Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 23 września 2013 r. Sąd Rejonowy w Kutnie, w

sprawie z wniosku E. J., z udziałem H. J. (1), o podział majątku wspólnego postanowił:

1. ustalić, iż w skład majątku wspólnego byłych małżonków E. J. i H. J. (1) wchodzą:

a) spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w K. przy ul. (...), wraz z wkładem budowlanym o wartości 162.000 zł,

b) spółdzielcze prawo do garażu nr (...) o powierzchni użytkowej 15,90 m ² położonego w K. przy ul. (...) o wartości 22.000 zł,

c) samochód osobowy marki O. (...) rok produkcji 1994 nr rejestracyjny (...) o wartości 1.000 zł,

d) kwota 920 zł stanowiąca równowartość 920akcji imiennych Zakładów (...) S.A. w K.;

2. ustalić, iż udziały stron w majątku wspólnym nie są równe, przy czym H. J. (1) przyczyniła się w 60% do powstania majątku wspólnego zaś E. J. w 40%;

3. dokonać podziału majątku wspólnego stron w ten sposób że:

a) przyznać na wyłączną własność H. J. (1) spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego opisanego w punkcie 1.a.,

b) przyznać na wyłączną własność E. J. przedmioty majątkowe opisane w punktach 1.b.-1.d.,

4. zasądzić od uczestniczki postępowania H. J. (1) na rzecz wnioskodawcy E. J. kwotę 62.136 zł tytułem spłaty przysługującego mu udziału w majątku wspólnym, płatną w 6 równych ratach półrocznych w kwotach po 10.356 zł, płatnych do 30 grudnia i 30 czerwca każdego roku, poczynając od 30 grudnia 2013 roku, z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności,

5. nakazać uczestniczce postępowania wydanie wnioskodawcy prawa do garażu opisanego w punkcie 1.b. w terminie 1 miesiąca od dnia uprawomocnienia się postanowienia,

6. zasądzić od uczestniczki postępowania na rzecz wnioskodawcy kwotę 50 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania,

7. nie obciążać stron nie uiszczonymi kosztami sądowymi, które przejąć na rachunek Skarbu Państwa,

8. przyznać na rzecz adwokata Z. K. kwotę 4.428 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu na rzecz wnioskodawcy, którą polecił wypłacić od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kutnie,

9. przyznać na rzecz radcy prawnego I. Ś. kwotę 4.428 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu na rzecz uczestniczki postępowania, którą polecił wypłacić od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Kutnie.

Na kartach uzasadnienia Sąd Rejonowy poczynił ustalenia, z których wynika, że uczestnicy pozostawali w związku małżeńskim, a zarazem w ustroju ustawowej wspólności małżeńskiej w okresie od 21 lutego 1981 roku, do uprawomocnienia się wyroku orzekającego rozwód z wyłącznej winy wnioskodawcy, tj. do dnia 25 sierpnia 2009 roku. W tym czasie zgromadzili majątek wspólny, którego skład był między uczestnikami niesporny, i który obejmował składniki wymienione w sentencji postanowienia.

Ustalono także, że wnioskodawca, od 1982 r., był zatrudniony w Zakładach (...) S.A. w K.. Stosunek pracy został rozwiązany bez wypowiedzenia z powodu spożywania alkoholu w miejscu pracy, w dniu 2 lutego 1999 roku. Od dnia 23 sierpnia 2001 roku wnioskodawca zarejestrował prowadzenie działalności gospodarczej w postaci sklepu rolno-spożywczego w miejscowości M.. Działalność ta nie przynosiła zysków, wobec czego wnioskodawca zlikwidował ją w roku 2003. Od 28 lipca 1999 roku wnioskodawca pobiera rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Renta wnioskodawcy w okresie od 28 lipca 1999 roku do 30 września 2004 roku była przekazywana na adres K., ul. (...).

Darowizną z dnia 27 października 2000 roku U. i M. J. przekazali wnioskodawcy udział wynoszący ½ we współwłasności nieruchomości położonej w miejscowości P., gmina P. sprzedając drugi udział małżonkom S.. Wnioskodawca dysponuje samochodem marki O. (...), o wartości 1.000 zł. Ponadto wnioskodawca posiadał akcje pracownicze w ilości 920 sztuk, które sprzedał za kwotę 920 zł.

