Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka – G. J. domagała się zasądzenia na jej rzecz od pozwanej – (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 13.065 zł z ustawowymi odsetkami od kwot:

-

13.065 zł od dnia 18 września 2012 r. do dnia zapłaty,

-

500 zł od dnia 29 listopada 2012 r. do dnia zapłaty,

a także zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, iż jest nabywcą wierzytelności przysługującej A. K. (1) z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 29 lipca 2012 r., wyrządzonej w jej pojeździe marki B. o nr rej. (...) przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność, co do zasady i wypłaciła poszkodowanej odszkodowanie według kosztorysu w kwocie 7.811,74 zł. Poszkodowana nie zgadzała się z decyzją pozwanej. Poszkodowana zbyła w/w wierzytelność na rzecz powódki, która zleciła sporządzenie wyceny kosztów naprawy tego pojazdu. Z ekspertyzy tej wynikało, że rzeczywiste koszty naprawy pojazdu wyniosły 20.877,01 zł brutto. Powódka podała, iż pozwana zaniżyła koszty części zamiennych o 65%, jak również zaniżyła koszty robocizny do wysokości 50 zł za godzinę. Powyższa stawka znacznie odbiega od średniej stawki na lokalnym rynku, która wynosiła od 100 do 110 zł. Powódka poniosła koszty sporządzenia tej ekspertyzy w kwocie 500 zł netto i wnosiła o ich zwrot zgodnie z art. 361 k.c. Powódka wnosiła także o dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28 grudnia 2012 r. Sąd Rejonowy Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem powódki wyrażonym w pozwie oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana nie kwestionowała faktu, iż szkoda została spowodowana przez kierowcę, który zawarł z pozwana umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej kierowców pojazdów mechanicznych. Pozwana podała, iż ustaliła wysokość powstałej szkody na kwotę 6.015,56 zł brutto, a po uwzględnieniu zastrzeżeń przedstawionych przez poszkodowaną podwyższyła wysokość odszkodowania do kwoty 7.811,74 zł, która w pełni skompensowała szkodę poniesioną przez poszkodowaną. Kosztorys naprawy sporządzony przez pozwaną uwzględnił wiek i stan techniczny samochodu marki B. o nr rej. (...) w dniu kolizji, a także przeciętne ceny robocizny na lokalnym rynku usług w warsztatach poza (...). Pozwana zarzucała, iż poszkodowana nie przedstawiła rachunków na nabycie oryginalnych części zamiennych, według których została wykonana kalkulacja naprawy przedstawiona przez powódkę oraz, że opinia rzeczoznawcy M. T. jest dokumentem prywatnym i nie stanowi dowodu w sprawie. Nadto w tej opinii rzeczoznawca nie uwzględnił wieku i stanu technicznego uszkodzonego pojazdu. Pozwana wnosiła także o nie uwzględnienie żądania powódki w zakresie kwoty 500 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej opinii, albowiem w ocenie pozwanej te koszty nie pozostawały w normalnym związku przyczynowym z powstałą szkodą.

W piśmie procesowym z dnia 1 lipca 2013 r. powódka wnosiła o wezwanie biegłego na rozprawę celem złożenia przez niego wyjaśnień. Powódka podała, iż biegły powinien wyjaśnić, dlaczego przyjął, że część oznaczoną nr 3560 tj. ściana prawa tylna powinna zostać oddana do naprawy, a nie do wymiany.

W piśmie procesowym z dnia 5 sierpnia 2013 r. powódka po zapoznaniu się z opinią uzupełniającą biegłego oraz wyjaśnieniami biegłego złożonymi na rozprawie w dniu 30 lipca 2013 r. wnosiła o ponowne wezwanie biegłego na rozprawę w celu zadania biegłemu dalszych pytań. Powódka podała, iż pozwana w trakcie postępowania likwidacyjnego sama dokonała zmiany kwalifikacji części nr 3560 z naprawy do wymiany na skutek pisma poszkodowanej z dnia 31 sierpnia 2012 r. Zdaniem powódki argumentacja przestawiona przez biegłego w zakresie naprawy tej części była niewłaściwa.

W piśmie procesowym z dnia 6 sierpnia 2013 r. pozwana podała, iż wniosek poszkodowanej w piśmie z dnia 20 sierpnia 2012 r. w zakresie zmiany kwalifikacji w/w części z naprawy na wymianę nie został zaakceptowany przez pozwaną. Pozwana podzielała w tym zakresie uzupełniającą opinie biegłego S. G.. Pozwana wnosiła o przesłuchanie świadka A. K. (1) na okoliczność, czy uszkodzony samochód został naprawiony i w jakim zakresie. Pozwana wnosiła także o zobowiązanie A. K. (1) do udostępnienia biegłemu tego pojazdu celem wykonania oględzin, a co za tym idzie, ustalenia czy ściana prawa tylna została naprawiona czy wymieniona.

W piśmie procesowym z dnia 9 stycznia 2014 r. powódka kwestionowała uzupełniającą opinię biegłego z oględzin uszkodzonego pojazdu. Powódka podała, iż mąż poszkodowanej poinformował powódkę, że w trakcie naprawy tego pojazdu dokonano wymiany tylnej ściany. Powódka zarzucała, iż ustalenia biegłego nie odpowiadają prawdzie, a biegły nie dokonał oględzin pojazdu w całości, zwłaszcza od wewnątrz pojazdu.

Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2014 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 8.393,43 zł z ustawowymi odsetkami od kwot: 7.893,43 zł od dnia 18 września 2012 r. do dnia zapłaty; 500 zł od dnia 29 listopada 2012 r. do dnia zapłaty, zaś w pozostałej części powództwo oddalił. Sąd ten zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 997 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, a niewykorzystaną część zaliczki na koszty opinii w kwocie 76,96 zł zwrócił pozwanej.

Sąd Rejonowy oparł rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i wnioskach.

Sąd I instancji wskazał, iż w dniu 29 lipca 2012 r. w wyniku zdarzenia komunikacyjnego został uszkodzony samochód marki B. o nr rej. (...) należący do poszkodowanej A. K. (1), a sprawca szkody był ubezpieczony u pozwanej od odpowiedzialności cywilnej (okoliczność bezsporna). Pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne ustalając koszty naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 6.015,56 zł. Rzeczoznawca pozwanej, który wykonywał oględziny samochodu, zakwalifikował część oznaczoną nr (...), tj. ścianę prawą tylną do naprawy, a nie do wymiany (dowód: kalkulacja naprawy nr (...) – k. 119 – 125 akt, protokół szkody w pojeździe marki B. nr rej. (...) – k. 18 akt). W piśmie z dnia 31 sierpnia 2012 r. poszkodowana A. K. (1) zwróciła się do pozwanej z prośbą w zakresie zmiany kwalifikacji naprawy części nr (...) przez jej wymianę na nowy element (dowód: pismo poszkodowanej – k. 99 akt). W odpowiedzi, pozwana poinformowała poszkodowaną, iż szkoda została przekazana do rzeczoznawcy celem ponownego wyliczenia jej wysokości (dowód: pismo pozwanej – k. 98 akt). Pozwana dokonała ponownej oceny kosztów naprawy pojazdu w wyniku czego ustaliła, iż wysokość tych kosztów wyniosłaby 7.811,74 zł (dowód: kalkulacja naprawy nr (...) – k. 72 – 89 akt). Pozwana wypłaciła poszkodowanej odszkodowanie w tej kwocie (dowód: pismo pozwanego – k. 90 akt). W dniu 24 września 2012 r. poszkodowana A. K. (1) zbyła swoją wierzytelność wobec pozwanej na rzecz powódki (dowód: umowa sprzedaży wierzytelności – k. 15 – 16 akt, zawiadomienie o przelewie wierzytelności – k. 14 akt). Powódka zleciła rzeczoznawcy M. T. sporządzenie prywatnej opinii dotyczącej ustalenia kosztu naprawy pojazdu. Według tejże opinii koszty naprawy pojazdu wyniosłyby 20.877,01 zł brutto. Rzeczoznawca ustalił także, iż pozwana zaniżyła koszty naprawy, w tym koszty robocizny (dowód: ocena techniczna nr (...) – k. 9 – 12 akt). Za sporządzenie tej prywatnej opinii powódka zapłaciła 500 zł netto (dowód: faktura VAT nr (...) – k. 8 akt). Powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 13.065,27 zł tytułem dopłaty do odszkodowania za uszkodzenie pojazdu z ustawowymi odsetkami, kwoty 500 zł z tytułu kosztów netto wykonania prywatnej ekspertyzy w terminie 30 dni po otrzymaniu tego wezwania, które zostało doręczone pozwanej w dniu 29 października 2012 r. (dowód: wezwanie do zapłaty wraz z dowodem doręczenia – k. 13 akt). Pozwana nie zgodziła się spełnić żądania powódki (dowód: pismo pozwanej – k. 43 akt).

