Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku A. D. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania A. D. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł.

z dnia 27 listopada 2012 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 1046/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 listopada 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł. odmówił wnioskodawcy A. D. (1) prawa do emerytury ponieważ nie osiągnął 25 letniego stażu pracy oraz nie wykazał 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Decyzja ta została doręczona wnioskodawcy w dniu 17 czerwca 2013r.

W odwołaniu od decyzji z dnia 12 lipca 2013r. A. D. (1) wniósł o przyznanie prawa do emerytury z uwagi na to, że przepracował ponad 15 lat w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł. wniósł o oddalenie odwołania.

Na rozprawie w dniu 16 stycznia 2014r. wnioskodawca wniósł o zaliczenie mu do ogólnego stażu pracy okresu przebywania na rencie od dnia 6 czerwca 1997r. do dnia 31 stycznia 2009r. , a do szczególnego stażu pracy okresu zatrudnienia:

- od 3 lipca 1992r. do dnia 31 stycznia 1995r. w Zakładzie (...) u S. K., gdzie pracował jako masarz – ubojowiec;

- od 1 lutego 1995r. do dnia 6 grudnia 1996r. u J. M. i B. D. w charakterze ubojowca i masarza.

W piśmie procesowym z dnia 30 stycznia 2014r. wnioskodawca zarzucił, że organ rentowy nie zaliczył mu do stażu pracy okresu służby wojskowej od dnia 28 października 1972r. do dnia 4 czerwca 1974r..

Na rozprawie w dniu 13 marca 2014r. pełnomocnik wnioskodawcy podtrzymał wniosek o zaliczenie wnioskodawcy do ogólnego stażu pracy okresu pobierania renty od dnia 6 czerwca 1997r. do dnia 31 grudnia 1998r. jako okresu nieskładkowego.

Na rozprawie w dniu 10 czerwca 2014r. pełnomocnik wnioskodawcy oświadczył, że pobierana przez wnioskodawcę w okresie od dnia 6 czerwca 1997r. do dnia 31 grudnia 1998r. renta była rentą chorobową, która podlega zaliczeniu do ogólnego stażu pracy jako okres nieskładkowy.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. D. (1), urodzony w dniu (...), złożył w dniu 6 września 2012r. roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akta ZUS)

Skarżący na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił przed organem rentowym staż pracy wynoszący 23 lata, 8 miesięcy 12 dni, w tym staż pracy w warunkach szczególnych 13 lat, 7 miesięcy i 24dni. Do stażu pracy organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy okresu zatrudnienia od dnia 23 marca 1992r. do dnia 5 maja 1992r. Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do ogólnego stażu pracy okres służby wojskowej od dnia 27 października 1972r. do dnia 4 czerwca 1974r.

( dowód: decyzja - akta ZUS, karta przebiegu zatrudnienia – k. 99 – akt ZUS, pismo ZUS z dnia 5 lutego 2014r. – k.29 akt)

W okresie od dnia 23 kwietnia 1970r. do dnia 14 sierpnia 1975r. wnioskodawca był zatrudniony w Gminnej Spółdzielni (...) w S. w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie zatrudnienia wykonywał pracę w szczególnych warunkach na stanowisku masarza-ubojowca wymienioną w dziale X pkt 8 wykazu A.

Okres ten – z wyłączeniem okresu służby wojskowej od dnia 27 października 1972r. do dnia 4 czerwca 1974r.– został wnioskodawcy przez organ rentowy zaliczony do stażu w szczególnych warunkach.

(dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 13 sierpnia 2012r. – k. 15/16 akt ZUS, odpowiedź na odwołanie – k. 3 akt)

W okresie od dnia 3 lipca 1992r. do dnia 31 stycznia 1995r. wnioskodawca pracował jako ubojowiec w Zakładzie (...) u S. K., w pełnym wymiarze czasu pracy. Wnioskodawca zajmował się wyłącznie ubojem trzody chlewnej i bydła, oraz czyszczeniem jelit i rozbieraniem mięsa z ubitych zwierząt.