E. J. wyprowadził się ze wspólnego mieszkania w roku 2001, z powodu konfliktu z żoną. Zamieszkał wówczas w miejscowości M.. Wnioskodawca został wymeldowany ze wspólnego lokalu mieszkalnego na podstawie decyzji z dnia 19 lutego 2007 roku. W okresie, gdy wnioskodawca wyprowadził się z domu pomoc finansową świadczyli na jego rzecz rodzice oraz rodzeństwo. Wnioskodawca nie dysponował oszczędnościami w kwocie 50.000 zł, które mógłby zabrać, gdy się wyprowadził. Pomocy w otwarciu działalności gospodarczej oraz uzyskaniu na ten cel środków finansowych udzielił mu brat.

Ustalono, że H. J. (1) jest osobą niepełnosprawną w stopniu lekkim, który to stan istnieje od roku 1999. Pracowała zawodowo w latach 1980-1986, 1999-2000 jak również przez trzy lata w ramach umowy zlecenia. Po wyprowadzeniu się męża uczestniczka samodzielnie ponosiła koszty związane z utrzymaniem lokalu, tj. z przeprowadzanymi remontami, opłatami eksploatacyjnymi, wymianą drzwi, wodomierzy. Ponadto podejmowała samodzielne starania związane z utrzymaniem i wychowaniem wspólnego syna stron. Od grudnia 2005 roku koszty utrzymania mieszkania przejął syn stron Ł. J..

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy odmówił wiarygodności zeznaniom uczestniczki, iż środki na zakup pierwszego lokalu mieszkalnego, oraz na zamianę pochodziły z darowizny przekazanej przez jej rodziców wyłącznie, a także w zakresie posiadania i przywłaszczenia przez wnioskodawcę kwoty 50.000 zł.

W świetle tak zarysowanych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy ocenił wniosek jako usprawiedliwiony co do zasady. Stwierdził, że okoliczności sprawy uzasadniają uwzględnienie wniosku uczestniczki i ustalenie nierównych udziałów, jednak tylko w proporcji 60% na rzecz uczestniczki i 40% na rzecz wnioskodawcy. Wskazał, że uczestnicy pozostawali we wspólności majątkowej od 21 lutego 1981 roku do dnia 29 sierpnia 2009 roku a więc uprawomocnienia się postępowania w sprawie o rozwód. Od roku 2001 strony nie zamieszkują razem jednakże do września 2004 roku uczestniczka korzystała z dochodów męża w postaci renty podczas, gdy on prowadził nierentowną działalność gospodarczą utrzymując się z pomocy rodziny. Dopiero od końca września 2004 r. wnioskodawca pozostawił rodzinę bez żadnych dochodów i od tej daty przez pięć lat trwania wspólności majątkowej wyłącznie uczestniczka ponosiła koszty związane z utrzymaniem lokalu mieszkalnego, garażu oraz wychowaniem i utrzymaniem wspólnego dziecka stron. Materiał dowodowy wskazuje również, iż przez większość trwania małżeństwa E. J. pracował uzyskując dochody podczas gdy uczestniczka pracowała jedynie okresowo. Nie ma dowodów potwierdzających, iż w tym okresie wnioskodawca nie przyczyniał się do utrzymania wspólnej rodziny. Sporadyczny wypadek pokrycia szkody samochodowej wyrządzonej osobie trzeciej oceny tej zmienić nie może. Co prawda od roku 1999 wnioskodawca pozostał bez zatrudnienia wyłącznie ze swojej winy, z uwagi na zwolnienie w trybie natychmiastowym wobec spożywania alkoholu w trakcie pracy. Rok później strony rozpoczęły faktyczną separację. Zwrócić jednak należy uwagę, iż od roku 1999 wnioskodawca został uznany za osobę częściowo niezdolną do pracy uprawnioną do renty co zmniejszyło jego możliwości zarobkowe. W związku z tym możliwość uznania braku przyczynienia się do powstania i utrzymania majątku wspólnego z winy wnioskodawcy może zostać przyjęta tylko przez okres pięciu lat, z 28 letniego trwania wspólności majątkowej. Z materiału dowodowego wynika, iż strony wspólnie doprowadziły do powstania majątku wspólnego objętego postępowanie, wspólnie go utrzymywały przez większość czasu trwania wspólności majątkowej. Stąd Sąd Rejonowy nie uwzględnił wniosku o ustalenie nierównych udziałów w dalej idącym zakresie.

