Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Agnieszka Zawrzykraj

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 29 października 2013 r., 8 kwietnia 2014 r. i 17 czerwca 2014 r. sprawy, przeciwko I. L. c. J. i J. z d. Ż. ur. (...) w W.

obwinionej o to że:

1. W dniu 14 maja 2013r. około godz. 23:30 w W. przy ulicy (...) przechodziła przez przejście dla pieszych w czasie kiedy sygnalizator S-5 wskazywał sygnał czerwony dla jej kierunku ruchu.

2. W dniu 14 maja 2013r. około godz. 23:30 w W. przy ul. (...) w W. podczas legitymowania przez umundurowanych funkcjonariuszy Policji wbrew obowiązkowi nie udzieliła informacji o swojej tożsamości, to jest o czyn art. 92 par. 2 KW w zw. z par. 98 ust. 2 pkt. 2 (...) oraz art. 65 par. 2 KW.

orzeka

1)  Obwinioną I. L. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów , z tym ,że przyjmuje , iż czyn opisany w pkt 1 wniosku o ukaranie wyczerpuje dyspozycję art. 92 par 1 kw , na podstawie art. 65 par 2 kw w zw z art. 9 par 2 kw w zw z art. 17 par 2 kw odstępuje od wymierzenia kary wobec obwinionej .

2)  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. R. W. kwotę 216 ( dwieście szesnaście) złotych tytułem obrony z urzędu .

3)  Zwalnia obwinioną od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 2688/13

UZASADNIENIE

I. L. została obwiniona o to, że:

1)  W dniu 14.05.2013r. około godz. 23:30 w W. przy ul. (...) przechodziła przez przejście dla pieszych w czasie kiedy sygnalizator S-5 wskazywał sygnał czerwony dla jej kierunku ruchu,

2)  W dniu 14.05.2013r. około godz. 23:30 w W. przy ul. (...) podczas legitymowania przez umundurowanych funkcjonariuszy Policji wbrew obowiązkowi nie udzieliła informacji co do swojej tożsamości,

to jest za wykroczenie z artykułu: art. 92§2 KW w zw. z § 98 ust. 2 pkt 2 (...) oraz art. 65§2 KW.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 maja 2013 roku D. J. wraz z sierż. szt. M. S. pełnił służbę patrolową oznakowanym radiowozem. Około godz. 23:30 jadąc ulicą (...) w stronę O. za skrzyżowaniem z ul. (...) z odległości około 20-30 metrów zauważył on kobietę, która przeszła na czerwonym świetle przez przejście dla pieszych od strony przystanku tramwajowego na chodnik na ul. (...) na wysokości budynku (...). Podczas interwencji kobieta ta oświadczyła, iż nie posiada przy sobie dokumentu tożsamości. Wskazała również, iż się spieszy oraz, że nie poda swoich danych personalnych. Zażądała także nagrania z monitoringu. Była arogancka i agresywna. Próbowała również oddalić się z miejsca interwencji. Pomimo tego, iż policjanci poinformowali ją o konsekwencjach prawnych z tytułu odmowy podania danych osobowych, zatrzymana kobieta w dalszym ciągu nie chciała podać swoich danych personalnych. Z uwagi na to, funkcjonariusze Policji wraz z nią udali się do Komendy Policji przy ul. (...) celem potwierdzenia jej tożsamości. Dopiero wówczas podała ona swoje dane personalne oraz miejsce zamieszkania. Następnie została ona przewieziona do swojego mieszkania przy ul. (...), gdzie okazała swój dowód osobisty z jej danymi osobowymi.

I. L. od operacji neurochirurgicznej wszczepienia zastawki oponowo-otrzewnowej z powodu wodogłowia czterokomorowego pozostaje bez pracy. Była ona dwa razy hospitalizowana psychiatrycznie w Szpitalu (...). Pozostaje ona pod opieką psychiatry w Poradni Przyszpitalnej w/w szpitala. Przyjmuje leki z powodu organicznych zaburzeń nastroju i zachowania.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionej I. L. /k. 68-69, 7v /, zeznań świadka D. J. /k. 69, 2v-3/, opinii sądowo – psychiatrycznej /k. 18-21/.

Obwiniona I. L. zarówno na etapie postępowania wyjaśniającego, jak i na etapie jurysdykcyjnym, nie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu w punkcie pierwszym wniosku ukaranie, zaprzeczając, aby w dniu zdarzenia przechodziła przez przejście dla pieszych przy nadawanym dla jej kierunku ruchu na sygnalizacji świetlnej sygnale czerwonym.

