/13

UZASADNIENIE

Powódki M. D., A. D. (1), M. K., A. M., D. M. (1) domagały się przywrócenia do pracy u strony pozwanej na dotychczasowych warunkach.

Ponadto powódki wniosły o zasądzenie na ich rzecz od strony pozwanej wynagrodzenia za czas pozostawiania bez pracy.

W uzasadnieniu pozwów powódki zgodnie podały, że były zatrudnione u strony pozwanej na podstawie umów o pracę na czas nieokreślony.

Na początku lipca 2013 r. każda z powódek oddzielnie została wezwana w celu przesłuchania w sprawie nieprawidłowości związanych z przyznanymi im w latach 2010-2012 świadczeniami z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Zdaniem powódek, w trakcie tego przesłuchania doszło do wielu nieprawidłowości. W wyniku nieprawidłowo przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego, wskutek wprowadzenia w błąd powódek przez pracowników (...) strony pozwanej, zastraszenia powódek, powódki potwierdziły stawiane im zarzuty.

Powódki odebrały pisma rozwiązujące z nimi umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia przez nich podstawowych obowiązków pracowniczych takich jak obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy oraz ochrony jego mienia, a także obowiązku przestrzegania zasad współżycia społecznego, tj. na podstawie art. 52 §1 k.p.

Powódki podniosły, że powzięły informację o rozwiązaniu umów o pracę w trybie art. 52 §1 k.p. po okresie wskazanym w art.52 § 2 k.p. Zgodnie z uzasadnieniem Sądu Najwyższego do wyroku z dnia 24.07.2009 roku w sprawie I PK 44/09 bieg miesięcznego terminu z art. 52 k.p. rozpoczyna się dopiero od chwili, w której pracodawca uzyskał w dostatecznym stopniu wiarygodne informacje uzasadniające jego przekonanie, że pracownik dopuścił się czynu nagannego w stopniu usprawiedliwiającym niezwłoczne rozwiązanie umowy o pracę, czyli do zakończenia podjętego niezwłocznie i sprawnie przeprowadzonego wewnętrznego postępowania.

Tymczasem podstawą rozwiązania umów o pracę zawartych z powódkami bez wypowiedzenia są zdarzenia, które miały miejsce już w latach 2010r - 2012r.

Zdaniem powódek, rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia dokonane po upływie znacznego czasu od chwili zdarzeń, na które pracodawca się powołuje, traci właściwy sobie charakter i sens.

Ponadto powódki zgodnie zarzuciły, że rozwiązanie umów o pracę z powódkami zostało dokonane bez konsultacji z reprezentującą je zakładową organizacją związkową - (...) Związkiem Zawodowym (...). Tymczasem art. 52 § 3 k.p. nakłada na pracodawcę, który zamierza wypowiedzieć umowę o pracę obowiązek zasięgnięcia takiej opinii

Powódki wskazały, że korzystanie z funduszu świadczeń socjalnych w żaden sposób nie zagraża interesom pracodawcy. Pracodawca od wielu lat miał świadomość, że wobec tak skonstruowanego Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych może dochodzić do wielu nieprawidłowości. Od wielu lat pracodawca jednak nie zrobił nic, aby sam w sobie już korupcjogenny Regulamin ZFŚS zmienić.

Według powódek pracodawca wprowadził odpowiedzialność zbiorową i bez poddania ocenom indywidualnych zachowań pracowników podjął decyzję na podstawie ogólnych dyspozycji. W dniu 25 lipca 2013 roku Zarząd P. P. S.A. uchwałą nr 158/2013 udzielił pełnomocnictwa Panu A. N. Dyrektorowi Centrum (...) do dokonywania czynności prawnych z zakresu prawa pracy, w stosunku do pracowników P. P. S.A. w sprawach związanych z nadużyciami z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Tego samego dnia. tj. 25.07.2013 roku Dyrektor (...) A. N. wystosował pismo wg rozdzielnika do wszystkich podległych sobie Dyrektorów- (...) Ośrodków Doradztwa (...), w którym określa zasady postępowania wobec pracowników, którzy dopuścili się nadużyć w zakresie korzystania z ZFSS.

W ocenie powódek pismo powyższe dowodzi, że bez indywidualnych ocen pracodawca zobowiązał swoich pełnomocników do podjęcia wszelkich czynności zmierzających do rozwiązywania umów o pracę bez wypowiedzenia. Pracodawca podjął decyzję, że wszystkich, których samodzielnie uzna za winnych należy za wszelką cenę, najlepiej w trybie art. 52 k.p. zwolnić z pracy.

Według powódek, zarówno wszelkie czynności pracowników podejmowane w celu uzyskania świadczenia z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jak i samo świadczenie nie mają nic wspólnego ze stosunkiem pracy. Nie mogą zatem być uznane za jakiekolwiek obowiązki pracownicze, a tym bardziej za podstawowe obowiązki pracownicze w myśl art.52 §1 pkt l kodeksu pracy, na które powołuje się pracodawca. Obowiązujący u pracodawcy Regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wyraźnie określa odpowiedzialność za ewentualne nadużycia podczas korzystania z jego zapisów.

Przepis § 27 Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych stanowi, że osoba dopuszczająca się nadużyć zostaje obciążona pełnymi kosztami poniesionymi przez pracodawcę z tego tytułu i traci prawo do świadczeń z Funduszu w roku, w którym wykryto wymienione zdarzenia oraz na okres następnych dwóch lat kalendarzowych.

Strona pozwana P. P. S.A. w W. wniosła o oddalenie wszystkich powództw zarzucając, że obowiązki pracownika to nie wyłącznie obowiązki określone w zakresach czynności, ale i obowiązki wynikające z powszechnie obowiązujących przepisów, a w szczególności wymienione w art. 100 KP. Ze względu na zakres czynności i charakter wykonywanej pracy każdy pracownik jest zobowiązany do przestrzegania powyższych obowiązków, które z racji umieszczenia ich w akcie o randze ustawowej i jednocześnie akcie prawnym regulującym stosunki pomiędzy pracodawcą i pracownikiem, mają bezspornie charakter podstawowych, fundamentalnych obowiązków pracowniczych. Wśród podstawowych obowiązków pracowniczych istotne znacznie mają te, które formułują obowiązek dbania przez pracowników o dobro zakładu pracy i jego mienie, jak też obowiązek przestrzegania przez pracowników zasad współżycia społecznego.

