Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2013 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Bednarek

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2013 roku sprawy

H. M. s. S. i H.

ur. (...) w S.

oskarżonego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i inne

na skutek apelacji prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 13 listopada 2012 roku, sygn. akt. V K 45/12

I.  uchyla zaskarżony wyrok w punktach 1 i 5 w zakresie dotyczącym czynu określonego w punkcie I aktu oskarżenia i w tej części sprawę oskarżonego H. M. przekazuje Sądowi Okręgowemu w Katowicach
do ponownego rozpoznania;

II.  uchyla orzeczenia zawarte w punkcie 3, 4 i 6 w zakresie dotyczącym kary łącznej pozbawienia wolności, jej warunkowego zawieszenia, oddania oskarżonego H. M. pod dozór kuratora i kosztach sądowych;

III.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. i art. 73 § 1 k.k. oskarżonemu H. M. warunkowo zawiesza wykonanie kary 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej
w punkcie 2 zaskarżonego wyroku na okres lat 3 (trzech) tytułem próby
i oddaje go pod dozór kuratora sądowego;

IV.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

V.  zasądza od oskarżonego H. M. na rzecz Skarbu Państwa opłatę za I i II instancję w kwocie 300 (trzysta) złotych oraz wydatki postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II AKa 117/13

UZASADNIENIE

H. M. został oskarżony o to, że:

I. w okresie od 04.10.2002r. do 09.09.2003r. w K. będąc podatnikiem podatku od towarów i usług jako właściciel firmy (...), działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zorganizowanej grupie przestępczej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, składając organowi podatkowemu deklaracje podatkowe VAT-7 podawał w nich nieprawdę co do dostawy towaru i wysokości podatku należnego w ten sposób, że rozliczył wystawione przez siebie faktury dotyczące sprzedaży paliw firmie (...), w których potwierdził transakcje, które nie miały miejsca a łączna wartość towarów wynosiła 145.148.735,55 zł z należnym podatkiem VAT znacznej wartości w kwocie 26.174.362,15 zł i w ten sposób pomógł właścicielowi firmy (...) w doprowadzeniu skarbu państwa w postaci właściwego urzędu skarbowego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem polegającego na zaniechaniu wyegzekwowania należnego podatku VAT znacznej wartości w wysokości 2.669.428,86 zł na szkodę skarbu państwa reprezentowanego przez urząd skarbowy oraz przez podanie w deklaracjach podatkowych danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym, stosując obniżenie podatku należnego

o kwotę podatku naliczonego, wprowadził w błąd organ podatkowy doprowadzając go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem polegającym na zaliczeniu nadpłaty znacznej wartości w łącznej wysokości nie mniejszej niż 47.042.893 zł na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych i uczynił sobie

z tego przestępstwa stałe źródło dochodu w ten sposób, iż wystawił faktury

z firmy (...) dotyczące sprzedaży do firmy (...) paliwa w ilości 54.522.457,33 zł o wartości 145.148.735,55 zł z podatkiem VAT 26.174.362,15

zł opisanych w części wstępnej wyroku,

to jest o czyn z art. 18§3kk w zw. z art.286§1kk w zw. z art.294§1kk

i art.18§3kk w zw. z art.271§3kk i art.286§1kk w zw. z art.294§1kk

i art.271§3kk przy zast. art.11§2kk i art.12kk i art.65§1kk

II. w okresie od 28.10.2002r. do 09.09.2003r. w K. działając

w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zorganizowanej grupie przestępczej, podjął prowadzenie działań polegających na przeniesieniu własności środków pieniężnych, pochodzących z korzyści związanych z nielegalnym obrotem paliwami płynnymi i korzyści pochodzących z nieuzasadnionego odstąpienia

od wyegzekwowania należnego podatku VAT od firmy (...)związanych z nieuzasadnionym rozliczaniem w deklaracjach podatkowych faktur VAT dokumentujących transakcje między firmami (...)a (...) B.i L.PL, w ten sposób, że przyjął na rachunek bankowy firmy (...)pieniądze stanowiące korzyść firmy (...)wynikającą z nie wyegzekwowaniu przez urząd skarbowy podatku VAT w łącznej kwocie 2.669.428,86 zł, jako przelewy z rachunku firmy (...)z tytułu zapłaty za rzekomą sprzedaż paliwa, które pochodziły z rachunku firmy (...)udaremniając stwierdzenia ich pochodzenia z niezasadnego odstąpienia od wyegzekwowania podatku VAT i uczynił sobie z tego stałe źródło dochodu,

to jest o czyn z art. 299§1i5kk w zw. z art.12kk w zw. z art.65§1kk

Sąd Okręgowy w Katowicach V Wydział Karny wyrokiem z dnia

13 listopada 2012r. wydanym w sprawie V K 45/12 orzekł:

