Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: stażysta Monika Barwacz

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania S. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 22 kwietnia 2014 roku nr (...)

w sprawie S. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się S. R. prawo do emerytury od dnia (...) roku.

Sygn. akt IV U 572/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 18 czerwca 2014 r.

Decyzją z dnia 22 kwietnia 2014 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił S. R. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymogów określonych w art. 184 powołanej ustawy, od wystąpienia których uzależnione jest nabycie prawa do emerytury, ponieważ nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, a jedynie 8 lat, 9 miesięcy i 19 dni takiej pracy.

Decyzję tę zaskarżył S. R., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że zaskarżona decyzja jest dla niego krzywdząca, ponieważ legitymuje się co najmniej 15- letnim stażem pracy
w szczególnych warunkach. Od 7 marca 1974 r. do 1 listopada 1989 r. pracował bowiem
w takim charakterze w Przedsiębiorstwie (...) na stanowisku maszynisty żurawi samojezdnych kołowych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc, że za sporny okres wnioskodawca nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący S. R., urodzony (...), w dniu (...) r. osiągnął 60 lat życia. Na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udokumentował 28 lat i 8 miesięcy okresów składkowych
i nieskładkowych oraz staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 8 lat, 9 miesięcy
i 19 dni z tytułu zatrudnienia w Zakładach (...) w T. od 14 września 1972 r. do 23 lutego 1974 r. w charakterze ślusarza, od 8 listopada 1989 r. do 14 sierpnia 1995 r.
w charakterze wytłaczakowego oraz od 1 lutego 1997 r. do 31 grudnia 1998 r. w charakterze aparatowego i ślusarza (od 17 listopada 1997 r. do 31 grudnia 1998 r.)- za wyjątkiem okresów pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy i zasiłków chorobowych.

We wniosku z dnia 1 kwietnia 2014 r. odwołujący wniósł o przyznanie mu prawa do emerytury.

Zaskarżoną decyzją z dnia 22 kwietnia 2014 r. ZUS Oddział w T. odmówił S. R. przyznania prawa do tego świadczenia, ponieważ wnioskodawca nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze.

Odwołujący nie przystąpił do OFE.

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Od 7 marca 1974 r. do 1 listopada 1989 r. odwołujący S. R. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w B. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku maszynisty żurawi samojezdnych kołowych.

Od 22 kwietnia 1975 r. do 8 kwietnia 1977 r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową. Po jej zakończeniu zgłosił swój powrót do pracy w ustawowym
30- dniowym terminie. Od 7 maja 1977 r. kontynuował zatrudnienie w (...) Przedsiębiorstwie (...) w B. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku maszynisty żurawi samojezdnych kołowych. Przed rozpoczęciem zasadniczej służby wojskowej zajmował to samo stanowisko.

Od 6 września 1982 r. do 18 września 1982 r. odwołujący korzystał z urlopu bezpłatnego.

dowód:

-

świadectwo pracy z dnia 26.10.1989 r.- k. 8 cz. IV akt ZUS,

-

zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (druk Rp-7) z dnia
05.12.2002 r.- cz. III akt ZUS,

-

protokoły ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy z dnia: 05.11.1984 r. i 08.03.1989 r.- cz. II akt ZUS,

-

zaświadczenie pracodawcy z dnia 29.06.2001 r.- cz. III akt ZUS,

-

zaświadczenie WKU w B. z dnia 12.06.2001 r.- cz. III akt ZUS,

-

zeznania odwołującego S. R.- 00:05:50, 00:08:45, 00:14:42

(...) Przedsiębiorstwo (...) w B. świadczyło usługi budowlane na terenie całej Polski. Odwołujący pracował między innymi na budowie w B., M., K. i w T.. Na co dzień zajmował się obsługą żurawi samojezdnych kołowych typu J., S. (...), G. (...), G. (...), K. o udźwigu 16 ton i (...) o udźwigu 28 ton. Żurawiami tymi dojeżdżał na teren budowy, a potem obsługiwał je jako operator. Pracował w systemie jednozmianowym, co najmniej przez 8 godzin dziennie. W tym czasie zajmował się tylko
i wyłącznie obsługą żurawi i nie realizował żadnych innych prac. Pracę świadczył bez względu na porę roku. Żurawie obsługiwał zarówno w zimie, jak i w lecie.

dowód:

-

protokoły ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy z dnia: 05.11.1984 r. i 08.03.1989 r.- cz. II akt ZUS,

-

zeznania odwołującego S. R.- 00:05:50-00:14:42,

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów i zeznania odwołującego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom słuchanego w charakterze strony S. R., który wskazał na okoliczności istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia, dotyczące charakteru swojego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w B. i rodzaju wykonywanych
w spornym okresie czynności. Zeznania te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż były wewnętrznie spójne, logiczne, a przy tym przekonujące w świetle zasad logiki
i doświadczenia życiowego. Znalazły również potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dokumentach, które posłużyły Sądowi do ustalenia stanu faktycznego sprawy. Z zeznań tych wyraźnie wynika, że w spornym okresie zatrudnienia ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze godzin był maszynistą ciężkich maszyn budowlanych- żurawi samojezdnych kołowych.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2013 poz. 1440 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt 2 okres składkowy i nieskładkowy przewiduje
art. 27 powołanej ustawy, w świetle którego wynosi on co najmniej 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn.