Powinność dbania o dobro zakładu pracy (obowiązki określone w art. 100 § 2 pkt 4 KP) rozumie się jako obowiązek powstrzymywania się przez pracownika od działań zmierzających do wyrządzenia szkody czy nawet ocenianych jako działania na niekorzyść pracodawcy , wskazując przy tym, że przedmiotem tego obowiązku może być zarówno nakaz właściwego korzystania z uprawnień wprost określających pozycję pracownika jako strony stosunku pracy jak i nakaz właściwego korzystania z innych uprawnień niż pracownicze. Może się bowiem okazać , że korzystanie z takich uprawnień pozostaje w kolizji z dobrem innych pracowników , wspólnym dobrem załogi lub dobrem wspólnie prowadzonej działalności.

Strona pozwana wskazała, że w orzecznictwie podkreśla się rozumienie dobra zakładu pracy nie tylko jako dobra pracodawcy, ale również i pracowników i uznaje się działania godzące w tę wspólna wartość jako naruszające opisaną wyżej powinność dbałości o dobro zakładu pracy i jego mienia.

Strona pozwana podniosła , że zakładowy fundusz świadczeń socjalnych jest własnością pracodawcy bowiem środki z tego funduszu pochodzą z własnych środków pracodawcy w formie corocznych odpisów obciążających koszty jego działalności- odpis na fundusz jest jedynie przesunięciem majątkowym o charakterze formalnym w obrębie kont jakie posiada pracodawca ( tak w wyroku Sądu Najwyższego z 13 kwietnia 1999r l PKN 663/98). Ze względu na cel jakiemu służy, zakładowy fundusz świadczeń socjalnych stanowi też fundusz pożytku zbiorowego osób uprawnionych do korzystania ze środków na nim zgromadzonych i służy zaspokajaniu potrzeb wszystkich pracowników. Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych jest podlegającym ochronie dobrem wspólnym pracodawcy i pracowników objętym pojęciem dobra zakładu pracy i jego mienia.

Zdaniem strony pozwanej wyłudzenie świadczenia socjalnego jest więc zarówno działaniem wymierzonym bezpośrednio przeciwko mieniu pracodawcy jak i przeciwko prawom majątkowym pracowników, którzy wskutek uszczuplenia środków funduszu mogą być pozbawieni należnych im świadczeń; stanowi więc ewidentnie naruszenie obowiązku dbałości o dobro i mienie zakładu pracy i musi być ocenione jako działanie naganne i niedopuszczalne.

Strona pozwana podniosła, że obowiązujący u pozwanej Regulamin Pracy (w § 9 ) wskazuje jako naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych m.in.: wyrządzenie P. P. szkody umyślnej lub wynikłej z niezachowania należytej staranności oraz fałszowanie danych stanowiących podstawę do nabycia określonych uprawnień pracownika.

Zatem, w świetle wewnętrznych regulacji działania powódek polegające na fałszowaniu dokumentów w celu uzyskania uprawnień do świadczeń socjalnych stanowią naruszenie wskazanych tam jako podstawowe obowiązków pracowniczych skutkujące możliwością zastosowania przez pracodawcę sankcji w postaci rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika .

W ocenie strony pozwanej działania powódek polegające na wyłudzeniu świadczeń socjalnych nie tylko naruszają obowiązek dbałości o mienie zakładu pracy, ale są także złamaniem podstawowych, obiektywnych norm moralnych, w tym zasady lojalności oraz przede wszystkim zasady uczciwości we wzajemnych relacjach między pracownikiem i pracodawcą oraz innymi pracownikami, a więc zachowaniem ewidentnie naruszającym inny ustawowy obowiązek pracownika jakim jest przestrzeganie zasad współżycia społecznego.

Tego rodzaju działania były działaniami świadomymi i miały na celu wyłącznie osiągnięcie korzyści materialnej, muszą być więc zakwalifikowane jako działania z niskich pobudek, o charakterze wyjątkowo nagannym.

Okolicznością obciążającą pracownika dokonującego tego rodzaju czynu jest także jego status w strukturze organizacyjnej zakładu pracy. Inną miarę stosuje się do „zwykłych" pracowników, inną do pracowników zajmujących stanowiska kierownicze. Co do tych ostatnich stawiane są wyższe wymagania nie tylko w zakresie staranności w wykonywaniu obowiązków pracowniczych, ale także odnośnie do prezentowanych postaw etycznych.

Postępowanie kontrolne przeprowadzone przez stronę pozwaną, w tym , zgodne ze stanem faktycznym ustalonym w toku wyjaśnienia pracowników, nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do faktu posłużenia się przez nich fałszywymi dokumentami w celu wyłudzenia świadczenia z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, jak też jego winy i to winy umyślnej oraz wyjątkowo nagannego motywu jakim się kierował wyłudzając nienależne mu świadczenie, a mianowicie chęci uzyskania korzyści majątkowej kosztem pracodawcy i innych pracowników.

Tego rodzaju zachowanie pracowników stanowi ciężkie naruszenie obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy i przestrzegania zasad współżycia społecznego, a zatem rozwiązanie z nimi umowy o pracę z tej przyczyny, w trybie z art. 52 § 1 pkt 1 KP, jest w pełni uzasadnione i prawidłowe.

Strona pozwana wskazała na orzeczenie Sadu Najwyższego z 10 sierpnia 2003r. sygn. akt I PK 597/02, w uzasadnieniu którego Sąd Najwyższy wprost wyjaśnił, że już samo świadome wykorzystanie środków zakładowego funduszu socjalnego niezgodnie z ich przeznaczeniem stanowi ciężkie naruszenie obowiązków, tym bardziej więc za takie naruszenie należy uznać świadome i celowe wyłudzenie świadczenia z funduszu poprzez posłużenie się sfałszowanymi dokumentami.