1. oskarżonego H. M. uznał za winnego tego, że w okresie od 04.10.2002r. do 09.09.2003r. w K. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu

z innymi osobami w zorganizowanej grupie przestępczej będąc podatnikiem od towarów i usług, jako właściciel P.W. (...) w zamiarze, aby inna ustalona osoba będąca podatnikiem od towaru i usług prowadząc działalność gospodarczą w ramach firmy (...), popełniła czyn zabroniony polegający na podaniu w złożonych deklaracjach podatkowych VAT-7 nieprawdy co do zakupu paliwa od firmy P.W. (...) i uszczupleniu podatku VAT wielkiej wartości w kwocie 2.669.428,86 zł ułatwił mu jego popełnienie, w ten sposób, że przekazał 531 faktur wystawionych przez firmę P.W. (...) dotyczących sprzedaży do firmy (...) paliwa o łącznej wartości towarów 145.148.735,55 zł z należnym podatkiem VAT wielkiej wartości w kwocie 26.174.362,15 zł, które nie odzwierciedlały rzeczywistej sprzedaży, czym wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art.18§3kk w zw. z art.20§2kksw zw.

z art.56§1kks w zw. z art.37§1pkt1i5kks w zw. z art.6§2kks i za to na mocy art.19§1kk w zw. z art.20§2kksw zw. z art.56§1kks w zw. z art.38§2kks skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 40 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 zł,

2. oskarżonego H. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt II , wyczerpującego ustawowe znamiona występku z art. 299§1i§5kk w zw. z art.12kk w zw. z art.65§1kk i za to na mocy art.299§5kk w zw. z art.65§1kk skazał go na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności,

3. na mocy art.39§1i§2kks wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności,

4.na mocy art.69§1i§2kk, art.20§2kks,art.41a§1i§2kks wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 lat próby i oddał go pod dozór kuratora sądowego,

5. na mocy art.113§1kks w zw. z art.414§1kpk w zw. z art.17§1pkt7kpk umorzył postępowanie przeciwko oskarżonemu H. M.

o czyn z art.56§1kks w zw. z art.37§1pkt1, 2 i 5kks w zw. z art.6§2kks polegający na tym, że w okresie od 04.10.2002r. do 09.09.2003r. w K. będąc podatnikiem podatku od towaru i usług jako właściciel firmy (...), działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zorganizowanej grupie przestępczej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, składając organowi podatkowemu deklaracje podatkowe VAT-7 podawał w nich nieprawdę co do dostawy towaru i wysokości podatku należnego, a przez podanie w deklaracjach podatkowych danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym, stosując obniżenie podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, spowodował uszczuplenie należności publicznoprawnej wielkiej wartości z tytułu podatku od towarów i usług w łącznej wysokości nie mniejszej niż 47.042.983 zł i uczynił sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu,

6. na mocy ar.113§1kks w zw. z art.627kpk i art.2 ust.1 pkt4 i art.3ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z 23.06.1973r. ( Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie

790 zł.

Na zasadzie art.425§1i2kpk oraz art.444kpk prokurator zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej czynu I aktu oskarżenia na niekorzyść oskarżonego H. M. i powołując się na treść art.427§1i2kpk

oraz art.438pkt1kpkk zarzucił:

I. obrazę prawa materialnego w postaci art.8§1kks poprzez nie przyjęcie idealnego zbiegu czynów polegającego na stwierdzeniu, że oskarżony H. M. popełnił czyn wyczerpujący ustawowe znamiona przestępstwa

z art.18§3kk w zw. z art.20§2kksw zw. z art.56§1kks i art.76§1kks i art.62§2kks

w zw. z art.37§1pkt1i5kks w zw. z art.6§2kks i art.7§1kks oraz przestępstwa

z art. 18§3kk w zw. z art.286§1kk w zw. z art.294§1kk i art.18§3kk w zw.

z art.271§3kk i art.286§1kk w zw. z art.294§1kk i art.271§3kk przy zast. art.11§2kk i art.12kk i art.65§1kk, podczas gdy analiza najnowszego orzecznictwa Sądu Najwyższego prowadzi do wniosku, że H. M. swym zachowaniem dopuścił się czynów wyczerpujących ustawowe znamiona przestępstw z kodeksu karnego skarbowego i kodeksu karnego wskazanych wyżej,

