Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Robert Zdych

Protokolant Artur Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2014 r.

sprawy Ł. O. (1)

obwinionego z art. 86 § 1 kw i art. 92 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej

z dnia 28 maja 2014 roku sygn. akt X W 2821/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza opłatę w kwocie 30 złotych za II instancję .

Sygn.akt IV Ka 775/14

UZASADNIENIE

W dniu 12.12.2013r. do Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej wpłynął wniosek o ukaranie Ł. O. (1) za to, że w dniu 28 sierpnia 2013r. około godz. 8.10 we W. na ul. (...) spowodował zagrożenie w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki F. (...) nr rej. (...) jechał ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...), nie zastosował się do poziomego znaku drogowego P-4 „linia podwójna ciągła" i bez zachowania szczególnej ostrożności rozpoczął manewr wyprzedzania dwóch pojazdów tj. samochodu marki M. nr rej. (...) oraz samochodu marki F. (...) nr rej. (...), w trakcie tego manewru doszło do kolizji z samochodem marki F. (...) nr rej. (...), którego kierujący wyjechał na ul. (...) z ul. (...) i następnie sygnalizując manewr kierunkowskazem skręcał w lewo do posesji nr (...) to jest za czyn z art. 86§1 k.w. i art. 92§1 k.w.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej z dnia 28.05.2014r. sygn. akt X W 2821/13 Ł. O. (1) został uznany winnym popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86§1 k.w. w zw. z art. 9§1 k.w. i art. 24§1 k.w. wymierzono mu karę grzywny w wysokości 300 zł.

Ponadto zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania oraz opłatę w wysokości 30 zł.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł Ł. O. (1), zarzucając:

1.  złamanie prawa procesowego i Konstytucji RP poprzez niepowołanie innego biegłego mimo uzasadnionych wątpliwości co do wiedzy i bezstronności biegłego, które to obwiniony podniósł na rozprawie wraz ze złożeniem wniosku ustnego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego, tj. złamanie art. 196§3 i art. 201 k.p.k. na podstawie art. 42 kpow w zw. z art. 42 ust. 3, art. 2 i art. 7 Konstytucji RP,

2.  naruszenie prawa procesowego i Konstytucji RP poprzez nie wzięcie pod uwagę przez Sąd i nie dopuszczenie dowodów i pytań przedstawianych przez obwinionego, które mają znaczący wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. naruszenie art. 34 kpow w zw. z art. 45 ust. 1, art. 2 i art. 7 Konstytucji RP,

3.  naruszenie prawa procesowego poprzez niezareagowanie na zgłoszone przez obwinionego uchybienia i niedociągnięcia. Policji oraz prokuratury i biegłego oraz nieuwzględnienie i nie rozpatrzenie złożonego przez obwinionego do protokołu wniosku o ukaranie G. P. tj. naruszenie art. 3 i art. 27§2 kpow,

4.  naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 22 ust. 1 i 4 ustawy PoRD sprzeczną z wykładnią dokonaną przez Sąd Najwyższy,

5.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu niezachowania szczególnej ostrożności przy rozpoczęciu manewru wyprzedzania, w wyniku czego miało dojść do kolizji z wyłącznej winy oskarżonego, a także błąd polegający na nieustaleni, że pokrzywdzony G. P. (1) nie zachował szczególnej ostrożności podczas manewru zmiany kierunku ruchu, nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi kierowanemu przez obwinionego oraz nie wywiązał się z obowiązku zaniechania wykonania manewru skrętu w lewo w związku obecną sytuacją na drodze, w wyniku czego spo wodo wał sytuację kolizyjną i doprowadził do zderzenia pojazdów oraz powstałych w jego wyniku szkód osobowych i majątkowych.

Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie Ł. O. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu, postawienie G. P. (1) w stan obwinienia za czyn z art. 86§1 w zw. z art. 22 ust. 1 ustawy PoRD i uznanie go za winnego niezachowania należytej ostrożności, nie zaniechania manewru skrętu w lewo i wyłącznej odpowiedzialności za spowodowanie wypadku drogowego z dnia 28.08.2013r. oraz powstałych w ten sposób szkód osobowych i materialnych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Niezasadne są zarzuty w zakresie, w jakim wytykają zaskarżonemu orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych bądź naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia,

Wbrew tak sformułowanym zarzutom Sąd Rejonowy nie dopuścił się w toku wyrokowania błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia dotyczącego obwinionego w zakresie zarzucanego mu czynu. Sąd I instancji w swym uzasadnieniu ustosunkował się do całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym do dowodów, które świadczą o sprawstwie i winie Ł. O..

Należy zauważyć, że poza prostym zanegowaniem oceny dokonanej przez Sąd I instancji autor apelacji nie wskazał w istocie na czym miałaby polegać błędna ocena tego materiału dowodowego poczyniona przez sąd orzekający, jedynie akcentując wiarygodność swoich wyjaśnień i zeznań jadącej z nim pasażerki.

Oczywistym jest, że jak zwykle w tego typu sprawach materiał dowodowy ulega podziałowi na wyjaśnienia obwinionego i zeznania pokrzywdzonego, które to relacje poparte są innymi dowodami. Zadaniem zaś Sądu orzekającego jest analiza tych dowodów pod kątem waloru wiarygodności dla dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych.

Treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje na analizę przeprowadzonych w niniejszej sprawie dowodów, tak tych przemawiających za wyłącznym sprawstwem obwinionej: zeznania świadków: A. M., G. P.., jak i przeczących tej wersji.