Do czasu nowelizacji Kodeksu pracy w 1996 r. art. 52 KP wprost wskazywał, że ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych jest m.in. dokonanie nadużyć w zakresie korzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego lub innych świadczeń socjalnych. Z uwagi na charakter prawny środków Zakładowego Funduszu Świadczeń tj. faktu , że pozostają one własnością pracodawcy czyli stanowią jego mienie, wyłudzenie środków z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych należy traktować jako czyn co najmniej zbliżony do kradzieży, a zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego już samo usiłowanie kradzieży stanowi ciężkie naruszenie podstawowego obowiązku dbałości o mienie zakładu, tym bardziej takim naruszeniem jest dokonanie kradzieży (przywłaszczenia).

Strona pozwana podniosła, że bez znaczenia pozostaje fakt, że do naruszenia podstawowych obowiązków dochodzi niejako „przy okazji" stosunku pracy i czasu pracy pracownika. Obowiązki pracownicze nie są ograniczone jedynie do czasu pracy pracownika, lecz mają charakter generalny i obowiązują pracowników zawsze, a więc również poza pracą. Do tego rodzaju obowiązków na pewno należą takie obowiązki jak obowiązek dbania o dobro zakładu pracy oraz przestrzegania zasad współżycia społecznego , obowiązek zachowania tajemnicy , nie prowadzenia działalności konkurencyjnej, czy obowiązek wykorzystywania zwolnienia lekarskiego zgodnie z jego celem.

Do naruszenia tego typu obowiązków pracowniczych może zatem dojść także poza czasem pracy pracownika i naruszenie to może być powodem rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę.

W ocenie pozwanego pracodawcy wyłudzenie przez pracowników środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych stanowiło ciężkie naruszenie przez nich podstawowych obowiązków tj. dbałości o dobro zakładu pracy i przestrzegania zasad współżycia społecznego i jako takie uprawniało stronę pozwaną do rozwiązania z pracownikami umowy o pracę w trybie art. 52 k.p.

Strona pozwana podniosła ponadto, że dla oceny zachowania miesięcznego terminu z art. 52 § 2 k.p. nie ma znaczenia data zdarzenia stanowiącego podstawę rozwiązania umowy o pracę, ale wyłącznie data powzięcia wiarygodnych informacji o tym zdarzeniu przez osoby uprawnione u pracodawcy do rozwiązania umowy o pracę, co potwierdza utrwalone w tym zakresie orzecznictwo Sadu Najwyższego jednolicie przyjmujące ,że uzyskanie przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika następuje w momencie, w którym o zachowaniu pracownika dowiaduje się osoba lub organ zarządzający jednostką organizacyjną pracodawcy albo inna wyznaczona do tego osoba uprawniona do rozwiązania umowy o pracę (np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1997 r., I PKN 432/97 z dnia 7 grudnia 1999 r. I PKN 439/99 czy z dnia 11 Kwietnia 2000 r. I PKN 590/99).

Zgodnie z obowiązującymi u pozwanej zasadami , osobami uprawnionymi do dokonywania u pozwanej czynności z zakresu prawa pracy są Dyrektor Centrum (...) (dawniej Dyrektor (...)) i Dyrektorzy Regionalnych Ośrodków Doradztwa (...) (oraz - zgodnie z treścią pełnomocnictw -upoważnione przez nich osoby). W szczególności nie byli uprawnionymi u pozwanej do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy kontrolerzy Biura (...), którzy przesłuchiwali pracowników , czy nawet jego bezpośredni przełożeni - w tym miejscu pozwana wskazuje z ostrożności procesowej, iż także przełożeni pracowników przed datą 2.09.2013r. nie mieli wiedzy o nadużyciu dokonanym przez nich. W tym zakresie ma istotne znaczenie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 września akt II PK 28/08, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że: „Jeśli pracodawca jest jednostką organizacyjną, o jakiej mowa w art. 3 k.p., wówczas informacja o nagannym zachowaniu pracownika, będącym przyczyną jego dyscyplinarnego zwolnienia, musi dotrzeć do osoby lub organu zarządzającego tą jednostką albo innej wyznaczonej osoby, upoważnionej - w myśl art. 3 ¹ § 1 k.p. - do dokonywania czynności prawnych z zakresu prawa pracy, w tym czynności stanowiących podstawowy atrybut pracodawcy, a dotyczących nawiązywania i rozwiązywania stosunków pracy. Warunek ten nie jest spełniony, gdy świadomość okoliczności uzasadniających zastosowanie sankcji z art. 52 § 1 k.p. występuje jedynie po stronie osób będących wprawdzie w hierarchii zawodowej przełożonymi pracownika, ale do których zadań i kompetencji nie należy dokonywanie w imieniu pracodawcy czynności prawnych z zakresu prawa pracy, bądź też osób, które korzystają tylko z doraźnego upoważnienia organu zarządzającego daną jednostką organizacyjną do rozwiązania stosunku pracy."

Osobą wyznaczoną w zakresie spraw pracowniczych u pozwanej właściwą dla jednostki organizacyjnej, w której zatrudnieni byli powodowie jest M. W. Dyrektor Regionalnego Ośrodka Doradztwa (...) we W.. Dyrektor W. uzyskała wiedzę o zachowaniu pracowników ze sprawozdania z postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego przez Biuro (...) w P. z dnia 6 09 2013 r., doręczonego jej w dniu 10 września 2013r. Z tą datą Dyrektor W. uzyskała skonkretyzowane i sprawdzone wiadomości dotyczące strony przedmiotowej zachowania pracowników oraz dostateczną wiedzę o ciężarze stwierdzonych naruszeń, pozwalające na analizę zgromadzonego materiału i podjęcie decyzji co do rodzaju zastosowanych wobec pracowników sankcji i od tej daty rozpoczął się bieg miesięcznego terminu do złożenia pracownikom oświadczeń o rozwiązaniu umów o pracę.