II. obrazę prawa materialnego w postaci art. 18§3kk w zw. z art.286§1kk w zw. z art.294§1kk i art.18§3kk w zw. z art.271§3kk i art.286§1kk w zw.

z art.294§1kk i art.271§3kk przy zast. art.11§2kk i art.12kk i art.65§1kk

w idealnym zbiegu z art.18§3kk w zw. z art.20§2kksw zw. z art.56§1kks

i art.76§1kks i art.62§2kks w zw. z art.37§1pkt1i5kks w zw. z art.6§2kks

i art.7§1kks, przez przyjęcie w wyroku, że czyn zarzucany oskarżonemu H. M. wyczerpuje ustawowe znamiona przestępstwa art.18§3kk w zw. z art.20§2kksw zw. z art.56§1kks w zw. z art.37§1pkt1i5kks w zw. z art.6§2kks, podczas gdy analiza orzecznictwa Sądu Najwyższego prowadzi do wniosku, że zarzucane oskarżonemu przestępstwo należy zakwalifikować na podstawie wskazanych przepisów kodeksu karnego i kodeksu karnego skarbowego.

Stawiając powyższe zarzuty na zasadzie art.427§1kpk i art.437§1i§2kpk prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie czynu I aktu oskarżenia i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i utrzymanie w mocy wyroku w zakresie czynu II aktu oskarżenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów w uchwale z dnia 24 stycznia 2013 r., I KZP 19/12, OSNKW 2013, z. 2, poz. 13 zajął stanowisko, że w przypadku stosowania konstrukcji tzw. idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa w art.8§1kks, reguły wyłączania wielości ocen mogą służyć do redukcji kwalifikacji prawnej w ramach normatywnej analizy przeprowadzonej odrębnie dla poszczególnych deliktów (skarbowego i powszechnego) objętych tym zbiegiem, natomiast nie mają już zastosowania do obu kwalifikacji prawnych jako całości. Inaczej rzecz ujmując: reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie jedynie w wypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa w art.8§1kks. Powyższe w konsekwencji oznacza, że wykluczone jest, aby przepis Kodeksu karnego skarbowego mógł wyprzeć na zasadzie specjalności lub konsumpcji przepis Kodeksu karnego albo odwrotnie.

Sąd Apelacyjny w tym składzie, rozpoznającym apelację wniesioną przez prokuratora, w pełni podziela pogląd oraz argumenty podniesione na jego poparcie, jakie zostały przedstawione w powyższej uchwale co do niestosowania reguł wyłączania wielkości ocen w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa w art.8§1kks.

Z treści przepisu art.8§1kks wynika, że jeżeli ten sam czyn, rozumiany jako wyodrębnione, zwarte czasowo i terytorialnie zachowanie sprawcy, wypełniający znamiona przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego realizuje zarazem znamiona przestępstwa powszechnego lub wykroczenia powszechnego, oczywiście wszystkie znamiona, to sąd obowiązany jest stosować każdy z tych przepisów, tzn. i z Kodeksu karnego skarbowego, i z innej ustawy karnej. Bez znaczenia prawnego jest tu okoliczność, że to samo zachowanie sprawcy naruszyło więcej niż jedno dobro prawnie chronione i wywołało wiele różnorodnych skutków przestępnych. Gdyby ustawodawca chciał powiązać instytucję idealnego zbiegu czynów karalnych z jednorodnością dobra chronionego i skutku przestępnego, niewątpliwie nadałby komentowanemu przepisowi inne brzmienie. Tego jednak nie uczynił.

W dyspozycji art.8§1kks poprzestano na ustanowieniu nakazu zastosowania wszystkich przepisów, których znamiona dany czyn wyczerpuje, bez wskazania, co konkretnie to oznacza i jakie rodzi konsekwencje. Zawarty w tym przepisie zwrot („stosuje się”) oznacza konieczność, w razie wystąpienia podanych w nim przesłanek, przypisania sprawcy oddzielnie przestępstwa (lub wykroczenia) skarbowego i oddzielnie przestępstwa (lub wykroczenia) powszechnego. Chodzi tu więc o równoległą odpowiedzialność karno-skarbową i karną za jeden ten sam czyn. Zbieg idealny czynów (art.8§1kks) i zbieg rzeczywisty przepisów ustawy to instytucje wzajemnie się wykluczające. Tak jak kategorii rzeczywistego (właściwego) zbiegu przepisów ustawy nie można wiązać z realnym zbiegiem przestępstw, tak i nie można jej łączyć z idealnym zbiegiem czynów. Zarówno realny zbieg przestępstw, jak i idealny zbieg czynów zabronionych odnoszą się bowiem do więcej niż jednego skazania.