Przepis art. 32 ustawy statuuje natomiast, iż ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 1. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu- za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ustawy, wiek emerytalny, o którym mowa
w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Mowa tu o rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Jak wynika z § 1 wskazanego rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

W myśl § 2 ust. 1, okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2).

Zgodnie zaś z § 4 ust. 1, prawo do emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz legitymuje się wymaganym okresem zatrudnienia, w tym co najmniej okresem 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący osiągnął wiek 60 lat, posiadał na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany 25- letni okres ubezpieczenia i nie przystąpił do OFE.

Rozstrzygnąć natomiast należało, czy wnioskodawca legitymuje się co najmniej
15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Odmawiając ubezpieczonemu przyznania prawa do emerytury organ rentowy podniósł, że za sporny okres zatrudnienia od 7 marca 1974 r. do 1 listopada 1989 r.
w (...) Przedsiębiorstwie (...) w B. wnioskodawca nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy
w szczególnych warunkach.

Brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie przekreśla możliwości ustalania, że ubezpieczony pracę w takim charakterze rzeczywiście wykonywał. W szczególności wnioskodawca może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że jego praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. Zastosowanie mają zatem art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Świadectwo pracy
w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę stanowi tylko domniemanie, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych,
o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z FUS. W sytuacji zatem, kiedy brak wymaganego świadectwa wystawionego przez pracodawcę, sąd może prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy praca wykonywana przez stronę, była realizowana w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia i czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych
w załącznikach do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W aktach organu rentowego znajduje się świadectwo pracy z dnia 26 października 1989 r. (k. 8 cz. IV akt ZUS), potwierdzające zatrudnienie odwołującego w (...) Przedsiębiorstwie (...) w B. od 7 marca 1974 r. do 1 listopada 1989 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku maszynisty żurawi samojezdnych kołowych.

Takie też stanowisko pracy wymienione zostało w zaświadczeniu o zatrudnieniu
i wynagrodzeniu (druk Rp-7) z dnia 5 grudnia 2002 r. (cz. III akt ZUS).

W aktach ZUS zalega ponadto protokół nr (...) r. ustalenia okoliczności
i przyczyn wypadku przy pracy z dnia 5 listopada 1984 r., jakiemu wnioskodawca uległ
9 października 1984 r. W protokole tym podano, że zawód wykonywany przez poszkodowanego pracownika do operator dźwigu, zaś ustalając okoliczności i przyczyny wypadku przy pracy w punkcie 4 tego dokumentu wskazano, że w dniu 9 października 1984 r. (tj. w dniu wypadku) odwołujący- operator przed zdarzeniem przystąpił do uruchomienia żurawia typu G. (...) i przygotowania go do pracy na budowie.

W aktach ZUS jest też protokół nr (...) r. ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy z dnia 8 marca 1989 r., jakiemu odwołujący uległ 21 lutego 1989 r.
W dokumencie tym wskazano, że zawód wykonywany przez wnioskodawcę to operator dźwigu od 14 lat, zaś ustalając okoliczności i przyczyny wypadku przy pracy w punkcie
4 tego protokołu podano, że do wypadku doszło, gdy pracownik obsługiwał dźwig
nr (...) o udźwigu 28 ton.

Oba te protokoły zawierają opis stanowiska pracy ubezpieczonego, potwierdzają wykonywanie przez niego pracy maszynisty ciężkich maszyn budowlanych (żurawia typu G. (...) i dźwigu nr (...) o udźwigu 28 ton), a protokół nr (...) r. z dnia
8 marca 1989 r. dodatkowo to, że przez okres ostatnich 14 lat wnioskodawca, oprócz pracy operatora dźwigu nie wykonywał żadnej innej pracy.

Na podstawie wszystkich zaś wymienionych dokumentów można stwierdzić, że praca odwołującego (na stanowisku wymienionym w świadectwie pracy z dnia 26 października 1989 r. i druku Rp-7 z dnia 5 grudnia 2002 r.) miała charakter stały, realizowana była
w pełnym wymiarze godzin i przez cały okres zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w B. była to ta sama praca.

Wykonywanie pracy maszynisty żurawi samojezdnych kołowych w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy potwierdził odwołujący słuchany przez Sąd
w charakterze strony. Jak podał, na co dzień zajmował się obsługą żurawi samojezdnych kołowych typu J., S. (...), G. (...)i K. o udźwigu 16 ton. Z protokołów ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy wynika, że były to również żurawie typu G. (...) i (...) o udźwigu 28 ton. Żurawiami tymi dojeżdżał na teren budowy, a potem obsługiwał je jako operator. Pracował w systemie jednozmianowym, co najmniej przez
8 godzin dziennie. W tym czasie zajmował się tylko i wyłącznie obsługą żurawi i nie realizował żadnych innych prac. Pracę świadczył bez względu na porę roku.

Praca wykonywana przez ubezpieczonego w spornym okresie wymieniona została
w Dziale V, zatytułowanym: „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”, pkt 3 (prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych) wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Na tej podstawie należało stwierdzić, że w spornym okresie odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

Z treści zaświadczenia Wojskowej Komendy Uzupełnień w B. z dnia 12 czerwca 2001 r. (cz. III akt ZUS) i zaświadczenia pracodawcy z dnia 29 czerwca 2001 r. (cz. III akt ZUS) wynika ponadto, że w okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w B., od 22 kwietnia 1975 r. do 8 kwietnia 1977 r. odwołujący odbywał zasadniczą służbę wojskową, a po jej ukończeniu ponownie podjął zatrudnienie u tego pracodawcy w dniu 7 maja 1977 r.,
tj. w terminie 30 dni od zakończenia służby.

Skoro więc, przed powołaniem do odbycia zasadniczej służby wojskowej i po jej zakończeniu wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach w charakterze maszynisty ciężkich maszyn budowlanych, okres odbywania przez niego zasadniczej służby wojskowej od 22 kwietnia 1975 r. do 8 kwietnia 1977 r. należało uwzględnić w stażu pracy
w szczególnych warunkach.

Zgodnie bowiem z ugruntowanym stanowiskiem judykatury, okres zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS), jeżeli pracownik w ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia. Okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych, który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale także okresem pracy
w szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych charakterze (por. np. wyroki SN: z dnia 6 kwietnia 2006 r., III UK 5/06, OSNP 2007/7-8/108; z dnia 9 marca 2010 r., I UK 333/09, niepubl. i z dnia 24 maja 2012 r., II UK 265/11, niepubl.).

W tym miejscu wskazać również trzeba na uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2013 r., II UZP 6/13, LEX nr 1385939), zgodnie z którą czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy
z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 r.) zalicza się- na warunkach wynikających z tego przepisu- do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Stosownie do treści obowiązującego od 29 listopada 1967 r. (data wejścia w życie) do 1 stycznia 1975 r. art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. z 1967 r. Nr 44, poz. 220), okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracownikom, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy. Warunkiem zaliczenia okresu odbytej służby wojskowej do okresu zatrudnienia, jak stanowił ust. 3 tego artykułu, było zachowanie terminów, o których mowa w art. 106 ust. 1 lub art. 107 ust. 1.
W myśl przepisu art. 106 ust. 1 tej ustawy, zakład pracy, który zatrudniał pracownika w dniu powołania do zasadniczej lub okresowej służby wojskowej, był obowiązany zatrudnić go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz nie niżej opłacanym, jeżeli najpóźniej w ciągu trzydziestu dni od dnia zwolnienia
z tej służby pracownik zgłosił swój powrót do zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia. Niezachowanie tego terminu powodowało rozwiązanie stosunku pracy z mocy prawa, chyba że nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika. Z dniem 1 stycznia 1975 r. przepis ten uległ modyfikacji i przewidywał, że niezachowanie wskazanego wyżej terminu powodowało wygaśnięcie stosunku pracy, chyba, że niezachowanie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika. Z dniem 1 maja 1975 r. zmianie uległo też brzmienie
art. 108 ust. 1, który od tego czasu przewidywał, że czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby. Oba te przepisy (art. 108 ust. 1 i art. 106 ust. 1 ustawy) obowiązywały do dnia
5 sierpnia 1979 r.- a zatem w okresie, kiedy odwołujący odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Powołana wyżej uchwała i jej motywy znajdują więc zastosowanie w niniejszej sprawie.

Od 7 marca 1974 r. do 21 kwietnia 1974 r. i od 7 maja 1977 r. do 1 listopada 1989 r., za wyjątkiem okresu urlopu bezpłatnego od 6 września 1982 r. do 18 września 1982 r., wnioskodawca pracował zatem w szczególnych warunkach, zaś od 22 kwietnia 1975 r. do
8 kwietnia 1977 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową, podlegającą wliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Wnioskodawca legitymuje się zatem co najmniej 15- letnim stażem pracy w takim charakterze.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do emerytury od(...)tj. od ukończenia 60 roku życia-
w oparciu o przepis art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z FUS.