Zdaniem strony pozwanej nietrafne są zarzuty , że skoro podstawą rozwiązania umowy o pracę z pracownikami były zdarzenia mające miejsce w 2012r., to pracodawca nie dopełnił obowiązku niezwłocznego, a nadto sprawnego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego. Postępowanie kontrolne (...) nie wchodzi w zakres procedury weryfikacji wniosków o dofinansowanie i zostało wszczęte w związku z podejrzeniem wyłudzenia przez pracowników pozwanej dofinansowania z ZFŚS. Postępowanie kontrolne zostało wszczęte niezwłocznie po uzyskaniu informacji o możliwych nadużyciach ze strony pracowników korzystających z ZFŚS i obejmowało jednostkę, w której pracowali powodowie oraz inne jednostki z regionu (...). W ramach czynności kontrolnych pracownicy (...) kontaktowali się z wystawcami rachunków, sprawdzali, czy wystawcy faktycznie istnieją i prowadzą działalność wskazaną w fakturach, porównywali ceny usług turystycznych w

regionach , z których były wystawiane rachunki i były przedkładane przez pracowników oraz prowadzili przesłuchania pracowników . Czynności te dotyczyły znaczącej ilości wniosków

( kontrolą objęte zostały wnioski z 2011 i 2012r. oraz 2013 r. wraz z załączoną dokumentacją ) i z oczywistych względów wymagały dużego nakładu pracy i czasu . Ze względu na , wysokość szkody pozwanej i wagę zarzutów jakie mogły zostać postawione jednostka kontrolująca musiała ustalić dokładnie wszystkie okoliczności faktyczne oraz wyjaśnić w sposób wszechstronny i obiektywny , gdyż wyniki kontroli ujęte w raporcie końcowym stanowiły podstawę do złożenia zawiadomień o podejrzeniu popełnienia przestępstwa oraz podjęcia przez osoby uprawnione decyzji o zastosowaniu wobec pracowników dopuszczających się nadużyć sankcji kadrowych , w tym sankcji najbardziej dotkliwej tj. rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika , które wymaga dokładnej analizy naruszeń i oparcia na faktach prawdziwych, sprawdzonych i niewątpliwych .

W związku z tym , że kontrola przeprowadzona została w okresie od 24.06.2013r. do 27 sierpnia 2013r. , należy uznać , że ze względu na wskazane wyżej okoliczności została przeprowadzona bez zbędnej zwłoki i - zdaniem pozwanej - wyjątkowo sprawnie.

Informacje o stwierdzeniu naruszenia stanowiącego podstawę podjęcia decyzji o rozwiązaniu umów o pracę w trybie art. 52 k.p. Dyrektor W. powzięła z datą doręczenia jej raportu, tj. 2 i 10 września 2013r. Wobec tego termin do złożenia oświadczenia pracodawcy w tym zakresie upływał 2 i 10 października 2013r.

Strona pozwana wskazała, że doręczenie pism o rozwiązaniu z umów o pracę nastąpiło z dniem awizowania przesyłki, był to bowiem dzień , w którym powód miał możliwość zapoznania się z jej treścią.

Oświadczenie pozwanej o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę jest oświadczeniem woli, a zatem , w chwili złożenia tego oświadczenia stosuje się zasady określone w kodeksie cywilnym w art. 61 k.c. , który stanowi . że oświadczenie woli , które ma być złożone innej osobie, jest złożone, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.

Strona pozwana podniosła też, że powodowie wskazali do konsultacji zamiaru rozwiązania umów o pracę wszystkie organizacje związkowe działające u pozwanej.

Strona pozwana wskazała, że wysłała drogą elektroniczną zapytania dotyczące pracowników także do (...) Związku Zawodowego (...) – podobnie jak do pozostałych związków zawodowych.

Przewodniczący (...) P. M. (1) oświadczył, że od marca 2012 r. do marca 2015 r. nie będzie go w pracy i nie będzie odbierał maili. W tej sytuacji zapytania dotyczące pracowników wysłano także na adresy mailowe członków zarządu (...). Zgodnie z art. 61 § 2 k.c. oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie z chwilą gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią.

Strona pozwana podała, że w wyroku z dnia 10 grudnia 2003 r. (V CZ 127/03 - OSNC 2005, nr 1, poz. 12. z glosą A. Koniewicz. OSP 2005. z 6, poz. 76) Sąd Najwyższy uznał, że oświadczenie woli w postaci elektronicznej dokonywane on line zostaje złożone z chwila jego przejścia do systemu informatycznego prowadzonego i kontrolowanego przez odbiorcę to jest w momencie przyjęcia oświadczenia przez serwer odbiorcy i zarejestrowania na nim odpowiednich danych.

Również w przypadku oświadczeń woli przesyłanych w systemie off line, w szczególności za pośrednictwem poczty elektronicznej, chwilą skutecznego złożenia oświadczenia woli jest chwila, w której możliwe było zapoznanie się adresata z jego treścią. Miarodajna jest jednak możliwość zapoznania się w normalnym toku czynności, bez szczególnych, nadzwyczajnych nakładów i bez szczególnego wysiłku. Za wystarczające uznaje się na ogół sprawdzenie "skrzynki mailowej" jeden raz dziennie. (tak np. E. Wyrozumska „ Elektroniczne oświadczenie woli w ustawie o podpisie elektronicznym i po nowelizacji kodeksu cywilnego”- PPH 2003, nr 8. s 45 i n , Z. Radwański w System prawa prywatnego, t. 2, suplement, s 17, W Dubis- „Elektroniczne oświadczenia” )

W świetle powyższego należy przyjąć, że pozwana skutecznie doręczyła korespondencję dotycząca konsultacji związkowej zwolnienia pracowników do (...) Związku Zawodowego (...).