Przedstawione zapatrywanie prawne, aprobujące stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w powyższej uchwale, upoważnia do konkluzji, że reguły wyłączania wielości ocen nie mają zastosowania, do instytucji określonej w art.8kks i wykluczają to, aby przepis Kodeksu karnego skarbowego mógł wyprzeć na zasadzie specjalności lub konsumpcji przepis Kodeksu karnego

(lub odwrotnie) i aby w konsekwencji doszło do skazania i wymierzenia sprawcy jednej kary. Wskazane rozstrzygnięcie ma istotne znaczenie dla wyeliminowania rozbieżności w wykładni prawa, występujące w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych. Ma również zasadnicze znaczenie dla wydania właściwego orzeczenia w niniejszej sprawie. Rację ma prokurator, że z zaskarżonym wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach w zakresie rozstrzygnięcia odnoszącego się do czynu określonego w punkcie I aktu oskarżenia nie można się zgodzić i nie sposób uznać go za słuszny.

Sąd I instancji wyraził pogląd, że ochronę w zakresie naruszeń mienia wynikających z przekroczenia przepisów podatkowych zaliczanych do sfery prawa publicznego zapewnia regulacja zawarta w Kodeksie karnym skarbowym, a nie w Kodeksie karnym. Podstawą odpowiedzialności karnej w przypadku wystawienia faktury niedokumentującej rzeczywistego zdarzenia gospodarczego lub posługiwania się nią przy naliczeniu należnego podatku VAT albo określenia innego obowiązku podatkowego jest przepis art.62§2kks. Sąd ten także przyjął, że w przypadku wystawienia, wykorzystania fikcyjnych lub nierzetelnych faktur, gdy nie ma miejsce zwrot podatku VAT, a jedynie narażenie na uszczuplenie należności wskutek zmniejszenia podatku należnego o podatek naliczony, to winien mieć zastosowanie tylko przepis art.56kks. Kontynuując swój wywód stwierdził także, że wykluczyć należy zakwalifikowanie tego typu zachowań na podstawie art.76§1-3kks, ponieważ zawęża on zakres zastosowania normy sankcjonującej wyłącznie do przypadków, gdy konsekwencją zachowania się sprawcy jest narażenie na zwrot lub uzyskanie zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej. Z identycznych powodów nie sposób takich przypadków uznać, jego zdaniem, za wypełniające znamiona klasycznego oszustwa przewidzianego w art.286§1kk, gdyż nie doszło do rozporządzenia mieniem Skarbu Państwa.

Prokurator w apelacji nie zakwestionował ustaleń faktycznych w zakresie przebiegu transakcji między firmą (...)prowadzoną przez oskarżonego H. M.a firmą (...)należącą do W. K.oraz wystawionymi w związku z ich działalnością nierzetelnymi fakturami, które miały potwierdzać obrót paliwami, który jednak w rzeczywistości w ogóle nie istniał. Nie nasuwały także zastrzeżeń ustalenia dotyczące okoliczności związane ze sporządzanymi przez oskarżonego deklaracjami podatkowymi VAT- 7 oraz przeprowadzanymi przelewami bankowymi pomiędzy tymi podmiotami gospodarczymi. Oskarżyciel publiczny zanegował natomiast zastosowaną przez Sąd I-szej instancji kwalifikację prawną odnoszącą się do czynu określonego w punkcie I aktu oskarżenia, z przyjęciem jako jej podstawy tylko przepisów Kodeksu karnego skarbowego. Nie zgodził się też ze stanowiskiem polegającym na wyeliminowaniu z kwalifikacji prawnej przepisów art.76§1kks i art.62§2kks. Zauważył, że w opisie czynu przypisanego oskarżonemu H. M.zawarto sformułowanie, iż wystawił 351 faktur, które nie odzwierciedlały rzeczywistej sprzedaży, czyli były nierzetelne w rozumieniu przepisu art.62§2kks i następnie je przekazał przedstawicielowi firmy (...). Później przedmiotowe faktury były rozliczane przez wyżej wymienione podmioty gospodarcze w deklaracjach podatku od towaru i usług. Zatem wystawianie nierzetelnych faktur godziło w obowiązek podatkowy spoczywający na właścicielach tych firm i zmierzało do uszczuplenia podatku VAT. Właściciel firmy (...) W. K.rozliczał faktury otrzymywane od oskarżonego H. M.w sporządzanych deklaracjach podatkowych i stanowiły one podstawę do obliczenia naliczonego podatku VAT. Następnie stosując obniżenie podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wprowadzał w błąd organ podatkowy, narażając na zaliczenie nadpłaty na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych w rozumieniu przepisu art.76§1kks. Natomiast działanie oskarżonego H. M.polegało na pomocnictwie W. K.w składaniu niezgodnych z prawdą deklaracji podatkowych VAT-7 i w uszczupleniu podatku VAT w kwocie 2.669.428,86 zł. Następnie prokurator zarzucił Sądowi I instancji, iż nie rozważył okoliczności dotyczącej udzielenia przez oskarżonego H. M.właścicielowi Firmy (...)pomocy w zaliczeniu nadpłaty podatku naliczonego nad należnym na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych

w łącznej kwocie 163. 724 zł.

Uchwała Sądu Najwyższego dnia 24 stycznia 2013 r., I KZP 19/12 niewątpliwie uporządkowała rozbieżności w orzecznictwie sądów oraz w zakresie wzajemnego stosowania przepisów art.286§1kk i art.76§1kks oraz art.271§1kk i art.62§2kks. Zostało podważone stanowisko, że przepis art.76§1kks stanowi lex specialis w stosunku do przepisu art.286§1kk, a przepis art.62§2kks stanowi lex specialis wobec przepisu art.271§1kk.

Powyższych zagadnień prawnych nie rozważał Sąd Okręgowy, który wydał wyrok przed ogłoszeniem powyższej uchwały, a mają one kluczowe znaczenie dla przyjęcia prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu w tym zakresie.

Biorąc pod uwagę powyższe wywody, trzeba podzielić zarzuty apelacji prokuratora dotyczące obrazy przepisów prawa karnego materialnego wskazanych w punktach I i II środka odwoławczego, polegającej na nieprzyjęciu idealnego zbiegu czynów zabronionych oraz zastosowanie w toku wyrokowania zasady specjalności i uznać je za trafne. Stwierdzone mankamenty postępowania sądowego czynią wydane w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie

w zaskarżonej części przedwczesnym i powodują konieczność uchylenia wyroku w punktach 1 i 5 w zakresie dotyczącym czynu określonego w punkcie

I aktu oskarżenia i przekazania sprawy oskarżonego H. M., pomimo przyznania się przez niego do jego popełnienia, do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach. Sąd I instancji powtórnie rozstrzygając niniejszą sprawę uwzględni wskazane uwagi i zapatrywania, przeprowadzi starannie postępowanie dowodowe oraz dokona na nowo ustaleń faktycznych i prawnych oraz przeprowadzi ponową ocenę prawną zarzucanego oskarżonemu czynu w punkcie I aktu oskarżenia. Wypowie się co do jego winy

i sprawstwa, badając możliwości zastosowania konstrukcji prawnej idealnego zbiegu czynów w ramach normatywnej analizy przeprowadzonej odrębnie dla poszczególnych deliktów skarbowego i powszechnego objętych tym zbiegiem. Następnie rozważy zastosowanie idealnego zbiegu czynów zabronionych polegającego na określeniu przestępstw o znamiona ustawowych z Kodeksu karnego i Kodeksu karnego skarbowego, sugerowanych przez prokuratora w apelacji, które ewentualnie wchodziłyby w jego zakres. Później zgodnie z treścią przepisu art.8 § 2k.k.s. rozpatrzy kwestie związane z wymiarem kary za każde przestępstwo i zbada problematykę dotyczącą przedawnienia karalności poszczególnych czynów, co także będzie miało wpływ na treść końcowego rozstrzygnięcia.

Konsekwencją takiego rozstrzygnięcia była konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku w punktach 3, 4 i 5 w zakresie dotyczącym kary łącznej pozbawienia wolności, jej warunkowego zawieszenia, oddania oskarżonego H. M. pod dozór kuratora sądowego i kosztach sądowych. Podzielając argumentację Sądu Okręgowego i okoliczności przemawiające za wydaniem rozstrzygnięcia o charakterze probacyjnym, na podstawie art.69§1i2kk, art.70§1pkt1kk i art.73§1kk Sąd Apelacyjny warunkowo zawiesił oskarżonemu H. M. wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 2 wyroku za przypisany mu czyn z art.299§1i §5 kk w zw. z art.12 kk i art.65§1kk na okres lat 3 tytułem próby i oddał go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego. W pozostałej części zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Podstawę prawną wyroku Sądu Apelacyjnego stanowi przepis prawny art.437§1i2kpk.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art.10ust.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz art. 635kpk.