Następnie odniósł się do twierdzeń uczestniczki, iż ponosiła ona, z majątku odrębnego, nakłady związane z utrzymywaniem lokalu, dokonywanymi remontami jak również związanymi z darowiznami dokonywanymi na jej rzecz. Zdaniem Sądu Rejonowego z materiału dowodowego nie wynika, aby darowizny dokonywane przez rodziców uczestniczki były dokonywane celowo i świadomie tylko na jej rzecz z wyłączeniem wnioskodawcy a więc twierdzenie jej w tym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie. W pozostałym zakresie wniosek o rozliczenie nakładów nie został wykazany. Uczestniczka ograniczyła się do złożenia dokumentacji związanej z ponoszonymi kosztami eksploatacyjnymi za lokal i garaż oraz remontami z okresu lat 2007 – 2009 a więc z okresu gdy istniała wspólność majątkowa między stronami. W tym czasie nie ma żadnych podstaw do twierdzenia, iż jakakolwiek strona dysponowała majątkiem odrębnym i mogła dokonywać nakładów na majątek wspólny. Okoliczności te i złożona dokumentacja stanowią uzasadnienie ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym, jednakże nie dają podstaw do ustalenia nakładów H. J. na majątek wspólny. Nie przedstawiła ona żadnych dowodów z okresu po ustaniu wspólności majątkowej, które mogłyby rzeczywiście stanowić ewentualne nakłady z majątku odrębnego uczestniczki na majątek wspólny stron.

Następnie Sąd I. instancji uzasadnił sposób dokonanego podziału wskazując, że w skład majątku wspólnego wchodzą: własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego o wartości 162.000 zł, prawo do garażu o wartości 22.000 zł, samochód osobowy o wartości 1.000 zł, równowartość zbytych akcji w kwocie 920 zł. Przytoczył przy tym względy uzasadniające rozdzielenie między uczestników składników majątkowych w sposób wskazany w postanowieniu. Skutkowało to koniecznością zasądzenia od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy spłaty, a to kwotą 62.136 zł. Kwota ta została obliczona następująco:

- wartość majątku podlegającego podziałowi równa 185.920 zł,

- przy ustaleniu nierównych udziałów w majątku wspólnym wnioskodawcy przypada kwota 74.368 zł

- po odjęciu wartości przyznanych mu na wyłączność przedmiotów majątkowych spłata wynosi 62.136 zł.

Jako podstawę prawną rozłożenia należnosci na raty wskazano przepisy art. 212 kc w zw. z art. 42 kro.

Sąd Rejonowy uzasadnił także pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w postanowieniu.

Powyższe orzeczenie zaskarżyła uczestniczka - w części, tj.:

- w zakresie pkt. 2. postanowienia, tj. ustalenia przez Sąd Rejonowy, że stopień przyczynienia się uczestniczki H. J. (1) w powstaniu majątku wspólnego stron wynosi 60 %, a wnioskodawcy E. J. 40 % oraz,

- w zakresie pkt. 6. tj. w zakresie wysokości kwoty zasądzonej od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy tytułem, a także

- w zakresie pominięcia przez Sąd Rejonowy nakładów uczestniczki z jej majątku odrębnego na majątek wspólny stron ponad przysługujący jej udział i ich rozliczenia między stronami.