Zdaniem pozwanej postawienie przez pracowników powyższego zarzutu świadczy o realizacji przyjętej we wrześniu 2013r. wspólnej strategii obrony przed zwolnieniami m.in. przez tworzenie sytuacji umożliwiających postawienie zarzutów odnoszących się do formalnych aspektów rozwiązania z nimi umów ( inny zarzut pracowników to przekroczenie terminu z art. 52 k .p. wynikający z nieodebrania przez pracowników będących na zwolnieniach awizowanych przesyłek). Taki wniosek potwierdza przede wszystkim opisana wyżej postawa reprezentantów (...) jak i fakt, że wszystkie pozwy

mają jednakową treść, załączone są do nich dokumenty , których pracownicy nie byliby w stanie uzyskać w jeden czy dwa dni od odebrania oświadczeń o rozwiązaniu z nimi umów o pracę, a nadto są to dokumenty będące w posiadaniu tego związku.

Strona pozwana wniosła nadto o oddalenie powództwa z uwagi na sprzeczność żądania przywrócenia do pracy z zasadami współżycia społecznego (art.8 k.p. )

Działania pracowników miały charakter ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych wynikających z kodeksu pracy (również innych przepisów obowiązującego prawa jak też wreszcie podstawowych wartości, na których oparty jest porządek społeczny , a więc uchybienie formalne dokonanego rozwiązania umowy o pracę nie powinny być podstawą uwzględnienia żądania i żądanie winno być oddalone na podstawie art. 8 k.p.

W toku procesu powodowie wnieśli o przywrócenie do pracy i zasądzenie wynagrodzeń za czas pozostawania bez pracy w wysokości po 10 000 zł .

Powódka D. M. (1) wniosła o zasądzenie – w miejsce przywrócenia do pracy- odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia w wysokości 10 463,28 zł , odszkodowania w kwocie 3708 zł za utracone prawo do nagrody jubileuszowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Zgodnie z regulaminem korzystania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w P. P. S.A. funduszem administruje pracodawca, decyzje w sprawie podziału funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności oraz decyzje w sprawie przyznania osobie uprawnionej świadczeń z funduszu podejmuje pracodawca w uzgodnieniu z komisją socjalną, środki Funduszu przeznacza się na finansowanie lub dofinansowanie:

pomocy rzeczowej i finansowej, wypoczynku, działalności

kulturalno-oświatowej, sportowej i rekreacyjnej, pomocy zwrotnej na cele mieszkaniowe.

Z Funduszu dofinansowuje się następujące formy wypoczynku: wczasy - trwające nie krócej niż 7 dni kalendarzowych, zakupione przez Pracodawcę lub zakupione indywidualnie przez osobę uprawnioną, wypoczynek indywidualny - trwający nie krócej niż 7 dni kalendarzowych, zorganizowany we własnym zakresie przez osobę uprawnioną, niepotwierdzony fakturą, rachunkiem lub dowodem wpłaty, sanatorium, wczasy profilaktyczne - trwające nie krócej niż 7 dni kalendarzowych, zakupione przez Pracodawcę lub zakupione indywidualnie przez osobę uprawnioną , kolonie, obozy, zimowiska, „zielone szkoły", wycieczki szkolne, zakupione przez Pracodawcę lub zakupione indywidualnie przez osobę uprawnioną.

Dofinansowanie do wypoczynku wypłaca się na podstawie faktury, rachunku lub innego dowodu wpłaty w przypadku wypoczynku dzieci, w którym zaznaczone jest miejsce i czas trwania wypoczynku oraz wysokość poniesionego wydatku w przeliczeniu na jedną osobę.

Zgodnie z § 27 regulaminu osoba uprawniona, która ubiegając się o przyznanie świadczenia z Funduszu, złożyła nieprawdziwe oświadczenie o wysokości dochodu przypadającego na osobę w rodzinie, sfałszowaną fakturę, rachunek bądź dowód wpłaty (itp.), wykorzystała pomoc niezgodnie z jej przeznaczeniem, odstąpiła świadczenie z Funduszu osobie nieuprawnionej, zostaje obciążona pełnymi kosztami poniesionymi przez Pracodawcę z tego tytułu i traci prawo świadczeń z Funduszu w roku, w którym wykryto wymienione zdarzenia oraz na okres następnych dwóch lat kalendarzowych.

( dowód : kopia zakładowego regulaminu korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych k 24 -48 )

Regulamin Pracy obowiązujący u strony pozwanej przewiduje w § 9, że do naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych należy w szczególności m.in. - działanie na niekorzyść P. P. polegające na naruszeniu dobrego imienia P. P. lub w inny sposób działanie na jej szkodę, wyrządzenie P. P. szkody umyślnej lub wynikłej z niezachowania należytej staranności, fałszowanie danych stanowiących podstawę do nabycia określonych uprawnień pracownika.

( dowód : Regulamin Pracy k 146 – 147 )

W dniach 24 06 2013 r. do 18 07 2013 r. oraz od 19 08 2013 r. inspektorzy kontroli Biura (...) strony pozwanej przeprowadzili kontrolę w jednostkach organizacyjnych P. P. na obszarze rejonu (...). Sprawozdanie z tej kontroli przedstawili Dyrektorowi Centrum (...) we W. w dniu 2 09 2013 r. Uzupełniające sprawozdanie z kontroli przedstawiono Dyrektorowi Centrum (...) we W. w dniu 10 09 2013 r. W trakcie kontroli powódki przyznały się do wyłudzenia świadczeń z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

( dowód : pismo o przekazaniu sprawozdania częściowego z postępowania wyjaśniającego k 77 i k 201 , sprawozdanie częściowe z postępowania wyjaśniającego z obszaru (...) k 78 )

W wyniku postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego przez inspektorów Biura (...) strony pozwanej ustalono, że;

- powódka D. M. (1) wyłudziła świadczenia z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych dotyczące pobytu w GOSPODARSTWIE (...) A. K. (1) (...) oraz w GOSPODARSTWIE (...) A. C. (...) , uzyskując nienależne dofinansowanie w łącznej kwocie 8625 zł

- powódka A. M. przedstawiła fałszywe rachunki za pobyt w Agroturystyce A. O. w miejscowości S. –G. za lata 2010 2012 na kwoty 3200 zł za 2010 r. , na kwotę 2520 zł za 2011 r., na 3360 zł i 1950 zł za 2012 r. Łącznie na podstawie tych rachunków powódka A. M. wyłudziła kwotę 6452 zł.