To czego nie zauważa skarżący - to fakt, iż ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy dokonał także na podstawie złożonych przez niego wyjaśnień. Bezsporny jest bowiem fakt, że jak przyznał obwiniony manewr wyprzedania rozpoczął on nie stosując się do znaku drogowego P - 4, a więc pomimo podwójnej linii ciągłej (k.36).

Ten materiał osobowy stał się także podstawą opinii wydanej przez biegłego z zakresu ruchu drogowego.

Podkreślenia wymaga, że uwzględniając te dowody biegły sformułował wnioski w zakresie przebiegu zdarzenia, zaś ocena tego dowodu i jego przydatności należała do sądu orzekającego (tak jak i każdego innego dowodu).

Sąd I instancji w treści uzasadnienia wyroku dowód z opinii biegłego ocenił i podał dlaczego uznał go za przydatny dla podjętego przez siebie rozstrzygnięcia.

Wbrew zarzutom skarżącego Sąd Rejonowy nie miał obowiązku dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego tylko z tego względu, że dotychczasowa opinia byłą niekorzystna dla obwinionego. Podstawą przeprowadzenia innej opinii specjalistycznej byłoby wystąpienie przesłanek określonych w art. 201 k.p.k., żadna zaś ze wskazanych w tym przepisie okoliczności nie zachodziła.

Obwiniony poza ogólnikowym wskazaniem o niespójności i nierzetelności opinii wydanej przez biegłego M. P. nie sformułował konkretnych zarzutów, które mogłyby być przedmiotem oceny przez sąd odwoławczy.

Ocena materiału osobowego stała się podstawą poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych. To, że ustalenia te są niekorzystne dla obwinionego nie oznacza, że dokonana analiza źródeł osobowych przeprowadzona została błędnie z naruszeniem zasad określonych w art. 7 k.p.k.

Sąd I instancji wskazał dlaczego zeznaniom powołanych świadków: G. P. i A. M. dał wiarę. Konsekwencją tego było odmówienie takiego przymiotu wyjaśnieniom złożonym przez obwinionego oraz zeznaniom P. S., co do okoliczności zdarzenia.

Za zupełnie dowolny należy uznać zarzut apelacji o niewłaściwej ocenie zeznań A. M. w zakresie sygnalizowania przez pokrzywdzonego zamiaru skrętu.

Należy zauważyć, że świadek ten w sposób odmienny od obwinionego przedstawił sposób poruszania się samochodu prowadzonego przez G. P.. Wykonywane manewry, w tym włączenie się do ruchu na ul. (...) nie stanowiły żadnego zagrożenia dla innych uczestników ruchu. Należy 2:auważyć, że prowadzony przez A. M. pojazd poruszał się bezpośrednio za samochodem pokrzywdzonego i nie miała ona żadnych przeszkód w obserwacji podejmowanych przezeń manewrów.

Co prawda świadek ten miał pewności czy G. P. sygnalizował zamiar skrętu już w chwili gdy wjechał na ul. (...), lecz była pewna, że kierunkowskaz w tym pojeździe był włączony gdy samochód obwinionego wyprzedzał jej pojazd.

Brak jest jakichkolwiek podstaw, aby tym zeznaniom odmówić wiarygodności; świadek obcy dla stron nie miał żadnego interesu faktycznego ani procesowego w przedstawieniu zdarzenia w sposób sprzeczny z rzeczywistym jego przebiegiem.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena w zakresie czynu popełnionego przez obwinionego uwzględnia wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy, jest logiczna, nie narusza zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, a zatem nie można jej zarzucić dowolności. Wyrażone przez Sąd I instancji stanowisko, że zgromadzony materiał dowodowy jest wystarczający dla dokonania ustalenia o popełnieniu wykroczenia jest w pełni uprawnione i w żadnym przypadku nie można mu zarzucić dowolności.

W uzasadnieniu Sąd I instancji odniósł się do całego zebranego w sprawie materiału dowodowego i dowody te omówił. Oczywistym jest natomiast, iż w sytuacji, gdy istnieją w sprawie dowody nawzajem sprzeczne Sąd winien dokonać ustaleń faktycznych tylko na podstawie tych, które uznaje za wiarygodne, co też uczynił. Zauważyć należy, iż treść uzasadnienia wskazuje, na jakich dowodach Sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych.

Treść apelacji w sposób odmienny dokonując oceny tego materiału dowodowego i akcentując elementy najkorzystniejsze dla obwinionego w istocie stanowi polemikę z analizą dokonaną przez sąd I instancji, nie wskazując na błędy w przeprowadzonym rozumowaniu.

Nietrafny jest też zarzut naruszenia przez sąd prawa materialnego. Przytoczone w uzasadnieniu apelacji orzeczenia SN wskazują na rodzaj i charakter obowiązków ciążących na uczestnikach ruchu drogowego i odwołanie się do nich samo przez się nie wskazuje na błędną ocenę prawną zachowania Ł.O. w świetle dokonanych ustaleń faktycznych.

Na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut naruszenia prawa procesowego poprzez niewszczęcie postępowania przeciwko G. P.. Należy zwrócić tu bowiem uwagę na zasadę skargowości wyrażoną w art. 14§1 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. i konieczność złożenia wniosku o ściganie przez uprawniony organ lub osobę.

Podniesione zarzuty należało więc uznać za nie zasługujące na uwzględnienie, a wniesioną w tym zakresie apelację za niezasadną.

Brak jest też podstaw do negowania orzeczonej kary.

Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy wskazał na okoliczności, które miał na uwadze przy określaniu jej rodzaju i wysokości Z tak dokonaną oceną należy się w pełni zgodzić.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 119 k.p.s.w. oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.