Apelująca zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisów:

- art. 43 § 2 i 3 kro w związku z art. 233 § 1 kpc, polegające na mylnym ustaleniu, że H. J. (1) przyczyniła się w 60 % do powstania majątku wspólnego stron, a E. J. w 40 % podczas, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, wynika, że H. J. (1) przyczyniła się do powstania majątku wspólnego stron w 80%, a E. J. przyczynił się do powstania tego majątku w 20%;

- art. 623 kpc i z art. 328 § 2 kpc w związku z art. 361 kpc i w związku z art. 13 § 2 kpc, polegające na błędnym ustaleniu przez Sąd wysokości zasądzonej od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy spłaty, wynoszącej 62.136 zł, w sytuacji, gdy prawidłowo obliczona wysokość tej spłaty, według stanu sprawy przyjętego przez Sąd winna wynieść 50.448 zł;

- art. 618 § 1 kpc polegające na pominięciu przez Sąd przy zniesieniu współwłasności nakładów poczynionych przez uczestniczkę z jej majątku odrębnego na majątek wspólny stron, w okresie od 29 sierpnia 2009 r. do 23 września 2013 r., ponad przysługujący jej udział, na lokal nr (...), położony w K., przy ul. (...), i garaż nr (...) przy tej samej ulicy, w sytuacji, gdy uczestniczka wskazywała w postępowaniu sądowym, że samodzielnie ponosi koszty utrzymania tych lokali od czasu ustanowienia między stronami rozdzielności majątkowej.

Skarżąca zgłosiła do rozliczenia między stronami, na zasadzie art. 618 § 1 kpc, nakłady poczynione przez uczestniczkę H. J. (1) z majątku odrębnego na majątek wspólny stron, w okresie od ustania między stronami wspólności ustawowej do czasu podziału majątku wspólnego, tj. od dnia 29 sierpnia 2009 r. do dnia 23 września 2013 r. w postaci opłat eksploatacyjnych ponoszonych przez uczestniczkę za wymienione lokal i garaż. Wskazała, że we wskazanym okresie czasu poniosła wydatki wynoszące łącznie 21.432,77 zł, tj. za mieszkanie kwotę 19.778,76 zł (w 2009 r. - 2.080,01 zł, w 2010 r. - 4.157,64 zł, w 2011 r. - 4.413,87 zł, w 2012 r. - 4.968,51 zł, w 2013 r. - 4.158,73 zł), oraz za garaż 1.654,01 zł (w 2009 r. - 126,48 zł, w 2010 r. - 324,12 zł, w 2011 r. - 420,82 zł, w 2012 r. - 460,48 zł, w 2013 r. - 322,11 zł). Uczestnika z wyłączeniem wnioskodawcy korzystała i nadal korzysta ze wskazanego mieszkania oraz garażu już od 2001 r., kiedy wnioskodawca się wyprowadził. Od tego czasu ponosi koszty wynikające z eksploatacji tych lokali. Bezspornym pozostawało, że w tym okresie wnioskodawca nie ponosił żadnych opłat za wymienione lokale.

Powołując się na te zarzuty i twierdzenia skarżąca wniosła o zmianę postanowienia w zaskarżonej części poprzez:

- ustalenie, że H. J. (1) przyczyniła się do powstania majątku w 80% wspólnego, zaś E. J. w 20%, oraz o

- odpowiednie zmniejszenia zasądzonej od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy spłaty, o kwoty opłat poniesionych przez nią ponad przysługujący jej udział w majątku wspólnym.

Wnioskodawca wniósł o oddalenie apelacji, zaoponował także przeciwko uzupełnieniu materiału dowodowego w sposób postulowany przez skarżącą, wywodząc, że uczestniczka mogła i powinna była przedstawić te dokumenty w toku postępowania pierwszoinstancyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja uczestniczki jest częściowo zasadna.