Ostatecznie Sąd Rejonowy ustalił, że uzasadniony technicznie koszt naprawy samochodu osobowego marki B. o nr rej. (...) przy zastosowaniu alternatywnych części zamiennych w lipcu 2012 r. wynosiłby kwotę 15.705,17 zł brutto. Uszkodzony samochód został wyprodukowany w 2004 r., a średnie stawki robocizny w tym za prace blacharskie i lakiernicze na lokalnym rynku wynosiły 110 i 100 zł netto. Brak było także technicznego uzasadnienia dla wymiany ściany prawej tylniej na nową, a uszkodzenia tej części pojazdu zostały naprawione przez poszkodowaną (dowód: opinia biegłego S. G. – k. 227 – 245 akt, wyjaśnienia biegłego S. G. – k. 293 – 294 akt)

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedstawionych przez strony, które nie budziły wątpliwości, co do swej autentyczności i nie były kwestionowane przez strony, a także na podstawie opinii biegłego S. G., którą zaaprobował jako pełną i logiczną. Biegły wyjaśnił przekonująco zagadnienia związane z wymianą ściany tylnej prawej, dokonał także oględzin tego pojazdu w celu ustalenia czy doszło do wymiany tej ściany na nową. Kwestionowanie tak dokonanych ustaleń, z uwagi na twierdzenie p. A. K. (2), jawiło się Sądowi Rejonowemu jako nieprzekonujące. Biegły podkreślił też, iż wymiana w/w części tego pojazdu na nową nie była zasadna technicznie.

Na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. Sąd I instancji oddalił wniosek powódki o zobowiązanie biegłego do wykonania czynności oględzin pojazdu w obecności jego właściciela. Sąd ten wskazał, iż przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego, czy też zobowiązanie biegłego do wykonania określonych czynności należy do uznania Sądu. Nie zachodzi potrzeba powołania dodatkowej opinii innego biegłego, jeżeli w przekonaniu sądu opinia wyznaczonego biegłego jest na tyle kategoryczna i przekonująca, że wystarczająco wyjaśnia zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 28 czerwca 2013 r. I ACa 204/13 LEX nr 1372313). W ocenie Sądu Rejonowego wnioski biegłego S. G. z wykonanych przez biegłego oględzin tego pojazdu oraz oceny, czy nastąpiła naprawa czy wymiana ściany prawej tylnej były jasne i kategoryczne, zaś powyższa okoliczność została jednoznacznie wyjaśniona. Brak było zatem, zdaniem Sądu, podstaw do ponownego wykonywania tych czynności przez biegłego (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 18 lipca 2013 r. I ACa 232/13 LEX nr 1350384).

Sąd Rejonowy wskazał, iż w przedmiotowej sprawie pozwana nie kwestionowała faktu wystąpienia kolizji drogowej na skutek, czego uszkodzony został samochód osobowy marki B. o nr rej. (...). Pozwana zarzucała, iż dokonała właściwej kalkulacji kosztów naprawy pojazdu, a powódka nie udowodniła wysokości swojego roszczenia.

Sąd I instancji zważył, że zgodnie z art. 509 k.c. powódka nabyła od poszkodowanej jej roszczenie wobec pozwanej na podstawie umowy przelewu tej wierzytelności, co skutkowało wstąpieniem powódki w prawa i obowiązki wierzyciela. Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. w wykonaniu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwana przyjęła odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczony. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.). Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zdarzenie, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków (art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Świadczenie należne od ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały już w wyniku wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę osobie trzeciej, a który istnieje już od chwili wyrządzenia jej szkody. W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy" (wyrok SN z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72 (OSNCP 1973. nr 6, poz. 111).

W ocenie Sądu Rejonowego, kryteria doboru części zamiennych powinny zagwarantować przywrócenie pojazdu do stanu przed powstaniem szkody z zachowaniem bezpieczeństwa trwałości, niezawodności i estetyki stanu sprzed powstania szkody. Strony sporządzając kosztorysy naprawy uszkodzonego pojazdu uwzględniły ten sam zakres uszkodzeń, a różnica w ustalonych przez strony kosztach naprawy tego pojazdu wynikała z nieuzasadnionego potrącenia przez pozwaną 65% wartości części zamiennych oraz zaniżenia stawek za robocizny w stosunku do średnich stawek robocizny obowiązujących na terenie B. i okolic. W świetle ustaleń tego Sądu tak obliczone odszkodowanie nie pozwoliłby jednak na dokonanie napraw koniecznych dla przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego.