(dowód: świadectwo pracy z 31.01.1995r. – k. 17 akt, zeznania świadka A. K. – protokół rozprawy z dnia 13 marca 2014r. od minuty 17:55 do minuty 21:54, zeznania świadka G. K. - protokół rozprawy z dnia 13 marca 2014r. od minuty 21:54 do minuty 24:30, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 10 czerwca 2014r. od minuty 4:26 do minuty15:50)

W okresie od dnia 1 lutego 1995r. do dnia 6 grudnia 1996r. wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w spółce cywilnej (...).M. i B. D. na stanowisku masarza. Wnioskodawca pracował w ubojni, która znajdowała się w miejscu zamieszkania współwłaściciela B. D. w K.. Masarnia znajdowała się w P. i prowadził ją drugi współwłaściciel J. D. stałych obowiązków wnioskodawcy należał tylko i wyłącznie ubój zwierząt (trzody chlewnej i bydła), czyszczenie jelit i rozbieranie mięsa z ubitych zwierząt.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 30 grudnia 1996r., , umowa o pracę z dnia 1 lutego 1995r. - akta osobowe – k.45 akt, zeznania świadka A. D. (2) – protokół rozprawy z dnia 13 marca 2014r. od minuty 10:27 do minuty 16:00, zeznania świadka R. Z. - protokół rozprawy z dnia 13 marca 2014r. od minuty 16:00 do minuty 17:55, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 10 czerwca 2014r. od minuty 4:26 do minuty15:50 )

W okresie od dnia 5 czerwca 1997r. do dnia 31 stycznia 2009r. A. D. (1) pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: zaświadczenie z ZUS z dnia 19 lipca 2012r. – k. 19 akt)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje :

Odwołanie nie jest uzasadnione.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Świadectwo pracy ma bowiem jedynie charakter informacyjny, samo przez się nie tworzy więc praw podmiotowych ani ich nie pozbawia. Nie stwarza ono cech wyłączności w zakresie dowodowym w postępowaniu o realizację tych praw.

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 25-letni okres zatrudnienia, w tym 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, wnioskodawca ukończył 60 lat i nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

Wnioskodawca zarzucił, iż organ rentowy nie zaliczył mu do ogólnego stażu pracy okresu służby wojskowej od dnia 28 października 1972r. do dnia 4 czerwca 1974r. Zarzut ten jest bezpodstawny. Jak wynika z karty przebiegu zatrudnienia wnioskodawcy z dnia 27 listopada 2012r. znajdującej się w aktach ZUS (k. 99/100) organ rentowy zaliczył wnioskodawcy okres służby wojskowej od dnia 27 października 1972r. do dnia 4 czerwca 1974r. jako okres składkowy (kod 11) do ogólnego stażu pracy w łącznym wymiarze 1 roku 7 miesięcy i 9 dni.

Organ rentowy nie uwzględnił tego okresu jedynie do szczególnego stażu pracy, co należy uznać za nieprawidłowe. Przed powołaniem do wojska, to jest w okresie od dnia 23 kwietnia 1970r. do dnia 26 października 1972r.r. wnioskodawca był zatrudniony w Gminnej Spółdzielni (...) w S. w pełnym wymiarze czasu pracy jako ubojowiec i do tego też pracodawcy i na to samo stanowisko pracy powrócił po odbyciu służby wojskowej z dniem 17 czerwca 1974r.

Stosownie do treści art. 184 ustęp 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn.

Z treści tego przepisu wynika, że okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany do nabycia prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustęp 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS należy ustalić na podstawie przepisów dotychczasowych, a zatem przepisów obowiązujących w okresie odbywania przez wnioskodawcę służby wojskowej.

W okresie odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej obowiązywała ustawa z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 3, poz. 6 ze zm.) oraz ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416 ze zm.) i wydane na jej podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz.U. Nr 44, poz. 318).