Sąd Okręgowy przyjmuje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy za własne, czyniąc je podstawą własnego rozstrzygnięcia. Ocenić należy, że skarżąca nie kwestionuje tych ustaleń, albowiem zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc podniesiony został jedynie w związku z zarzutem naruszenia przepisu art. 43 § 2 i 3 kro i tylko w kontekście ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym. Z treści zarzutu, jak również z jego uzasadnienia nie wynika jednak, by apelująca kwestionowała dokonaną przez Sąd I. instancji ocenę dowodów. Skarżąca odwołuje się bowiem do ustaleń poczynionych przez Sąd, nie negując ich trafności. Wydaje się zatem, że przedmiotem zarzutu jest ocena ustalonych okoliczności sprawy z punktu widzenia przepisów prawa materialnego. Skoro zaś art. 233 § 1 kpc jest zawarty w tej części ustawy procesowej, która dotyczy oceny dowodów, a skarżąca nie kwestionuje oceny poszczególnych źródeł dowodowych, ani nie wskazuje jakie ustalenia byłyby trafne, to należało ocenić, że ustalenia faktyczne w istocie nie były przedmiotem zarzutów. W konsekwencji, oceniając apelację na podstawie jej treści, a nie tylko formalnego sposobu ujęcia zarzutów, należy stwierdzić, że uczestniczka nie kwestionowała ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy. W konsekwencji ustalenia te są dla Sądu odwoławczego wiążące (art. 378 § 1 kpc).

Sąd Okręgowy pominął wnioski dowodowe zgłoszone przez uczestniczkę na etapie postępowania apelacyjnego (art. 381 kpc). Orzecznictwo wypracowane na gruncie spraw o podział majątku wspólnego, nawiązując do unormowania zawartego w przepisie art. 618 kpc dopuściło możliwość rozliczenia nawet tych nakładów, które zostały poczynione po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej. Skarżąca w żaden sposób nie uprawdopodobniła jednak, że zgłoszenie dowodu z dokumentów było na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego niemożliwe lub niecelowe. Co więcej zgłoszenie tych nakładów do rozliczenia w apelacji stanowiło w istocie zgłoszenie nowego roszczenia, niedopuszczalne na etapie postępowania odwoławczego w myśl przepisu art. 383 kpc.

Przed przejściem do omówienia okoliczności obecnej sprawy należy poczynić ostatnią uwagę porządkującą. Otóż wspólność ustawowa uczestników ustała po dniu 20 stycznia 2005 r., tj. po wejściu w życie nowelizacji Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego wprowadzonej ustawą z dnia 17 czerwca 2004 r. (Dz.U.2004.162.1691). W konsekwencji do podziału majątku uczestników zastosowanie znajdą przepisy obowiązujące po nowelizacji. Uzasadnione jest zatem posługiwanie się pojęciami majątku osobistego i wspólnego, a nie, jak czynił to Sąd Rejonowy, majątku odrębnego i dorobkowego. Uwaga ta nie ma jednak wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Nie jest trafny zarzut dotyczący rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2. postanowienia pierwszoinstancyjnego, tj. odnośnie wysokości ustalonych udziałów w majątku wspólnym. Zwraca uwagę, że uczestniczka jednocześnie dochodzi rozliczenia nakładów z majątku odrębnego na wspólne lokale i jednocześnie powołuje tę okoliczność jako podstawę do ustalenia nierównych udziałów. W obecnym postępowaniu apelacyjnym Sąd Okręgowy jest związany normą zawartą w przepisie art. 384 kpc. Mając na uwadze ustalone, a niekwestionowane przez skarżącą, okoliczności sprawy, w tym czas trwania małżeństwa oraz czas, gdy wnioskodawca nie przyczyniał się do zaspokajania potrzeb rodziny, wywód przedstawiony przez Sąd Rejonowy na kartach uzasadniania należy ocenić jako trafny. W sprawie nie można mówić o tak rażącej dysproporcji w przyczynianiu się do zaspokojenia potrzeb rodziny, aby uzasadnione było przyjęcie proporcji udziałów jak 80 do 20. Przeciwko temu rozstrzygnięciu przemawia m.in. to, że na wcześniejszych etapach małżeństwa to wnioskodawca w przeważającym stopniu przyczyniał się do utrzymania rodziny, zaś uczestniczka pracowała tylko okresowo. Nie można także traktować orzeczenia wydanego na podstawie przepisu art. 43 § 2 kro jako sankcji wobec jednego z byłych małżonków, choćby i nawet pożycie nie układało się zgodnie, a rozwód został orzeczony z wyłącznej winy męża (wnioskodawca nie kwestionował ustalenia dotyczącego jego choroby alkoholowej). Autor apelacji znaczną część wywodu poświęca wskazaniu, że wnioskodawca podejmował szereg działań negatywnie wpływających na sytuację majątkową rodziny, w tym nabywał samochody (przy czym ustalono sprecyzowane okoliczności sprawy tylko co do jednego pojazdu) oraz uczestniczył w wypadkach drogowych (choć nie wykazano, że miał miejsce więcej niż jeden, a i co do tego jednego, że był zawiniony). W sprawie brak ustaleń dających podstawy do przyjęcia, że samochód (lub samochody) były kupowane wbrew stanowisku małżonki wnioskodawcy, zaś kolizje, twierdzenia co do których są całkowicie gołosłowne, miały miejsce z przyczyn leżących po stronie E. J.. Jeśli skarżąca negatywnie oceniała majątkowe skutki działań wnioskodawcy, to mogła skorzystać z szeregu przysługujących jej środków prawnych w celu np. wyłączenia wspólności majątkowej, odjęcia mężowi prawa zarządu majątkiem wspólnym, bądź też w celu uzyskania rozstrzygnięcia wydanego w trybie art. 28 § 1 kro, nakazującego wypłacanie wynagrodzenia, a następnie renty, do jej rąk. Myli się autor apelacji jeśli sądzi, że obecne postępowanie może doprowadzić do dalszego odejścia od zasady równości udziałów z uwagi na działania, które ani nie zostały w pełni wykazane, którym uczestniczka mogła w pewnym zakresie zapobiec, oraz które nie wpływają na trafność ustaleń Sądu Rejonowego odnośnie wcześniejszych okresów trwania małżeństwa, kiedy skarżąca pracowała wyłącznie okresowo. Należy więc ocenić, że orzeczenie zawarte w punkcie 2. postanowienia stanowi wynik prawidłowego zastosowania przepisów prawa materialnego i odpowiednio do okoliczności sprawy wyważa interesy uczestników. Podkreślenia wymaga, że skarżąca, na mocy obecnego orzeczenia, niezależnie od ustalenia nierównych udziałów, mogła uzyskać rozliczenie nakładów poczynionych z majątku osobistego na majątek wspólny. Nie wnikając w merytoryczną stronę tych roszczeń, można zauważyć, że możliwość występowania z roszczeniem o to rozliczenie wygasła z uwagi na spóźnioną inicjatywę procesową w tym zakresie.