Sąd meriti podzielił pogląd wyrażony w orzecznictwie Sądu Najwyższego, iż jest dopuszczalne stosowanie nowych części przy naprawie używanych samochodów, jednakże musi być w tym przypadku spełniony warunek konieczności lub niezbędności zastosowania tego sposobu naprawy pojazdu. W ocenie tego Sądu, naprawa uszkodzonego pojazdu marki B. nr rej. (...) powinna zostać wykonana w oparciu o części alternatywne o porównywalnej jakości, oznaczonych w systemie A. symbolami O i (...). Naprawa z wykorzystaniem tych części przywróciłaby ten samochód do stanu sprzed powstania szkody. Nadto, uszkodzony samochód posiadał w chwili powstania szkody 8 - letni okres eksploatacji, stosowanie, zatem do naprawy oryginalnych części producenta, było w związku z możliwością zastosowania, innych części, o właściwej jakości, nieuzasadnione ekonomicznie.

Sąd Rejonowy zważył także, iż powódka nie dokonała wymiany ściany tylnej (oznaczonej jako cześć nr (...)), która została naprawiona przez poszkodowaną. Tymczasem wymiana tej części była technicznie nieuzasadniona, co wyjaśnił biegły w sporządzonej przez siebie opinii.

Wobec powyższego, Sąd I instancji uznał, iż wydatek konieczny obejmujący uzasadnione technicznie koszty naprawy pojazdu marki B. nr rej. (...) w lipcu 2012 r. wynosił 15.705,17 zł, więc różnica pomiędzy wypłaconym przez pozwaną odszkodowaniem w łącznej wysokości 7.811,74 zł, a kosztem naprawy pojazdu wyniosła 7.893,43 zł.

Sąd Rejonowy podzielił także pogląd wyrażony w orzecznictwie Sądu Najwyższego, iż odszkodowanie, przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24/2004, Lex Polonica nr 367046, Biuletyn Sądu Najwyższego 2004/5).

Stosownie zaś do art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, a zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie (art. 14 ust. 2 z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych).

Reasumując, Sąd I instancji na podstawie art. 822 § 1 k.c. zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 8.393,43 zł. Orzeczenie w części dotyczącej zasądzenia odsetek, Sąd ten wydał zgodnie z art. 481 k.c. (pkt. I wyroku).

Sąd Rejonowy oddalił roszczenie powódki ponad kwotę 8.393,43 zł, albowiem z jego ustaleń nie wynikało, iż uzasadnione technicznie koszty naprawy uszkodzeń powstałych w wyniku kolizji z dnia 29 lipca 2012 r. w samochodzie marki B. o nr rej. (...) przekroczyłyby kwotę 15.705,17 zł brutto (pkt. II wyroku).

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. Stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów uznał, iż pozwana przegrała sprawę w 62 %, a powódka uległa pozwanej w 38 %. Wobec powyższego, pozwana powinna zwrócić powódce koszty procesu w kwocie 997 zł, na którą składały się koszty opłaty od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika powódki będącego radcą prawnym, opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz koszty przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego (pkt. III wyroku).

Na podstawie art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd Rejonowy zwrócił pozwanej kwotę 76,96 zł tytułem niewykorzystanej części zaliczki (pkt. V wyroku).

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniosła powódka, zaskarżając wyrok w części oddalającej powództwo tj. co do kwoty 4.671,57 zł oraz domagając się jego zmiany i zasądzenia powództwa w całości, jak również zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Powódka zawnioskowała również o dopuszczenie w toku postępowania apelacyjnego dowodu z opinii na tezę jak w postanowieniu Sądu I instancji z dnia 26 marca 2013 r. oraz o zobowiązanie biegłego do dokonania zbadania pojazdu w warunkach warsztatowych, co pozwali na ustalenie, czy w pojeździe była wymieniona tylna ściana pojazdu.

Wyrokowi Sądu I instancji powódka zarzuciła:

-

naruszenie prawa materialnego poprzez naruszenie art. 361 § 2 k.c. tj. zasady pełnego odszkodowania, poprzez jego błędną wykładnię, co doprowadziło do niewłaściwego ustalenia wysokości szkody w majątku poszkodowanej;

-

naruszenie prawa procesowego poprzez naruszenie art. 217 k.p.c. poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii sądowej uzupełniającej po dokonaniu oględzin pojazdu w warunkach warsztatowych, co w ocenie powódki stanowi naruszenie konstytucyjnej zasady prawa do sądu wynikającej z art. 45 Konstytucji RP.

W odpowiedzi na apelację pozwana domagała się oddalenia apelacji w całości i zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Na wstępie przypomnieć należy ugruntowaną w judykaturze regułę, a mianowicie, że w wypadku wyroku oddalającego apelację, wydanego na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych prawidłowo ustaleń; wystarczy stwierdzenie, że ustalenie sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za własne, co niniejszym Sąd Okręgowy czyni.

Odnosząc się natomiast do podniesionych przez powódkę w apelacji zarzutów naruszenia art. 217 k.p.c. i 361 § 2 k.c., w ocenie Sądu Okręgowego do naruszeń takich nie doszło.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy nie naruszył art. 217 k.p.c. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego przedstawionym w wyroku z dnia 19 stycznia 2005 r. (sygn. akt II UK 103/04, LEX nr 602702), granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy. Sąd nie jest bowiem obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy.

W niniejszej sprawie, powódka zarzuciła Sądowi pierwszej instancji bezpodstawne oddalenie jej wniosku o ponowne dokonanie przez biegłego oględzin samochodu poszkodowanej. Należy jednak zauważyć, że pierwotny wniosek o przeprowadzenie takich oględzin złożyła w piśmie procesowym z dnia 6 sierpnia 2013 r. (k. 301 akt) pozwana, a nie powódka, choć to na niej ciążył obowiązek wykazania, że w wyniku naprawy samochodu doszło do wymiany a nie naprawy uszkodzonej ściany prawej tylnej, skoro tak twierdzi powódka. Sąd Rejonowy wniosek pozwanej uwzględnił i w celu ustalenia czy w ramach naprawy samochodu poszkodowana naprawiła sporną ścianę prawą tylną, czy też ją wymieniła postanowieniem z dnia 26 listopada 2013 r. zobowiązał biegłego do przeprowadzenia oględzin tego pojazdu. Dowód z takich oględzin biegły przeprowadził i złożył sądowi jednoznaczną, kategoryczną opinię, w której stwierdził, iż ściana prawa tylna badanego pojazdu nie została wymieniona na nową lecz naprawiona.

Powódka w piśmie z dnia 9 stycznia 2014 r. zakwestionowała to ustalenie biegłego, powołując się przy tym na informację uzyskaną od A. K. (2), zarzucając jednocześnie, że biegły nie dokonał oględzin pojazdu w całości, a zwłaszcza od wewnątrz samochodu.

Należy jednak wskazać, że biegły w swojej opinii nie wskazał, aby istniały jakiekolwiek utrudnienia, czy też przeszkody, które uniemożliwiałyby mu dokonanie takich oględzin i udzielenie odpowiedzi na pytanie sądu, a w szczególności, aby taką przeszkodą był fakt, że samochód był zamknięty lub, że podczas oględzin nie uczestniczył właściciel samochodu, który nie jest stroną postępowania. Co jednak istotne, także powódka nie wskazała dlaczego jej zdaniem jedynie oględziny z udziałem właściciela samochodu, w warunkach warsztatowych (jak to określiła powódka) pozwoliłoby na prawidłowe dokonanie takich oględzin. Ponadto, powódka nie złożyła wniosku o wysłuchanie biegłego na rozprawie, aby w formie zadawania pytań ustalić czy napotkał on na jakiekolwiek przeszkody w dokonaniu oględzin i czy do ich przeprowadzenia niezbędne było obejrzenie samochodu od wewnątrz. Dlatego też, słusznie Sąd Rejonowy ocenił opinię uzupełniającą biegłego z dnia 14 grudnia 2014 r. jako jasną i kategoryczną, a w konsekwencji zasadnie oddalił wniosek powódki o ponowne przeprowadzenie oględzin przez biegłego.

W związku z powyższym, nie było też potrzeby przeprowadzenia dowodu z kolejnych oględzin przez biegłego przez sąd odwoławczy. Wbrew bowiem zarzutom powódki, biegły nie tylko ustalił, że miało miejsce szpachlowanie, ale stwierdził to z całą stanowczością, wykluczając tym samym w sposób jednoznaczny możliwość, iż przedmiotowa część została wymieniona. Biegły nie wskazał przy tym, aby zachodziła potrzeba dokonania oględzin pojazdu od wewnątrz.

Również za niezasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 361 § 2 k.c. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w prawidłowy sposób ustalił wysokość szkody, a przy tym właściwie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności dowód z opinii biegłego. W tym zakresie Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia Sądu Rejonowego.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację powódki (punkt 1 wyroku).

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na zasadzie art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 k.p.c. (punkt 2 wyroku), w związku z czym powódka zobowiązana jest zwrócić pozwanej kwotę 300 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, zgodnie z § 6 pkt. 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 j.t.).