- powódka M. K. przedstawiła fałszywe rachunki dotyczące wypoczynku jej i rodziny w Agroturystyce A. O. w miejscowości S. – G. za lata 2011 -2012 , na podstawie których wyłudziła dofinansowanie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych na łączną kwotę 4532 zł

- powódka A. D. (1) w 2011 r. i 2013 r. przedstawiła nieprawdziwe rachunki za pobyt w Agroturystyce A. S. – G. na kwotę 1680 zł w 2011 r. oraz na kwotę 3900 zł w 2013 r. Na podstawie tych rachunków przyznano powódce łącznie 4327,68 zł z zakładowego funduszu świadczeń pracowniczych ( wliczając pobyt w miejscowości G. ). W toku postępowania kontrolnego powódka przyznała, że na wczasach nie była ani ona ani członkowie jej rodziny, a rachunki „ załatwiła” od znanej osobiście właścicielki Agroturystyki.

- powódka M. D. w 2011 przedstawiła nieprawdziwy rachunek za wypoczynek w Gospodarstwie (...) w W. na kwotę 1300 zł , a w 2013 r. przedstawiła fałszywy rachunek za wypoczynek w Gospodarstwie (...) 25a G. na kwotę 1820 zł Tytułem dofinansowania powódka M. D. otrzymała łącznie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nienależne świadczenie w kwocie 2405 zł.

( dowód : pismo do powódki D. M. z dnia 4 09 2013 r. k 23, sprawozdanie częściowe z postępowania wyjaśniającego z obszaru (...) k 78 – 86, k 202 - 211, 324- 333, 439- 446, 546- 554, protokół przyjęcia ustnych wyjaśnień D. M. k 87, protokół wyjaśnień A. M. k 213, protokół wyjaśnień A. K. (2) k 334, protokół wyjaśnień A. D. (1) k 447, protokół wyjaśnień M. D. k 555, zeznania świadków D. C., I. S., M.

W., )

Pismem z dnia 27 09 2013 r. strona pozwana rozwiązała bez wypowiedzenia umowę o pracę zawartą z powódką D. M. (1) z powodu ciężkiego naruszenia przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych (tj. obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy oraz ochrony jego mienia, a także obowiązku przestrzegania zasad współżycia społecznego), polegającego na wyłudzeniu środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, poświadczeniu nieprawdy poprzez złożenie czterech fikcyjnych rachunków za wypoczynek ( tj. rachunków wystawionych przez GOSPODARSTWO (...) A. K. (1) (...) oraz przez GOSPODARSTWO (...) A. C. (...) ) , w których to miejscach nie korzystała powódka ani jej rodzina z wypoczynku, celem pozyskania dofinansowania wypoczynku ze środków Funduszu, co zostało ustalone w Postępowaniu Wyjaśniającym (...) (Sprawozdanie z wyjaśniającego (...) doręczone Pracodawcy w dniu 02.09.2013-r.

Powódka odebrała pismo o rozwiązaniu umowy o pracę w dniu 8 10 2013 r.

( dowód : pismo o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką D. M. (1) k 21 )

Pismem z dnia 8 10 2013 r. strona pozwana rozwiązała bez wypowiedzenia zawartą z powódką A. M. umowę o pracę

z powodu ciężkiego naruszenia przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych (tj. obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy oraz ochrony jego mienia, a także obowiązku przestrzegania zasad współżycia społecznego), polegającego na wyłudzeniu środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, poświadczeniu poprzez przedłożenie w 2010 r., 2011 r. i 2012 r. (łącznie) czterech fikcyjnych rachunków za wypoczynek (tj. rachunków wystawionych przez Agroturystykę A. O., (...), (...)-(...) G. i Gospodarstwo (...) A. O., S. (...), (...)-(...) G., przy czym osoby wskazane na rachunkach nie korzystały z wypoczynku) celem pozyskania dofinansowania do wypoczynku ze środków Funduszu, co zostało ustalone w postępowaniu wyjaśniającym (...). Powódka odebrała to pismo dnia 9 10 2013 r.

( dowód : pismo o rozwiązaniu umowy o pracę z A. M. w aktach osobowych powódki oraz na karcie 159 akt sprawy )

Pismem z dnia 8 10 2013 r. rozwiązano – bez zachowania okresu wypowiedzenia - umowę o pracę z M. K. z powodu ciężkiego naruszenia przez nią podstawowych obowiązków pracowniczych (tj. obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy oraz ochrony jego mienia, a także obowiązku przestrzegania zasad współżycia społecznego), polegające na wyłudzeniu środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, poświadczeniu nieprawdy przez przedłożenie w latach 2011 i 2012 fikcyjnych rachunków za wypoczynek (tj. dwóch rachunków z 2011 roku Agroturystyka A. O., (...),(...)-(...) G. oraz rachunku z 2012 roku z Gospodarstwa (...) A. O., S. (...), (...)-(...) G.", w których osoby wskazane na rachunkach nie korzystały z wypoczynku) celem pozyskania dofinansowania wypoczynku ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych , co zostało ustalone w postępowaniu wyjaśniającym (...). Pismo o rozwiązaniu umowy o pracę powódka M. K. otrzymała dnia 9 10 2013 r.

( dowód : pismo o rozwiązaniu umowy o pracę z M. K. k 281 akt sprawy )

Pismem z dnia 8 10 2013 r. strona pozwana rozwiązała – bez wypowiedzenia – umowę o pracę z powódką A. D. (1) z powodu ciężkiego naruszenia przez nią podstawowych obowiązków pracowniczych (tj. obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy oraz ochrony jego mienia, a także obowiązku przestrzegania zasad współżycia społecznego), polegającego na wyłudzeniu środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, poświadczeniu nieprawdy poprzez przedłożenie w latach 2011 i 2013 fikcyjnych rachunków za wypoczynek (tj. rachunku z 2011 r. z turystyka A. S. (...), (...)-(...) G. oraz rachunku z 2013 r. z Gospodarstwo turystyczne (...) A. O., (...)-(...) G., S. (...), w których osoby wskazane na rachunkach nie korzystały z wypoczynku, celem pozyskania dofinansowania wypoczynku ze środków Funduszu. Pismo o rozwiązaniu umowy o pracę powódka A. D. (1) otrzymała w dniu 9 10 2013 r.

( dowód : pismo o rozwiązaniu umowy o pracę z A. D. (1) k 396 )

Pismem z dnia 8 10 2013 r. strona pozwana rozwiązała umowę o pracę bez wypowiedzenia zawartą z powódką M. D. z

powodu ciężkiego naruszenia przez nią podstawowych obowiązków pracowniczych, polegającego na wyłudzeniu środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, poświadczeniu nieprawdy poprzez przedłożenie nieautentycznych rachunków za wypoczynek w 2011 r. oraz w 2013 r. (tj. rachunku z ośrodka Gospodarstwo (...), (...)-(...) W. (...) oraz rachunku z ośrodka Gospodarstwo (...) A. O., S. (...), (...)-(...) G., w których osoba wskazana na rachunkach nie korzystała z wypoczynku) celem pozyskania dofinansowania wypoczynku ze środków Funduszu, co zostało ustalone w postępowaniu wyjaśniającym (...). Pismo to zostało doręczone powódce dnia 9 10 2013 r.

( dowód : pismo o rozwiązaniu umowy o pracę z M. D. k 405 )

W dniu 12.09.20l3r. około godz. 14:00 pracownice Działu Obsługi Kadrowej (...) we W. strony pozwanej B. K. i I. P. udały się do P. M. Przewodniczącego (...) Związku Zawodowego (...) z zamiarem konsultacji związkowych dotyczących pracowników, którzy wskazali w/w związek zawodowy do obrony swoich praw pracowniczych. Nie zastano jednak P. M.. W dniu 13.09.2013r. wymienieni pracownicy ponownie udały się do P. M. (1) o godz. 7:30. Drzwi były zamknięte, w pokoju paliło się światło, uchylone było okno, z pomieszczenia dochodziły odgłosy przebywającej tam osoby. Pomimo pukania, drzwi nie zostały otwarte, próby doręczenia pracownice powtórzyły w dniu 13.09.2013r. jeszcze trzykrotnie : o godz. 8:19, 8:36 12,30. Mimo wielokrotnego pukania nikt nie otworzył im drzwi.

W 16.09.2013 r. około godz. 8:40 idąc z zamiarem podjęcia próby ponownego doręczenia konsultacji związkowych, pracownice zauważyły Przewodniczącego P. M. palącego papierosa na zewnątrz budynku. P. M. (1) zauważając pracowników strony pozwanej oświadczył, że przebywa na urlopie wypoczynkowym i nie przyjmie żadnych dokumentów. Powiedział też, że Dyrektor Regionu Sieci we W. jest poinformowana o urlopie, tłumaczył, że ma bardzo dużo godzin urlopu do wykorzystania (około 300 godzin). Powiedział że na urlopie wypoczynkowym przebywa od 13.09.2013r. do co najmniej 20.09.2013r. a korespondencję możemy przesłać do innych członków zarządu.

Dnia 17 09 2013 r. pracownice (...) we W. J. S. (1) i I. P. usiłowały doręczyć I. C. (1) – członkowi zarządu (...) Związku Zawodowego (...) korespondencję dotyczącą zamierzonych zwolnień m.in. powódek . I. C. (1) odmówiła przyjęcia korespondencji, oświadczając, że nie przyjmie żadnej korespondencji ani w godzinach pracy , ani przed pracą.

( dowód : notatka służbowa z dnia 16 09 2013 r. k 108, notatka służbowa z dnia 17 09 2013 r. k 109, zeznania świadków I. P., B. K., I. C. (1) )

W dniu 19 09 2013 r. Dyrektor Centrum (...) we W. M. W. przesłała mailem na adres (...) (...)/(...) (...) skany pism dotyczących konsultacji zamiaru rozwiązania umów o pracę z powódkami , których nie udało się wcześniej doręczyć ani P. M. i I. C..

( dowód : mail k 111 )

Sąd zważył :

W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadnia rozwiązania umów o pracę z powódkami bez wypowiedzenia. Nadto nie sposób zasadnie przypisać rozwiązaniom umów o pracę dokonanym przez stronę pozwaną sprzeczności z przepisami prawa pracy, w szczególności naruszenia art. 52 § 2 k.p. oraz art. 52 § 3 k.p.

Pracownicy strony pozwanej dokonali wnikliwej kontroli wykorzystywania przez powodów świadczeń z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. W trakcie podjętych czynności kontrolnych ustalili, że pracownicy - w tym powódki - wyłudzali świadczenia z tego funduszu poprzez przedstawianie fałszywych, niezgodnych z rzeczywistością rachunków i faktur w celu uzyskania dofinansowania do wypoczynku.

Wszyscy pracownicy byli w trakcie postępowania kontrolnego przesłuchani przez pracowników strony pozwanej – kontrolerów z Biura (...) – przyznali się do przedstawienia nieprawdziwych rachunków w celu uzyskania dopłaty do wypoczynku, a nawet zobowiązali się do spłaty nienależnie pobranych kwot. Postępowanie kontrolne było prowadzone także w placówka wypoczynku pracowników i potwierdziło zarzuty stawiane powodom.

Postępowanie pracowników strony pozwanej zostało prawidłowo zakwalifikowane przez pracodawcę jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 § 1 k.p.