Stosownie do treści art. 108 ust 1 ustawy o powszechnym obowiązku obrony (Dz.U. z 1967 r. Nr 44, poz. 440) w brzmieniu obowiązującym w czasie odbywania przez wnioskodawcę służby wojskowej (od 29 listopada 1967r. do 5 lipca 1979r. ) okres odbytej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem pracownikom, którzy po odbyciu służby podjęli - w zakreślonym ustawowo terminie - zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy. Wydane na podstawie art. 108 ust. 4 powołanej ustawy rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz.U. Nr 44, poz. 318) regulowało w sposób szczegółowy uprawnienia żołnierza, który w terminie 30 dni po zwolnieniu ze służby zgłosił swój powrót do zakładu pracy i w wyniku tego podjął w nim zatrudnienie. Zgodnie z § 5 powołanego rozporządzenia żołnierzowi, który podjął zatrudnienie wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie.

Z przepisów tych wynika, że - pod warunkami w nich wskazanymi - okres zasadniczej służby wojskowej jest okresem zatrudnienia na takich samych warunkach, jak przed powołaniem do tej służby. Jeśli zatem przed powołaniem do służby wojskowej ubezpieczony wykonywał zatrudnienie wymienione w art. 11 ust. 2 pkt 1 - 6 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, to również okres służby wojskowej uważany był za takie samo zatrudnienie, a żołnierz był traktowany jak pracownik wykonujący pracę wymienioną w powołanym przepisie. Innymi słowy, żołnierz zasadniczej służby zawodowej był pracownikiem wykonującym zatrudnienie wymienione w tych przepisach, jeśli zatrudnienie to wykonywał przed powołaniem do służby i do zatrudnienia tego powrócił po jej zakończeniu w określonym terminie. Z powyższego wynika, że wlicza się także uprawnienia wynikające z systemu zabezpieczenia społecznego w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie, a zatem również wynikające z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w wyroku z dnia 9 marca 2010r., w sprawie I UK 333/09, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 kwietnia 2006r. III UK 5/06, OSNP 2007/7-8/108) .

Na takim stanowisku stanął także Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 14 czerwca 2011r. w sprawie III AUA 180/11 oraz w wyroku z dnia 29 października 2012r. w sprawie III AUA 169/12. Podobne stanowisko zajął ostatnio Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów z dnia 16 października 2013r. w sprawie II UZP 6/13 stwierdzając, że czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz.U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 r.) zalicza się - na warunkach wynikających z tego przepisu - do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Bezspornym jest, że wnioskodawca zarówno przed powołaniem do wojska jak i po powrocie z niego pracował w tym samym zakładzie zachowując ciągłość pracy. Zgłosił bowiem gotowość do pracy i powrócił do niej w dniu 17 czerwca 1974r., a zatem przed upływem 30 dni od zakończenia służby wojskowej. Dla określenia zatem czy okres służby wojskowej podlega zaliczeniu ubezpieczonemu do szczególnego stażu pracy niezbędnym jest dokonanie ustalenia, czy przed powołaniem do służby wojskowej oraz po jej powrocie wykonywał on prace w szczególnych warunkach zgodnie z wówczas obowiązującymi przepisami. Powyższa okoliczność jest bezsporna między stronami, gdyż organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w szczególnych warunkach zarówno okres bezpośrednio przed powołaniem do służby wojskowej, jak i po jej odbyciu. Wnioskodawca dysponował bowiem świadectwem pracy w warunkach szczególnych, z którego wynikało, że w w/w okresach pracował w szczególnych warunkach wykonując jako masarz-ubojwoec prace bezpośrednio przy uboju zwierząt wymienione w wykazie A Dział X pkt 8 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r..

Prace bezpośrednio przy uboju zwierząt były pracami w szczególnych warunkach także w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia z dnia 4 maja 1979 r. (Dz.U. Nr 13, poz. 86) .