Trafnie wskazuje się jednak w apelacji, że Sąd Rejonowy błędnie, z rachunkowego punktu widzenia, obliczył wysokość spłaty. Skądinąd uchybienie to dotyka przepisów prawa materialnego, w tym art. 43 kro. W tym zaś zakresie sprawy poddane kontroli instancyjnej są badane w granicach apelacji, ale niezależnie od granic podniesionych zarzutów.

Rozliczenie dokonane z uwzględnieniem wcześniejszych uwag przedstawia się następująco:

- wartość majątku podlegającego podziałowi wynosi 185.920 zł (obliczone jako suma wartości poszczególnych składników majątkowych, tj. 162.000 + 22.000 + 1.000 + 920 = 185.920 zł),

- przy ustaleniu nierównych udziałów w majątku wspólnym wnioskodawcy przypada 40% powyższej sumy, tj. kwota 74.368 zł,

- po odjęciu wartości przyznanych mu na wyłączność przedmiotów majątkowych spłata wynosi 50.448 zł (obliczonej jako 74.368 - 22.000 - 1.000 - 920 = 50.448 zł).

Tak obliczona suma przypada wnioskodawcy tytułem spłaty (art. 212 § 1 kc), co skutkowało koniecznością zmiany zaskarżonego postanowienia przez obniżenie z kwoty 62.136 zł do kwoty 50.448 zł (art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc). W dalej idącym zakresie apelacja podlegała oddaleniu (art. 385 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc).

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, w tym złą sytuację majątkową uczestniczki, obciążonej obecnie obowiązkiem spłaty wnioskodawcy, Sąd Okręgowy postanowił obciążać uczestniczki postępowania kosztami postępowania apelacyjnego (art. 102 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc).

Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika wnioskodawcy z urzędu została ustalona stosownie do przepisu § 6 pkt 6 oraz § 13 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461).