Odnosząc się do drugiego z zarzuconych jej czynów, przesłuchiwana w postępowaniu wyjaśniającym obwiniona przyznała, iż odmówiła policjantom podania swoich danych personalnych. Przed Sądem obwiniona zmieniła swoje stanowisko i nie przyznała się do popełnienia w/w czynu. Wskazała, iż nie posiadała wówczas przy sobie dowodu osobistego. Z uwagi na to, iż pozostawiła otwarte mieszkanie, chciała udać się do swojego lokalu po dowód osobisty. Przebywając w swoim mieszkaniu, podała swoje dane. /k. 68-69. 7v wyjaśnienia obwinionej I. L./

I. L. ma 46 lat. Posiada wykształcenie zawodowe. Obecnie pozostaje bez pracy. Utrzymuje się z renty. Nie posiada nikogo na utrzymaniu. Nie była karana sądownie. Nie była również leczona odwykowo. Była leczona w (...). /k. 68 wyjaśnienia obwinionej I. L./

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, uznać należy, iż sprawstwo i wina I. L. odnośnie zarzucanych jej czynów są oczywiste i nie mogą budzić żadnych wątpliwości.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań świadka D. J. /k. 69, 2v-3/ oraz opinii sądowo – psychiatrycznej /k. 18-21/.

Należy zwrócić uwagę, że postępowanie dowodowe doprowadziło do wyłonienia się dwóch grup dowodowych. Z jednej strony były to wskazane powyżej środki dowodowe wskazujące na winę i sprawstwo I. L.. W opozycji do nich pozostawały wyjaśnienia samej obwinionej, który stanowczo zaprzeczała, aby dopuściła się zarzuconych jej czynów.

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionej w zakresie, w jakim zaprzeczała ona, aby dopuściła się zarzuconych jej czynów, są przyjętą przez nią linią obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane jej wykroczenia. Wyjaśnienia obwinionej, w zakresie których zaprzeczała ona, aby w dniu zdarzenia przechodziła przez przejście dla pieszych przy nadawanym na sygnalizacji świetlnej sygnale czerwonym oraz podczas legitymowania przez umundurowanych funkcjonariuszy Policji wbrew obowiązkowi nie udzieliła informacji co do swojej tożsamości, są sprzeczne z zeznaniami świadka D. J., któremu Sąd dał w pełni wiarę.

Z zeznań świadka D. J. jednoznacznie wynika, iż w dniu 14 maja 2013r. wraz z sierż. szt. M. S. pełnił on służbę patrolową oznakowanym radiowozem. Około godz. 23:30 jadąc ulicą (...) w stronę O. za skrzyżowaniem z ul. (...) z odległości około 20-30 metrów zauważył on kobietę, która przeszła na czerwonym świetle przez przejście dla pieszych od strony przystanku tramwajowego na chodnik na ul. (...) na wysokości budynku (...). W tym czasie warunki atmosferycznie były dobre. Świadek nie nosi okularów ani szkieł kontaktowych. Z uwagi na ujawnienie wykroczenia funkcjonariusze Policji podjęli wobec tej kobiety interwencję. Podczas interwencji obwiniona oświadczyła, iż nie posiada przy sobie dokumentu tożsamości oraz, że spieszy się. Wskazała również, iż nie poda ona swoich danych personalnych. Zażądała ona także nagrania z monitoringu. Podczas interwencji była ona arogancka i agresywna. Próbowała oddalić się z miejsca interwencji. Policjanci poinformowali ją o konsekwencjach prawnych z tytułu odmowy podania danych osobowych. Z uwagi na to, iż obwiniona nie chciała podać swoich danych personalnych, policjanci udali się z nią do Komendy Policji przy ul. (...) celem potwierdzenia jej tożsamości. Dopiero wówczas obwiniona podała swoje dane personalne oraz miejsce zamieszkania. Podczas interwencji policjanci udali się wraz z obwinioną do jej mieszkania przy ul. (...), gdzie okazała ona swój dowód osobisty z jej danymi osobowymi. Następnie wręczono jej pouczenie dla sprawcy wykroczenia oraz wezwanie do stawiennictwa w KPP W. (...) na dzień 21 maja 2013 roku. /k. 69, 2v-3 zeznania świadka D. J. /

Zeznania świadka D. J. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Wskazać należało również, iż świadek ten jest funkcjonariuszem Policji, a co za tym idzie osobą zaufania publicznego. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył I. L. o czyny, których w rzeczywistości w/w nie popełniła.

Z uwagi na uzasadnioną wątpliwość co do poczytalności obwinionej Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego lekarza psychiatry na okoliczność czy w chwili czynu obwiniona mogła rozpoznać jego znaczenie lub pokierować swoim postępowaniem, ewentualnie czy zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona oraz czy poczytalność obwinionej w chwili czynu budzi wątpliwości.

Na podstawie akt sprawy, dokumentacji medycznej oraz przeprowadzonego badania biegła sądowa z zakresu psychiatrii G. G. nie stwierdziła u obwinionej I. L. choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. W sporządzonej opinii biegła wskazała, iż obwiniona posiada wykształcenie zawodowe i wychowywała się w (...) rodzinie zastępczej. Nie założyła rodziny. Przez długi okres czasu pracowała jako menadżer restauracji. Od operacji neurochirurgicznej wszczepienia zastawki oponowo-otrzewnowej z powodu wodogłowia czterokomorowego pozostaje ona bez pracy. Biegła stwierdziła również, iż I. L. była dwa razy hospitalizowana psychiatrycznie w Szpitalu (...) oraz, że jest ona pod opieką Psychiatry w Poradni Przyszpitalnej w/w szpitala. Przyjmuje leki z powodu organicznych zaburzeń nastroju i zachowania. W czasie badania podała ona rzeczowe wyjaśnienia na temat czynów, o które jest obwiniona.

Oceniając jej stan psychiczny, biegła nie stwierdziła, iż w czasie badania I. L. posiadała zaburzenia świadomości. Była ona w rzeczowym kontakcie słownym. Ujawniała niepokój i labilność emocjonalną. Jej wypowiedzi były rozwlekłe, dygresywne, nie zawierały urojeń. W czasie badania obwiniona nie halucynowała.

Biegła sądowa, biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, rozpoznała u I. L. organiczne zaburzenie nastroju i zachowania. Zdaniem biegłej, ten stan psychiczny w odniesieniu do zarzuconych jej czynów nie znosił, ale ograniczał w znacznym stopniu jej zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swym postępowaniem. Biegła wskazała również, iż obwiniona może brać udział w czynnościach procesowych. W jej opinii poczytalność I. L. w odniesieniu do zarzucanych jej czynów była w znacznym stopniu ograniczona. /k. 18-21 opinia sądowo – psychiatryczna/

Sąd ocenił sporządzoną przez biegłą opinię jako rzetelną, jasną i pełną. Zdaniem Sądu zachowuje ona walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Nie zawiera ona wewnętrznych sprzeczności. Biegła posługiwała się w niej logicznymi argumentami. Opinia sporządzona została przez biegłą z wieloletnim stażem i nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

W punkcie pierwszym wniosku o ukaranie, obwinionej I. L. zarzucono popełnienie wykroczenia określonego w art. 92§2 KW w zw. z § 98 ust. 2 pkt 2 (...). Zdaniem Sądu opis zarzuconego obwinionej czynu, wskazuje na to, iż swoim zachowaniem wypełniła ona znamiona wykroczenia określonego w art. 92 § 1 kw, zgodnie z którym, karze grzywny albo karze nagany, podlega ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w dowodach w ocenie Sądu obwiniona I. L. w dniu 14.05.2013r. około godz. 23:30 w W. przy ul. (...) przechodziła przez przejście dla pieszych w czasie kiedy sygnalizator S-5 wskazywał sygnał czerwony dla jej kierunku ruchu.

Analizując niniejszą sprawę Sąd uznał również, iż obwiniona swoim zachowaniem wypełniła także znamiona czynu określonego w art. 65 § 2 kw, a mianowicie w dniu 14.05.2013r. około godz. 23:30 w W. przy ul. (...) podczas legitymowania przez umundurowanych funkcjonariuszy Policji wbrew obowiązkowi nie udzieliła informacji co do swojej tożsamości.

Uznając winę obwinionej w zakresie obu zarzuconych jej czynów, Sąd jednocześnie odstąpił od wymierzenia jej kary. Na mocy art. 17 § 2 kw jeżeli w czasie popełnienia wykroczenia zdolność rozpoznawania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, można odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego.

W niniejszej sprawie biegła psychiatra stwierdziła, iż stan psychiczny obwinionej ograniczał w znacznym stopniu jej zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swym postępowaniem. Choć stan taki nie wyłącza odpowiedzialności I. L., to zważyć należy, iż znaleźć musi swoje odzwierciedlenie przy ocenie stopnia winy obwinionej, która nie w pełni zdawała sobie sprawę ze znaczenia swojego zachowania. W konsekwencji przyjąć należy, iż stopień winy, a co za tym idzie karygodność czynów, jakich dopuściła się I. L., nie jest znaczna. Reasumując, w ocenie Sądu opisane przesłanki stanowiły podstawę do odstąpienia od wymierzenia obwinionej kary.

O wynagrodzeniu za pomoc prawną udzieloną przez obrońcę ustanowionego z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 2 pkt 2, § 16 i § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Bazując na treści art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw i art. 17 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, Sąd zwolnił obwinioną od ponoszenia kosztów procesu, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.