Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SSO Anita Ossak

SSO Lucyna Pradelska-Staniczek (spr.)

Protokolant: Monika Szymik

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2014 r.

sprawy:

A. S.

syna A. i W.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 279 § 1 kk, art. 275 § 1 kk w związku

z art. 276 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk, art. 279 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

z dnia 24 lutego 2014r. sygn. akt II K 11/14

I.zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 5 w ten sposób, iż za podstawę orzeczonej kary grzywny za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie 2 przyjmuje art. 33§ 2kk;

II.w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt V Ka 242/14

UZASADNIENIE

A. S. został oskarżony o to, że:

I.  w nocy z 22/23 września 2005 roku w Ż. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach dokonał włamania do samochodu osobowego marki M. (...) nr rej. (...) o wartości około 30 000 złotych a następnie po wyłamaniu stacyjki dokonał jego kradzieży na szkodę M. J., tj. o czyn z 279 § 1 k.k.,

II.  w nocy z 1 października 2005 roku działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach dokonał włamania do samochodu osobowego marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 15 100 złotych a następnie po wyłamaniu stacyjki dokonał jego kradzieży wraz z dokumentami w postaci dowodu rejestracyjnego, dowodu osobistego, prawa jazdy i świadectwa kwalifikacji na szkodę E. i K. M., , tj. o czyn z 279 § 1 k.k. w zw. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 276 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k.

III.  w nocy z 3/4 września 2005 roku w R. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach dokonał włamania do samochodu osobowego marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 10 000 złotych a następnie po wyłamaniu stacyjki dokonał jego kradzieży na szkodę A. N., tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

IV.  w nocy 27-28 grudnia 2005 roku w R. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach dokonał włamania do samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...) o wartości 14 000 złotych a następnie po wyłamaniu stacyjki dokonał jego kradzieży na szkodę A. P., tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.,

V.  w nocy 11/12 stycznia 2006 roku w J. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach dokonał włamania do samochodu osobowego marki M. (...) nr rej. (...) wartości 8 000 złotych a następnie po wyłamaniu stacyjki dokonał jego kradzieży na szkodę J. S., tj. o czyn. z art. 279 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Żorach wyrokiem z dnia 24 lutego 2014 roku, sygn. II K 11/14 uznał oskarżonego A. S. za winnego popełnienia czynów opisanych powyżej w punktach I, III, IV i V, wyczerpujących znamiona przestępstw z art. 279 § 1 k.k, uznając, iż oskarżony popełnił te czyny działając w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób i za to na mocy art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. skazał go na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadto uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego powyżej w punkcie II, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na postawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na mocy art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączył oskarżonemu wymierzone w punktach 1 i 2 kary pozbawienia wolności i orzekł jedną łączną karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 punkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby 3 lat.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 60 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych.

Oskarżony został zwolniony od ponoszenia kosztów postępowania.

Od wyroku apelację wniósł prokurator, który działając na mocy art. 425 § 1 i § 2 k.p.k i art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego.

Powołując się na przepisy art. 438 punkt 1 k.p.k. wyrokowi zarzucił obrazę przepisu prawa materialnego poprzez wymierzenie oskarżonemu kary grzywny na podstawie art. 71 § 1 k.k. podczas gdy z dyspozycji zawartej we wskazanym artykule wynika, że może on być zastosowany tylko wówczas, gdy wymierzenie grzywny na innej podstawie nie jest możliwe, a zatem w przedmiotowej sprawie sąd winien był orzec karę grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k, jako że zarzucane oskarżonemu przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. zostały popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Podnosząc powyższy zarzut w oparciu o art. 437 § 2 k.p.k. skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez orzeczenie grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. w wymiarze 60 stawek dziennych wysokości 10 złotych każda stawka. Na rozprawie odwoławczej Prokurator wywodząc jak w apelacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje

Apelacja prokuratora zasługiwała na uwzględnienie, czego konsekwencją stało się wydanie orzeczenia o charakterze reformatoryjnym. Ma rację skarżący, iż wszystkich przypisanych mu czynów oskarżony dopuścił się działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Podstawą zatem wymierzenia kary grzywny winien być jest § 2 art. 33 k.k., zgodnie z którym sąd może wymierzyć grzywnę także obok kary pozbawienia wolności, jeżeli sprawca dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub gdy korzyść majątkową osiągnął. Wymierzenie oskarżonemu grzywny na mocy art. 71 § 1 k.k. nie było dopuszczalne, gdyż przepis ten ma charakter subsydiarny i znajduje zastosowanie tylko wówczas, gdy orzeczenie tej kary na innej podstawie nie jest możliwe. Skoro ustalono, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, to podstawą prawną wymierzenia mu grzywny mógł być wyłącznie art. 33 § 2 k.k., który wprost przewiduje w takim wypadku możliwość orzeczenia takiej kary.

Wskazać w tym miejscu należy, iż Sąd meriti dostrzegł swój błąd i w pisemnym uzasadnieniu wyroku (k-447 akt) wskazał, iż omyłkowo orzekł grzywnę w oparciu o art. 71 § 1 k.k.

Wyrok w niniejszej sprawie zapadł w trybie konsensualnym, po uwzględnieniu wniosku złożonego w rybie art. 335 k.p.k. Oczywistą sprawą jest, że sąd pierwszej instancji orzekając na posiedzeniu w trybie art. 343 § 1-6 k.p.k., jest związany treścią uzgodnień pomiędzy oskarżonym i prokuratorem, poczynionych na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. i nie może wydać innego wyroku niż skazujący, a nadto orzec innej kary lub środka karnego od uzgodnionych przez strony.

Przedmiotem porozumienia nie może stać się wina, ustalenia faktyczne ani kwalifikacja prawna przypisanego czynu(ów). Oznacza to, że dotyczyć ono może jedynie wymiaru kary lub środków karnych. Bezpośrednim celem porozumienia - z punktu widzenia interesu państwa - jest szybkie zakończenie postępowania karnego, natomiast z punktu widzenia podejrzanego (oskarżonego) połączenie tej szybkości z uzyskaniem skazania na stosunkowo korzystny (a przynajmniej możliwy do zaakceptowania) dla niego wymiar kary lub środka karnego ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2013 roku, I KZP 5/13).

Podkreślić należy, iż w niniejszej sprawie błędnie zastosowano prawo materialne (przy czym we wniosku w trybie art. 335 k.p.k. nie zostały wskazane przepisy, w oparciu o które należy wymierzyć poszczególne kary, a jedynie wskazano wymiar poszczególnych kar), a to właśnie stosowne przepisy prawa materialnego decydują, że grzywna winna być orzeczona w oparciu o art. 33 k.k. a nie 71 k.k.. Nie podlega to, podobnie jak kwalifikacja prawna, negocjacjom stron.

W niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, kiedy to wymierzana jest kara inna niż zawnioskowana, bądź kara, na którą oskarżony nie wyraził wcześniej zgody. W apelacji nie zostało nadto wyrażone żądanie orzeczenia kary surowszej (nie może być zatem mowy o tym, iż prokurator odstąpił od porozumienia), a jedynie wymierzenie jej w oparciu o prawidłowy przepis prawa materialnego. Prawidłowe zastosowanie instytucji prawa materialnego w niniejszej sprawie nie stanowi zmiany warunków porozumienia zawartego pomiędzy prokuratorem a oskarżonym.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł zatem konieczności uchylania zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, zaktualizowały się bowiem przesłanki pozwalające na zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Naruszenie przepisu prawa jest oczywiste i możliwe do skorygowania w instancji odwoławczej. Z powyższych względów zmieniono zaskarżony wyrok w punkcie 5 w ten sposób, iż za podstawę orzeczonej kary grzywny za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie 2 przyjęto art. 33 § 2 k.k.

Pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w zaskarżonym wyroku nie budzą wątpliwości, zwłaszcza przyjęta kwalifikacja prawna oraz wysokość orzeczonych kar, w tym kary grzywny. Zważywszy, iż Sąd meriti orzekł karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, nie może być ona uważana za rażąco niewspółmierną poprzez swą surowość. Z tego powodu w pozostałej części Sąd Odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, jednocześnie zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze.