Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 30 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tomasz Sobieraj [spr.]

Sędziowie SO Marzenna Ernest

SO Agnieszka Tarasiuk - Tkaczuk

po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2014 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: (...) (...)przy ulicy (...)-E

przeciwko: E. T. i S. T.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanych na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 11 lutego 2013 roku, wydane w sprawie o sygnaturze akt III C 473/12

postanawia:

I/ oddalić zażalenie;

II/ zasądzić od pozwanych E. T.i S. T.solidarnie na rzecz powódki (...) (...) (...)przy ulicy (...)-E kwotę 150 [stu pięćdziesięciu] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 11 lutego 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie odrzucił apelację pozwanych S. T. i E. T. z dnia 9 sierpnia 2012 roku od wyroku z dnia 25 czerwca 2012 roku.

Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy wskazał, iż 25 czerwca 2012 roku Sąd wydał w niniejszej sprawie wyrok, zaś w dniu 9 sierpnia 2012 roku wpłynęła do Sądu apelacja pozwanych. Zarządzeniem z dnia 19 grudnia 2012 roku wezwano pozwanych do uiszczenia solidarnie opłaty od apelacji w kwocie 190 złotych w terminie tygodniowym pod rygorem odrzucenia apelacji. Odpis powyższego zarządzenia doręczono pełnomocnikowi pozwanych 10 stycznia 2013 roku W zakreślonym terminie, tj. do dnia 17 stycznia 2013 roku pozwani nie uiścili opłaty od pisma, co czyni aktualną zasadę wyrażoną w przepisie art. 126 ² § 1 k.p.c. Powoduje to, że na podstawie nieopłaconej apelacji nie może skutecznie toczyć się postępowanie co do zasadności decyzji stanowiącej treść sentencji orzeczenia. W świetle powyższych okoliczności na podstawie art. 370 k.p.c. Sąd Rejonowy odrzucił apelację pozwanych.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożyli pozwani E. T. i S. T., wnosząc o jego uchylenie i procedowanie zgodnie z ich wnioskiem oraz przyjęcie apelacji do rozpoznania.

Pozwani podnieśli, że pismo w zakresie uzupełnienia wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych przesłano do ich pełnomocnika, choć wniosek i wszelkie merytoryczne uzupełniania winny być dokonywane przez pozwanych, gdyż to oni są wnioskodawcami i oni winni być wezwani do uzupełnienia braków formalnych wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych czy usunięcia zauważonych uchybień. Skarżący wskazali też, iż pełnomocnik jest z natury przepisów wyłączony zarówno od składania wniosku, jak również wszelkich czynności dotyczących braków wniosku, dołączenia dokumentów itd. Podkreślili, że Sąd Rejonowy odrzucając ich apelację, odrzucił wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych, który złożyli osobiście, a mimo tego Sąd Rejonowy zobowiązanie kierował do ich pełnomocnika.

W odpowiedzi na zażalenie powódka wniosła o jego oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanych na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Rozpoznając zażalenie Sąd Okręgowy w Szczecinie doszedł do przekonania, iż w niniejszej sprawie występuje zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości i postanowieniem z dnia 8 listopada 2013 roku na podstawie art. 390 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia następujące zagadnienie:„Czy jest zgodny z przepisami prawa skład Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie wydający orzeczenie z dnia 11 lutego 2013 roku w sprawie III C 473/12, w którym orzekał Sędzia przeniesiony w trybie art. 75 § 2 pkt 1 i § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych, w sytuacji gdy decyzję podpisał (...)

Postanowieniem z dnia 23 maja 2014 roku Sąd Najwyższy odmówił podjęcia uchwały.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd Najwyższy wskazał, że wątpliwości dotyczące legalności decyzji o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe, jeśli została ona wydana na podstawie art. 75 § 3 w związku z art. 75 § 2 pkt 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych przez (...)lub (...)w zastępstwie (...)zostały jednoznacznie wyjaśnione w uchwale pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia(...)roku, (...) -I- (...) (...)W uchwale tej Sąd Najwyższy stwierdził, że (...)w wydaniu decyzji o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe nie może być zastąpiony przez sekretarza stanu ani podsekretarza stanu. Sąd Najwyższy zastrzegł jednak, że wykładania dokonana w tej uchwale wiąże od chwili jej podjęcia. Uchwała z dnia (...)roku, (...) (...), ma moc zasady prawnej i na podstawie art. 61 § 6 i art. 62 ustawy z dnia (...)r. o Sądzie Najwyższym (jedn. tekst: (...)) wiąże wszystkich sędziów Sądu Najwyższego. Siłą autorytetu tego Sądu oraz jego pozycji ustrojowej i funkcji w ramach sprawowania wymiaru sprawiedliwości wpływa także bezpośrednio na orzecznictwo sądów powszechnych i wojskowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie pozwanych okazało się bezzasadne.

Stosownie do dyspozycji art. 370 k.p..c sąd pierwszej instancji odrzuca na posiedzeniu niejawnym apelację nieopłaconą. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że pozwani pomimo wezwania nie uiścili opłaty od wniesionej przez nich apelacji, co uzasadnia odrzucenie powyższego środka odwoławczego.

Sąd Okręgowy wziął pod uwagę, że pozwani złożyli wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych, jednak Przewodniczący składu orzekającego zasadnie zarządził zwrot tego wniosku, albowiem strona pozwana w terminie tygodniowym od daty doręczenia wezwania pełnomocnikowi pozwanych nie uzupełniła braków formalnych tego wniosku.

Za chybiony uznać trzeba zarzut skarżących, iż wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych powinno być doręczone bezpośrednio pozwanym zamiast pełnomocnikowi pozwanych.

Zgodnie z art. 133 § 3 k.p.c. jeżeli ustanowiono pełnomocnika procesowego lub osobę upoważnioną do odbioru pism sądowych, doręczenia należy dokonywać tym osobom. Wyjątek dotyczy jedynie (...).

W badanej sprawie pozwani ustanowili pełnomocnika procesowego w osobie M. K. i z tego względu sąd miał obowiązek dokonywania doręczeń pism sądowych kierowanych do strony pozwanej na adres powyższego pełnomocnika. Z tego względu doręczenie tej osobie wezwania do uzupełnienia braków formalnych wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych złożonego przez pozwanych było prawidłowe i skuteczne, podobnie jak dalsze czynności podjęte przez sąd pierwszej instancji.

Mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Okręgowy uznał zażalenie pozwanych za bezzasadne i na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie I sentencji.

O kosztach postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c.

Zważając na to, że w rozpoznawanej sprawie zażalenie zostało w całości oddalone, powodowi należy się od pozwanych zwrot wszystkich poniesionych przez nich kosztów procesu w postępowaniu zażaleniowym. Na koszty te składa się wyłącznie wynagrodzenie adwokackie w kwocie 150 złotych ustalone na podstawie § 13 ust. 2 pkt.1 w związku z § 6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (...)

Kierując się powyższymi przepisami orzeczono jak w punkcie II sentencji.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

⚫

(...)

⚫

(...)

(...)

(...)