Kolejnym aktem prawnym, który regulował te kwestie jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.) Stosownie do § 9 ustęp 1 tego rozporządzenia przy ustalaniu okresów pracy, o których mowa w §2 rozporządzenia (okresów pracy w szczególnych warunkach) uwzględnia się również okresy takiej pracy (służby), wykonywanej przed dniem wejścia w życie rozporządzenia. Prace dotychczas zaliczone do I kategorii zatrudnienia w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia uważa się za prace wykonywane w szczególnych warunkach, o których mowa w §4 rozporządzenia (§19 ustęp 2 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r.)

Wnioskodawca zarówno przed jak i po odbyciu zasadniczej służby wojskowej pracował na stanowisku masarz-ubojowca bezpośrednio przy uboju zwierząt. Praca tego rodzaju była pracą zaliczoną do pierwszej kategorii zatrudnienia zarówno zgodnie z wykazem A dział X poz. 8 będącym załącznikiem do rozporządzenia Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia z dnia 4 maja 1979 r. (Dz.U. Nr 13, poz. 86 ze zm.) , który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 1980r. , jak i zgodnie z obecnie obowiązującym wykazem A Dział X poz. 8 będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z 1983r.

Biorąc zatem pod uwagę, że wnioskodawca przed powołaniem do zasadniczej służby wojskowej był pracownikiem pierwszej kategorii zatrudnienia, okres służby wojskowej zalicza się mu także do okresu zatrudnienia w pierwszej kategorii, gdyż po wojsku wrócił do tego samego pracodawcy na to samo stanowisko w ustawowym terminie - nie przekraczającym 30 dni .

Powyższe pozwala okres służby wojskowej zaliczyć mu do okresu pracy w szczególnych warunkach na podstawie obowiązującego wówczas (od dnia 29 listopada 1967 r. do dnia 5 lipca 1979 r.) art. 108 ust. 1 ustawy o powszechnym obowiązku obrony (Dz.U. z 1967 r. Nr 44, poz. 440).

Zaliczenie wnioskodawcy li tylko okresu służby wojskowej do szczególnego stażu pracy powoduje, że legitymuje się wymaganym 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Dodatkowo przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawca pracował w warunkach szczególnych także:

- w okresie od dnia 3 lipca 1992r. do dnia 31 stycznia 1995r. w Zakładzie (...) u S. K.,

- w okresie od dnia 1 lutego 1995r. do dnia 6 grudnia 1996r. wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w spółce cywilnej (...).M. i B. D..

Zarówno bowiem w pierwszym jak i drugim okresie zatrudnienia, pomimo iż wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku masarza, wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu prace bezpośrednio przy uboju zwierząt wymienione w wykazie A dział X poz. 8 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów. Potwierdzili to wszyscy przesłuchani w sprawie świadkowie. Należy podkreślić, że wśród świadków byli zarówno współpracownicy powoda (G. K., R. Z.- pracujący tak jak i on przy uboju zwierząt) jak i żona pracodawcy S. K. (1) - A. K. (1) oraz syn zmarłego pracodawcy B. D.- A. D. (2). Świadkowie dysponowali zatem dokładną wiedzą na temat codziennych obowiązków wnioskodawcy. O szczególnych warunkach pracy nie decyduje nazwa stanowiska pracy, a faktycznie wykonywane obowiązki. A te w świetle zeznań świadków polegały cały czas na bezpośrednim uboju zwierząt (trzody chlewnej i bydła) oraz czyszczeniu jelit i rozbieraniu mięsa z ubitych sztuk zwierząt. Należy zaznaczyć, że prace wykonywane bezpośrednio przy uboju zwierząt, to nie tylko sama czynność zabicia zwierzęcia, ale także czyszczenie jelit i rozbieranie mięsa. Te wszystkie czynności należą do obowiązków ubojowca, co pozwala je zaliczyć do prac wykonywanych bezpośrednio przy uboju zwierząt.