Strona pozwana trafnie wskazała, że na każdym z pracowników z mocy art. 100 § 2 k.p. spoczywa obowiązek dbałości o dobro zakładu pracy oraz przestrzegania zasad współżycia społecznego. W sposób odpowiedni do ustalonego stanu faktycznego pracodawca uznał, że narusza dobro zakładu pracy postępowanie powodów, które godzi we wspólną wartość pracowników i pracodawcy, jaką jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Nie ulega wątpliwości, że fundusz ten z całą pewnością nie jest własnością konkretnego pracownika lecz jest dobrem wspólnym o szczególnym charakterze, pozwalającym traktować ten fundusz jako własność pracodawcy. Środki na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych pochodzą bowiem z odpisów dokonywanych ze środków pracodawcy, a przeznaczenie tego funduszu służy zaspokajaniu potrzeb zbiorowych.

Bezspornie wyłudzenie świadczenia socjalnego jest działaniem bezpośrednio wymierzonym w dobro zakładu pracy, a także dobro innych pracowników. Każda wypłata z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych na podstawie fałszywych dokumentów narusza interes pracodawcy, dobro zakładu pracy, a także rażąco łamie regułę przestrzegania zasad współżycia społecznego. Wyłudzenie świadczeń z tego funduszu ewidentnie zmniejsza świadczenia na rzecz innych pracowników.

Powodom można przypisać najwyższy stopień winy umyślnej, a motywy postępowania powodów należy ocenić bardzo krytycznie, jako chęć uzyskania nienależnej korzyści majątkowej kosztem innych pracowników.

Dlatego też należało uznać, że zastosowanie przez pracodawcę dyscyplinarnych zwolnień wobec powodów było zgodne z prawem.

Mając na uwadze stopień winy pracowników wyłudzających świadczenia z funduszu socjalnego, naganny charakter ich postępowania, pobudki działania Sąd uznał, że nawet gdyby doszło do naruszenia formalnych przepisów co do zastosowania trybu natychmiastowego rozwiązania umów o pracę, to orzeczenie o odszkodowaniu, a tym bardziej o przywróceniu pracowników do pracy jest niedopuszczalne, gdyż stanowiłoby nadużycie prawa i naruszenie zasad współżycia społecznego w rozumieniu art. 8 k.p.

Słusznie podnosi strona pozwana, że w obliczu spodziewanych zwolnień z pracy po kontroli dokonanej przez stronę pozwaną, pracownicy oraz organizacja (...) podjęli czynności zmierzające bezpośrednio do uniemożliwienia pracodawcy zastosowania art. 52 k.p.

Z uwagi na treści art. 52 § 2 k.p. termin do rozwiązania w trybie dyscyplinarnym umów o pracę jest krótki i wynosi zaledwie miesiąc. Termin ten nie uwzględnia konieczności konsultacji zamiaru rozwiązania umów o pracę z zakładową organizacją związków zawodowych. Nieświadczenie przez powodów pracy zmusiło stronę pozwaną do dokonywania doręczeń oświadczeń woli o rozwiązaniu umów o pracę za pośrednictwem poczty, tym samym w wielu przypadkach do awizowania przesyłki zawierającej oświadczenie o rozwiązaniu umów o pracę bez wypowiedzenia.

Sąd podziela stanowisko strony pozwanej, że w zakresie oświadczeń o rozwiązaniu umów o pracę należy stosować przepisy kodeksu cywilnego dotyczące składania oświadczeń woli, a zwłaszcza art. 61 k.c., który stanowi, że oświadczenie woli , jeśli ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Oznacza to, że awizowanie przesyłki zawierającej oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę jest chwilą dokonania złożenia oświadczenia woli, jeżeli nie zachodzą nadzwyczajne okoliczności uniemożliwiające odbiór tej przesyłki.

W zakresie prawidłowości konsultacji zamiaru rozwiązania umów o pracę z organizacją związków zawodowych należy przyjąć, że taka konsultacja może mieć miejsce w każdy przyjęty sposób we wzajemnych stosunkach między organizacją związków zawodowych a pracodawcą. Stąd też okoliczność podejmowania próby doręczenia pisma o rozwiązaniu umów o pracę z powodami przewodniczącemu zarządu (...), czy też członkowi tego zarządu w przypadku odmowy przyjęcia tych pism, musi być traktowana jako skuteczne doręczenie pisma zawiadamiającego o zamiarze rozwiązania umów o pracę z pracownikami. Dlatego też Sąd przyjął, że w tym zakresie tryb konsultacji z art. 52 § 3 został spełniony.

Niezależnie od tego, jak wyżej wskazano, uwzględnienie roszczeń powodów nie było możliwe z uwagi na ich jaskrawą sprzeczność z zasadami opisanymi w art. 8 k.p.

Dlatego też nie miały większego znaczenia obszerne polemiki podejmowane przez strony odnośnie sposobu doręczenia zawiadomienia o zamiarze rozwiązania umów o pracę do zakładowej organizacji związkowej ( które, nie musi mieć formy pisemnej w odróżnieniu od zawiadomienia o zamiarze rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem ) oraz kwestia uchybienia terminowi z art. 52 § 2 k.p.

Jak trafnie wyraziła to strona pozwana działania pracowników miały charakter ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych wynikających z kodeksu pracy (również innych przepisów obowiązującego prawa jak też wreszcie podstawowych wartości, na których oparty jest porządek społeczny , a więc uchybienie formalne dokonanego rozwiązania umowy o pracę nie powinny być podstawą uwzględnienia żądania i żądanie winno być oddalone na podstawie art. 8 k.p.

Zeznania świadków J. S. (2), M. I., D. C., I. S., M. W., I. P., B. K., I. C. (1) zasługiwały na wiarę jako zgodne i znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków P. M. (1) i P. G. , którzy jako pełnomocnicy powodów byli bezpośrednio zainteresowani w rozstrzygnięciu sprawy na korzyść powodów.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z regułą z art. 98 k.p.c. i § 11 pkt 1 ppkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r. poz. 490 ).