Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli (spr.)

Sędziowie SO Klara Łukaszewska

SO Tomasz Skowron

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2014r.

sprawy M. O.

oskarżonego z art. 278 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 26 lutego 2014 r. sygn. akt II K 505/13

uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. O. i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 223/14

UZASADNIENIE

M. O. oskarżony został o to, że w okresie od 28 lutego 2013r. w K. przy ul. (...), woj. (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch akumulatorów marki C. (...) (...) (...), znajdujących się w zaparkowanym samochodzie marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), powodując straty o wartości 1300 złotych, na szkodę J. K., to jest o czyn z art. 278 §1 k.k..

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. IIK 505/13:

uznał oskarżonego M. O. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przyjmując, iż wartość akumulatorów stanowiła kwotę 980 złotych tj. występku z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. art. 58 § 3 k.k. wymierzył mu karę roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zaliczył oskarżonemu M. O. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 1 marca 2013 roku uznając go za równoważny 2 (dwóm) dniom kary ograniczenia wolności;

na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. O. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. K. kwoty 980 (dziewięciuset osiemdziesięciu) złotych;

na podstawie art. 624 §1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego M. O. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego, który zarzucił:

naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności art. 4, 5 i 7 kpk poprzez całkowicie dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się przede wszystkim niewłaściwą oceną wiarygodności zeznań świadków złożonych w toku postępowania karnego, a także nieuwzględniem wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na nieznajdującym oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym przyjęciu, iż oskarżony M. O. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, w ten sposób, iż dokonał on zaboru akumulatorów z samochodu ciężarowego marki (...) o nr rej. (...), a następnie zbył je w punkcie skupu złomu w K. podczas, gdy prawidłowa, bezstronna i zarazem zgodna z zasadami doświadczenia życiowego analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwalała na przypisanie oskarżonemu sprawstwa w zakresie wskazanego występku.

Ewentualnie, w przypadku nie uwzględnienia powyższych zarzutów wyrokowi temu zarzucił:

rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego M. O. za czyn opisany w części dyspozytywnej wyroku, wyrażającą się orzeczeniem kary ograniczenia wolności w wymiarze nieadekwatnym do stopnia winy i szkodliwości społecznej czynu oraz nieuwzględniającym dyrektyw wymiaru kary w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej.

Stawiając powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 kpk w zw. z art. 437 kpk, obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze, ewentualnie wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

W przypadku zaś nie uwzględnienia zarzutów apelacji zawartych w punkcie 1 i 2 wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez obniżenie wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego, za przypisany występek, do wysokości nie wyższej niż 10 miesięcy ograniczenia wolności.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie była pozbawiona racji co skutkowało uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Nie ulega wątpliwości dla Sądu Okręgowego, że jedynym bezpośrednim dowodem potwierdzającym sprawstwo oskarżonego M. O. odnośnie popełnienia przypisanego mu czynu są jego wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego w których werbalnie przyznawał się do jego popełnienia i – niekonsekwentnie – przedstawiał jego okoliczności. Pozostałe dowody, w tym zeznania świadków D. S., P. Ś. (1), pokrzywdzonego J. K. potwierdzają jedynie fakt kradzieży dwóch akumulatorów z samochodu (...) oraz fakt sprzedaży akumulatorów ( nie jest pewne jednak czy tych pochodzących z tej kradzieży ) przez oskarżonego w punkcie skupu złomu. Dokładna analiza tych dowodów uzasadnia konstatację, iż słusznie skarżący obrońca w kontekście ich oceny przez Sąd I instancji zarzuca naruszenie art. 7 k.p.k., w szczególności jej dowolność i sprzeczność z zasadami doświadczenia życiowego. Będąc przesłuchany po raz pierwszy oskarżony M. O. przyznał się do kradzieży akumulatorów które od samochodu nie musiał odkręcać bo „trochę poruszał kablami i klemy zeszły z akumulatorów”. Następnie – jak twierdził dalej oskarżony podczas tego przesłuchania – skradzione akumulatory wraz z P. Ś. (1) zawiózł do punktu skupu złomu D. S. w K. i tam je sprzedał ( k.18 ). Tymczasem z zeznań D. S. wynika że przywiezione przez oskarżonego akumulatory były „stare i zniszczone” ( k.20 ), co potwierdzają wykonane przez policję zdjęcia ( k.7 -8 ), na których pokrzywdzony J. K. bynajmniej jednoznacznie nie rozpoznał swoich akumulatorów ( k. 48 ). Po uzyskaniu tego materiału dowodowego oskarżony zmienił swoje wyjaśnienia, podtrzymując je co do faktu kradzieży akumulatorów, twierdząc jednakże że schował je po kradzieży w opuszczonej stacji kolejowej, nie wywoził do punktu skupu złomu, z miejsca ukrycia zaś ktoś mu je zabrał ( k.23 – 24 ). Te zmienione wyjaśnienia oskarżonego są nieracjonalne ( wszak najistotniejszą okolicznością jest sama kradzież której oskarżony nie zaprzeczał ) i sprawiają wrażenie dostosowywania ich treści do zmieniającego się pozostałego materiału dowodowego. Na rozprawie zaś oskarżony już całkowicie zmienił wyjaśnienia zaprzeczając kradzieży i twierdząc że funkcjonariusze policji wywierali na niego presję co do przyznania ( k.47 ). Zauważyć należy że z zeznań kolegi oskarżonego świadka P. Ś. (2) wynika że od oskarżonego „ciężko się czegokolwiek dowiedzieć bo on cały czas kłamie, znamy się od przedszkola, on taki jest, już przywykłem do tego” ( k.9 ).

Sąd I instancji wydając wyrok skazujący władny był oczywiście dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego z postępowania przygotowawczego, jednakże lakoniczna argumentacja za dokonaniem takiej oceny zawarta w uzasadnieniu wyroku nie przekonuje, zwłaszcza w kontekście skłonności oskarżonego do kłamstwa o której mówił wyżej wymieniony świadek. Wątpliwości co do tej oceny wynikają jednak przede wszystkim z zeznań pokrzywdzonego J. K., który stwierdził jednoznacznie, że każdy z akumulatorów ważył po ok.50 kg i sam oskarżony nie dałby rady ich zdjąć i zabrać, przy tym na śniegu przy samochodzie były ślady dwóch osób ( k.48 ). Tych zeznań pokrzywdzonego Sąd I instancji w ogóle nie poddał ocenie.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. O. i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I instancji przeprowadzi postępowanie dowodowe w zakresie niezbędnym dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy i przeprowadzone dowody prawidłowo oceni mając na uwadze wszystkie istotne okoliczności, w tym te wynikające z zeznań pokrzywdzonego J. K.. Zasadne będzie rozważenie przesłuchania oskarżonego M. O. w obecności biegłego psychologa celem ustalenia czy oskarżony nie przejawia cech kłamstwa patologicznego. Swoje ostateczne stanowisko Sąd i instancji zawrze w wydanym wyroku który prawidłowo uzasadni zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k.

AP