Nie ulega zatem wątpliwości, że wnioskodawca spełnił warunek 15-lat pracy w warunkach szczególnych. Nie mniej nie wykazał aby na dzień 1 stycznia 1999r. legitymował się 25 – letnim okresem zatrudnienia, co stanowi negatywną przesłankę do przyznania prawa do emerytury w trybie art. 184 ust 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Brak w niniejszej sprawie podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do ogólnego stażu pracy okresu pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 5 czerwca 1997r. do dnia 31 grudnia 1998r. Okres pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy nie jest okresem nieskładkowym wymienionym w art. 7 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Okresem nieskładkowym w myśl art. 7 pkt 2 w/w ustawy jest okres pobierania renty chorobowej. Należy wyjaśnić, że wbrew stanowisku pełnomocnika skarżącego, pobierana przez wnioskodawcę od dnia 5 czerwca 1997r. do dnia 31 grudnia 1998r. renta, nie była rentą szkoleniową, o której mowa w art. 7 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale rentą z tytułu niezdolności do pracy. W prawdzie renta z tytułu niezdolności do pracy często popularnie nazywana jest przez osoby uprawnione do tego świadczenia "rentą chorobową", jednakże w ujęciu prawnym zestawienie tych dwóch pojęć jako tożsamych jest nieuprawnione. Renta chorobowa wymieniona w art. 7 pkt 2 powołanej wyżej ustawy dotyczy świadczenia, które wprowadzono do systemu świadczeń ubezpieczeniowych od dnia 1 stycznia 1975 r. na mocy dodania art. 29a i art. 29b do ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6 ze zm.). Ustawę znowelizowano na podstawie art. 56 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. Nr 47, poz. 280). Od dnia 1 stycznia 1983 r. w miejsce renty chorobowej (ustawa z dnia 23 stycznia 1968 r. utraciła moc), wprowadzono świadczenie rehabilitacyjne w ramach ubezpieczenia chorobowego. Wnioskodawca nie mógł zatem pobierać renty chorobowej, gdyż renta chorobowa była przyznawana jedynie do dnia 31 grudnia 1982r., a wnioskodawca pobierał rentę od dnia 5 czerwca 1997r. Pobierana przez wnioskodawcę renta była rentą z tytułu niezdolności do pracy. Okres pobierania takiej renty z tytułu niezdolności do pracy z punktu widzenia prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest w zasadzie prawnie obojętny, chyba, ze przepisy prawa wiążą określone skutki z tym okresem, tak jak to ma miejsce w przypadku art. 10a ustawy, jak trafnie zauważa organ rentowy. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego Gdańsku z dnia 19 listopada 1998 r. sygn. akt III AUa 1009/98 OSA z 2002 r. Nr 2, poz. 9). I tak, w myśl art. 10a ustawy o emeryturach i rentach z FUS przy ustalaniu prawa do emerytury na podstawie art. 26b, 27 i 28 ustawy o emeryturach i rentach z FUS osoby, która utraciła prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy przysługującej z Funduszu z powodu odzyskania zdolności do pracy, uwzględnia się również okresy pobierania tej renty, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7 i 10, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu. Jednocześnie okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy nie uwzględnia się, jeżeli zbiegają się w czasie z okresami, o których mowa w art. 6, 7 i 10 ustawy , uwzględnionymi przy ustalaniu prawa do emerytury. Przepis art. 26b, 27 i 28 dotyczy osób, które osiągnęły powszechny wiek emerytalny. A zatem przepis art. 10a ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie znajdzie zastosowania w stosunku do osoby, która – tak jak wnioskodawca - odzyskała zdolność do pracy przed osiągnięciem wieku emerytalnego 60/65 lat. Wnioskodawca odzyskał zdolność do pracy w 2009r. i do chwili obecnej nie osiągnął powszechnego wieku emerytalnego (ma (...)).

W odniesieniu do przepisów regulujących prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z art. 184 ustawy, okres pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy pozostaje zatem bez wpływu na prawo do tego świadczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.